Ik ben Isabel, en gebruik soms ook wel de schuilnaam isaatje70.
Ik ben een vrouw en woon in Lokeren (België) en mijn beroep is ambtenaar.
Ik ben geboren op 09/07/1970 en ben nu dus 53 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schrijven, ....
welkom op mijn blogje. Ik vertel graag over allerlei zaken die mij bezighouden!
Wist je dat er ooit een Belgische prinses is geweest die een tijdje keizerin was van Mexico?
Marie Charlotte Amélie Augustine Victoire Clémentine Léopoldine (Laken, 7 juni 1840 - Meise, 19 januari 1927), prinses van België, prinses van Saksen-Coburg en Gotha, hertogin van Saksen, aartshertogin van Oostenrijk en keizerin van Mexico, was de dochter van Leopold I van België en diens vrouw Louise van Orléans.
Huwelijk Prinses Charlotte was een gewilde huwelijkskandidate. Onder meer George van Saksen dong naar haar hand, maar ook koning Peter V van Portugal, een volle neef van haar. Op deze verbintenis werd zeer aangedrongen door Charlottes nicht, koningin Victoria, maar uiteindelijk bepaalde Leopold dat zijn dochter vrij was in de keuze van een huwelijkskandidaat. Op 27 juli 1857 trad ze in het huwelijk met de Oostenrijkse aartshertog Maximiliaan, een jongere broer van keizer Frans Jozef I. De prinses was verliefd op haar Max, het was een liefdesverbintenis. De verbintenis kon ook zeer op de instemming rekenen van de moeder van de bruidegom, aartshertogin Sophie. Deze was inmiddels in allerlei conflicten verzeild geraakt met haar eerste schoondochter, keizerin Elisabeth. Aan Elisabeth - die een grondige hekel aan Charlotte zou krijgen - werd de Belgische prinses door haar schoonmoeder ten voorbeeld gehouden. Zij vestigden zich in Milaan, waar Maximiliaan optrad als gouverneur van het koninkrijk Lombardije-Venetië. Charlotte trachtte haar man te ondersteunen in diens pogingen om deze Italiaanse gewesten voor het Oostenrijkse keizerrijk te behouden. In 1859 onthief Frans Jozef zijn broer evenwel van zijn functie, waarna het paar zich vestigde in het kasteel van Miramare nabij Triëst. Daar werd Maximiliaan, vooral op aandringen van de Franse keizer Napoleon III, de keizerskroon van Mexico aangeboden, waar hij een marionettenkeizerrijk had weten te vestigen. In 1864 aanvaardde Maximiliaan dit aanbod.
Keizerin van Mexico Charlotte - die in Mexico bekend zou worden als Keizerin Carlota - en Maximiliaan gingen wonen in het paleis in Chapultepec. Het paar kon geen kinderen krijgen en adopteerde daarom Agustín de Iturbide y Green, de kleinzoon van keizer Agustín I, als zoon en opvolger. Maximiliaan en Charlotte probeerden zich de Mexicaanse cultuur eigen te maken. Maar waar het Maximiliaan ging om goed te kunnen regeren over zijn onderdanen, was Charlotte meer geïnteresseerd in de grandeur van het keizerrijk. Charlotte stak veel tijd in de hofhouding en het organiseren van bals. Zij wilde het keizerrijk vooral meer aanzien geven, en stelde zelfs voor om Centraal-Amerika te heroveren. In werkelijkheid konden de Fransen en monarchistische troepen geheel Mexico niet eens onder de duim krijgen. Eind 1865 begonnen de republikeinen van president Benito Juárez vanuit het noorden hun tegenoffensief. Nadat duidelijk werd dat Mexico niet behouden kon worden, trokken de Fransen zich in 1866 terug. Charlotte reisde naar Europa en ging van hof naar hof. Eerst klopte ze aan bij de Bonapartes in Parijs, maar Napoleon III weigert haar te helpen. Charlotte weigert zelfs eten, ze heeft angst voor vergiftiging. De grootvader van de keizerin was Lodewijk-Filips van Bourbon, deze werd opgevolgd door een Bonaparte, Napoleon III: de keizerin is zich bewust van haar familiebanden en verwijt de Keizer onpartijdigheid. Algauw beseft Charlotte dat ze niets meer kon inbrengen en verlaat ontgoocheld Parijs. Ook het Oostenrijkse hof is niet bereid het kwijnende keizerrijk te helpen. Vandaar uit gaat ze de zaak bepleiten bij Paus Pius IX, ook daar geeft ze teken van wanhoop en krankzinnigheid. In Triëst wordt de keizerin, die inmiddels helemaal van de wereld is, opgevangen. Ze zou haar man nooit meer terugzien. Ondertussen, in 1867 vergaat het haar echtgenoot niet veel beter. De keizer besluit zonder versterking de zaak recht te trekken, tevergeefs. Meedogenloos werd hij verslagen en ter dood veroordeeld. Als het nieuws Europa bereikt, protesteren alle Europese koningshuizen tevergeefs. Op 19 juni sterft de keizer voor een vuurpeloton van zeven man.
Keizerin-weduwe Algauw wordt besloten Charlotte te sparen, het personeel mag zelfs niet rouwen zodat de keizerin geen argwaan krijgt. Een maand later laat Leopold II zijn zus naar Laken terugkomen, in de hoop de erfenis van zijn schoonbroer binnen te halen. Hij stuurt zijn vrouw naar Italië, slechts een probleempje had de koning niet voorzien: het testament van de keizer is verdwenen, waarop er snel onderhandelingen starten met Wenen. Ondertussen blijft de keizerin in een kunstmatige roes, niet wetend van de geschiedenis. Na zeven maanden krijgt ze het nieuws te horen, hetgeen haar geestestoestand niet verbetert. De keizerin krijgt vlagen van hysterie en woede, afgewisseld met heldere momenten. Volgens sommigen bleef zij tot haar dood volhouden keizerin van Mexico te zijn. "Haar bruidsjurk, verlepte bloemen en een gevederd Mexicaans afgodsbeeld hingen bij haar aan de muur. Volgens berichten bracht ze haar dagen door in gesprek gewikkeld met een levensgrote pop gekleed in een keizerlijk gewaad" (zie Hochschild A., "De geest van koning Leopold II). Zij sprak deze pop aan met 'Max' en beweerde dat het het hart van Maximiliaan bezat. Algauw beseft de koning dat ze niet in Laken kan blijven en stuurt haar naar het slot Tervuren (nabij het huidige Koninklijk Museum voor Midden-Afrika). De koning trok zich niets aan van zijn zus, en pompte de erfenis van zijn schoonbroer in zijn Congofabriek. In 1879 brandde het slot Tervuren af, de keizerlijke huishouding redde de keizerin, die de ernst van de zaak niet besefte. Daarna verhuisde Charlotte met haar hofhouding naar het kasteel Boechout te Meise, waar zij tot haar dood zou blijven wonen. Als keizerin van Mexico bleef ze nog steeds de schoonzuster van de Oostenrijkse keizer, hetgeen een netelige situatie is voor koning Albert I. De koningskinderen verbleven tijdens de Eerste Wereldoorlog in Engeland, terwijl Koningin Elisabeth en Koning Albert in België bleven. De keizerin bleef in haar kasteel. Aan de ingang hing een bord: "Hier woont hare Majesteit de Keizerin van Mexico, schoonzus van zijne Keizerlijke Majesteit Frans Jozef; Keizer van Oostenrijk, Koning van Hongarije". De Duitse keizer geeft expliciet het bevel de schoonzus van de Oostenrijkse keizer te sparen. De Duitse troepen lieten de keizerin met rust, tot tevredenheid van de koninklijke familie. De koninklijke familie bleef zich bekommeren om de oude vorstin. Ze kreeg veel aandacht van haar neven en nichten: prinses Clémentine en prins Boudewijn, maar ook prinses Louise en prinses Henriëtte vergeten haar niet. Keizer Frans Jozef zou via zijn schoondochter aartshertogin Stefanie contact houden.
Trivia Charlotte is het onderwerp van Adiós, mamá Carlota, een satirisch lied dat vandaag de dag nog steeds gezongen wordt in Mexico. Het is geschreven door de schrijver Vicente Riva Palacio, wiens vader was aangewezen als advocaat van Maximiliaan.
Een groep Amerikaanse gevangenen besteedt zijn tijd nuttig: de gedetineerden verdienen geld met het produceren van een eigen gevangenissaus. De gevangenen zitten in de cel in de Amerikaanse stad Tampa. Ze komen hun dagen door met het maken van hun Jailhouse Fire Hot Sauce, die ze verkopen voor 7 dollar per fles. De hete saus, gemaakt van zelf gekweekte pepers, is verkrijgbaar in de smaken Original, Smoke en No Escape. Met de verkoop van de celsaus hebben de gevangenen in de afgelopen vier jaar zo'n 10.000 dollar verdiend. De opbrengsten gaan volgens de tuinopzichter van de gevangenis naar het onderhoud van de kas en de aankoop van benodigdheden.
Scheermessen worden al sinds mensenheugnis gebruikt. In de bronstijd gebruikte men al een scheerblad gemaakt van brons. Het veiligheidsscheermes werd uitgevonden in de 19e eeuw. Dit nieuwe type scheermes maakte gebruik van een gesmeed blad waardoor de messen niet meer constant geslepen hoefden te worden. King Camp Gillette (1855 - 1932) bracht in 1901 het eerste veiligheidsmes met wegwerpmesjes op de markt. Het scheermes werd afgedekt door het apparaat waardoor men niet meer het risico liep op dikke sneden. Mensen konden zich hierdoor zonder al te veel risico zelf scheren. Gillette werd miljonair met zijn uitvinding. Ook was hij een beroemd man omdat zijn beeltenis in de beginjaren op alle scheermesverpakkingen te zien was. In 1929 verloor hij overigens vrijwel zijn gehele fortuin. Dit tijdens de beurscrash die dat jaar in Amerika plaatsvond. Het elektrische scheerapparaat kwam in de jaren dertig op de markt. De firma Schick was het bedrijf dat het introduceerde.
Klik op de link om een reclamespotje voor Gillette te bekijken:
Klik op de link om te luisteren naar het mooie liedje "I Don't Wanna Dance" van Lady Linn, die afgelopen zaterdag Zomerhit 2009 (van Radio 2) gewonnen heeft:
Een bekend plaatje: Amerikanen die met hun laptopje in een koffiebar zitten te werken. De laptoppers nemen ruimte in en gebruiken stroom, maar bestellen vrijwel niets. Koffietenten in New York pikken het niet langer. Dit signaleert The Wall Street Journal. Volgens de zakenkrant zijn ze de afgelopen tien jaar zo ongeveer met elkaar vergroeid, de koffietentjes en laptop-kijkende New Yorkers. Maar de liefde van bareigenaren voor de laptoppers is bekoeld. In veel van deze cafés is het draadloze internet gratis, maar voedsel en drank uiteraard niet. De computeraars zitten echter vaak uren achter hun draagbare computer, waarbij ze slechts één kopje koffie bestellen. Wellicht een charmant beeld, maar het brengt geen geld in het laatje. Laptoppers nemen ruimte in en gebruiken stroom. Ook bezetten ze plekken waar anders lunchklanten zouden zitten. Vandaar dat, volgens de Amerikaanse zakenkrant, de koffietentjes nu actie ondernemen. Verschillende bars verbieden het gebruik van laptops tijdens lunchtijd. Anderen hebben al een totaalverbod op computers in hun zaak.
Willy DeVille, pseudoniem van William Borsay (25 augustus 1950 - 6 augustus 2009), was een Amerikaans zanger en liedjesschrijver. Hij maakte aanvankelijk naam als zanger en voorman van de band Mink DeVille en scoorde met deze band in 1978 de internationale hit Spanish Stroll. Als tiener speelde Willy in een band, Billy and the Kids genaamd. Hij verhuisde naar Londen waar hij een band wilde beginnen, maar slaagde er niet in muzikanten met eenzelfde visie te vinden. Uiteindelijk belandde hij in San Francisco, waar hij een band oprichtte samen met Ruben Siguenza en drummer Tom 'Manfred' Allen. De band trad op onder de namen Billy DeSade & the Marquis en de Lazy Eights voordat ze de naam Mink DeVille aannamen. De band verhuisde naar New York, waar ze een rol speelde als één van de pioniers van punk en één van de oorspronkelijke huisbands waren van CBGB, de New Yorkse nachtclub die een grote rol heeft gespeeld in het ontstaan van punkmuziek, midden jaren 70. DeVille heeft overigens vele jaren onder zijn drugsverslaving geleden, wat zijn carrière beïnvloed heeft. Onder muzikanten en liedjesschrijvers was hij zeer gerespecteerd. Op 15 juni 2009 maakte zijn vrouw Nina bekend dat DeVille alvleesklierkanker had. Op 6 augustus 2009 overleed hij aan de gevolgen van deze ziekte in een ziekenhuis in New York City.
Klik op deze link om nog eens te luisteren naar zijn liedje "Demasiado Corazon", een hit uit 1984:
In 1795 verliest Nederland Kaap de Goede Hoop aan de Engelsen in de Slag om Muizenberg In 2005 wordt het Nederlandse herenteam schaken Europees kampioen In 1980 ging Viditel van start, een soort van internet, het was echter geen lang leven beschoren vanwege te hoge kosten Het is ook de geboortedatum van de spionne Mata Hari (1876) en van Jean-Luc Dehaene (1940)
Twee jaar geleden liet een 80-jarige vrouw in het Duitse Hildesheim een controlebeurt uitvoeren aan haar auto. Zoals afgesproken met het garagebedrijf, werd haar voertuig thuisgebracht en de autosleutel in de brievenbus gegooid. De auto stond echter niet in de garage van de vrouw. Ze deed dan ook aangifte van diefstal. Een buurman van de vrouw keek deze week eens in zijn garage, die hij al jarenlang niet had gebruikt. Daar stond een onbekend voertuig. Het bleek de auto van zijn buurvrouw te zijn, zo meldden Duitse media afgelopen vrijdag.
De Nederlandse Volvo-importeur is een campagne begonnen waarbij Nederlandse kopers van een C30 hun auto mogen gaan ophalen bij de fabriek in... Zweden. Volvo noemt het de Factory Delivery-actie. De campagne wordt aangeprezen met wervende slogans als "Haal je nieuwe C30 zelf op in Zweden" en "Ontdek de geboorteplaats van veel Volvo's tijdens de rondleiding door de Torlanda-fabriek". De auto's worden echter gebouwd in Gent, alvorens naar het distributiecentrum in Zweden te worden gestuurd, schrijven de kranten L'Echo en De Tijd. De ecologische impact van het initiatief is dus op z'n minst opmerkelijk te noemen.
In het rijtje met Amerikaanse presidenten neemt Gerald Ford (1913 - 2006) een aparte plaats in. Ford geldt nog altijd als de enige Amerikaanse president die nooit gekozen is. Ook tot zijn eigen verbazing kwam Ford in 1975 op een plek terecht die hij nooit verwacht had. Gerald Ford leidde jarenlang een anoniem leven in de Amerikaanse politiek. Geheel onverwacht werd Ford in 1973 door president Nixon gevraagd om vice-president te worden ter vervanging van vice-president Spiro Agnew, die wegens corruptie zwaar onder vuur lag. Nog geen jaar nadat Ford tot vice-president was benoemd, werd hij geïnstalleerd als president van de Verenigde Staten omdat Nixon in verband met de Watergate-affaire moest aftreden.
De Amerikanen vonden Gerald Ford maar een rare snuiter. Het hele land hield zijn adem in als hun president van een vliegtuigtrap afdaalde. Het was altijd de vraag of Ford heelhuids beneden kwam. Regelmatig kwam het voor dat de president met zijn onhandige motoriek struikelend en vallend van de trap af kwam stuiteren.
Anders dan zijn voorgangers stond Ford ook niet bekend om zijn vermogen om vlammende toespraken te houden. Een keer kwam een vrouw na een toespraak naar Ford toe: "Ik heb uw toespraak gehoord, mister president." "Och, het was niets," antwoordde Ford. "Inderdaad," beaamde de vrouw.
Gerald Ford zat er wel een beetje mee dat hij niet aan de hoge verwachtingen van het Amerikaanse publiek kon voldoen. Met een verwijzing naar het automerk zei hij daar ooit over: "De mensen willen dat ik een Lincoln ben, maar ik ben maar een Ford."
Verschillende vrouwengroeperingen zijn in alle staten nu een nieuwe uitvinding naar buiten is gekomen. De bikini die oplost als hij met water in aanraking komt. Het cadeau wordt gepresenteerd als het perfecte cadeau voor mannen die door hun vriendin gedumpt zijn om ze op die manier terug te pakken. Als een vrouw de bikini aandoet, is er nog niets aan de hand. Dartelt ze echter het water in, dan lost de bikini binnen enkele seconden op. In Duitsland is de bikini intussen al een rage bij mannen die het voor vrouwen kopen. Volgens voorvechtster van vrouwenrechten Rosmarie Zapfl is het een absolute belediging aan het adres van vrouwen dat deze bikini is uitgevonden. De bikini is te koop bij de Racheshop (Rache = Duits voor wraak).
Klik op de link om te luisteren naar het mooie liedje "I Don't Wanna Dance" van Lady Linn, die afgelopen zaterdag Zomerhit 2009 (van Radio 2) gewonnen heeft:
Twee jaar geleden liet een 80-jarige vrouw in het Duitse Hildesheim een controlebeurt uitvoeren aan haar auto. Zoals afgesproken met het garagebedrijf, werd haar voertuig thuisgebracht en de autosleutel in de brievenbus gegooid.
In het rijtje met Amerikaanse presidenten neemt Gerald Ford (1913 - 2006) een aparte plaats in. Ford geldt nog altijd als de enige Amerikaanse president die nooit gekozen is. Ook tot zijn eigen verbazing kwam Ford in 1975 op een plek terecht die hij nooit verwacht had.
