Zaterdag ben ik gaan eten bij B, K had gekookt voor onze verjaardagen.
Na het eten zaten we te kletsen, en zoals steeds kwam het gesprek weer op de meest degoutante manieren er wel al seks was geweest.
B vertelde toen een verhaal van een koppel die seropositief zijn. Hij gaf ze daarbij echter de naam het aidskoppel. Het was niet de eerste keer dat ik die term hoorde gebruiken, maar deze keer deed het me toch iets. De rest van de avond spookte het door mn hoofd: ga ik ook zo gekend worden? Word ik de aids dude?
Blijkbaar viel mijn plotse stilte niet echt op, want het gesprek bleef gelukkig verder gaan, en snel veranderde het onderwerp naar een andere gebeurtenis.
Op weg naar K zijn appartement viel het blijkbaar op dat ik vrij stil was. Ik heb dan maar ineens verteld wat me op de lever lag. Hij heeft me direct proberen gerust stellen, me ervan verzekerd dat niemand van onze vriendenkring me ooit zo zal noemen. En ook al vertrouw ik K ondertussen net zoals ik A en C vertrouw, toch geeft dit niet echt een geruststelling.
In de discotheek was het weer gezellig druk. En hebben we een feestje gebouwd zoals alleen wij met onze groep dat kunnen. Plots staat J daar voor mn neus, een steun en toeverlaat, die zelden emotie toont, maar waarvan je duidelijk kan weten dat hij om je geeft. Ook al kan hij al eens grof reageren op iets waar je het moeilijk mee hebt. Nuja, grof Hij zegt waar het op staat. En maakt er geen omwegen om. Toen ik hem het nieuws vertelde, gaf hij ook een reactie zoals ik had verwacht, zelf direct vertellen wat ik nu allemaal moest doen, en dan de gebruikelijke knuffel. Alleen duurde deze knuffel al wat langer dan de andere knuffels die we elkaar gaven.
We gingen terug dansen, Maar de sfeer was niet meer hetzelfde. Niet na het idee dat ik voortaan de aidsdude zou worden, niet nadat ik J het nieuws had verteld. OK, een discotheek is misschien niet direct de plaats om zo een nieuws te vertellen. Maar J was een van die mensen tegen wie ik het zo snel mogelijk wil zeggen. Maakt niet uit waar!
Toen ik terugkwam van het toilet en om drinken was gegaan, zag ik dat ons groepje zich had teruggetrokken en even was gaan zitten. Ik ging me er maar bij gaan zetten. J kwam er ook bij en had het blijkbaar moeilijk. Voor het eerst in mn leven zag ik tranen in zn ogen. Tranen omwille van mij?
Ik ben bij hem op de schoot gaan zitten, en wou zeggen dat hij niet mag huilen omwille van mij. Maar toen ik hem in zijn puppyogen keek. Kon ik niks meer zeggen en ben toen zelf beginnen huilen.
Tijdens die huilbui zag ik M. En ik bedacht me direct dat ik 1 maal sex heb gehad met hem, en die ene keer was zo een in-the-heat-of-the-moment ding. Waar dus geen condoom bij te pas gekomen is. Op dat ogenblik ben ik gaan panikeren. Wat als ik hem heb besmet? Hij moet zich direct gaan testen. Ik ben beginnen panikeren, huilen, denk zelfs dat ik ben beginnen hyperventileren.
Ik besefte wat een lastpak ik voor al die mensen het afgelopen jaar al was geweest. Nadat m'n ex me had laten staan hebben ze me zo goed als ze maar konden opgevangen. En nu kom ik hen allemaal nog eens een extra beetje depressief makend nieuws brengen. Ik kon het zelfs niet onder woorden brengen, en ben gewoon in een huilbui terecht gekomen die ik zelf niet had verwacht.
Toen heb ik denk ik het mooiste moment van heel m'n leven meegemaakt. Raar genoeg. Terwijl ik al huilend mn hoofd op een schoot neerlegde. Voelde ik plots de handen van al mn vrienden. Hoorde ik woorden zoals: we komen erdoor heen, je staat er niet alleen voor, wij zullen er steeds voor je zijn. We laten je niet vallen.
Ik kan me niet veel momenten in mn leven herinneren die me ooit zo een hart onder de riem hebben gestoken. Ook de stilte die nadien volgde, was een aangename stilte. Alsof de tijd stilstond, en er niet eens muziek of andere mensen in de buurt waren. Toen pas besefte ik voor het eerst in mn leven, dat de vriendschappen die ik daar met hen heb gesmeed, echte vriendschappen zijn. Vrienden die me niet anders gaan bekijken, of ik nu positief ben of negatief. Of ik nu gedeprimeerd ben of niet. Ze aanvaarden me voor wie ik was, voor wie ik ben, en voor wie ik zal zijn.
Na dat emotionele moment had ik geen zin om nog te feesten. Ik besloot om de discotheek te verlaten, en nog iets te gaan drinken in de een café in de buurt. En vandaar door te gaan naar huis met de eerste trein. Daar echter probeerde de een of andere slecht Vlaams sprekende rus me te versieren en mee naar huis te nemen. En ik kreeg terug een emotionele bui. Ik wou niet alleen zijn, ik was bang. I k kon niet met hem mee gaan, maar had de moed ook niet om alleen naar huis te gaan. Ik ben dan terug naar de discotheek gegaan. In de hoop dat ik daar iemand bekend zou vinden, bij wie ik zou kunnen blijven slapen.
Wanneer ik aankom vertrekken K en K net. Beidde met een date, maar dat had ik niet door. Toen ik hen vroeg of ik bij een van hen kon blijven, keken ze elkaar even aan, K begon tegen me te spreken, maar K zei direct dat ik mee moest met hem. Dat ik er nog niet aan moest denken dat ik alleen naar huis zou gaan op dat ogenblik.
We zijn nog iets gaan drinken, en dan naar K thuis gegaan.
Onderweg heeft K me verteld dat ik ondertussen bij zijn beste vrienden behoor. En dat ik wat er ook aan de hand is, maar een kreet of sms moet laten, en dat als het nodig is, hij direct naar mij toe komt.
Toen ik daar dan in bed kroop, en hij naast me lag. Nam hij me vast.
En het ik kan me niet herinneren dat ik ooit zo veel deugd had van een knuffel. Niet dat ik verliefd werd ofzo. Maar gewoon, alles van die afgelopen nacht, heeft me laten beseffen, dat ik op veel meer mensen kan terugvallen dan ik ooit had gedacht.
Als ik mezelf vergelijk met twintig jaar terug. Ik zou toen nooit kunnen geloven dat ik me ooit zo goed zou kunnen voelen bij vrienden.
Ik weet niet hoe ik hen ooit zal kunnen bedanken, en weet niet of ze ooit zullen weten dat die kleine dingen in feitte voor mij kolosaal zijn.
