... Na enkele uren deze pagina te hebben openstaan is het de bedoeling dat we er ook iets gaan inzetten natuurlijk!
Ja er kwam van alles tussen en op die manier kon ik mij dus niet focussen op de zaken waar ik eigenlijk op verder wilde gaan. Namelijk dat ik eigenlijk de laatste weken al wat vorderingen heb gemaakt op het gebied van angsten. Vorig weekend naar een braderij geweest hier in de buurt, het was warm, er waren redelijk wat mensjes die rondliepen, maar toch had ik niet het gevoel dat ik door hen werd overweldigd. De dag erna ben ik naar huis gegaan om mijn was en plas te doen. En de middag is heel rustig verlopen. Een babbeltje hier een lachje daar, ondertussen was en plas doen, wat op de computer bezig geweest (Eindelijk is True Blood weer begonnen!) En alles leek wel redelijk in orde. We vertrekken (mijn ex en ik) naar het station en blijkt dus dat er een boel vertraging zit op de treinen waardoor hij dus één of andere afspraak op WoW niet kan nakomen als hij met me meerijdt. Dus .... Ik ben alleen naar het centrum terug gekomen. Compleet alleen, zonder hulp van iemand anders. (niet dat de trein leeg was natuurlijk) Maar dat is me wel gelukt. Ik kreeg wel wat een benauwd gevoel, maar ik had mijn mp3-speler bij de hand en had luide muziek op mijn oren staan die ik heel graag hoorde en dat stelde me wat op mijn gemak, doordat ik de muziek ook goed kende... (Muziek heeft bij mij altijd een zeer sterke invloed) En dan heb ik vorige week donderdag, de bewuste dag van de medicijnen 's avonds, naar een openluchtfuif geweest. Ik had eerlijk gezegd nooit gedacht dat ik die ging kunnen doen, maar ik wilde het voor mezelf eigenlijk eens uittesten. Dus op die manier, want het was nogal een zware dag ervoor ook, eens gaan kijken en het viel eigenlijk allemaal heel goed mee. (we waren ook nog redelijk vroeg denk ik) Enfin, gedurende de hele fuif heb ik mij geamuseerd. Ik vond het leuk hoe Yankeetje en ik elkaar op sommige momenten aanvulden en dergelijke. Herinneringen die ik zal blijven koesteren. En toen het al eens benauwd werd, werd hij mijn focus, en probeerde ik de rest van het volk even uit mijn hoofd te bannen. Al die verschillende geuren, stemmingen, geluiden... Soms waren het wat teveel prikkels. Maar ik ben er geraakt! Om 1 uur was de openlucht fuif gedaan en zijn we naar het centrum teruggekeerd (mijn voeten... jongens toch! autch autch) En daarna had ik die spierontspanner binnen en was het eigenlijk vanaf de vrijdag al om zeep. We zijn wel de vrijdag nog naar mijn appartement geweest, op het gemakje naar een film gekeken, een rondleiding gegeven, iets gegeten... (ehm in een iets andere volgorde dan wel) En ik had een taxi besteld om ons op tijd terug te brengen naar het station, zodat we de trein terug konden nemen... Maaaaaar, o wee de taxi kwam niet op tijd opdraven en toen we uiteindelijk in de stationshal stonden was het net een paar minuten later. Dus, naar de permanentie gebeld van het centrum, de hele situatie uitgelegd, en dat we de volgende ochtend wel terug zouden komen. Mijn ex gebeld om te zeggen dat er twee mensen in het appartement gingen zijn, ipv niemand, zodat hij zich geen zorgen hoefde te maken. En hij had er geen probleem mee zei hij. Uiteindelijk door heel wat gedenk en gebrom van mijn kant ook, (omdat ik het niet vond kunnen dat we de trein hadden gemist, dat zat niet in mijn planning!) waren er een paar kleine spanningen opgekomen tussen Yankeetje en mij en er werden ook redelijk diepe gesprekken gevoerd op een moment waarop dat best niet werd gedaan... De beslissing genomen om een taxi op te bellen en ons naar het centrum te laten rijden was een heel goed idee. En dus hebben we dat gedaan. Met als resultaat dat ik zaterdag en zondag eigenlijk niet echt veel van de buitenlucht heb gezien door voornamelijk de pillen, maar daar ben ik zaterdag mee gestopt. En de rest van dat verhaal heb ik de vorige keer verteld. Dit was een klein greepje uit de zaken die onlangs zijn gebeurd, wat er in mijn hoofd omgaat, zit nog veel dieper en ik heb nu al de indruk dat ik aan één stuk door heb gedaan, dus zal ik dat voor later houden
Ik heb de laatste dagen veel in bed doorgebracht. Niet omdat ik mij onwel voelde of ziek was... Nee totaal niet. Ik had een serieus probleem om mezelf wakker te houden... Ik sliep 's nachts als een baksteen en overdag net hetzelfde, heel vervelend. Zo heb je dus totaal niks aan je dag. Donderdag was ik naar de dokter geweest van de afdeling en daar heb ik nieuwe medicatie gekregen die ervoor moeten zorgen dat mijn darmen normaler functioneren. Naar het schijnt heb ik dus een prikkelbare darm. En ik kan je verzekeren, de pijn die daarmee gepaard gaat, is echt niet om mee te lachen. Om nog maar te zwijgen van alle andere ongemakken die ermee gepaard gaan. (Hier ga ik best even verder niet op in, om wat onsmakelijke ideeën te besparen.) En hoewel ik dus zin had om over mezelf te vertellen en wat er in mij omging, kon ik het door de vermoeidheid niet opbrengen om mijn computer aan te zetten en even stil te staan bij wat ik voelde en dacht. Moeheid was het enige wat er in mij omging. Als ik al eens uit mijn bed geraakte, was het maar voor maximum een halfuurtje en mijn ogen vielen dicht. Het was een serieuze opgave om ze open te houden en mijn aandacht ergens op te vestigen, om nog maar te zwijgen over gewoon recht te staan, dat was geen simpele opdracht. Kom ik dus na enkele dagen te weten dat de één van de pillen die ik gekregen had blijkbaar één of ander soort spierontspanner is. (Lang leve internet!) En sinds ik die informatie heb, ben ik er ook mee gestopt... Even doktersbezoek, later meer...
... En terug! Ik heb de dokter even in een haastje kunnen zien en ze zal de dosis voor mij verlagen vanaf donderdag. Heb haar verteld dat ik mij overdag totaal niet wakker kan houden en dat het eigenlijk weinig zin heeft op die manier, omdat ik dan geen enkele therapie kan volgen. Blijkbaar bestaat er nog een lichtere vorm van, die misschien niet zo hevig op mij zal werken, maar voorlopig neem ik geen Redomex meer, tot ik de lichtere versie ervan heb. (Geen zin om constant in mijn bed te blijven liggen en lusteloos rond te lopen met maar één gedacht in mijn hoofd: 'Slapen'.)
Ja dat klinkt misschien licht, maar dat is het eigenlijk niet. Ik heb nogal de neiging om de zaken wat te minimaliseren. Honden worden hondjes, kinderen worden kindjes, alles lijkt onschuldiger en schattiger. En zo ook mijn titel. Een 'beetje' zwaar. Vandaag ben ik verschillende keren emotioneel geweest, wat eigenlijk niet in mijn 'aard' ligt. Ik zal het anders formuleren misschien: 'Ik probeer om mijn 'zwakke' plekken te onderdrukken en aan niemand te tonen. Dit wil zeggen verdriet en kwaadheid.' Diep vanbinnen voel ik emoties heel hevig aan, maar ik probeer dat niet aan de buitenwereld te tonen. Ik heb een masker op mijn gezicht. Een masker dat dient om te overleven en om mezelf te beschermen. Bescherming tegen mensen die mij eventueel kwaad willen berokkenen. En zo zijn er wel heel wat in de wereld. Zonder dat ze het zelf beseffen misschien. Maar ze duwen je zo neer met hun duim en je kan er helemaal niks tegen beginnen... Of je kan er niks tegen beginnen... Omdat je anderen belangrijker vind dan jezelf. Dat is ook iets wat bij mij het geval is. Ik geef meestal meer om anderen, dan te kijken naar wat ik zelf nodig heb, of behoefte aan heb. Het kan misschien allemaal wat chaotisch overkomen, het één na het ander typen, over mezelf, maar ik denk dat dit voor andere mensen ook wel een stukje herkenbaar kan zijn. Bij deze: 'Je bent er absoluut niet alleen in!' In ieder geval, ik had vandaag mijn eerste sessie bij de nieuwe therapeut (mijn vorige was slechts vervanging van iemand die hier niet meer werkte) en ik heb hem ook verteld dat ik het moeilijk had met de omschakeling. Omwille van het feit dat ik, volgens mijzelf, al ergens begon te geraken met de vorige psychologe, maar ook omdat het een man is. En dat is een problematiek van mezelf. Hoe valt dat het beste te omschrijven? Ik weet dat het uit mijn verleden afkomstig is. Er zijn bepaalde patronen die via de opvoeding in je gedrag worden gedrukt en daar is toch heel wat misgelopen bij mij. Waardoor ik dus via dat verkeerde patroon ook verkeerd denk, voel en handel. Het klinkt allemaal misschien nogal een beetje plastisch uitgedrukt... Maar ik kreeg geen gewone vaderliefde. Niet de normale soort die je zou verwachten bij een gezin. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik 'leerde' om altijd met mannelijke personen zo om te gaan. Net zoals het patroon dat ik ben aangeleerd bij mijn moeder... Dat strookt ook niet met het 'normaalbeeld', waardoor mijn contacten met vrouwen eigenlijk niet zo soepel lopen. Ik heb nogal vaak de neiging om in andere vrouwen een stuk van mijn moeder te zien en dat roept een hevig verzet op, want dat wil ik niet meer. Maar waar het dus eigenlijk om ging is dus dat ik best wel tevreden ben met hoe ik het begin van het gesprek met de psycholoog heb aangepakt. Ik heb hem verteld over mijn zorgen, mijn ideeën er rond, de schrik die ik had... En heb hem ook verteld dat ik moet opletten dat ik niet te veel over mijn grenzen ga... Waar ik emotioneel over werd was omdat ik van mezelf aanvoel dat ik moeite heb met spreken. Vertellen over wat er mij dwars zit. Er zijn zoveel onderwerpen in mijn hoofd aanwezig dat ik niet weet waar eerst aan te beginnen. En dat is natuurlijk wat lastig; Ik heb amper nog rust. Zelfs tijdens mijn slaap ben ik in nachtmerries nog steeds bezig met de gedachten die ik overdag heb. En eigenlijk zou ik het er allemaal eens uit moeten kunnen smijten, maar dat lukt me niet zo goed... Soms heb ik de neiging om iets te zeggen en dan heb ik zoiets van... 'Nee laat maar, dat van mij neemt teveel tijd in beslag en anderen hebben ook hun zeg te doen...' Ik zou meer structuur moeten geven aan mijn vrije tijd en therapie. Terug een schema opmaken, structuur brengen in mijn gedrag en ook in mijn hoofd. Het is echt wel nodig, want ik heb het gevoel dat ik stilaan ga beginnen verzuipen en dat is niet de bedoeling! Al een chance dat wanneer ik bij Yankeetje ben dat ik, soms ook met moeite, kan praten tegen hem en dat ik me vrij genoeg voel om over mijn bedenkingen te mijmeren tegen hem. Love you babe! Tot later...
Ik deed deze ochtend mijn ogen open... En ik had zoiets van: HELP ik heb mij overslapen. Het licht kwam fel mijn kamer binnen en het leek alsof we al bijna middag waren, door de zonnestralen die op mijn raam weerkaatsten. Ik sperde mijn ogen wijd open, keek rond me heen en in een schok zat ik recht in mijn bed, voor mij uit te staren. 'Nee dit kan toch niet gebeurd zijn' vroeg ik mezelf af. Ik heb geeneens mijn wekker gehoord! Pas toen keek ik rond in mijn kamer, naar de wekkerradio die schuin over mijn bed staat. Het stond zo vast als het maar zijn kon: 7:22. Ik kon het eerst niet geloven en moest nog eens mijn gsm gaan nachecken... Hoe kon het dat het nog maar zo vroeg was en ik mij precies voelde alsof ik een gat door de dag had geslapen? Maar mijn gsm liet mij net hetzelfde weten... (Buiten de enkele minuutjes verschil die ik er standaard heb opstaan zodat ik nergens te laat kom) Dus met een zucht kon ik mezelf terug in mijn kussens laten zakken en kon mijn hart wat bedaren van de schok. En ja hoor... enkele minuten daarna viel ik terug als een blok in slaap. Mij niet meer bewust van plaats noch tijd. Terug naar de nare droom die ik had over een hondje dat werd mishandeld...
Na enkele koe-geluidjes die uit de verte kwamen, werd ik terug naar de realiteit gesleurd. Een koe naast mij? Een koe in mijn kamer? Wat doet die koe in mijn kamer? (Een koe-alarm kan al eens wat rare ideeën met zich mee geven!) Ik stond direct op, nog wat wankel op mijn benen. En ik voelde mij moe... Zo moe... Hondsmoe. Ik kon wel door de grond zakken van... moeheid. Niet van schaamte! Vervelend vind ik het wel dat ik zo heel hard schommel met mijn slaapritmes en ontwakingsfases.
Op een bepaald moment ben ik mij in de loop van de ochtend gewoon even moeten gaan neerleggen op een zetel, omdat mijn ogen dus letterlijk toevielen. Na dat uurtje van half slapen, half wakker zijn, kon ik de dag toch al veel beter aan. Dat heeft zich bewezen bij de twee volgende therapieën die ik had. Niet dat ik veel heb gezegd... Hoeft ook niet. Maar wat er van andere mensen werd gezegd, bleef wel heel hard bij mezelf hangen. Wil dus zeggen dat ik daarrond best ook wel wat issues heb.
Daarna had ik een tijdje rust nodig. Echte rust. Gewoon even op mijn bed liggen en wat rusten, om alles wat te verwerken. En dat is me goed gelukt. Beter getimed dan ik had verwacht. Ik had me er twee uur en een half voor gegeven en heb maar twee uur nodig gehad. De rest heb ik opgevuld met een sigaretje te gaan roken en daarna even wat computerwerk in orde gebracht.
Na het avondmaal ging ik met Yankeetje een wandeling gaan doen (ik had dringend sigaretten nodig!) en dan hebben we even een cola gedronken in een gezellig kroegje in de buurt. Ik vind dat daar altijd wel een gezellige welkome sfeer hangt. Je komt binnen, meestal gaan we aan hetzelfde tafeltje zitten, bestellen elk iets en praten we over allerlei zaken van de dag die gepasseerd is, en wat er in onszelf omgaat.
Dat was vandaag ook het geval. Hij vroeg me over welke kleine dingen ik eigenlijk allemaal aan het denken was. Wel dat ging dus over het hele gedoe rond de nieuwe vriendin van mijn exvriend. Ze kan er niet tegen dat ik naar mijn eigen appartement kom om mijn was te doen. En ja mijn ex is erbij, maar hij heeft zijn bezigheden en ondertussen heb ik ook nog wat computerdingen te doen. Af en toe eens een luchtige conversatie en dat is het dan ook. Maar zij heeft er niet echt het vertrouwen in dat er tussen hem en mij niks gaat gebeuren en dergelijke... Maar de regeling, als ze naar België zou komen, en ik niet meer in mijn eigen appartement zou kunnen om mijn eigen was te doen, sorry, maar daar ga ik dus niet mee akkoord. Ik zou het zelfs nog veel kinderachtiger kunnen spelen dat ze niks mag aanraken wat van mij is... Maar dan is er bijna niks meer, zelfs het bed en de zetel niet. En de stoelen trouwens ook al niet. En zo kan ik wel even doorgaan. Het is trouwens allemaal op mijn naam gezet. Het appartement, de rekeningen... Ok mijn ex betaalt de meeste wel, maar dat wil niet zeggen dat ik mij uit mijn eigen huis ga laten jagen. Zal toch meer dan een leger voor nodig zijn om mij daar buiten te houden!
In ieder geval, daarrond hebben we dus even gepraat en dan hebben we nog over andere kleine dingen gepraat waar ik eigenlijk dringend aan moet werken. Zoals bv morgen de afspraak bij de dokter voor mijn darmen. Donderdag naar de algemene dokter om een bloedafname test te gaan halen, die dan de dag erop ook laten doen natuurlijk. Dan volgende week bij de rugdokter langs gaan. En de week erop zou ik eigenlijk ook eens naar een tandarts moeten gaan... De kies is normaal volledig ontzenuwd, maar er zit blijkbaar een kleine kromming, en net daar is de zenuw er niet uit, wat dus een ontsteking veroorzaakt. (Het zou veel handiger zijn als de zenuw nu gewoon es uit zichzelf sterft natuurlijk, maar dat geluk heb ik nog niet.) Allemaal zaken waar ik eigenlijk niet zoveel zin in heb feitelijk... Een mens wordt er al moe van als je er aan denkt... (Ok ja wat overdreven, maar je begrijpt wel een beetje wat ik bedoel zeker?)
Enfin, dit was een kleine update van mijn eerste dag in de nieuwe week! Zie je later! ;)
De ontmaagding van deze blog zat er aan te komen..
Ik kan het niet helpen, maar als ik aan iets begin, dan heb ik zoiets van: nu hou ik me er toch wel eventjes mee bezig
Ik heb het momenteel even serieus moeilijk om wakker te blijven. Vandaag heel wat grenzen verlegd. Zoals o.a. op mijn eentje de trein genomen. Dat was wel even een grandioze ervaring voor mezelf. (Aangezien ik naast de borderline ook last heb van paniekaanvallen e.d. ... Kom je later nog wel allemaal te weten naar mate de blog vordert!) Maar ik was tevreden dat ik ook geen middagdutjes heb gedaan omdat dit meestal wel gebeurt als ik naar huis ga... Dan geraak ik zonder energie en heb ik nergens geen zin meer in. Maar het is helemaal anders gelopen vandaag. Ook alweer een goeie vooruitgang! En met deze positieve noot ga ik voor vandaag eindigen... Morgen terug vroeg uit de veren om therapie te volgen
 "Twisted Evil"){kind=icon}
 "Smile"){kind=icon}
 "Wink"){kind=icon}
