Lekker uitgeslapen tot 9 uur (7 uur bij jullie). Tijdens de lunch kreeg ik van Yadesa een telefoontje of ok met hem wou gaan koffie drinken. Hij bracht me naar een typisch koffiehuis (meer een barak) waar de grond bestrooid was met gras en waar er alleen maar lokale koffie gedronken en qat gekauwd wordt. Samen met Lieke em Sandra gingen we later naar de straatkinderen die een film zouden bekijken op Lieke's laptop.Taruk (een van de kinderen) had voor ons sjemberra (een soort linzen) gebakken en koffie gemaakt. Een andere jongen, Samuel, was zo fier op zijn vorderingen in het schrijven, dat hij dit absoluut aan Lieke wou tonen, Taruk wou dan, na de koffie z'n rekenvaardigheid demonstreren en de film werd weer opgeborgen. Dit was een echte rustdag!
Zaterdag 8 februari: Het meer van Hawasa
Na het traditionele ontbijt zijn we (Sandra en ik) met een echte vogelliefhebber en ook gids, Tamirat of kortweg Tami met eem bajaj naar het Hawasameer gereden. Het eerste wat we zagen waren de imposante maraboe's: grote vogels (iets groter dan een ooievaar maar dan veel en veel lelijker) met eem lange afhangende keelzak, een kale nek en afschuwelijke kop. De mannetjes herken je aan een soort rode blaas in hun nek. Als ze dan al eens vliegen, want meestal lopen ze, hebben hun vleugels een spanwijdte van meer dan 2 meter. Verder hebben we langs een paadje, dat langs het meer liep, gewandeld om vogels te spotten. Bijna bij elke stap zagen we nooit geziene (tenzij in een documemtaire), prachtige vogels van allerlei grootte en kleuren. Ik probeerde enkele foto's te maken, maar heb al vlug de camera aan Timi gegeven die meer vogels opmerkte dan wij en er dan ook prachtige foto's van maakte. Tijdens onze wandeling werden we begeleid door het geroep van vis-arenden. Het volgende punt op het programma was een ' een injerra' maken. Injerra is een typisch Ethiopisch product dat wordt gemaakt van 'teff '. Dit is een soort graan dat alleen maar hier groeit, op een primitieve manier wordt gedorst en geplet en later vermengd met water. Deze vloeistof ondergaat enkele processen tot er een soort pannenkoekendeeg met de vloeibaarheid van melk. In de typische injerra-bakkerij stonden zo verschillende tonnen met deze melk klaar, langs de muur stond het ene oventje naast het ander waarin voortdurend vers hout gestopt wordt. Bovenop elk oventje ligt een grote ronde plaat die telkens opnieuw met zand wordt schoongemaakt en dan ingewreven wordt met een of andere vetstof. In cirkels, van buiten naar binnen, wordt dan met een soort gietertje de deegvloeistof op de gloeiende plaat gegoten. Alles wordt gedurende ongeveer 1 minuut afgsloten met eem strooien deksel en de injerra is klaar. Deze wordt dan, met een rond strooien matje van de plaat genomem en te drogen gelegd. Naar het schijnt kan dit dagen bewaard worden, maar wordt elke dag een beetje zuurder. Dan was het onze beurt om onze eigen injerra te maken: de smaak was wel goed maar hij was meer dan het dubbele te dik. Met onze zelf-gemaakte injerra trokken we naar een typisch restaurantje om daar de lokale gerechten te eten. Zoals wij met alles petatten eten, eten ze hier met alles injerra. Het verschil met ons is ook dat ze alles met de handen eten, daarom worden vlees en groenten steeds klein gesneden. Met een glaasje wijn met cola ( want de wijn alleen is niet te drinken) werden we uitgenodigd op de koffieceremonie: de groene koffiebonen worden in een schaaltje op een traditioneel vuurtje gezet ( als ik de woorden vind om het te beschrijven, laat ik het zo vlug mogelijk weten) van zo' 20 cm hoog. De bonen worden, onder voortdurend roeren, verhit tot ze bijna verbrand zijn en de kleur krijgen van onze koffiebonen. Dan worden ze in een hoge mortier gedaan en met een zware ijzeren staaf geplet.Ondertussen werd het water, dat in een typische koffiepot gegoten werd, op hetzelfde vuurtje verhit en gekookt. Beide processen waren ongeveer gelijktijdig klaar. Met een lepeltje werd de geplette bonen in het kannetje gedaan terwijl het water verder kookte. Dit brouwsel werd ons geserveerd in kleine kopjes (zonder oortje) met veel suiker. Echt wel lekker! Terug naar het Hawassameer voor een boottocht. Terwijl we de goedkoopste schipper uitzochten, passeerden we een plek waar allerlei lage groene begroeiing stond. Daarin zagen we wel een honderdtal ibissen, waarvan er enkel opvlogen als we er voorbijkwamen, ook een koe en een geit. Grappig! Het bootje, dat Tami uiteindelijk had uitgekozen, voerde ons langs het resort van Haibrei Selasie (de beroemde loper), waar nu een groot sportcentrum is met SPA met alles er op en er aan. Uiteindelijk voeren we naar een van de mooiste plekken die ik ooit ervaren heb: midden op het meer, met hier en daar wat groen de volledige stilte, behalve het geluid van enkele waadvogels en het gebrul van een familie nijlpaarden. Indrukwekkend!!! Op de terugvaart moest Tami het roer voor een tijdje overnemen zodat de schipper de boot kon leeghozen, er stond ondertussen zo al een 20 cm water in. Toch veilig en wel weer aan wal geraakt waar de maraboes ons stonden op te wachten. We gingen er in de buurt nog iets drinken waar we de lokale bevolking gefrituurde vissen zagen leegpulken met hun handen. Sommigen maakten eerst een paar kruistekens over de vissen, anderen hadden de binnenzijde van hun handen zwart geschilderd en hun nagels rood gelakt (mannen!). Raar volkje die Ethiopiers! Na nog een lekkere afsluiter (goulash van vis) weer naar mijn pensionnetje waar ik de belevenissen van de dag zou schrijven. Pech: geen electriciteit! Dan maar met de zaklamp mijn huiswerk gemaakt. Wanneer ik zo halfweg was ging het licht weer aan. Was het maar uitgebleven! Toen het weer licht was zag ik dat een kakkerlak, ter grote van een veldmuis, me al de ganse tijd gezelschap had gehouden. De jacht werd geopend en na een tijdje had ik hem toch te stekken: voorzichtig met toiletpapier opgepakt en doorgespoeld in het toilet, alleen de kakkerlak, want het papier hoort in het vuilbakje!
Het verslag van zondag komt morgen, want nu moet ik gaan 'werken'. Ik zou het hewel leuk vinden dat je via e-mail af en toe eens commemtaar geeft op mijn blog, die kan ik dan hier lezen.
Deze morgen om 7 uur (5 uur Belgische tijd) weer vol goede moed het bed uit. Na de evenwichtsoefeningen op het toilet en een koude douche (= af en toe een paar druppels) emotioneel afscheid genomen van mijn medebewoners, de familie kakkerlakken. Koffer gepqakt, bed opgemaakt en prachtige sprei er weer opgelegd, tekst voor blog verder afgewerkt tot Sandra me kwam ophalen om samen te gaan ontbijten. Ons ontbijt: roerei en brood (geen vork, mes noch lepel). Zoals elke goede Ethiopier gebruiken we alleen ons rechterhand om te eten, dus met de rechterhand een stuk brood afbreken, dat in je ei soppen en dan samen de mond in. Gelukkig is er dan ook in elke eetgelegenheid de mogelijkheid om je hand achteraf te wassen.
Rond 10 uur kwam Lieke me ophalen om kennis te maken met Yadesa, de projectleider van CSCA (concern for streetchildren association): een zeer lieve, vriendelijke en supergemotiveerde schriele Ethiopier die (voor mij althans) zeer moeilijk Engels praat. Hij gaf me een beetje uitleg over de organisatie en wat er van mij verwacht werd. Gelukkig vertaalde Lieke alles, zodat ik toch ongeveer wist waarover het ging: hun project loopt voorlopig over 8 straatkinderen (mettertijd hopen ze er meer en meer aan te kunnen) die nu in 2 huizen wonen (4 en 4). Al die kinderen brachten bijna hun ganse leven op straat door (sommigen 3, anderen meer dan 7 jaar). Ze kauwden Quat ( de lokale drug), hadden geen normen noch manieren, kortom hun enige doel was te overleven. Yadesa zou me dus aan die kinderen voorstellen en de kinderen aan mij. We wandelden langs allerlei armoedige wijken waar ik als een rariteit beschouwd werd. Die kleine zwarte krullebolletjes kwamen me elk een voor een een handje geven alsof ik een buitenaards wezen was dat ze even konden aanraken. Mijn hart smolt!!! Toen we aan het eerste huis aankwamen bleken Yadesa's leerlingen er niet te zijn, wel hun buren, waaronder 3 hummeltjes die gefascineerd waren door het Kipling-aapje dat aan mijn handtas hing. Toevallig had ik voor ik vetrok ( intuitie?) 3 kleine beertjes (van Karin) in m'n handtas gestopt. Ik gaf hen er elk eentje. Ze waren dolgelukkig, dat zag je aan hun lach van oor tot oor en de glinstering in hun oogjes. Dan maar naar het tweede huis (= 1 kamer van 2 op 3 m), daarin stonden behalve een hoop rommel, 2 stoelen en een bankje. Op het bankje namen de 4 jongens plaats, wij op de stoelen. Je zag gewoon aan die jongens, hun houding en hun blik, dat ze al het een en ander achter de rug hadden. Op een teken van Yadesa, stonden ze een voor een recht, kwamen voor me staan gaven ze me een hand en zeiden hun naam. Wat een discipline en beleefdheid, ongelooflijk! De oudste van de 4 was een briljant student, sprak het beste Engels en vertelde dus iets meer over zichzelf: hij voelde zich zeer gelukkig nu hij niet meer op straat hoefde te leven. Hij was dan ook het grote voorbeeld voor de andere drie. Terug onderweg naar het eerste 'home', passeerden we langs het huis van Yadesa, hij zou me wat didactisch materiaal meegeven. Zijn huis was precies even groot als dat van de jongens: er stond een oude valies in als kleerkast, 1 stoel waarvan hij de rommel wegnam opdat ik zou kunnen zitten, nog wat rommel hier en daar, en 2 dunne matrassen op de grond. En toch was hij fier op zijn huis! We gingen terug verder naar het eerste huis waar de jongens er nu wel waren. Het scenario met de straatkinderen was ongeveer hetzelfde als bij de andere vier, alleen zaten hier de 4 jongens op de grond en wij op het bankje. Bij het buitenkomen stonden daar opnieuw die 3 ukkepukjes, nu met hun knuffeltje dicht tegen zich aan. Ik denk dat ze zoiets nog nooit gezien hadden. Volgende keer neem ik nog wat meer mee voor die schatjes!
Ondertussen was Sandra het pension voor me gaan regelen en hebben we met Jimmy en zijn tuktuk, mijn spullen naar mijn nieuwe verblijf gebracht: veel kleiner maar veel properder! Hier zou ik me de komende vier weken wel goed voelen. 's Avonds nog iets gaan drinken met Lieke, Sandra en Yadesa en de eerste Afrikaanse regenbui meegemaakt: Er kwam per vierkante decimeter meer water uit de lucht als uit 10 douchekoppen samen!
Gisterenmorgen vertrokken in Schiphol rond 11u om via een tussenstop in Istambul om 1u10 (plaatselijke tijd) aan te komen in Adis Ababa. Nog maar eens een grondige controle voor we de luchthaven verlieten en daar moet het gebeurd zijn: Mijn fototoestel was via de hand van een plichtsbewuste doeanier, uit mijn rugzak verdwenen. Ik werd er me pas van bewust toen ik, na een overnachting in Adis, deze morgen een paar foto's wou nemen. Aan de luchthaven werden we opgehaald door Estefan met een chauffeur: het was echt een staaltje van Ethiopische efficientie om 4 grote koffers, 2 grote rugzakken en 4 personen in en Lada (zoals alle taxi's daar) te krijgen. Met open kofferdeksel en veel gerammel kwamen we aan in een grote bouwwerf, waartussen ergens ons hotel lag. De volgende dag, vandaag dus, zagen we hoe het verkeer daar in Adis was: een grote chaos: verkeersregels zijn er om genegeerd te worden, kan je niet links voorbijsteken dan doe je het maar rechts, kortom: wie het luidst claxoneerde geraakte het vlugst vooruit. Was het een drukte van jewelste in de stad, de 5 uur durende busrit naar Hawassa was een heel andere ervaring, alleen het getoeter was een constante. Op de doorgaans 2-vaksbanen met af en toe een (overbodige) wegmarkering, een zachte berm of gracht langs beide zijden, was de weg echt voor iedereen. Om maar op te noemen van groot naar klein: autobussen, primitieve overvolgeladen vrachtwagens, minibusjes (meestal Toyota's}, taxi's (zoals eerder gezegd allemaal blauwe Lada's), heel zelden een gewone auto, veel batcha's of tuktuk's (3-wiel taxi's), ezels met volgeladen kar, volgeladen ezels zonder kar, kudden koeien al dan niet begeleid, hetzelfde voor de ezels, eenzame koeien en ezels, soms ook wat paarden en een zeldzame vogel ( ik denk een secretarisvogel), honden en uiteraard ook een massa mensen. Dit alles loopt en rijdt er kriskras door elkaar op de baan zodat er voortdurend moet getoeterd worden om de weg vrij te maken of anders te stoppen of om te rijden om een aanrijding met een of ander levend schepsel te vermijden. De busrit eindigt uiteindelijk bij valavond in Hawasa. Drommem jonge gasten staan te drummem om je koffers te mogen dragen en daarna de nodige birrs in ontvangst te nemen. Na kennismaking met Lieke en Jimmy met zijn tuktuk brachten ze me naar de studio waar ik zou verblijven. Op het eerst zicht leek het niet ongezellig: een 2-persoonsbed met prachtig versierde sprei, een glazen tafeltje, een sofa, een tv-kastje zonder tv, een nachttafeltje, een hoekje dat als keuken dienst *kon* doen met een wasbak met een kraan waar geen water uitkwam en tenslotte DE badkamer: onvoorstelbaar! Het toilet had een deksel en een bril, beiden onafhankelijk van elkaar en van het toilet zelf, zodat elke boodschap meer op een evenwichtsoefening leek, verder moest je eerst een kraantje opendraaien en het volledige bovenste deel van de voorraadbak optillen om te kunnen doorspoelen; er was ook een lavabo met een loszittende kraan waar geen water uitkwam, verder was er nog een douche (= omhooghangende kraan) zonder enige afscherming maar des te meer schimmel met enkel koudwater. Ik dacht dat ik alles aankon, maar toen na de vermoeiende reis 's avond de lamp het ook nog eens begaf (alleen het licht in de badkamer werkte nog), werd het me toch allemaal een beetje te veel! Ik dacht bij mezelf: waar ben ik in 's hemels naam aan begonnen, terwijl ik het thuis zo gemakkelijk had. Een telefoon naar Lieke om 's anderdaags naar het pension te verhuizen , een goed potje huilen en een slaapmiddeltje hebben me dan toch geholpen om de nacht door te komem en er weer met volle moed tegenaan te gaan.
Eindelijk alle inentingen gekregen en redelijk goed doorstaan. Voor 't ogenblik is het hier thuis bijna niet leefbaar: een markt in het meest afgelegen gehucht kan niet tippen aan de warboel die hier heerst. Hopelijk krijg ik de chaos nog een beetje in orde tijdens het weekend. Maandag voert Walter me ergens in de buurt van Assenede naar de expresweg, waar mijn jongste zoon het traject verder zal zetten naar Kaatsheuvel in Nederland. Ik hoop echt dat mijn ventje de trip van Assenede naar Watervliet zonder problemen zal overbruggen. Want een maand zonder zijn vrouwtje is toch ook niet niks hé. In Kaatsheuvel levert Mark (mijn zoon) me af bij Sandra Mooj-Smeets. Ik ben benieuwd om haar te zien, want tot hiertoe heb ik haar alleen maar gemaild en gehoord aan de telefoon. Zij is de stichtster van MammaSan, de organisatie waarmee ik ga samenwerken om eens iets onvergetelijks in mijn leven te doen. Ik blijf dan bij haar en haar familie overnachten en 's morgens vroeg worden we naar 's Hertogenbosch gevoerd, om vandaar met de trein naar Schiphol te reizen 't Zal de moeite wel zijn met 2 koffers van 23 en 25 kg en een rugzak van 20 kg. In Schiphol vertrekken we (in principe) om 11.40 u en komen aan in Istanbul om 16.10 u. Na een poosje rusten en wachten vertrekken we daar om 18.50u naar Adis Ababa waar we aankomen (als alles volgens plan verloopt) om 01.10 u (Wo 5 feb) Dan nog een uurtje of 5 met de auto of de bus en we zijn ter plaatse.
De plaats waar ik gedurende een maand ga verblijven is Hawasa of Awasa of nog wat anders, want het steekt daar allemaal niet zo nauw. Naar het schijnt is het een redelijk grote stad met ca. 300 000 inwoners, waarvan een groot deel van de bevolking straatarm is. Een beetje zoals de meeste steden in die landen, met rijken en sloppenwijken. Wij gaan daar werken met straatkinderen: misschien een beetje hygiëne, organisatie, schoolkennis en andere waarden bijbrengen en hen vooral veel liefde geven.
Ik voeg aan Sandra of ze me het adres kon geven van het pension waar ik ga logeren... Antwoord: in Ethiopië bestaan er geen adressen!
In elk geval ga ik proberen, via een internetcafé, regelmatig iets op mijn blog te schrijven, als er elektriciteit is én internetverbinding. Ik doe mijn best!
Nog eens dank aan allen die me moreel en financieel gesteund hebben!
