Deze morgen om 7 uur (5 uur Belgische tijd) weer vol goede moed het bed uit. Na de evenwichtsoefeningen op het toilet en een koude douche (= af en toe een paar druppels) emotioneel afscheid genomen van mijn medebewoners, de familie kakkerlakken. Koffer gepqakt, bed opgemaakt en prachtige sprei er weer opgelegd, tekst voor blog verder afgewerkt tot Sandra me kwam ophalen om samen te gaan ontbijten. Ons ontbijt: roerei en brood (geen vork, mes noch lepel). Zoals elke goede Ethiopier gebruiken we alleen ons rechterhand om te eten, dus met de rechterhand een stuk brood afbreken, dat in je ei soppen en dan samen de mond in. Gelukkig is er dan ook in elke eetgelegenheid de mogelijkheid om je hand achteraf te wassen.
Rond 10 uur kwam Lieke me ophalen om kennis te maken met Yadesa, de projectleider van CSCA (concern for streetchildren association): een zeer lieve, vriendelijke en supergemotiveerde schriele Ethiopier die (voor mij althans) zeer moeilijk Engels praat. Hij gaf me een beetje uitleg over de organisatie en wat er van mij verwacht werd. Gelukkig vertaalde Lieke alles, zodat ik toch ongeveer wist waarover het ging: hun project loopt voorlopig over 8 straatkinderen (mettertijd hopen ze er meer en meer aan te kunnen) die nu in 2 huizen wonen (4 en 4). Al die kinderen brachten bijna hun ganse leven op straat door (sommigen 3, anderen meer dan 7 jaar). Ze kauwden Quat ( de lokale drug), hadden geen normen noch manieren, kortom hun enige doel was te overleven. Yadesa zou me dus aan die kinderen voorstellen en de kinderen aan mij. We wandelden langs allerlei armoedige wijken waar ik als een rariteit beschouwd werd. Die kleine zwarte krullebolletjes kwamen me elk een voor een een handje geven alsof ik een buitenaards wezen was dat ze even konden aanraken. Mijn hart smolt!!! Toen we aan het eerste huis aankwamen bleken Yadesa's leerlingen er niet te zijn, wel hun buren, waaronder 3 hummeltjes die gefascineerd waren door het Kipling-aapje dat aan mijn handtas hing. Toevallig had ik voor ik vetrok ( intuitie?) 3 kleine beertjes (van Karin) in m'n handtas gestopt. Ik gaf hen er elk eentje. Ze waren dolgelukkig, dat zag je aan hun lach van oor tot oor en de glinstering in hun oogjes. Dan maar naar het tweede huis (= 1 kamer van 2 op 3 m), daarin stonden behalve een hoop rommel, 2 stoelen en een bankje. Op het bankje namen de 4 jongens plaats, wij op de stoelen. Je zag gewoon aan die jongens, hun houding en hun blik, dat ze al het een en ander achter de rug hadden. Op een teken van Yadesa, stonden ze een voor een recht, kwamen voor me staan gaven ze me een hand en zeiden hun naam. Wat een discipline en beleefdheid, ongelooflijk! De oudste van de 4 was een briljant student, sprak het beste Engels en vertelde dus iets meer over zichzelf: hij voelde zich zeer gelukkig nu hij niet meer op straat hoefde te leven. Hij was dan ook het grote voorbeeld voor de andere drie. Terug onderweg naar het eerste 'home', passeerden we langs het huis van Yadesa, hij zou me wat didactisch materiaal meegeven. Zijn huis was precies even groot als dat van de jongens: er stond een oude valies in als kleerkast, 1 stoel waarvan hij de rommel wegnam opdat ik zou kunnen zitten, nog wat rommel hier en daar, en 2 dunne matrassen op de grond. En toch was hij fier op zijn huis! We gingen terug verder naar het eerste huis waar de jongens er nu wel waren. Het scenario met de straatkinderen was ongeveer hetzelfde als bij de andere vier, alleen zaten hier de 4 jongens op de grond en wij op het bankje. Bij het buitenkomen stonden daar opnieuw die 3 ukkepukjes, nu met hun knuffeltje dicht tegen zich aan. Ik denk dat ze zoiets nog nooit gezien hadden. Volgende keer neem ik nog wat meer mee voor die schatjes!
Ondertussen was Sandra het pension voor me gaan regelen en hebben we met Jimmy en zijn tuktuk, mijn spullen naar mijn nieuwe verblijf gebracht: veel kleiner maar veel properder! Hier zou ik me de komende vier weken wel goed voelen. 's Avonds nog iets gaan drinken met Lieke, Sandra en Yadesa en de eerste Afrikaanse regenbui meegemaakt: Er kwam per vierkante decimeter meer water uit de lucht als uit 10 douchekoppen samen!
Gisterenmorgen vertrokken in Schiphol rond 11u om via een tussenstop in Istambul om 1u10 (plaatselijke tijd) aan te komen in Adis Ababa. Nog maar eens een grondige controle voor we de luchthaven verlieten en daar moet het gebeurd zijn: Mijn fototoestel was via de hand van een plichtsbewuste doeanier, uit mijn rugzak verdwenen. Ik werd er me pas van bewust toen ik, na een overnachting in Adis, deze morgen een paar foto's wou nemen. Aan de luchthaven werden we opgehaald door Estefan met een chauffeur: het was echt een staaltje van Ethiopische efficientie om 4 grote koffers, 2 grote rugzakken en 4 personen in en Lada (zoals alle taxi's daar) te krijgen. Met open kofferdeksel en veel gerammel kwamen we aan in een grote bouwwerf, waartussen ergens ons hotel lag. De volgende dag, vandaag dus, zagen we hoe het verkeer daar in Adis was: een grote chaos: verkeersregels zijn er om genegeerd te worden, kan je niet links voorbijsteken dan doe je het maar rechts, kortom: wie het luidst claxoneerde geraakte het vlugst vooruit. Was het een drukte van jewelste in de stad, de 5 uur durende busrit naar Hawassa was een heel andere ervaring, alleen het getoeter was een constante. Op de doorgaans 2-vaksbanen met af en toe een (overbodige) wegmarkering, een zachte berm of gracht langs beide zijden, was de weg echt voor iedereen. Om maar op te noemen van groot naar klein: autobussen, primitieve overvolgeladen vrachtwagens, minibusjes (meestal Toyota's}, taxi's (zoals eerder gezegd allemaal blauwe Lada's), heel zelden een gewone auto, veel batcha's of tuktuk's (3-wiel taxi's), ezels met volgeladen kar, volgeladen ezels zonder kar, kudden koeien al dan niet begeleid, hetzelfde voor de ezels, eenzame koeien en ezels, soms ook wat paarden en een zeldzame vogel ( ik denk een secretarisvogel), honden en uiteraard ook een massa mensen. Dit alles loopt en rijdt er kriskras door elkaar op de baan zodat er voortdurend moet getoeterd worden om de weg vrij te maken of anders te stoppen of om te rijden om een aanrijding met een of ander levend schepsel te vermijden. De busrit eindigt uiteindelijk bij valavond in Hawasa. Drommem jonge gasten staan te drummem om je koffers te mogen dragen en daarna de nodige birrs in ontvangst te nemen. Na kennismaking met Lieke en Jimmy met zijn tuktuk brachten ze me naar de studio waar ik zou verblijven. Op het eerst zicht leek het niet ongezellig: een 2-persoonsbed met prachtig versierde sprei, een glazen tafeltje, een sofa, een tv-kastje zonder tv, een nachttafeltje, een hoekje dat als keuken dienst *kon* doen met een wasbak met een kraan waar geen water uitkwam en tenslotte DE badkamer: onvoorstelbaar! Het toilet had een deksel en een bril, beiden onafhankelijk van elkaar en van het toilet zelf, zodat elke boodschap meer op een evenwichtsoefening leek, verder moest je eerst een kraantje opendraaien en het volledige bovenste deel van de voorraadbak optillen om te kunnen doorspoelen; er was ook een lavabo met een loszittende kraan waar geen water uitkwam, verder was er nog een douche (= omhooghangende kraan) zonder enige afscherming maar des te meer schimmel met enkel koudwater. Ik dacht dat ik alles aankon, maar toen na de vermoeiende reis 's avond de lamp het ook nog eens begaf (alleen het licht in de badkamer werkte nog), werd het me toch allemaal een beetje te veel! Ik dacht bij mezelf: waar ben ik in 's hemels naam aan begonnen, terwijl ik het thuis zo gemakkelijk had. Een telefoon naar Lieke om 's anderdaags naar het pension te verhuizen , een goed potje huilen en een slaapmiddeltje hebben me dan toch geholpen om de nacht door te komem en er weer met volle moed tegenaan te gaan.
