Zondagmorgen. Normaal gezien ga ik nu naar de bakker om verse pistolets, croissants, boterkoeken en chocoladekoeken. Inclusief de Zondag en af en toe een gebakske voor in de namiddag als we niets gepland hebben. In het vervolg zal Marie ook meestappen naar onze Mariakerkse bakkers. We zijn nu 10 dagen papa en mama en het voelt goed en het is fascinerend om Marie dag per dag te zien openbloeien. Ze voelt zich op haar gemak, ze verkent ook volop onze grenzen, maar ze is absoluut niet lastig.
Het ontbijt hier op zondagmorgen verschilt weinig tot niets met die van andere dagen. Zoals gewoonlijk zitten Greet, Tom en Imani er al en schuiven we bij hen mee aan tafel en roddelen we wat over de lawaaierige Spanjaarden (die vertrekken dinsdag, those lucky bastards). Vol verwachting zit onze dochter in haar stoeltje in vol ornaat (slabbetje, bordje en drinkbeker) te wachten wat papa zal meebrengen van het buffet. Zowat elke keer hetzelfde: licht geroosterd brood, omelet, pannenkoek, af en toe worteltjes en courgettes en de verrassing van de dag; vandaag soort grove friet met worstje en spek. Ananas, mango en watermeloen. Buiten regent het oudewijven, cats en dogs en pijpestelen. Als we ooit terugkeren naar Ethiopie, dan liever niet in dit regenseizoen!
Vermits we een dagje hotelkamer al evenmin zagen zitten, besloten we om per taxi naar het Nationaal Museum te trekken (onze museumvoorraad in Addis is nu echt wel op). De chauffeur van het hotelbusje was niet vrij; hij moest de limousine voorrijden van een koppeltje dat trouwde maar hij was wel zo vriendelijk om een taxi te bellen. Op die manier wisten we ook hoeveel een taxirit kost zonder gefoefel (30 birr, goeie 2 euro). Je kan de taxi's hier herkennen aan de blauw/witte kleuren. Het goedkoopst zijn de minibusjes, propvol mensen. Wij namen met ons drietjes de autotaxi en dit is steevast een gammele Lada. Er wordt hier langs de weg trouwens stevig gesleuteld aan dergelijke Lada's; Cubaanse toestanden zijn eigenlijk niet ver weg (daar hebben de oldtimers nog karakter). Maar zo'n Ladataxi is toch ook een belevenis. Op de voorruit: Jesus is the Lord. Rond het dashboard een tekening van the Virgin. En ondertussen rakelings langs voetgangers scheren. De chauffeur van de eerste Lada deed ostentatief zijn autogordel om, maar die van mij ontbrak wat een verlegen lachje ontlokte bij de chauffeur. De wegligging van de eerste Lada was ook zeer bedenkelijk: ofwel werkten zijn remmen maar half ofwel waren de banden spiegelglad. Dit in combinatie met gietende regen, serieuze putten en plassen in en op de weg en desondanks heel wat volk op straat. Onze taxi van de terugrit had wel gordels, maar zijn ruitenwissers werkten niet. Het zijn details. Deze chauffeur was fier op zijn cassette met Withn. Houston.
Het National Museum is bekend omwille van het skelet van Lucy, een ruim 3 miljoen jaar oud vrouwenskelet dat in Ethiopië werd gevonden. We waren eigenlijk vrij rap rond met ons bezoek en dan gingen we ernaast naar Lucy's Place, een zeer tof restaurantje. We hebben er lekker gegeten. Marie nam er de ravioli met spinazie in roomsaus. Het ging er vlot in.
Na de middagdut hebben we nog uitgebreid geskypt met Kathleen en ma. Het was tof. Maar we beginnen toch ook wat te verlangen naar real life ontmoetingen in plaats van dat spacy virtuele gedoe. Hopelijk weten we volgende zondag of Brussel ons een voorlopige erkenning wil geven. Want dan kan het vooruitgaan. Dan 1 dag later het visum in de ambassade en dan uitzoeken welke vlucht we kunnen terugnemen... Ondertussen zitten we dus toch nog wel zeker 2 weken in Addis. Voila. 'k Ga nog wat lezen. 'k Vraag me af of er in België nog iemand deze blog leest: iedereen is op reis, zekers?
Jawel, vanmorgen zijn we er in geslaagd Marie te verleiden om in bad te stappen. Ze zag dat mama enorm genoot van een warm bad en na enige minuten stak ze aarzelend haar armpjes uit. Wilde spelletjes waar Anis en Hannah sterk in zijn, ondernam ze niet. Maar ze liet gewillig warm water over haar stromen. Aan het ontbijt vertelden we Greet en Tom trots onze vooruitgang. Ook zij zijn tevreden over de vooruitgang van hun baby.
We hadden vandaag dezelfde plannen nl. het natuurhistorisch museum bezoeken op 1 km van het hotel. Het werd een gezellige uitstap. Onze kindjes gedroegen zich voorbeeldig. We kregen een exclusieve rondleiding met een gids. Een man die ook met veel zorg onze ingangtickets maakte. Echt storm loopt het niet voor het museum, maar het is aandoenlijk hoe ze alles met veel trots voorstellen (terwijl in België het ongelooflijk oubollig zou overkomen). Hun biodiversiteit is ook heel wat imposanter dan onze dierenwereld. Van antilopen tot prachtige vlinders en een hele zaal vol met opgezette vogels.
Na het museumbezoek was het alweer tijd voor Imani haar papje. Hans en ik besloten om nog een koffie te drinken op een modderig terras, waar we in gesprek geraakten met een man die aan het doctoreren was. Het was een aangenaam gesprek en we wisselden op het einde ons email adres uit. Hij vertelde ons dat Mar in het Ethiopisch 'My honey' betekent. We waren in de wolken met deze openbaring. Voor Marie duurde het gesprek een beetje te lang en ze besloot aan de hand van mama het modderige terras te verkennen. Verstrooide mama vergat dat ze daarna in de draagrugzak bij papa moest. Met het gevolg dat beiden met een paar moddervlekken terug naar het hotel moesten. In het hotel at Marie : rijst met tomatensaus, wortelen en courgetten van papa en de injera van mama. We beginnen ons zorgen te maken over haar wel zeer grote apetijt. Na een stevige middagdut besloten we een klein wandelingetje te maken rond het hotel. Ze stapte op haar korte beentjes tussen mama en papa een heel eind vooraleer papa haar moest optillen. Als ze vreemden tegenkomt, die met haar praten, merk je dat ze de veiligheid van ons opzoekt. We vermoeden dat dit een goed teken is ivm de hechting.
Ik vergat te vertellen dat we ook bezoek kregen van Bruk en zijn oudste zoon. Hij vroeg naar onze vliegtuigtickets en ging contact opnemen met het reisbureau in Ethiopië ivm de beschikbaarheid van plaatsen voor de terugreis. Dit lijkt ons een hoopvol teken dat de afreisdatum niet zo lang op zich zal laten wachten. We babbelden ook nog met het derde koppel van Roh die donderdag toekwam. Ze hebben een heel mooi zoontje, maar ze waren wat uitgeput door de eerste slapeloze nachten. Ze logeren in een guesthouse een eindje verderop, waar nog heel wat andere adoptiekoppels logeren. Wij zijn toch blij met de rust en de privacy in ons hotel. We hebben zelfs roomservice, maar dan wel naar Ethiopische normen. We bestelden een soepje en een fles wijn, maar op de fles wijn hebben we zeker 1 uur moeten wachten. Ons glas Zuidafrikaanse wijn smaakt nu dus te lekkerder. Slaapwel.
Vanmorgen werden we voor 1 keer zelf gewekt - op het ontieglijke uur van 7.15u - door een vrolijk gesnater uit het roze prinsessenbed. Sinds een dag of 2 heeft ze de gans opgemerkt die we steevast in haar bedje moffelen en gisterenavond bij het inslapen was het heel grappig om haar bezig te horen tegen de gans. Hele conversaties waarbij we denken dat ze een soort moederkindrelatie aan het vertolken is, waarbij onze gans een superklein marie-tje moet zijn. De gans in kwestie is trouwens ook supergelukkig, die is 2 jaar geleden al aangeschaft in afwachting van (hij is zowat dag op dag aangekocht op Marie's geboorte) en gedurende die tijd reed hij altijd met ons mee waar we ook naartoe gingen.
Vanmorgen dus wakker geworden door vrolijk getater en opeens, net zoals bij de zonsopgang, een zwarte bol die verscheen boven de rand van haar bedje. Het duurt dan niet lang of ze ligt tussen ons twee. Ze moet dan bij het ontwaken toch nog steeds wennen aan haar nieuwe leventje: een hotelkamer en wij twee als haar blijkbaar nieuwe mama en papa (die menen dat toch wel zeker, want ze zijn nog altijd niet weg). Na nog wat soezen is het dan tijd voor de ochtendwas. Het begint stilaan routine te worden, ook voor Marie. De protesten bij de lavabo beginnen af te nemen. We geven haar ruim de tijd voor haar potje en ook vanochtend werden we beloond met een omvangrijk hoopje faeces, of kaka. Terwijl ze op haar potje zit, zit ze ons te observeren wat we aan het doen zijn (tanden poetsen, haar kammen,..) en wil ze het allemaal ook wel 's uitproberen, met wisselend succes. Het ontbijt verloopt voorspoedig, vandaag dronk ze ook 's fruitsap en wat melk. En voor de rest: brood, stukjes omelet, mango.
We hadden ons net voorgenomen om 's te voet naar een ander museum te trekken toen we telefoon kregen van Bruk: we zouden onmiddellijk door het hotelbusje naar de immigratiedienst worden gebracht. Dit voor de reispas van Marie. Ook Tom, Greet en hun dochtertje Imani met de schitterende krullen gingen mee. Ok, verandering van programma, geen probleem. Gelukkig dacht ik er nog aan om onze internationale reispassen mee te nemen. Daar aangekomen werden we opgewacht door de vrouw van Bruk. Er stonden lange wachtrijen buiten van mensen met blijkbaar hetzelfde doel. Op zo'n moment is het een godsgeschenk dat we een Ethiopische contactpersoon hebben met kennis van zaken want wij moesten gelukkig niet in die wachtrijen. Wij, ttz: de mannen moesten in het busje blijven en enkel de dames (Heidi, Marie, Greet en Imani) mochten met Bruk's vrouw mee. Maar ook de voorkeursbehandeling duurde lang, de dames bleven in elk geval tot 11.30u binnen. De reispassen waren inderdaad nodig geweest: bij aankomst moesten die getoond worden en de dames werden ook gefouilleerd. Na de immigratiedienst ging het richting de fotowinkel: er moesten namelijk foto's worden genomen van de dochters om bij hun visum geplakt te worden. (Hopelijk komt die dag vlug, want daarna zal het niet lang meer duren vooraleer we terug naar België kunnen). Marie was er bij de fotograaf niet gerust in, het huilen stond haar nader dan het lachen en ze keek zeer bedenkelijk. Maar uiteindelijk is er een aanvaardbare foto voor de grote mensen van de douane kunnen genomen worden (ze zouden 's moeten weten hoeveel schitterende foto's wij al van onze dochter hebben genomen).
Terug in het hotel: ruimschoots tijd voor het middagmaal. Time voor Marie. Er werd met veel smaak een minestronesoepje binnengelepeld. Uiteraard met brood. En dan het bedje in voor een welverdiende middagdut. Na deze break werd er gedanst en gevlogen op zwoele bossa nova, werd er taart gegeten in het café naast het hotel (de bedoeling was om met z'n drietjes boodschappen te doen, maar het begon wel weer flink te regenen zekers, en de taart lachte vriendelijk) samen met nog een Vlaams koppel die in een ander hotel (guesthouse) logeerde en waarmee we toevallig aan onze receptie hadden kennisgemaakt. Maar vergis u niet, beste vrienden, de boodschappen hebben we daarna toch plichtsgetrouw gedaan!
En zo liep ook deze dag stilaan weer naar z'n einde, met Marie die haar vrolijk gesnater zowat rond half acht met een diepe zucht onderbrak. Morgen opnieuw een dag...
Na alle skypegesprekken met de familie is het nu een beetje moeilijk om nog iets nieuws te vertellen. Voor diegene die niet geskypt hebben toch nog een kleine update. Ons Marie was heel actief de dag begonnen vandaag. Ze had weer zeer goed geslapen. Om 8u stipt ging ons Marie- wekkertje af. De dag zag er heel wat beter uit dan de regendag gisteren. We zouden zeker gaan wandelen, maar moesten eerst thuisblijven voor ons skypegesprek met mémé, tante Annemie, Febe en Lore. Het zou een drukke skypedag worden, die we in het vervolg beter gaan proberen te doseren. Toch vonden we het heel leuk om het thuisfront in beeld te krijgen. Tegen de middag gingen we op stap op zoek naar de pizzeria en kwamen terecht in een restaurant, dat heel druk bezocht werd door mensen die in de buurt werkten. Hans vond dat Marie al heel wat zwaarder woog dan de dagen ervoor. Ik denk dat het meer kwam, omdat het aangenaam warm was. Het restaurantbezoek eindigde een beetje in mineur, omdat Marie moe werd en toch wou eten. Dan wordt ze één grote nee: huilen tot ze zich verslikt, verkrampen. Wijselijk besloten we niet te talmen en terug het hotel op te zoeken. Ze viel in de draagrugzak nog voor we het hotel bereikten in slaap. Haar middagdutje duurde van 13u30 tot 15u30. Ze werd pas wakker door de muziek die Hans liet horen. Ze legt dan haar handje op haar oren (waarschijnlijk iets wat ze in het weeshuis ook deed bij veel lawaai). Hans nam ook met veel lawaai en vertoon een bad. Zelfs bij mij werkte het op de lachspieren. Ook Marie kwam nieuwsgierig dichterbij kijken, maar ook niet te dicht. Een eendje in het water gooien ok. Wat schuim op haar voetje kon nog net, maar aub niet meer. Is dit een stapje vooruit? Misschien gaan we morgen zwemmen met Greet en Tom. Ze voorspellen 21 graden. Wij zijn vooral benieuwd of ze het zwembad zal indurven. Wordt vervolgd. Doordat we gebonden waren door een aantal skype-afspraken deden we nog enkele korte uitstapjes : op de schouders van papa op het terras achteraan en zwaaien vanaf het balkon naar mama die terugkwam met het avondeten. Na tante Ilse en tante Kathleen gehoord en gezien te hebben, besloten we haar toch op het gewone uur in bed te stoppen. Ze probeerde ons nog te verleiden met woordjes (we denken zelfs dat ze mama en papa zei), maar we lieten ons niet vermurwen. Nu ligt ze stil te 'krevelen' in haar bed. Buiten onweert het. Eigenlijk wel gezellig, maar toch liever thuis... zeker na al dat skypen...
is de Ethiopiërs totaal ontgaan, nergens onze nationale driekleur te bekennen. Wel Ethiopische vlaggen (groen/geel/rood en een blauwe cirkel met een davidster) gezien vanmorgen aan het park van de universiteit waar ook het Etnologisch Museum is gehuisvest. Yep, onze Marie heeft haar eerste museumervaring achter de kiezen. Deze voormiddag gingen we met het hotelbusje (100 Birr h/t of 7 euro) naar het museum in het voormalige paleis van keizer Haile Selassie (was gedurende groot deel vd 20ste eeuw keizer van Ethiopië). Het museum deed ons sterk denken aan het Afrikamuseum in Tervuren, beetje dezelfde grandeur met eveneens een (weliswaar exotischer) park en een vrij amateuristische opstelling van de collectie (soms aandoenlijk: foto's opgespeld met punaises en opgekrulde kartonnen bordjes uitleg). In de museumshop kochten we 2 cd's met Ethiopische kinderliedjes, waaronder 1 dvd. Kostte ons in totaal 89 Birr (pakweg 6 euro).
Marie was zeer flink tijdens het museumbezoek. Ze zat in de rugdrager en keek aandachtig naar de juwelen (ze had net ook armbandjes gekregen voor haar verjaardag) en de muziekinstrumenten. We aten in een kleine kantine in het museum, en het was er zeer gezellig. We zaten zowat in hun keuken te eten. Er speelde zowaar goeie jazz en één enkele keer Cesaria Evora. Marie zat af en toe spontaan ritmisch mee te bewegen. Het valt ons op dat ze veel ritme heeft. Het wordt een muzikale en sportieve dame, onthoud m'n woorden. Ofwel wordt ze Bourgondiër, want ze zat opnieuw heel smakelijk te eten: brood, linzensoep en ongemerkt een stukje van papa's pizza.
Toen we nadien een wandeling door het park wandelden, viel het weer op dat we veel bekijks hadden: een blank koppel (een blonde en een grijze) met een rugzakske en daarin een zwartje met een rode ballon, een mutske op en haar kap (a ja, 't is hier 15 graden, het regent en het was vandaag ook nog 's mistig). Enkel vriendelijke reacties overigens, lachende gezichten.
In de namiddag was het terug tijd voor haar middagdut tot rond 16.15u. Erna niet veel meer gedaan: gespeeld op de hotelkamer: ze begint nu echt los te komen: te zingen, te dansen, achter haar ballon aanzitten (er ontploft er al 's ene, maar ze schrikt er niet erg van). Rond 17 u ook geskypt met Annemie en op haar suggestie leerden we Marie ook in de handen te klappen. Als 't maar lawaai maakt..
Vandaag begon grijs en eindigde grijs buiten. In onze hotelkamer scheen een zonnetje : Marie Lidiya lachte en zong. Ik geloof dat ons kleintje een beetje haar draai begint te vinden bij ons. Ze eet met smaak, ze slaapt zeer goed, ze heeft geen koorts meer. Enkel als er een nat washandje komt aanzweven schreeuwt ze het uit. Gelukkig was er vandaag geen warm water door een stroompanne. Hans vond dat zijn dochter geen volledige wasbeurt moest krijgen. Zo werd het badkamerevenement ingekort. Ze was ook een uurtje vroeger wakker, waardoor we voor de Spanjaarden aan het ontbijt zaten.
Door het grijze, kille weer bleven we in de kamer of in de speelzaal, waar we een gezellige babbel hadden met Greet en Tom. Toch wel tof om eens onze ervaringen te kunnen uitwisselen met een ander koppel. Ze hebben een hele mooie krullebol baby Imani. Het zijn ook heel rustige mensen en dan klikt het natuurlijk meteen.
Ook Landskouter belde ons op om te melden dat ze in vakantie-, feest- en reissfeer waren. We zullen hen vanavond missen als ze op de Gentse Feesten hun samenzijn-verjaardag vieren. Nog eens een dikke proficiat en geniet ervan.
We kregen ook bezoek van Bruk, die informeerde of we het goed stelden. We vertelden dat we net een berichtje gekregen hadden van RoH dat alles naar wens verliep en als alles verder even vlot zou gaan, we misschien vanaf 9 augustus (ten vroegste) zouden mogen afreizen. Dat was natuurlijk heel heuglijk nieuws, want we verlangen echt wel om met Marie thuis te zijn (zeker als je op de webcam van Kathleen een zonverlicht, mooi huis ziet). Bruk bevestigde dat de papieren in Ethiopië in orde waren en dat het nu aan de Belgische instanties was om hun best te doen.
Marie bleef heel de middag heel alert, zelfs toen papa op café ging. Ze bleef wel eventjes aan de kamerdeur staan in de hoop om mee te gaan. Ze is duidelijk graag op stap. Papa Hans had een afspraak met Samson en Lalou, die traditionele Ethiopische muziek zouden meebrengen. Hij denkt dat hij veel te veel betaalde voor een cd (250 birr, 15 euro), want even later vertelde Lalou dat dit zijn maandloon was als dj. Hans was wel aangedaan door zijn verhaal, omdat hij niet kon studeren door dit kleine maandloon. Studeren kost je iedere maand 210 birr.
Intussen had mama toch een warm bad kunnen nemen en kon ze Marie verleiden om vanalles in het bad te gooien, waardoor ze een paar spetters in haar gezicht kreeg. Een eerste stapje. Zullen we ooit kunnen gaan zwemmen? Zal ze ooit het schattige Nijntjeszwempak aan hebben? Zullen mama en papa thuis alleen in hun zwembadje mogen zitten? Wordt vervolgd.
Na het cafébezoek wouden de vrouwen er ook eens uit. Het werd een heel kort wandelingetje, want het begon alweer te regenen. We eindigden in the Green Valley waar Marie bijna in slaap viel. We waren net op tijd thuis om Kathleen voor de 2de keer op Skype te bellen. Nu zagen we haar in het echt en Marie begon spontaan te zwaaien. Dit was de eerste keer en dat mag wel voor een meter. Ze was echter doodop en viel kort erna in een diepe slaap.
Aan iedereen die deze blog leest of ons op de één of andere voet volgt en reageert: bedankt voor jullie enthousiaste reacties. Het is zeer leuk en hartverwarmend om ze te lezen. Doe gerust verder!
We zijn nu al 5 dagen in Ethiopië en België lijkt ver weg. In tijd en in afstand. Hier beginnen we stilaan onze draai te vinden en verkennen we letterlijk links en rechts de wereld buiten het hotel. Ook deze dag is weer voorbij gevlogen. We slapen hier steeds behoorlijk lang, tot ruim 8 uur en voor Marie is dat geen probleem, integendeel. Ze protesteert fel als ze eruit moet. Vanmorgen hebben we haar eerst op het potje gezet en voorwaar: het werd mooi gevuld! Haar ochtendtoilet gaat nog steeds gepaard met het nodige gehuil - water blijft water -, maar we hadden de indruk dat het iets vlotter ging dan gisteren. Omdat ze nog steeds wat koortsig aanvoelde, hebben we haar ook nog een perdolansuppo gestoken; iets wat ook met de nodige strubbelingen gebeurde. Eénmaal deze fase achter de rug, waren we klaar voor het ontbijt. Ze kan hier rustig van genieten, met haar vingertjes één voor één een stukje omelet verorberen, een stukje brood en wat groenten. Ze is een heel leuk kind om mee te gaan eten: ze blijft rustig zitten, ze eet op haar gemak en ze kan wel genieten van eten. In de voormiddag hebben we gespeeld in de speelruimte en op de kamer. Met de onnozelste spelletjes eerst. Een sleutel op je hoofd leggen en een eendje op je hoofd houden. Waarom hadden we toch die boekjes, puzzel, dvd's, kinderliedjes en andere knuffels mee? Vanmiddag waren we voor de verandering de eersten in het restaurant, nog voor de Spaanse Armada. We hadden nog niet besteld of daar waren Greet, Tom en hun babymeisje Imani al. Het was een gezellige maaltijd, ervaringen uitwisselen en elkaars kind bewonderen. Na de maaltijd hebben we hen met rust gelaten: laat hen maar de ganse eerste dag verder genieten van elkaar; we hebben hier genoeg tijd. Het was toch al weer 14.30 u toen we terug op de kamer waren en toen hebben we met z'n drietjes een dutje gedaan, waaronder Marie tot bijna 16.15u. Tijd voor een beetje actie en het doel was 's de andere supermarkt te gaan verkennen, de andere kant uit (kleine kilometer stappen). Vermits we 's avonds op de kamer willen eten, hebben we altijd wel wat inkopen te doen en we wilden ook 's het pamperaanbod daar bekijken. Net toen we aan de ingang van het hotel stonden, begon het feller en feller te regenen. We hadden geen zin om terug naar de kamer te gaan, dus werd het een break in de tearoom naast het hotel. Een koffie, een water, een stuk chocoladetaart en een biertje (Saint George) - raad voor wie wat - en mensen kijken (wij zijn daar de enige bleekscheten). We hebben overigens fantastisch nieuws gekregen vandaag uit Landskouter: Anis kan fietsen zonder wielen en Hannah doet het ook prima. Wel: wij hebben ook iets te vertellen: ons Marie kan eigenhandig het dopje van het flesje water openen, eraf doen, erop zetten en dichtdraaien. En als het dopje op de grond valt, vindt ze het meestal terug. Het stuk chocoladetaart viel overigens behoorlijk in de smaak bij haar. Gelukkig stopte het na dit intermezzo ook met regenen en konden we effectief stappen naar de supermarkt. Onderweg zagen we schoenenpoetsers, timmerlui die in open lucht werken en door de regen hun kasten moesten beschermen met platen, vrouwen die gebakken maiskolven verkochten op straat onder hun paraplu, ...zeer filmisch voor ons, maar voor hen een dagelijkse realiteit van overleven. Uiteindelijk vonden we de supermarkt, iets groter dan de andere, en we kochten er brood, bananen en appels. En het assortiment pampers was idd iets ruimer. Marie genoot wel van de wandeling en van de vele indrukken. Het was te horen aan haar commentaar: oh, oh, oh. We waren bijtijds terug om haar terug rond 19u in bed te kunnen stoppen (structuur voor alles, he).
