Een eerste stap huiswaarts is gezet: met de bus reeds tot in Addis Abeba geraakt. Hier nog het een en het ander regelen en dan dinsdagavond met de vlieger naar Istanboel en verder naar Schiphol, om tegen dinsdagnamiddag weer thuis te zijn.
De verslagen van de laatste dagen in Hawasa, wat ondertussen bijna mijn thuisstad geworden was, vind je hieronder
Vrijdag 28 februari: Voorlaatste dag in Hawasa
Deze voormiddag zou CSCA het beloofde programma starten met de eerste sessie van de training voor leraren en directeurs. We waren uitgenodigd om een deel ervan bij te wonen. Het zag er heel serieus uit, maar alles gebeurde in het Amhaars, zodat wij er geen jota van verstonden. Ze waren met zn negenen: 2 dames en 7 heren, waarvan ik er 3 kende: Yadesa, Estefano en Mesay. Iedereen nam om de beurt het woord en kreeg telkens applaus van de anderen. Tenslotte werd Sandra gevraagd ook iets te zeggen en of course moest ik ook mijn woordeken placeren. Had ik geweten dat ik hier regelmatig ging moeten speechen, dan had ik mijn Engels zeker wat bijgeschaafd!
Voor de rest is er vandaag niet zo veel gebeurd, alleen heb ik nog intens nagenoten van de dag van gisteren toen ik mijn blog daarover aan t schrijven was.
Zaterdag 1 maart: Laatste dag in Hawasa
Deze voormiddag was het de beurt aan de jongens voor hun eerste sociaal/psychologische training. We waren er ook weer bij en verstonden er, net als gisteren, geen enkel woord van. De jongens daarentegen waren een en al aandacht, sommigen gaven zelfs commentaar op iets wat de trainster zei. Ik had ze zelden, zo lang, geconcentreerd gezien. Bijna het ganse bestuur van CSCA was ook aanwezig.
Om de kinderen te belonen voor hun inspanning(en) en om hen het gevoel te geven dat we er allen voor hen zijn, gingen we samen lunchen. Dit gebeurde in een centrum dat CSCA ook sponsort, want de jongens mogen daar ook dagelijks komen eten. We zaten aan een grote tafel, allen kriskras door elkaar, er werd met de flesjes frisdrank geklonken en toen brachten ze 4 reuze-injerras met alles er op en eraan: spaghetti, rijst, vlees, groenten, sausjes allerlei en brood. Nu is het hier de traditie, als je iemand heel graag mag, dat je die ook gaat voederen, t.t.z. je neemt een prak injerra met vanalles erbij en biedt dat de bedoelde persoon aan, om het dan in zijn mond te stoppen. Het lijkt niet erg netjes en hygienisch, maar het betekent meer dan woorden. Dit was even terzijde om te vertellen dat Bruik, een van de straatjongens die een paar stoelen bij mij vandaan zat, mij een hap eten aanbood. Ik voelde me tegelijkertijd vereerd en vertederd. Ik denk dat ik die jongens ga missen!
s Namiddags hadden ze en afscheidsfeestje voor me gepland. De feestzaal was een van de huurhuisjes ( 2 op 3 m) waarin we met 7 kinderen en 7 volwassenen konden gaan feesten. Het was bovendien mooi versierd: op een geimproviseerde tafel stonden een rij brandende kaarsjes met daarachter allerlei flesjes frisdrank, ook stond er een schaal bananen, een kom mais met koekjes en een geheimzinnige doos. De jongens hadden hun paasbeste kleren aan: wit t-shirt en blauwe jeansbroek (kleren die ooit nog in mijn koffer gezeten hadden). Het feest begon traditiegetrouw met het toosten met de flesjes frisdrank en rondgaan met de versnaperingen, terwijl James, ook een van de jongens, de koffie bereidde. Ja, en daar begon de marteling weer: speechen! Als beloning voor al mijn inspanningen (vooral de speechen, denk ik), kreeg ik een diploma, werd de koffie geserveerd en de geheimzinnige doos geopend. Er verscheen een blauw-witte slagroomtaart met daarop de tekst: Rea we are like you. Prachtig toch? En dat in hun hun beste Engels. ( Hier Laat ik me Ria noemen omdat Irmgard al voor sommige Vlamingen te moeilijk is!) De taart was erg lekker, maar vooral zeer leuk! In een mum van tijd liep iedereen, blank en zwart, rond met blauwe en witte vegen op zn gezicht. Om de boel nog een beetje smossiger te maken werd er nog een bananenwedstrijd georganiseerd: twee jongens moesten om het vlugst 2 bananen naar binnen spelen. In het heetst van de strijd vlogen stukken bananen en schillen in het rond. Het zootje werd hierdoor nog completer gemaakt! En toen was de tijd van het afscheid aangebroken. Zo een emotionele echte bedoening heb ik bij ons zelden meegemaakt: er werd geknuffeld en geknuffeld en gezoend en gezoend en de lucht trilde van de takrijke I love yous. Ik ga ze echt wel missen, die jongens, maar ook de andere warme mensen, die ik hier heb leren kennen. Hun gevoelens zijn werkelijk oprecht!
s Avonds gingen we nog een hapje eten met Sandra, Lieke, Estefano, Tami, Kevin (een 25-er die pas was aangekomen en hier 6 maand ging blijven) en ik. Het was tenslotte ook Sandras laatste dag. Alles gebeurde in het (bijna) donker, want de electriciteit was weer maar eens uitgevallen en de wind verhinderde dat de aangebrachte kaarsen bleven branden. Maar blijkbaar zijn ze dat hier al zo gewoon, want ze gaan gewoon verder met hun bezigheden. Tot mijn grote verrassing bood Lieke me een geschenkje aan (k hoop dat ik het heelhuids thuis krijg, want het ziet er zeer fragiel uit), samen met een briefje waarin ze me dankte voor de financiele en morele steun. Om af te sluiten werd er nog eens, voor de zoveelste keer die avond, getoost met de flesjes en geknuffeld en gekust en met de woorden We (I) hope you (I) can come back. Morgen(zeer)vroeg vertrekken we naar Adis Abeba.
Zo, dit was dan mijn laatste blog (tenzij er nog iets spectaculairs zou gebeuren, of ik thuis behoefte krijg aan na-overpeinzingen).
Excuseer me ook voor de vele typfouten, maar ik ben al geen held in het typen, bovendien is dit een qwerty-Ethiopisch klavier, waarop sommige tekens (zoals bv. een trema) ontbreken.
Desondanks hoop ik dat jullie er toch een beetje van genoten hebben en dat jullie het de moeite waard vonden.
Ik dank jullie van ganser harte voor de interesse en voor de vele reacties.
Irm
