Na de koninginnerit van gisteren, zijn we iets later opgestaan en hebben we eerst een ontbijt besteld. Niet dat dit ons zou kunnen redden, want een koffie met 2 toastjes, dat geeft niet zoveel energie. We starten dus vol goede moed onze 18km voor vandaag, met lichte regen. Na een halfuurtje werd het droog en konden we zelfs van het landschap genieten. Het werd dus een ideale zondagswandeling. Na Triacastela (halfweg) kwam de regen ons humeur weer bederven. Ondanks dat werd het toch een zeer genietbare wandeling. We passeerden door dorpjes die wij ons nog nauwelijks kunnen voorstellen dat zoiets nog bestaat! Ja dus! Met schaapherder en al!
In Samos staat een immense Benedictijner abdij, die het hele dorpje overheerst. Je kan ze bezoeken voor 3. Van zodra het stopt met regenen ben ik weg.
Ondertussen is onze was gedaan, want van al dat zweten onder die regenkledij begon dat toch wat te rieken. Onze kamer hangt nu vol, in de hoop dat alles tegen morgenvroeg droog is.
We voelen wel dat we gisteren een lastige dag gedaan hebben, want de laatste kilometers duren alweer eeuwen. De vermoeidheid begint te wegen.
Nog even terzijde: dat regenweer heeft ook zo zijn voordelen, nu hebben we tenminste geen last van vliegen of dazen. Die laatste waren in grote getale aanwezig in de Rioja en ook voorbij Léon. Vooral rond de middag begonnen ZE hun aanvallen en zwermden ZE voortdurend rond onze bezweette lichamen. Zelfs onze anti-insectensmeersel scheen hen niet te deren. Ofwel hadden ZE een verstopte neus.
A propos, over verstopte neuzen gesproken, iedereen loopt hier verkouden en met een hoest rond. Het kan ook niet anders want we slapen steeds in grote slaapzalen, dicht bij elkaar, en zo besmet iedereen iedereen!
zaterdag 28 september van Vega de Valcarce naar Fonfrio
Regen, regen, regen en geen zin om te beginnen stappen. De albergue waar we zitten draagt er ook al niet toe bij om ons op te vrolijken, de moraal is dus op negatief. Na een ontbijt in de stinkende, donkere keuken (2 koekjes en wat fruitsap dat we de dag voordien in de lokale supermarkt gekocht hebben) zijn we toch gemotiveerd om te vertrekken al was het maar om zo snel mogelijk uit die deprimerende omgeving weg te zijn. Het is halfzeven en pikkedonker en het giet water. De klim naar O Cebreiro begint. Gisteren hebben ons 2 Françaises aangeraden om bij regenweer zo veel mogelijk de gewone baan te volgen. Als we aan de afslag voor het bospad kwamen en de modder en steilheid zagen (alhoewel het nog donker was) hebben we dus voor een kilometertje meer gekozen en de asfaltweg gevolgd. Al bij al viel de klim nog mee, behalve dan de regen. We waren alweer kletsnat tot op ons vel. De binnenkant vermoedelijk door het overdadig zweten tijdens de klim. In het dorpje Cebreiro en verder onderweg, was het een komen en gaan van taxi's. Er moeten minstens Honderd man in de auto gestapt zijn en 20km verder afgezet. Enfin, elk zijn camino hebben we ondertussen geleerd. Er was ook een Amerikaans meisje onder hen waar we reeds enkele weken mee optrekken (geen schrik Anneke, ze is daar samen met haar echtgenoot) en voor die was het echt wel verantwoord. ZE zag er al enkele dagen oververmoeid uit. Haar man ging te voet verder. Rond de middag werd het droog en vonden we een bed en warme douche. Ondertussen is het terug beginnen regenen en waaien en de pelgrims die we nu zien passeren lopen allen verkleumd.
Pat is ondertussen blarenkoning geworden, hij heeft er weer enkele bij. Natuurlijk helpen die natte voeten daar wel wat bij. En wie zegt dat je eens je zo ver bent, je reeds goed ingelopen bent en de rest een peulschil is, die weet niet wat hij zegt. Wij komen elke dag uitgeput en leeg toe. En toch starten wij elke dag opnieuw, omdat we wel moeten! Santiago komt nu wel heel dichtbij, nog 140km! Courage!
Geen romantische zonsopgang vandaag. Niet dat we er niet vroeg genoeg bij waren (om halfzeven gestart) maar het was bewolkt. Misschien kan de regenboog jullie bekoren?
vrijdag 27 september van Cacabelos naar Vega de Valcarce
Droog vertrokken maar het duurde niet lang. Na 2 uren stappen begon het te druppelen. Ik Kon me behelpen met mijn paraplu, maar na een tijdje begon het wel te gieten. Onder een brug dan toch maar het regenpak aangetrokken en verder stappen. Ongelooflijk dat er mensen zijn die in dit weer 's ochtends vertrekken zonder regenkledij! Het waren Amerikanen natuurlijk! We zagen er ook nog veel lopen met gewone sportschoenen. Dat moet leuk zijn in die regen. Nu, ikzelf heb ook wel te klagen. Mijn dure goretex-schoenen blijken allesbehalve waterdicht! Slechte punten voor Lowa! Ook mijn regenbroek kon beter. Mijn stapbroek eronder was niet klets maar toch klamp, en dat was niet van het zweet of iets anders! Mijn regenjas deed haar werk wel behoorlijk. Dat belooft dus voor de komende dagen, want van de regen zijn we nog niet vanaf.
Als ik morgen avond nog leef dan zal dit pas echt een wonder heten. Wegens gebrek aan plaats in de albergues of niet willen reserveren, zijn we verplicht om 12km verder te gaan dan voorzien. En dat na een klim van 700m naar O Cebreiro EN in de regen! Toch wel een beetje gek die pelgrims!
donderdag 26 september van Molinaseca naar Cacabelos
De tegenstelling met gisteren is groot. Langs de baan naar Ponferrada, in de stad een slechte bewegwijzering en op de koop toe niet mooi en veel te groot. Gelukkig heb ik de gps bij, anders liepen we kilometers te veel. Het werd alweer hoogtijd dat we ter bestemming waren want het werd drukkend warm, zeker in de smalle straatjes van Cacabelos. ZE voorspellen onweer en regen voor de komende dagen en dat voelen we goed aankomen. We vallen dan ook beiden uitgeput op ons bed neer. Nochtans hebben we vandaag slechts 24 km gestapt. Na een douche en een wasje, gingen we op zoek naar wat eten. Vorig jaar zijn we hier met de moto ook gestopt omdat we dachten dat we hier gemakkelijk aan eten zouden geraken. We kwamen toen en ook nu bedrogen uit. Drinken Kon wel maar voor eten was het nog rusttijd. Het was dan al half vijf. In een café zagen we Ramon zitten, een Hollander waar we al enkele dagen samen mee optrekken, en die ging nog 8km verder naar het volgende stadje. Hij zag er al doodmoe uit en dan in die hitte nog verder stappen vonden wij maar stom, maar ja.....
Morgen gaan we dus zeker wat vroeger vertrekken om niet meer hetzelfde te moeten meemaken. Gelukkig kunnen we hier vanaf 6u ontbijten.
Groeten van Chuipo (zo hebben ZE mijn naam vandaag geschreven!)
woensdag 25 september van Rabanal del Camino naar Molinaseca
Een goede nachtrust, dank zij 2 euro meer voor een bed in een kamer van (slechts) 6 personen. Geen ontbijt (7u is te laat voor ons) dus direct beginnen stappen. Het was zalig in die stilte, langzaam bergop tot aan Cruz de Ferro. Ondertussen was de zon opgekomen en gelukkig was het niet al te druk aan Cruz de Ferro. Het was een ingetogen en ontroerend moment voor ons beiden. Als de uitbundige wielertoeristen en kwebbelende Françaises weg waren hebben we ook ons steentje met boodschap, maar vooral hoop voor de toekomst, neergelegd. Ik Koos voor een plekje in de zon. "Viel Glück" voor mijn gezin, en enkel zij zullen dit begrijpen. Sorry voor de andere lezers als ik even persoonlijk word.
Nog eventjes 70m hoger klimmen en dan 1000m dalen. Het pad lag er bij wijlen weer zeer abominabel bij, maar wij hebben een heerlijke wandeling achter de rug. Onderweg hoorde ik verschillende pelgrims zeggen dat ze doorgingen tot Ponferrada, een grote stad, maar wij wisten gelukkig beter. Vorig jaar waren wij ook gestopt in Molinaseca en we hebben hier nu een kamer voor 2 in een B&B, ongelooflijk mooi! Dit is een oude authentieke woning vol met antiquiteiten, dus passen wij hier wonderwel. Het stadje heeft sfeer in overvloed en seffens gaan we ons nog eens verwennen met lamsribbetjes. Voor de prijs moeten we het niet laten, we zijn wel die pelgrimsmenu kotsbeu. Wat dacht je van 3 euro voor 2 glazen wijn, op een zonnig terras langs het water naast een Romaanse brug, met daarbij een kommetje soep en 3 sneden heerlijke Spaanse kaas. Ongelooflijk!
dinsdag 24 september van Astorga naar Rabanal del Camino
Slechts 20km vandaag, dus eerst een gezond ontbijt met muesli en yoghurt. Niet goed geslapen, maar voor de rest is alles OK. De wespensteek is onder controle, de blaren zijn vergeten, na een goed bed in Léon heb ik geen rugpijn meer, het is dus genieten van onze ochtendwandeling. De zonsopgang met jet profiel van de kathedraal is magnifiek. We moeten ons wel telkens omdraaien want we wandelen constant van oost naar west (Ge weet toch van waar de wijzen komen). We zien dat ook goed aan onze armen en nek, die langs de linkerkant het meest bruin zijn. De riempjes van onze sticks tekenen zich zelfs af op onze handen. Het landschap wordt weer wat gevarieerder en vandaag klimmen we toch al zachtjes 300m. We zijn nu nog 7km van Cruz de Ferro, een beroemde plaats voor de pelgrims. De traditie wil dat elke pelgrim daar een steen legt die hij van thuis meebrengt, als symbool voor zijn zorgen en problemen en die hij dus symbolisch daar achterlaat. Dat is dus voor morgen voormiddag.
Vandaag konden we gerust nog 5km verder gestapt zijn tot de volgende albergue, maar dan waren we morgenvroeg nog bij donker aan Cruz de Ferro. Nochtans zijn er velen die dat wel doen om daar dan de zonsopgang mee te maken. Wij niet dus.
Goed geslapen en ons bed is al gereserveerd, dus nemen we nu de tijd voor een gezond ontbijt. We worden verwend met koffie, fruitsap, toast, confituren en choco, vers fruit, muesli, yoghurt etc. Met verse krachten trotseren we eerst enkele kilometers de drukke N120 maar daarna nemen we prompt een alternatieve maar één km langere weg door de velden. Het landschap is niet meer vlak en de weg is terug bezaaid met stenen. We denken dat die gewoon met kamions los uitgestort worden. Eigenlijk doet het landschap nog het meest denken aan de Kalmthoutse heide, maar dan wat uitgestrekter. Aan Cruceiro Toribio komen we een prachtig uitzichtpunt over Astorga. Zie foto vorig bericht. Op de koop toe zit daar een Spanjaard met zijn gitaar en zingt hij een lied over en voor de pelgrims. We eten en drinken daar iets en terwijl maakt een wesp gebruik van onze verslapte aandacht om Pat een steek te geven onder zijn broek door zijn kous heen. Gevloek en getier en Pat alweer gekweld met wat extra pijn en vooral ongerustheid over wat dat nu weer worden zal. Ik doe ondertussen mijn best om zijn aandacht af te leiden en dat schijnt te lukken.
In Astorga zelf moeten we steil omhoog want het is op een heuvel gebouwd. Onze albergue is bijna vlak naast de indrukwekkende kathedraal. Het is een oud huis met krakende plankenvloer en wiebelende stapelbed en, maar voor de rest is alles er in orde en is de hospitalero heel vriendelijk. Na een douche gaan we de stad in op zoek naar een restaurant, want we eten liefst ons 'gekookt' 's middags ipv 's avonds om 9u. Ik kan me ook goed voorstellen dat Pierre hier in de vermelding kwam om chocolade te eten want Astorga lijkt wel luilekkerland, zoveel koekjes (allemaal vers en om te lekkerder) en chocolade is er hier te vinden. De vrouw van een jong Amerikaans koppeltje kan aan de druk niet weerstaan koopt een zak vol koekjes en chocolaatjes, voor 's avonds zegt ze. Wij zijn het verhaal van Pierre nog niet vergeten en weerstaan aan de verleiding.
Het is hier alweer 28 graden en in de stad betekent dat dus drukkend warm. Ondanks alle ramen Open staan, is het moeilijk slapen.
Guido Gazelle
Isidro
Ik teken dus met 2 namen. De eerste kwam als volgt: op de met stenen bezaaide weg liep Pat achter mij en maakte hij de bemerking dat ik als een gazelle de stenen Kon ontwijken. Ik antwoordde hem: natuurlijk, want ik heet niet voor niets Guido Gazelle.
De tweede naam komt de Spanjaarden. Telkens als ik via de telefoon mijn zeg, maken ze steevast Isidro van. Telkens na 3 pogingen geef ik het op en zeg ik "Si, Isidro".
Foto's van maandag 23 september, onderweg maar vooral in Astorga
Mijn blog kan ik momenteel niet bereiken. Ik stuur wel al de foto's door want dat gaat via Hotmail. Astorga is een mooi stadje met vooral een prachtige kathedraal (alweer). Volgens mij zelfs mooier dan die van Léon en Burgos.
