Daar ging m’n voornemen al om elke dag een blaadje te schrijven.
Maar kom, Dat zou op den duur toch ferm beginnen vervelen zeker.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Het weekend was best nog leuk.
Tot voor het weekend wisten enkel A, C, K en  m'n broers & zussen dat ik seropositief ben.
Mijn verstand en m'n hart hebben me echter gezegd dat ik ook m'n andere vrienden moet inlichten. Al was het maar om ervoor te zorgen dat ze indien er iets gebeurd, gepast kunnen reageren!
Maar hoe vertel je zoiets? In mijn vriendengroep zijn er zoveel mensen met wie ik veel contact heb!
Zoveel met wie ik vaak op pad ben.
Na wat wikken en wegen heb ik besloten om het ze gewoon te laten weten.
K & K zie/hoor ik meermaals per week, hen moet ik zeker nog inlichten. Als ik uitga hier in de buurt, is een van hen er steeds wel bij.
Ik had zaterdag afgesproken met  een van hen. Toen ik voor de deur stond wist ik echter nog steeds niet hoe ik zo'n nieuws moest gaan over brengen.
Hoe in godsnaam zou hij reageren? Ik hoopte dat hij medeleven zou hebben. Dat hij me zou geruststellen dat het niks is, zeggen dat het een fout is.
De deur ging open, en toen ik op het appartement binnen kwam, besloop de angst me vanuit een donkere hoek.
Ik kreeg het niet over m'n lippen. Ik had de brief met de resultaten van m'n bloedonderzoek in m'n binnenzak zitten.
Ik kon het niet anders. Ik nam de brief en liet hem die lezen.
Ik weet niet meer wat ik op dat  ogenblik dacht. Waar ik bang voor was, wat ik hoopte.
Maar nadat hij de brief las, heeft hij hem gewoon opzij gesmeten, en me vastgenomen.
Een simpel stil gebaar. Maar het zegt zoveel meer dan woorden.

Een beetje later zijn we naar K zijn huis gegaan. Die was zich nog aan het klaarmaken.
Maar ik had net de moed om het zelf te zeggen. Tegen de tijd dat hij uit de badkamer kwam,
was ik zodanig nerveus dat ik hem quasi beveelde om te komen zitten.
K zette zich neer, en op het ogenblik dat ik hem recht in de ogen kijk,
zakt alle moed die ik had gehad om hem dit vreselijke nieuws te vertellen in m'n schoenen.
Ik kon niet anders dan terug de brief te laten zien.

Deze keer geen knuffel. Wel een soort van ongeloof. 'Ben je zeker? Heb je al een tweede test laten uitvoeren?' Maar de test is wel degelijk opnieuw gedaan, de uitslag is reeds bevestigd door het Instituut voor Tropische Geneeskunde (ITG).
Beidden begrijpen dat ik niet wil dat de hele vriendengroep het al weet. Dat ik het ze zelf wil zeggen.
Een korte babbel, die erg raar aanvoelde, in tegenstelling tot de vele gesprekken die we ondertussen reeds hebben gehad.
Ik heb moeten beloven dat ik ze allebei op de hoogte ga houden over de ontwikkelingen die er nu gaan volgen. Behandeling etc...

Maar de eerste stappen zijn gezet. Het is raar, het voelt aan zoals uit de kast komen omwille van de homoseksualiteit.
De angsten, de gevoelens, de gedachten aan mogelijke gevolgen. Ze zijn allemaal dezelfde.
Ik hoop dat het resultaat van deze coming out, hetzelfde zal zijn dan die van de homoseksualiteit.
Dat ik alles veel te erg heb bedacht, en het veel minder erg zal zijn!

20-11-2008 om 23:28 geschreven door A