Gisterenmorgen vertrokken in Schiphol rond 11u om via een tussenstop in Istambul om 1u10 (plaatselijke tijd) aan te komen in Adis Ababa. Nog maar eens een grondige controle voor we de luchthaven verlieten en daar moet het gebeurd zijn: Mijn fototoestel was via de hand van een plichtsbewuste doeanier, uit mijn rugzak verdwenen. Ik werd er me pas van bewust toen ik, na een overnachting in Adis, deze morgen een paar foto's wou nemen. Aan de luchthaven werden we opgehaald door Estefan met een chauffeur: het was echt een staaltje van Ethiopische efficientie om 4 grote koffers, 2 grote rugzakken en 4 personen in en Lada (zoals alle taxi's daar) te krijgen. Met open kofferdeksel en veel gerammel kwamen we aan in een grote bouwwerf, waartussen ergens ons hotel lag. De volgende dag, vandaag dus, zagen we hoe het verkeer daar in Adis was: een grote chaos: verkeersregels zijn er om genegeerd te worden, kan je niet links voorbijsteken dan doe je het maar rechts, kortom: wie het luidst claxoneerde geraakte het vlugst vooruit. Was het een drukte van jewelste in de stad, de 5 uur durende busrit naar Hawassa was een heel andere ervaring, alleen het getoeter was een constante. Op de doorgaans 2-vaksbanen met af en toe een (overbodige) wegmarkering, een zachte berm of gracht langs beide zijden, was de weg echt voor iedereen. Om maar op te noemen van groot naar klein: autobussen, primitieve overvolgeladen vrachtwagens, minibusjes (meestal Toyota's}, taxi's (zoals eerder gezegd allemaal blauwe Lada's), heel zelden een gewone auto, veel batcha's of tuktuk's (3-wiel taxi's), ezels met volgeladen kar, volgeladen ezels zonder kar, kudden koeien al dan niet begeleid, hetzelfde voor de ezels, eenzame koeien en ezels, soms ook wat paarden en een zeldzame vogel ( ik denk een secretarisvogel), honden en uiteraard ook een massa mensen. Dit alles loopt en rijdt er kriskras door elkaar op de baan zodat er voortdurend moet getoeterd worden om de weg vrij te maken of anders te stoppen of om te rijden om een aanrijding met een of ander levend schepsel te vermijden. De busrit eindigt uiteindelijk bij valavond in Hawasa. Drommem jonge gasten staan te drummem om je koffers te mogen dragen en daarna de nodige birrs in ontvangst te nemen. Na kennismaking met Lieke en Jimmy met zijn tuktuk brachten ze me naar de studio waar ik zou verblijven. Op het eerst zicht leek het niet ongezellig: een 2-persoonsbed met prachtig versierde sprei, een glazen tafeltje, een sofa, een tv-kastje zonder tv, een nachttafeltje, een hoekje dat als keuken dienst *kon* doen met een wasbak met een kraan waar geen water uitkwam en tenslotte DE badkamer: onvoorstelbaar! Het toilet had een deksel en een bril, beiden onafhankelijk van elkaar en van het toilet zelf, zodat elke boodschap meer op een evenwichtsoefening leek, verder moest je eerst een kraantje opendraaien en het volledige bovenste deel van de voorraadbak optillen om te kunnen doorspoelen; er was ook een lavabo met een loszittende kraan waar geen water uitkwam, verder was er nog een douche (= omhooghangende kraan) zonder enige afscherming maar des te meer schimmel met enkel koudwater. Ik dacht dat ik alles aankon, maar toen na de vermoeiende reis 's avond de lamp het ook nog eens begaf (alleen het licht in de badkamer werkte nog), werd het me toch allemaal een beetje te veel! Ik dacht bij mezelf: waar ben ik in 's hemels naam aan begonnen, terwijl ik het thuis zo gemakkelijk had. Een telefoon naar Lieke om 's anderdaags naar het pension te verhuizen , een goed potje huilen en een slaapmiddeltje hebben me dan toch geholpen om de nacht door te komem en er weer met volle moed tegenaan te gaan.
Eindelijk alle inentingen gekregen en redelijk goed doorstaan. Voor 't ogenblik is het hier thuis bijna niet leefbaar: een markt in het meest afgelegen gehucht kan niet tippen aan de warboel die hier heerst. Hopelijk krijg ik de chaos nog een beetje in orde tijdens het weekend. Maandag voert Walter me ergens in de buurt van Assenede naar de expresweg, waar mijn jongste zoon het traject verder zal zetten naar Kaatsheuvel in Nederland. Ik hoop echt dat mijn ventje de trip van Assenede naar Watervliet zonder problemen zal overbruggen. Want een maand zonder zijn vrouwtje is toch ook niet niks hé. In Kaatsheuvel levert Mark (mijn zoon) me af bij Sandra Mooj-Smeets. Ik ben benieuwd om haar te zien, want tot hiertoe heb ik haar alleen maar gemaild en gehoord aan de telefoon. Zij is de stichtster van MammaSan, de organisatie waarmee ik ga samenwerken om eens iets onvergetelijks in mijn leven te doen. Ik blijf dan bij haar en haar familie overnachten en 's morgens vroeg worden we naar 's Hertogenbosch gevoerd, om vandaar met de trein naar Schiphol te reizen 't Zal de moeite wel zijn met 2 koffers van 23 en 25 kg en een rugzak van 20 kg. In Schiphol vertrekken we (in principe) om 11.40 u en komen aan in Istanbul om 16.10 u. Na een poosje rusten en wachten vertrekken we daar om 18.50u naar Adis Ababa waar we aankomen (als alles volgens plan verloopt) om 01.10 u (Wo 5 feb) Dan nog een uurtje of 5 met de auto of de bus en we zijn ter plaatse.
De plaats waar ik gedurende een maand ga verblijven is Hawasa of Awasa of nog wat anders, want het steekt daar allemaal niet zo nauw. Naar het schijnt is het een redelijk grote stad met ca. 300 000 inwoners, waarvan een groot deel van de bevolking straatarm is. Een beetje zoals de meeste steden in die landen, met rijken en sloppenwijken. Wij gaan daar werken met straatkinderen: misschien een beetje hygiëne, organisatie, schoolkennis en andere waarden bijbrengen en hen vooral veel liefde geven.
Ik voeg aan Sandra of ze me het adres kon geven van het pension waar ik ga logeren... Antwoord: in Ethiopië bestaan er geen adressen!
In elk geval ga ik proberen, via een internetcafé, regelmatig iets op mijn blog te schrijven, als er elektriciteit is én internetverbinding. Ik doe mijn best!
Nog eens dank aan allen die me moreel en financieel gesteund hebben!
Ik heb altijd al een zwak gehad voor kinderen die niet kregen waar ze recht op hadden. Allicht komt het voort uit de situatie in mijn jeugd: ik ben wees vanaf mijn zevende, zonder broers of zussen. Vroeger wou ik alle kinderen van de wereld helpen, ja, hen zelfs adopteren. Of ze nu geel waren uit Vietnam, rood uit Peru of zwart uit Congo, ze zouden allemaal bij mij terecht kunnen! Maar ja, dit was meer droom dan werkelijkheid. En door zelf nogal vroeg drie kinderen te krijgen, ging al mijn liefde naar hen en zouden die straatkinderen wel door anderen geholpen worden. Maar toch bleef er diep in mijn hart dat verlangen over om iets voor hen te kunnen doen. Als ik dan een reportage zag van vrijwilligers die zich inzetten voor de derde wereld, was ik toch graag één van hen geweest. Maar het leven ging door met al zijn pleziertjes en verdrietjes. Ik werd een dagje ouder en het idee om aan ontwikkelingshulp te doen werd volledig onder de mat geschoven. Tot voor kort...
Een (Nederlandse) vriendin van me ging, in oktober vorig jaar, voor bijna een maand naar Ethiopië. Mijn gedachten waren heel veel bij haar. En toen ze eindelijk terug was, hing ik aan haar lippen om het volledige relaas van haar ervaringen en emoties te horen. Hoe meer details ze vertelde over het gebrek aan comfort en de overvloed aan liefde, hoe meer ik zin kreeg om dat toch nog, al was het maar één keer in mijn leven mee te maken, ondanks mijn leeftijd. Toen ze haar verhaal eindigde met de woorden: "En in februari ga ik terug voor drie weken", ontsprong me spontaan de vraag of ik dan mee mocht. In mijn achterhoofd denkende dat dit toch niet zou kunnen doorgaan. We hielden contact. Zij sprak erover met de organisatie, en ja, de kans zat er in, dat ik kon meegaan. Sandra, de initiatiefneemster van die organisatie, zou me telefonisch contacteren. De volgende dagen zat ik als het ware de ganse tijd bij de telefoon. En eindelijk, half december, kreeg ik het fantastische bericht, dat ik kon meegaan... voor een maand! Oei! Maar toch sprong ik een gat in de lucht! Ik ben dan onmiddellijk begonnen met een "bedelbrief" naar vrienden en kennissen te sturen, waarin ik om kleren en/of centjes vroeg om toch iets te kunnen bijdragen om de situatie van die kinderen een beetje te kunnen verbeteren. De reactie was enorm! Daarom, allen van harte dank!
Voor mezelf ben ik me dan ook langs alle kanten gaan informeren: buiten een goede zonnecrème, een paar spuitbussen op basis van deet, wat inentingen en wat medicatie, zou ik met een gerust hart veilig kunnen vertrekken en verblijven.
Dit zijn de inentingen tegen: bilharzia, difterie en kinkhoest, tetanus, polio en mazelen, hepatitis A en B, cholera en gele koorts; medicatie tegen buiktyfus en malaria. Dit alles is verplicht. Dan verder nog een ganse apotheek tegen grote en kleine ongemakken ginds ter plaatse. Nu nog twee inspuitingen en een pak pillen te gaan en klaar is Kees en ik ook. Dat ik al die miniziektes heb ingespoten gekregen heb ik geweten, want samen met het vaccin tegen de gele koorts (waar iedereen doorgaans een week ziek van is) kreeg ik ook nog het bezoek van een ferme bronchitis. Dat was natuurlijk meer dan bingo! De strafste antibiotica en cortisone zullen me erboven op moeten helpen en, juich, ik voel me stilaan beteren.
Nu nog om een paspoort naar Sint Laureins en een visum bij de Ethiopische ambassade in Brussel en ik ben helemaal in orde!
In een volgende blog vertel ik waar ik naar toe ga en met wie.
Mijn vertrek naar Ethiopië is eventjes in vraag gesteld.
Na een inenting tegen de gele koorts ben ik op een bronchitis beginnen broeden. De reactie op de inenting en de bronchitis kwamen dus tegelijkertijd op mij af, wat resulteerde in een behoorlijke ziekte met de bijhorende verzwakking, ondanks de antibiotica die ik onmiddellijk ben beginnen slikken. Grote paniek, want zo ziek kon ik niet vertrekken. Terug naar de dokter. Die beloofde dat ze me met een (nijl-)paardenmiddel weer zou kunnen oplappen.
Dus vanaf nu: veel rusten, geen fysieke inspanningen doen en hopen op een spoedig herstel en veel krachttoevoer.
