Vrijdag 4 juni 2010 Sogndalfjord (N) - Kristiansand (N)
Uit eerlijke schaamte hebben de weergoden vandaag in plenaire zitting unaniem beslist dat we na de mishandeling van gisteren een compensatiedag verdienen, van bij het krieken van de dag is er geen wolk te bespeuren en dat blijft zo de ganse dag.De temperaturen lopen zelfs op tot 24°C eens we van de hoogplateau's omlaag rijden.We nemen al snel de veerboot naar Vik, waar een Duitse toeristenbus ons begeleidt naar de staafkerk van Hopperstad, de oudste van Noorwegen.Het is een prachtig ding en je vraagt je af welk produkt ze erop wrijven om de houtworm tegen te houden.Al meteen daarna beginnen de haarspeldbochten die we gedurende de ganse dag op geregelde tijdstippen zullen tegenkomen.Met onze doorgedreven training in de regen van gisteren, vormen ze bij dit weer en een kurkdroog wegdek geen enkel obstakel meer.Alleen als er verkeer voor je of achter je zit, dan heb je niet alles meer in de hand.De Noren gaan nog iet of wat rond de haarspeldbochten, maar de talloze Nederlandse campers (je zou haast denken dat Noorwegen een provincie van Nederland is) sukkelen rond die dingen dat het geen zicht is. Wat hier nog het rapst van allemaal naar boven en naar beneden gaat zijn de truckchauffeurs.Ik dacht dat Kimmi Raikkonen een Finse rallypiloot was, maar in werkelijkheid is het een Noorse truckchauffeur die tegen 105km per uur de berg afdendert met een volle lading ronde stammetjes voor tuinafsluitingen.De bovenste laag gaat heen en weer dat het een plezier is en ik ben al op zoek of ik een knopje op mijn stuur heb staan om over boomstammetjes te rijden.De lading blijft wonderbaarlijk liggen en we houden even halt om een foto te nemen, voorbijsteken hoefde voor mij niet, het zou Kimmi misschien nog meer aangewakkerd hebben.We zijn het leed van gisteren al snel vergeten als we de Hardangervidda bereiken, een wonderschoon stuk Noorwegen, net alsof je een promofolder van de toeristische dienst van Noorwegen zou openslaan.Op een van de hoogvlaktes zien we nachtelijke rendieren op langlaufski's in topjes ! Toppie, kijk, daar wordt je als motard vrolijk van.Ik en Wim hebben besloten dat we onze ingangsproef hebben afgelegd en we ons van nu af aan motards gaan noemen.Het zijn rendiertjes in topconditie, want ze glijden niet enkel de berg af, ze skiën hem ook nog eens op die smalle latten terug omhoog.We komen later trouwens van die rare jongens tegen die langlaufen in het midden van de baan, alleen staan er twee wieletjes voor en achter hat plankje en duwen ze zich voort met twee lange stokken over het asfalt.Een beetje een raar zicht als je zo'n kerel vanop een afstand wijdbeens over de baan heen en weer ziet gaan.Er passeert een resem watervallen om U tegen te zeggen, helaas is er op de meeste plaatsen geen stopmogelijkheid voorzien en zijn ze enkel in ons geheugen opgeslagen.Een enkele keer hebben de Noren een uitzondering gemaakt, een parking met obligate souvenirswinkel naast twee watervallen die parallel aan elkaar naar beneden donderen.Dit is zonder twijfel met stip de mooiste motorrit die ik in mijn leven al heb afgelegd.Vergeet de Trollstigen en de Geiranger, dit is top, een aanrader voor iedere motard die naar Noorwegen komt (en niet eens zo ver).Ik krijg nu wel het omgekeerde probleem met mijn voorband.In plaats van een plat middenstuk heb ik nu twee platte zijkanten, een raar zicht als je naar de voorband kijkt, maar vooralsnog valt er nog mee te rijden, al zal hij thuis moeten vervangen worden.Het is vandaag een ellenlange rit van zo'n 570km over bergpasjes, hoogplateaus en slingerwegjes, zodat we na zo'n 400km al behoorlijk bekaf zijn.We lassen extra pauzes in om alert te blijven, want we betrappen ons erop dat we af en toe op automatische piloot aan het rijden zijn, wat niet echt een strak plan is op deze wegen.Onze B&B die we geboekt hebben, blijkt aan het eind van een off-road parcours te liggen aan een baai van de zee.Op de twee honden die ze hier hebben na, is het hier zo rustig als in de Blue Lagoon.Lang kunnen we er niet van genieten, want morgenvroeg moeten we de eerste ferry in Kristiansand naar Denemarken nemen en staat er alweer een lange en vermoedelijk saaie rit op het programma.
Zaterdag 5 juni 2010 Kristiansand (N) - Oordegem (B)
We hadden het er gisteren al eens over gehad toen we even aan het bekomen waren in onze privé-baai van de B&B in de buurt van Kristiansand, maar concreet werd het pas op de fjordline van Kristiansand naar Hirsthals.De roep van onze eigen rendierstal was te groot geworden en sinds we onszelf nu motards noemen, kon een nieuwe uitdaging niet uitblijven : in één ruk van Noorwegen naar huis rijden.Op de fjordline kochten we een upgrade naar comfort class, zodat we het ontbijtbuffet konden overvallen en we er ook nog een comfortabele zitplaats aan over hielden.Gedurende anderhalf uur schransen totdat je bijna openscheurt en een appel in je zak en je bent klaar met eten voor de rest van de dag.Deze boot haalt 35 knopen en dat is behoorlijk wat voor zo'n gevaarte.Het is 11u30 als we de boot afrijden in Hirsthals en voor ons ligt zo'n 1150km asfalt die ons scheidt van het thuisfront.Het plan is simpel, rijden totdat je tank leeg is, tanken, plassen en rijden totdat je tank leeg is, tanken, plassen, ....Als we dit vier keer doen zijn we thuis, simpel plan.Mijn ipod is om de een of andere duistere reden van de afspeellijsten op de bibliotheek overgeschakeld, zodat hij de artiesten met een A begint af te spelen.Ik spoel de twee nummers van ABBA door die erop staan en al snel klinkt AC/DC keihard door mijn helm.Er moet zowat de ganse back-catalog van AC/DC op mijn ipod staan, want we zijn al de grens van Denemarken-Duitsland overgereden als die kerel nog steeds in mijn oor aan het gillen is.Sommige nummers staan er wel drie keer op, maar het geeft niet.AC/DC is toppie voor op de brommer, vooral als je ver en hard wil gaan.De eerste tankbeurt in Denemarken halen we vlot, twee vingers in de neus.Het weertje is super, de banen liggen er perfect bij, alleen mijn banden zijn het aan het opgeven.Vooral het centrale loopvlak van zowel voor- als achterband wordt door de hoge snelheden en de hoge temperaturen al snel afgevlakt.Na de tweede tankbeurt gaat het een beetje fout, ik rij even van de pomp naar de parking en zet mij op kant totdat Wim eraan komt.Als hij zo'n vijf minuten later nog niet aangekomen is, rij ik terug naar de pomp en ontdek dat Wim verdwenen is.Ik maak snel de conclusie dat Wim langs de vrachtwagensectie de parking heeft verlaten en nu waarschijnlijk vol gas de achtervolging op mij aan het inzetten is.Geen andere keus dan zelf vol gas achter Wim aan gaan.Na zo'n 35km heb ik hem nog steeds niet ingehaald, terwijl ik toch behoorlijk mijn best had gedaan, en ik besluit om de eerste parking op te rijden en te proberen hem te bellen, alhoewel dit met een platte GSM batterij knap lastig is.Alsof we een telepatisch contact hebben, staat Wim op de parking op mij te wachten, opluchting alom en we kunnen verder koersen.We zijn ondertussen al een eind in Duitsland en wat een prachtig land is dit toch.Niet als je op culinair week-endje komt, maar als je razendsnel ergens moet zijn, is de autobahn het middel bij uitstek.Dit is het enige land ter wereld dat ik ken waar je tegen 170km/u nog voorbij gestoken wordt door een DHL busje.Express staat erop, is er aan te merken.Dit is waarschijnlijk ook het enige land waar je die busjes standaard met sportvelgen kunt kopen.Er komt nog meer fraais voorbij, het is mooi weer en de patsers hebben hun speelgoed van stal gehaald.Ons is het er om te doen om een mooie constante snelheid aan te houden zodat de kilometers er blijven afgaan.Het aftellen begon zoals altijd : eerste 100km, eerste 200km, volgende aflag op 76km, Duitse grens, halfweg, nog 50km en tanken.Telkens probeer je een haalbare kaap voor jezelf te stellen, zodat het telkens aanvoelt of je iets bereikt hebt.De belangrijkste kaap is dat ik Studio Brussel van de radio kan plukken, dan ben je niet zover meer van huis.We beslissen om de tankpauzes kort te houden en het tempo strak.Als we uiteindelijk in Lokeren de E17 verlaten, rij ik als bij de eerste les motorrijden door de bochten, mijn voorband is inmiddels een slick geworden en dat geeft geen comfortabel gevoel.Nog even wat spullen afgooien bij Wim en dan voorzichtig naar huis, ik wil zeker niet in de laatste vijftien kilometer naar mijn huis onderuit gaan.Het is 22u30 als ik bij Wim aanzet, wat betekent dat we een gemiddelde snelheid van 100km/u gehaald hebben en dat is mooi met de motorfiets.Als ik mijn oprit oprij is mijn ipod inmiddels bij Alanis Morisette aangekomen.Bij mijn volgende reis zal ik met de B beginnen en hopelijk staan de Backstreet Boys er niet op.
Devaplus, de specialist in regenwaterbehandeling sponsort onze actie. Hun logo kan niet meer mee naar de Noordkaap en terugrijden zien we ook niet meteen zitten, alhoewel met wat meer vrije tijd ?
Ik kreeg al een paar opmerkingen van mensen die afkickverschijnselen hebben van het lezen van onze blog. Ik wil iedereen alvast bedanken voor de morele steun tijdens onze reis. Vooreerst was er het thuisfront die we dagelijks konden skypen, zodat het leek alsof we toch niet zo ver van huis waren. Verder waren er de leuke reacties op de blog, we hebben niet altijd geantwoord, maar wees gerust dat we even benieuwd waren naar de reacties als jullie naar onze blog. Via de teller konden we opmaken dat we een heus fanclubje opgericht hadden en dat doet altijd deugd. De belangrijkste reden mogen we natuurlijk niet uit het oog verliezen : geld inzamelen voor het zomerkamp van Luna. Er komen nog steeds stortingen binnen, waarvoor onze oprechte dank. De teller staat momenteel op 2300 euro en er worden nog bedragen verwacht. Storten kan nog steeds, indien u iets in een spaarpotje wil stoppen, moet u zich haasten, want in de loop van deze week zullen wij deze ophalen zodat we in het week-end kunnen tellen hoeveel dit opgebracht heeft. We houden jullie zeker op de hoogte.
Met het bedrag dat we tot nu toe hebben ingezameld is het zomerkamp van volgend jaar reeds verzekerd en kunnen alle families van de semi-internisten een deugddoende vakantie beginnen plannen en kan Luna uitkijken naar een leuke tijd samen met haar vriendjes. We hebben heel wat beeldmateriaal verzameld en van zodra de professionele verplichtingen het toelaten, zullen we een montage maken en een voorstelling plannen voor de geïnteresseerden. Wordt vervolgd.
Als laatste wil ik natuurlijk Wim bedanken die niet alleen een goede vriend is, maar ook een complementaire reisgezel die nu net die dingen graag doet die ik liever links laat liggen. Wim, any time, any place.
Vandaag werden er niet enkel stemmen geteld in de telbureau's, maar hebben we ook de centjes in de spaarpotten aan een telling onderworpen. Vooreerst werden de laatste spaarpotten van onze actie verzameld en 'vakkundig' opengesneden. Deze ervaring leerde ons dat spaarpotten geen conservenblikken zijn, maar uiteindelijk hebben we ze zonder pleisters allemaal opengekregen. Wij zijn bijzonder dankbaar voor alle giften die we erin terugvonden, op de kortingsbonnen en een paar sleutels na, telden we in elke spaarpot een leuk bedrag bij elkaar. Vooral de zeer talrijke donaties van 1 cent hebben ons alvast een tijdje bezig gehouden.
Het leverde in totaal het mooie bedrag op van 404,29
Als we deze som bijtellen bij de reeds gestorte bedragen, dan komen we boven de 3000 euro uit, een onverhoopt succes en er komen nog steeds stortingen binnen. Nogmaals hartelijk dank aan iedereen die zijn steentje heeft bijgedragen.
Best sponsors, jullie hebben er even moeten op wachten, maar we waren het zeker niet vergeten. De foto's van de sponsors zijn klaar !! Een woord is een woord en om geen half werk te leveren, vonden we een professionele afdrukker die een mooi resultaat kon neerzetten.
Ik doe mijn best om in de komende dagen/weken alle foto's persoonlijk te komen overhandigen, ofwel via Wim of een van de medewerkers van DVC Heilig Hart.
Alvast bedankt voor jullie steun om dit onverwachte resultaat te helpen realiseren.
