Wel en wee van een pelgrim tijdens zijn eerste camino.
25-09-2013
woensdag 25 september van Rabanal del Camino naar Molinaseca
Een goede nachtrust, dank zij 2 euro meer voor een bed in een kamer van (slechts) 6 personen. Geen ontbijt (7u is te laat voor ons) dus direct beginnen stappen. Het was zalig in die stilte, langzaam bergop tot aan Cruz de Ferro. Ondertussen was de zon opgekomen en gelukkig was het niet al te druk aan Cruz de Ferro. Het was een ingetogen en ontroerend moment voor ons beiden. Als de uitbundige wielertoeristen en kwebbelende Françaises weg waren hebben we ook ons steentje met boodschap, maar vooral hoop voor de toekomst, neergelegd. Ik Koos voor een plekje in de zon. "Viel Glück" voor mijn gezin, en enkel zij zullen dit begrijpen. Sorry voor de andere lezers als ik even persoonlijk word.
Nog eventjes 70m hoger klimmen en dan 1000m dalen. Het pad lag er bij wijlen weer zeer abominabel bij, maar wij hebben een heerlijke wandeling achter de rug. Onderweg hoorde ik verschillende pelgrims zeggen dat ze doorgingen tot Ponferrada, een grote stad, maar wij wisten gelukkig beter. Vorig jaar waren wij ook gestopt in Molinaseca en we hebben hier nu een kamer voor 2 in een B&B, ongelooflijk mooi! Dit is een oude authentieke woning vol met antiquiteiten, dus passen wij hier wonderwel. Het stadje heeft sfeer in overvloed en seffens gaan we ons nog eens verwennen met lamsribbetjes. Voor de prijs moeten we het niet laten, we zijn wel die pelgrimsmenu kotsbeu. Wat dacht je van 3 euro voor 2 glazen wijn, op een zonnig terras langs het water naast een Romaanse brug, met daarbij een kommetje soep en 3 sneden heerlijke Spaanse kaas. Ongelooflijk!
dinsdag 24 september van Astorga naar Rabanal del Camino
Slechts 20km vandaag, dus eerst een gezond ontbijt met muesli en yoghurt. Niet goed geslapen, maar voor de rest is alles OK. De wespensteek is onder controle, de blaren zijn vergeten, na een goed bed in Léon heb ik geen rugpijn meer, het is dus genieten van onze ochtendwandeling. De zonsopgang met jet profiel van de kathedraal is magnifiek. We moeten ons wel telkens omdraaien want we wandelen constant van oost naar west (Ge weet toch van waar de wijzen komen). We zien dat ook goed aan onze armen en nek, die langs de linkerkant het meest bruin zijn. De riempjes van onze sticks tekenen zich zelfs af op onze handen. Het landschap wordt weer wat gevarieerder en vandaag klimmen we toch al zachtjes 300m. We zijn nu nog 7km van Cruz de Ferro, een beroemde plaats voor de pelgrims. De traditie wil dat elke pelgrim daar een steen legt die hij van thuis meebrengt, als symbool voor zijn zorgen en problemen en die hij dus symbolisch daar achterlaat. Dat is dus voor morgen voormiddag.
Vandaag konden we gerust nog 5km verder gestapt zijn tot de volgende albergue, maar dan waren we morgenvroeg nog bij donker aan Cruz de Ferro. Nochtans zijn er velen die dat wel doen om daar dan de zonsopgang mee te maken. Wij niet dus.
Goed geslapen en ons bed is al gereserveerd, dus nemen we nu de tijd voor een gezond ontbijt. We worden verwend met koffie, fruitsap, toast, confituren en choco, vers fruit, muesli, yoghurt etc. Met verse krachten trotseren we eerst enkele kilometers de drukke N120 maar daarna nemen we prompt een alternatieve maar één km langere weg door de velden. Het landschap is niet meer vlak en de weg is terug bezaaid met stenen. We denken dat die gewoon met kamions los uitgestort worden. Eigenlijk doet het landschap nog het meest denken aan de Kalmthoutse heide, maar dan wat uitgestrekter. Aan Cruceiro Toribio komen we een prachtig uitzichtpunt over Astorga. Zie foto vorig bericht. Op de koop toe zit daar een Spanjaard met zijn gitaar en zingt hij een lied over en voor de pelgrims. We eten en drinken daar iets en terwijl maakt een wesp gebruik van onze verslapte aandacht om Pat een steek te geven onder zijn broek door zijn kous heen. Gevloek en getier en Pat alweer gekweld met wat extra pijn en vooral ongerustheid over wat dat nu weer worden zal. Ik doe ondertussen mijn best om zijn aandacht af te leiden en dat schijnt te lukken.
In Astorga zelf moeten we steil omhoog want het is op een heuvel gebouwd. Onze albergue is bijna vlak naast de indrukwekkende kathedraal. Het is een oud huis met krakende plankenvloer en wiebelende stapelbed en, maar voor de rest is alles er in orde en is de hospitalero heel vriendelijk. Na een douche gaan we de stad in op zoek naar een restaurant, want we eten liefst ons 'gekookt' 's middags ipv 's avonds om 9u. Ik kan me ook goed voorstellen dat Pierre hier in de vermelding kwam om chocolade te eten want Astorga lijkt wel luilekkerland, zoveel koekjes (allemaal vers en om te lekkerder) en chocolade is er hier te vinden. De vrouw van een jong Amerikaans koppeltje kan aan de druk niet weerstaan koopt een zak vol koekjes en chocolaatjes, voor 's avonds zegt ze. Wij zijn het verhaal van Pierre nog niet vergeten en weerstaan aan de verleiding.
Het is hier alweer 28 graden en in de stad betekent dat dus drukkend warm. Ondanks alle ramen Open staan, is het moeilijk slapen.
Guido Gazelle
Isidro
Ik teken dus met 2 namen. De eerste kwam als volgt: op de met stenen bezaaide weg liep Pat achter mij en maakte hij de bemerking dat ik als een gazelle de stenen Kon ontwijken. Ik antwoordde hem: natuurlijk, want ik heet niet voor niets Guido Gazelle.
De tweede naam komt de Spanjaarden. Telkens als ik via de telefoon mijn zeg, maken ze steevast Isidro van. Telkens na 3 pogingen geef ik het op en zeg ik "Si, Isidro".
Foto's van maandag 23 september, onderweg maar vooral in Astorga
Mijn blog kan ik momenteel niet bereiken. Ik stuur wel al de foto's door want dat gaat via Hotmail. Astorga is een mooi stadje met vooral een prachtige kathedraal (alweer). Volgens mij zelfs mooier dan die van Léon en Burgos.
Léon is werkelijk een bruisende stad, vraag het maar aan Pat. Die heeft geen oog dicht gedaan wegens lawaai en gefeest overal. Nochtans hebben we gisterennamiddag en avond mee genoten van de gezelligheid. We hadden in de loop van de namiddag een fanfare gehoord in de straten, maar 's avonds was er een optreden vlak naast de kathedraal, indrukwekkend! Ik probeer een filmpje hiervan door te sturen. In de kathedraal zelf was er een orgelrecital om 21h00. Een half uur op voorhand stond al een rij van meer dan 200m te wachten om binnen te kunnen en ZE groeide constant aan. Elders was nog een popconcert aan de gang en in alle straatjes was er een leven en uitbundigheid zoals je allen in het zuiden aantreft. We hebben uitzonderlijk lekker gegeten in een typisch Spaans restaurant, El Besuga. Tevreden kropen we in ons (proper luxe-) bedje en met de onmisbare oordopjes heb ik zalig geslapen en Kon ik uitgerust aan de tocht van vandaag beginnen. Pat was minder te spreken over zijn nacht rust. Zonder oordopjes had hij niet kunnen slapen, want op het pleintje vlak voor ons hotel hebben ZE tot 5 uur in de morgen zitten drinken en praten en lachen.
Over de tocht zelf kan ik alweer kort zijn. We moesten eerst de stad uit en daarna was het constant naast de N120 lopen. Het parcours was nagenoeg vlak, dus waren we weer op tijd binnen in de albergue vooraleer de zon onze moede lichaam Kon verbranden. Het is hier alweer 27 graden en na de middag is het niet meer te doen in de zon.
wat ons wel opviel is dat Spanjaarden nog holbewoners zijn. Aan de rand van Léon (ook elders hadden we dat reeds opgemerkt) staan een soort woningen onder de grond. Je ziet enkel een toegangsdeur, soms een tunnel, en een schouw die boven een ronde hoop aarde uitsteekt. Eigenaardig!
De albergue hier in San Martin valt goed mee. We slapen met 4 in één kamer en er zijn voldoende en propere douches en wc's. Het eten wordt hier vers bereid en is heel lekker. Gelukkig ernst geen typisch pelgrimsmenu maar wel even goedkoop.
Morgen zijn we in Astorga, alweer een mooie stad.
Een korte etappe van 20km zodat we tegen de middag in het hotel in Léon waren. Na één uur stappen al enkele dagen pijn in de rug, net onder het schouderblad. Eventjes rusten, banaan eten, drinken en muesli bar en dan langzaam verder en het gaat telkens over.
Deze middag al lekker wat gegeten en een klein tochtje door de stad, met zijn vele gezellige straatjes. Van vorig jaar wisten we hier nog een goed restaurant en we hebben daar al gereserveerd.
Het hotel is echt de max, zeker na alles wat we tot nu toe hebben meegemaakt. Het is een oud klooster dat aan de ene kant ingericht is als albergue, en aan de andere kant als drie sterren hotel. Wat een luxe voor slechts 60 per kamer! En dat midden in een toeristische stad. Enfin, het mag wel eens meezitten ook hé.
Eens voorbij Astorga begint dan weer het klimmen en dalen, met als toppunt O Cebreiro, een klim van 700m. De moraal zal goed moeten zijn! En daar gaan we nu voor zorgen sé.
vrijdag 20 september van Bercianos del real Camino tot Mansilla de las Mulas
Pffff, we zijn beiden uitgeteld. We dachten dat 27km ons niet Kon deren, maar jawel dus. Vorige nacht heb ik ook niet te best geslapen. Mijn bovenbuur, een Amerikaans kieken, lag constant te draaien en te keren en ik dus telkens meewiebelen. Nu loop ik nog vol met beten van bedwantsen (punaises), de sfeer is dus beneden peil. Vandaag vond ik het ook de meest vervelende tocht tot nu. Gedurende 21km niets te zien en één lange rechte baan. Zo duren de kilometers eeuwen! Ik probeer straks een filmpje door te sturen ter illustratie.
De albergue is ook al niet in staat om ons op te vrolijken en het eten al helemaal niet!
We kijken dus hoopvol uit naar morgen, in Leon. Daar hebben we weer een hotel geboekt en hopelijk vinden we daar een restaurant met echt lekker en voedzaam eten.
Mijn rechterknie begint serieus te protesteren en Pat heeft last van een teennagel die vermoedelijk aan het uitgroeien is. Dat is dus de camino, met goede en minder goeie dagen.
Donderdag 19 september van Terradillos de los Templarios naar Bercianos del Real Camino
Jawadde, zijn dat lange namen van dorpen hier! De naam is groter dan het dorp zelve! Behalve 2 albergues is hier niets, totaal niets. Oja, ook nog 3 honden en een geit! Onderweg is het ook nog steeds van 't zelfde, droge graanstoppels en zonne bloemen om bij te wenen. Alhoewel, zo droog is het hier ook niet, onderweg zagen we meerdere natuurlijke waterbronnetjes. Halfweg passeerden we door Sahagun, een redelijk stadje met vooral een gezellig terras, lekkere koeken(versgebakken) en een vriendelijke bediening. Begrijpelijk dat het op één twee drie vol zat met pelgrims. Het was trouwens ook de enige plek waar je Kon ontbijten en lunchen gelijktijdig, want op de ganse weg van alweer 24km was er niks. De albergue waar we nu zitten is een boerderij midden in het dorp met een wirwar aan kleine straatjes waar een kat haar jongen niet zou terugvinden. Er is één douche en wc voor 8 man. Dat wordt hier weer file morgenvroeg!
A propos, over halfweg gesproken, weten jullie dat we reeds flink over halfweg zijn! En die zon blijft hier maar schijnen. Daar zijn we natuurlijk niet rouwig om, we zorgen wel dat we Ten laatste om 13u ter plekke zijn, anders wordt het ondraaglijk. Vroeg opstaan hé, voor zonsopgang vertrekken, dat doen we! ZE zouden ons dat thuis eens moeten vragen!
woensdag 18 september Carrion de los Condes naar Terradillos de los Templarios
Geen wifi vandaag, alleen een betalende computer die zooooo traag is dat een paar zinnetjes al een fortuin kosten. Ik zal dus kort zijn vandaag, en er zullen ook geen foto·s zijn want die moeten via mijn smartphone geladen worden. het was vandaag één lange rechte weg, 18 km lang, midden de velden en niets van bewoning in de wijde omtrek. Daarna nog 9 km langs de baan. We voelen ons beiden nog zeer goed, in die mate zelfs dat we voor zaterdag een kamer geboekt hebben in een hotel in Leon. Deze avond een interessant gesprek gehd met een Duitser die ook op onze kamer slaapt. Einde bericht want het geld is op! Slaapwel!
