Het is nu meer dan 40 jaar geleden dat je overleden bent, maar nog wekelijks zie ik je lieve beeltenis voor mij. Ik was nog in het leger en was bijna afgezwaaid toen ik het droeve nieuws vernam. Je dood kwam voor mij heel onverwachts, ik had je enkele weken voordien nog gezien en beiden keken we er naar uit mekaar weer dagelijks te ontmoeten.

. Je werd in 1902 geboren en hebt als kind de eerste wereldoorlog meegemaakt..Je moest op zeer jonge leeftijd mee instaan voor het huishouden. Schoolplicht was er toen niet en dagelijks de talrijke monden voeden en zorgen dat er voldoende hout en kolen waren was belangrijker dan naar school gaan. Begin in de twintig huwde je met vader Cyriel . Uit dit huwelijk werden drie kinderen geboren.. Geen overdreven luxe, maar alles wat ze nodig hadden was voorhanden. Als kleine zelfstandige kwam vader goed aan de kost. Hij was de zakenman en gij waart de boekhouder en de budgetbeheerder. Ook tijdens de tweede wereldoorlog hebt ge het niet gemakkelijk gehad maar je creativiteit hield je gezin recht. Na de oorlog liep alles gesmeerd tot keelkanker werd vastgesteld bij vader. Alles werd geprobeerd om hem te genezen, Gent en Leuven, maar op 51 jarige leeftijd heeft hij de strijd verloren. Dit was een zeer zware klap om te verwerken. Als zelfstandige kon je toen volledig zelf voor de kosten opdraaien en alle spaarcentjes verdwenen aan ziektekosten.

Je woonde in een kleine rijwoning met langs weerszijden een dochter en je zoon op enkele stappen daar vandaan. Ik herinner me nog steeds je huisje met de mooie zwart-witte diagonale vloer en de Leuvense stoof. Rond deze kachel hebben we, met onze voeten dicht bij de gloeiende pot, uren zitten vertellen. Regelmatig moesten we onze voeten verzetten omdat het te heet werd en onze kousen zouden verbranden. Het was ook op deze kachel dat de strijkijzers werden opgewarmd en dat het eten werd klaargemaakt. En laat ik zeker niet vergeten de lekkere wafels. Die dag was het altijd een beetje feest. Het deeg werd op voorhand klaar gemaakt en dan met een handdoek erover moest het langzaam rijzen. De tafel werd van een laag stro voorzien en het wafelijzer werd met een stuk spek na elke wafel opnieuw ingesmeerd. Met een pollepel Werd het deeg in het ijzer gegoten. Voor zover ik me herinner was de eerste nooit perfect. Stapels werden er steeds gebakken en de volgende dagen aten we allen er nog van. Het water komt me nog in de mond als ik aan die lekkere wafels(met bruine suiker) terug denk.

De radio die op een verhoog in de hoek stond was niet weg te denken, een televisie was er nog niet en ’s avonds luisterden we samen naar zangwedstrijden en blijspelen. Als het nieuws werd omgeroepen was het muisstil, om zeker alles te kunnen horen en later te becommentariëren. Met Nieuwjaar kwam de ganse familie over de vloer en was het steeds een leuke bedoening. Vooral de verhalen hoe het verkeerd liep in de Sofilaine en wat er zou moeten verbeteren zijn me bijgebleven. Als mijn ma werkte werd ik door u opgevangen, ’s morgens opgeroepen om naar school te gaan.’s middags stond het eten steeds klaar.( melksaus met eieren, spinaziestomp en ajuinsaus zijn nog steeds mijn lievelingsgerechten). ’s Avonds maakte ik mijn huiswerk en als het slecht weer was en ik niet buiten kon spelen werden de gezelschapsspelen of de kaarten boven gehaald. Ik kreeg van u zoveel waarden en goede raad mee.