Ja dit kan inderdaad een beetje een rare titel lijken, maar daarvoor dient de ruimte hieronder... Om uitleg te geven over de titel zodat de zaken een beetje duidelijker worden, voor mezelf en voor jou, jij die nu aan het lezen bent.
Voor de eerste keer sinds deze week, (behalve de woensdag, maar toen was dat ingecalculeerd!) ben ik in de middag niet in mijn bed gekropen. Ik voel de vermoeidheid aan me knagen. Ze probeert me te verleiden om toch maar onder mijn lekkere dons te kruipen en even in de vergetelheid te stappen. Om even te vluchten van al de gedachten die in mijn hoofd spoken. Om mijn ogen even toe te kunnen doen en enkel duisternis te zien. Mijn hartritme te laten vertragen, net als mijn ademhaling, het zachte gevoel van de kussens tegen mijn hoofd, terwijl ik de dons tot tegen mijn kin trek... Het geeft me een raar gevoel. Het constante bezig zijn met allerlei soorten zaken (helpen met nagerecht klaarmaken, wortelcake die uiteindelijk meer een wortel-appelsien-amandel-citroencake is geworden, een grote afwas verwerkt, voorbereidingen maken voor het hoofdgerecht voor deze avond, even rond gaan neuzen om verhuisdozen te vinden, naar de bib gaan en tot de constatatie komen dat die helemaal niet open is, een mededeling gekregen van Yankeetje waarbij ik alweer het slechtste scenario voor ogen had, naar de winkel geweest, voor mezelf nog enkele t-shirtjes in solden gekocht, nog een pakje sigaretten meegebracht...) Dat is voor mij dus al een heel drukke namiddag en zonder even in mijn bed te kunnen duiken, is dat eigenlijk een 'normale' soort namiddag als je kook hebt die dag. Voor mij is dat eigenlijk totaal geen normale namiddag, want 'normaal' gezien kruip ik verlangend naar wat rust, in mijn bed, maar krijg ik te maken met één of andere nachtmerrie die kan dienen om een boek te schrijven en die uitmondt in een bestseller... Wat een zonde dat ik nu eigenlijk zoveel geen tijd heb om me daarmee bezig te houden. Ik had misschien al bekend kunnen zijn... (Als ik al een pseudoniem vond om onder te schrijven natuurlijk, want ik denk niet dat ik zou schrijven onder mijn gewone naam. Het zou zo geen enkele 'feeling' uitstralen eerlijk gezegd. Nee, dan zou ik eerder Helina als voornaam gebruiken en er één of andere kort, maar krachtige achternaam aan plakken.) Nee nee ik verspreek mezelf niet... Mijn volledige naam krijg je niet te lezen Niet dat ik veel te verbergen heb, daar gaat het mij niet om. Maar ik vind het best wel verstandig om onder één of andere schuilnaam te schrijven. (Zo is er bv Stephen King die vroeger onder Richard Bachman schreef en daardoor niet bekend werd, maar de pakkende 'King' die heeft het hem denk ik wel gedaan. Zeg nu zelf, 'Bachman' is nu niet om te zeggen het van het om bekend mee te worden. Iets kort, pakkend en krachtig om te tonen dat jij één van de beste bent!)
In ieder geval, ik zat eigenlijk maar wat rond te leuteren hierboven. Ik voel me allesbehalve normaal. Wat is eigenlijk de 'standaard' van normaal? Of is die 'abnormaal' waardoor je niet meer uitblinkt als je niet aan het standaard voldoet van 'normaal'... Allemaal te vermoeiend...
Ik ga mij nog gauw een sigaretje roken en dan weer aan de slag gaan!
Tot later! ;-)
EDIT: Zoals Yankeetje al geschreven had in de reactie: het gedacht van de 'worst-case-scenario' was helemaal niet nodig. Maar bij het minste nieuws dat er mij zal verteld worden of de woorden 'ik zou graag nog es iets met u bespreken/praten, roepen bij mij al serieuze alarmsirenes op. Dan heb ik zoiets van 'Wat heb ik mis gedaan? Wat is er gebeurd dat ik niet in de gaten heb? Wat is er aan de hand? Oh nee die kijkt zo serieus, het zal toch niet...' en dat gaat nog wel eventjes verder. Rampdenken... Ik weet het. Het is een denkfout die ons het leven zuur kan maken, en die hardnekkig is om uit je leven te bannen!
... zo lijkt het voor mij: een race tegen de tijd... Op 8 augustus is de verhuis er. De verhuis naar een nieuw leven. De verhuis om een nieuw leven op te starten. De verhuis waarin ik graag wil dat ik niet meer leef zoals vroeger... Minder chaos en meer structuur in mijn leven. Een nieuwe liefde in mijn leven. Geluk in mijn leven toelaten... Positiviteit toelaten... Leren aanvaarden... Heel belangrijk voor mezelf. Mezelf ook leren aanvaarden en anderen leren aanvaarden met hun goeie en ook slechte kanten. Samenwerken naar een mooie toekomst. Met een goeie inzet en moed er aan werken... Op die manier bedoel ik het dan. Een relatie is fijn, leuk, het geeft je een goed gevoel, maar langs de andere kant is het ook de bedoeling dat je geeft. Dat je de ander in de relatie een goed gevoel geeft over zichzelf. Af en toe eens een complimentje geeft (ja daar is soms nog wat werk aan)... Een lief woordje hier en daar... Liefde uiten, niet alleen op lichamelijk vlak zoals aanrakingen, maar ook op een mondelinge manier (da's wat nieuwer voor mij)... Kortom zoals de schrijver Alfons Vansteenwegen zegt: "Liefde is een werkwoord". (Ik heb het boek in mijn bezit en kan (zonder het effectief te hebben gelezen) mij wel een beeld voorstellen van wat hij allemaal wil overbrengen, maar misschien best toch wel eens 'bepiepen' zoals ze dat zeggen... wanneer ik tijd heb uiteraard)
Want tijd... Dat is nu net iets waarvan ik eigenlijk niet veel heb. Ik bedoel dan... In mijn gedachten zit het zo propvol dat ik eigenlijk een hele dag aan een stuk zou kunnen blogposten. Ik heb speciaal met een sociotherapeut overlegd over de situatie met mijn inpakken en dergelijke... Wat niet van een leien dakje afloopt eerlijk gezegd. Een paar dozen kan ik inpakken en dan moet ik al opletten dat ik niet over mijn grenzen ga... Dat is wel een beetje sneu... (zoals ze dat zo lekker in het Nederlands zeggen) Dus op die manier ga ik ook op andere momenten dan enkel in het weekend, wat spullen in gaan pakken, zodat ik niet te veel over mijn grenzen zal gaan. Op dinsdagmiddag, woensdagmiddag en vrijdagmiddag kan ik ook naar huis gaan en mijn ding doen... Het enige wat er een beetje minder positief aan is, is het feit dat mijn ex zijn vriendin vanuit Engeland naar België heeft gehaald en dat zij dus daar ook is. Niet omwille van het feit dat ik er niet mee om zou kunnen, maar omdat ik niet echt het gevoel wil hebben dat ik niet meer welkom ben in mijn eigen huis. En aangezien ik gehoord heb dat ze het niet zo tof vindt dat ik thuis mijn eigen was nog kom doen enzo... Vrees ik er een beetje voor dat ik mij minder op mijn 'gemak' zal voelen ginder. Maar als ze mij nu gewoon laten doen, dan zijn ze rapper van mij af, toch? Het is allemaal zo'n verwarde situatie en ik wil liever gewoon op mijn ukkie mijn ding gaan doen, zodat alles rap in kannen en kruiken is en misschien hoef ik dan zelfs niet tot het laatste weekend nog halsoverkop zitten inpakken. Maar ik zou het wel allemaal op tijd willen gedaan krijgen en met mijn rug is dat nu eenmaal geen simpele zaak...
Over mijn rug gesproken... Ik ben dus naar de rugdokter geweest. En na foto's te nemen en dergelijke (en een forse duw tegen de pijnlijke plaats auw!!) kreeg ik te horen dat ik er mee zal moeten leren leven... Voor de verhuis is het mogelijk om een soort van steunverband te dragen voor mijn rug en mag ik pijnstillers nemen... (joepie... not) Daarnaast heeft hij mij ook nog kinesetherapie voorgeschreven, kwestie van mijn rugspieren eventueel wat meer te versterken... en dat is het zowat... Ik vraag mij soms toch af of hij het zo leuk zou vinden om dag in en dag uit met mijn pijn te leven... grmbl!
In ieder geval, het is heel drukjes in mijn hoofd... O ja wat ik dus nog wou vermelden... Woensdagmiddag ben ik ook naar huis geweest en heb ik een vijftal dozen ingepakt en dergelijke en mij meer zitten zorgen maken over het feit dat ik moest inpakken dan het inpakken zelf, waardoor ik dus 's avonds even een terugval heb gekregen: mijn angst kwam weer de kop opzetten. (Nee Yankeetje, dat lag totaal niet aan u, ik ben gewoon iets te veel over mijn grenzen geweest) En... (lap ik ben het eventjes kwijt) (zoek zoek...)
Het komt wel terug als het belangrijk is, denk ik. In ieder geval... Het is tijdens de nacht serieus 'gezellig' tijdens mijn dromen... Als ik van elke nachtmerrie een verhaal kon uitbrengen, dan was ik nu al rijk geweest denk ik. Deze nacht ging het over kinderen ontvoeren en dergelijke. (Waar haal ik het toch vandaan?)
Voor de rest ben ik er nog steeds levend en wel... en zie je me de volgende keer terug ;-) Tot later!
Ik had al een hele resem getypt over hoe ik me voelde en dergelijke... Door één of andere 'weetikveelwatergebeurdis' is alles weg. Ik had nochtans al een halve pagina vol... Heel jammer. Want er kwamen echt wel zaken naar boven. Ik ga proberen om het terug te krijgen uit mijn gedachten, maar ik weet niet of het zal lukken... (Ik had beter eerst in Word mijn gedachten genoteerd en dan pas naar hier gekopieerd... maar is nu te laat natuurlijk.)
Het afgelopen weekend, de zaterdag, ben ik beginnen inpakken in mijn appartement. (Omdat ik dus binnen een maand verhuis.) Ik bleef maar zitten en kon het niet opbrengen om een doos vast te nemen en te beginnen. Ik voelde me zo futloos... (Wat me doet denken aan wat ik als eerste typte toen ik bezig was met de vorige blog: dat ik namelijk geen fut had om een 'passende' titel te vinden, geen fut. Weinig inspiratie.) Uiteindelijk ben ik dan toch begonnen met inpakken... Het was namelijk de bedoeling om in te pakken. Maar de energie ontbrak me. En na 2 dozen, moest ik al even gaan zitten. Ik kan niet tegen de warmte (voor anderen lijkt het precies alsof het hen beter afgaat en daar ben ik jaloers op), ik had geen energie en mijn rug speelde mij ook parten. (Voor vandaag ben ik te laat voor de rugdokter aangezien ik mijn ticketje deze ochtend niet heb gehaald, om zo als één van de eerste te zijn tijdens de vrije raadpleging tussen 11 en 12 u. Maar ik moet er heel dringend naartoe... Hoewel ik het constant uitstel...) En ik werd emotioneel omdat IK degene ben die verhuis en dus IK degene ben die moet inpakken en het lukte me niet of nauwelijks. Donkere gedachten dat er niks in orde gaat komen, spelen nog steeds door mijn hoofd. Ik heb het er moeilijk mee dat mijn lichaam niet mee wil met mijn geest. En mijn geest is ook moe van de constante chaos in mijn hoofd. Het verleden, heden, nabije toekomst en verdere toekomst liggen op een hoopje op elkaar en ik geraak er amper uit. Het is gewoon een beetje teveel. De relatie met Yankeetje is een groot lichtpunt in mijn leven. Daar klamp ik me aan vast en dan heb ik nachtmerries over het feit dat ik hem ga kwijtgeraken... Mijn verlatingsangst die naar boven komt. Door hem durf ik veel meer dan vroeger. Ik ben tot meer in staat dan vroeger, wat mijn angst betreft enzo. En dat is voor mij ook heel moeilijk om te vatten... Dat ik sommige dingen met hem blijkbaar wel kan, terwijl ik normaal gezien zoiets totaal niet zou durven aan te denken zelfs.
Het zijn woelige tijden momenteel en dat zal nog zeker voor een maandje zo blijven. Tot de verhuis in orde is, denk ik. En dan pas kan ik terug werken aan de zaken van het verleden die mij constant porren met de boodschap: 'Hey ik ben er ook nog! Joehoe! Voel mij, denk aan mij! Por por!' Bah...
Ik zou dus eigenlijk volgend weekend terug naar huis moeten om in te gaan pakken, maar ik weet dus eigenlijk niet wat te verwachten. Ik bedoel daarmee: het kan zijn dat mijn ex daar niet meer alleen is. Hoe moet ik dat dan klaarspelen? Ok, ik hoef mij inderdaad niet zo van haar aan te trekken, ik ben tenslotte nog steeds in mijn eigen huis, maar toch zou het heel onwennig zijn. En daar heb ik eerlijk gezegd niet zo veel zin in.
Voor de rest... Ik zou nog wel even kunnen doorgaan. Dat ik mezelf mentaal er onderdoor haal door mezelf uit te kafferen omdat ik geen energie heb en mijn rug me in de weg zit. Dat de chaos veel is op dit moment en ik soms niet weet wat of hoe. Dat ik eigenlijk nog heel veel dingen te doen heb, maar het beste zou zijn dat ik eigenlijk eens een lijstje maak. Een lijstje van zaken die in orde gebracht moeten worden. Zoals verhuis van internet bv, of mezelf in het register van de andere gemeente te laten inschrijven. De brandverzekering van naam laten veranderen. De huisbaas verwittigen en de waarborg regelen van het oud appartement... Zoveel praktische zaken... En dan ook een soort van inventaris maken van zaken die van mij zijn, maar die ik zou kunnen vergeten... Hmm. Ik ben mezelf dat nu al een paar weken aan het zeggen en het is er eigenlijk nog altijd niet van gekomen. En het wordt eigenlijk wel dringend tijd!
Ik doe wel nog steeds therapieën mee die ik (zelfs al ben ik moe) mee doe, maar ik probeer er wel op te letten dat ik mijn grenzen niet te veel overschrijd. Dus de psychomotorische therapie zit er momenteel nog steeds niet in. Ik doe op dit moment wel 1 van de 2 praatgroepen per week mee, samen met' individuele crea, schrijven... En de sociomomenten. De groepscrea dat is meer dan een week geleden, maar ik hoop dat ik er deze week wel kan aan meedoen. Dus dat wil zeggen dat ik ook op tijd moet gaan slapen. Om middernacht ten laatste eigenlijk. Maar dat is voor mij ook al niet zo simpel, aangezien ik 's avonds pas wakker word. Zelfs al ben ik al de hele dag zo moe als een hond geweest.
(Ik besef opeens dat ik eigenlijk al keiveel heb geschreven, zonder censuur! En dat ik nog niet heb opgeslaan, dus het zou een zonde zijn dat ik dit verlies, dus ik ga dit even doen en misschien kom ik later nog terug om verder te noteren, maar momenteel heb ik, denk ik, wel even genoeg geventileerd.)
Een dikke knuffel voor Yankeetje en ik hoop dat hij inziet dat hij voor mij, zoals ik hierboven heb omschreven, een lichtje in de duisternis is. Zelfs al ben ik de laatste tijd al eens afwezig, of heb ik mijn kuren, of mijn emotioneel zijn. Ik zie hem graag!
