|
Ik begin eraan gewend te raken dat het ontbijt om half 9 is, de lunch om 15 en het avondmaal om 20 uur. Ik heb tussen de lessen door niet zo veel honger meer, maar dat kan ook liggen aan het feit dat ik s morgens meer begin te eten en om 1 uur een stukje fruit of wat nootjes. Mijn klasgenoten beroepen zich op een tortilla, maar ik doe niet mee, want ik ben bang dat ik om 3 uur geen honger meer ga hebben dan. Lunch is in Spanje de grootste maaltijd en we krijgen dan ook veel eten, dat ik tot nu toe zelfs nog niet helemaal op krijg!
Ik heb wel moeite om op tijd op te staan en blijf maar op mijn snooze functie drukken. De Braziliaanse meisjes aan het ontbijt moeten dan ook lachen om het feit dat ik telkens later verschijn. Gelukkig heb ik de kortste weg naar de school eindelijk in mijn hoofd zitten en doe ik er maar 10 minuten meer over, 7 als ik mij echt haast.
In de les bleek dat het dit weekend in Pamplona stierenrennen zijn en dat Sarah gaat, samen met haar Madrileense vrienden. Ik heb ook wel zin, maar het lijkt me leuker om samen met de Braziliaanse meisjes naar het dichtere Segovia te gaan in plaats van alleen een hele verre reis naar Pamplona te maken. Gibrán heeft een wit t-shirt en rood sjaaltje te verloten, wat het officiële uniform is van de fiestas van San Firmines, in Pamplona dus. Sarah gaat met de prijs lopen, wat goed uitkomt. Die t-shirt blijkt uit een bar te komen en Marine en ik besluiten om s avonds ook te gaan.
Om 5 uur is er in de school een film van Almódovar, la mala educación. Ik heb hem nog niet gezien en vind hem een beetje raar. Ik begrijp opnieuw niet alles, maar de hoofdlijnen had ik toch mee. Achteraf discussiëren we wat over de rol van de kerk in Spanje en gaan naar ons vaste terrasje op de plaza mayor: Marine, Che, Cathryn en ik. In de les hadden ze verteld dat dit café trouwens een bekend café is in de geschiedenis: veel spaanse schrijvers kwamen hier discussiëren. De leerkracht voegt toe dat het nu onder de studenten gekend is als de plaats in Salamanca waar ze de beste ijsjes hebben. Dat is de reden waarom de naar het café gingen, maar deze avond zijn we toch trots dat we er een discussie hebben gevoerd.
Ik keer terug naar de residentie om te eten en blijf nog heel lang praten met Tim en de Braziliaanse meisjes (in onze residentie zijn er in totaal 5) en ben zelfs bijna de laat om naar de bar te gaan voor onze t-shirt. De bar blijkt niet ver te zijn van de residentie, wat wel leuk is. Isabel, Cathryn, Marine en ik bestellen een zeer goedkope piña colada en genieten van de mooie avond met engelse (!) muziek op de achtergrond. We keren tevreden en trots dat we nu ook een t-shirt in ons bezit hebben terug.
11-07-2008 om 19:29
geschreven door Ireen 
|
