Fietstocht naar Santiago de Compostela De fietsenmaker was zo aan het stoefen over de fiets die ik kocht dat hij zowaar was vergeten te vermelden dat er nog moest getrapt worden!
06-06-2010
Intermezzo: de huisapotheek van een fietspelgrim
Bij het voorbereiden van de tocht zwaar nagedacht welke medicijnen er dienden meegenomen te worden. De keuze was snel gemaakt, vooral omdat er in Frankrijk ongelooflijk veel apotheken te vinden zijn, zelfs in de kleinere dorpen. Uiteindelijk werd beslist om twee aspirines, twee immodiums en... uiercrème mee te doen. de aspirines en de immodiums waren gelukkig nog niet nodig. De uiercrème (de witte van het Kruidvat) is polyvalent in 't gebruik: - Na het scheren als balsem - Elke morgen aan de aan het zadel rakende lichaamsdelen - Wondstelpend bij bloeding (na het scheren met het krabbertje) - After sun (aangezicht, benen,..) na een verzwengende zonrijke rit - Elke avond na de douche aan de delen die in contact kwamen met het zadel - Om de stank te verdrijven na in een goor en vies ex-hotel te hebben overnacht - Om kniepijn te verlichten
Daarnet de gebruikshandleiding en de samenstelling eens bekeken: er staat dat het vooral van nut kan zijn om aan de handen en de knieën te strijken. En toch helpt het!
"Est-il possible d'avoir un tampon, madame?" in Vlaanderen zou deze uitspraak wellicht meewarige blikken opleveren van de plaatselijke dames of zou je kunnen voorkrijgen dat je een oplawaai in wezen in je wezen krijgt. Niet zo in Frankrijk. Gewillig voeren ze het gevraagde uit. Zo staan er nu al zeven stempels (tampons) in mijn Compostelaboekje. Ook een goede herinnering met het volledige adres waar je ooit verbleef. gisterenavond durfde ik het wel niet vragen aan de patron van mijn gelegenheidsverblijf. dit om mijn stempelboekje niet te erg te besmeuren en te laten stinken. Nu ik hier dit bericht intik, proef ik nog steeds de stank van mijn vorig logement in mijn mond en de geur van dat etablissement is ook nog niet verdwenen uit mijn kleren (nochtans al 80 km uitgewaaid). Daarnet een grote was gedaan (dat is altijd het eerste werk bij het toekomen), maar het is me onmogelijk om al wat ik bijheb te wassen ,natuurlijk. Wel heb ik vastgesteld dat ik bijna geen kracht meer heb in mijn rechterhand. Ik vermoed dat dit zou kunnen voortkomen van het ongelooflijk veel schakelen met de versnellingen. tot nu toe gebruikte ik alle negen de versnellingen van het middenste blad. Vandaag was het strakke tegenwind, nogal goed dat ik er voor gekozen had om het kalmpjes aan te doen op de zondag. Bij dag 7 zou ik ongeveer 1/3 van de afstand moeten afgelegd hebben. Narekenen levert me op dat er ongeveer 850 km werden afgelegd de eerste week. Straks ga ik Poitiers verder verkennen. Al fietsend ontdekte ik een groot deel toen ik tevergeefs een kamer probeerde te bemachtigen in de plaatselijke jeugdherberg. dan maar een hotelletje genomen. Deze morgen was er bijna een uur lang een krachtig onweer en daarvoor werd er geschuild, wel heb ik de indruk dat ik mijn sokken beter moet uitspoelen want er kwam schuim op! Ook bij het binnenrijden van Poitiers helemaal op het einde van de rit viel er wat regen.
Het ontbijt in hotel Vendome was vanaf 7 u, om halfacht was er nog niemand komen opdagen van het personeel... Uiteindelijk vertrokken rond 0815 en toegekomen omstreeks 1730 Hr. In het totaal stonden er 112 km op de dagteller. Vooral na de noen was het verzengend heet. Kort na 1 uur Tours bezocht. Juist voor Tours een groot deel van de Vouvray-streek doorkruist. De allereerste wijngaard die ik zag, waren ze aan het sproeien. Zo zijn ook alle graanvelden enorm besproeid. De enige brandnetel die ik tot nu toe tegenkwam - na 100 den km - waarschijnlijk het meest resistente exemplaar van Europa, bevond zich bij het buitenrijden van het dorpje Tingle. Enorme problemen ondervonden bij het zoeken naar logement. Alle hotelletjes in St-Maure-de-Touraine waren volgeboekt wegens de jaarmarkt aldaar. En mijn energie was volledig op... Dan maar gestopt aan wat ooit eens een hotel was geweest en nijn probleem uitgelegd aan de patron. eerst kon hij me niet helpen, maar na een paar minuten beweerde hij te kunnen helpen. Hij liet me wat overbleef van het hotel zien... vuil, vettig en smerig. na wat gefilosofeer tussen ons beiden, wilde hij geen kamer verhuren, maar lenen... voor 0 euro... De enige voorwaarde die hij stelde was dat ik het bed opnieuw moest opmaken... ik durfde zelfs de lakens nog niet openslaan... Ik nam het aanbod aan, het was een belevenis op zich. Dit vergeet ik heel mijn leven niet meer. Op de route vandaag de vallei van de Brenne gevolgd, de Loire en de Cher overgestoken. Gezien ik iets voorlig op het vooropgestelde schema en gezien ik vandaag op het laatste van de dag uit mijn reserves heb moeten putten, ga ik het morgen wat kalmer aan doen.
Daarnet gaan eten en had me daarbij bier besteld... ze hadden geen bier; ze kwamen met Heineken af! Daarom dit wat eerder literair intermezzo, als je het me vraagt. Hoe voel je je alleen op pad? je kan veel nadenken en je leven passeert de revue. Eigenlijk zijn de bezoeken aan de steden onderweg pure bijzaak, onderweg zijn ,daar gaat het hem om. Ooit schreef Jacques Prévert "dat de nacht zich laat opjagen door de dag en omgekeerd en dat sommige mensen het leven en de nacht najagen", vrij vertaald wel te verstaan. Alhoewel ik het besef, jaag ik me af om "er" te raken. Is dit nu noodzakelijk? Of is dit puur menselijk? Of is dit omwille van het feit dat er geen echte planning bestaat? En dat we zo opgekweekt zijn? Om geen tijd te verliezen, doe ik de laatste dagen zelfs mijn dagboek mee naar het avondeten. In plaats van wat te zitten rondkoekeloeren, schrijf ik al heel wat bevindingen neer vooraleer ze mijn bestelde bord brengen. Nu nog een hoed en een pijp en ik kan doorgaan voor Maigret of zo...
Mooi weertje vandaag en ook een veel vlakkere rit dan gisteren. Hoofdzakelijk fietste ik door de vallei van de Loir (zonder e). Na mijn zalig ontbijt in die zalige chambre d'hote begon ik er deze morgen wat later. Rond 0820 Hr vertrokken we, omstreeks 1800 Hr reden we het mooie stadje Vendome binnen. Vandaag werden ook al wat meer foto's genomen. De 125 km laten zich wel voelen aan mijn zitvlak. De Loir is een heel mooie rivier met veel afdammingen en sluizen. Er zijn al heel wat kilometers in Frankrijk achter de rug. Tot nu toe kwam ik al twee oudere Nederlandse koppels tegen die ook de tocht aan het maken zijn per fiets. Zij hebben er wel heel wat meer tijd voor uitgetrokken. De ene vrouw had vorig jaar twee kankeroperaties achter de rug en haar conditie was niet 100%. Juist voor de middag Chartres bezocht, ook de moeite. Net voor binnenrijden van de stad over de oude brug werd ik aangesproken door een al iets oudere fransman die enkele jaren geleden de tocht had gedaan met zijn vrouw. Soms moet je je wel "wegrukken" of ze houden je uren aan de praat. Toen ik rond 0900 Hr even stopte om de kaart te draaien, kwam er een fransman van mijn leeftijd een filosofisch praatje maken over geloof en ongeloof en zo. Had ik niet gezegd dat Sint-Jacob me riep; ik had er nog bij staan praten... Morgen richting Tours en vanaf daar beginnen we aan het tweede boekje van Compostela.
Maintenant in Maintenon. Vandaag goed opgeschoten en ook enorm goed leren opschieten met het zwarte driehoekje. Om alle misverstanden uit de wereld te helpen, hiermee bedoel ik de positiecursor van de fietsgps. Zoals reeds eerder gemeld, scheelt dit een slok op de borrel om niet verkeerd te rijden. tevens moet je niet constant zitten focussen op een kaart. Kort na de middag de Seine overgestoken. Eergisteren de Schelde, gisteren de Somme gevolgd, vandaag de Seine over. Dat betekent dat ik reeds een flink eind ten zuidwesten van Parijs ben geraakt. In de late namiddag zag ik nog een wegwijzer met "Parijs 60 km". Eigenlijk had ik vroeger willen stoppen met fietsen vandaag. Er gaf echter niemand thuis op het adres waar de "Gastenzimmer" gevestigd was. Daarmee nog een heel eind verder gereden, maar daar zeker geen spijt van gekregen. Maintenon is een zeer mooi en cultureel rijk stadje. Ook zit ik hier gelogeerd in een chambre d'hote de charme en met zwembad (als niet echte zwemfanaat heb ik er mijn grote teen eens ingestoken). 142 km gereden tussen 8 en 18 u. Morgen als alles goed gaat, beginnen we aan het traject tussen Chartres en Tours. Tot nu toe alleen in België (dag 1) en een beetje in St-Quentin (de laatste kilometers) regen gehad. Vandaag wel al serieuze hellingen op de route tegengekomen; bv. zo'n 3 km stijgen aan 7% laat zich voelen bij Vlamingen. Voor de rest houden we de moed er in en zijn we iets voor op het geplande schema. Maar we houden wat overschot voor als er eens een slechte dag is met het manneke, het materieel of het weer.
Aan het fietsen geweest tussen acht en halfvijf. Er stonden 122 km op de telller en het objectief was bereikt. Vandaag eerste ongelukje gehad; oor kapot, van mijn zonnebril. Heel de dag reed ik met een zonnebril met één oor. Het gaat ook, maar bij snelheden van boven de 40 begint hij wat te waggelen. Mijn linkerknie begint ook pijn te doen, maar het gaat over na een 40-tal km. Geleidelijk begin ik ook het begrip te krijgen dat ik vlugger naar een kleinere versnelling moet schakelen bij het bergop-fietsen. De twee grotere steden die ik vandaag bezocht zijn Noyon (nog bekend van de duivenlossingen) en Compiegne, nog zeer gekend van de eerste wereldoorlog... Deze morgen had ik drie stokbroden gekocht als middagmaal. Bij zo'n lange fietsinspanning kan je wel wat voedsel gebruiken, ze werden om het uur verorberd vanaf 11 u. Jaren geleden, maar 's avonds deden we er nog een Mc Donaldske bovenop, om op krachten te komen, zeker? al elke dag doe ik als eerste werk bij aankomst mijn was. Het was wel een wat zuiders zicht; een fietsbroek, vest, sokken,... die buiten aan het raam hingen te drogen.
Om 0745 Hr vertrokken en rond 1700 Hr gearriveerd in St-Quentin. De totale afstand bedroeg 122 km. Vandaag is die fietsgps mijn beste vriend geworden, anders hadden het meer km geweest... Die isotone sportdranken zijn ook maar niets; zij zorgen voor polyfone geluiden in mijn maag. De streek waar ik door reed, kan in het algemeen als onderkomen gecatalogeerd worden. Het meeste van al herinner ik mij de hoogspanningsmasten en de watertorens. Deze staan altijd op het hoogste punt, vandaar zoef je gewoonweg naar beneden. Gelogeerd zit ik de plaatselijke jeugdherberg alwaar ik de plaatselijke verantwoordelijke op de hoogte gebracht heb dat ik een ongelooflijke snurker ben. Dit om hem te weerhouden iemand bij mij op de kamer te leggen. We zien wel straks als we terugkomen... Rond de 100ste km daarnet de bron van de Schelde tegengekomen. Ook het door de stad Antwerpen opgerichte monumentje staat er wat te verkommeren. Veel volk komt er m.i. niet op af. Deze middag een redelijk lange pauze genomen in het centrum van Cambrai, vroeger Terkameren of zoiets. Gisterenavond hadden ze ongelooflijk slecht weer voorspeld; gelukkig is het slechts de laatste 10 km een beetje beginnen druppelen en kwam ik zo goed als poederdroog toe op bestemming.
Deze morgen eindelijk begonnen aan de lang op voorhand geplande tocht. Rond 0745 Hr vertrok ik van thuis; uitgewuifd door Ann, Nele en een vriendin.Via de nieuwe Temsebrug ging het richting Dendermonde, aansluitend naar Aalst, Ninove en Geraardsbergen. Ik was nog niet in Temse of ik was mijn zakdoek al kwijt. Het stuk tot Aalst reed ik enkel met de kaart, van daar af was het met de fietsgps.Een groot geluk want er waren in de buurt van de oevers van de Dender drie fietsomleidingen. En die zijn erger dan omleidingen voor auto's. Voor fietsers staat er gewoonweg één bord met "omleidng" en voor de rest moet je zelf je plan trekken. Eens de taalgrens over waren er geen omleidingen meer, maar déviations. Deze zijn nog erger want hier gaat het al omhoog en omlaag en elke kilometer meer voelt zwaarder aan. Rond 1745 Hr kwam ik uiteindelijk in Doornik aan en mijn teller wees 148 km aan. een ouwe bekende had voor logement voor mij gezorgd en hij had zich goed van zijn taak gekweten. Een echte hotelkamer met aparte badkamer met badjas enz.. Onderweg vier buien gehad, maar gelukkig waren ze niet van lange duur. Wel dreven ze de temperatuur naar beneden. Daarnet een reuzepizza gaan eten op het pleintje waar Ann en ik vorig jaar ook gelogeerd hadden (hotel de la Cathédrale). Toen hadden we er één kilometer langer over gedaan, maar hadden we het platte parkoers (langs de Schelde) gevolgd. Deze route was aanmerkelijk zwaarder en ik voel het wat in mijn benen. Deze keer was het vanaf Geraardsbergen omhoog en omlaag. Al bij al is mijn eerste dag al heel geslaagd; niet echt zwaar natgeregend (de voorspellingen waren erger) en een kennismaking met een volledig nieuwe streek. Ergens tegen Leuze liep de geplande route gewoonweg dood op een autostrade, improviseren dan maar en we zaten juist. Iemand had zelfs een bordje aangebracht met "compostela". Al een verwijzing op de eerste dag. Ook in Doornik, heel dicht bij de kathedraal, is een koperen Sint-Jacobsschelp in de winkelstraat ingemetseld.
Alhoewel op het eerste zicht de titel van dit bericht zou kunnen verwijzen naar een lied (dat dikwijls aan bod komt tijdens begrafenissen, "de betekenis van je leven is te vergelijken met het gooien van een steentje in een rivier; vanaf de steen op de bodem ligt, verandert de stroming een beetje en dat is de bijdrage van je leven aan de wereld"...) van Bram Vermeulen, is dit niet zo in deze context ! Anderhalf jaar geleden vond ik op het militair domein van Ursel, tijdens werkzaamheden in het kader van een natuurproject) een mooi steentje in verschillende kleuren dat blijkbaar doormidden "gezaagd" was door één of andere krachtige grasmachine. Ik nam het mee, liet het meer dan een jaar in mijn zicht liggen op mijn bureau in de kazerne en oeps... nu maakt dit steentje deel uit van mijn bagage. Alhoewel de tocht naar SdC voor mij niet in een religieus kader moet geplaatst worden, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik dit steentje ga deponeren bijna 2000 km verder dan Kruibeke aan het zogenaamde Ijzeren Kruis op de Spaanse hoogvlakte. Dit kruis moet zowat het hoogste punt van de hele route zijn (1500 meter boven zeeniveau?), maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het is zo een beetje een symbool van alle pelgrims om iets van jezelf (misschien wel "de zonden") daar achter te laten. Onlangs onder vrienden kwam het hierover te pas en ze stelden me al lachend voor om een aanhangwagen met kasseistenen mee te nemen Natuurlijk was dit maar om te lachen want die weten wel dat ik een brave gast ben. Om mijn vertrek wat spiritueel in de verf te zetten bij de naaste familieleden zijn we met de kinderen, de ouders en de schoonouders vandaag op zondagmorgen gaan brunchen in een plaatselijk etablissement. Het steentje liet ik de toer van de tafel maken en ik vertelde het verhaaltje van hierboven. Ook toonde ik het het eerste routeboek (van Haarlem tot in Tours) om de authenticiteit van de route (werelderfgoed Unesco) wat te benadrukken. Alhoewel ik in gedachte had om nog een mooie foto van de groep te maken, werd dit natuurlijk weer glansrijk vergeten. Jullie moeten het vandaag doen met de foto van... het steentje.
Op veel te jeugdige leeftijd las ik indertijd het boek van Johan Daisne. Om het haaronderhoud onderweg wat te vergemakkelijken liet ik vandaag mijn haar extra kort knippen bij Stefan de kapper. Ook neem ik geen shampoo mee, maar zo'n twee-in-één doucheschuim, dit bespaart alweer gewicht en plaats... Deze morgen passeerde ik nog eens voorbij de fietsenmaker want vorige week tijdens een redelijk lange fietstocht maakte mijn "dérailleur" achteraan bij het rijden op het middelste blad vooraan een redelijk moeilijk te definiëren geluid. Het had nog het meeste weg van een verkouden kip die een ei aan het leggen is. Nog vroeger was Marc al langsgeweest en hij had mijn fietsgps volledig in orde gekregen. Wij als mannen maken in het algemeen mindergebruik van ons netwerk om ons bij moeilijke momenten bij te staan in vergelijking met vrouwen. In elk geval ben ik onnoemelijk tevreden dat er in noodsituaties beroep kan gedaan worden op een vriend. Na de fiets eens extra proper te hebben gemaakt want er hing redelijk wat stof aan, bevestigde ik een geel driehoekig vlagje achteraan met een opschrift van het Vlaamse genootschap van Compostela en met de afbeelding van een Sint-Jacobsschelp. Dit om onderweg geen 278 keer dezelfde uitleg te moeten doen waarom een Vlaming met zijn fiets op "long range" is.
Sint Jacobs de Meerder is gene gewone, vandaag nog meegemaakt, enkele uren geleden. Vroeger was alles eenvoudig wanneer een elektrisch apparaat kapot ging. Je belde de verkoper/reparateur en die kwam het toestel halen, hij herstelde het en bracht het terug thuis. Vandaag de dag zijn er andere systemen in zwang. Een defect elektrisch toestel breng je binnen bij een Kialapunt (een krantenshop of zo) en één of andere koerierdienst brengt dit naar de verkoper/hersteller. Toen ik daarnet via mijn afgeleefd ersatzpeeceetje via het internet aan het napluizen was hoever het stond met de afhandeling van de herstelling van mijn moderne en performante helpdesk pc stond er te lezen dat er nog totaal geen schot in de zaak was gekomen. Hij was bij de fabrikant binnengebracht en that was it. Net op het moment toen ik wat ergerde aan de trage vooruitgang der feiten, werd er aan de voordeur geklopt (we hebben immers geen bel, echt waar dit lijkt wel Samson en Gert). Iemand met een anonieme camionette kwam een pakje afleveren en dit bleek... de herstelde pc te zijn. Ook had de support helpdesk van Garmin een deftig antwoord gestuurd zodat het er naar uit ziet dat de speciaal voor de tocht aangekochte gps toch full ops zal kunnen ingezet worden. Daarnet nog bij Marc langsgeweest in Rupelmonde om de zaak te bekijken en hij ziet een oplossing zitten. Laten we echter niet te vlug victorie kraaien, morgen weten we waarschijnlijk meer, maar gebruiksvriendelijkheid is niet echt een synoniem van fietsgps-en als jullie het me vragen... Net zoals een echte sportkampioen doet voor een belangrijke wedstrijd, bleef de fiets op stal vandaag en reed ik per auto naar het werk. Het was mijn laatste werkdag vooraleer mijn maand fietsverlof ingaat. Tevens was het mijn laatste werkdag in de schoot van de 2de groep Communicatie en Informatie Systemen, een militaire eenheid die ik als HR-verantwoordelijke boven de doopvont hield een zevental jaar geleden. Niet echt met emotionaliteit, maar toch betrapte ik me er op dat ik er verschillende keren ingetogen bij stilstond tijdens het werk.Bij mijn terugkeer van mijn tocht - ik hoop het tijd terug te zijn op 1 juli 2010 zal ineens op een serene manier de afscheidsplechtigheid voor deze eenheid plaatsvinden.
Vandaag mijn IT-bottienen eens aangetrokken en mij eens wat beziggehouden met de personalisering van dit nederig blogje.Op de beginpagina werd een foto geplaatst waarop ik mij niet te veel bloot geef. Dat was ook nogal moeilijk want het was betrekkelijk koud ginder in de bergen heel wat meters boven de zeespiegel. Maar geef toe; oogt het niet sportief Tevens bracht ik op de beginpagina een digitaal uurwerk aan zodat elke bezoeker kan berekenen hoeveel van zijn interessante tijd hij aan het opgebruiken is met het visiteren van dit internetadres. Ondertussen werd nog steeds geen antwoord ontvangen van de Garmin support site omtrent de gestelde vraag van de aangekochte fietsgpssoftware die om onverklaarbare redenen onbruikbaar is geworden. Zoals reeds eerder gemeld zijn de tracks op mijn fietsgps geladen, maar kan de gedetailleerde citynavigatorkaart niet als layer gebruikt worden. Kortom, chaos. In elk geval is de gps wel bruikbaar en voor deze reden werd hij een zestal weken geleden aangekocht. Het navigatiesysteem doet me wat denken aan het systeem dat initieel geïnstalleerd was (misschien nog?) in de helikopter Agusta 109. Je moet proberen met je positiecursor de track te volgen (in dit geval natuurlijk maar in twee dimensies).Bij dit bericht werd ook een foto gevoegd van het stalen ros dat mij drie weken lang gaat voeren tot in Compostela. Die trekkingfiets weegt 17 kilo, samen met 10,6 kilo bagage wat drinkbussen en nog wat klein materieel en mezelf (rond de 80) vertegenwoordigt het te verplaatsen gewicht bij benadering 110 kilo. Tot nu toe staan er ongeveer 9000 km op de teller van deze fiets.Bij het vertrek binnen enkele dagen zal ik - als ik het niet vergeet - nog eens een foto nemen met volledige belading.
Vandaag twee minuten chance gehad. Sinds vorige week, is omwille van een domme hardwarepanne aan mijn nieuwe pc, mijn speciaal voor de Santiagotocht gekochte fietsgps zo goed als waardeloos. Alle technische details hier vermelden, zou de meeste lezers van deze blog sterk afschrikken. Op het werk zouden we dit vroeger gecatalogeerd hebben onder CIS-problemen doch actueel zijn we verplicht om dit IT-problemen noemen! Misschien had ik enkele experts uit de CIS-groep van de Westakkers kunnen contacteren, maar in elk geval wilde ik het probleem niet erger maken. den truuk en de EHBO-herstellingsuitspraak van de helpdesk had ik reeds enkele malen toegepast (zet hem eens af en nadien terug op en als hij drie keren piept, bel dan eens terug, maar liefst na den break...). Gelukkig kon ik rekenen op de welwillende steun van mijn vriend Marc Hooftman die met zijn niet te onderschatten fietsgps-kennis en zijn Garminsoftware op zijn pc mij binnen de paar minuten uit de nood kon helpen.Tenminste voor het grootste deel, maar wat maakte mij dit gelukkig. En hij had ook nog Karmeliet in huis, die liep binnen als honing. Voor de gps-liefhebbers; de tracks zijn geladen (zo zou ik als militair de goede richting niet meer uit het oog mogen verliezen...). Tot nu toe is het echter onmogelijk om de kaarten van de citynavigator te ontgrendelen omdat mijn code zou verlopen zijn. Nochtans is alle software wit en betaald. Misschien beter zo'n Garmin in Vlaanderen kopen en wat duurder betalen dan minder betalen en die gps bestellen via 't internet in Holland? Wie zal het zeggen. De bewuste fietsgps is een Garmin 60CsX. Hij werkt op AA-batterijen want ik heb geen sigarettenaansteker van 12 V op mijn fiets.
Het weer tijdens het pinksterweekend was gewoonweg uitstekend. Zondag namen Ann en ik deel aan de Antwerpse fortentocht, We reden ongeveer een 60-tal km waarvan het grootste deel op de andere voor ons redelijk onbekende Scheldeoever. Eigenlijk waren we verwonderd hoeveel groen er te vinden is in Hoboken, meestal bekend van zware industrie en fabriekssites. Nu maandag, alvorens te profiteren van enkele zonnige terrasmomenten op het pittoreske kerkplein van Bazel, niet alleen mijn geboortedorp, maar ook mijn favoriete dorp, nam ik de gelegenheid ten baat om een tryout te doen van het laden van mijn Compostelabagage. Mijn twee standaard gemonteerde fietstassen van Cordo werden nokvol geladen, evenals mijn fietsstuurtas. dit aangevuld met nog een extra tasje bovenop de bagagedrager maakte het geheel compleet. Uiteindelijk bleek de totale bagage iets meer dan 10 kg te wegen. Een aanvaardbaar gewicht, mijn gedacht. Uiteindelijk zit er gerief in voor bijna één maand zelfstandig te kunnen voortleven. In elk geval poogde ik op voorhand al de kilootjes te beperken. Er werden lichtgewicht onderbroeken gekocht (die tevens direct droog zijn na het wassen), neem ik enkel wat gewone handdoeken mee en geen kamerbrede badlakens, wordt er een compact vloeibaar wasmiddel meegenomen en noem maar op. Het grootste dillema dat ik enkele weken geleden hierover had was of ik al dan niet mijn scheermachine ging meenemen. Maar da ga ik niet doen want dit weegt veel en heeft veel plaats nodig. In plaats hiervan heb ik een gewone scheerkrabber en een schaartje meegenomen, enorm plaatsbesparend. Ook werd dit weekend mijn zonnecrème die ik ga meenemen getest. Ooit had ik een ongelooflijke goede zonnecrème, maar de insecten vonden dat ook. Deze keer koos ik voor een handige verpakking waarmee ik de spray gemakkelijk kan spuiten en bovendien met factor 30 kwestie dat we het niet moeilijk moeten maken als gemakkelijk ook kan.
"Est-il possible d'avoir un tampon, madame?" in Vlaanderen zou deze uitspraak wellicht meewarige blikken opleveren van de plaatselijke dames of zou je kunnen voorkrijgen dat je een oplawaai in wezen in je wezen krijgt. Niet zo in Frankrijk. Gewillig voeren ze het gevraagde uit. Zo staan er nu al zeven stempels (tampons) in mijn Compostelaboekje. Ook een goede herinnering met het volledige adres waar je ooit verbleef. gisterenavond durfde ik het wel niet vragen aan de patron van mijn gelegenheidsverblijf. dit om mijn stempelboekje niet te erg te besmeuren en te laten stinken. Nu ik hier dit bericht intik, proef ik nog steeds de stank van mijn vorig logement in mijn mond en de geur van dat etablissement is ook nog niet verdwenen uit mijn kleren (nochtans al 80 km uitgewaaid). Daarnet een grote was gedaan (dat is altijd het eerste werk bij het toekomen), maar het is me onmogelijk om al wat ik bijheb te wassen ,natuurlijk. Wel heb ik vastgesteld dat ik bijna geen kracht meer heb in mijn rechterhand. Ik vermoed dat dit zou kunnen voortkomen van het ongelooflijk veel schakelen met de versnellingen. tot nu toe gebruikte ik alle negen de versnellingen van het middenste blad. Vandaag was het strakke tegenwind, nogal goed dat ik er voor gekozen had om het kalmpjes aan te doen op de zondag. Bij dag 7 zou ik ongeveer 1/3 van de afstand moeten afgelegd hebben. Narekenen levert me op dat er ongeveer 850 km werden afgelegd de eerste week. Straks ga ik Poitiers verder verkennen. Al fietsend ontdekte ik een groot deel toen ik tevergeefs een kamer probeerde te bemachtigen in de plaatselijke jeugdherberg. dan maar een hotelletje genomen. Deze morgen was er bijna een uur lang een krachtig onweer en daarvoor werd er geschuild, wel heb ik de indruk dat ik mijn sokken beter moet uitspoelen want er kwam schuim op! Ook bij het binnenrijden van Poitiers helemaal op het einde van de rit viel er wat regen.
Het ontbijt in hotel Vendome was vanaf 7 u, om halfacht was er nog niemand komen opdagen van het personeel... Uiteindelijk vertrokken rond 0815 en toegekomen omstreeks 1730 Hr. In het totaal stonden er 112 km op de dagteller. Vooral na de noen was het verzengend heet. Kort na 1 uur Tours bezocht. Juist voor Tours een groot deel van de Vouvray-streek doorkruist. De allereerste wijngaard die ik zag, waren ze aan het sproeien. Zo zijn ook alle graanvelden enorm besproeid. De enige brandnetel die ik tot nu toe tegenkwam - na 100 den km - waarschijnlijk het meest resistente exemplaar van Europa, bevond zich bij het buitenrijden van het dorpje Tingle. Enorme problemen ondervonden bij het zoeken naar logement. Alle hotelletjes in St-Maure-de-Touraine waren volgeboekt wegens de jaarmarkt aldaar. En mijn energie was volledig op... Dan maar gestopt aan wat ooit eens een hotel was geweest en nijn probleem uitgelegd aan de patron. eerst kon hij me niet helpen, maar na een paar minuten beweerde hij te kunnen helpen. Hij liet me wat overbleef van het hotel zien... vuil, vettig en smerig. na wat gefilosofeer tussen ons beiden, wilde hij geen kamer verhuren, maar lenen... voor 0 euro... De enige voorwaarde die hij stelde was dat ik het bed opnieuw moest opmaken... ik durfde zelfs de lakens nog niet openslaan...
Mooi weertje vandaag en ook een veel vlakkere rit dan gisteren. Hoofdzakelijk fietste ik door de vallei van de Loir (zonder e). Na mijn zalig ontbijt in die zalige chambre d'hote begon ik er deze morgen wat later. Rond 0820 Hr vertrokken we, omstreeks 1800 Hr reden we het mooie stadje Vendome binnen. Vandaag werden ook al wat meer foto's genomen. De 125 km laten zich wel voelen aan mijn zitvlak. De Loir is een heel mooie rivier met veel afdammingen en sluizen. Er zijn al heel wat kilometers in Frankrijk achter de rug. Tot nu toe kwam ik al twee oudere Nederlandse koppels tegen die ook de tocht aan het maken zijn per fiets. Zij hebben er wel heel wat meer tijd voor uitgetrokken. De ene vrouw had vorig jaar twee kankeroperaties achter de rug en haar conditie was niet 100%. Juist voor de middag Chartres bezocht, ook de moeite. Net voor binnenrijden van de stad over de oude brug werd ik aangesproken door een al iets oudere fransman die enkele jaren geleden de tocht had gedaan met zijn vrouw.
Maintenant in Maintenon. Vandaag goed opgeschoten en ook enorm goed leren opschieten met het zwarte driehoekje. Om alle misverstanden uit de wereld te helpen, hiermee bedoel ik de positiecursor van de fietsgps. Zoals reeds eerder gemeld, scheelt dit een slok op de borrel om niet verkeerd te rijden. tevens moet je niet constant zitten focussen op een kaart. Kort na de middag de Seine overgestoken. Eergisteren de Schelde, gisteren de Somme gevolgd, vandaag de Seine over. Dat betekent dat ik reeds een flink eind ten zuidwesten van Parijs ben geraakt. In de late namiddag zag ik nog een wegwijzer met "Parijs 60 km". Eigenlijk had ik vroeger willen stoppen met fietsen vandaag. Er gaf echter niemand thuis op het adres waar de "Gastenzimmer" gevestigd was. Daarmee nog een heel eind verder gereden, maar daar zeker geen spijt van gekregen. Maintenon is een zeer mooi en cultureel rijk stadje. Ook zit ik hier gelogeerd in een chambre d'hote de charme en met zwembad (als niet echte zwemfanaat heb ik er mijn grote teen eens ingestoken). 142 km gereden tussen 8 en 18 u. Morgen als alles goed gaat, beginnen we aan het traject tussen Chartres en Tours. Tot nu toe alleen in België (dag 1) en een beetje in St-Quentin (de laatste kilometers) regen gehad. Vandaag wel al serieuze hellingen op de route tegengekomen; bv. zo'n 3 km stijgen aan 7% laat zich voelen bij Vlamingen. Voor de rest houden we de moed er in en zijn we iets voor op het geplande schema. Maar we houden wat overschot voor als er eens een slechte dag is met het manneke, het materieel of het weer.
Om 0745 Hr vertrokken en rond 1700 Hr gearriveerd in St-Quentin. De totale afstand bedroeg 122 km. Vandaag is die fietsgps mijn beste vriend geworden, anders hadden het meer km geweest... Die isotone sportdranken zijn ook maar niets; zij zorgen voor polyfone geluiden in mijn maag. De streek waar ik door reed, kan in het algemeen als onderkomen gecatalogeerd worden. Het meeste van al herinner ik mij de hoogspanningsmasten en de watertorens. Deze staan altijd op het hoogste punt, vandaar zoef je gewoonweg naar beneden. Gelogeerd zit ik de plaatselijke jeugdherberg alwaar ik de plaatselijke verantwoordelijke op de hoogte gebracht heb dat ik een ongelooflijke snurker ben. Dit om hem te weerhouden iemand bij mij op de kamer te leggen. We zien wel straks als we terugkomen... Rond de 100ste km daarnet de bron van de Schelde tegengekomen. Ook het door de stad Antwerpen opgerichte monumentje staat er wat te verkommeren. Veel volk komt er m.i. niet op af.
Deze morgen eindelijk begonnen aan de lang op voorhand geplande tocht. Rond 0745 Hr vertrok ik van thuis; uitgewuifd door Ann, Nele en een vriendin.Via de nieuwe Temsebrug ging het richting Dendermonde, aansluitend naar Aalst, Ninove en Geraardsbergen. Ik was nog niet in Temse of ik was mijn zakdoek al kwijt. Het stuk tot Aalst reed ik enkel met de kaart, van daar af was het met de fietsgps.Een groot geluk want er waren in de buurt van de oevers van de Dender drie fietsomleidingen. En die zijn erger dan omleidingen voor auto's. Voor fietsers staat er gewoonweg één bord met "omleidng" en voor de rest moet je zelf je plan trekken. Eens de taalgrens over waren er geen omleidingen meer, maar déviations. Deze zijn nog erger want hier gaat het al omhoog en omlaag en elke kilometer meer voelt zwaarder aan. Rond 1745 Hr kwam ik uiteindelijk in Doornik aan en mijn teller wees 148 km aan. een ouwe bekende had voor logement voor mij gezorgd en hij had zich goed van zijn taak gekweten. Een echte hotelkamer met aparte badkamer met badjas enz.. Onderweg vier buien gehad, maar gelukkig waren ze niet van lange duur. Wel dreven ze de temperatuur naar beneden. Daarnet een reuzepizza gaan eten op het pleintje waar Ann en ik vorig jaar ook gelogeerd hadden (hotel de la Cathédrale). Toen hadden we er één kilometer langer over gedaan, maar hadden we het platte parkoers (langs de Schelde) gevolgd.
Alhoewel op het eerste zicht de titel van dit bericht zou kunnen verwijzen naar een lied (dat dikwijls aan bod komt tijdens begrafenissen, "de betekenis van je leven is te vergelijken met het gooien van een steentje in een rivier; vanaf de steen op de bodem ligt, verandert de stroming een beetje en dat is de bijdrage van je leven aan de wereld"...) van Bram Vermeulen, is dit niet zo in deze context ! Anderhalf jaar geleden vond ik op het militair domein van Ursel, tijdens werkzaamheden in het kader van een natuurproject) een mooi steentje in verschillende kleuren dat blijkbaar doormidden "gezaagd" was door één of andere krachtige grasmachine. Ik nam het mee, liet het meer dan een jaar in mijn zicht liggen op mijn bureau in de kazerne en oeps... nu maakt dit steentje deel uit van mijn bagage. Alhoewel de tocht naar SdC voor mij niet in een religieus kader moet geplaatst worden, heb ik voor mezelf uitgemaakt dat ik dit steentje ga deponeren bijna 2000 km verder dan Kruibeke aan het zogenaamde Ijzeren Kruis op de Spaanse hoogvlakte. Dit kruis moet zowat het hoogste punt van de hele route zijn (1500 meter boven zeeniveau?), maar daar ben ik niet 100% zeker van. Het is zo een beetje een symbool van alle pelgrims om iets van jezelf (misschien wel "de zonden") daar achter te laten. Onlangs onder vrienden kwam het hierover te pas en ze stelden me al lachend voor om een aanhangwagen met kasseistenen mee te nemen Natuurlijk was dit maar om te lachen want die weten wel dat ik een brave gast ben.
 "Wink"){kind=icon}
 "Question"){kind=icon}
 "Rolling Eyes"){kind=icon}
 "Laughing"){kind=icon}
