Het is nu 20u en de valiezen zijn, op de kleren en spullen voor morgen na, gepakt. Marie zit in dromenland, niet beseffend dat haar nieuwe leven nu pas goed begint. In een ander land, met veel minder mensen op straat, veel minder vervuilende Lada's, zonder schoenenpoetsende kinderen, waar de elektriciteit niet uitvalt, waar er werk is, en een uitstekende gezondheidszorg en een schitterend onderwijs en waar je loopbaanonderbreking kan nemen en waar er persvrijheid is en waar je je naar believen kan ontplooien. Waar er zelfs, nooit gedacht, minder regen is dan in Addis, of dan toch tijdens deze zomermaanden.
Onze laatste dag hier verliep gelukkig nog vrij vlot. Het ontbijt met Tom, Greet en Imani stond in het teken van de opluchting: morgen slapen we in ons eigen bed! We hadden met z'n allen zin om nog 's naar het speelplein en het park rond het hotel Ghion te trekken, maar we moesten eerst nog wachten op Bruk. Dan maar naar onze kamer waar Heidi de valiezen pakte en ik me bezighield met Marie. Bruk kwam samen met z'n vrouw Mimi en hij had het vliegticket van Marie mee en alle belangrijke documenten, zowat het eindresultaat van onze adoptieprocedure: de geboorteakte van Marie, het vonnis van de rechtbank, het adoptiecontract en haar visum. Deze originele documenten zitten nu al in onze handbagage, ze zijn de officiële veruitwendiging van het feit dat wij nu de ouders zijn van Marie. Niemand kan haar nog van ons afnemen! Deze unieke documenten zijn in het Amhaars en in Engelse vertaling en zullen de volgende dagen moeten vertaald worden naar het Nederlands en dan zal ik nog naar Brussel moeten trekken om de definitieve erkenning van het ministerie te krijgen. Als we die op zak hebben, is Marie Belg en kunnen we haar bij de gemeente inschrijven, heeft ze toegang tot de mutualiteit, ontvangen we kinderbijslag, enz.
In de voormiddag gingen Tom en ik onze hotelrekening met visa betalen, maar onze beide kaarten werden geweigerd door hun toestel. Ook de maestrokaart werd niet aanvaard. Het totale bedrag in schijven betalen ging ook niet. Dit leverde dus een namiddaguitstap op naar het Sheratonhotel op waar ze een terminal hebben om contante Birr's af te halen (je vindt hier geen bankautomaten in het straatbeeld). Het drankje in de tuin van het Sheraton het weer was ondertussen ook opgeklaard na een onweersbui tijdens de middagdut met de 2 Vlaamse gezinnen was het symbolische sluitstuk van onze episode in Ethiopië, Addis Ababa. Nu zullen wij onze Marie onderdompelen in Mariakerke en zal Imani een schitterende thuis vinden bij Tom&Greet in de buurt van Herentals.
Om 20 na zes was onze kleine spruit er al. We hadden haar om 19u de avond ervoor in bed gestopt, maar we merken dat dit eigenlijk te vroeg is. Het kan ook aan het bedje liggen. Ze ziet gewoon alles en valt niet meer zo gemakkelijk in slaap. Dat merkten we daarnet weer. Ze is veel te nieuwsgierig. Ze heft voortdurend haar hoofdje op om te kijken wat er gebeurt, ondanks de bijna duisternis. Hans en ik leven hier vanaf 19u in schemerduister. De leeslampjes van Kathleen hebben hun nut dubbel en dik bewezen. We verlangen echt naar een beetje meer bewegingsvrijheid. Ook Marie trouwens. We maken al plannen om haar goed moe te maken. Nu moeten we noodgedwongen trappen op- en afklimmen in het hotel, tikkertje spelen in de speelzaal, een kort wandelingetje maken langs de acherkant van het hotel en dan weer terug langs de voorkant. Je vraagt je af hoe de gezinnen die in de golfplaten huisjes naast het hotel leven hun kinderen speelruimte geven. Het antwoord is vrij simpel : ze spelen dikwijls op straat (voetbal, wie durft een toerist aanspreken in het Engels of met een stok een wiel voortduwen) of zijn gewoon aan het werk (bedelen, verkopen kauwgom, zakdoekjes, rietsuiker,...). Ons Marie zal inderdaad, zoals moeder het al zei, met haar poepke in de boter gevallen zijn. Deze morgen zijn we met Greet en Tom nog een laatste keer souvenirs gaan kopen, zodat bijna iedereen in Zaventem een kadootje krijgt. Het aftellen kan beginnen... nog twee keer slapen. Tot gauw iedereen.
Het ziet er naar uit dat er toch wat volk ons staat op te wachten, zondagavond in Zaventem. We kijken er naar uit om jullie terug te zien en om eindelijk 's onze kapoen aan jullie te kunnen tonen. Want foto's en skype gelukkig dat het bestaat maar de real thing is toch onvervangbaar.
Vandaag was wat een saaie overgangsdag. Regen bij het ontbijt en in de voormiddag, dus geen uitstapje naar het zwembad of speelplein. We hebben met Marie op de kamer gespeeld en in de speelzaal. Aandachtig een peuterboekje bekijken is nog teveel gevraagd, maar er zit vordering in de concentratie. We merken het bij haar legpuzzel: vandaag begon ze de juiste figuren in de juiste vorm te steken. We hebben Tiktak 's vervangen door Nijntje en ook hier merkten we een aandachtiger Marie dan een tijd geleden. Als er andere kinderen in de buurt zijn, begint ze die ook meer en meer op te zoeken. Samen spelen is het niet echt, ze zou eerder hun speeltjes afnemen (als ze jonger zijn dan haar) en zelfs uit een zekere hang naar aandacht/jaloezie beginnen te spelen met de desbetreffende mama of papa. Tom, Greet en Imani waren 's morgens ook even in de speelzaal en je merkt dat Marie hen al goed gewoon is. Ze voelt zich al vrij veilig bij hen, zegeeft een vinger en laat die dan niet meer los of speelt een soort kiekeboe.
Het plan was, na de toevallige skype met tante Kathleen, om (een flink eind) te wandelen tot restaurant Lucy's Place. Het was opgehouden met regenen en we willen elke dag toch wel 's naar buiten. Maar Marie werd moe en ze voelde wat warm aan; we besloten om toch maar in het restaurant van ons hotel te eten en haar dan een vroege middagdut te gunnen. Het dutje was nodig en werd toch nog voortijdig onderbroken door de komst van een nieuw bedje: toen we dinsdagavond terugkwamen van onze tweedaagse aan het meer (de Welcome backs waren bijna niet te tellen) was het roze prinsessebed al 'verkocht' aan een ander koppel. Toen we aan de receptie om een babybedje verzochten, kregen we na een tijd een soort babywiegje, duidelijk te klein voor onze spruit. Toen we hen dat zegden, ging er voor een oplossing worden gezocht: na meer dan een uur en een boze Heidi aan de receptie kwamen ze met een volwassen 1-persoonsbed! Ondertussen lag onze Marie al te ronken in ons bed...we hebben dan niet meer aangedrongen en haar in het 1-persoonsbed gelegd en omringd met onze valiezen en de zetels. En nu kwam er een delegatie van 4 vrouwen met een groen kooitjesgedrocht aangedraafd tijdens Marie's middagdut. Het wordt echt tijd voor haar eigen bedje bij ons thuis...
Na dit intermezzo was Marie terug fit ze voelde ook niet meer zo warm aan, hout vasthouden dat die op de valreep niet ziek wordt! - en kon er terug gespeeld worden op de kamer, in de speelzaal, tussendoor geskypt met tante Ilse en oma Veerle, moesten er nog boodschappen worden gedaan en dronken we nog een koffietje tussen de winkel en het hotel, ...eigenlijk is het een beetje de tijd vullen tot we met ons nieuwe leven kunnen beginnen in België.
Woensdag 4 augustus. Wat gaat de tijd snel. Ongelooflijk dat we hier al 3 weken zijn in Ethiopië. Marie is zo vertrouwd geworden. We genieten van haar Marie-zijn. Ze heeft natuurlijk ook haar streken en haar onhebbelijkheden. Zoals Hans en ik is ze bv. koppig. Dat belooft dus. Hans vertelde in zijn verslag over onze uitstap dat Marie een nachtmerrie had over zwemmen in het meer . De reden van die nachtmerrie was volgens mij : een banaan. Ze wou de ochtend van ons vertrek geen 3 kleine schijfjes banaan opeten, vooraleer aan de toast, eitjes en gefrituurde dingen te beginnen. Pedagogisch als we zijn, dachten we, nu moeten we doorzetten. Het resultaat was dat Marie van tafel ging zonder een ontbijt. Dat belooft als ze 15 is en naar een fuif wil... Ik vermoed dus dat die nachtmerrie over een banaan ging.
Terug naar 4 augustus. Het is wennen aan de drukte van de grootstad. Ik had trouwens niet veel zin om uit te pakken. De helft laten we in de valiezen zitten. Greet en Tom hadden vanochtend een leuk idee : er bleek een zoo te zijn in Addis! Wij allen daarheen. Het bleek een mini-dierentuin met een kooi met een leeuw en een leeuwin en nog een kooi met een leeuw en een leeuwin en nog één en nog één en ... Indrukwekkend om ze zo dichtbij te zien, maar we stelden ons wel vragen bij de veiligheid en ook bij het welzijn van de beesten. Marie haar mond viel open van verbazing. Imani was vooral geïnteresseerd in de staaldraad. Gelukkig ontdekte Tom nog een aantal kooien achteraan in de dierentuin met een soort gazelles, een aantal apen en ruzieënde vogels. Voor Marie en Imani was dit een uitstapje, die niet meer stuk kon. Ook al duurde het maar een klein uurtje. Dan waren de ouders ook allang tevreden.
Terug in hotel botsten we op een groep Belgen, die minder geluk hadden. Ze kwamen een week naar Ethiopië voor de rechtbankzitting. Ze zagen hun kind eventjes in de rechtbank en pas in september mogen ze 'echt' om hun kindje komen. Wij zijn op de valreep ontsnapt aan die nieuwe procedure. Ik stond er een beetje ongemakkelijk bij. Je ziet al die verlangende blikken en ik begrijp hen volledig. Het is lang wachten en zeer veel geduld hebben.
In de namiddag was Marie allerschattigst (schaterend tikkertje spelen met mama in het restaurant of dollend met papa in het bed kietelen), maar ook allerstoutst (met een boosaardige glimlach ostentatief een lepel voor de zoveelste keer op de vloer laten kletteren of papa bijten als ze ververst moeten worden van een pamper). We sloten de dag af met een danspartij met zijn drietjes op Duke Ellington. Zalig!
De tweedaagse trip naar het Langanomeer en vooral het verblijf in de Sabanalodge, tip: neem bungalow 101 - zit er ondertussen weer op. Het is een uitstap die we iedereen die toevallig in de buurt is zouden aanraden. Maar maak er dan een meerdaagse van!
We konden dus maandag na het ontbijt met de door ons gewenste chauffeur Fasika vertrekken. We hadden het hotelbusje voor ons alleen 'gecharterd', wat een luxepositie is. Niet zozeer voor de hotelgasten er is nog een hotelbusje met nog een chauffeur maar veeleer voor de gewone Ethiopiër die zijn verplaatsingen doorgaans in propvolle, versleten busjes moet zien te doen. Je zag dikwijls mensen verbaasd langs de weg staan toen wij met ons halflege busje voorbijreden. Het duurde even voor we de agglomeratie van Addis achter ons hadden. Ook hier kennen ze file, maar stel je dan niet de ring van Brussel of Antwerpen voor. Een autosnelweg hebben we niet gezien, wel gewone wegen met druk vrachtverkeer, landrovers, taxi's en bussen in allerlei formaten. En veel mensen langs de weg van de straat. Wandelend, zittend, bedelend, verkopend, plassend. Veel ruwbouw, waar geen voortgang in zit. Slechts hier en daar een werf waar er effectief wordt gewerkt. De stellingen rond de ruwbouw zijn onvoorstelbaar: op het eerste gezicht vrij gammele constructies met boomstammen.
Eenmaal we Addis verlieten, werd het landschap direct ruraler. Grasland en akkerbouw. Gedurende onze 200 km-lange trip hebben we geen enkele tractor gezien. Het land wordt er verbouwd met 2 ossen en een ploeg. Je kent de beelden van documentaires en uit de geschiedenisles, maar je ziet het hier voor je neus. Regelmatig passeer je een kudde geiten of een kudde koeien, dikwijls door kinderen gehoed. Eén keer zagen we een kleine kudde koeien op een landweg geleid door een jongen van zowat Anis' leeftijd (nog geen 5 jaar). Af en toe steken die dieren vlak voor het busje over of staan ze even doodleuk stil op de weg. Een alerte chauffeur redt er (dieren)levens. De kleuren groen en bruin van het grasland en de aarde was ook het eerste wat me opviel toen ons vliegtuig onder de wolken dook boven Ethiopië. Plus de ronde strooien hutten met kegelvormig rieten dak, schuilplaats voor mens en dier. M'n eerste gedachte toen in het vliegtuig was: aha, een Ethiopisch Bokrijk ten behoeve van de toeristen.Weet ondertussen beter: dit is de architectuur van het platteland.
Na een rit van een dikke drie uur, met een tussenstop voor een kleine lunch, bereikten we via een onverharde weg van enkele kilometers langs die weg staan kinderen op hun hoofd in de hoop op een fooi van ons - de Sabana Lodge aan het Langanomeer. Dit reusachtige meer ligt in de befaamde Rift Valley, waarvan haar meren de meest zichtbare fenomenen zijn van het gegeven dat Afrika aan het scheuren is, een proces dat overigens al enkele miljoenen jaren bezig is.
We melden ons aan bij de receptie en krijgen er een welkomstdrankje. Daarna brengt iemand ons tot bij onze bungalow (101) met een schitterend zicht op het meer. Het water heeft wegens het ijzergehalte een lichtbruine kleur ipv de gekende blauwgrijze reflectie. Maar door de lichtinval in combinatie van zon en wolken zien we telkens andere tinten, een mooi panorama. De zuivere lucht, de ruimte en de stilte (enkel onbekende vogelgeluiden horen we) zijn een verademing. Ook het huisje wordt direct verkend door Marie en goedgekeurd. Het is alsof het haar tweede thuis is (de eerste is natuurlijk in Mariakerke). Ze danst op ons terras en ze is gefascineerd door de kiezelsteentjes naast het huis. Het meer is voor haar voorlopig van geen tel. We blijven het eerste uur in en voor ons huisje en tonen haar alles: de badkamer -tiens, hier hebben ze hetzelfde blauwe potje voor Marie- haar babybedje naast dat van ons, enzoverder. Alles is bijzonder verzorgd en verfijnd ingericht, we krijgen er een echt vakantiegevoel. Dus: de badpakken aan, een rugzakje ingepakt met strandspullen en via een stenen trap bereiken we het strand. Stel je geen overbevolkt Blankenberge voor: er zijn 25 huisjes, dus plaats genoeg. Net voor het strand: een bar. Van dorst zijn we dus ook niet omgekomen.
We zijn er de hele namiddag gebleven. Genoten van de zon en het water. De eerlijkheid gebiedt te zeggen: Heidi heeft gezwommen en Hans heeft gekajakt. Marie, het ene noch het andere. Maar ze zat de hele tijd te genieten en met open mond alles te aanschouwen, ze zat afwisselend op onze schoot en ze zat luidkeels te zingen. We bleven er tot omstreeks 6 uur en gingen dan terug naar boven, naar ons terras. We besloten om niet naar het restaurant te gaan, maar om gebruik te maken van de room service en genoten van een heerlijke maaltijd op ons terras. Nadat we Marie in haar bedje hadden gestopt, genoten wij op het terras verder van onze Zuidafrikaanse pinotage met het geluid van de kabbelende golven. Eén keer werd Marie nog wakker wellicht een nachtmerrie waarin ze het meer moest overzwemmen maar voor de rest sliep ze als een roos. En wij ook: de buitenlucht, de stilte en het zalige bed waren dé troeven voor een diepe slaap.
We zijn er gebleven tot dinsdag 14 u. 's Morgens hadden we een uitgebreid ontbijtbuffet, daarna bleven we tot 's middags op het strand, en na het inpakken en de nodige sanitaire stops en pamperwissels konden we nog om 13u aanschuiven voor het middagmaal in het restaurant. Ondertussen al verzuchtend: waarom hebben we verdorie geen ganse week geboekt...(toen we maandag vertrokken, wisten we nog niet dat onze vlucht pas zondag zou zijn, vandaar onder andere). Zoals we afgesproken hadden, stond Fasika om 14u stipt aan de receptie en konden we terug naar Addis, een terugrit die al bij al toch 4 uur duurde (file en felle regens op 50 km van Addis).
Het verslag van een zeer deugddoende zuurstofkuur aan het Langanomeer lezen jullie morgen. We zijn nu teveel aan het eind van ons Latijn. Het was in elk geval meer dan de moeite waard en we hebben ons voorgenomen om de volgende keer in Ethiopië er zeker enkele dagen te blijven (Addis daarentegen zal niet meer verder verkend hoeven te worden).
Wat we wel nog op de blog willen zetten is de verdere info ivm onze terugvlucht. Tom is gisteren zo vriendelijk geweest om ook onze nieuwe tickets in het reisbureau af te halen en voor te schieten. Gelukkig vielen de extra kosten mee: 20 euro de man. Het ticket van Marie zal ik morgen met Bruk regelen. Een nachtvlucht op woensdag bleek wishfull thinking. Het wordt een dagvlucht op zondag 8 augustus. We vertrekken 's morgens om 10.00u uit Addis en vliegen via Frankfurt - waar we meer dan 4 u moeten wachten - naar Zaventem waar we om 22.10u zouden moeten landen. Als er al iemand ons staat op te wachten, heb nu al enig begrip voor 3 doodvermoeide reizigers!
Morgen dus meer nieuws. Enkel nog dit: meter Hilde: nogmaals een dikke proficiat met je verjaardag!! Tante Kathleen, de andere meter, sms'te dat het vandaag de feestdag is van Lidiya. Op de verjaardag van de meter is het de naamdag van onze schat...bestaat toeval?
zouden aanraden. Maar maak er dan een meerdaagse van!
