Het verslag van een zeer deugddoende zuurstofkuur aan het Langanomeer lezen jullie morgen. We zijn nu teveel aan het eind van ons Latijn. Het was in elk geval meer dan de moeite waard en we hebben ons voorgenomen om de volgende keer in Ethiopië er zeker enkele dagen te blijven (Addis daarentegen zal niet meer verder verkend hoeven te worden).
Wat we wel nog op de blog willen zetten is de verdere info ivm onze terugvlucht. Tom is gisteren zo vriendelijk geweest om ook onze nieuwe tickets in het reisbureau af te halen en voor te schieten. Gelukkig vielen de extra kosten mee: 20 euro de man. Het ticket van Marie zal ik morgen met Bruk regelen. Een nachtvlucht op woensdag bleek wishfull thinking. Het wordt een dagvlucht op zondag 8 augustus. We vertrekken 's morgens om 10.00u uit Addis en vliegen via Frankfurt - waar we meer dan 4 u moeten wachten - naar Zaventem waar we om 22.10u zouden moeten landen. Als er al iemand ons staat op te wachten, heb nu al enig begrip voor 3 doodvermoeide reizigers!
Morgen dus meer nieuws. Enkel nog dit: meter Hilde: nogmaals een dikke proficiat met je verjaardag!! Tante Kathleen, de andere meter, sms'te dat het vandaag de feestdag is van Lidiya. Op de verjaardag van de meter is het de naamdag van onze schat...bestaat toeval?
We zijn volop aan het aftellen. Misschien nog drie keer slapen en dan kunnen we woensdagnacht terugvliegen naar Brussel. Bruk kwam ons persoonlijk opzoeken vanochtend om te zeggen dat hij al het mogelijke doet voor zo'n scenario, maar echt zekerheid hebben we nog niet. Ondertussen heb ik de koffers al gepakt, want morgen gaan we op weekend. We denken dat we de minst roekeloze chauffeur (Fasika) van het hotel hebben kunnen strikken om ons tot de lodge te voeren. Hij moest vanavond wel nog de limousine van het hotel besturen voor een bruiloft. Hopelijk kan Marie wat slapen, want de bruiloft duurt (volgens het personeel) maar tot 22u. We hebben ze goed moe gemaakt en ze ligt zowaar te ronken.
Vanochtend bezochten we de Holy Trinitykathedraal. Het was immers zondag. De kerk ligt in een oase van groene rust. Toch was het bezoek confronterend omdat er zoveel bedelaars langs de weg zaten. Er was ook een kerkhof naast, waar de sufragette Emily Pankhurst begraven ligt. Ze protesteerde in Ethiopië tegen de Italiaanse bezetting. Merkwaardig dat we ze hier terugvinden. We namen daarna een blauwe taxi naar Top View Restaurant om onze lodge te betalen. We aten er heel smakelijk Italiaans. De Italiaanse invasie had blijkbaar ook positieve sporen nagelaten. Een groep Belgische toeristen werd met handgekus van Marie onthaald. Ze stal meteen alle harten. Ik was bijzonder trots op mijn dochter en haar goede manieren.
We wilden de middagdut inkorten, om haar morgenochtend niet om 6u te horen kraaien van plezier, zoals ze deze morgen deed. Papa hield echter het been stijf en ze mocht pas uit haar roze prinsessenbed om 6u45. Na haar middagslaapje kreeg ze een English cake in de cafetaria beneden, die ze met veel smaak opat. Het verplichte wandelingetje rond het hotel eindigde in een spelletje 'mama pakken' vanop de schouders van papa. Ze gilde met zoveel verve van contentement, dat we begonnen te vrezen voor haar stembanden. Tiktak bracht gelukkig weer rust voor het eten, want anders is ze door het dolle heen. Ik vermoed dat er een feministe in wording in haar zit. Alhoewel... Door de bruiloft werden we voor het avondmaal verwezen naar de speelzaal, waar we de match Arsenal - Celtic voorgeschoteld kregen ipv een soep die we bestelden. Onze meid had honger dus werd het eerst een banaan, dan een appel, dan een betterfood, dan een boterham en tenslotte (na 45 min en een eerste speelhelft)werd het soepje gebracht en had ze een kogelronde, schrikwekkende buik. We nemen ons voor om ze niet meer zoveel te laten eten, maar ze doet het met zoveel smaak, dat je moeilijk kan weigeren.
Het speelplein: de dag was weer in een wip voorbij!
Waar zijn die nachten gebleven waar Marie in één ruk doorsliep van het eerste contact met het hoofdkussen tot en met het verschrikkelijke moment dat wij haar moesten wekken? Those were the nights. Vorige nacht werd ze opnieuw een aantal keren wakker. Ze huilt niet echt, maar ze staat wel rechtop in haar bedje. Zonder veel woorden leggen we haar terug in de slaaphouding, wel steeds erbij zeggend dat ze nu moet slapen. Ze is zeker moe, maar het is alsof ze zich ervan wil vergewissen of wij er nog altijd zijn. Verlatingsangst, zeker?
Gelukkig sliep ze de tweede helft van de nacht goed door om rond 7.20 u wakker te worden. Het is zalig om die eerste momenten samen geleidelijk te ontwaken. Wat soezen en rollebollen, geen dwang van wekker, school noch werk, maar dan toch de roep van het potje (werd stevig beantwoord) en de wasbeurt aan de lavabo. Ze staat nog steeds op de grote stoel aan de lavabo maar wat een verschil reeds met de eerste dagen: ze zit al spontaan met beide handen in het water te spelen. Het wassen en aankleden gaat vlot en er wordt veel gebrabbeld. Marie is in een goed humeur. Ook de weergoden zijn met het goede been uit bed gestapt: zon en felblauwe hemel. Zit daar een tweede zwemdag in het verschiet?
Zoals gewoonlijk zitten Greet, Tom en Imani al eerder aan de ontbijttafel dan wij. We praten over gisteren spijtig dat Bruk niet tot op de ambassade is geraakt en we dromen over de volgende weken. Het is goed dat we hier niet alleen zitten als Vlaams koppel en dat we bij elkaar ervaringen kunnen uitwisselen hoe we ons leventje zullen organiseren bij de thuiskomst. Het is ook duidelijk te merken dat Imani en Marie elkaar beginnen te kennen: er is oogcontact, ze houden elkaars hand vast,...We smeden plannen om dit Kempens gezinnetje 's van een dagje Gent te laten proeven.
Nu, first things first: en voor Marie is dat hoedanook het ontbijt. Pas als de laatste kruimel achter de kiezen is, kan de rest van de wereld even bekeken worden.
Het blijft zowaar zomeren in Addis en we besluiten met z'n allen om niet naar het zwembad te trekken hoe verleidelijk ook maar wel naar het 'seventies' speelplein en park van hotel Ghion. Een infrastructuur die ook door de lokale bevolking wordt gebruikt.
Het was even wachten op het hotelbusje (de Spanjaarden hebben een nieuwe armada uitgestuurd en die willen ook op uitstap) en dan maar even iets gaan drinken in de hotelbar (het was even wachten op het fruitsap); het is hier ook even wachten om terug te keren naar België. Adoptie: het is even wachten.
Het speelplein bij hotel Ghion. Leuk. Toegangsprijs voor de schommels, wipplanken en ander marteltuig: 2,5 Birr (pakweg 15 eurocent). Mooie foto's van Imani en Marie op de schommel.
Papa en Marie op de wipplank. Marie die niet begreep waarom er geen beweging in kwam. Een ouderwetse draaimolen met een steeds herhalend afschuwelijk Duits discodeuntje uit de jaren 80 (een seventies speelplein zeggen ze dan). De 2 gezinnen dronken iets op een terras en maakten daarna elk een wandeling in het park met hun dochter. Het park vonden we wel mooi, Marie vond het terras mooier. We toonden haar cactussen en deden alsof we ons prikten. Gevolg: ze dacht dat alle struiken, bomen en bloemen prikten. Het was een toffe uitstap, we waren blij om 's buiten te zijn en niet tussen de uitlaatgassen te zitten. En: er was een zwembad. Maar: het weer was ondertussen heel wat frisser geworden en het water leek ons -aan de zwemmers te zien- een pak koeler dan in de Hilton. Het zal dus voor een andere keer zijn.
In de namiddag zijn we in ons hotel gebleven. Serieuze stortbuien en windvlagen. Maar het was best gezellig met z'n drietjes op de kamer. Onnozel gedaan met ballonnen en hartelijk gelachen. Liedjes gezongen. Naar ons fotoalbumpje gekeken (voorbereiding op België: ons huis, Marie's slaapkamer, mama in de keuken, papa poetst zijn tanden in de badkamer, mama en papa in hun bed, de olijke tweeling Anis en Hannah, de tantes, de grootouders,...). Naar Tiktak gekeken: het viel ons op dat Marie nu wel, in tegenstelling tot 2 weken geleden, heel aandachtig kon kijken naar dit programma. Ze zei vandaag ook vele keren 'mama' en 'papa'. En met een zacht, ijl stemmetje 'Hallo'. Als ik 'Hi' zeg tegen het (poets)personeel, imiteert ze dit ook. Dan zeg ik haar dat dit Engels is en dat ze dit nu nog niet hoeft te leren. Maakt haar weinig uit.
Onze kinderen lokken hier heel wat reactie uit. Iedereen wil hen kussen, in de wang knijpen of vastpakken. Meestal wil Marie dat zelf niet (bv vastgepakt worden) wat we toejuichen en meestal zijn we de mensen ook te vlug af. In het speelplein bv: ik had Marie even op de grond gezet opdat ze wat zou kunnen rondlopen en als een duivel uit een doosje kwam de opdringerige ober toegesneld om haar op te pakken. Hij vond als kindervriend dat hij kennelijk het recht had no problem, sir maar ik was net iets alerter en kon Marie net op tijd van zijn klauwen behoeden.
Of een hilarischer situatie: was met Marie in de rugdrager in de lokale supermarkt en een vrolijke verkoopster ziet haar en lacht: 'Hello baby', waarop mijn repliek: Are you talking to me?
Voila. We hebben hier weer een dag volgemaakt. Benieuwd of we volgend weekend in ons vertrouwde Mariakerke zitten.
En dan nog een dienstmededeling: het internet ligt hier al een dag of twee, drie bijna plat. Skypen lukt niet, iets op de blog zetten is moeilijk, e-mails beantwoorden lukt niet. Wellicht zal het na het weekend opgelost raken. Maandag en dinsdag zitten we op 200 km ten zuiden van Addis, aan het Langomeer in Sabana Lodge. Jullie zullen dus even moeten wachten op een verslag, en ondertussen hopen we ook meer duidelijkheid te hebben ivm onze terugvlucht. Tot dan!
Op vrijdag 30 juli zijn Hans en ik 16 jaar geleden getrouwd. Gelukkig dat Hans het zich nog herinnerde, anders was deze dag voorbijgegaan zonder een goede fles wijn op de kamer. We waren vandaag ook vol spanning over wanneer we zouden kunnen vertrekken. Bruk bleef echter heel stil. We stuurden hem zelf een smsje en hij zei dat hij vandaag geen tijd had gehad om naar de Belgische ambassade te gaan. Het wordt dus maandag en hij probeert vanaf woensdag een plaats te vinden op het vliegtuig. We spelen al een tijdje met het idee om een weekendje buiten Addis en de vele roetwolken te verblijven. Via een collega van Hilde hadden we een tip voor een kindvriendelijke uitstap naar een Langano meer in de Rift Valley. De foto's zien er heel aantrekkelijk uit. Het lijkt een oase van rust en dat is wat we zoeken na 14 dagen in een superdrukke stad te leven. Het is trouwens op weg naar Awasa, waar onze kleine meid vandaan komt. Het is 3u rijden. We twijfelden een beetje, maar we hebben nu toch besloten om te gaan. De lodge is echter dit weekend volzet. We zullen dus pas maandag kunnen vertrekken en dinsdagavond zijn we alweer terug, want we willen zeker onze vlucht niet missen. Vandaag zijn we niet op uitstap geweest. We wilden een telefoontje van Bruk niet missen. Imani had trouwens haar ouders 's nachts wakker gehouden en daarom werd het een dagje hotel. Gelukkig voor Marie waren er 2 nieuwe kindjes van 14 maanden en 3 jaar. Ze vond het heel leuk om met hen samen te spelen. Volgens Hans is ze rijp voor de Visitatie. Hij blijft een voorkeur hebben voor de katholieke school. Ik weet het nog niet, maar eigenlijk is het een beetje om het even. We zullen wel zien of ze zich er goed voelt. Juist op de feestdag van mama en papa vond ze het nodig om te tonen wie ze was : ze testte onze grenzen af. Mama moest haar 's ochtends al uit bed zetten, papa had groot gelijk toen hij haar even liet bekoelen op de grond van het restaurant, omdat ze niet direct brood kreeg (en haar 2 vriendinnetjes wel). Haar middagdutje was daarom bijzonder nodig. Na haar slaapje herpakte ze zich, maar ze vond het toch vreemd dat we zoveel moesten afspreken (weekend lodge) en dat ze wat minder aandacht kreeg. Ik vermoed dat ze voelt dat er iets op til is en daarom hebben we al verscheidene keren de zwarte krullenbol op haar kussentje moeten leggen. Ik geloof dat ze het nu opgeeft en besluit te slapen. Wij genieten nog van onze 'Two Oceans' en tellen verder af. Misschien nog 5 nachten slapen en dan zien we jullie terug...
van de adoptiedienst Ray of Hope in de late namiddag! Ze kon ons verheugd melden dat FCA in Brussel de voorlopige erkenning heeft gegeven en dat is dus zeer goed nieuws! Deze voorlopige erkenning hadden we nodig om het visum van Marie op de Belgische ambassade te Addis aan te vragen. Dat kan dus vandaag gebeuren en met een beetje geluk duurt dit 1 à 2 dagen en dan kan de terugvlucht geboekt worden. Dus ergens (eind?) volgende week zitten we op het vliegtuig richting België! Dat we een 'boete' zullen betalen wegens het wijzigen van de datum (onze terugvlucht was voorzien op 22 aug) kan ons niets schelen. We verkiezen dit boven extra hotelovernachtingen en het risico op burenlawaai (moest daarnet aankloppen bij de buren omdat hun tv te luid stond en onze Marie net in dromenland was beland). België: here we come!
En dan de rest van het binnenlandnieuws.
Vorige nacht was Marie niet in goeie doen. Ze kwam om de haverklap wakker en stond te grienen in haar bedje. Na diverse methodes te hebben geprobeerd trial and error o.a deze van mama-en-papa-zijn-in-een-diepe-slaap-verzonken-en-horen-onze-grienende-trien-totaal-niet, viel ze uiteindelijk toch in slaap. Sinds we hier nu 2 weken zijn, was dit haar eerste sukkelnacht.
Bij het ochtendgloren: stralend blauwe hemel. Bij de ontbijttafel waren we het met Tom&Greet het er vlug over eens: dit is Z-Day! Zwemdag!
(Tussen haakjes voor de aandachtige bloglezer: er zijn weer enkele Spaanse koppels gearriveerd en dus is men weer overgeschakeld op het ontbijtbuffet. Wat vooral door Marie luid werd toegejuicht.)
Na het ontbijt de zwemzak klaargemaakt en dan met Imani & co het hotelbusje in richting de Hilton. Het openluchtzwembad aldaar werd door Marie met open mond begroet: zoveel joelende kinderen (die hadden echt waterpret!) in één superlavabo. Nog nooit gezien! De kleertjes werden omgewisseld voor die van het nog nooit gebruikte maar prima passende Nijntjesbadpak (papa deed gewoon zijn zwembroek aan, dit ter informatie voor de ongeruste bloglezer en, je weet maar nooit, voor de meelezende psychologen van het maatschappelijk onderzoek) en dan, het grote moment: het sop in. Stel daar geen duik bij voor: Marie zat als een bang (ko)nijntje op de arm van papa en behoedzaam werd er in het zwembad afgedaald en deden we de eerste stappen. Man, wat was dat water warm (35°?). De warmte had een weldadig en verdovend effect op onze waterrat. Ze huilde niet! De ettelijke oefenpartijen vooraf aan de lavabo en in bad met mama en papa hadden duidelijk vruchten afgeworpen. Afwisselend met mama en papa op de arm heeft ons waterkonijn zeker 1 uur in het zwembad doorgebracht. Ook Imani en Greet&Tom genoten duidelijk van het zwembad. Het was al middag en het weer begon ook weer om te slaan als we , opnieuw een ervaring rijker, besloten om nog iets te drinken naast het zwembad. Iedereen was wat murw en het bekende hongergevoel na het zwemmen begon ook de kop/maag op te steken. We gingen dus terug naar ons vertrouwde hotel en konden direct onze benen onder tafel steken voor de lunch. Voor Marie bestelden we de overheerlijke kipperoomsoep. Het werd eerst op luidkeels protest onthaald bij onze peuter onbekend is onbemind is ook in Ethiopië van toepassing, maar na een aarzelende eerste hap ging het er toch vlotjes in. Dit smaakte naar meer! Doorzetten is dikwijls de boodschap.
Daarna was het tijd voor een verdiende middagdut de zwembadervaring eiste zijn tol en de verloren uren slaap van de nacht moesten ook nog 's worden ingehaald. Ook wij genieten van de siesta; we doen eigenlijk evenveel indrukken op als onze kleine.
Daarna werd er nog geskypt met tante Kathleen en tante Ilse en toen kregen we het telefoontje van Charlotte van de adoptiedienst en is mijn verhaal rond.
Marie was er deze ochtend vroeg bij. Om 20 over 6 was ze er al. Hans probeerde ze nog wat te sussen, maar ze begon monter te vertellen in haar brabbeltaaltje en hij ging gauw overstag. Dat was eventjes niet consequent, maar wie kan zo'n zwarte krullebol weerstaan met beide handjes in de lucht. Nog even soezen was er duidelijk niet bij. Wel rollebollen en de nachtkastjes verkennen. Moeder ging in bad en Marie volgde gedwee. Ze zat zelfs even alleen en bleef nadien bij papa zitten in het warme water met haar hoofdje juist boven water. De schrik is duidelijk verdwenen. Bij de wellnessbeurt van onze prinses zat vandaag ook voor het eerst een haarolie-hoofdmassage voor de krulletjes die zienderogen beginnen te groeien en een nagelknipbeurt. We hielden ons hart vast voor het laatste, maar blijkbaar was het niet de eerste keer en liet ze zich met wat kleine stribbelingen toch verwennen. Door het vroege uur zaten we als eerste hotelgasten in het restaurant. De Spanjaarden waren verdwenen en met hen ook het buffet. Dit vormt wel een probleem, want twee full breakfeasten volstaan niet om een hongerige Marie te voeden. Morgen worden het er dus drie.
We besloten ondanks de regen souvenirs te kopen in de buurt van de post office. Greet en Tom en Imani gingen met ons mee. Het was trouwens een tip van hen. We profiteren eigenlijk een beetje van hun ervaringen. Ze reisden vorig jaar een maandlang door Ethiopië. De regen viel uiteindelijk nog mee en we vonden een paar mooie cadeautjes voor het thuisfront. Marie kreeg haar eerste armbandje in de Ethiopische kleuren en een handtrommeltje. Trots toonde ze haar aanwinsten, maar het armbandje was al na 1 uur zoek. Het trommeltje is een geslaagder cadeautje.
Na een copieuse pasta met spinazie was het dringend tijd voor de middagdut. Ze viel bijna in slaap boven haar bord. Wij beginnen ook al te wennen aan de siesta en doen een dutje mee. Hopelijk kunnen we dat thuis verder zetten.
Om 16u liep ze in haar ééntje naar het terras aan de achterkant van het hotel. Ze was duidelijk in haar sas met een poes die passeerde, een ballon die over de muur verdween, een vogeltje dat ze zag vliegen,... Ze loopt heel grappig met kromme beentjes achter alles aan. Het is genieten om haar bezig te zien. Achter een rotsblok zat een meisje van 10 jaar met haar kleine broertje (even oud als Marie) ons gade te slaan. Toen ze passeerde gaf ik haar ook een ballon. Je ballonnen komen van pas Hilde en moeder! Het meisje kreeg een standje van de wachters van het hotel. Je voelt je daar niet echt goed bij, maar ik denk dat er anders veel bedelende kinderen zouden rondhangen. Uit mijn ooghoeken zag ik wel dat ze het leuk vond om gekke geluiden te maken met de ballon voor haar broertje. Je zou ze soms allemaal willen helpen...
Na een kort ommetje arriveren we terug in de speelzaal. Ze begint op haar ééntje te spelen, wat we een goed teken vinden. Hans en ik proberen wat te volleyballen terwijl we zitten. Het is fijn om onze dochter zo tevreden te zien, maar we kunnen niet ontkennen dat we de tijd aan het aftellen zijn tot ons vertrek. We zagen Bruk vanochtend en hij zei dat de kans groot is dat we volgende week kunnen vertrekken. We hopen het en fantaseren over de dingen die we zullen doen als we thuis zijn.
Adios!, zongen de Spanjaarden daarnet op straat voor het hotel vooraleer het hotelbusje hen naar de luchthaven bracht voor een nachtvlucht via Istanboel naar Madrid. Obama en z'n ouders moeten dan via Madrid nog naar Tenerife. Toch blij dat wij 'maar' naar Mariakerke moeten vanuit Brussel. De Spaanse armada is dus gaan vliegen, maar we hebben de voorbije dagen toch druppelsgewijs nieuwe Spanjolen hun intrek zien nemen in Addis View.
Vanochtend, tussen slaap en ontwaken, hoorden we het onderhand vertrouwde geluid van een te gulle regenbui. Zo'n type plensbui die wil overdrijven, die alles grondig nat wil maken en die van plan is om er niet mee op te houden. Maar kijk: 'na de ritus der ontlasting en reiniging' (Erwin Mortier) van dit kersverse gezin brak zowaar de zon door.
Die ochtendverzorging wordt stilaan een routine en Marie vindt dit geen enkel probleem: eerst nog even samen in het grote bed, dan de gordijnen openschuiven (ze reageert dan telkens gespeeld: aiai, dat licht in mijn ogen!), vandaar naar de badkamer op het potje (werd ook vanmorgen goed gevuld en we onderstrepen dan telkens onze blijdschap met gejuich en handgeklap een lege doos wordt ook met de nodige teleurstelling vocaal begeleid) en het wassen op de grote stoel aan de lavabo (het brullen van de eerste dagen bij dit onderdeel is ondertussen fel verminderd, het is meer een pro forma geworden). We wrijven haar ook systematisch elke dag in met een huidverzorgingsproduct (ze heeft rap een droge huid) en een billenzalf. Dan de kleertjes aan en met haar zakje (beker, slabbetje en bord) rond haar pols, kunnen we naar boven vertrekken, naar het restaurant op de 6de verdieping (wij logeren in kamer 301).
Eerst laten we Marie -begeleid door papa- zelf de 10 treden van de trap stappen en daarna nemen we met z'n drietjes de lift. Aha, de lift: er is een spiegel in de lift! En toevallig is Marie gek op spiegels; komt dat goed uit. Steevast volgt hetzelfde ritueel: kijken of ons haar goed ligt -Marie lacht dan steeds haar melktandjes bloot- , elkaar verbaasd benoemen: oh: papa, oh: Marie, oh: mama weer gelach en dan kussen papa en mama elkaar waarop Marie zich ook niet onbetuigd laat. En dan, pas dan, komen we op de 5de verdieping: terug staptijd: 10 treden naar boven voor Marie en dan, eindelijk, kan ze parmantig stappen naar de tafel van Greet, Tom en Imani terwijl het aanwezige personeel glimlacht om haar wiebelende beentjes.
Aan de ontbijttafel kwamen we met Greet &Tom snel overeen: laten we 's te voet een andere buurt verkennen van Addis. Vermits Tom&Greet vorig jaar in Addis waren (startpunt van hun rondreis), herinnerden ze zich een wandeling vanaf het station. Chauffeur Fasica voerde ons met het hotelbusje tot de afgesproken plaats en we passeerden onderweg o.a de ambtswoningen van de premier en van de president en Africa Hall, een instelling van de Verenigde Naties.
Aan het station heerste een grote bedrijvigheid van straatventers en aankomende en vertrekkende bussen. We liepen er door een parkje en een drukke straat (we prezen ons gelukkig dat we de rugdrager meehadden ipv de buggy, want het voetpad moest je daar goed zoeken tussen de plassen, de modder en de putten) richting een grote open ruimte waar er volop werd getraind, gelopen en gevoetbald. Best een leuke plaats. De zon was nu echt van de partij, en het deed deugd. Het woordje zonnecrème viel zelfs en dat was al lang geleden. Ook de kinderen genoten van de wandeling, er was dan ook zoveel om naar te kijken. Uiteindelijk belandden we in een heel verzorgd speelpleintje. Heel verzorgd: dus werd er toegangsgeld gevraagd. Zeer bizar: er wordt een toeslag gevraagd als je zou willen filmen. We werden zelfs gefouilleerd om binnen te mogen. Het bezorgt je een dubbel gevoel: je bent opgelucht om even in een groene ruimte te vertoeven en niet de illusie te hebben om tussen de uitlaatgassen te zitten (een autokeuring kennen ze hier wellicht niet), maar anderzijds stel je vast dat je de enige gebruiker bent van deze oase. Er zijn hekkens en ik telde minstens 3 bewakers. Geef mij maar de Belgische parken en gratis speelpleintjes. Of die van Parijs: toch ook een grootstad maar met heel veel openbare, groene speelgelegenheden.
Nu, Marie liet het niet aan haar hartje komen: zowat alle speeltuigen waren vreemde objecten voor haar, maar ze genoot ervan. We gaan dit de eerste weken Mariakerke zeker verder exploreren!
Vandaag bezochten we met zijn allen de Entoto Mountain. Allen, dat zijn Greet, Tom, Imani, Heidi, Hans, Marie en de vriendelijke chauffeur van het hotel. De Entoto Mountain, dat is een berg die we vanuit ons hotel kunnen zien en hoger ligt dan 2000 meter (dat is de hoogte waar Addis Abeba ligt). We wisten niet goed wat we moesten verwachten : een mooi uitzicht, een kerk? Het bleek een boeiende uitstap naar het verleden, meerbepaald naar de 19de eeuw ten tijde van keizer Menelik. Hij stichtte de stad Addis Abeba, maar hijzelf verbleef in de bergen en het moet gezegd het is een mooie plek. Hij koos een stille, groene, meditatieve plek ver van de drukke en kleurrijke stad. We rijden moeizaam omhoog door eucalyptusbossen (groeien heel vlug en zijn ideaal om houten woningen van te maken). We passeren ezeltjes heel zwaar beladen, maar ook vrouwen, zo mogelijk nog zwaarder beladen. Geitenhoeders met hun kudde versperren de weg. Net zoals enkele magere koeien. Het uitzicht is prachtig. We wanen ons ergens in de Franse Pyreneeën, maar als ik mijn camera langs de groen glooiende weiden laat glijden, komen kinderen langs de auto rennen en roepen 'Some money, please'. Het regent gelukkig niet, maar het is fris. We bekijken in een museum de schatten van de keizer en achter een kleurrijke, orthodoxe kerk liggen de woningen van de keizer. Het is niet Versailles, maar de traditionele woning doet toch heel aristocratisch aan. Het dak is bv. van cederhout en er is een prinsesseningang, waar Imani en Marie heel charmant voor poseren. Daarna neemt de chauffeur ons mee naar een orthodoxe kerk, die we wel kunnen bezoeken. Het is heel kleurrijk beschilderd vanbinnen met allerhande bijbelse taferelen. Een lokale gids toont ons al dat moois, maar we moeten daarvoor wel onze schoenen uitdoen. Het tapijt voelt koud en vochtig aan, maar de rondleiding is de moeite waard. We krijgen zelfs een muzikaal optreden, waarbij Marie ademloos naar de grote trom kijkt. Een orthodoxe viering duurt 6 uren. Naar ons idee toch een beetje lang. Naast de ronde kerk liggen er wat gebouwtjes waar 9 monniken wonen. Ze hebben die plaats gekozen om er een kerk te bouwen, omdat er een heel oude grot is, die men al 700 jaren gebruikt als bidplaats.
Terug in het busje snakt Imani naar haar papfles en Marie houdt stoer de weg in de gaten. Ze staat recht achter de chauffeur en geniet van alle aandacht die ze krijgt. Een zelfbewuste meid dat is ze wel. In het hotel aangekomen besluiten we in het restaurant te gaan eten. Hopelijk moeten we niet te lang wachten, want ook Marie heeft honger. Dat laat ze blijken door haar bord op de grond te gooien. Ze krijgt een standje van papa en mag even bezinnen in de hoek van het restaurant. We kunnen ons lachen nauwelijks bedwingen als ze staat te grienen met haar vuistjes voor haar ogen. Ze weet heel duidelijk wanneer ze iets verkeerds doet. 's Ochtends deed ze pogingen om mama te slaan, maar ook dat werd streng berispt. Ze probeert haar grenzen te verleggen, maar ze beseft dat niet alles kan. Het is ook voor ons niet altijd eenvoudig : een puzzelstuk mag je op de grond gooien en een boekje niet.
Na haar middagdut van 2 uren, waar zelfs wij even in slaap vielen, is het altijd moeilijk wakker worden. Marie heeft haar tijd nodig. Als we net voor alweer een onweersbui het terras en het steegje achter het hotel verkennen, botsen we op een poes. Ze kraait van plezier. Ze stapt ook het steile steegje op in haar ééntje zonder de hulp van een hand. Wat een prestatie is met die korte beentjes. We komen een meisje tegen van 10 jaar die haar een handje wil geven. Ze doet het pas als mama het haar voordoet.
Bij de eerste spetters is het richting speelzaal, waar ze al heel wat ondernemender is dan de eerste dagen. Ze gaat nieuwsgierig kijken naar een baby, ze loopt ongedwongen de zaal door met papa achter een bal, ze speelt op haar ééntje met wat speelgoed en als kers op de taart geeft ze een handje aan Imani. Op de kamer belt Hilde ons op en even later zitten 4 kinderen geboeid te kijken naar gulzige Marie die brood eet. 'Zegt ze al een woordje?', vraagt Janusz. Nee, moeten we bekennen. Ze zegt wel soms iets na bv. iaiao (Wie herkent het kinderliedje?). Maar wat ze vandaag allemaal presteerde, vinden we toch buitengewoon veel, voor zo'n kleine pruts!
Zondagmorgen. Normaal gezien ga ik nu naar de bakker om verse pistolets, croissants, boterkoeken en chocoladekoeken. Inclusief de Zondag en af en toe een gebakske voor in de namiddag als we niets gepland hebben. In het vervolg zal Marie ook meestappen naar onze Mariakerkse bakkers. We zijn nu 10 dagen papa en mama en het voelt goed en het is fascinerend om Marie dag per dag te zien openbloeien. Ze voelt zich op haar gemak, ze verkent ook volop onze grenzen, maar ze is absoluut niet lastig.
Het ontbijt hier op zondagmorgen verschilt weinig tot niets met die van andere dagen. Zoals gewoonlijk zitten Greet, Tom en Imani er al en schuiven we bij hen mee aan tafel en roddelen we wat over de lawaaierige Spanjaarden (die vertrekken dinsdag, those lucky bastards). Vol verwachting zit onze dochter in haar stoeltje in vol ornaat (slabbetje, bordje en drinkbeker) te wachten wat papa zal meebrengen van het buffet. Zowat elke keer hetzelfde: licht geroosterd brood, omelet, pannenkoek, af en toe worteltjes en courgettes en de verrassing van de dag; vandaag soort grove friet met worstje en spek. Ananas, mango en watermeloen. Buiten regent het oudewijven, cats en dogs en pijpestelen. Als we ooit terugkeren naar Ethiopie, dan liever niet in dit regenseizoen!
Vermits we een dagje hotelkamer al evenmin zagen zitten, besloten we om per taxi naar het Nationaal Museum te trekken (onze museumvoorraad in Addis is nu echt wel op). De chauffeur van het hotelbusje was niet vrij; hij moest de limousine voorrijden van een koppeltje dat trouwde maar hij was wel zo vriendelijk om een taxi te bellen. Op die manier wisten we ook hoeveel een taxirit kost zonder gefoefel (30 birr, goeie 2 euro). Je kan de taxi's hier herkennen aan de blauw/witte kleuren. Het goedkoopst zijn de minibusjes, propvol mensen. Wij namen met ons drietjes de autotaxi en dit is steevast een gammele Lada. Er wordt hier langs de weg trouwens stevig gesleuteld aan dergelijke Lada's; Cubaanse toestanden zijn eigenlijk niet ver weg (daar hebben de oldtimers nog karakter). Maar zo'n Ladataxi is toch ook een belevenis. Op de voorruit: Jesus is the Lord. Rond het dashboard een tekening van the Virgin. En ondertussen rakelings langs voetgangers scheren. De chauffeur van de eerste Lada deed ostentatief zijn autogordel om, maar die van mij ontbrak wat een verlegen lachje ontlokte bij de chauffeur. De wegligging van de eerste Lada was ook zeer bedenkelijk: ofwel werkten zijn remmen maar half ofwel waren de banden spiegelglad. Dit in combinatie met gietende regen, serieuze putten en plassen in en op de weg en desondanks heel wat volk op straat. Onze taxi van de terugrit had wel gordels, maar zijn ruitenwissers werkten niet. Het zijn details. Deze chauffeur was fier op zijn cassette met Withn. Houston.
Het National Museum is bekend omwille van het skelet van Lucy, een ruim 3 miljoen jaar oud vrouwenskelet dat in Ethiopië werd gevonden. We waren eigenlijk vrij rap rond met ons bezoek en dan gingen we ernaast naar Lucy's Place, een zeer tof restaurantje. We hebben er lekker gegeten. Marie nam er de ravioli met spinazie in roomsaus. Het ging er vlot in.
Na de middagdut hebben we nog uitgebreid geskypt met Kathleen en ma. Het was tof. Maar we beginnen toch ook wat te verlangen naar real life ontmoetingen in plaats van dat spacy virtuele gedoe. Hopelijk weten we volgende zondag of Brussel ons een voorlopige erkenning wil geven. Want dan kan het vooruitgaan. Dan 1 dag later het visum in de ambassade en dan uitzoeken welke vlucht we kunnen terugnemen... Ondertussen zitten we dus toch nog wel zeker 2 weken in Addis. Voila. 'k Ga nog wat lezen. 'k Vraag me af of er in België nog iemand deze blog leest: iedereen is op reis, zekers?
Jawel, vanmorgen zijn we er in geslaagd Marie te verleiden om in bad te stappen. Ze zag dat mama enorm genoot van een warm bad en na enige minuten stak ze aarzelend haar armpjes uit. Wilde spelletjes waar Anis en Hannah sterk in zijn, ondernam ze niet. Maar ze liet gewillig warm water over haar stromen. Aan het ontbijt vertelden we Greet en Tom trots onze vooruitgang. Ook zij zijn tevreden over de vooruitgang van hun baby.
We hadden vandaag dezelfde plannen nl. het natuurhistorisch museum bezoeken op 1 km van het hotel. Het werd een gezellige uitstap. Onze kindjes gedroegen zich voorbeeldig. We kregen een exclusieve rondleiding met een gids. Een man die ook met veel zorg onze ingangtickets maakte. Echt storm loopt het niet voor het museum, maar het is aandoenlijk hoe ze alles met veel trots voorstellen (terwijl in België het ongelooflijk oubollig zou overkomen). Hun biodiversiteit is ook heel wat imposanter dan onze dierenwereld. Van antilopen tot prachtige vlinders en een hele zaal vol met opgezette vogels.
Na het museumbezoek was het alweer tijd voor Imani haar papje. Hans en ik besloten om nog een koffie te drinken op een modderig terras, waar we in gesprek geraakten met een man die aan het doctoreren was. Het was een aangenaam gesprek en we wisselden op het einde ons email adres uit. Hij vertelde ons dat Mar in het Ethiopisch 'My honey' betekent. We waren in de wolken met deze openbaring. Voor Marie duurde het gesprek een beetje te lang en ze besloot aan de hand van mama het modderige terras te verkennen. Verstrooide mama vergat dat ze daarna in de draagrugzak bij papa moest. Met het gevolg dat beiden met een paar moddervlekken terug naar het hotel moesten. In het hotel at Marie : rijst met tomatensaus, wortelen en courgetten van papa en de injera van mama. We beginnen ons zorgen te maken over haar wel zeer grote apetijt. Na een stevige middagdut besloten we een klein wandelingetje te maken rond het hotel. Ze stapte op haar korte beentjes tussen mama en papa een heel eind vooraleer papa haar moest optillen. Als ze vreemden tegenkomt, die met haar praten, merk je dat ze de veiligheid van ons opzoekt. We vermoeden dat dit een goed teken is ivm de hechting.
Ik vergat te vertellen dat we ook bezoek kregen van Bruk en zijn oudste zoon. Hij vroeg naar onze vliegtuigtickets en ging contact opnemen met het reisbureau in Ethiopië ivm de beschikbaarheid van plaatsen voor de terugreis. Dit lijkt ons een hoopvol teken dat de afreisdatum niet zo lang op zich zal laten wachten. We babbelden ook nog met het derde koppel van Roh die donderdag toekwam. Ze hebben een heel mooi zoontje, maar ze waren wat uitgeput door de eerste slapeloze nachten. Ze logeren in een guesthouse een eindje verderop, waar nog heel wat andere adoptiekoppels logeren. Wij zijn toch blij met de rust en de privacy in ons hotel. We hebben zelfs roomservice, maar dan wel naar Ethiopische normen. We bestelden een soepje en een fles wijn, maar op de fles wijn hebben we zeker 1 uur moeten wachten. Ons glas Zuidafrikaanse wijn smaakt nu dus te lekkerder. Slaapwel.
Vanmorgen werden we voor 1 keer zelf gewekt - op het ontieglijke uur van 7.15u - door een vrolijk gesnater uit het roze prinsessenbed. Sinds een dag of 2 heeft ze de gans opgemerkt die we steevast in haar bedje moffelen en gisterenavond bij het inslapen was het heel grappig om haar bezig te horen tegen de gans. Hele conversaties waarbij we denken dat ze een soort moederkindrelatie aan het vertolken is, waarbij onze gans een superklein marie-tje moet zijn. De gans in kwestie is trouwens ook supergelukkig, die is 2 jaar geleden al aangeschaft in afwachting van (hij is zowat dag op dag aangekocht op Marie's geboorte) en gedurende die tijd reed hij altijd met ons mee waar we ook naartoe gingen.
Vanmorgen dus wakker geworden door vrolijk getater en opeens, net zoals bij de zonsopgang, een zwarte bol die verscheen boven de rand van haar bedje. Het duurt dan niet lang of ze ligt tussen ons twee. Ze moet dan bij het ontwaken toch nog steeds wennen aan haar nieuwe leventje: een hotelkamer en wij twee als haar blijkbaar nieuwe mama en papa (die menen dat toch wel zeker, want ze zijn nog altijd niet weg). Na nog wat soezen is het dan tijd voor de ochtendwas. Het begint stilaan routine te worden, ook voor Marie. De protesten bij de lavabo beginnen af te nemen. We geven haar ruim de tijd voor haar potje en ook vanochtend werden we beloond met een omvangrijk hoopje faeces, of kaka. Terwijl ze op haar potje zit, zit ze ons te observeren wat we aan het doen zijn (tanden poetsen, haar kammen,..) en wil ze het allemaal ook wel 's uitproberen, met wisselend succes. Het ontbijt verloopt voorspoedig, vandaag dronk ze ook 's fruitsap en wat melk. En voor de rest: brood, stukjes omelet, mango.
We hadden ons net voorgenomen om 's te voet naar een ander museum te trekken toen we telefoon kregen van Bruk: we zouden onmiddellijk door het hotelbusje naar de immigratiedienst worden gebracht. Dit voor de reispas van Marie. Ook Tom, Greet en hun dochtertje Imani met de schitterende krullen gingen mee. Ok, verandering van programma, geen probleem. Gelukkig dacht ik er nog aan om onze internationale reispassen mee te nemen. Daar aangekomen werden we opgewacht door de vrouw van Bruk. Er stonden lange wachtrijen buiten van mensen met blijkbaar hetzelfde doel. Op zo'n moment is het een godsgeschenk dat we een Ethiopische contactpersoon hebben met kennis van zaken want wij moesten gelukkig niet in die wachtrijen. Wij, ttz: de mannen moesten in het busje blijven en enkel de dames (Heidi, Marie, Greet en Imani) mochten met Bruk's vrouw mee. Maar ook de voorkeursbehandeling duurde lang, de dames bleven in elk geval tot 11.30u binnen. De reispassen waren inderdaad nodig geweest: bij aankomst moesten die getoond worden en de dames werden ook gefouilleerd. Na de immigratiedienst ging het richting de fotowinkel: er moesten namelijk foto's worden genomen van de dochters om bij hun visum geplakt te worden. (Hopelijk komt die dag vlug, want daarna zal het niet lang meer duren vooraleer we terug naar België kunnen). Marie was er bij de fotograaf niet gerust in, het huilen stond haar nader dan het lachen en ze keek zeer bedenkelijk. Maar uiteindelijk is er een aanvaardbare foto voor de grote mensen van de douane kunnen genomen worden (ze zouden 's moeten weten hoeveel schitterende foto's wij al van onze dochter hebben genomen).
Terug in het hotel: ruimschoots tijd voor het middagmaal. Time voor Marie. Er werd met veel smaak een minestronesoepje binnengelepeld. Uiteraard met brood. En dan het bedje in voor een welverdiende middagdut. Na deze break werd er gedanst en gevlogen op zwoele bossa nova, werd er taart gegeten in het café naast het hotel (de bedoeling was om met z'n drietjes boodschappen te doen, maar het begon wel weer flink te regenen zekers, en de taart lachte vriendelijk) samen met nog een Vlaams koppel die in een ander hotel (guesthouse) logeerde en waarmee we toevallig aan onze receptie hadden kennisgemaakt. Maar vergis u niet, beste vrienden, de boodschappen hebben we daarna toch plichtsgetrouw gedaan!
En zo liep ook deze dag stilaan weer naar z'n einde, met Marie die haar vrolijk gesnater zowat rond half acht met een diepe zucht onderbrak. Morgen opnieuw een dag...
Na alle skypegesprekken met de familie is het nu een beetje moeilijk om nog iets nieuws te vertellen. Voor diegene die niet geskypt hebben toch nog een kleine update. Ons Marie was heel actief de dag begonnen vandaag. Ze had weer zeer goed geslapen. Om 8u stipt ging ons Marie- wekkertje af. De dag zag er heel wat beter uit dan de regendag gisteren. We zouden zeker gaan wandelen, maar moesten eerst thuisblijven voor ons skypegesprek met mémé, tante Annemie, Febe en Lore. Het zou een drukke skypedag worden, die we in het vervolg beter gaan proberen te doseren. Toch vonden we het heel leuk om het thuisfront in beeld te krijgen. Tegen de middag gingen we op stap op zoek naar de pizzeria en kwamen terecht in een restaurant, dat heel druk bezocht werd door mensen die in de buurt werkten. Hans vond dat Marie al heel wat zwaarder woog dan de dagen ervoor. Ik denk dat het meer kwam, omdat het aangenaam warm was. Het restaurantbezoek eindigde een beetje in mineur, omdat Marie moe werd en toch wou eten. Dan wordt ze één grote nee: huilen tot ze zich verslikt, verkrampen. Wijselijk besloten we niet te talmen en terug het hotel op te zoeken. Ze viel in de draagrugzak nog voor we het hotel bereikten in slaap. Haar middagdutje duurde van 13u30 tot 15u30. Ze werd pas wakker door de muziek die Hans liet horen. Ze legt dan haar handje op haar oren (waarschijnlijk iets wat ze in het weeshuis ook deed bij veel lawaai). Hans nam ook met veel lawaai en vertoon een bad. Zelfs bij mij werkte het op de lachspieren. Ook Marie kwam nieuwsgierig dichterbij kijken, maar ook niet te dicht. Een eendje in het water gooien ok. Wat schuim op haar voetje kon nog net, maar aub niet meer. Is dit een stapje vooruit? Misschien gaan we morgen zwemmen met Greet en Tom. Ze voorspellen 21 graden. Wij zijn vooral benieuwd of ze het zwembad zal indurven. Wordt vervolgd. Doordat we gebonden waren door een aantal skype-afspraken deden we nog enkele korte uitstapjes : op de schouders van papa op het terras achteraan en zwaaien vanaf het balkon naar mama die terugkwam met het avondeten. Na tante Ilse en tante Kathleen gehoord en gezien te hebben, besloten we haar toch op het gewone uur in bed te stoppen. Ze probeerde ons nog te verleiden met woordjes (we denken zelfs dat ze mama en papa zei), maar we lieten ons niet vermurwen. Nu ligt ze stil te 'krevelen' in haar bed. Buiten onweert het. Eigenlijk wel gezellig, maar toch liever thuis... zeker na al dat skypen...
is de Ethiopiërs totaal ontgaan, nergens onze nationale driekleur te bekennen. Wel Ethiopische vlaggen (groen/geel/rood en een blauwe cirkel met een davidster) gezien vanmorgen aan het park van de universiteit waar ook het Etnologisch Museum is gehuisvest. Yep, onze Marie heeft haar eerste museumervaring achter de kiezen. Deze voormiddag gingen we met het hotelbusje (100 Birr h/t of 7 euro) naar het museum in het voormalige paleis van keizer Haile Selassie (was gedurende groot deel vd 20ste eeuw keizer van Ethiopië). Het museum deed ons sterk denken aan het Afrikamuseum in Tervuren, beetje dezelfde grandeur met eveneens een (weliswaar exotischer) park en een vrij amateuristische opstelling van de collectie (soms aandoenlijk: foto's opgespeld met punaises en opgekrulde kartonnen bordjes uitleg). In de museumshop kochten we 2 cd's met Ethiopische kinderliedjes, waaronder 1 dvd. Kostte ons in totaal 89 Birr (pakweg 6 euro).
Marie was zeer flink tijdens het museumbezoek. Ze zat in de rugdrager en keek aandachtig naar de juwelen (ze had net ook armbandjes gekregen voor haar verjaardag) en de muziekinstrumenten. We aten in een kleine kantine in het museum, en het was er zeer gezellig. We zaten zowat in hun keuken te eten. Er speelde zowaar goeie jazz en één enkele keer Cesaria Evora. Marie zat af en toe spontaan ritmisch mee te bewegen. Het valt ons op dat ze veel ritme heeft. Het wordt een muzikale en sportieve dame, onthoud m'n woorden. Ofwel wordt ze Bourgondiër, want ze zat opnieuw heel smakelijk te eten: brood, linzensoep en ongemerkt een stukje van papa's pizza.
Toen we nadien een wandeling door het park wandelden, viel het weer op dat we veel bekijks hadden: een blank koppel (een blonde en een grijze) met een rugzakske en daarin een zwartje met een rode ballon, een mutske op en haar kap (a ja, 't is hier 15 graden, het regent en het was vandaag ook nog 's mistig). Enkel vriendelijke reacties overigens, lachende gezichten.
In de namiddag was het terug tijd voor haar middagdut tot rond 16.15u. Erna niet veel meer gedaan: gespeeld op de hotelkamer: ze begint nu echt los te komen: te zingen, te dansen, achter haar ballon aanzitten (er ontploft er al 's ene, maar ze schrikt er niet erg van). Rond 17 u ook geskypt met Annemie en op haar suggestie leerden we Marie ook in de handen te klappen. Als 't maar lawaai maakt..
Vandaag begon grijs en eindigde grijs buiten. In onze hotelkamer scheen een zonnetje : Marie Lidiya lachte en zong. Ik geloof dat ons kleintje een beetje haar draai begint te vinden bij ons. Ze eet met smaak, ze slaapt zeer goed, ze heeft geen koorts meer. Enkel als er een nat washandje komt aanzweven schreeuwt ze het uit. Gelukkig was er vandaag geen warm water door een stroompanne. Hans vond dat zijn dochter geen volledige wasbeurt moest krijgen. Zo werd het badkamerevenement ingekort. Ze was ook een uurtje vroeger wakker, waardoor we voor de Spanjaarden aan het ontbijt zaten.
Door het grijze, kille weer bleven we in de kamer of in de speelzaal, waar we een gezellige babbel hadden met Greet en Tom. Toch wel tof om eens onze ervaringen te kunnen uitwisselen met een ander koppel. Ze hebben een hele mooie krullebol baby Imani. Het zijn ook heel rustige mensen en dan klikt het natuurlijk meteen.
Ook Landskouter belde ons op om te melden dat ze in vakantie-, feest- en reissfeer waren. We zullen hen vanavond missen als ze op de Gentse Feesten hun samenzijn-verjaardag vieren. Nog eens een dikke proficiat en geniet ervan.
We kregen ook bezoek van Bruk, die informeerde of we het goed stelden. We vertelden dat we net een berichtje gekregen hadden van RoH dat alles naar wens verliep en als alles verder even vlot zou gaan, we misschien vanaf 9 augustus (ten vroegste) zouden mogen afreizen. Dat was natuurlijk heel heuglijk nieuws, want we verlangen echt wel om met Marie thuis te zijn (zeker als je op de webcam van Kathleen een zonverlicht, mooi huis ziet). Bruk bevestigde dat de papieren in Ethiopië in orde waren en dat het nu aan de Belgische instanties was om hun best te doen.
Marie bleef heel de middag heel alert, zelfs toen papa op café ging. Ze bleef wel eventjes aan de kamerdeur staan in de hoop om mee te gaan. Ze is duidelijk graag op stap. Papa Hans had een afspraak met Samson en Lalou, die traditionele Ethiopische muziek zouden meebrengen. Hij denkt dat hij veel te veel betaalde voor een cd (250 birr, 15 euro), want even later vertelde Lalou dat dit zijn maandloon was als dj. Hans was wel aangedaan door zijn verhaal, omdat hij niet kon studeren door dit kleine maandloon. Studeren kost je iedere maand 210 birr.
Intussen had mama toch een warm bad kunnen nemen en kon ze Marie verleiden om vanalles in het bad te gooien, waardoor ze een paar spetters in haar gezicht kreeg. Een eerste stapje. Zullen we ooit kunnen gaan zwemmen? Zal ze ooit het schattige Nijntjeszwempak aan hebben? Zullen mama en papa thuis alleen in hun zwembadje mogen zitten? Wordt vervolgd.
Na het cafébezoek wouden de vrouwen er ook eens uit. Het werd een heel kort wandelingetje, want het begon alweer te regenen. We eindigden in the Green Valley waar Marie bijna in slaap viel. We waren net op tijd thuis om Kathleen voor de 2de keer op Skype te bellen. Nu zagen we haar in het echt en Marie begon spontaan te zwaaien. Dit was de eerste keer en dat mag wel voor een meter. Ze was echter doodop en viel kort erna in een diepe slaap.
Aan iedereen die deze blog leest of ons op de één of andere voet volgt en reageert: bedankt voor jullie enthousiaste reacties. Het is zeer leuk en hartverwarmend om ze te lezen. Doe gerust verder!
We zijn nu al 5 dagen in Ethiopië en België lijkt ver weg. In tijd en in afstand. Hier beginnen we stilaan onze draai te vinden en verkennen we letterlijk links en rechts de wereld buiten het hotel. Ook deze dag is weer voorbij gevlogen. We slapen hier steeds behoorlijk lang, tot ruim 8 uur en voor Marie is dat geen probleem, integendeel. Ze protesteert fel als ze eruit moet. Vanmorgen hebben we haar eerst op het potje gezet en voorwaar: het werd mooi gevuld! Haar ochtendtoilet gaat nog steeds gepaard met het nodige gehuil - water blijft water -, maar we hadden de indruk dat het iets vlotter ging dan gisteren. Omdat ze nog steeds wat koortsig aanvoelde, hebben we haar ook nog een perdolansuppo gestoken; iets wat ook met de nodige strubbelingen gebeurde. Eénmaal deze fase achter de rug, waren we klaar voor het ontbijt. Ze kan hier rustig van genieten, met haar vingertjes één voor één een stukje omelet verorberen, een stukje brood en wat groenten. Ze is een heel leuk kind om mee te gaan eten: ze blijft rustig zitten, ze eet op haar gemak en ze kan wel genieten van eten. In de voormiddag hebben we gespeeld in de speelruimte en op de kamer. Met de onnozelste spelletjes eerst. Een sleutel op je hoofd leggen en een eendje op je hoofd houden. Waarom hadden we toch die boekjes, puzzel, dvd's, kinderliedjes en andere knuffels mee? Vanmiddag waren we voor de verandering de eersten in het restaurant, nog voor de Spaanse Armada. We hadden nog niet besteld of daar waren Greet, Tom en hun babymeisje Imani al. Het was een gezellige maaltijd, ervaringen uitwisselen en elkaars kind bewonderen. Na de maaltijd hebben we hen met rust gelaten: laat hen maar de ganse eerste dag verder genieten van elkaar; we hebben hier genoeg tijd. Het was toch al weer 14.30 u toen we terug op de kamer waren en toen hebben we met z'n drietjes een dutje gedaan, waaronder Marie tot bijna 16.15u. Tijd voor een beetje actie en het doel was 's de andere supermarkt te gaan verkennen, de andere kant uit (kleine kilometer stappen). Vermits we 's avonds op de kamer willen eten, hebben we altijd wel wat inkopen te doen en we wilden ook 's het pamperaanbod daar bekijken. Net toen we aan de ingang van het hotel stonden, begon het feller en feller te regenen. We hadden geen zin om terug naar de kamer te gaan, dus werd het een break in de tearoom naast het hotel. Een koffie, een water, een stuk chocoladetaart en een biertje (Saint George) - raad voor wie wat - en mensen kijken (wij zijn daar de enige bleekscheten). We hebben overigens fantastisch nieuws gekregen vandaag uit Landskouter: Anis kan fietsen zonder wielen en Hannah doet het ook prima. Wel: wij hebben ook iets te vertellen: ons Marie kan eigenhandig het dopje van het flesje water openen, eraf doen, erop zetten en dichtdraaien. En als het dopje op de grond valt, vindt ze het meestal terug. Het stuk chocoladetaart viel overigens behoorlijk in de smaak bij haar. Gelukkig stopte het na dit intermezzo ook met regenen en konden we effectief stappen naar de supermarkt. Onderweg zagen we schoenenpoetsers, timmerlui die in open lucht werken en door de regen hun kasten moesten beschermen met platen, vrouwen die gebakken maiskolven verkochten op straat onder hun paraplu, ...zeer filmisch voor ons, maar voor hen een dagelijkse realiteit van overleven. Uiteindelijk vonden we de supermarkt, iets groter dan de andere, en we kochten er brood, bananen en appels. En het assortiment pampers was idd iets ruimer. Marie genoot wel van de wandeling en van de vele indrukken. Het was te horen aan haar commentaar: oh, oh, oh. We waren bijtijds terug om haar terug rond 19u in bed te kunnen stoppen (structuur voor alles, he).
een dag vol indrukken, goede ideeën en lieve blikken
Vandaag mag ik verder schrijven. Ik had een heel mooi tekstje, maar plots was de wifi in het hotel verbroken en bleef ik dus verweesd achter zonder tekst. Dit is een tweede poging. Marie sliep vandaag terug tot 8u. Rond 2u 's nachts vond ik dat ze veel te warm had en wilden we haar nog wat siroop geven, maar zoete dingen lust ze niet. Met een beetje water, lukte het half en half. Een goed idee van Hans. Eén keer schoten we daarna wakker van een luide gil. Dacht ze aan een thermometer? Na haar eventjes getroost te hebben, viel ze als een blok weer in slaap. Haar verjaardag zou een dag met vele indrukken worden. Voor alle zekerheid gaven we haar 's ochtends nog een suppo, maar ze was een heel ander meisje. Monter at ze aan tafel vol met Spaanse adoptiekoppels ei met spinazie. Daarvoor had ze een staande wasbeurt gekregen voor de spiegel, waarbij ze angstig het water in de lavabo in de gaten hield, maar vooral haar eigen spiegelbeeld monsterde. Terug een goed idee van Hans. Wandelen doet ze graag en dat deden we dus ook vandaag. Wijdbeens wandelt ze zelfverzekerd en parmantig naar de achterdeur van het hotel waar het terras van het hotel zich bevindt. Daar zit een suppoost van het hotel. Als hij ons ziet salueert hij en opent de deur terug als we binnengaan. Geen wonder dat ons Marie zich een hele prinses voelt. Onderweg naar de speelzaal blijft ze gefascineerd bij alle schilderijen stoppen, maar ook het witte electriciteitskastje of de lichtknop slaat ze niet over. In de speelzaal krijgt ze van mama een ballon die telkens verdwijnt in een klein stukje plastiek, tot het uiteindelijk een ballon wordt, waar je akelige geluiden mee kunt maken. Leuk! We besluiten op de middag naar een restaurant in de buurt te gaan eten, omdat er op de 6de verdieping een feest is voor iemand die afstudeert. We zijn heel trots op onze voorbeeldige dochter, die haar spagetti helemaal opeet, buurmannen genadeloos fixeert en meewiegt op de Ethiopische muziek. De buurmannen durven door de stoutmoedigheid van onze dochter vragen of we houden van hun muziek. De ene man is dj en kent heel wat van Ethiopische jazz. Hij raadt ons Mulatu Astatte aan. Terug op de kamer valt onze dochter als een blok in slaap. Op hetzelfde moment als ze wakker wordt, krijgen we een skypebericht van een gekke familie uit Landskouter. Eerst kijkt onze Marie wat bang naar een sprekende computer, maar dan staart ze gefascineerd naar tekeningen, een muis, een mannetje en blote voeten. Het doet deugd om jullie allemaal te zien en te weten dat jullie zoveel aan ons denken. Ook het telefoontje erna met Mariette en Kathleen was hartverwarmend. We missen jullie wel, want we zouden zo graag ons geluk delen met jullie. Door de luide muziek in het hotel moeten we terug de deur uit. Marie en muziek dat gaat goed samen. Ze trotseert heel wat decibels en zo geraken we op het feest op de 6de verdieping. De pas afgestudeerde studente nodigt ons uit om iets mee te drinken en we raken in gesprek met een ander jong koppel. Intussen trommelt Marie op het ritme van de muziek mee. Veel gelach, veel getater en lawaai. We besluiten niet te lang te blijven en terug de rust van de kamer op te zoeken. Tegen de avond krijgen we nog bezoek van de Belgische pater (het contact van Hilde haar collega). Hij nodigt ons uit om eens langs te komen om iets te eten. Gastvrij zijn ze wel hier in Ethiopië. Marie heeft echter niet veel zin om haar verjaardag te beëindigen. Haar eerste 'furtje' krijgt ze vanavond. Gekrijs als we haar alleen (we zitten 1 meter bij haar vandaan) in haar bedje achter laten, nadat we 20 keer 'slaap kindje slaap' gezongen hebben. Ze begint zelfs wat over te geven van de inspanning om zich te verzetten tegen de slaap. Een half uurtje en een derde goed idee (alle lichten uit) van Hans later, ligt ze toch te slapen in haar kitscherige roze prinsessenbed. Samenvattend was de verjaardag van Marie er één met vele indrukken, veel goede ideeën van Hans en vooral veel lieve blikken van een meisje dat probeert te wennen aan haar nieuwe mama en papa.
zaterdag 17 juli, en jawel, ook in Addis Ababa zoals ze hier zeggen
Vanmorgen zijn we om kwart voor 9 opgestaan, we hadden ons van uur vergist: de gsm duidt nog de Belgische tijd aan (in België lopen jullie 1 uur achter op ons). Maar lang slapen is voor onze schat dus geen probleem, ze lachte wellicht in haar vuistje. Of duimpje, want daar zuigt ze sinds gisteren aan bij het inslapen. We zullen de expertise terzake van meter Hilde moeten inroepen; meter Hilde heeft dit immers ook lange tijd gedaan (en die is zelfs niet in Ethiopië geboren). Deze morgen kwam Bruk langs en we wisselden wat info uit. Ons dossier zit nu bij de Belgische ambassade, we zitten op schema. Alles hangt af hoe vlot het in Brussel zal verlopen bij het ministerie van justitie. De hotelmanager kwam ook nog binnen opdat we eindelijk met onze laptop draadloos zouden kunnen internetten en bij deze: het is gelukt! Het personeel van het hotel is trouwens heel vriendelijk, soms op het genante af. De eerste dag vroeg ik bv in het restaurant of ik daar een fles water kon kopen: jazeker en de ober stond er op de fles met dienblad naar onze kamer te brengen (terwijl ik met hem meeliep).
Het was vanmorgen niet haar dagje voor onze meid. Ze was humeurig en huilde bij het verwisselen van de pamper, ze zette het op een brullen bij het wassen, was bang bij het billenzalfje en bij het ontbijt was ze evenmin in haar sas. Terug op de kamer was ze heel moe en viel ze direct in slaap. Nadat de hotelmanager weer weg was, maakten we haar wakker en we vonden dat ze warm aanvoelde. Dus even de thermometer genomen en bij het zicht hiervan krijste ze opnieuw. Ze was inderdaad koortsig en we hebben haar een perdolansuppo gestoken (ook hier weer getier, we hadden hem nochtans mooi bevochtigd). Eigenlijk was ze heel moe en voelde ze zich gewoon ellendig, ze sliep bijna direct toen we haar in haar bedje legden.
Vanmiddag hebben we dan maar ons eten laten brengen naar de kamer en heeft ze haar tuk uitgedaan. Gelukkig voelde ze zich 's namiddags beter en hebben we nog wat gespeeld, gestapt en zijn we zelfs nog 's naar het winkeltje geweest. Met haar mutsje op keek ze vanuit haar wandeltroon neer op de lachende straatkinderen. We laten haar zoveel mogelijk water drinken en vanavond heeft ze ook haar potje yoghurt uitgelepeld. De suppo heeft dus duidelijk gewerkt, maar we zijn benieuwd naar morgen: was het de voorbode van de windpokken? Hopelijk voelt ze zich weer wat beter...
We waren benieuwd hoe onze eerste nacht samen zou verlopen; wel onze miss sliep zeer vast van 19u tot 7u 's morgens. De verkwikkende badmoment hebben we vervangen door een bedbad, wat al meer gedoogd werd. Nu, voor onze dochter is het een uigemaakte zaak: er is een mondiale waterschaarste en dan verspil je geen water om je mee te wassen. Water is om te drinken, iets wat ze graag doet uit haar eigen beker. Deze morgen stond de eerste trip buiten het hotel op de agenda.We gaan de plaatselijke supermarkt bezoeken! Trui aan, paraplu mee en de rugdrager kan zijn dienst bewijzen. Het was geen overlevingstocht, de supermarkt (een bescheiden kruidenierszaak) is op 400 meter links van het hotel. Toch hadden we veel bekijks. We werden spoedig aangesproken door een assertieve straatjongen die wou weten van waar we kwamen. Toen we 'België' antwoordden, zei hij direct "I've friends there!' - ok, jongen, goed geprobeerd; zal wel. Op de terugweg kwam hij ons zowaar tegemoet lopen met de handgeschreven adresgegevens van een Vlaams koppel die enkele maanden geleden in Addis View logeerde. Zo bizar is het dus weer niet dat hij al 's Belgen ziet... 's Middags besloten we opnieuw rijst met tomatensaus te bestellen voor Marie Lidiya, maar het was -in tegenstelling tot gisteren- nogal spicy en ze lustte het niet (waarop het cliché dat elke Afrikaan pikant eet is ontkracht). Geen nood, ze at al mijn groentjes op (wortelen, bloemkool en courgette) met wat brood. 's Namiddags deden we niet veel bijzonders: op de kamer spelen met mama. Het valt op dat de fijne motoriek bij Marie zeer goed is. Het experiment met het potje lukt nog niet: 1 keer op mama geplast tijdens ontbijt en 1 keer kaka in de broek. We zullen het 's aan Bruk vragen hoe het zit met haar zindelijkheid(straining). Deze namiddag hebben we ook de speelruimte in het hotel verkend. Ballen en ballonnen interesseren haar meer dan de meegbrachte knuffels die zich onderhand stierlijk beginnen te vervelen zonder pruts' aandacht. We dronken ook een straffe koffie op het terras van het hotel en onze nieuwste aanwinst zit dan steeds op onze schoot, tevreden met een lepel en ondertussen rondkijkend en een strakke blik werpen op 2 etende mannen.We bestelden voor een tas (warme) melk en dat was niet haar cup of tea, ze kan dan heel beslist van nee schudden en een duidelijke tik geven aan haar tas. Nee is nee, zegt de peuter van twee. En daarna terug op de hotelkamer. Yoghurt, betterfood en tiktak, het alom bejubelde educatieve peuterprogramma (ze zullen wel nog straffere stoten moeten uithalen dan die van gisteren want onze madam was niet echt onder de indruk). En zo loopt de tweede dag stilaan naar zijn einde. Het is heel gezellig met z'n drietjes maar we merken ook dat we alles stap voor stap moeten doen. Gelukkig is ze niet bang van ons, steekt ze spontaan haar armpjes uit, geeft ze spontaan een knuffel en valt ze in slaap op onze borst. Maar ze ziet ons heus ook nog niet als papa en mama, eerder als toevallige verzorgers. Die weken hier in Addis zullen goed zijn voor het hechtingsproces!
Ons eerste uur samen op de kamer? Marie bekeek ons. Van Heidi naar mij en omgekeerd. We werden gekeurd (en voorlopig niet afgekeurd). Ze keek, ze staarde, ze droomde, ze peinsde. Geen woord, geen lachje, geen gehuil, geen gezucht. Ze was niet bang, want we mochten haar vastnemen, haar op onze schoot zetten. We keken dan ook maar terug naar die mooie kijkers van haar met lange wimpers. En na een uur een kleine reactie op haar initiatief: een klein vingertje ging naar de knopen van Heidi's truitje, naar haar ringen, naar haar hangertje. Dat was toch al iets! Prompt viel ze daarna op haar gemak tussen ons in slaap, vol overgave. Een gezellige babbel is het dus niet onmiddellijk geweest. Ze moest alle indrukken verwerken (1ste keer in een busje, 1ste keer in een hotel, 1ste keer 2 bleekscheten als verzorgers,..). En los daarvan zijn de meeste peuters ook wel moe tegen de middag. Hadden we haar na een uur niet wakker gemaakt, dan hadden we de lunch gemist. Het restaurant is op de bovenste verdieping. Het eten beviel ons meisje enorm, ze genoot van haar rijst met tomatensaus. Drinken uit haar nieuwe drinkbeker deed ze al vrij zelfstandig, eten met haar niewe lepel al iets minder zelfstandig en het nieuze slabbetje deed ook goed mee. Het hotel is het overigens gewoon om adoptiekoppels over de vloer te hebben: er zitten hier zo"n 10 Spaanse koppels, o.a. met een Obama als nieuw zoontje. Van een stevige maaltijd kikkert een mens op. Dat deed onze wolk van een dochter dan ook op de kamer. Eerst even een spelletje nat washandje gooien -leuk!- en daarna verkende ze de kamer. Aha, ze kan dus stappen! En drummen: ze heeft echt ritme. Aha, ze kan ook lachen! En tateren gaat ineens ook: de letter i, ja, papa (toevalstreffer) en nog iets onbestemds. Interessant speelgoed is. het kaartje voor Marie van tante Kathleen (ze heeft het nog niet gelezen, maar voor de rest zowat alles gedaan wat je daarmee kan doen), de tekening van Hannah, de sleutelhanger, een staande spiegel die ze kust, een gebruiksaanwijzing, het telefoonsnoer (het eerste verbod situeerde zich hier), een stylo en de bijbel (ze stond er bovenop, dus tweede verbod). Goed nieuws dus: we hoeven niet meer te investeren in echt kinderspeelgoed. De namiddag vloog om en na een flesje melk en betterfood was het tijd voor haar eerste badje! Op de juiste temperatuur, met een welriekend, rustgevend, ontspannend, verkwikkend Weleda tijmsopje. Was buiten Marie gerekend; bij het eerste contact met, horror, water was het brullen, tieren, roepen (aha, dat kan ze ook al). Wellicht kent ze het fenomeen baden met Weleda niet. En aha, ze schudt ook overtuigend van nee, dat kan ze dus ook. We hebben er geen uitgebreide sessie van gemaakt, maar nadat ze vlugvlug gewassen werd, heeft Heidi haar zachtjes afgedroogd, gemasseerd en ingewreven met een huidverzorgingsproduct. Hier genoot ze duidelijk van (wie niet). Het pedagogisch plan was om naar Tiktak te kijken, maar haar bobijntje was op. Iets voor 7u zat ze in bed en viel vrij direct in slaap (mss wel door ons vals gezongen slaapliedje). Kort erna zijn ze ook gaan slapen, we waren doodop en de elektriciteit was uitgevallen in het hotel. En de rest lezen jullie morgen!
Eindelijk, daar kwam ons verlangen live binnen. Met haar verzorgster. Marie Lidiya heeft prachtige grote, donkere kijkers, ze kijkt wat bang, beseft niet goed wat er gebeurt. Haar verzorgster brengt haar tot bij ons; opgelucht en fier ben ik: ze strekt haar armpjes uit naar haar grote, witte papa! Ik mag haar zomaar optillen in haar veel te grote (enige?) kleedje. Ze huilt niet, spartelt niet tegen. Flinke meid. Ze voelt verklamd aan (regenseizoen en kille ruimtes) maar ze ruikt lekker! Ze ziet er toch wat anders uit dan op de foto; een donkerder velletje, een kort geschoren kopje en een klein meiske. Lang mag ik ze niet in m'n armen nemen, want ze wordt door mama Heidi opgeeist. Na wat foto's van de kersverse, toch nog wat bevende maar gelukkige ouders - samen met een zuster - trekken we naar de slaapzaal van Marie Lidiya. Geen idee hoeveel bedjes daar in rijen naast elkaar staan. 50? 60? Aan de muur een geschilderde tekening - ook hier en daar een Jezus - en wat hangmobieltjes. Je voelt dat ze hun best doen, maar het is allemaal heel basic. Kind en Gezin zou hier werk hebben. Na nog een foto met 2 verzorgsters en Marie Lidiya op haar bedje, vertrokken we. We vroegen aan hen wat ze at en dat was geen probleem: alles! En bananen en rijst Of ze nu wel of niet zindelijk was, was evenmin duidelijk. Ofwel begrepen wij de verzorgsters niet goed ofwel omgekeerd. We zagen heel wat potjes op een rij, dus goed dat we er ook 1tje meehadden. En ze had een pamper aan (voor alle veiligheid of dagelijkse kost?) Bruk vertelde nog ivm de mazelenepidemie dat het goed was dat wij er waren - wij zijn per slot van rekening al haar ouders. En er zijn ook al een paar kindjes overleden (slik). Eindelijk naar onze kamer en een moment voor ons drietjes samen. (Interludium)
Of ze nu wel of niet zindelijk was, was evenmin duidelijk. Ofwel begrepen wij de verzorgsters niet goed ofwel omgekeerd. We zagen heel wat potjes op een rij, dus goed dat we er ook 1tje meehadden. En ze had een pamper aan (voor alle veiligheid of dagelijkse kost?) 
