Heel erg raar, maar deze dag is een beetje blanco. Ik weet nog dat ik s avond naar de zangles ben geweest en dat dat enorm grappig was, want ik kende enkel maar la Cucaracha terwijl de rest wel zon beetje alle liedjes kende. Ik herinner mij ook dat ik op het terras heb gezeten met een boek (ik wist helemaal niet dat er een terras was, want dat is een verdieping hoger dan mijn kamer, dus ik kom daar nooit) en dat Tim en Letitzia en Coen daar ook waren. Ik weet ook nog dat ik om 5 uur churros con chocolate met gaan eten met Che (of Hui of ) uit China en Katherine uit de VS en dat het heel aangenaam was. Ik denk dat het een dag vol luieren en babbelen was. Een gewone normale, maar leuke dag.
Maandag wil zeggen nieuwe studenten. Terwijl ik de school binnenga, hoor ik mijn naam. Het is Coen die net zijn test heeft afgelegd. Hij staat op het punt te vertrekken op de rondleiding met alle nieuwe studenten, maar ik moet naar mijn eerste les. Daar is het heel erg leeg zonder Marine en Gaia. In de les van Gibrán komen echter 2 nieuwe studenten: Mindy uit de VS en John uit Ierland. Mindy is een leerkracht van Spaans in Washington en het verbaast me enorm dat een leerkracht B2 als niveau heeft. Moet een leerkracht niet ongeveer perfect Spaans kunnen? Zij moet wel Spaans aanleren he!! Ook aan John is er iets raars Hij komt van Don Quijote uit Barcelona en hoefde dus geen niveautest te doen. Dat is echter een fout in het beleid, denk ik, want hij heeft echt niet het niveau van een B2. Dat is erg om te zeggen, maar hij had nog nooit gehoord hoe je een condicional moet vormen (waarop Coen antwoordde dat hij dat ook niet kon, maar ik kaatste terug dat hij wel kon zeggen ik zou graag willen, maar dat hij gewoon niet wist dat de juiste grammaticale term daarvoor de condicional is à Coen heeft spaans leren spreken op zijn Erasmus in Barcelona, maar op een natuurlijke wijze en niet door grammatica te leren, waardoor hij dus niet de termen ervoor weet) en spreekt alle woorden op zn Engels uit. Hij kan echt niet praten zonder Engelse woorden ertussen te gebruiken en Het klinkt allemaal niet zo erg, maar zijn niveau ligt echt lager dan het onze. Gibrán moet vaker stoppen om dingen voor een 2de, 3de keer uit te leggen en we gaan niet meer zo snel vooruit. Bovendien krijg ik echt de kriebels van hem, hoe hij zijn neus ophaalt, hoe hij stinkt, Je raadt het al, ik zit er dus naast..
Deze maandag wil ook zeggen dat er een nieuwe professor is voor onze conversatielessen. Zijn naam is Javier en hij valt goed mee. Hij is helemaal niet zoals Gloria, maar zoals haar zijn er geen 2.Ook komt Guillome ons vergellen. Hij komt uit Brussel (franstalig) en is overgeplaatst uit een lager niveau. Hij is ook een echt fuifbeest (elke avond gaat hij uit, wat kan, want hij heeft les in de namiddag, dus hij is net wakker als hij naar de les van 1 uur komt) en hij en Anne-Sophie kunnen het dan ook goed vinden.
Om 7 uur is er weer de dansles. Het is ongeveer even erg als de vorige keer (ze mag dan nog 100 keer zeggen dat het niet zo moeilijk is, het blijft tapdans met sensuele armbewegingen. Een aartsmoeilijke combinatie!!), maar er is ook veel plezier, net als de vorige keer.
s Avonds spreken Jana en Miguel (uit Italie) en ik af om naar de Puerto del Chus te gaan, waar het kennismakingsdrankje is. We hebben een bonnetje voor een gratis bonnetje en het is een goede manier om nieuwe mensen te leren kennen. Ik zie Coen tussen een heleboel Nederlanders staan en we maken direct kennis. Er komt nog een meisje uit de VS af, een meneer uit Frankrijk (die geen Spaans en Engels kan, en ik kan geen Frans meer, dus dat ging niet echt goed) en ik babbel ook met Sarah, Anne-sophie en Gibrán van Gijón. Nadien gaan we een ijsje gaan eten op plaza mayor, incl Gibrán. Anne-Sophie was een beetje tipsy (er is een spaans woord voor, maar ik ben het kwijt) en dat was heel erg grappig om te zien.
Om half 8 sta ik in de keuken, zoals afgesproken, omdat we de bus moeten halen van half 9 en de bushalte is toch een eindje. De Braziliaanse meisjes druppelen 1 voor 1 binnen, maar Letitzia laat haar gezicht niet zien. Juliana belt naar haar kamer en naar haar gsm, maar er wordt niet opgenomen. Als Letitzia uiteindelijk toch antwoordt, blijkt dat ze niet meegaat, omdat ze nog maar net terug was van haar avondje uit. We gaan dan maar zonder haar naar de bus en zijn ruim op tijd. De busrit duurt 2 uur en ik dommel in. Ik ben echter nog lang genoeg wakker om in het passeren Ávila te zien. Dat is een volledig ommuurde stad! Denk aan het Middeleeuws plaatje: dikke muren, kantelen, schietgaten, uitkijkposten, Alles is aanwezig! En de volledige muur staat er nog! Ik kijk mijn ogen uit! De verbazing is echter het grootst bij de Braziliaanse meisjes: ligt de stad echt binnen de muren?! Was het vroeger ter verdediging?!
Aangekomen in Segovia begeven we ons naar het oude viaduct. Na gegeten te hebben, is de plaza mayor aan de beurt. In elke spaanse stad is er zon plein te vinden, maar de mensen van Salamanca zweren dat het hunne het mooiste is. Tot nu toe geef ik hen gelijk. Nadien is het kasteel aan de beurt.Het kasteel van Disney is gebaseerd op dit kasteel, en dat is te zien! Echt waw! Ook binnenin valt er wat te zien. Vooral de harnassen boeien me. Haal je het beeld voor ogen van de spaanse conquistadores in Amerika. Zie je hun helmen? Wel, zo zijn ze dus echt. Het is logisch natuurlijk dat schilderijen uit die periode info geven over hoe de mensen eruitzagen, maar nu besef ik echt dat die info dus klopt! We klimmen ook in de toren, om een uitzicht te hebben over Segovia. Eens we boven zijn blijkt het net heel erg hard te regenen! Raar, maar waar!
Het was een beetje raar om op uitstap te gaan met alleen maar Braziliaanse meisjes. Ze kunnen zeggen hoeveel ze willen dat Portugees op Spaans lijkt, ik versta er helemaal niets van! Maar ik verkies het toch boven alleen reizen, want tegen wie zeg je anders: oh, kijk daar eens?! En het zijn echt hele lieve, toffe meisjes! Die graag uitgaan, want na onze uitstap zetten ze nog een stapje in de wereld. Ik ga echter niet mee, wat een goede beslissing blijkt. De dag erna blijkt dat Letitzia in een coma geraakt was (hoe noem je zon coma als je teveel gedronken hebt?) en dat de rest helemaal in paniek waren. Ze hebben dan maar de ambulance gebeld en in het ziekenhuis hebben ze haar maag moeten leegpompen. De andere meisjes waren helemaal in paniek, zelfs de dag erna nog! Geen wonder!!
De morgenroutine is gevonden: ik ga naar school samen met Gaelle en Caroline, 2 franse meisjes van Don Quijote die ook altijd laat opstaan. We komen net op tijd aan, maar er zijn er altijd die nog later zijn :)
Vandaag is de laatste dag voor Isabel, en in onze klas van Marine van Zwitserland, Gaia uit Italië (die later 31 zou blijken, terwijl ze er 25 ofzo uitziet!) en onze profesora Gloria van de conversatielessen. Zij gaat 2 weken op vakantie naar Tenerife en wanneer ze terugkeert, ben ik dus al weg. We hebben besloten een beetje een feestje te geven en er is chocolade, chips, Dat is pas een leuke conversatieles: praten over vakanties met eten voor je neus! Er blijkt trouwens een filmpje van haar op youtube te staan: http://www.youtube.com/watch?v=c5BkYY5ipv0
Je zal er misschien niet veel van verstaan, maar zo is Gloria echt! Gloria is een privédetective die nu werkt als leerkracht in Don Quijote. Ze is 40 (nog net 39 eigenlijk) en ze ziet er in de 20 uit! Ze vermeldt dit dan ook vele keren! Ze praat enorm graag, maar haar conversaties zijn altijd enorm grappig! Ze zegt enorm veel: fatal en heeft het zeer graag met haar studenten over oude vriendjes, nieuwe vriendjes in Salamanca en alles wat er bij hoort, dus ook de seks (tigiti in haar woorden! Luister maar naar het filmpje!). We zaten altijd buiten op de patio onder de bomen om 2 uurtjes te praten en dat was 2 uurtjes pure ontspanning. Gloria klust ook bij als dichter (ze heeft een boek op internet) en kopieert graag zinnetjes van studenten. Legendarische uitspraken bij ons kwamen van Zéverine van Zwitserland.
Het gesprek ging over wat Anne-sophie ging doen nadat ze eigenlijk niet meer in haar residentie mocht zitten, maar wel nog 2 dagen in Salamanca moest blijven. Zéverine stelde voor om de sleutel te kopiëren: copiar la llave. Daarintegen zei ze: copiar la lluvia. In het Nederlands is dit: de regen kopiëren. Gloria vond dit zeer poetisch en ging het gebruiken in een volgend gedicht. Vervolgens ging het over de geluiden die dieren maken in de verschillende landen: zo zegt een haan bij ons kukeleku en in Engeland cuckle doodle doo. Gloria vroeg zich af wat een paard zegt in elk land, waarop Zéverine: bèèèè. Iedereen had tranen in zijn ogen van het lachen!
We spreken s avonds af met een hele groep om te gaan eten in de calle van Dyc k, de tapasstraat in Salamanca, waar enkel Spanjaarden komen: de grote hordes amerikanen blijven liever op plaza mayor. Des te beter voor ons: lekker, goedkoop en veel spaans rondom ons! Nadien begeven we ons naar een discotheek, Camelot, waar het jammer genoeg het tegenovergestelde is. Er werd voor de verandering eens geen spaanse muziek gedraaid, maar het was enkel hip hop, waardoor er dus wel hordes amerikanen waren. Het waren bovendien allemaal 16-jarigen! Maar we lieten het voor 1 keer niet aan ons hart komen, want het was de laatste dag van Isabel en Marine! Che heeft het wel een beetje lastig, omdat zij geen enkel liedje kent en dus niet kan meezingen zoals de rest van ons, en om 1 uur ga ik samen met haar terug. Ik moet toch vroeg opstaan om naar Segovia te vertrekken.
Op zaterdag 5 juli begon het avontuur: met het vliegtuig van Charleroi naar Valladolid, Castilla en León, Spanje.
Het was best spannend, want het was pas de 2de keer dat ik een vliegtuig stapte en bovendien moest ik het nu helemaal alleen doen. Maar ik ben er zonder kleerscheuren vanaf geraakt. Dan kwam het 2de struikelblok, alleen een taxi van de luchthaven naar mijn hotel nemen. Dit klinkt banaal, maar voor mij was het dat niet. Ik was nog maar net in de taxi gestapt, of er kwam een meisje aangelopen om te vragen of ze ook mee mocht. Na een tijdje bleek dat ze ook een Belgische was, van Brugge, dat ze ook naar Salamanca op weg was en dat ze ook met het couch surfing bekend was. Marieke, een leerkracht spaans-frans ging naar Salamanca om haar spaans op te frissen en bleef ondertussen bij andere mensen op de zetel slapen. Het was een heel aangename taxirit!
Nadat ik in het hotel ingecheckt was, liet ik Inés, het spaanse meisje die ik via couch surfing gecontacteerd had, weten dat ik aangekomen was. We spraken af op de plaza mayor (het centrum van elke spaanse stad) om wat te gaan drinken. Ze had nog 2 andere couch surfers mee en een Engels meisje dat in Luik woonde en daar Engels gaf aan Waalse kleuters. Haar naam is Clara. We gingen met heel de bende enkele tapas eten. Meteen toonden de couch surfers mij het echte Spanje, zoals zij beleefden. Niet enkel met de typische tapas, maar ook met de wijze waarmee ze cider inschenken (je zet het glaasje op de grond en je giet met de fles op schouderhoogte) en met de spaanse muziek. Ik had een hele leuke tijd! Ik ging heel voldaan terug naar mijn hotel tegen een uur of 2. Wat voor Spaanse mensen trouwens niets is, want studenten gaan vaak door tot aan het ontbijt!
Bij het begin van dag 2 ontdekte ik voor het eerst de rare eetgewoontes van de Spanjaarden. Omdat het zondag was, begon het ontbijt pas om half 11. Bovendien kon je dat niet in het hotel nuttigen, maar moest je daarvoor naar het café dat ernaast gelegen was. Te zien aan het aantal mensen die daar aan het ontbijten waren, met een krantje en hun vrienden of familie erbij, is dit heel populair in Spanje.
Tegen 12 uur had ik afgesproken met Inés aan de ingang van het park dichtbij het treinstation om samen te gaan lunchen. Ik moest mijn koffers meenemen, maar dat was geen enkel probleem aangezien het restaurantje met dé typische tapa uit Valladolid zich vlak bij het station bevond. Clara, het Engels-Luikse meisje ging met ons mee. De tapa was een beetje speciaal, een aardappel met daarin een ei en gehakt, maar het was erg lekker. Nadien ging Clara en ik naar het station en namen samen de trein naar Salamanca. De 1.5 uur durende trip ging snel voorbij, aangezien we veel konden praten. Dit alles was trouwens in het Engels, dus veel Spaans kwam er in de eerste dagen nog niet aan te pas.
In Salamanca aangekomen gingen we elk onze eigen weg, waarbij ik naar mijn residentie ging. Dat bleek trouwens uit een catalogus van ikea weggelopen te zijn! De residentie telt 19 kamers, elk met hun eigen badkamer. Deze zijn verspreid over 3 verdiepingen, waarbij ik op de 2de zit in kamer 3. Op de 1ste verdieping is er een gemeenschappelijke keuken, eetruimte en zitplaats met zetels, een pc en een tv. Op elke verdieping herhaalt de zitkamer met tv zich. Het is er erg gezellig!
Na gesetteld te zijn, ging ik op zoek naar een fles water, aangezien ik stierf van de dorst. Het verbaasde mij dat op zondag de h&m, zara, .. allemaal open waren, maar een gewone supermarkt niet! Uiteindelijk kon ik ik water vinden in een kiosk. Ik kreeg avondeten in mijn residentie om 8 uur (wat het normale uur is trouwens!) en daar ontmoette ik meteen een aantal andere nieuwe mensen van de residentie: Juana van Brazilië (Rio de Janeiro) en Tim van Duitsland (Berlijn). Aangezien Tim nog geen enkele voorkennis van Spaans had, praatten we opnieuw in Engels.
Na het eten kreeg ik een berichtje van Marieke, het meisje uit Brugge, om samen de stad wat te verkennen. We kwamen de mooie talenfaculteit tegen, de 2 (!) kathedralen, de bibliotheek, Allemaal heel mooie en oude gebouwen. Bovendien kwamen we bij toeval mijn school tegen waar ik de volgende ochtend moest zijn, dus dat was mooi meegenomen. We zagen bovendien nog heel veel andere scholen waar ze spaans voor buitenlanders aanbieden. Dat kon ook niet anders, want alle mensen die ik tot dan toe gezien had, gingen allemaal naar een andere school!
De volgende dag moest ik op school zijn om 8 uur voor mijn test. Het vroege opstaan was niet iets was ik met plezier deed en ik was dan ook de enige aan de ontbijt tafel. Ik vertrok vroeg, wat des te beter was, want ik verdwaalde en deed er 20 minuten over om de school te vinden. Daar bleek ik dan als 2de toegekomen te zijn, en Jana uit Slovakije en ik begonnen meteen kennis te maken. Dat was de eerste keer dat ik Spaans sprak.
Nadien kwam de test. We moesten een aantal grammaticale meerkeuze vragen invullen, dan een stukje schrijven over de reden waarom we naar Spanje gekomen waren om Spaans te leren. Nadien kwam nog een mondeling gedeelte, waarin een aantal vragen gesteld werd over waar je woonden en dergelijke. In de tijd dat ze nodig hadden om te bepalen in welke groep we gingen zitten, was er een rondleiding voorzien. We waren met een heleboel nieuwelingen, zon 100-tal. Later zou blijken dat dit heel veel is. We gingen onder andere naar de Universiteit, waar in de muur figuren waren gebeiteld. Het verhaal gaat dat als een student de kikker kan vinden, die slaagt voor al zijn examens. Na een 5-tal minuten vruchteloos zoeken, wees de gids ons de kikker aan. Maar ik kon hem nog steeds niet zien!! Na nog zon 2 keer wijzen, vond ik hem. Hij is echt mega mini! Onder de weg praatte ik wat met Isabel van Engeland (die studeert in Oxford) en Sarah uit de Verenigde staten.
Het verdict Ik bleek in groep B2 te zitten. In Don Quijote zijn er 6 groepen, gaande van A1 tot C2. Ik was heel tevreden dat ik in B2 terecht gekomen was. Bovendien hadden zowel Isabel, Sarah als Jana afzonderlijk en zonder van elkaar te weten gezegd dat ik heel goed Spaans kon praten voor maar 1 jaar les gehad te hebben. Dat streelde mijn ego dus ook wel! Ik begaf mij naar mijn eerste les, wat voor de andere studenten de 2de was. Deze viel van 11 tot 1. Daar bleek er een nieuwe professor te zijn: Gibrán uit Gijon, dus het was een echte kennismakingsles. In mijn klas zaten Anne-Sophie uit Frankrijk (al 4 weken in Salamanca en nog 4 te gaan), Severine uit Zwitserland (al 4 weken, nog 3 te gaan), Miguel uit Nieuw Zeeland (wat heel verwarrend was, want in het Spaans is dit Nueva Holanda en ik wist echt niet van waar hij kwam!) (al 4 maanden, nog 2 te gaan), Elvira uit Brasilië (al 2 maanden, nog 1 te gaan), Gaia uit Italië (al 2 maanden, nog 1 week te gaan), Marine uit Zwitserland (al 2 weken, nog 1 te gaan) en Sarah, die ik eerder al had leren kennen, ook nieuw en nog 4 weken te gaan. Het was wel wat raar om in een klas te komen die elkaar al zo lang kende!
Nadien begaven we ons naar de conversatieles, die enkel de superintensieve studenten hebben. Daarin bleken ook Anne-Sophie, Severine, Miguel en Marine te zitten. Ana uit de Filipijnen maakte ons groepje compleet. We kregen les van Gloria, die een beetje loco is. Ze houdt van vertellen, doet dit met veel overgave en discussies zijn nooit ver weg. Echt een fantastische les!
Om 3 uur was de les gedaan en repte ik mij naar mijn residentie, want lunch was van 1 tot 3, dus ik was al te laat. Ik vergiste mij weer in de weg en kwam pas om 20 over 3 aan. Daar zat Gaelle uit Frankrijk al op mij te wachten. Net als ik heeft zij les in Don Quijote tot 3 en voor ons beiden werd het eten achtergehouden. Na het eten ging ik was huiswerk maken en tegen 7 ging ik terug naar de school voor een optionele les flamenco dansen. Dat is een ongelofelijk moeilijke dans en wat er bij de leerkracht elegant uit zag, bleek mij helemaal niet af te gaan!
Daarna organiseerde de school een welkomstavondmaal. Dat was heel gezellig, want ik zat naast een mevrouw uit Polen en een mevrouw uit New York, die beiden zeer sympathiek waren. Nadien begaven we ons allemaal naar een bar voor een gratis sangria. Ik praatte wat met de mensen die ik al kende (want zomaar op nieuwe mensen afstappen???) en dan ging ik terug naar mijn residentie.
De volgende dag was het weer school. Daar bleek dat alle klaslokalen een naam hebben uit het boek Don Quijote. We kregen grammatica, moesten praten en daardoor nieuwe voc bijleren, Tevens hadden we een discussie over wat beter is: ondertitelen of dubben. België bleek het enige land in onze klas te zijn waarin alles ondertiteld wordt. En ik was dan ook de enige die vóór ondertitelen was. Ik bracht aan dat het helpt om talen te leren, maar Anne-Sophie bracht ter sprake dat zei naar de cinema gaat om te ontspannen, niet om te lezen. Mijn tegenargument dat je eraan gewend raakt, werd niet met enthousiasme onthaald. Bovendien wisten ze me te vertellen dat de stemmen van de acteurs meegaan. Zo heeft George Clooney zijn vaste dubber, zodat je niet telkens een andere stem hoort als het een andere film is.
In de conversatieles vervoegden 2 zussen uit Brasilië ons en die vertelden dat ze in dezelfde residentie als mij logeerden. Ik viel helemaal uit de lucht! Blijkbaar waren ze pas de maandag toegekomen en hadden ze mij zien terugkeren na de kennismakingsdrink. In deze les werd eventjes aangehaald dat U2, Spice Girls en Backstreet boys in het Spaans vertaald worden. Zij worden respectievelijk U dos, Chicas picantes en Chicos de los calles de atrás. Dat vond ik toch wel grappig.
Na de gezellige lunch met Gaelle, ging ik mijn huiswerk maken. Om 5 uur had ik met Sarah, Isabel, Marine en Jana afgesproken om een beetje van de stad te gaan verkennen. We gingen naar de rivier en daarna naar de oude kathedraal. We konden de toren bestijgen en kregen een fenomenaal zicht op de nieuwe kathedraal en heel de stad. Toen we boven stonden, speelde een accordeonist beneden het liedje uit de titanic. Dat was wel een mooi moment.
Nadien ging ik naar de supermarkt om een brood te kopen, maar durfde dit niet op de eten in de keuken omdat ik geen vol pension had. Maar toen ik naar beneden ging, bleken daar een aantal meisjes uit Brasilië en Tim te zitten. Zij gingen allen naar dezelfde school. Ik werd prompt uitgenodigd om hen te vergezellen naar een chupiteria, een spaanse shotbar. Om 22 uur is die echter nog niet open (ik zei toch dat Spanjaarden laat uitgaan!) en we gingen gewoon iets drinken. Ik had afgesproken met Marine om naar de cinema te gaan (om kwart voor 11), en we ontmoetten elkaar op de plaza mayor onder de klok (de vaste ontmoetingsplek). Zoals eerder gezegd was de film dus gedubd. Het hielp dat ik Sex and the City als eens gezien had met ondertitels, want ik begreep niet echt alles. Het was tevens raar om niet de vertrouwde stemmen van Carrie en co te horen. Om 1 uur was de film gedaan en ging ik terug naar mijn residentie.
Ik begin eraan gewend te raken dat het ontbijt om half 9 is, de lunch om 15 en het avondmaal om 20 uur. Ik heb tussen de lessen door niet zo veel honger meer, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik s morgens meer begin te eten en om 1 uur een stukje fruit of wat nootjes. Mijn klasgenoten beroepen zich op een tortilla, maar ik doe niet mee, want ik ben bang dat ik om 3 uur geen honger meer ga hebben dan. Lunch is in Spanje de grootste maaltijd en we krijgen dan ook veel eten, dat ik tot nu toe zelfs nog niet helemaal op krijg!
Ik heb wel moeite om op tijd op te staan en blijf maar op mijn snooze functie drukken. De Braziliaanse meisjes aan het ontbijt moeten dan ook lachen om het feit dat ik telkens later verschijn. Gelukkig heb ik de kortste weg naar de school eindelijk in mijn hoofd zitten en doe ik er maar 10 minuten meer over, 7 als ik mij echt haast.
In de les bleek dat het dit weekend in Pamplona stierenrennen zijn en dat Sarah gaat, samen met haar Madrileense vrienden. Ik heb ook wel zin, maar het lijkt me leuker om samen met de Braziliaanse meisjes naar het dichtere Segovia te gaan in plaats van alleen een hele verre reis naar Pamplona te maken. Gibrán heeft een wit t-shirt en rood sjaaltje te verloten, wat het officiële uniform is van de fiestas van San Firmines, in Pamplona dus. Sarah gaat met de prijs lopen, wat goed uitkomt. Die t-shirt blijkt uit een bar te komen en Marine en ik besluiten om s avonds ook te gaan.
Om 5 uur is er in de school een film van Almódovar, la mala educación. Ik heb hem nog niet gezien en vind hem een beetje raar. Ik begrijp opnieuw niet alles, maar de hoofdlijnen had ik toch mee. Achteraf discussiëren we wat over de rol van de kerk in Spanje en gaan naar ons vaste terrasje op de plaza mayor: Marine, Che, Cathryn en ik. In de les hadden ze verteld dat dit café trouwens een bekend café is in de geschiedenis: veel spaanse schrijvers kwamen hier discussiëren. De leerkracht voegt toe dat het nu onder de studenten gekend is als de plaats in Salamanca waar ze de beste ijsjes hebben. Dat is de reden waarom de naar het café gingen, maar deze avond zijn we toch trots dat we er een discussie hebben gevoerd.
Ik keer terug naar de residentie om te eten en blijf nog heel lang praten met Tim en de Braziliaanse meisjes (in onze residentie zijn er in totaal 5) en ben zelfs bijna de laat om naar de bar te gaan voor onze t-shirt. De bar blijkt niet ver te zijn van de residentie, wat wel leuk is. Isabel, Cathryn, Marine en ik bestellen een zeer goedkope piña colada en genieten van de mooie avond met engelse (!) muziek op de achtergrond. We keren tevreden en trots dat we nu ook een t-shirt in ons bezit hebben terug.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
