We zijn volop aan het aftellen. Misschien nog drie keer slapen en dan kunnen we woensdagnacht terugvliegen naar Brussel. Bruk kwam ons persoonlijk opzoeken vanochtend om te zeggen dat hij al het mogelijke doet voor zo'n scenario, maar echt zekerheid hebben we nog niet. Ondertussen heb ik de koffers al gepakt, want morgen gaan we op weekend. We denken dat we de minst roekeloze chauffeur (Fasika) van het hotel hebben kunnen strikken om ons tot de lodge te voeren. Hij moest vanavond wel nog de limousine van het hotel besturen voor een bruiloft. Hopelijk kan Marie wat slapen, want de bruiloft duurt (volgens het personeel) maar tot 22u. We hebben ze goed moe gemaakt en ze ligt zowaar te ronken.
Vanochtend bezochten we de Holy Trinitykathedraal. Het was immers zondag. De kerk ligt in een oase van groene rust. Toch was het bezoek confronterend omdat er zoveel bedelaars langs de weg zaten. Er was ook een kerkhof naast, waar de sufragette Emily Pankhurst begraven ligt. Ze protesteerde in Ethiopië tegen de Italiaanse bezetting. Merkwaardig dat we ze hier terugvinden. We namen daarna een blauwe taxi naar Top View Restaurant om onze lodge te betalen. We aten er heel smakelijk Italiaans. De Italiaanse invasie had blijkbaar ook positieve sporen nagelaten. Een groep Belgische toeristen werd met handgekus van Marie onthaald. Ze stal meteen alle harten. Ik was bijzonder trots op mijn dochter en haar goede manieren.
We wilden de middagdut inkorten, om haar morgenochtend niet om 6u te horen kraaien van plezier, zoals ze deze morgen deed. Papa hield echter het been stijf en ze mocht pas uit haar roze prinsessenbed om 6u45. Na haar middagslaapje kreeg ze een English cake in de cafetaria beneden, die ze met veel smaak opat. Het verplichte wandelingetje rond het hotel eindigde in een spelletje 'mama pakken' vanop de schouders van papa. Ze gilde met zoveel verve van contentement, dat we begonnen te vrezen voor haar stembanden. Tiktak bracht gelukkig weer rust voor het eten, want anders is ze door het dolle heen. Ik vermoed dat er een feministe in wording in haar zit. Alhoewel... Door de bruiloft werden we voor het avondmaal verwezen naar de speelzaal, waar we de match Arsenal - Celtic voorgeschoteld kregen ipv een soep die we bestelden. Onze meid had honger dus werd het eerst een banaan, dan een appel, dan een betterfood, dan een boterham en tenslotte (na 45 min en een eerste speelhelft)werd het soepje gebracht en had ze een kogelronde, schrikwekkende buik. We nemen ons voor om ze niet meer zoveel te laten eten, maar ze doet het met zoveel smaak, dat je moeilijk kan weigeren.
Het speelplein: de dag was weer in een wip voorbij!
Waar zijn die nachten gebleven waar Marie in één ruk doorsliep van het eerste contact met het hoofdkussen tot en met het verschrikkelijke moment dat wij haar moesten wekken? Those were the nights. Vorige nacht werd ze opnieuw een aantal keren wakker. Ze huilt niet echt, maar ze staat wel rechtop in haar bedje. Zonder veel woorden leggen we haar terug in de slaaphouding, wel steeds erbij zeggend dat ze nu moet slapen. Ze is zeker moe, maar het is alsof ze zich ervan wil vergewissen of wij er nog altijd zijn. Verlatingsangst, zeker?
Gelukkig sliep ze de tweede helft van de nacht goed door om rond 7.20 u wakker te worden. Het is zalig om die eerste momenten samen geleidelijk te ontwaken. Wat soezen en rollebollen, geen dwang van wekker, school noch werk, maar dan toch de roep van het potje (werd stevig beantwoord) en de wasbeurt aan de lavabo. Ze staat nog steeds op de grote stoel aan de lavabo maar wat een verschil reeds met de eerste dagen: ze zit al spontaan met beide handen in het water te spelen. Het wassen en aankleden gaat vlot en er wordt veel gebrabbeld. Marie is in een goed humeur. Ook de weergoden zijn met het goede been uit bed gestapt: zon en felblauwe hemel. Zit daar een tweede zwemdag in het verschiet?
Zoals gewoonlijk zitten Greet, Tom en Imani al eerder aan de ontbijttafel dan wij. We praten over gisteren spijtig dat Bruk niet tot op de ambassade is geraakt en we dromen over de volgende weken. Het is goed dat we hier niet alleen zitten als Vlaams koppel en dat we bij elkaar ervaringen kunnen uitwisselen hoe we ons leventje zullen organiseren bij de thuiskomst. Het is ook duidelijk te merken dat Imani en Marie elkaar beginnen te kennen: er is oogcontact, ze houden elkaars hand vast,...We smeden plannen om dit Kempens gezinnetje 's van een dagje Gent te laten proeven.
Nu, first things first: en voor Marie is dat hoedanook het ontbijt. Pas als de laatste kruimel achter de kiezen is, kan de rest van de wereld even bekeken worden.
Het blijft zowaar zomeren in Addis en we besluiten met z'n allen om niet naar het zwembad te trekken hoe verleidelijk ook maar wel naar het 'seventies' speelplein en park van hotel Ghion. Een infrastructuur die ook door de lokale bevolking wordt gebruikt.
Het was even wachten op het hotelbusje (de Spanjaarden hebben een nieuwe armada uitgestuurd en die willen ook op uitstap) en dan maar even iets gaan drinken in de hotelbar (het was even wachten op het fruitsap); het is hier ook even wachten om terug te keren naar België. Adoptie: het is even wachten.
Het speelplein bij hotel Ghion. Leuk. Toegangsprijs voor de schommels, wipplanken en ander marteltuig: 2,5 Birr (pakweg 15 eurocent). Mooie foto's van Imani en Marie op de schommel.
Papa en Marie op de wipplank. Marie die niet begreep waarom er geen beweging in kwam. Een ouderwetse draaimolen met een steeds herhalend afschuwelijk Duits discodeuntje uit de jaren 80 (een seventies speelplein zeggen ze dan). De 2 gezinnen dronken iets op een terras en maakten daarna elk een wandeling in het park met hun dochter. Het park vonden we wel mooi, Marie vond het terras mooier. We toonden haar cactussen en deden alsof we ons prikten. Gevolg: ze dacht dat alle struiken, bomen en bloemen prikten. Het was een toffe uitstap, we waren blij om 's buiten te zijn en niet tussen de uitlaatgassen te zitten. En: er was een zwembad. Maar: het weer was ondertussen heel wat frisser geworden en het water leek ons -aan de zwemmers te zien- een pak koeler dan in de Hilton. Het zal dus voor een andere keer zijn.
In de namiddag zijn we in ons hotel gebleven. Serieuze stortbuien en windvlagen. Maar het was best gezellig met z'n drietjes op de kamer. Onnozel gedaan met ballonnen en hartelijk gelachen. Liedjes gezongen. Naar ons fotoalbumpje gekeken (voorbereiding op België: ons huis, Marie's slaapkamer, mama in de keuken, papa poetst zijn tanden in de badkamer, mama en papa in hun bed, de olijke tweeling Anis en Hannah, de tantes, de grootouders,...). Naar Tiktak gekeken: het viel ons op dat Marie nu wel, in tegenstelling tot 2 weken geleden, heel aandachtig kon kijken naar dit programma. Ze zei vandaag ook vele keren 'mama' en 'papa'. En met een zacht, ijl stemmetje 'Hallo'. Als ik 'Hi' zeg tegen het (poets)personeel, imiteert ze dit ook. Dan zeg ik haar dat dit Engels is en dat ze dit nu nog niet hoeft te leren. Maakt haar weinig uit.
Onze kinderen lokken hier heel wat reactie uit. Iedereen wil hen kussen, in de wang knijpen of vastpakken. Meestal wil Marie dat zelf niet (bv vastgepakt worden) wat we toejuichen en meestal zijn we de mensen ook te vlug af. In het speelplein bv: ik had Marie even op de grond gezet opdat ze wat zou kunnen rondlopen en als een duivel uit een doosje kwam de opdringerige ober toegesneld om haar op te pakken. Hij vond als kindervriend dat hij kennelijk het recht had no problem, sir maar ik was net iets alerter en kon Marie net op tijd van zijn klauwen behoeden.
Of een hilarischer situatie: was met Marie in de rugdrager in de lokale supermarkt en een vrolijke verkoopster ziet haar en lacht: 'Hello baby', waarop mijn repliek: Are you talking to me?
Voila. We hebben hier weer een dag volgemaakt. Benieuwd of we volgend weekend in ons vertrouwde Mariakerke zitten.
En dan nog een dienstmededeling: het internet ligt hier al een dag of twee, drie bijna plat. Skypen lukt niet, iets op de blog zetten is moeilijk, e-mails beantwoorden lukt niet. Wellicht zal het na het weekend opgelost raken. Maandag en dinsdag zitten we op 200 km ten zuiden van Addis, aan het Langomeer in Sabana Lodge. Jullie zullen dus even moeten wachten op een verslag, en ondertussen hopen we ook meer duidelijkheid te hebben ivm onze terugvlucht. Tot dan!
Op vrijdag 30 juli zijn Hans en ik 16 jaar geleden getrouwd. Gelukkig dat Hans het zich nog herinnerde, anders was deze dag voorbijgegaan zonder een goede fles wijn op de kamer. We waren vandaag ook vol spanning over wanneer we zouden kunnen vertrekken. Bruk bleef echter heel stil. We stuurden hem zelf een smsje en hij zei dat hij vandaag geen tijd had gehad om naar de Belgische ambassade te gaan. Het wordt dus maandag en hij probeert vanaf woensdag een plaats te vinden op het vliegtuig. We spelen al een tijdje met het idee om een weekendje buiten Addis en de vele roetwolken te verblijven. Via een collega van Hilde hadden we een tip voor een kindvriendelijke uitstap naar een Langano meer in de Rift Valley. De foto's zien er heel aantrekkelijk uit. Het lijkt een oase van rust en dat is wat we zoeken na 14 dagen in een superdrukke stad te leven. Het is trouwens op weg naar Awasa, waar onze kleine meid vandaan komt. Het is 3u rijden. We twijfelden een beetje, maar we hebben nu toch besloten om te gaan. De lodge is echter dit weekend volzet. We zullen dus pas maandag kunnen vertrekken en dinsdagavond zijn we alweer terug, want we willen zeker onze vlucht niet missen. Vandaag zijn we niet op uitstap geweest. We wilden een telefoontje van Bruk niet missen. Imani had trouwens haar ouders 's nachts wakker gehouden en daarom werd het een dagje hotel. Gelukkig voor Marie waren er 2 nieuwe kindjes van 14 maanden en 3 jaar. Ze vond het heel leuk om met hen samen te spelen. Volgens Hans is ze rijp voor de Visitatie. Hij blijft een voorkeur hebben voor de katholieke school. Ik weet het nog niet, maar eigenlijk is het een beetje om het even. We zullen wel zien of ze zich er goed voelt. Juist op de feestdag van mama en papa vond ze het nodig om te tonen wie ze was : ze testte onze grenzen af. Mama moest haar 's ochtends al uit bed zetten, papa had groot gelijk toen hij haar even liet bekoelen op de grond van het restaurant, omdat ze niet direct brood kreeg (en haar 2 vriendinnetjes wel). Haar middagdutje was daarom bijzonder nodig. Na haar slaapje herpakte ze zich, maar ze vond het toch vreemd dat we zoveel moesten afspreken (weekend lodge) en dat ze wat minder aandacht kreeg. Ik vermoed dat ze voelt dat er iets op til is en daarom hebben we al verscheidene keren de zwarte krullenbol op haar kussentje moeten leggen. Ik geloof dat ze het nu opgeeft en besluit te slapen. Wij genieten nog van onze 'Two Oceans' en tellen verder af. Misschien nog 5 nachten slapen en dan zien we jullie terug...
van de adoptiedienst Ray of Hope in de late namiddag! Ze kon ons verheugd melden dat FCA in Brussel de voorlopige erkenning heeft gegeven en dat is dus zeer goed nieuws! Deze voorlopige erkenning hadden we nodig om het visum van Marie op de Belgische ambassade te Addis aan te vragen. Dat kan dus vandaag gebeuren en met een beetje geluk duurt dit 1 à 2 dagen en dan kan de terugvlucht geboekt worden. Dus ergens (eind?) volgende week zitten we op het vliegtuig richting België! Dat we een 'boete' zullen betalen wegens het wijzigen van de datum (onze terugvlucht was voorzien op 22 aug) kan ons niets schelen. We verkiezen dit boven extra hotelovernachtingen en het risico op burenlawaai (moest daarnet aankloppen bij de buren omdat hun tv te luid stond en onze Marie net in dromenland was beland). België: here we come!
En dan de rest van het binnenlandnieuws.
Vorige nacht was Marie niet in goeie doen. Ze kwam om de haverklap wakker en stond te grienen in haar bedje. Na diverse methodes te hebben geprobeerd trial and error o.a deze van mama-en-papa-zijn-in-een-diepe-slaap-verzonken-en-horen-onze-grienende-trien-totaal-niet, viel ze uiteindelijk toch in slaap. Sinds we hier nu 2 weken zijn, was dit haar eerste sukkelnacht.
Bij het ochtendgloren: stralend blauwe hemel. Bij de ontbijttafel waren we het met Tom&Greet het er vlug over eens: dit is Z-Day! Zwemdag!
(Tussen haakjes voor de aandachtige bloglezer: er zijn weer enkele Spaanse koppels gearriveerd en dus is men weer overgeschakeld op het ontbijtbuffet. Wat vooral door Marie luid werd toegejuicht.)
Na het ontbijt de zwemzak klaargemaakt en dan met Imani & co het hotelbusje in richting de Hilton. Het openluchtzwembad aldaar werd door Marie met open mond begroet: zoveel joelende kinderen (die hadden echt waterpret!) in één superlavabo. Nog nooit gezien! De kleertjes werden omgewisseld voor die van het nog nooit gebruikte maar prima passende Nijntjesbadpak (papa deed gewoon zijn zwembroek aan, dit ter informatie voor de ongeruste bloglezer en, je weet maar nooit, voor de meelezende psychologen van het maatschappelijk onderzoek) en dan, het grote moment: het sop in. Stel daar geen duik bij voor: Marie zat als een bang (ko)nijntje op de arm van papa en behoedzaam werd er in het zwembad afgedaald en deden we de eerste stappen. Man, wat was dat water warm (35°?). De warmte had een weldadig en verdovend effect op onze waterrat. Ze huilde niet! De ettelijke oefenpartijen vooraf aan de lavabo en in bad met mama en papa hadden duidelijk vruchten afgeworpen. Afwisselend met mama en papa op de arm heeft ons waterkonijn zeker 1 uur in het zwembad doorgebracht. Ook Imani en Greet&Tom genoten duidelijk van het zwembad. Het was al middag en het weer begon ook weer om te slaan als we , opnieuw een ervaring rijker, besloten om nog iets te drinken naast het zwembad. Iedereen was wat murw en het bekende hongergevoel na het zwemmen begon ook de kop/maag op te steken. We gingen dus terug naar ons vertrouwde hotel en konden direct onze benen onder tafel steken voor de lunch. Voor Marie bestelden we de overheerlijke kipperoomsoep. Het werd eerst op luidkeels protest onthaald bij onze peuter onbekend is onbemind is ook in Ethiopië van toepassing, maar na een aarzelende eerste hap ging het er toch vlotjes in. Dit smaakte naar meer! Doorzetten is dikwijls de boodschap.
Daarna was het tijd voor een verdiende middagdut de zwembadervaring eiste zijn tol en de verloren uren slaap van de nacht moesten ook nog 's worden ingehaald. Ook wij genieten van de siesta; we doen eigenlijk evenveel indrukken op als onze kleine.
Daarna werd er nog geskypt met tante Kathleen en tante Ilse en toen kregen we het telefoontje van Charlotte van de adoptiedienst en is mijn verhaal rond.
Marie was er deze ochtend vroeg bij. Om 20 over 6 was ze er al. Hans probeerde ze nog wat te sussen, maar ze begon monter te vertellen in haar brabbeltaaltje en hij ging gauw overstag. Dat was eventjes niet consequent, maar wie kan zo'n zwarte krullebol weerstaan met beide handjes in de lucht. Nog even soezen was er duidelijk niet bij. Wel rollebollen en de nachtkastjes verkennen. Moeder ging in bad en Marie volgde gedwee. Ze zat zelfs even alleen en bleef nadien bij papa zitten in het warme water met haar hoofdje juist boven water. De schrik is duidelijk verdwenen. Bij de wellnessbeurt van onze prinses zat vandaag ook voor het eerst een haarolie-hoofdmassage voor de krulletjes die zienderogen beginnen te groeien en een nagelknipbeurt. We hielden ons hart vast voor het laatste, maar blijkbaar was het niet de eerste keer en liet ze zich met wat kleine stribbelingen toch verwennen. Door het vroege uur zaten we als eerste hotelgasten in het restaurant. De Spanjaarden waren verdwenen en met hen ook het buffet. Dit vormt wel een probleem, want twee full breakfeasten volstaan niet om een hongerige Marie te voeden. Morgen worden het er dus drie.
We besloten ondanks de regen souvenirs te kopen in de buurt van de post office. Greet en Tom en Imani gingen met ons mee. Het was trouwens een tip van hen. We profiteren eigenlijk een beetje van hun ervaringen. Ze reisden vorig jaar een maandlang door Ethiopië. De regen viel uiteindelijk nog mee en we vonden een paar mooie cadeautjes voor het thuisfront. Marie kreeg haar eerste armbandje in de Ethiopische kleuren en een handtrommeltje. Trots toonde ze haar aanwinsten, maar het armbandje was al na 1 uur zoek. Het trommeltje is een geslaagder cadeautje.
Na een copieuse pasta met spinazie was het dringend tijd voor de middagdut. Ze viel bijna in slaap boven haar bord. Wij beginnen ook al te wennen aan de siesta en doen een dutje mee. Hopelijk kunnen we dat thuis verder zetten.
Om 16u liep ze in haar ééntje naar het terras aan de achterkant van het hotel. Ze was duidelijk in haar sas met een poes die passeerde, een ballon die over de muur verdween, een vogeltje dat ze zag vliegen,... Ze loopt heel grappig met kromme beentjes achter alles aan. Het is genieten om haar bezig te zien. Achter een rotsblok zat een meisje van 10 jaar met haar kleine broertje (even oud als Marie) ons gade te slaan. Toen ze passeerde gaf ik haar ook een ballon. Je ballonnen komen van pas Hilde en moeder! Het meisje kreeg een standje van de wachters van het hotel. Je voelt je daar niet echt goed bij, maar ik denk dat er anders veel bedelende kinderen zouden rondhangen. Uit mijn ooghoeken zag ik wel dat ze het leuk vond om gekke geluiden te maken met de ballon voor haar broertje. Je zou ze soms allemaal willen helpen...
Na een kort ommetje arriveren we terug in de speelzaal. Ze begint op haar ééntje te spelen, wat we een goed teken vinden. Hans en ik proberen wat te volleyballen terwijl we zitten. Het is fijn om onze dochter zo tevreden te zien, maar we kunnen niet ontkennen dat we de tijd aan het aftellen zijn tot ons vertrek. We zagen Bruk vanochtend en hij zei dat de kans groot is dat we volgende week kunnen vertrekken. We hopen het en fantaseren over de dingen die we zullen doen als we thuis zijn.
Adios!, zongen de Spanjaarden daarnet op straat voor het hotel vooraleer het hotelbusje hen naar de luchthaven bracht voor een nachtvlucht via Istanboel naar Madrid. Obama en z'n ouders moeten dan via Madrid nog naar Tenerife. Toch blij dat wij 'maar' naar Mariakerke moeten vanuit Brussel. De Spaanse armada is dus gaan vliegen, maar we hebben de voorbije dagen toch druppelsgewijs nieuwe Spanjolen hun intrek zien nemen in Addis View.
Vanochtend, tussen slaap en ontwaken, hoorden we het onderhand vertrouwde geluid van een te gulle regenbui. Zo'n type plensbui die wil overdrijven, die alles grondig nat wil maken en die van plan is om er niet mee op te houden. Maar kijk: 'na de ritus der ontlasting en reiniging' (Erwin Mortier) van dit kersverse gezin brak zowaar de zon door.
Die ochtendverzorging wordt stilaan een routine en Marie vindt dit geen enkel probleem: eerst nog even samen in het grote bed, dan de gordijnen openschuiven (ze reageert dan telkens gespeeld: aiai, dat licht in mijn ogen!), vandaar naar de badkamer op het potje (werd ook vanmorgen goed gevuld en we onderstrepen dan telkens onze blijdschap met gejuich en handgeklap een lege doos wordt ook met de nodige teleurstelling vocaal begeleid) en het wassen op de grote stoel aan de lavabo (het brullen van de eerste dagen bij dit onderdeel is ondertussen fel verminderd, het is meer een pro forma geworden). We wrijven haar ook systematisch elke dag in met een huidverzorgingsproduct (ze heeft rap een droge huid) en een billenzalf. Dan de kleertjes aan en met haar zakje (beker, slabbetje en bord) rond haar pols, kunnen we naar boven vertrekken, naar het restaurant op de 6de verdieping (wij logeren in kamer 301).
Eerst laten we Marie -begeleid door papa- zelf de 10 treden van de trap stappen en daarna nemen we met z'n drietjes de lift. Aha, de lift: er is een spiegel in de lift! En toevallig is Marie gek op spiegels; komt dat goed uit. Steevast volgt hetzelfde ritueel: kijken of ons haar goed ligt -Marie lacht dan steeds haar melktandjes bloot- , elkaar verbaasd benoemen: oh: papa, oh: Marie, oh: mama weer gelach en dan kussen papa en mama elkaar waarop Marie zich ook niet onbetuigd laat. En dan, pas dan, komen we op de 5de verdieping: terug staptijd: 10 treden naar boven voor Marie en dan, eindelijk, kan ze parmantig stappen naar de tafel van Greet, Tom en Imani terwijl het aanwezige personeel glimlacht om haar wiebelende beentjes.
Aan de ontbijttafel kwamen we met Greet &Tom snel overeen: laten we 's te voet een andere buurt verkennen van Addis. Vermits Tom&Greet vorig jaar in Addis waren (startpunt van hun rondreis), herinnerden ze zich een wandeling vanaf het station. Chauffeur Fasica voerde ons met het hotelbusje tot de afgesproken plaats en we passeerden onderweg o.a de ambtswoningen van de premier en van de president en Africa Hall, een instelling van de Verenigde Naties.
Aan het station heerste een grote bedrijvigheid van straatventers en aankomende en vertrekkende bussen. We liepen er door een parkje en een drukke straat (we prezen ons gelukkig dat we de rugdrager meehadden ipv de buggy, want het voetpad moest je daar goed zoeken tussen de plassen, de modder en de putten) richting een grote open ruimte waar er volop werd getraind, gelopen en gevoetbald. Best een leuke plaats. De zon was nu echt van de partij, en het deed deugd. Het woordje zonnecrème viel zelfs en dat was al lang geleden. Ook de kinderen genoten van de wandeling, er was dan ook zoveel om naar te kijken. Uiteindelijk belandden we in een heel verzorgd speelpleintje. Heel verzorgd: dus werd er toegangsgeld gevraagd. Zeer bizar: er wordt een toeslag gevraagd als je zou willen filmen. We werden zelfs gefouilleerd om binnen te mogen. Het bezorgt je een dubbel gevoel: je bent opgelucht om even in een groene ruimte te vertoeven en niet de illusie te hebben om tussen de uitlaatgassen te zitten (een autokeuring kennen ze hier wellicht niet), maar anderzijds stel je vast dat je de enige gebruiker bent van deze oase. Er zijn hekkens en ik telde minstens 3 bewakers. Geef mij maar de Belgische parken en gratis speelpleintjes. Of die van Parijs: toch ook een grootstad maar met heel veel openbare, groene speelgelegenheden.
Nu, Marie liet het niet aan haar hartje komen: zowat alle speeltuigen waren vreemde objecten voor haar, maar ze genoot ervan. We gaan dit de eerste weken Mariakerke zeker verder exploreren!
Vandaag bezochten we met zijn allen de Entoto Mountain. Allen, dat zijn Greet, Tom, Imani, Heidi, Hans, Marie en de vriendelijke chauffeur van het hotel. De Entoto Mountain, dat is een berg die we vanuit ons hotel kunnen zien en hoger ligt dan 2000 meter (dat is de hoogte waar Addis Abeba ligt). We wisten niet goed wat we moesten verwachten : een mooi uitzicht, een kerk? Het bleek een boeiende uitstap naar het verleden, meerbepaald naar de 19de eeuw ten tijde van keizer Menelik. Hij stichtte de stad Addis Abeba, maar hijzelf verbleef in de bergen en het moet gezegd het is een mooie plek. Hij koos een stille, groene, meditatieve plek ver van de drukke en kleurrijke stad. We rijden moeizaam omhoog door eucalyptusbossen (groeien heel vlug en zijn ideaal om houten woningen van te maken). We passeren ezeltjes heel zwaar beladen, maar ook vrouwen, zo mogelijk nog zwaarder beladen. Geitenhoeders met hun kudde versperren de weg. Net zoals enkele magere koeien. Het uitzicht is prachtig. We wanen ons ergens in de Franse Pyreneeën, maar als ik mijn camera langs de groen glooiende weiden laat glijden, komen kinderen langs de auto rennen en roepen 'Some money, please'. Het regent gelukkig niet, maar het is fris. We bekijken in een museum de schatten van de keizer en achter een kleurrijke, orthodoxe kerk liggen de woningen van de keizer. Het is niet Versailles, maar de traditionele woning doet toch heel aristocratisch aan. Het dak is bv. van cederhout en er is een prinsesseningang, waar Imani en Marie heel charmant voor poseren. Daarna neemt de chauffeur ons mee naar een orthodoxe kerk, die we wel kunnen bezoeken. Het is heel kleurrijk beschilderd vanbinnen met allerhande bijbelse taferelen. Een lokale gids toont ons al dat moois, maar we moeten daarvoor wel onze schoenen uitdoen. Het tapijt voelt koud en vochtig aan, maar de rondleiding is de moeite waard. We krijgen zelfs een muzikaal optreden, waarbij Marie ademloos naar de grote trom kijkt. Een orthodoxe viering duurt 6 uren. Naar ons idee toch een beetje lang. Naast de ronde kerk liggen er wat gebouwtjes waar 9 monniken wonen. Ze hebben die plaats gekozen om er een kerk te bouwen, omdat er een heel oude grot is, die men al 700 jaren gebruikt als bidplaats.
Terug in het busje snakt Imani naar haar papfles en Marie houdt stoer de weg in de gaten. Ze staat recht achter de chauffeur en geniet van alle aandacht die ze krijgt. Een zelfbewuste meid dat is ze wel. In het hotel aangekomen besluiten we in het restaurant te gaan eten. Hopelijk moeten we niet te lang wachten, want ook Marie heeft honger. Dat laat ze blijken door haar bord op de grond te gooien. Ze krijgt een standje van papa en mag even bezinnen in de hoek van het restaurant. We kunnen ons lachen nauwelijks bedwingen als ze staat te grienen met haar vuistjes voor haar ogen. Ze weet heel duidelijk wanneer ze iets verkeerds doet. 's Ochtends deed ze pogingen om mama te slaan, maar ook dat werd streng berispt. Ze probeert haar grenzen te verleggen, maar ze beseft dat niet alles kan. Het is ook voor ons niet altijd eenvoudig : een puzzelstuk mag je op de grond gooien en een boekje niet.
Na haar middagdut van 2 uren, waar zelfs wij even in slaap vielen, is het altijd moeilijk wakker worden. Marie heeft haar tijd nodig. Als we net voor alweer een onweersbui het terras en het steegje achter het hotel verkennen, botsen we op een poes. Ze kraait van plezier. Ze stapt ook het steile steegje op in haar ééntje zonder de hulp van een hand. Wat een prestatie is met die korte beentjes. We komen een meisje tegen van 10 jaar die haar een handje wil geven. Ze doet het pas als mama het haar voordoet.
Bij de eerste spetters is het richting speelzaal, waar ze al heel wat ondernemender is dan de eerste dagen. Ze gaat nieuwsgierig kijken naar een baby, ze loopt ongedwongen de zaal door met papa achter een bal, ze speelt op haar ééntje met wat speelgoed en als kers op de taart geeft ze een handje aan Imani. Op de kamer belt Hilde ons op en even later zitten 4 kinderen geboeid te kijken naar gulzige Marie die brood eet. 'Zegt ze al een woordje?', vraagt Janusz. Nee, moeten we bekennen. Ze zegt wel soms iets na bv. iaiao (Wie herkent het kinderliedje?). Maar wat ze vandaag allemaal presteerde, vinden we toch buitengewoon veel, voor zo'n kleine pruts!
