Vertrokken zonder ontbijt, in het pikkedonker, gelukkig droog, en maar klimmen en klimmen, in één ruk door tot Compostela. Totaal leeg en uitgeput voor de kathedraal op het immense plein. Alle mogelijke emoties die ge u kunt indenken en die ooit beschreven zijn, komen naar boven. We zijn er!
Hier heb ik niets meer aan toe te voegen.
Er zal wel nog een epiloog komen als ik terug thuis ben.
Die albergues met hun grote ongezellige slaapzalen hebben één voordeel: je bent direct gemotiveerd om zo snel mogelijk te vertrekken! De spieren en vooral de gewrichten komen slechts langzaam los. We lopen in alle stilte door een donker bos. Na anderhalf uur alweer regen en klimmen en dalen. Gelukkig is het iets frisser zodat we niet al teveel zweten en de stank onder controle blijft. Onderweg stoppen om de rug eens wat te ontzien van die verdomde rugzak en te ontbijten. We willen naar het toilet, maar dat wil blijkbaar iedereen. De file voor de enige wc blijft aanhouden, wij zullen het dan nog maar wat ophouden. Het probleem is dat met die regenkledij je niet zo maar gauw gauw tegen een boom kunt gaan staan plassen. De regen is eindelijk over en we zijn net aan een bar, tijd voor een lichte lunch. Na het eten begint het alweer te gieten. Dan toch liever de hitte van de Meseta!
We zijn nu in O Pedrouzo, 20 km van het centrum van Compostela. De laatste dag morgen! Ik denk dat het stil zal zijn tijdens het stappen.
We zijn zopas een geschikte plek gaan zoeken voor ons avondeten, want ik heb vandaag toch weer ondervonden dat een flinke biefstuk de avond voordien wel beter is dan wat spaghetti met 3 gehaktballetjes!
'k Heb toch nog maar een klein wasje gedaan, kwestie van toch minstens een propere onderbroek te kunnen aantrekken morgen avond. Een reservezakdoek heb ik nog!
Eindelijk weer eens Wifi! En 't is dan nog in een café! Maar bij een glaasje wijn gaat dat nog zo goed om die kleine toetskes in te drukken ( sorry, aan te raken) met mijn pinkjes. Gisterenavond kregen we lekker vers bereid eten, allen samen aan tafel. Nochtans, een beetje weinig. En als ik dat zeg, dan kunt Ge u wel voorstellen dat het echt weinig was. Een pelgrim verbruikt nogal wat energie hoor!
Enfin, we hebben heerlijk geslapen en konden na een (karig) ontbijt vertrekken om 8h30, veel te laat dus. We dachten: "goh, 21km tot Arzua, dat is een fluitje van een cent". Niets was minder waar. Ik val in herhaling, maar echt, die laatste kilometers lijken wel mijlen. En Santiago dat moet werkelijk op een reuzenhoge berg liggen. Klimmen, klimmen en maar klimmen, daar komt geen eind aan! Weldra zijn we in de hemel! Enfin, dat denk en hoop ik!
Na de middag hebben we een paar fikse regen buien gehad. Op zich is dat geen probleem, maar onder die regenkledij en met dat klimmen is dat zweten mijn kan niet meer! En dan doe je je jas eens Open en komt daar een stank vrij, onvoorstelbaar! Wassen? Wat dacht je. 't Is de laatste week, primo. En moest je de wasplaatsen de laatste dagen gezien hebben, met koud water, en de drooglijn vlak naast een koeienstal, denk ik dat onze was niet veel frisser zou geroken hebben. Alleszins geen reclame voor Dash of Lenor!
Maar een pelgrim klaagt niet, we zijn er bijna!
woensdag 2 oktober van Gonzar naar Pontecampaña (Casanova)
Alhoewel het vandaag zou gieten volgens de weersvoorspellingen, bleef het toch droog. We hebben de zon nog eens in alle glorie zien opkomem en het was aangenaam wandelen in die mooie omgeving. Rond 9h00 hebben we ontbeten in een kleine albergue en dan in enen trok naar Palas de Rei. Michelin kan waarschijnlijk niet goed rekenen want de kilometers zijn veel meer dan in onze gids aangegeven. Enfin, in Palas de Rei is er een terras en ernaast een slager die zelfgemaakte empanada verkoopt. Onze lunch was dus snel gereed. Daarna was het slechts 4 km meer tot Pontecampaña. We waren toch weeral blij dat we er waren, want de kilometers wegen zwaar door. Onderweg waren een Frans koppel, die we eerder ook al ontmoet hadden, elkaar aan het masseren wegens krampen her en der. We zijn dus niet alleen met onze klachten. Elke dag doet het wel ergens anders pijn.De albergue ligt midden de glooiende velden in volle rust en stilte. Het is hier ook niet druk, we zullen vermoedelijk rustig kunnen slapen. Zopas heb ik ook de laatste albergue (voor vrijdag) gereserveerd, het zal raar doen. Morgen slapen we in Arzua (waar we vorig jaar met de moto de laatste keer gestopt zijn alvorens Compostela binnen te rijden) en vrijdag slapen we in O Pedrouzo, 20 km van de kathedraal van Compostela. Ik voel nu al de zenuwen voor die laatste tocht!
Geen ontbijt, regen en pikkedonker. Waarschijnlijk stappen wij door een mooie omgeving langs een leuk pad, maar we zien er niets van. Na een tijdje zijn we langs de binnenkant al even nat dan aan de buitenkant door het overdadig zweten. Aan de kilometerpaal 100 stoppen we toch even voor een foto. Het is een heel gedoe om het toestel vanonder die natte kleren te halen, maar allee, hier kom je toch maar een keer. Ik vind die paal toch wat magertjes voor zo een belangrijke te zijn, en een oostenrijkse vrouw vraagt ook om van haar een foto te nemen samen met de paal. We stoppen alles netjes terug weg en vertrekken weer. Na 10 meter zien we nog een paal van 100km en deze komt me bekender voor van op de foto's. De eerste was blijkbaar nep! Terug fototoestel vanonder de natte kleren en nieuwe foto's maken. De oostenrijkse was ondertussen in volle vaart verder gelopen. Na 2 uren stappen (of eerder strompelen) komen we aan een bar en kunnen we eindelijk ontbijten en even rusten. De regen mindert wat en tegen de middag klaart het helemaal op, oef! In Portomarin nemen ze ons lelijk in het ootje. Ze laten ons ettelijke steile trappen beklimmen om daarna doodleuk ons via een klein ommetje naar hetzelfde punt te laten terugkeren. Uiteindelijk komen we droog maar doodmoe aan in Gonzar, een godvergeten klein boerendorpje, maar met een albergue. Ze hebben daar geen internet en dus ook geen wifi, vandaar dit verslagje met een dag vertraging. Het valt ons op dat we zo veel nieuwe gezichten zien en maar heel weinig bekende gezichten van de eerste dagen. Zouden de vele taxi's daar voor iets tussen zitten? We zien deze trouwens meer en meer op en af rijden. Gelukkig kunnen we van geen invasie van amerikanen spreken. 's Avonds gaat Pat zijn 5 weken oude droom in vervulling, er staat op het menu een buffelsteak van driekwart kilo! Natuurlijk nemen we die, al was het maar om Het Gezelschap jaloers te maken met hun cote a l'os (die speciale tekens vind ik hier niet direct op dat spaans klavier!). Het was heel lekker en perfect gebakken! Nu kunnen we er weer tegen!
Het bezoek aan de abdij van Samos is gisteren namiddag letterlijk in het water gevallen. Groot was dan ook onze verbazing dat het droog was toen we wakker werden, we zagen zelfs enkele sterre. Dus toch wat Open gaten in het wolkendek. Iets minder goed nieuws van onze was, die was op verre na droog. Een plastiek zak en de rugzak in! We hielden het de ganse weg droog, het was dus weer eens aangenaam wandelen. Behalve het eerste deel tot in Sarria die langs de baan liep. In Sarria zelf hebben we iets gedronken op hetzelfde terras als vorig jaar. Raar dat een mens daar voorkeur aan geeft. Eens buiten de stad, waar ZE ons ettelijke trappen deden oplopen, gingen we de velden in met alweer prachtige vergezichten. De albergue is een klein juweeltje in een dorpje met 2 huizen! Een mooi kamertje en lekker vers gekookt eten. Wat kan een pelgrim nog meer wensen.
Ondertussen heb ik reeds een hotelkamer besteld in Santiago en de tickets voor de vlucht en trein naar België!
Het begint nu toch wel te korten. Morgen passeren we de paal van 100km!
Ik voel het nu toch wel aan al mijn knoken en spieren! Maar de eindmeet is in zicht en dat geeft moed!
