Fietstocht naar Santiago de Compostela De fietsenmaker was zo aan het stoefen over de fiets die ik kocht dat hij zowaar was vergeten te vermelden dat er nog moest getrapt worden!
30-05-2010
De steen (het steentje), vertrekdag min 1
Alhoewel op het eerste zicht de titel van dit bericht zou kunnen verwijzen naar een lied (dat dikwijls aan bod komt tijdens begrafenissen, "de betekenis van je leven is te vergelijken met het gooien van een steentje in een rivier; vanaf de steen op de bodem ligt, verandert de stroming een beetje en dat is de bijdrage van je leven aan de wereld"...) van Bram Vermeulen, is dit niet zo in deze context ! Anderhalf jaar geleden vond ik op het militair domein van Ursel, tijdens werkzaamheden in het kader van een natuurproject) een mooi steentje in verschillende kleuren dat blijkbaar doormidden "gezaagd" was door één of andere krachtige grasmachine. Ik nam het mee, liet het meer dan een jaar in mijn zicht liggen op mijn bureau in de kazerne en oeps... nu maakt dit steentje deel uit van mijn bagage. Alhoewel de tocht naar SdC voor mij niet in een religieus kader moet geplaatst worden, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik dit steentje ga deponeren bijna 2000 km verder dan Kruibeke aan het zogenaamde Ijzeren Kruis op de Spaanse hoogvlakte. Dit kruis moet zowat het hoogste punt van de hele route zijn (1500 meter boven zeeniveau?), maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het is zo een beetje een symbool van alle pelgrims om iets van jezelf (misschien wel "de zonden") daar achter te laten. Onlangs onder vrienden kwam het hierover te pas en ze stelden me al lachend voor om een aanhangwagen met kasseistenen mee te nemen Natuurlijk was dit maar om te lachen want die weten wel dat ik een brave gast ben. Om mijn vertrek wat spiritueel in de verf te zetten bij de naaste familieleden zijn we met de kinderen, de ouders en de schoonouders vandaag op zondagmorgen gaan brunchen in een plaatselijk etablissement. Het steentje liet ik de toer van de tafel maken en ik vertelde het verhaaltje van hierboven. Ook toonde ik het het eerste routeboek (van Haarlem tot in Tours) om de authenticiteit van de route (werelderfgoed Unesco) wat te benadrukken. Alhoewel ik in gedachte had om nog een mooie foto van de groep te maken, werd dit natuurlijk weer glansrijk vergeten. Jullie moeten het vandaag doen met de foto van... het steentje.
Op veel te jeugdige leeftijd las ik indertijd het boek van Johan Daisne. Om het haaronderhoud onderweg wat te vergemakkelijken liet ik vandaag mijn haar extra kort knippen bij Stefan de kapper. Ook neem ik geen shampoo mee, maar zo'n twee-in-één doucheschuim, dit bespaart alweer gewicht en plaats... Deze morgen passeerde ik nog eens voorbij de fietsenmaker want vorige week tijdens een redelijk lange fietstocht maakte mijn "dérailleur" achteraan bij het rijden op het middelste blad vooraan een redelijk moeilijk te definiëren geluid. Het had nog het meeste weg van een verkouden kip die een ei aan het leggen is. Nog vroeger was Marc al langsgeweest en hij had mijn fietsgps volledig in orde gekregen. Wij als mannen maken in het algemeen mindergebruik van ons netwerk om ons bij moeilijke momenten bij te staan in vergelijking met vrouwen. In elk geval ben ik onnoemelijk tevreden dat er in noodsituaties beroep kan gedaan worden op een vriend. Na de fiets eens extra proper te hebben gemaakt want er hing redelijk wat stof aan, bevestigde ik een geel driehoekig vlagje achteraan met een opschrift van het Vlaamse genootschap van Compostela en met de afbeelding van een Sint-Jacobsschelp. Dit om onderweg geen 278 keer dezelfde uitleg te moeten doen waarom een Vlaming met zijn fiets op "long range" is.
Sint Jacobs de Meerder is gene gewone, vandaag nog meegemaakt, enkele uren geleden. Vroeger was alles eenvoudig wanneer een elektrisch apparaat kapot ging. Je belde de verkoper/reparateur en die kwam het toestel halen, hij herstelde het en bracht het terug thuis. Vandaag de dag zijn er andere systemen in zwang. Een defect elektrisch toestel breng je binnen bij een Kialapunt (een krantenshop of zo) en één of andere koerierdienst brengt dit naar de verkoper/hersteller. Toen ik daarnet via mijn afgeleefd ersatzpeeceetje via het internet aan het napluizen was hoever het stond met de afhandeling van de herstelling van mijn moderne en performante helpdesk pc stond er te lezen dat er nog totaal geen schot in de zaak was gekomen. Hij was bij de fabrikant binnengebracht en that was it. Net op het moment toen ik wat ergerde aan de trage vooruitgang der feiten, werd er aan de voordeur geklopt (we hebben immers geen bel, echt waar dit lijkt wel Samson en Gert). Iemand met een anonieme camionette kwam een pakje afleveren en dit bleek... de herstelde pc te zijn. Ook had de support helpdesk van Garmin een deftig antwoord gestuurd zodat het er naar uit ziet dat de speciaal voor de tocht aangekochte gps toch full ops zal kunnen ingezet worden. Daarnet nog bij Marc langsgeweest in Rupelmonde om de zaak te bekijken en hij ziet een oplossing zitten. Laten we echter niet te vlug victorie kraaien, morgen weten we waarschijnlijk meer, maar gebruiksvriendelijkheid is niet echt een synoniem van fietsgps-en als jullie het me vragen... Net zoals een echte sportkampioen doet voor een belangrijke wedstrijd, bleef de fiets op stal vandaag en reed ik per auto naar het werk. Het was mijn laatste werkdag vooraleer mijn maand fietsverlof ingaat. Tevens was het mijn laatste werkdag in de schoot van de 2de groep Communicatie en Informatie Systemen, een militaire eenheid die ik als HR-verantwoordelijke boven de doopvont hield een zevental jaar geleden. Niet echt met emotionaliteit, maar toch betrapte ik me er op dat ik er verschillende keren ingetogen bij stilstond tijdens het werk.Bij mijn terugkeer van mijn tocht - ik hoop het tijd terug te zijn op 1 juli 2010 zal ineens op een serene manier de afscheidsplechtigheid voor deze eenheid plaatsvinden.
Vandaag mijn IT-bottienen eens aangetrokken en mij eens wat beziggehouden met de personalisering van dit nederig blogje.Op de beginpagina werd een foto geplaatst waarop ik mij niet te veel bloot geef. Dat was ook nogal moeilijk want het was betrekkelijk koud ginder in de bergen heel wat meters boven de zeespiegel. Maar geef toe; oogt het niet sportief Tevens bracht ik op de beginpagina een digitaal uurwerk aan zodat elke bezoeker kan berekenen hoeveel van zijn interessante tijd hij aan het opgebruiken is met het visiteren van dit internetadres. Ondertussen werd nog steeds geen antwoord ontvangen van de Garmin support site omtrent de gestelde vraag van de aangekochte fietsgpssoftware die om onverklaarbare redenen onbruikbaar is geworden. Zoals reeds eerder gemeld zijn de tracks op mijn fietsgps geladen, maar kan de gedetailleerde citynavigatorkaart niet als layer gebruikt worden. Kortom, chaos. In elk geval is de gps wel bruikbaar en voor deze reden werd hij een zestal weken geleden aangekocht. Het navigatiesysteem doet me wat denken aan het systeem dat initieel geïnstalleerd was (misschien nog?) in de helikopter Agusta 109. Je moet proberen met je positiecursor de track te volgen (in dit geval natuurlijk maar in twee dimensies).Bij dit bericht werd ook een foto gevoegd van het stalen ros dat mij drie weken lang gaat voeren tot in Compostela. Die trekkingfiets weegt 17 kilo, samen met 10,6 kilo bagage wat drinkbussen en nog wat klein materieel en mezelf (rond de 80) vertegenwoordigt het te verplaatsen gewicht bij benadering 110 kilo. Tot nu toe staan er ongeveer 9000 km op de teller van deze fiets.Bij het vertrek binnen enkele dagen zal ik - als ik het niet vergeet - nog eens een foto nemen met volledige belading.
Vandaag twee minuten chance gehad. Sinds vorige week, is omwille van een domme hardwarepanne aan mijn nieuwe pc, mijn speciaal voor de Santiagotocht gekochte fietsgps zo goed als waardeloos. Alle technische details hier vermelden, zou de meeste lezers van deze blog sterk afschrikken. Op het werk zouden we dit vroeger gecatalogeerd hebben onder CIS-problemen doch actueel zijn we verplicht om dit IT-problemen noemen! Misschien had ik enkele experts uit de CIS-groep van de Westakkers kunnen contacteren, maar in elk geval wilde ik het probleem niet erger maken. den truuk en de EHBO-herstellingsuitspraak van de helpdesk had ik reeds enkele malen toegepast (zet hem eens af en nadien terug op en als hij drie keren piept, bel dan eens terug, maar liefst na den break...). Gelukkig kon ik rekenen op de welwillende steun van mijn vriend Marc Hooftman die met zijn niet te onderschatten fietsgps-kennis en zijn Garminsoftware op zijn pc mij binnen de paar minuten uit de nood kon helpen.Tenminste voor het grootste deel, maar wat maakte mij dit gelukkig. En hij had ook nog Karmeliet in huis, die liep binnen als honing. Voor de gps-liefhebbers; de tracks zijn geladen (zo zou ik als militair de goede richting niet meer uit het oog mogen verliezen...). Tot nu toe is het echter onmogelijk om de kaarten van de citynavigator te ontgrendelen omdat mijn code zou verlopen zijn. Nochtans is alle software wit en betaald. Misschien beter zo'n Garmin in Vlaanderen kopen en wat duurder betalen dan minder betalen en die gps bestellen via 't internet in Holland? Wie zal het zeggen. De bewuste fietsgps is een Garmin 60CsX. Hij werkt op AA-batterijen want ik heb geen sigarettenaansteker van 12 V op mijn fiets.
Het weer tijdens het pinksterweekend was gewoonweg uitstekend. Zondag namen Ann en ik deel aan de Antwerpse fortentocht, We reden ongeveer een 60-tal km waarvan het grootste deel op de andere voor ons redelijk onbekende Scheldeoever. Eigenlijk waren we verwonderd hoeveel groen er te vinden is in Hoboken, meestal bekend van zware industrie en fabriekssites. Nu maandag, alvorens te profiteren van enkele zonnige terrasmomenten op het pittoreske kerkplein van Bazel, niet alleen mijn geboortedorp, maar ook mijn favoriete dorp, nam ik de gelegenheid ten baat om een tryout te doen van het laden van mijn Compostelabagage. Mijn twee standaard gemonteerde fietstassen van Cordo werden nokvol geladen, evenals mijn fietsstuurtas. dit aangevuld met nog een extra tasje bovenop de bagagedrager maakte het geheel compleet. Uiteindelijk bleek de totale bagage iets meer dan 10 kg te wegen. Een aanvaardbaar gewicht, mijn gedacht. Uiteindelijk zit er gerief in voor bijna één maand zelfstandig te kunnen voortleven. In elk geval poogde ik op voorhand al de kilootjes te beperken. Er werden lichtgewicht onderbroeken gekocht (die tevens direct droog zijn na het wassen), neem ik enkel wat gewone handdoeken mee en geen kamerbrede badlakens, wordt er een compact vloeibaar wasmiddel meegenomen en noem maar op. Het grootste dillema dat ik enkele weken geleden hierover had was of ik al dan niet mijn scheermachine ging meenemen. Maar da ga ik niet doen want dit weegt veel en heeft veel plaats nodig. In plaats hiervan heb ik een gewone scheerkrabber en een schaartje meegenomen, enorm plaatsbesparend. Ook werd dit weekend mijn zonnecrème die ik ga meenemen getest. Ooit had ik een ongelooflijke goede zonnecrème, maar de insecten vonden dat ook. Deze keer koos ik voor een handige verpakking waarmee ik de spray gemakkelijk kan spuiten en bovendien met factor 30 kwestie dat we het niet moeilijk moeten maken als gemakkelijk ook kan.
Alhoewel op het eerste zicht de titel van dit bericht zou kunnen verwijzen naar een lied (dat dikwijls aan bod komt tijdens begrafenissen, "de betekenis van je leven is te vergelijken met het gooien van een steentje in een rivier; vanaf de steen op de bodem ligt, verandert de stroming een beetje en dat is de bijdrage van je leven aan de wereld"...) van Bram Vermeulen, is dit niet zo in deze context ! Anderhalf jaar geleden vond ik op het militair domein van Ursel, tijdens werkzaamheden in het kader van een natuurproject) een mooi steentje in verschillende kleuren dat blijkbaar doormidden "gezaagd" was door één of andere krachtige grasmachine. Ik nam het mee, liet het meer dan een jaar in mijn zicht liggen op mijn bureau in de kazerne en oeps... nu maakt dit steentje deel uit van mijn bagage. Alhoewel de tocht naar SdC voor mij niet in een religieus kader moet geplaatst worden, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik dit steentje ga deponeren bijna 2000 km verder dan Kruibeke aan het zogenaamde Ijzeren Kruis op de Spaanse hoogvlakte. Dit kruis moet zowat het hoogste punt van de hele route zijn (1500 meter boven zeeniveau?), maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het is zo een beetje een symbool van alle pelgrims om iets van jezelf (misschien wel "de zonden") daar achter te laten. Onlangs onder vrienden kwam het hierover te pas en ze stelden me al lachend voor om een aanhangwagen met kasseistenen mee te nemen Natuurlijk was dit maar om te lachen want die weten wel dat ik een brave gast ben.
 "Wink"){kind=icon}
 "Question"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
