een dag vol indrukken, goede ideeën en lieve blikken
Vandaag mag ik verder schrijven. Ik had een heel mooi tekstje, maar plots was de wifi in het hotel verbroken en bleef ik dus verweesd achter zonder tekst. Dit is een tweede poging. Marie sliep vandaag terug tot 8u. Rond 2u 's nachts vond ik dat ze veel te warm had en wilden we haar nog wat siroop geven, maar zoete dingen lust ze niet. Met een beetje water, lukte het half en half. Een goed idee van Hans. Eén keer schoten we daarna wakker van een luide gil. Dacht ze aan een thermometer? Na haar eventjes getroost te hebben, viel ze als een blok weer in slaap. Haar verjaardag zou een dag met vele indrukken worden. Voor alle zekerheid gaven we haar 's ochtends nog een suppo, maar ze was een heel ander meisje. Monter at ze aan tafel vol met Spaanse adoptiekoppels ei met spinazie. Daarvoor had ze een staande wasbeurt gekregen voor de spiegel, waarbij ze angstig het water in de lavabo in de gaten hield, maar vooral haar eigen spiegelbeeld monsterde. Terug een goed idee van Hans. Wandelen doet ze graag en dat deden we dus ook vandaag. Wijdbeens wandelt ze zelfverzekerd en parmantig naar de achterdeur van het hotel waar het terras van het hotel zich bevindt. Daar zit een suppoost van het hotel. Als hij ons ziet salueert hij en opent de deur terug als we binnengaan. Geen wonder dat ons Marie zich een hele prinses voelt. Onderweg naar de speelzaal blijft ze gefascineerd bij alle schilderijen stoppen, maar ook het witte electriciteitskastje of de lichtknop slaat ze niet over. In de speelzaal krijgt ze van mama een ballon die telkens verdwijnt in een klein stukje plastiek, tot het uiteindelijk een ballon wordt, waar je akelige geluiden mee kunt maken. Leuk! We besluiten op de middag naar een restaurant in de buurt te gaan eten, omdat er op de 6de verdieping een feest is voor iemand die afstudeert. We zijn heel trots op onze voorbeeldige dochter, die haar spagetti helemaal opeet, buurmannen genadeloos fixeert en meewiegt op de Ethiopische muziek. De buurmannen durven door de stoutmoedigheid van onze dochter vragen of we houden van hun muziek. De ene man is dj en kent heel wat van Ethiopische jazz. Hij raadt ons Mulatu Astatte aan. Terug op de kamer valt onze dochter als een blok in slaap. Op hetzelfde moment als ze wakker wordt, krijgen we een skypebericht van een gekke familie uit Landskouter. Eerst kijkt onze Marie wat bang naar een sprekende computer, maar dan staart ze gefascineerd naar tekeningen, een muis, een mannetje en blote voeten. Het doet deugd om jullie allemaal te zien en te weten dat jullie zoveel aan ons denken. Ook het telefoontje erna met Mariette en Kathleen was hartverwarmend. We missen jullie wel, want we zouden zo graag ons geluk delen met jullie. Door de luide muziek in het hotel moeten we terug de deur uit. Marie en muziek dat gaat goed samen. Ze trotseert heel wat decibels en zo geraken we op het feest op de 6de verdieping. De pas afgestudeerde studente nodigt ons uit om iets mee te drinken en we raken in gesprek met een ander jong koppel. Intussen trommelt Marie op het ritme van de muziek mee. Veel gelach, veel getater en lawaai. We besluiten niet te lang te blijven en terug de rust van de kamer op te zoeken. Tegen de avond krijgen we nog bezoek van de Belgische pater (het contact van Hilde haar collega). Hij nodigt ons uit om eens langs te komen om iets te eten. Gastvrij zijn ze wel hier in Ethiopië. Marie heeft echter niet veel zin om haar verjaardag te beëindigen. Haar eerste 'furtje' krijgt ze vanavond. Gekrijs als we haar alleen (we zitten 1 meter bij haar vandaan) in haar bedje achter laten, nadat we 20 keer 'slaap kindje slaap' gezongen hebben. Ze begint zelfs wat over te geven van de inspanning om zich te verzetten tegen de slaap. Een half uurtje en een derde goed idee (alle lichten uit) van Hans later, ligt ze toch te slapen in haar kitscherige roze prinsessenbed. Samenvattend was de verjaardag van Marie er één met vele indrukken, veel goede ideeën van Hans en vooral veel lieve blikken van een meisje dat probeert te wennen aan haar nieuwe mama en papa.
zaterdag 17 juli, en jawel, ook in Addis Ababa zoals ze hier zeggen
Vanmorgen zijn we om kwart voor 9 opgestaan, we hadden ons van uur vergist: de gsm duidt nog de Belgische tijd aan (in België lopen jullie 1 uur achter op ons). Maar lang slapen is voor onze schat dus geen probleem, ze lachte wellicht in haar vuistje. Of duimpje, want daar zuigt ze sinds gisteren aan bij het inslapen. We zullen de expertise terzake van meter Hilde moeten inroepen; meter Hilde heeft dit immers ook lange tijd gedaan (en die is zelfs niet in Ethiopië geboren). Deze morgen kwam Bruk langs en we wisselden wat info uit. Ons dossier zit nu bij de Belgische ambassade, we zitten op schema. Alles hangt af hoe vlot het in Brussel zal verlopen bij het ministerie van justitie. De hotelmanager kwam ook nog binnen opdat we eindelijk met onze laptop draadloos zouden kunnen internetten en bij deze: het is gelukt! Het personeel van het hotel is trouwens heel vriendelijk, soms op het genante af. De eerste dag vroeg ik bv in het restaurant of ik daar een fles water kon kopen: jazeker en de ober stond er op de fles met dienblad naar onze kamer te brengen (terwijl ik met hem meeliep).
Het was vanmorgen niet haar dagje voor onze meid. Ze was humeurig en huilde bij het verwisselen van de pamper, ze zette het op een brullen bij het wassen, was bang bij het billenzalfje en bij het ontbijt was ze evenmin in haar sas. Terug op de kamer was ze heel moe en viel ze direct in slaap. Nadat de hotelmanager weer weg was, maakten we haar wakker en we vonden dat ze warm aanvoelde. Dus even de thermometer genomen en bij het zicht hiervan krijste ze opnieuw. Ze was inderdaad koortsig en we hebben haar een perdolansuppo gestoken (ook hier weer getier, we hadden hem nochtans mooi bevochtigd). Eigenlijk was ze heel moe en voelde ze zich gewoon ellendig, ze sliep bijna direct toen we haar in haar bedje legden.
Vanmiddag hebben we dan maar ons eten laten brengen naar de kamer en heeft ze haar tuk uitgedaan. Gelukkig voelde ze zich 's namiddags beter en hebben we nog wat gespeeld, gestapt en zijn we zelfs nog 's naar het winkeltje geweest. Met haar mutsje op keek ze vanuit haar wandeltroon neer op de lachende straatkinderen. We laten haar zoveel mogelijk water drinken en vanavond heeft ze ook haar potje yoghurt uitgelepeld. De suppo heeft dus duidelijk gewerkt, maar we zijn benieuwd naar morgen: was het de voorbode van de windpokken? Hopelijk voelt ze zich weer wat beter...
We waren benieuwd hoe onze eerste nacht samen zou verlopen; wel onze miss sliep zeer vast van 19u tot 7u 's morgens. De verkwikkende badmoment hebben we vervangen door een bedbad, wat al meer gedoogd werd. Nu, voor onze dochter is het een uigemaakte zaak: er is een mondiale waterschaarste en dan verspil je geen water om je mee te wassen. Water is om te drinken, iets wat ze graag doet uit haar eigen beker. Deze morgen stond de eerste trip buiten het hotel op de agenda.We gaan de plaatselijke supermarkt bezoeken! Trui aan, paraplu mee en de rugdrager kan zijn dienst bewijzen. Het was geen overlevingstocht, de supermarkt (een bescheiden kruidenierszaak) is op 400 meter links van het hotel. Toch hadden we veel bekijks. We werden spoedig aangesproken door een assertieve straatjongen die wou weten van waar we kwamen. Toen we 'België' antwoordden, zei hij direct "I've friends there!' - ok, jongen, goed geprobeerd; zal wel. Op de terugweg kwam hij ons zowaar tegemoet lopen met de handgeschreven adresgegevens van een Vlaams koppel die enkele maanden geleden in Addis View logeerde. Zo bizar is het dus weer niet dat hij al 's Belgen ziet... 's Middags besloten we opnieuw rijst met tomatensaus te bestellen voor Marie Lidiya, maar het was -in tegenstelling tot gisteren- nogal spicy en ze lustte het niet (waarop het cliché dat elke Afrikaan pikant eet is ontkracht). Geen nood, ze at al mijn groentjes op (wortelen, bloemkool en courgette) met wat brood. 's Namiddags deden we niet veel bijzonders: op de kamer spelen met mama. Het valt op dat de fijne motoriek bij Marie zeer goed is. Het experiment met het potje lukt nog niet: 1 keer op mama geplast tijdens ontbijt en 1 keer kaka in de broek. We zullen het 's aan Bruk vragen hoe het zit met haar zindelijkheid(straining). Deze namiddag hebben we ook de speelruimte in het hotel verkend. Ballen en ballonnen interesseren haar meer dan de meegbrachte knuffels die zich onderhand stierlijk beginnen te vervelen zonder pruts' aandacht. We dronken ook een straffe koffie op het terras van het hotel en onze nieuwste aanwinst zit dan steeds op onze schoot, tevreden met een lepel en ondertussen rondkijkend en een strakke blik werpen op 2 etende mannen.We bestelden voor een tas (warme) melk en dat was niet haar cup of tea, ze kan dan heel beslist van nee schudden en een duidelijke tik geven aan haar tas. Nee is nee, zegt de peuter van twee. En daarna terug op de hotelkamer. Yoghurt, betterfood en tiktak, het alom bejubelde educatieve peuterprogramma (ze zullen wel nog straffere stoten moeten uithalen dan die van gisteren want onze madam was niet echt onder de indruk). En zo loopt de tweede dag stilaan naar zijn einde. Het is heel gezellig met z'n drietjes maar we merken ook dat we alles stap voor stap moeten doen. Gelukkig is ze niet bang van ons, steekt ze spontaan haar armpjes uit, geeft ze spontaan een knuffel en valt ze in slaap op onze borst. Maar ze ziet ons heus ook nog niet als papa en mama, eerder als toevallige verzorgers. Die weken hier in Addis zullen goed zijn voor het hechtingsproces!
Ons eerste uur samen op de kamer? Marie bekeek ons. Van Heidi naar mij en omgekeerd. We werden gekeurd (en voorlopig niet afgekeurd). Ze keek, ze staarde, ze droomde, ze peinsde. Geen woord, geen lachje, geen gehuil, geen gezucht. Ze was niet bang, want we mochten haar vastnemen, haar op onze schoot zetten. We keken dan ook maar terug naar die mooie kijkers van haar met lange wimpers. En na een uur een kleine reactie op haar initiatief: een klein vingertje ging naar de knopen van Heidi's truitje, naar haar ringen, naar haar hangertje. Dat was toch al iets! Prompt viel ze daarna op haar gemak tussen ons in slaap, vol overgave. Een gezellige babbel is het dus niet onmiddellijk geweest. Ze moest alle indrukken verwerken (1ste keer in een busje, 1ste keer in een hotel, 1ste keer 2 bleekscheten als verzorgers,..). En los daarvan zijn de meeste peuters ook wel moe tegen de middag. Hadden we haar na een uur niet wakker gemaakt, dan hadden we de lunch gemist. Het restaurant is op de bovenste verdieping. Het eten beviel ons meisje enorm, ze genoot van haar rijst met tomatensaus. Drinken uit haar nieuwe drinkbeker deed ze al vrij zelfstandig, eten met haar niewe lepel al iets minder zelfstandig en het nieuze slabbetje deed ook goed mee. Het hotel is het overigens gewoon om adoptiekoppels over de vloer te hebben: er zitten hier zo"n 10 Spaanse koppels, o.a. met een Obama als nieuw zoontje. Van een stevige maaltijd kikkert een mens op. Dat deed onze wolk van een dochter dan ook op de kamer. Eerst even een spelletje nat washandje gooien -leuk!- en daarna verkende ze de kamer. Aha, ze kan dus stappen! En drummen: ze heeft echt ritme. Aha, ze kan ook lachen! En tateren gaat ineens ook: de letter i, ja, papa (toevalstreffer) en nog iets onbestemds. Interessant speelgoed is. het kaartje voor Marie van tante Kathleen (ze heeft het nog niet gelezen, maar voor de rest zowat alles gedaan wat je daarmee kan doen), de tekening van Hannah, de sleutelhanger, een staande spiegel die ze kust, een gebruiksaanwijzing, het telefoonsnoer (het eerste verbod situeerde zich hier), een stylo en de bijbel (ze stond er bovenop, dus tweede verbod). Goed nieuws dus: we hoeven niet meer te investeren in echt kinderspeelgoed. De namiddag vloog om en na een flesje melk en betterfood was het tijd voor haar eerste badje! Op de juiste temperatuur, met een welriekend, rustgevend, ontspannend, verkwikkend Weleda tijmsopje. Was buiten Marie gerekend; bij het eerste contact met, horror, water was het brullen, tieren, roepen (aha, dat kan ze ook al). Wellicht kent ze het fenomeen baden met Weleda niet. En aha, ze schudt ook overtuigend van nee, dat kan ze dus ook. We hebben er geen uitgebreide sessie van gemaakt, maar nadat ze vlugvlug gewassen werd, heeft Heidi haar zachtjes afgedroogd, gemasseerd en ingewreven met een huidverzorgingsproduct. Hier genoot ze duidelijk van (wie niet). Het pedagogisch plan was om naar Tiktak te kijken, maar haar bobijntje was op. Iets voor 7u zat ze in bed en viel vrij direct in slaap (mss wel door ons vals gezongen slaapliedje). Kort erna zijn ze ook gaan slapen, we waren doodop en de elektriciteit was uitgevallen in het hotel. En de rest lezen jullie morgen!
Eindelijk, daar kwam ons verlangen live binnen. Met haar verzorgster. Marie Lidiya heeft prachtige grote, donkere kijkers, ze kijkt wat bang, beseft niet goed wat er gebeurt. Haar verzorgster brengt haar tot bij ons; opgelucht en fier ben ik: ze strekt haar armpjes uit naar haar grote, witte papa! Ik mag haar zomaar optillen in haar veel te grote (enige?) kleedje. Ze huilt niet, spartelt niet tegen. Flinke meid. Ze voelt verklamd aan (regenseizoen en kille ruimtes) maar ze ruikt lekker! Ze ziet er toch wat anders uit dan op de foto; een donkerder velletje, een kort geschoren kopje en een klein meiske. Lang mag ik ze niet in m'n armen nemen, want ze wordt door mama Heidi opgeeist. Na wat foto's van de kersverse, toch nog wat bevende maar gelukkige ouders - samen met een zuster - trekken we naar de slaapzaal van Marie Lidiya. Geen idee hoeveel bedjes daar in rijen naast elkaar staan. 50? 60? Aan de muur een geschilderde tekening - ook hier en daar een Jezus - en wat hangmobieltjes. Je voelt dat ze hun best doen, maar het is allemaal heel basic. Kind en Gezin zou hier werk hebben. Na nog een foto met 2 verzorgsters en Marie Lidiya op haar bedje, vertrokken we. We vroegen aan hen wat ze at en dat was geen probleem: alles! En bananen en rijst Of ze nu wel of niet zindelijk was, was evenmin duidelijk. Ofwel begrepen wij de verzorgsters niet goed ofwel omgekeerd. We zagen heel wat potjes op een rij, dus goed dat we er ook 1tje meehadden. En ze had een pamper aan (voor alle veiligheid of dagelijkse kost?) Bruk vertelde nog ivm de mazelenepidemie dat het goed was dat wij er waren - wij zijn per slot van rekening al haar ouders. En er zijn ook al een paar kindjes overleden (slik). Eindelijk naar onze kamer en een moment voor ons drietjes samen. (Interludium)
Scene op de hotelkamer. Ik zit te schrijven op bed met Marie Lidiya liggend op mijn buik. we gebruiken hier voorlopig nog haar Ethiopische naam Lidiya, later zullen we stilaan overgaan naar Marie. Terwijl Heidi nog een rugzak aan het uitpakken is - de laatste - observeert onze flinke dochter haar mama, met de duim in de mond. maar mss moeten we eerst eens 24 u terugspoelen, naar onze eerste dag Ethiopie, onze eerste dag met Marie Lidiya, naar onze eerste dag van de rest van ons leven. We landden 's morgens rond 8u en we wisselen een aantal van onze euro's in birr. Nadat we vlot door de douane geraken, zien we de man van hotel addis view. Hij is de chauffeur van het hotel en de autorit naar daar is onwezenlijk, we zitten precies live in een documentaire. We zijn de enige passagiers. Onderweg zien we vele aftandse auo's, puffend en blazend en roetwalmen, bomvolle, versleten bussen (vele voertuigen in blauw/wit) en ezels, geiten en schapen. De enige regel in het verkeer is dat er geen regels zijn. Claxons zijn er duidelijk wel. Lans de weg barakjes met golfplaten en handeltjes: men verkoopt hier graag plompe zetels, kvraag me af aan wie. En kleurrijke doodskisten. We mogen not net onze bagage afzetten in het hotel of de chauffeur brengt ons al naar het weeshuis. We zijn moe na de nachtvlucht en nerveus, beseffend dat we voor Het Moment van ons Leven staan. De emoties tollen door gans ons lichaam: hoe zullen die eerste minuten en uren vandaag verder verlopen? Het weeshuis ligt in een smalle onverharde zijstraat tussen krotwoningen. Aan de blauwe toegangspoort zitten bedelende mensen. We rijden de binnenplaats op en wachten op Bruk (contactpersoon tussen weeshuis en adoptiebureau) en zijn vrouw. Hij leidt ons binnen in een bureautje. Het weeshuis is zeer eenvoudig, er zijn enkele schommels maar we zien weinig kinderen buiten (er zijn er nochtans zo'n 200). In afwachting van een verzorgster met Marie Lidiya stellen we enkele vragen aan Bruk: wat is het karakter van ons meisje, wat eet ze momenteel, wat is haar slaapritme, wat doet ze overdag, is ze al zindelijk, is alles ok met haar,... Hij is vriendelijk, maar zijn antwoorden zijn heel algemeen. Hij wil het wel allemaal 's uitzoeken en een rapportje schrijven per e-mail. En dan...daar was ze!! (Reclame)
ik ben de helpdesk van dienst, aka de kleen, ofte tante Kathleen. Gezien het van papa en mama niet zo goed lukte om een berichtje te plaatsen op de blog, neem ik even de honneurs waar.
Hans en Heidi zijn, ondanks de windhozen en donderse bliksems, goed aangekomen in Adis Abeba. Deze morgen mochten ze Marie ophalen in het weeshuis, en ondertussen "verkent ze volop de kamer en haar grenzen, ze is heel flink" (sms van Hans, 15/07 om 16.02u). Er zijn ook wel nog wat internetproblemen. Maar dan weet ik niet of hij het over hemzelf heeft of over de toestand in Ethiopië
Of ze nu wel of niet zindelijk was, was evenmin duidelijk. Ofwel begrepen wij de verzorgsters niet goed ofwel omgekeerd. We zagen heel wat potjes op een rij, dus goed dat we er ook 1tje meehadden. En ze had een pamper aan (voor alle veiligheid of dagelijkse kost?) 
