U vraagt zich wellicht af waarom er al zo lang niets meer op deze blog geschreven is. Dat kan ik haarfijn uitleggen: ik had het druk. Daarnaast heb ik slechts matig de illusie dat men het leest, ik heb nog nooit een reactie gehad. Het zou best kunnen dat men het wel leest, tot vandaag hebben 116 mensen deze blog bekeken, maar ik denk dat ik het zelf het vaakst was om te kijken of ik al reacties of iets in die trant had. Dat gezegd hebbende, kan ik meteen zien of er na dit bericht nieuwe lezers zijn. Als u zich afvraagt of dat de hele strekking van dit bericht is: nee. Dan zou ik de titel ook een beetje mal gekozen hebben. Ik heb sinds een tijdje een column in Het Vierkant, een blaadje wat uitgegeven wordt door Stichting La Poubelle in Tilburg, waar ik ook voor werk. Het verschijnt een keer of vier per jaar en ik mag sinds de wintereditie een column schrijven. Gezien het blad in een zeer kleine oplage gedrukt wordt, vragen veel mensen naar mijn column. Een goede reden om hem hier online te zetten. Let wel: dit is al een oude, de titel verraad het al. De volgende zal ik sneller na plaatsing hier overnemen.
14 December Het leek een normale maandag te zijn. Ik kwam rond half één binnen, niks aan de hand. Rond tien voor één begon de kantine al leeg te stromen, maar dat deed me nog niets vermoeden. Rond één uur was de kantine bijna leeg, dus ik ging op zoek naar Elly (mijn chef) om te vragen wat er zoal moest gebeuren, zoals ik gebruikelijk doe. Ze was niet, zoals normaal, in de Deco-ruimte, dus ik liep de winkel in. Daar zag ik alle kerstspullen uitgestald en ik herinnerde me dat vandaag de verkoop van kerstspullen zou beginnen. De gedachte dat al die kerstzooi uit het boekenhok zouden worden gehaald, waardoor ik daarna weer ruimte en rust zou hebben, drong even mijn hoofd binnen. Toen ging de deur open als altijd om één uur. Een meute mensen zoals ik die alleen ken van tv-beelden van uitverkoop bij een grote winkelketen, stormde de winkel in. Mijn collega Eddi legde nog even iets neer, voelde een aanwezigheid achter zich, draaide zich om en vond zichzelf in een zee van tientallen kerstkooplustige mensen! Ik dacht, ik laat Elly verder met rust, ze heeft genoeg aan haar hoofd en trek me terug in het boekenhok, waar ik rustig en gestaag mijn taak vervul. Daar heb ik ook de tijd om mijn gedachten te laten gaan over de dingen die gebeuren. Ik had niet verwacht dat een tweedehandswinkel zó populair kon wezen en zulk een impact kon hebben op de mensen! Tegelijk maakt het me trots hier deel van uit te maken en ik kijk er enorm uit naar de volgende verbazing die ik hier tegen ga komen!
