Onze laatste vakantiedag breekt aan. De koffer, uitpuilend met vakantiekiekjes en reisherinneringen, wordt krakend van het zeezand met grote moeite dichtgeknipt. Na vroeg ontbijt nog maar eens op snorkelwandeling. Eerst moet ik met een touwtje een zwemvlies van Hilde repareren. Zo verliezen we wat tijd. Hup daar gaan we. Een eind in zee wordt ik teruggeschreeuwd door Hilde, die iets vooraf door Manel, onze hotelbaas, uit het water werd geroepen. Met een snelle crawl hijg ik me weer aan land, en spurt naar een groepje Singalezen die op het strand opgewonden staan te huppelen. Wellicht een of andere schipbreukeling aangespoeld ? Het is niet te geloven. Verbazingwekkend gewoon. Een hele vloot verdraaid. Talrijke grijze kierewietjes slepen zich nietig en klein naar het water. Enkele minuten daarvoor waren ze uit een ei gekropen van onder het zand. De schildpadjes kriewelen door elkaar op zoek naar nat zout. Ongelooflijk schattige leigrijze schildknaapjes, die rennen voor hun leven. Menige toeschouwer helpt een handje en wordt dankbaar even op de palm gekriebeld. Tweehonderd kleine wezentjes, hoe snoezig. Explosie van emotie. De overige eieren worden door bruinzwarte handen weer liefdevol begraven in het zachte schuurzand. Die zullen hun kleine schatten binnen enkele dagen openbaren... Heel ver in zee, in gulzige bewondering trappelend voor een machtig groot rif van paarsbruine koralen, slikken we nog steeds aangedaan enkele brokken ontroering door, telkens een klein dapper soldaatje met niet aflatende ijver voorbij peddelt net onder de zeespiegel. Komaan schildje, niet opgeven. Talrijke kleurige vissen, in holtes en spelonken, klapperen met hun vinnen ter aanmoediging. Godzijdank waren we wat tijd verloren daarstraks met de reparatiewerkzaamheden, anders hadden we dit grootse spektakel moeten missen. Wat tien minuten toch kunnen teweegbrengen in een mensenleven... een eeuwigheid van onvergetelijke natuurschatten. Jammer , maar nu kan onze valies reisplezier echt niet meer dicht...