dinsdag 17 september van Boadilla del Camino tot Carrion de los Condes
Gisterenavond stond de man met de hamer voor mij klaar, bonke en de wraak van de voorbije etappes sloeg toe. Midden in de nacht werd ik wakker en ik dacht "Laat mij alstublieft nog wat slapen want ik ben nog zo moe". Gelukkig was dit het geval, maar als Pat mij om kwart voor zes wakker maakte was ik nog ver van uitgerust. We zijn dan maar beginnen stappen ('t was toen al kwart voor zeven) en gaandeweg verbeterde het wel. In Fromista werd wat gedronken en natuurlijk moesten we nog een foto hebben van de prachtige romaanse kerk. Ook een Poolse wielerpelgrim vroeg mij om een foto van hem en de kerk te maken, onbegrijpelijk dat de meesten hier zo maar voorbij lopen. Voor de rest is de ganse etappe wel zeer eentonig. We lopen nog steeds door de Meseta met zijn onmetelijke graanvelden (het zijn ondertussen droge stoppels) en bovendien lopen we vlak naast de kaarsrechte baan. Gelukkig is er weinig verkeer, om het kwartier een auto kan je moeilijk vervelend noemen. Pat gaat ondertussen voor het eerst zonder klevers en zwachtels om zijn voeten en tenen en dat lukt best. Het vervelendste vandaag is wel de kaarsrechte weg waar aan de kilometers geen eind lijkt te komen. We zijn nog net op tijd in Carrion vooraleer de zon begint te branden (reden waarom we zo vroeg vertrokken zijn) en we vinden onderdak bij de zusters Clarissen. Alhoewel alles hier uit een vorige eeuw lijkt te stammen kent de properheid geen gelijke. En wat een efficiëntie en professionalisme! Dit had ik nooit verwacht bij nonnekes. Voor het eerst vinden we voldoende stopkontakten op de kamer zodat iedereen zijn gsm etc kan opladen. Er zijn voldoende en propere douches waar nu zelfs een stoel is om je kleren op te leggen. De toiletten hebben hier voldoende toiletpaper en je moet er hier niet dwars gaan opzitten wegens plaatsgebrek. De wasplaats is eveneens professioneel en er zijn voldoende waslijnen, zowel in volle zon als onder een afdak voor schaduw of bij regen. Neen, er is hier geen regen, wel een stralende zon bij 25 graden en af en toe een verfrissend briesje, ideaal stapweer dus. Aangezien we hier redelijk vroeg waren (toch wel weer 25 km afgehaspeld hoor) zijn we deze middag al een menu gaan eten zodat we vanavond enkel nog een kleinigheid moeten eten vooraleer te gaan slapen. Als alles zo verder loopt, kunnen we zaterdag al in Leon zijn, wat 2 dagen vroeger is dan gepland. Nous etions fo o o ormidable! Weeral! Groeten van de vrolijke pelgrims en nogmaals bedankt voor de vele aanmoedigingen.
maandag 16 september van Hontanas tot Boadilla del Camino
Goed en rustig geslapen, zoals iedereen blijkbaar in onze kamer. Vanaf 6 uur konden we al een ontbijt krijgen in de albergue (El Puntido), wat een service! En een snelle bediening en lekker en goedkoop! Dat waren we de laatste dagen niet meer gewoon. Ook gisteravond hebben we lekker vers gegeten. Om 7u waren we aan het stappen in volle natuur en stilte, dat deed deugd. We zijn niet veel dorpjes gepasseerd vandaag. Het belangrijkste was wel Castrojeriz met daarna een pittige klim. Het uitzicht boven was de moeite waard. We zitten nu wel volop in de Meseta, graanvelden zover het oog reikt. Op de middag begon de zon genadeloos te steken alhoewel maximum 23 graden voorspeld waren. De albergue in Boadilla (hebben jullie hier niet gegeten vorig jaar, Daniel, Hugo en Alain?) valt redelijk mee. De tuin is fantastisch, de bediening is snel en vriendelijk en eindelijk eens geen frieten! Er zijn hier wel te weinig douches en toiletten en ze zijn dan nogal primitief. Maar we klagen niet. De blaren zijn eindelijk aan het beteren en voor de rest zijn er niet teveel lichamelijke klachten. Toch weer 26 km gelopen vandaag en morgen nog eens 25. Zo gaat het goed vooruit.
Sorry voor het ontbreken van foto's de voorbije dagen. ZE zijn wel doorgestuurd maar ZE komen niet op de blog. Een beetje geduld, op zijn Spaans!
Er zijn nochtans mooie bij hoor! Lol, lol, lol oftewel hahahaha
Groeten
P.S. Zo lekker eten hier, mmmmm en vers en goedkoop, 9 euro!
Na wat slecht eten gisteren avond, waar we uren hebben moeten op zitten wachten, zijn we dus veel te laat gaan slapen. Om onze 30 km op tijd af te haspelen, moesten we om 6u30 starten. Dit is ons gelukt en we liepen lange tijd heel alleen. We hadden snel Burgos achter ons, niet zonder hulp van mijn gps als app in de smartphone, die ons al een paar keer gered heeft. Na een paar km langs spoorweg en drukke wegen (gelukkig niet te druk want zondag) liepen we terug in de rust en stilte van de natuur. We kwamen zowaar een kreeft tegen op onze weg!
De rust moest alweer wijken voor enkele zatte jongelingen, die al roepend en zwalpend naar huis trokken na een nachtje feesten. Het was toen al 9u ! Het aantal superzuiplappen groeide nog aan in het dorp zelf waar minstens nog een 50 man aan het nafuiven waren. Ondertussen waren enkele bewoners reeds de kots en ander vuil aan het wegspoelen van de straat.
Enfin, wij stappen gestaag verder en ver voor de deadline van 16u komen we in Hontanas aan. We hebben nu opeens een volledige dag voorsprong op ons schema! Nous etions formidable! Eens temeer!
Het dorpje waar we nu zijn liet wel echt lang op zich wachten. Normaal zie je in de verte al wat huizen of minstens een kerktoren, maar hier totaal niets. Dan opeens een bord met Hontanas 500m. En midden een vlakte met droge graanstoppels, zagen wij een put en daarin zat werkelijk het dorp in verscholen.
De albergue valt heel goed mee en dat voor 5 euro! En het avondeten voor 9 euro, juist, inclusief wijn!
Morgen proberen we nog maar eens 28 km, het gaat vooruit!
Het dorpje Agés was best gezellig. Natuurlijk zaten wij weer in minste albergue van de drie en op de koop toe dan nog de duurste ook. Wij hadden de indruk dat ze daar enkel op geld uit waren. We zijn dan maar gaan eten in de municipal, die tegen de gewoonte in de betere was. Het eten heeft gesmaakt, maar alweer die frieten! En steeds hetzelfde menu. Maar we klagen niet, de wijn (een ganse fles voor 2, in de prijs van 10 euro voor het menu, inbegrepen).
Om 5 uur begon de persoon boven mij (stapelbed) zich klaar te maken om te vertrekken, en dat resulteerde in een gewiebel waardoor ik niet meer Kon slapen. De enige wc met lavabo was continu bezet, het duurde dus lang vooraleer we konden vertrekken. Ik bestelde een ontbijt, een kop chocolade met wat brood en confituur, maar ze vergat het brood. En dat duurde en duurde ..... Amaai die Spanjaarden, die moeten veel geduld hebben.
Gelukkig hadden we een goedkoop hotelletje gereserveerd en moesten we ons dus niet opjagen. We hebben een paar uren samen gestapt met een Bulgaarse die we de vorige dagen ook al gezien hadden. Zij woonde nu in Hamburg maar had voordien ook nog anderhalf jaar in Antwerpen gewoond. Ze wilde zelfs samen met ons op de foto, mmmm!
De wegen lagen goed, behalve op de klim die we moesten verwerken, maar we moeten ons niet ontmoedigen. Het zocht op Burgos eens we boven waren, vegoedde veel. Het gaf moed omdat je het doel in de verte ziet, maar het duurde wel lang voor we in het centrum waren. Na het inchecken in het hotel (wat een meevaller, zo goedkoop en proper en vooral uiterst vriendelijke en behulpzame familie), en een bad en ons handwasje, ben ik naar het centrum teruggekeerd voor wat foto's. Wat een prachtige laan tot het centrum, en volop zon bij 25 graden. Gelukkig loop ik in de schaduw van platanen.
Vandaag hebben 25 km afgehaspeld en morgen doen we een tour de force en proberen we Hontanas te bereiken, 30 km verder. De albergue is al gereserveerd, maar we moeten er zeker voor 16h00 zijn, en nu heb ik het wel goed verstaan!
Pat maakt mij wakker en het is al iets over zessen, slapen die hier allemaal zo lang? Een beetje sojamelk en volkorenkoekjes als ontbijt (onze gezondheid nietwaar) vlug naar het toilet, en op stap. Vandaag moeten we 28 km afhaspelen met een flinke klim tussendoor van 400 m. De albergue had ik gisteren al gereserveerd, want met de huidige drukte op de camino is dit noodzakelijk. Als we met iemand praten onderweg (je komt regelmatig bekende gezichten tegen van vorige overnachtingen of restaurants) is het steevast hetzelfde onderwerp, de drukte! Komt daar nog bij dat ik geen Spaans ken en dat bij de reservatie ik dacht verstaan te hebben dat we vóór 2u moeten daar zijn of dat ZE anders onze bedden gingen verkopen aan anderen. Wij hebben dus we ganse dag een moordend tempo aangehouden. Gelukkig viel het weer mee, tussen 20 en 25 graden, maar 's morgensvroeg wel wat frisser.
Nous etions formidable (nog maar eens), we waren om kwart voor twee aan onze albergue! Bleek nu dat die pas Open ging om 2 uur! Ik moet dus dringend spaans leren! Het dorpje waar we nu logeren is best gezellig, en we komen al veel bekende gezichten tegen. Een Spaanse familie, vader moeder zoon en dochter, die gisteren bij ons in de kamer sliepen, zaten hier ook op een terras iets te drinken. En alhoewel we elkaars naam zelfs niet kennen werd er gezwaaid naar mekaar en gegroet, toch wel een hartelijke sfeer onder de pelgrims.
Morgen zijn we in Burgos, en hebben we voor alle zekerheid maar een hotelkamer geboekt. Goedkoop en niet ver van het centrum met de indrukwekkende kathedraal, maar slechter dan dat we al meegemaakt hebben kan moeilijk.
We blijven goed op schema en onze fysiek en humeur blijft goed.
Ben eens benieuwd wat er vanavond op het menu zal staan.
Het hangt mij werkelijk de keel uit, overal dat zelfde pelgrimsmenu. Het vlees allemaal zo oud en droog als de straat en overgoten met veel vet om het 'versgebakken' te doen lijken. En bij elke schotel zijn het frieten. Deze avond gingen we in het dorpje (Belorado) kijken voor een restaurant waar we eens iets anders konden eten. Tevergeefs zo bleek, ik ging vragen of we gewone patatten konden krijgen ipv die vette frieten, maar 'nada'! Geen wonder dat een mens ziek wordt. Trouwens gisteren was het eten uitzonderlijk lekker maar in de soep dreven grote betrokken vet. Lekker, dat wel, maar gezond?
Verleiding:
Om te bewijzen dat we wel degelijk op onze gezondheid letten, volgend verhaal. Net voor Los Arcos was een klein kruidenierswinkeltje. Wij daar binnen. Achter de toonbank was een rek vol de heerlijkste versgebakken koekjes. Wat een geur! De verleiding was enorm groot en ik heb lang staan twijfelen, maar ik zag dat ZE allemaal gevuld waren met een witte crème. Toen dacht ik aan Pierre die vorig jaar verleid werd door chocolade en de dag moest bekopen met krampen. Het werden dus geen koekjes. Ook geen bananen, want daarvoor waren we binnen gegaan, maar ze verkocht enkel lokaal fruit. De appels waren wel lekker.
Donderdag 12 september Santo Domingo de la Calzada - Belorado
Om 7u gestart met stappen. Tegen dat we uit stad waren begon het al lichtjes te klaren, dus geen lampje nodig. Na een paar honderd meter kreeg ik al wat steken in mijn zij en daarna steken in mijn rug, onder mijn schouderblad. Dat begon dus goed. De voorbije dagen was het eten wel heel vettig en dat wreekt zich dus op de lever! Voeg daarbij dat bij elke pelgrimsmenu gratis wijn wordt geserveerd, of chloorwater van de kraan. Juist, de keuze is dan snel gemaakt. Die alcohol is ook al slecht voor de lever, het was dus afzien de eerste 6,5 km, want stopten we even voor ons ontbijt. Pat zag al even veel af als ik of misschien zelfs nog meer, want zijn blaren zijn blijkbaar al "uitgezaaid". Gelukkig hadden we al gereserveerd in een albergue, zodat we op tijd eens konden rusten en nieuwe pleisters leggen op de blaren. Toch zijn we hier op de normale tijd geraakt, dus hebben we wel flink doorgestapt ondanks onze miserie.
Onderweg zagen wij het landschap zo veranderen van de rode aarde in Rioja naar de witte grond met immense korenvelden van Burgos. We stapten ook de grens over van Castilië en León.
Onze was zit alweer in de machine en na 2 uren zou hij gewassen moeten zijn. Die Spaanse machines! En dat is dan nog het kortste programma!
Ondertussen is de lever al wat bekomen en ik eet alleen nog pasta met mineraalwater, ik zweer het!
woensdag 11 september Azofra - Santo Domingo de la Calzada
Een korte etappe vandaag (15 km), maar 't was eens nodig, al was het maar om al dat vuil van gisteren te verteren. Deze keer geen stress en opgejaagd gedoe, we hadden een kamer gereserveerd in een hotel. Wij kenden het nog van vorig jaar toen we met de moto geweest zijn, en het meisje aan de receptie ons ook. Wat een luxe om eens in een proper bad te gaan. Geen gewring in smalle gangskes tussen stapelbedden. Afdrogen met een verse sponshanddoek, gewone dingen die nu plots luxe worden. Deze middag hebben we ook reeds onze hoofdmaaltijd genomen, om vanavond beter te kunnen slapen. Geen pelgrimsmenu maar lamskoteletjes en 'Rioja'soep als voorgerecht, lekkerrrr! Dan nog een chocoladetaartje voor mij Manchegokaas voor Patrick; een pelgrim mag zich ook wel eens verwennen.
Daarna zijn we de kathedraal gaan bezoeken. Voor pelgrims was de entree 3 euro. Wat wij daar allemaal gezien hebben grenst aan het ongelooflijke. Ik dacht dat niets mij nog Kon verbazen, maar nu stond ik werkelijk perplex. Wat een rijkdom aan kunstwerken en zoveel! Ik heb massa's foto's genomen, ik probeer er toch enkele van door te sturen. Excuus voor de kwaliteit, we mochten geen flits gebruiken.
Onze voeten en knieën en heupen en rug en schouders staan onder zware druk van de rugzak, en morgen moeten we in Belorado zijn. We hebben dus 2 bedden gereserveerd in een privé albergue zodat we morgen ontspannen kunnen stappen.
Het landschap is ook aan het veranderen, de wijnstreek is voorbij en we komen stilaan in de graan streek van Burgos.
We staan hier ook telkens verbaasd over de prijzen als we boodschappen doen, ons rantsoen voor eten en drinken voor beiden samen kost 5 euro!
Tot morgen.
De pelgrimsmenu heeft gesmaakt, de lekkerste tot nu toe. Waar vind je nog een 3-gangen menu voor 10 euro inclusief wijn? En alles vers bereid!
Goed geslapen (dank u oordopjes), zo goed zelfs dat we de wekker niet gehoord hebben en we een uur later dan gewoonlijk vertrokken zijn. Het was aangenaam wandelen tussen de wijngaarden en alles oranje gekleurd door de zonsopgang. We liepen ook bijna alleen en alles was zo stil en rustig. Een pelgrim kan dan toch eens genieten!
In Najera hebben we wat gegeten (onze picknick) en dan rustig verder tot Azofra. Ondertussen liep een jong Amerikaans koppeltje ons voorbij, waarvan wij dachten dat zij reeds lang veel verder zaten. Zij had blijkbaar wat last van haar arm. Zo waren wij weer getroost dat ook de jeugd hier afziet. Het zijn wel sympathieke mensen, we hebben al twee keer bij elkaar geslapen. Ja, gisteren heb ik voor het eerst met een Finse geslapen!
Gaat het dan zo goed? Awel, mijn knieën geven me de laatste dagen af en toe een prik om te zeggen: "Die rugzak weegt veel te zwaar!". En gelijk hebben ze, ik raak dat gewicht op mijn rug nooit gewoon! Ook mijn rug protesteert af en toe. Doch mijn knieën, dat verontrust mij (artrose nietwaar).
De albergue waar we nu slapen leek op het eerste gezicht de max. We slapen allemaal in aparte kamers per twee (wat een luxe), maar de douches en toiletten tarten alle verbeelding qua vuil en smerigheid. Pat durft zich hier niet douchen met zijn Open blaren, wegens gevaar op infecties, en gelijk heeft hij. Zo is het overal wat, dat is de camino.
Logroño voelt aan als een marginale stad, vele gebouwen staan leeg of zijn slecht onderhouden. Ook het volk dat hier rondloopt versterkt dat gevoel nog. Nochtans hebben we hier bijzonder lekkere tapas gegeten. Het was hier trouwens de ene tapasbar naast de andere, en ze probeerden mekaar de loef af te steken in originaliteit, versheid en smaak. En die Rioja wijn, zo lekker en spotgoedkoop.
Deze ochtend was het weer geroefel met de rugzakken, snel een restje van gisteren als ontbijt, naar het toilet zonder papier, enfin een albergue om snel te vergeten. Het was nog pikkedonker als we vertrokken, maar gelukkig zijn in 't stad de straten wel verlicht. Het duurde lang eer we Logroño volledig uit waren en de wijngaarden zijn hier ook bijlange niet zo aardig als in Frankrijk.
Onderweg zagen we weer enkele bekenden van vorige dagen, maar meer dan een korte babbel Kon er niet af. Na de "turigrinos" (zijn we eindelijk kwijt) zitten we nu terug volop in de 'meute'. Natuurlijk zijn we daar ook een deel van, maar het gevolg is dat het een wedloop wordt om een bed te vinden. Gelukkig liep iedereen voorbij het dorpje waar wij wilden logeren (Ventosa) en zo hadden we nog een bed in de mooiste albergue tot nu toe. We moesten wel een uur buiten wachten in de zon tot hij Open ging.
Nu is onze was gedaan, hebben we al een biertje gedronken hebben we ons gedoucht, en zijn we nu klaar om om 18h00 het pelgrimsmenu te gaan eten in het plaatselijke (en enige) restaurant.
We zitten dus nog steeds goed op schema en we zien het goed zitten. Ook Pat zijn blaar is aan de beterhand, alhoewel hij er twee bij heeft op zijn tenen!
Torres del Rio zal Pat niet vlug vergeten. Als de Spanjaarden feest vieren dan doen ze dat uitbundig! Van. 1h00 tot 5h00, jawel midden de nacht was er bal populair met heel luide muziek. Nog maar eens hebben mijn oordopjes fantastisch werk gedaan en heb ik geslapen tot 5h00. Pat echter heeft de ganse nacht geen oog dicht gedaan! En hij was niet alleen. Dus ongenoegen bij iedereen zonder oordopjes. Om 5h30 op, geen ontbijt, en op de koop toe was het aan het regenen. We vertrekken dan maar in 't pikkedonker en met regenkledij. Na 3 "kamelenbulten" begon het klaar te worden en de regen was ook over. Ondanks de koelte was het toch zweten. Alweer werden we beloond met een prachtig landschap en die stilte......
Uiteindelijk in Viana hebben we wat gegeten en dan verder naar Logroño dat we al de ganse tijd in de verte zagen liggen. We waren de eersten in de albergue maar moesten wel nog een halfuur wachten tot hij Open ging. Ondertussen stond er al een ganse file te wachten.
Logroño is niet zo mooi, maar wat een lekkere tapas hebben ze hier en die Rioja wijn mmmmmmm. We hebben onszelf maar eens verwend en schrokken toen we de rekening kregen, 10 euro voor ons beiden samen! Nu nog eten zoeken voor vanavond en zorgen dat we op tijd binnen zijn, want het sluit om 22h00.
Hopelijk tot morgen.
