Drie lange morgenduren dobberen we reeds snorkelend rond in de baai van Polhena. Het wil maar niet lukken. Al twee weken lang richten we ons vizier met luchtpijp naar wat het verwachte hoogtepunt moet worden van onze reis. Een zeeschildpad neus aan neus... Zoals ik een close-up kreeg voorgeschoteld in de Caraibische Zee aan Sint-Maarten. We hebben al heel wat schildpadden zien bovenkomen om even naar lucht te happen. Zelfs enkele van zeer dichtbij met oogcontact ! Maar we willen nog meer... Zoals het zeesop klijvend van je zongebruinde huid drupt, zo hupt zilte ontgoocheling langsheen je zoutstijve haarslierten. We proberen een andere strategie : postvatten in de zee met je voeten verankerd diep in het zand. Dus wachten tot een schildpad naar je toe zwemt. Dit strijdplan schijnt te lukken maar als een schildknaap vlak voor mij even opduikt, is het alweer even snel weer ondergedoken in de onzichtbaarheid van het grijswatergewoel. De teller tikt verder in de namiddag tot we allebei vandaag zomaar eventjes vijf uren in totaal gepekeld worden. Ontgoocheld geven we op. Dan worden onze meewarige gevoelens nog eens extra bekleumd als we een dode dolfijn zien aanspoelen op het strand. Tja, natuurwaarnemingen heb je niet in eigen hand en vragen ontzettend veel geduld. En dat is niet mijn beste eigenschap...We gooien nu een laatste wapen in de klopjacht : morgen treinen we naar Hikkaduwa, een zestigtal kilometer verder gelegen badplaats, alom geprezen door snorkelaars. Dit betekent wel om 4u30 opstaan... Zou het dan morgen kunnen lukken ?