Het werd oktober, op dit moment begon het te veranderen. Ik voelde mij niet meer fit, ik was moe, mijn uithouding was nul.nul. Als ik op woensdag ging inline skaten merkte ik echt een verschil. Maar ik kon niet plaatsen wat de oorzaak was. De week ging voorbij. De week van 6 oktober was een nieuwe week die aanbrak maar hier veranderde er veel. Ik ging naar de les en als ik op kot kwam viel ik onmiddelijk in slaap, ik kon blijven slapen. Personen konden in en uit mijn kamer lopen, ik hoorde ze wel maar kon gewoon niet wakker worden. De vermoeidheid kreeg macht. Op school werd het steeds moeilijker en moeilijker. Lesblokken van 3 uur waren gewoon een hel! Ik wist niet hoe ik mij moest houden. Eens weer op kot aangekomen viel ik als een blok in slaap. 's avonds kon ik niet meer lezen, alle lettertjes op mijn blad waren wazig, vaag,..
Op 8 oktober besliste we om naar de dokter te gaan.
De dokter sprak nog niet onmiddelijk over klierkoorts. Het kon een ijzertekort of een slecht werkende schilklier zijn. Voor de zekerheid ging hij een bloedonderzoek laten uitvoeren. Mijn hartslag was die periode ook veel te hoog en daalde nauwelijks nog. Hieraan konden ze zien dat er iets aan het gebeuren was in mijn lichaam. Maar wat? dat was de vraag. Nu moest ik een dag wachten op de uitslag van het bloedonderzoek. Op school bleef het maar moeilijker lopen, donderdag moest ik zelfs vroeger vertrekken omdat ik geen kracht meer in mijn lichaam had. Dit was de ergste confrontatie: ''het ging niet meer". Toch nam ik mijn moed bijeen op de volgende lesblok weer te proberen. S'avonds was het weer slapen, slapen, slapen,.. 'Savonds 9 oktober belde ik de dokter voor de uitslag, maar zonder resultaat. Morgen opnieuw bellen! In de hoop dat hij de uitslag had gekregen.
Vrijdagmorgen 10 oktober hadden we al vroeg les, ik belde eerst de dokter om te horen wat uit het bloedonderzoek gekomen was! Het labo had meegedeeld dat het op het randje van klierkoorts zat, maar het was nog geen klierkoorts. Voor de rest waren er geen tekorten of afwijkingen. De dokter zei dat ik nu 2 weken moest wachten, daarna zouden ze een nieuwe bloedname nemen en kijken hoe de antistoffen geevolueerd waren.
Ik dacht! 2 WEKEN hoe ga ik dat overbruggen, hoe ga ik het met school doen, hoe, hoe, hoe.. De paniek steeg want ik wilde mijn studies niet op het spel zetten. De moed zakte! Wat nu?
Vrijdagavond het weekend begon, de vraag die constant door mijn hoofd spookte was, hoe gaan we dit goed ten einde brengen? Hoe ga ik deze 2 weken overbruggen? hoehoehoe.. Deze vraag bleef maar door mijn hoofd draaien. Op zondagavond terug naar kot wetende dat er een nieuwe schoolweek begon! Het woord school zorgde voor angst, paniek, onzekerheid. Maar toch wou ik het proberen.
Het bleef voor een stuk bij proberen want het lukte niet volledig, niet zoals ik zelf wou. Eerst naar de les en dan slapen,slapen,slapen. Verschillende pogingen ondergaan om toch maar een beetje schoolwerk kunnen te verzetten. En dan nog lukte mij dat beetje schoolwerk nog niet optimaal.
Dinsdag 14 oktober 2008 besliste ik om de dokter terug op te zoeken. Ik ging met de gedachte dat men toch iets moest kunnen doen! Maar neen, ik moest echt 2 weken wachten tot ze een nieuwe bloedname konden uitvoeren. De dokter raade mij aan om 2 weken thuis te blijven en daarna werd het toch vakantie. ohnee.. thuisblijven! dat is echt niet aan mij besteed! Ik vertelde dat dit niet 100% haalbaar was, er waren nu eenmaal vakken die ik moest volgen. De dokter gaf mij de raad om dan zoveel mogelijk thuis te blijven en alleen de hoogstnodige vakken te doen. De eerste week lukte dat nog, ik bleef eerst 2 dagen thuis, daarna een voormiddag naar school en dan bleef ik nog een dagje thuis. Ik vond dat ik hier al zeer goed in geslaagd was, ik had een rustperiode ingelast.
Zondagavond zat ik op kot, ik overliep de week en ging voor mezelf eens kijken welke vakken ik kon schrappen en welke ik zeker wou doen. Maandag3 uurtjes les, ja dat vond ik een belangrijk vak, ja dinsdag 2 uurtjes les ja dat kan ik toch ook niet laten vallen, woensdag hadden we al een vrije dag, donderdag leek mij ook weer veel te belangrijk, en vrijdag ja ok dan kan ik nog wel een rustdagje nemen. Dus zoals je ziet werd het deze 2 de week al veel moeilijker om thuis te blijven. Ik wou naar de les, een angst om een achterstand op te lopen. Ik probeerd,probeerd,probeerde. Soms dacht ik Yes! gelukt, maar achteraf bleek je meer schade te hebben. De vermoeidheid steeg, maar ook de andere symptomen (o.a. omgevingsbewust verminderde, concentratie was weg, krachten verminderde) versterkten. Ik kreeg het toch een beetje benauwd. Nu werd het vakantie!
Het werd aftellen naar het 2 de doktersbezoek. Dat stond gepland op 27 oktober 2008. Dan zouden we vast meer te weten komen...
