Wel en wee van een pelgrim tijdens zijn eerste camino.
18-07-2013
Hoe geraken jullie in St Jean Pied de Port?
Er zijn vele mogelijkheden om tot in St Jean te geraken. Er was ooit een voorstel om ons tot daar te brengen met de auto, hetgeen we met zeer grote dank aanvaardden, doch door onvoorziene omstandigheden kan dit niet doorgaan. Dan maar beginnen zoeken op het 'net' en daar werden ons ook verschillende mogelijkheden aangeboden. De goedkoopste (op 't eerste zicht) en de meest voor de hand liggende was met het vliegtuig van Charleroi tot Biarritz en daarna met de trein van Bayonne naar St Jean. Vandaag heb ik dan maar de tickets besteld bij Ryanair. Nu rekenen we op Hugo om ons naar Charleroi te voeren!
In St Michel, een dorpje ongeveer 4 km voorbij St Jean Pied de Port, hebben we een kamer gereserveerd om de eerste nacht door te brengen. Op zondag 1 september kunnen we dan van daaruit vertrekken.
Er staat wel degelijk "jullie" want ik ga niet alleen. Tenminste, ik vertrek niet alleen. Hoe "we" zullen aankomen is ons totaal onbekend, de doelstelling is en blijft echter dat we samen Compostela bereiken. Pat, mijn companero, is diegene die mij vergezellen zal. Hij is trouwens de "aanstoker" van "onze" camino. Vorig jaar, tijdens onze motoreis, vertelden de hospitaleros in Los Arcos ons dat we vooral ons eigen tempo moesten lopen. Dat we niet steeds naast elkaar gingen lopen, mocht geen probleem zijn want we zouden toch van elkaar weten dat we 'samen op stap zijn' ook al lopen we soms kilometers van elkaar verwijderd. Toch al één troostende gedachte. Waarschijnlijk weten zij wel dat er meerdere van deze 'troostende gedachten' zullen nodig zijn om te slagen.
"We" vertrekken dus van uit St Jean Pied de Port, dit is de Franse kant van de Pyreneeën. We volgen integraal de Camino Frances, één van de vele wegen naar Santiago de Compostela, maar wel de oudste en meest bekende en daaruit volgend ook de drukst begane.
We hebben dan nog 777 km te gaan. Volgens de Michelingids zou dit moeten kunnen in 34 dagen. We zullen wel zien. Enige zekerheid is, dat Pat op 10 oktober terug op 't werk moet zijn. Het stappen begint op 1 september. Courage.
Tja, wie zal het zeggen! De één zegt dit de ander dat; op 1 september zullen we het weten.
Nochtans willen we niets aan het toeval overlaten.
Sinds die ene vraag in de Eifel (na ettelijke Eifelgeisten) "Ik zoek iemand om mee te gaan naar Compostela", laat Jacob mij niet meer los. Het voorstel om eerst eens per moto op verkenning te gaan werd ingewilligd en is ondertussen reeds een jaar voorbij. Dit heeft de goesting om het te voet te proberen nog meer aangewakkerd.
Stapschoenen waren de eerste aankoop en ja, ze zijn reeds goed ingelopen. Goede raad bij de aankoop van de vele "accessoires" ontbraken niet en werden allen (min of meer) in acht genomen. Vooral de kledij werd reeds meerdere keren uitgetest en blijkt zijn beloftes waar te maken qua gebruikscomfort. Het enige wat nu nog rest is het vullen van de rugzak. Geen sinecure, want het gewicht moet strikt in acht genomen worden. Er zal dus moeten geschift, gewikt en gewogen (letterlijk) worden.
Er staat wel degelijk "jullie" want ik ga niet alleen. Tenminste, ik vertrek niet alleen. Hoe "we" zullen aankomen is ons totaal onbekend, de doelstelling is en blijft echter dat we samen Compostela bereiken. Pat, mijn companero, is diegene die mij vergezellen zal. Hij is trouwens de "aanstoker" van "onze" camino. Vorig jaar, tijdens onze motoreis, vertelden de hospitaleros in Los Arcos ons dat we vooral ons eigen tempo moesten lopen. Dat we niet steeds naast elkaar gingen lopen, mocht geen probleem zijn want we zouden toch van elkaar weten dat we 'samen op stap zijn' ook al lopen we soms kilometers van elkaar verwijderd. Toch al één troostende gedachte. Waarschijnlijk weten zij wel dat er meerdere van deze 'troostende gedachten' zullen nodig zijn om te slagen.
