Mijn kindertijd en jeugdjaren waren niet makkelijk maar ik heb altijd gelooft dat alles gebeurt om een reden, ook datgene dat ik heb meegemaakt. Het heeft mij gemaakt tot wie ik ben. Het heeft mijn karakter gevormd, mij een sterke ruggengraat gegeven en ja, ook mijn leven op zijn kop gegooid.

Het heeft mij sterk gemaakt. Ik ben iemand die veel op mijn vork kan nemen. Ik kan veel aan. Ik ben een doorzetter, ik geef niet makkelijk op. Maar ik ben ook perfectionistisch, onzeker, heb een negatief zelfbeeld, ben een controlefreak. Ik heb misschien zelfs wat verlatingsangst… Vandaag de dag ben ik nog steeds bang dat mensen mij in de steek zouden laten.

Had het anders gekund? Natuurlijk! Zou ik wensen dat het anders was geweest? Waarschijnlijk! Maar had ik dan ook de fijne momenten willen opgeven? Absoluut niet! Wie garandeert mij dat het leven dat ik anders had gehad zo goed zo zijn? Wie zegt er dat wanneer ik anders had geleefd, ik gelukkiger zou zijn?

Ik stel mij niet vaak de vraag ‘wat als…’. Ik besef heel goed dat dit niet veel zou uitmaken. Het zou mij alleen maar meer doen nadenken en mijn hoofd heeft nu al geen moment rust.

Ik denk dat ik doorheen de jaren heb leren loslaten. Ik keur nog altijd niet goed wat er gebeurt is en ik zal het nooit begrijpen maar ik denk dat ik er vrede mee heb en het kan loslaten, wat niet wil zeggen dat ik het haar vergeef!

Ik denk wel dat de band die ik heb met mijn grootvader alleen maar komt door wat we samen hebben meegemaakt. Mensen begrijpen niet vaak dat hij en ik twee handen op één buik zijn. Ik moet dan ook niet uitleggen dat ik nu al nachtmerries heb over het feit dat wij elkaar ooit zullen moeten loslaten. Ik heb geen idee hoe ik dat verlies zal aanpakken en hoe ik ermee om zal gaan. Het enige dat ik nu al weet is dat het verdomd zeer zal doen.

Bagage kan zwaar zijn maar soms ook de moeite om te dragen…

Al de dingen die toen gebeurde hebben er ook voor gezorgd dat ik een heel opstandige, zelfstandige puber wou zijn. Ik wou mijn eigen zin doen en alleen mijn idee was juist. Ik had een grote mond, die mij vooral beschermde maar als negatief werd beschouwd door anderen, en kwam voor mezelf op. Ik liet me niet zomaar in een hokje duwen en liep niet graag in een rechte lijn. Ondanks het feit dat ook hierdoor niet alles liep zoals ik het wou en ik meer dan eens ergens gekwetst of teleurgesteld uitkwam, zou ik het voor geen geld van de wereld hebben willen missen want voor mij waren dit de mooiste jaren die ik na de vriendschap en het verdriet om Machteld heb gehad. Ik heb nooit meer zo gelachen als toen die tijd.

Mijn portie ‘vriendjes’ heb ik ook wel gehad tijdens mijn tienerjaren. Hoewel, zoveel waren het er nu toch ook niet?! Of toch geen echte vriendjes dan. Ik ben verliefd geweest maar viel altijd voor de verkeerde jongens. Aan elke jongen die de revue passeerde was er  wel iets. Wat ik op die momenten natuurlijk niet zag. Misschien klopt het cliché wel en trekken ‘verkeerde’ mensen elkaar inderdaad aan.

Verschillende keren gaf ik meer dan dat ik zelf terug kreeg. Ik probeerde in elke relatie het beste uit mezelf te halen en zoveel te geven als ik kon. Ik vermoed dat ik meer dan gegeven heb en dat sommige mensen daar gretig gebruik hebben van gemaakt. Eigenlijk gaf ik teveel. Een relatie was altijd heel vermoeiend en slecht voor mijn zelfbeeld. Meer dan eens kwam ik er bedrogen uit en altijd was er wel een reden waarom het niet werkte. Meerdere malen werd mijn hart in stukken gebroken maar ook ik heb een aantal gebroken harten op mijn geweten. Ik ben er van overtuigd dat ik door sommige zeer graag gezien ben maar soms is zelfs de liefde niet groot genoeg om bepaalde obstakels samen te overbruggen. Wel heb ik veel geleerd uit mijn vorige relaties. Ik leerde meestal meer over mezelf dan over de andere partij en niet alles wat ik eruit haalde was positief, maar ik leerde wel en dat is toch de belangrijkste les die we er kunnen uithalen, nee? 

01-01-2014 om 00:00 geschreven door Heidi  

Tante en nonkel, mijn surrogaat ouders. Bij jullie kon ik altijd terecht. Met mijn vragen, mijn problemen maar ook wel wanneer ik iets nodig had. Samen met meme en pepe hebben jullie mee gesleuteld aan de Heidi van vandaag.

Tante, altijd kon ik bij jou terecht, dat kan ik trouwens nu nog. Je hebt  sommige putjes heel goed opgevuld door er te zijn wanneer ik je nodig had. Je hebt me ook mijn eigen weg laten kiezen maar je stond altijd op de uitkijk om mij te redden indien nodig.

Je hebt nooit kinderen van jezelf gehad maar eigenlijk heb je al heel je leven een dochter die dankbaar is voor alles wat je voor me doet en hebt gedaan. Ik kan mij troosten met de gedachte dat ik altijd iemand heb om op terug te vallen en iemand die me onvoorwaardelijk zal blijven steunen. Ik zou je niet meer kunnen missen.

Nonkel, een man van weinig woorden maar die ik enorm apprecieer. Ook voor de dingen die je voor me gedaan hebt en alle fijne cadeautjes die ik altijd kreeg en krijg.

Je zal het nooit gemerkt hebben maar ik heb veel van jou geleerd. Jouw doorzettingsvermogen, het principe van nooit je hoofd te laten hangen want het heeft toch geen zin, je moet vooruit. Achter de man met weinig woorden zit een man met een hele sterke ruggengraat. Weet ook dat ik je altijd dankbaar zal zijn voor alles wat je voor me hebt gedaan en nog steeds doet.

Jullie kunnen altijd op mij rekenen, wat er ook gebeurt!

10-12-2013 om 00:00 geschreven door Heidi  

Mijn tijd bij mijn grootouders was de beste die ik heb gehad ook al besefte ik dat maar pas wanneer ik iets ouder was. Mijn grootvader was mijn grootste vijand maar vandaag mijn allerbeste vriend. Mijn houvast, mijn alles.

Weten dat we ooit afscheid van elkaar moeten nemen doet me nu al naar de keel grijpen . Er alleen al aan denken voelt alsof de wereld vanonder mijn voeten verdwijnt. Er staat mij nog een hele moeilijke tijd te beleven die hopelijk nog heel lang op zich laat wachten.

Wat ben ik al kwaad geweest op mezelf dat ik jou met momenten enorm veel verdriet moet hebben aangedaan. Hoe ik die bemoeienissen van toen nu bekijk als terechte bezorgdheid.

Hoe ik mezelf wel voor de kop kan slaan dat ik zo stout was tegen jou. Hoe ik me schaam over de dingen die ik ooit tegen je zei. Ik hoop dat je weet dat ik heel veel van je hou! Het is soms amper te bevatten welke rol jij hebt gespeeld en nog steeds speelt in mijn leven.

Mijn meme, diegene waar ik alles bij gedaan kreeg. Waar ik met momenten zo hard heb van geprofiteerd dat ik me er nu wel voor schaam.

Nu besef ik pas wat jij allemaal voor mij wel hebt gedaan. Hoe je jezelf wegcijferde zodat ik toch maar een paar nieuwe schoenen had of hoe je maanden niet naar de kapper ging zodat ik er toch mooi kon bijlopen. Hoe je ervoor zorgde dat ik met elke schoolreis meekon, hoe moeilijk het ook was, ik moest en zou meegaan.

Je kan je geen betere thuis voorstellen dan die ik heb gehad. Het is nooit makkelijk geweest en soms wou ik dat het anders was maar nu ik wat ouder ben en alles op een andere manier kan bekijken ben ik blij dat jullie mij een kans hebben gegeven. Dat jullie voor mij gevochten hebben tot op de laatste minuut. Ik weet dat jullie vaak dachten dat je mij niet alles kon geven maar geloof me, jullie hebben me veel gegeven maar voornamelijk heb ik veel geleerd , meer dan dat ik ooit ergens anders had kunnen leren. Ook al heb ik het jullie niet altijd in dank afgenomen, weet dat als ikzelf had mogen kiezen ik dit avontuur met jullie terug zou aangaan. Ik ben jullie zo dankbaar voor alles wat jullie voor mij hebben gedaan en nog steeds doen.

Niet elk verhaal eindigt met een happy end maar weet dat jullie 2 een verdomd goeie job hebben gedaan en ik jullie altijd in mijn hart zal meedragen waar onze wegen ook mogen eindigen.

En als je op bepaalde momenten het gemis voelt van andere kleinkinderen die je niet meer ziet, kijk dan naar mij en wees fier op wat jullie met mij bereikt hebben. Jullie hebben het allemaal aan jullie zelf te danken. Uit het diepste van mijn hart, bedankt daarvoor!

08-12-2013 om 00:00 geschreven door Heidi  

Toen ik een jaar of 10 was leerde ik een hele leuke jongen kennen waar ik stapel verliefd op werd. 14 jaar later zijn we niet meer samen maar we hebben nog altijd een sterke band. We hebben dan ook hetzelfde zware verdriet gedeeld. Ik was stapelgek op die jongen maar ik was nog zotter op dat meisje van 9. Zijn lieve,kleine, fijne zus, Machteld.

Wat begon als een onschuldige ontmoeting draaide uit tot de grootste vriendschap die je volgens mij maar 1 keer op aarde beleeft. Het was meer dan vriendschap alleen. Je was mijn zus, mijn beste vriendin, mijn soulmate… mijn alles.

Alle fijne momenten die we samen hebben beleeft koester ik heel hard en laat ik nooit meer los. Hoe we samen gingen tennissen, volksdansen, winkelen,…

Hoe ik jou aan de muziekschool ging afzetten en terug kwam halen. Hoe ik je naar de typ lessen deed en terug kwam halen. Hoe we bij je oma ijsjes hebben verslonden en  hoe we op een namiddag naast elkaar in slaap vielen op de tapijt in je kamer, volledig uitgeblust.

Hoe ik genoot van jouw glimlach, van je vriendschap, van je onvoorwaardelijke steun  omdat je wist dat bij mij niet alles rozengeur en maneschijn was. Hoe je je op een avond achter een auto verstopte in mijn straat en mij kwam ‘redden’ omdat pepe weer eens achter mij aan zat. Hoe gelukkig je was met je hamstertjes en met de poezen. Hoe gelukkig je mij maakte!

Ik kan zoveel mooie herinneringen neerpennen die ik samen met jou heb beleeft. Ze waren zo talrijk. En het prachtige eraan is dat we nooit, maar dan ook nooit 1 slecht woord hebben gewisseld . Dit was vriendschap op zijn puurst. Dat je ziek werd was een totale schok voor mij. Ik wist wel wat je had maar ik was niet voorbereid op de gevolgen die het zou geven achteraf. Ik was niet voorbereid op het feit dat ik je zou moeten loslaten. Je was een vechter, je kwam er wel door. Maar zoveel geluk werd me niet gegund.

Ik weet niet of je ooit hebt beseft hoeveel je voor mij betekende. Ik kan het nog altijd moeilijk in woorden uitleggen hoe speciaal onze band was. Waar Machteld was, was Heidi en waar Heidi was, was Machteld. Je hield me tijdens zoveel moeilijke momenten recht en door jou kon ik even mijn eigen wereld achter mij laten en gewoon genieten.

Op 10 oktober 2002 werd mij het mooiste op deze wereld afgenomen. Mijn hart brak in 1000 stukken en is nooit meer volledig genezen geraakt. Ik heb je nooit kunnen vervangen en dat zal ook nooit gebeuren.

Ik was 14 jaar en verloor het enige wat mij zo dierbaar was op deze wereld. 

Ik kan nog zoveel over je schrijven . Over hoe geweldig je was en als je vandaag nog geleefd zou hebben dan weet ik dat wij onafscheidelijk zouden geweest zijn. Jij en ik door dik en dun! Ik ben lang kwaad geweest, heel kwaad. Op mezelf, op de wereld, op alles en iedereen. Niemand begreep wat ik voelde en ik bleef achter met mijn verdriet. Jij was zo speciaal. Zo eentje uit de duizend. Het verdriet is gesleten maar het gemis zal er altijd blijven.

Ik hoop, waar je ook mag zijn, dat je gelukkig bent en met even veel plezier terug kijkt naar de tijd die we samen hebben beleeft. Het ga je goed lieve schat! Vergeten doe ik je nooit!

02-12-2013 om 00:00 geschreven door Heidi