Ja dat klinkt misschien licht, maar dat is het eigenlijk niet. Ik heb nogal de neiging om de zaken wat te minimaliseren. Honden worden hondjes, kinderen worden kindjes, alles lijkt onschuldiger en schattiger. En zo ook mijn titel. Een 'beetje' zwaar. Vandaag ben ik verschillende keren emotioneel geweest, wat eigenlijk niet in mijn 'aard' ligt. Ik zal het anders formuleren misschien: 'Ik probeer om mijn 'zwakke' plekken te onderdrukken en aan niemand te tonen. Dit wil zeggen verdriet en kwaadheid.' Diep vanbinnen voel ik emoties heel hevig aan, maar ik probeer dat niet aan de buitenwereld te tonen. Ik heb een masker op mijn gezicht. Een masker dat dient om te overleven en om mezelf te beschermen. Bescherming tegen mensen die mij eventueel kwaad willen berokkenen. En zo zijn er wel heel wat in de wereld. Zonder dat ze het zelf beseffen misschien. Maar ze duwen je zo neer met hun duim en je kan er helemaal niks tegen beginnen... Of je kan er niks tegen beginnen... Omdat je anderen belangrijker vind dan jezelf. Dat is ook iets wat bij mij het geval is. Ik geef meestal meer om anderen, dan te kijken naar wat ik zelf nodig heb, of behoefte aan heb. Het kan misschien allemaal wat chaotisch overkomen, het één na het ander typen, over mezelf, maar ik denk dat dit voor andere mensen ook wel een stukje herkenbaar kan zijn. Bij deze: 'Je bent er absoluut niet alleen in!' In ieder geval, ik had vandaag mijn eerste sessie bij de nieuwe therapeut (mijn vorige was slechts vervanging van iemand die hier niet meer werkte) en ik heb hem ook verteld dat ik het moeilijk had met de omschakeling. Omwille van het feit dat ik, volgens mijzelf, al ergens begon te geraken met de vorige psychologe, maar ook omdat het een man is. En dat is een problematiek van mezelf. Hoe valt dat het beste te omschrijven? Ik weet dat het uit mijn verleden afkomstig is. Er zijn bepaalde patronen die via de opvoeding in je gedrag worden gedrukt en daar is toch heel wat misgelopen bij mij. Waardoor ik dus via dat verkeerde patroon ook verkeerd denk, voel en handel. Het klinkt allemaal misschien nogal een beetje plastisch uitgedrukt... Maar ik kreeg geen gewone vaderliefde. Niet de normale soort die je zou verwachten bij een gezin. En dat heeft ervoor gezorgd dat ik 'leerde' om altijd met mannelijke personen zo om te gaan. Net zoals het patroon dat ik ben aangeleerd bij mijn moeder... Dat strookt ook niet met het 'normaalbeeld', waardoor mijn contacten met vrouwen eigenlijk niet zo soepel lopen. Ik heb nogal vaak de neiging om in andere vrouwen een stuk van mijn moeder te zien en dat roept een hevig verzet op, want dat wil ik niet meer. Maar waar het dus eigenlijk om ging is dus dat ik best wel tevreden ben met hoe ik het begin van het gesprek met de psycholoog heb aangepakt. Ik heb hem verteld over mijn zorgen, mijn ideeën er rond, de schrik die ik had... En heb hem ook verteld dat ik moet opletten dat ik niet te veel over mijn grenzen ga... Waar ik emotioneel over werd was omdat ik van mezelf aanvoel dat ik moeite heb met spreken. Vertellen over wat er mij dwars zit. Er zijn zoveel onderwerpen in mijn hoofd aanwezig dat ik niet weet waar eerst aan te beginnen. En dat is natuurlijk wat lastig; Ik heb amper nog rust. Zelfs tijdens mijn slaap ben ik in nachtmerries nog steeds bezig met de gedachten die ik overdag heb. En eigenlijk zou ik het er allemaal eens uit moeten kunnen smijten, maar dat lukt me niet zo goed... Soms heb ik de neiging om iets te zeggen en dan heb ik zoiets van... 'Nee laat maar, dat van mij neemt teveel tijd in beslag en anderen hebben ook hun zeg te doen...' Ik zou meer structuur moeten geven aan mijn vrije tijd en therapie. Terug een schema opmaken, structuur brengen in mijn gedrag en ook in mijn hoofd. Het is echt wel nodig, want ik heb het gevoel dat ik stilaan ga beginnen verzuipen en dat is niet de bedoeling! Al een chance dat wanneer ik bij Yankeetje ben dat ik, soms ook met moeite, kan praten tegen hem en dat ik me vrij genoeg voel om over mijn bedenkingen te mijmeren tegen hem. Love you babe! Tot later...
Ik deed deze ochtend mijn ogen open... En ik had zoiets van: HELP ik heb mij overslapen. Het licht kwam fel mijn kamer binnen en het leek alsof we al bijna middag waren, door de zonnestralen die op mijn raam weerkaatsten. Ik sperde mijn ogen wijd open, keek rond me heen en in een schok zat ik recht in mijn bed, voor mij uit te staren. 'Nee dit kan toch niet gebeurd zijn' vroeg ik mezelf af. Ik heb geeneens mijn wekker gehoord! Pas toen keek ik rond in mijn kamer, naar de wekkerradio die schuin over mijn bed staat. Het stond zo vast als het maar zijn kon: 7:22. Ik kon het eerst niet geloven en moest nog eens mijn gsm gaan nachecken... Hoe kon het dat het nog maar zo vroeg was en ik mij precies voelde alsof ik een gat door de dag had geslapen? Maar mijn gsm liet mij net hetzelfde weten... (Buiten de enkele minuutjes verschil die ik er standaard heb opstaan zodat ik nergens te laat kom) Dus met een zucht kon ik mezelf terug in mijn kussens laten zakken en kon mijn hart wat bedaren van de schok. En ja hoor... enkele minuten daarna viel ik terug als een blok in slaap. Mij niet meer bewust van plaats noch tijd. Terug naar de nare droom die ik had over een hondje dat werd mishandeld...
Na enkele koe-geluidjes die uit de verte kwamen, werd ik terug naar de realiteit gesleurd. Een koe naast mij? Een koe in mijn kamer? Wat doet die koe in mijn kamer? (Een koe-alarm kan al eens wat rare ideeën met zich mee geven!) Ik stond direct op, nog wat wankel op mijn benen. En ik voelde mij moe... Zo moe... Hondsmoe. Ik kon wel door de grond zakken van... moeheid. Niet van schaamte! Vervelend vind ik het wel dat ik zo heel hard schommel met mijn slaapritmes en ontwakingsfases.
Op een bepaald moment ben ik mij in de loop van de ochtend gewoon even moeten gaan neerleggen op een zetel, omdat mijn ogen dus letterlijk toevielen. Na dat uurtje van half slapen, half wakker zijn, kon ik de dag toch al veel beter aan. Dat heeft zich bewezen bij de twee volgende therapieën die ik had. Niet dat ik veel heb gezegd... Hoeft ook niet. Maar wat er van andere mensen werd gezegd, bleef wel heel hard bij mezelf hangen. Wil dus zeggen dat ik daarrond best ook wel wat issues heb.
Daarna had ik een tijdje rust nodig. Echte rust. Gewoon even op mijn bed liggen en wat rusten, om alles wat te verwerken. En dat is me goed gelukt. Beter getimed dan ik had verwacht. Ik had me er twee uur en een half voor gegeven en heb maar twee uur nodig gehad. De rest heb ik opgevuld met een sigaretje te gaan roken en daarna even wat computerwerk in orde gebracht.
Na het avondmaal ging ik met Yankeetje een wandeling gaan doen (ik had dringend sigaretten nodig!) en dan hebben we even een cola gedronken in een gezellig kroegje in de buurt. Ik vind dat daar altijd wel een gezellige welkome sfeer hangt. Je komt binnen, meestal gaan we aan hetzelfde tafeltje zitten, bestellen elk iets en praten we over allerlei zaken van de dag die gepasseerd is, en wat er in onszelf omgaat.
Dat was vandaag ook het geval. Hij vroeg me over welke kleine dingen ik eigenlijk allemaal aan het denken was. Wel dat ging dus over het hele gedoe rond de nieuwe vriendin van mijn exvriend. Ze kan er niet tegen dat ik naar mijn eigen appartement kom om mijn was te doen. En ja mijn ex is erbij, maar hij heeft zijn bezigheden en ondertussen heb ik ook nog wat computerdingen te doen. Af en toe eens een luchtige conversatie en dat is het dan ook. Maar zij heeft er niet echt het vertrouwen in dat er tussen hem en mij niks gaat gebeuren en dergelijke... Maar de regeling, als ze naar België zou komen, en ik niet meer in mijn eigen appartement zou kunnen om mijn eigen was te doen, sorry, maar daar ga ik dus niet mee akkoord. Ik zou het zelfs nog veel kinderachtiger kunnen spelen dat ze niks mag aanraken wat van mij is... Maar dan is er bijna niks meer, zelfs het bed en de zetel niet. En de stoelen trouwens ook al niet. En zo kan ik wel even doorgaan. Het is trouwens allemaal op mijn naam gezet. Het appartement, de rekeningen... Ok mijn ex betaalt de meeste wel, maar dat wil niet zeggen dat ik mij uit mijn eigen huis ga laten jagen. Zal toch meer dan een leger voor nodig zijn om mij daar buiten te houden!
In ieder geval, daarrond hebben we dus even gepraat en dan hebben we nog over andere kleine dingen gepraat waar ik eigenlijk dringend aan moet werken. Zoals bv morgen de afspraak bij de dokter voor mijn darmen. Donderdag naar de algemene dokter om een bloedafname test te gaan halen, die dan de dag erop ook laten doen natuurlijk. Dan volgende week bij de rugdokter langs gaan. En de week erop zou ik eigenlijk ook eens naar een tandarts moeten gaan... De kies is normaal volledig ontzenuwd, maar er zit blijkbaar een kleine kromming, en net daar is de zenuw er niet uit, wat dus een ontsteking veroorzaakt. (Het zou veel handiger zijn als de zenuw nu gewoon es uit zichzelf sterft natuurlijk, maar dat geluk heb ik nog niet.) Allemaal zaken waar ik eigenlijk niet zoveel zin in heb feitelijk... Een mens wordt er al moe van als je er aan denkt... (Ok ja wat overdreven, maar je begrijpt wel een beetje wat ik bedoel zeker?)
Enfin, dit was een kleine update van mijn eerste dag in de nieuwe week! Zie je later! ;)
