Ik heb net naar de film 'Shortbus' gekeken. En om de een of andere reden voel ik me nu echt screwed!
Ik voel me alleen. Alleen in het donker, met nergens een knop om het licht aan te doen. Ik ben bang. Bang dat m'n leven nooit meer zal zijn zoals het tot enkele weken terug was. Bang dat dit ding, dit beest, die demoon die zich in m'n lichaam heeft vastgeketend, nu de rest van m'n leven zal gaan bepalen... Dat ik de rest van m'n leven ga moeten laten boesteren door anderen, door witjassen die me niet eens kennen. Dat ik de stempel van Aidsdude ga krijgen. Bang dat ik m'n vrienden te veel ga lastig vallen, dat ze me op den duur beu zijn... Dat ze me die stempel van aidsdude gaan geven, en anderen op die stempel gaan wijzen.
Ik voelde me tot een paar weken terug echt gelukkig. Maar nu... Het ene moment heb ik geen enkel probleem, en heb ik het gevoel dat er niets aan de hand is. Maar enkele seconden nadien, is er het besef dat er wel iets aan de hand is. Dat ik wel degelijk iets in me heb, dat er waarschijnlijk nooit zal uit komen. Iets dat me, na al die jaren vechten voor een gelukkig leven, net nu ik dacht dat bereikt te hebben, me eindelijk definitief weet te verslaan.
Ik heb aan de ene kant zin om er gewoon vandoor te gaan. M'n koffer nemen, en met op de eerste beste manier het land en alles wat ik ooit vastmaakte aan mijn bestaan te verlaten. gewoon alles ontvluchten. Alles hier achterlaten, en niet omkijken ... Geen sorry, geen spijt ... Gewoon een nieuw leven beginnen ... Zonder ook maar 1 beetje spijt. Zonder ook maar 1 ding dat me ooit zo fucking klote heeft doen voelen.
Maar wat ben ik dan? Dan sta ik god mag weten waar... En helemaal alleen.
Ik wil niet alleen zijn Ik ben al genoeg alleen geweest in m'n leven. Ik ben bang dat dit ik dit ding niet alleen aan zal kunnen. Er is geen enkele kans dat ik het kan verslaan. Maar er is een kans dat ik ermee kan leven. Maar ik kan dit niet alleen aan. Maar ik kan ook niet alles aan iedereen laten weten. Hoe in godsnaam kunnen al die anderen dit... Hoe kunnen zij dit in godsnaam op een ietwat deftige manier verwerken?
Ontelbare vragen komen in je hoofd op na een tijd. vragen waar je waarschijnlijk nooit een antwoord op te weten zal komen. Of waarvan je de antwoorden nooit te weten wilt komen.
Hoe kan een mens nog verder gaan, blijkbaar moet het wel lukken... Er zijn al zovelen die het HIV met zich meedragen en ondertussen het leven leiden zoals iedereen. Jan met de pet kan evengoed datzelfde klote ding in zich meedragen als ik. Wat maakt mijn geval dan zo klote moeilijk? Waarom heb ik het gevoel dat ik dit aan ga kunnen? Ik geef het gewoon op. Ik heb m'n strijd gestreden. Ik heb jaar en dag gedacht dat ook ik ooit gelukkig zou zijn. Maar nu, na deze definitieve klapper van een vuurpijl van slecht nieuws, geef ik de strijd op. Dat komt wat komt. Ik geef er niet meer om...
