Het schijnt dat er in het noorden van Shanghai een vuurwerkfabriek ontploft is maar gisteren zijn hier de wolken ook ontploft. We gingen net het paviljoen "Frankrijk" binnen toen het begon te druppelen. We dachten dat als we "Frankrijk " uit waren het wel gedaan zou zijn met regenen. Dat was misgedacht. We werden "Frankrijk" zowat uitgegooid omdat iedereen binnen wilde blijven om te schuilen voor de wolkbreuk wat dus blijkbaar niet mocht. "Frankrijk" viel echt wel tegen. Dus wij onder de paraplu een droger plekje proberen te zoeken maar eer we een relatief droog plekje onder een iets grotere paraplu hadden gevonden, waren we al doornat. Daar hebben we dan drie kwartier gewacht tot het over zou zijn. Alle landen hadden hun deuren gesloten, er kon niemand meer in. Toen het iets minder werd, mochten we gelukkig vlakbij Nederland nog wat schuilen. Toen het zijn deuren terug openden, waren we bij de eerste om het te bezoeken maar dat bleek ook een misgeslagen bal te zijn. Het paviljoen van Nederland was volledig open. Weeral nat. Daarna bleef het gelukkig droog. De expo is gigantisch, we hebben zeker niet alle paviljoenen kunnen doen maar de architectuur van de verschillende paviljoenen is heel impressionant. Alleen al al die chinezen zien aanschuiven om half 9 's morgens terwijl de expo pas opengaat om 9 en de paviljoenen om half 10. Voor ons in de wachtlijn stonden 2 vrouzwen die ook goed engels konden en zelfs die vonden het te druk. Er zijn ook veel Chinezen bij die een paspoortje gekocht hebben en in elk bezocht paviljoen kregen ze dan een stempel. Dat maakt de wachtrijen alleen maar langer want in plaats van alleen de paviljoenen te bezoeken die ze interessant vinden, moeten ze alle paviljoenen bezoeken voor hun stempeltje. In Belgie kregen we een speculaasje, ik had stiekem gehoopt op een stukje chocolade. Alweer misgehoopt. Vrij veel misgeslagen ballen die dag maar het bleef gelukkig toch een heel interessante en fijne dag.
(Novum/AP) - Een explosie in een vuurwerkfabriek in het noordoosten
van China heeft maandag aan minstens dertien werknemers van de fabriek
het leven gekost. Zeker 148 mensen -fabrieksarbeiders en omwonenden-
raakten gewond. Dit heeft het Chinese staatspersbureau Xinhua gemeld.
De explosie deed zich voor in Yichun, in de
provincie Heilongjiang. De klap werd tot op vijf kilometer afstand
gevoeld. Van het kantoor van het lokale bestuur en verscheidene andere
gebouwen gingen de ruiten aan diggelen.
In Chinese
vuurwerkfabrieken wordt vaak slordig omgesprongen met de
veiligheidsvoorschriften. Regelmatig doen zich ongelukken voor.
We zitten ondertussen in Shanghai. De trein viel deze keer heel goed mee. Het blijft een hard zitje maar tegenover de eerste keer was het hemels, nu hadden we tenminste elk onze stoel! We hebben onmiddellijk in Shanghai ons ticket naar Beijing geboekt en raad eens... hard seat! Het wil ons echt niet lukken. We hebben eens een blik binnengeworpen in de wagonnetjes met de bedjes (het maakte wat lawaai) en we zijn echt jaloers dat wij het niet gaan meemaken maar we hebben tenminste een trein naar Beijing. Dat is het voornaamste. Nu gaan we Shanghai wat onveilig maken...
Shanghai: wat achtergrond
Shanghai is met veertien
miljoen inwoners de grootste stad van China. Ze heeft nu de grootste haven ter wereld. Shanghai
kwam tot grote bloei in de negentiende eeuw, toen verschillende Europese
mogendheden hier handelsposten vestigden. Ook de Expo bevindt zich in Shanghai. Over een oppervlakte van een kleine zes
vierkante kilometer strekt het terrein van de Expo zich uit op beide
oevers van de Huangpu rivier, in het hart van de stad.Bijna tweehonderd landen nemen
deel aan de Expo.
Bekend in Shanghai is de Oriental TV
Tower: misschien wel het markantste gebouw van de stad. De elf bollen
van de 468 meter hoge toren symboliseren vallende parels op een jaden
plaat (de rivier). De TV Tower was het hoogste gebouw van Shanghai, Diep onder je, aan de
overkant van de rivier, zie je één van de bekendste stadsgezichten ter
wereld, de Bund van Shanghai. De Bund was het kloppende hart van
koloniaal Shanghai, en is ook nu nog hét symbool van westers
imperialisme. Vanaf de Bund een geweldig uitzicht op Pudong, de moderne skyline
van Shanghai. De
bekendste tempel van Shanghai is die van de Jaden Boeddha. Nog een bezoek waard zijn: de Mandarijntuinen , de tempel van de
stadsgod van Shanghai, prachtige theehuis Huxingting. De
Mandarijntuinen zelf bestaan uit zes afzonderlijke tuinen, aangelegd in
de Mingperiode. Nanjing Road is van oudsher dé winkelstraat van Shanghai. Hier werden
de eerste moderne warenhuizen van China gebouwd, waar zowel de Europese
als Chinese inwoners kwamen winkelen.
Tja， ik probeer ondertussen al een half uur fotos toe te voegen en het wil maar
niet lukken。Dus stuur ik er maar enkele. Stom dat die fotos niet willen，onze tijd
is bijna. Meer foto's zal
niet lukken. Misschien volgende keer.
Het is gedaan! De cursus is afgelopen, we hebben allemaal ons certificaat gekregen. We zijn daarstraks gaan eten met de twee leerkrachten en het meisje op kantoor. Een paar dagen eerder hadden we een fotoshoot gehouden en een van die foto's hebben we twee keer laten afdrukken om aan de twee laoshi's te geven. Op de achterkant hebben we allemaal een woordje chinees geschreven. Dat hebben we vandaag afgegeven samen met een bloempje en we hebben ze uitgenodigd om voor de laatste keer met de hele groep (of wat er nog van overschoot want de kazachiers waren al weg en onze Japanse vriend is ook plots vertrokken, hopelijk is er niets ergs gebeurd) te gaan eten. De sfeer was heel goed, het was een heel gezellig laatste dag. Morgen gaan we nog iets in de buurt van Xi'an bezoeken, zondag nemen we de trein richting Shanghai. Iedereen waarschuwt ons al dat het daar heel druk is, tja, we hebben inderdaad weer geen treinticket kunnen bemachtigen. Het is daar nog warmer dan hier, met andere woorden, het wordt afzien. Maar ook genieten. We zullen nu niet meer op dezelfde plaats zitten dus het wordt een heel andere manier van dingen aanpakken maar daarom zeker niet minder leuk. Ik ben benieuwd...
Niet verbaasd zijn als er niets meer op de blog komt, of toch veel minder. Vanaf nu is het niet meer zeker wanneer en of we nog in de buurt van een computer komen. Maar kom toch maar eens af en toe piepen, wie weet...
Mijn blog loopt een beetje voor op de foto's maar ja, daar valt niets aan te
doen. Deze foto's staan op stick, die van dit weekend nog niet en het is soms
heel moeilijk om ze op stick te krijgen in een internetcafe. De dingen zijn hier
echt niet goed. De helft van de tijd wordt de stick niet gelezen. Maar we moeten
het er mee doen. Ik heb gehoord dat er in het westen van China nogal wat
aarbevingen en modderstromen zijn. Maak u niet ongerust. Hier is het alleen
dodelijk warm maar regen of modder hebben we de laatste week niet meer
gezien.
campus
Ingang campus
Campus
Onze klas kalligrafie
Studieparkje campus
Chinees marktje - Xi'an
Chinese klerenwinke
Een weg banen op het loopveld en de appel willen redden van de beesten
Aangezien ons plan voor dit weekend een beetje in het water was gevallen door de treintickets, moesten we dus iets anders verzinnen om te gaan bezoeken. Er staat op onze kaart rechtsonder onze campus twee grote groene vlekken met in elk een meer. De taichi-peet had ons verteld dat we daar zeker naartoe moesten gaan, heel interessant, heel leuk. Het was maar 10 minuutjes wandelen. Eventjes later vertelde onze japanse vriend (die ondertussen al naar huis is vertrokken en we hebben geen afscheid kunnen nemen) dat hij er al was geweest en het was ongeveer een half uurtje wandelen. Oke, goed, dat het 10 minuutjes was dat geloofden we toch niet. Uiteindelijk deden we het in anderhalf uur. Natuurlijk zijn wij ook zo idioot om op het heetst van de dag te vertrekken maar als we dat niet doen, dan krijgen we toch ook niets gedaan. Om er te geraken, moesten we door een pas aangelegd park met allemaal gymnastiektuigen en speeltuigen voor kinderen. Er kwam een stem uit zwarte paaltjes in de grond waarschijnlijk om uitleg te geven. Er was zelfs een Chinees die een leeg flesje opraapte om het een beetje verder in de vuilbak te gooien, maakt dat mee. Toen we uiteindelijk aan het meer kwamen, was iedereen nat van het zweet en natuurlijk moesten wij de dag uitkiezen om naar het meer te gaan wanneer alle elektriciteit daar was uitgevallen en er dus in geen velden of wegen koel drinken te vinden was. Dan maar een flesje lauw water. Aan de rand van het water hebben we in het gras een uurtje gerust, wat gebabbeld, zelfs een heel klein beetje gestudeerd. Na een uurtje hebben we onze tocht rond het meer vervat. Het was al minder warm dus dat maakt het ook interessanter om te wandelen. Er waren op enkele plaatsen stenen rotsen in het water waar je moest oversteken, lekker fris. De tweede groene plek op de kaart was een themapark. Daar mochten we niet in zonder te betalen dus zijn we er maar rond gegaan. Uiteindelijk kwamen we weer uit bij de grote pagode van de wilde gans. Coraline was iets eerder vertrokken want ze had een skype-afspraak met haar vriend. Wij zijn nog eventjes gebleven waarbij ik bijna een baby in mijn handen gedrukt kreeg om ermee op de foto te staan. Gelukkig kwam Federica mij te hulp en heeft zij geposeerd voor de foto. Deze baby had gelukkig een pamper aan maar de meeste hebben een snelschijter aan, een broekje met een gat erin maar dan weet je natuurlijk nooit wanneer het gebeurt.
Ce dimanche, on est alle visiter la grande mosquee de Xi'an. Tres interessant, malheureusement un peu trop de touristes. On n'a entendu que des langues europeennes: francais, italien, espagnol... La mosquee se trouve au milieu d'une sorte de souk avec des petits magazins pleins de souvenirs. On a pu excercer nos talents de reduire le prix. Tout de suite quand on parle chinois, le prix est deja reduit, puis il faut essayer d'aller le plus bas possible. C'est vraiment un art. Sofie a trouve un trèfles à quatre feuilles et elle l'a tout de suite donne a Coraline qui pouvait utiliser un peu de bonne chance. Quand elle est arrive a Xi'an, on l'a vole son portefeuille. Heureusement, on l'a retrouve moins l'argent evidemment mais elle avait bloque les cartes bancaires et elle ne pouvait plus rien payer. Maintenant, elle a recu ses cartes alors elle peut vivre normalement de nouveau (un moment donne, elle avait encore 3 yuan pour manger). Mais le temps de midi, avant faire la visite a la mosquee, elle se brule a la soupe. Ici, tous les repas sont fait avec de l'eau bouillant et elle avait renverse son assiette de soupe. Elle a du voir un medecin. Parle de malchance!
Er zitten spinnen in onze badkamer en die springen! Gelukkig is Sofie zo moedig geweest om ze te doden. De eerste was maar klein, die heb ik nog met gevaar voor eigen leven kunnen verpletteren. De volgende was al groter en de laatste zat in onze lavabo, zo groot, om kippenvel van te krijgen! Brr...
Ik heb een mail met vragen gekregen van thuis, daar zal ik eens op antwoorden want ze zitten daar precies op hete kolen. Ze branden van nieuwsgierigheid zoals wiske van suske en wiske (dan staat hare rug in brand).
Ben je er al aan gewoon, aan al dat drukke, het weer, het eten, de taal ? O ja, daar wen je zo vlug aan! De bus pakken is geen probleem, opgepakt tussen een hoop chinezen terwijl het zweet van ons afdruipt. Om te eten gaan we gewoon de straat op, meestal ligt alles uitgestald en moet je maar aanwijzen wat je wil hebben. De belangrijkste zinnetjes zijn: duoshao qian (hoeveel kost het) en bu tai la (niet te pikant). Nu begin ik het Chinees wel te verstaan hoewel ik nog verschillende keren iets uit mijn botten sla wat totaal niet relevant is. Gisteren nog sprak iemand ons aan en die vroeg iets over ons land, over Belgie dus en ik heb daar zonder problemen op geantwoord dat we al hier zijn van 14 juli. Die bal was dus misgeslagen. Het grote probleem blijft verstaan maar toch al minder dan eerst.
Hoe wassen jullie bijvoorbeeld ? Ik zie de was wel hangen, maar zijn daar wasserettes of doen jullie dat allemaal met de hand, op zo een houten plank ? Wij wassen met wasmachines in ons gebouw. Het programma duurt 40 minuten en het gebeurt allemaal met koud water dus hoe zuiver onze was is, dat weten we niet. Mijn handdoek doe ik met de hand net zoals 2 iets delicatere t-shirtjes. De rest gaat allemaal samen de wasmachine in. Twee van mijn pyama's laat ik ook hier. De ene daar kijkt ge door als hij gewassen is en de andere daar zit een gat in de broek. (De laatste zakt ook wel af maar goed, dat is het minste kwaad van de drie). Er is buiten een waslijn waar we de was ophangen als het niet regent. De wasdraad op de foto hebben we zelf gekocht want de eerste keer moesten we al onze was overal op onze kamer kwijt zonder draad. Overal lagen er kleren!
Hoe zit het met de financiën ? Kom je er of moet je echt liggen tellen om er te geraken ? Tellen doen we niet. Ik heb op dit moment ook geen idee hoeveel ik in euro's uitgegeven heb. De grootste kost was de huur van de kamer en de de kost van de cursus. Om zo'n beetje een idee te geven van prijzen: als we 's avonds iets gaan eten, dan ligt de kost tussen 2 en 5 yuan, dus 0,20 en 0,50 euro (het is ongeveer gedeeld door 10). Een flesje water kost 1 of 2 yuan, dus 0,10 of 0,20 euro. We hebben net weer een treinkaartje gekocht voor Shanghai voor 182 yuan, dus 18,2 euro met daarbij in het achterhoofd dat we 14 op die trein zitten maar over die trein straks meer. Het leven is hier helemaal niet duur maar hoeveel ik nu in totaal heb uitgegeven, ik heb er echt geen idee van. Ik vermoed dat ik wel ga toekomen.
Heb je al wat souveniers gekocht, iets waar je wat aan hebt ? Ja, ik heb al wat souvenirs gekocht. Ik moest van Bien. Wat zijn souvenirs waar je iets aan hebt? Dat stenen tafeltje ben ik nog niet tegengekomen en het wordt ook zwaar om mee naar huis te krijgen, niet?
Wanneer lees je zo een bericht ? Kan je dat terwijl je les volgt ? Of moeten jullie altijd een café gaan zoeken ? Ik lees deze berichten altijd wanneer we in de wangba (internetcafe) zitten. Onze school heeft geen computers, ik geloof dat ze dat op onze campus nergens hebben, ik heb er in ieder geval nog geen gezien. En de wangba's zijn zowat donkere plekjes met halfversleten computers waarvan de usb-poorten nauwelijks werken en waar een hoop chinezen hele films aan het kijken zijn. Als we les volgen, volgen we les, dan mogen we niet op de computer, wat een slecht voorbeeld voor de jeugd! Het kan dus ook niet want er zijn er geen. Het enige apparaat bij ons in de klas, en in zowat elk gebouw is de airco. En daar word je dus verkouden van. Warm buiten, koud binnen.
Cette semaine, on n'a pas visite beaucoup, presque rien en faites. C'est parce que ce weekend, on voulait aller a Pingyao. Pour s'y rendre, on pouvait prendre le train ou le bus, on nous a explique a l'office de tourisme a Xi'an. Pas de probleme, on va a la gare des bus mais personne peut nous expliquer quel bus il faut prendre, a quelle heure il part, comment il faut acheter les tickets. Personne, personne, personne. Il y a toujours des chauffeurs qui pretendent d'y aller mais ca coute beaucoup plus et on n'est meme pas sur qu'il dit la verite. Si on le prend, on finit peut etre d'autre part sans moyen de retourner. Ca veut dire de retourner avant le lundi 9 heures parce qu'on a cours. Ok, pas de bus alors, on va essayer la gare. On est alle le lundi, ca veut dire 5 jours avant de prendre ce train. Oui, on avait un ticket pour y aller, mais seulement des sieges dures mais bon, Sofie et moi, on est venu de Beijing sur des sieges dures pendant 11 heures alors 9 heures on survivrait, non? Mais helas, pas de ticket de retour, ni pour la nuit de samedi a dimanche, ni pour la nuit suivant. C'est incroyable. On plus, a partir d'aujourd'hui, on pouvait acheter nos tickets pour aller a Shanghai. Et vu les problemes de Pingyao, on s'est dit, on va aujourd'hui a 8 heures pour avoir encore une place. Hier et avant-hier on a deja essayer d'acheter ces tickets mais ce n'etait pas encore possible, c'etait encore plus que les 10 jours d'avance. Devinez une fois qu'il s'est passe aujourd'hui a 8 heures devant le guichet? Ben oui, plus de tickets pour les lits doux et durs, non plus pour les sieges douces, seulement encore des tickets pour les sieges dures. On les a achete parce qu'il faut se rendre a Shanghai. On a reserve une place dans une auberge. L'avion est trop cher. Le bus, je ne sais pas s'il y en a mais en tout cas, c'est trop loin. Heureusement c'est encore un train rapide de 14 heures. On aurait pu avoir aussi une place sur un train de 21 heures. On ne comprend vraiment pas comment ca se fait que ses tickets disparaissent tellement vite. Peut etre il y a une chaine noire quelque part. Et qu'est-ce que font les chinois? Le probleme se limite surtout aux trains de Shanghai et Beijing mais ce sont ces deux trains dont on a besoin. Alors pour aller a Beijing on va probablement avoir le meme coup. Et il faut quand meme avoir eu une fois l'experience d'un lit dans le train! Je vous tiens au courant.
Jeudi, Sofie et moi avons visite le temple du dragon endormi. Ce n'est pas une temple touristique alors c'etait un peu bizarre pour entrer. On peut? On ne peut pas? On va nous interdire l'entree? Mais non, pas du tout. On pouvait entrer sans probleme et c'etait beaucoup plus grand qu'on croyait de l'exterieur. Il y avait un petit jardin entoure de differents temples et derriere ce jardin encore un autre jardin. On a vu une ceremonie des moines. A la fin de ce ceremonie, les moines ont tous recu un morceau de pasteque. Une femme moine est venue nous donner un morceau. Personne d'autre des visiteurs en ont recu un sauf nous deux. C'est parce qu'on tire l'attention je suppose. On se sentait un peu mal a l'aise mais on n'a pas ose refuser. Ben, on a bien mange
Indien je graag de voorgaande berichten van augustus - juli 2010 wil doornemen, klik dan op het weekoverzicht in de kolom, hier rechts. Je kan per week de rubrieken nalezen.
Ik heb ondertussen mijn persoonlijke fotomanagers Niet alleen mijn papa maar ook Joris heeft zich al opgeofferd om mijn blog wat op te smukken. Merci Joris!
Ouiiii, des photos! Merci papa Ouf, on vient d'entrer dans le cafe internet et il commence a pleuvoir et un orage s'eclate. Mais en faites, ca fait du bien parce que les derniers jours, il a ete si chaud, si lourd, incroyable. Jeudi passe, nous avons visite le musee d'histoire de shaanxi (shaanxi, c'est la province ou je suis maintenant dont Xi'an est la capital) ou on a encore vu des soldats de l'armee de terre cuite, le Mausolée de l'empereur Qin (maintenant je sais pourquoi j'ai trouve qu'il y avait tellement peu de statues, elles sont toutes ailleurs) et on a visite le pagode de l'oie sauvage. Cette fois si pas seulement l'exterieur mais aussi l'interieur. C'etait tres beau, le pagode meme est entoure de differents temples bouddhistes. Il y a partout des petits jardins, des petites ruelles qui menent toutes au pagode. Evidemment, on a entre le pagode meme aussi. Il compte 7 etages (je crois, je les ai tous fait mais j'ai oublie de compter ) et chaque etage est un peu plus etroit. Plus on monte, plus la vue est belle. Mais c'etait si chaud. A chaque etage, il y a un honme ou une femme qui doit rester la, je suppose pour faire attention que personne ne casse rien. Les pauvres, ils etaient tous mouilles de sueur. Comme nous d'ailleurs. Encore une anecdote chouette, le soir, on regarde parfois un peu de television, voir si on comprend deja mieux les chinois (reponse non) et un moment donne, il y avait une sorte de documentaire ou serie genre Man bijt hond parlant je suppose des croisieres, quelque chose avec des bateaux en tout cas. Bref, n'importe mais la chanson au fond, c'etait une chanson de K3, texte et tout.
Le vendredi, on est tout de suite apres le cours parti pour prendre le train direction Huashan. Huashan, c'est un montagne a 1.30 de Xi'an tres connu et tres beau a faire. We wilden niet tevroeg aankomen op die berg want midden op de dag bergklimmen met deze temperaturen gaat echt niet. We konden ook niet vroeger vertrekken want we hebben les tot 12. Toen we in het station van Huashan aankwamen, staan er altijd taxichauffeurs klaar om iedereen weg te brengen. Er sprak ons een "chauffeur" aan met een privewagen dus we vertrouwden het zaakje niet echt. Een 'echte' chauffeur verzekerde ons dat het juist was dus besloten we het maar te wagen. We vertelde dat we de kabelbaan naar huashan wilde nemen en de man vertelde ons doodleuk dat we te laat waren. Die sloot al om 4 uur. Maar hij had een vriend in een hotel die engels sprak en die ons kon helpen. Coraline kreeg een telefoon in haar handen geduwd om iets te regelen met die vriend dan maar ze had gelukkig door dat er ergens iets niet klopte. Onze chauffeur reed voorbij het centrum van Huashan en Coraline vroeg onmiddellijk waar hij dacht naartoe te gaan. Naar zijn vriend in het hotel. Nee nee, wij gaan eerst dat centrum eens van dichtbij bekijken en hij heeft ons dan toch schoon afgezet waar we wilde zijn. Wat bleek, er was dus niets van waar, de kabelbaan was nog open, we waren zelfs nog ruim op tijd. Die twee hadden gewoon gedacht eens vlug een paar westerlingen af te zetten. Haha, niet gelukt! In het centrum bood zich al heel vlug een gids aan voor 50 yuan (hij kwam van 80) en uiteindelijk hebben we besloten om maar met hem mee te gaan want hij had ons al wel veel uitleg gegeven en ons geholpen de juiste tickets te kopen. Op de berg was alles aangegeven dus eigenlijk hadden we geen gids nodig maar hij gaf overal nog wat extra uitleg en hij was onze persoonlijke fotograaf dus dat was dan ook mooi meegenomen. Misschien hier een beetje uitleg over Huashan. Er zijn verschillende pieken met voor de hand liggende namen: de noordpiek, de centrale piek, de oostpiek, zuidpiek en westpiek. De noordpiek is de laagste en van daaruit kan je de andere pieken heel mooi zien liggen. Hua in het chinees betekent bloem en de pieken liggen zo dat het dus eigenlijk de blaadjes van een bloem vormen, vandaar de naam. Wij hebben de kabelbaan genomen naar het beginpunt vanwaar je naar de verschillende pieken kunt klimmen. Klimmen is misschien veel gezegd, er zijn overal paden aangelegd maar het blijft vermoeiend. Nadat onze gids ons naar de noordpiek had gebracht, moesten we de rest op ons eentje doen. We zijn jacqueline, een nederlandse vrouw, tegengekomen waarmee we de tocht hebben verdergezet. Ons doel was de oostpiek te bereiken om de volgende ochtend de zonsopgang te kunnen bewonderen. Een vermoeiende tocht maar heel mooi! En gelukkig dat we pas in de namiddag vertrokken waren want klimmen met die hitte is echt niet te doen. Jacqueline had de tocht van helemaal beneden gemaakt wat neerkomt op 8 uur en dan is er nog geen piek beklommen. Gelukkig dat er nog zoiets als een kabellift is . Overal op de berg liggen herbergen waar je kan slapen. Dus aangekomen op de oostpiek kregen we een kamer van 10 personen toegewezen waar we uiteindelijk met 11 lagen. Het koste wel 100 yuan per persoon, de afzetters. Ze weten dat je moeilijk anders kan, dus het zijn echt hoge prijzen. Wij vier, Coraline, Federica, Sofie en ik lagen op de kamer, dan Jacqueline, een koppel spanjaarden, een koppel chinezen en een vader met zijn zoontje die een bed deelden. De bedden waren trouwens gewoon houten planken met een deken als matras. Om half 10 lag iedereen in bed, om kwart na tien ging het licht uit en om twintig voor 5 ging de wekker. Die man met zijn zoontje heeft gesnurkt! Ik had oorstopjes in maar heb het toch ook een keer gehoord. Ik dacht dat de generator weer aan de gang geschoten was. Nu, ik heb het maar een keer gehoord, blijkbaar heeft Federica vier keer geroepen dat hij moest ophouden met snurken want ze kon niet slapen. Ze vroeg het opeenvolgend in het Chinees, dan Engels en dan Italiaans maar echt veel helpen deed het dus blijkbaar niet. Wat daar ook niet echt geweldig was, waren de sanitaire voorzieningen. Er was geen water op de toiletten wegens behoud van natuur (ja, dan gaan ze er eens aan denken) dus geen enkele toilet kon doorgespoeld worden. Kunnen jullie je er iets bij voorstellen? Ik hoef me er geen voorstelling meer van te maken, ik heb het gezien en geroken. Daarbij was er geen licht dus moesten we 's avonds en 's nachts alles op de tast doen. Bah bah. Nu ja, de zonsopgang maakte dan toch veel goed. Het was niet heel spectaculair, daarvoor waren er teveel wolken maar het bleef mooi om te zien. Een ritueel daar is ook een slot meenemen om op de pieken aan kettingen te hangen voor geluk. Wij hadden er eentje voor ons vier gekocht en hebben hem op de oostpiek gehangen na de zonsopgang. Daarna hebben we de zuidpiek nog beklommen, gevolgd door de westpiek en dan was het weer naar beneden. Naar boven klimmen is vermoeiender dan naar beneden maar ik ga toch liever naar boven. Naar beneden voelt ge heel erg in uw knieen en de trapjes waren vaak ongelijk en ik mistrapte mij vaker bij de afdaling. Om 11 uur waren we terug beneden en het was alweer zo heet. Dan hebben we de bus teruggenomen naar Xi'an maar die kwam dan ergens in de stad uit maar waar? Geen idee. Uiteindelijk moesten we nog een bus pakken, dan onze bus 603 en eindelijk waren we terug. Doodop maar blij dat we het gedaan hadden. Het was echt de moeite waard. En ik moet zeggen, de spierpijn vandaag valt ook nog wel goed mee. Ik heb dan toch een goede conditie
Hier zijn we weer. Veel is er ondertussen niet gebeurd sinds de laatste keer dat ik in een wangba achter een computer zat maar gisteren hebben we toch een mooie uitstap gemaakt in Xi'an. We hebben altijd les tot 12 uur, na de les gaan we eerst eten. We hebben ondertussen uitgedokterd hoe het cafetaria werkt en we hebben ontdekt dat ze een heel eenvoudig gerecht hebben: rijst met groentjes die je zelf mag kiezen, echte groentjes! Dat is iets wat ik in het begin gemist heb. Ze geven wel overal groenten bij maar vlees is toch wel de hoofdzaak, samen met rijst of noedels, dus zelf alleen maar groentjes kiezen, dat is precies wat mijn maag nodig had. Alle toiletproblemen zijn zo goed als gedaan (en hopelijk blijft dat nu zo). Goed, dus na dat eten doen we nog een dutje of werken we wat voor school en op dinsdag en donderdag maken we een uitstap (want op maandag en dinsdag hebben we schilderen en kalligrafie). Gisteren (dus dinsdag) zijn we naar het centrum gegaan om eerst wat uitleg te gaan vragen in het toeristisch centrum over onze uitstap van dit weekend, maar daarover later meer (als we de uitstap effectief gemaakt hebben). Daarna wilden we een tempel gaan bezoeken die ergens aan de zuidpoort lag. Op de kaart lijkt alles heel dichtbij maar in het echt is dat meestal veel verder weg. We hebben dus wijselijk de bus genomen richting zuidpoort en dan was het maar twee straten ver. Zelfs daar hebben we een uur over gedaan. Het was wel door een straat met allemaal kleine winkeltjes en mooie plekjes dus dat houdt natuurlijk ook een beetje op. (Het waren voornamelijk winkeltjes met penselen en oefenboeken voor kalligrafie, mijn favoriete onderwerp.) Nu, het resultaat van ons getreuzel was dat we pas om 5 uur aankwamen aan de tempel en wanneer sluit die tempel, inderdaad, om 5 uur. Pech voor ons... Dan zijn we maar doorgegaan naar het woud van de stenen tafelen, Beilin. Het is een museum met allemaal stenen plakaten met karakters op. Zo zijn we langs de boeken van confucius gekomen (het boek der verandering, boek der oden, ik weet de exacte naam niet meer maar zijn boek over de geschiedenis). De karakters waren echt goed herkenbaar. Ik zeg nu niet dat ik alles kon lezen, laat staan begrijpen, maar toch verschoot ik ervan hoe duidelijk de karakters op zich waren. Nu weet ik tenminste hoe de boeken van Confucius eruit zien. Iets zwaarder als een gewoon boek dus. Er waren ook tafelen met orakelbeenderenschrift, de eerste vorm van chinees schrift. Heel mooi om te zien. In een van de gebouwen hadden ze verschillende beelden van de boeddha en de boddhisatva (of zoiets). Hen hao kan! Het museum was omgeven door een parkje, heel fijn om door te lopen, koeler ook, want het was een warme dag. De lucht zag zelfs blauw! Het enige nadeel was dat we zowat opgegeten zijn door de muggen, maar die moeten we er maar bijnemen. Apres ce musee, on est alle faire un tour sur les murs autour de la centre de Xi'an. On a loue des bicyclettes, on etait 4, alors on a pris deux tandems. C'etait super chouette. Il faisait moins chaud parce que c'etait apres 6 heures et selon les guides de Sofie et Federica, il faut le faire apres cette heure. La lumiere est meilleure, les petits lampions le long de la route s'allument. On etait vraiment content. Et en plus, notre condition devient de mieux en mieux, on a marche beaucoup et on a fait 13,8 km en velo. (Et evidemment, aujourd'hui, je sens mes fesses ). Apres le mur, on voulait manger quelque chose, evidemment apres cet effort, on devait recharger nos batteries. On est passe dans un quartier vraiment occidental: partout des pizzeria, des bars de jazz, des etablissements super modernes et evidemment des prix incroyablement eleves. On a vite passe au quartier de nouveau chinois pour manger et pour 6 kuai (0,60 cents), on a mange des miantiao, noodles avec de la viande et du tofu et des legumes (mais peu). Coraline et moi, on a essaye une bierre chinoise et en faites, ca goute la biere de chez nous. Normalement, je ne bois pas de bierre, mais il faisait si chaud et j'avais vraiment soif, cette biere m'a bien plu. Bien m'a demande si la nourriture en chine goute le meme que la nourriture dans les restaurants chinois chez nous. Non, ca ne goute pas du tout le meme, ici on trouve aussi de repas beaucoup plus simples qui sont delicieux et qui ne coutent pas cher du tout. Il faut quand meme toujours demander de ne pas ajouter trop de "la", des epices parce que sinon, mon bouche est en feu, vraiment. Mais j'essaie de gouter un peu de tout. C'etait une tres belle journee mais l'autre cote de la medaille, je n'avais pas etudier pour le cours du lendemain. Et j'ai su. Mon probleme, c'est vraiment la comprehension. Sur papier, ca va, mais quand les profs commencent a parler, je suis perdue, je ne sais vraiment pas ce qu'elles disent. Heureusement, il y a 3 etudiants qui sont venu de l'autre groupe parce que l'autre groupe est vraiment trop bas pour eux. Ce groupe est trop eleve mais moi, je me sens mieux, je ne suis plus la seule a ne pas comprendre . A l'ecole chez nous, il faut vraiment mettre plus l'accent sur l'ecoute dans les deux premieres annees au lieu sur l'ecriture. Ca ne serait pas mal. Je fais mon mieux, je ne peux pas faire plus. Esperant qu'un moment donne, je vais comprendre. Les deux profs veulent aussi qu'on parle tout le temps. C'est une bonne chose mais tout le monde me connais, moi je veux d'abord comprendre, puis parler, et elles deux-la, elles me poussent, incroyable. Mais comme j'ai dit, c'est pour la bonne cause.
a+ Ine
PS Hilde, ik ben sportief bezig, zoals je kunt lezen wandelen we veel en hebben we toch al een fietstochtje gemaakt en ik ben al 3 keer gaan lopen in ons veldje met onkruid
dit is een probeersel voor foto's. Ik vrees dat het niet gaat lukken. Het internet werkt hier veel te traag en de blog is helemaal niet goed om foto's toe te voegen. Ofwel kan ik er nog niet mee werken...
campus
Ingang campus
