Ja, ik weet het, als titel laat ik niet echt een mysterie achter.
Laat ik dus maar al met de deur in huis vallen: ik ben seropositief!
Het verdict is zonet na menige test definitief gevallen.
De uitslag van de test was duidelijk. En nu?
Wat moet een mens die net te horen heeft gekregen dat hij seropositief is doen? Moet ik het de hele wereld laten weten?
Moet ik iedereen zeggen waar ik het gehaald heb?
Moet ik iedereen vertellen wat voor behandeling ik zal moeten ondergaan?
Wat moet ik nu allemaal?
Ik weet het zelf niet goed
Een ding weet ik wel,
Ik moet alles van me af zetten.
Ik kan niet mn vrienden hier constant mee lopen lastig te vallen,
Dan krijgen zij op den duur een vreselijk zware bagage met zich mee te dragen.
En daarbij, ik denk niet dat ik wil dat ze het allemaal weten.
Daarom doe ik maar zoals ik met al mn andere gevoelens doe.
Ik typ ze neer.
Het enige verschil is dat ik normaal gezien al wat ik weertype, of toch het merendeel ervan online breng in mn eigen blog.
Hiermee kan ik dit niet. Waarschijnlijk de angst om terug mensen te verliezen. Om terug een slecht beeld over me heen te krijgen
Ik heb me al op veel vlakken bloot weergegeven. Maar op medisch vlak ben ik toch nog steeds een vrij gesloten boek geweest.
Ik kan het niet zomaar aan iedereen kwijt.
Maar moet het toch aan iemand kwijt.
Toen herinnerde ik me de woorden van Toon Hermans: Als je elke dag een velletje volschrijft, dan heb je na een jaar 365 paginas. Of toch iets in die aard.
Elke keer ik die strofe las, dacht ik steeds: hij heeft gelijk.
En nu ook weer, ik heb het steeds gezien als een deel om iets te verwerken. Met dingen neer te schrijven en in woorden te plaatsen, zonder ze te uit te moeten spreken, heb ik steeds beter mn gevoelens, mn gedachten kunnen uiten, dan dat ik ze moest zeggen.
Daarom dus deze blog met mijn bedenkingen, met alles wat ik neer wil schrijven, over hetgene ik dat te maken heeft met het feit dat ik nu seropositief ben.
