woensdag 2 oktober van Gonzar naar Pontecampaña (Casanova)
Alhoewel het vandaag zou gieten volgens de weersvoorspellingen, bleef het toch droog. We hebben de zon nog eens in alle glorie zien opkomem en het was aangenaam wandelen in die mooie omgeving. Rond 9h00 hebben we ontbeten in een kleine albergue en dan in enen trok naar Palas de Rei. Michelin kan waarschijnlijk niet goed rekenen want de kilometers zijn veel meer dan in onze gids aangegeven. Enfin, in Palas de Rei is er een terras en ernaast een slager die zelfgemaakte empanada verkoopt. Onze lunch was dus snel gereed. Daarna was het slechts 4 km meer tot Pontecampaña. We waren toch weeral blij dat we er waren, want de kilometers wegen zwaar door. Onderweg waren een Frans koppel, die we eerder ook al ontmoet hadden, elkaar aan het masseren wegens krampen her en der. We zijn dus niet alleen met onze klachten. Elke dag doet het wel ergens anders pijn.De albergue ligt midden de glooiende velden in volle rust en stilte. Het is hier ook niet druk, we zullen vermoedelijk rustig kunnen slapen. Zopas heb ik ook de laatste albergue (voor vrijdag) gereserveerd, het zal raar doen. Morgen slapen we in Arzua (waar we vorig jaar met de moto de laatste keer gestopt zijn alvorens Compostela binnen te rijden) en vrijdag slapen we in O Pedrouzo, 20 km van de kathedraal van Compostela. Ik voel nu al de zenuwen voor die laatste tocht!
Geen ontbijt, regen en pikkedonker. Waarschijnlijk stappen wij door een mooie omgeving langs een leuk pad, maar we zien er niets van. Na een tijdje zijn we langs de binnenkant al even nat dan aan de buitenkant door het overdadig zweten. Aan de kilometerpaal 100 stoppen we toch even voor een foto. Het is een heel gedoe om het toestel vanonder die natte kleren te halen, maar allee, hier kom je toch maar een keer. Ik vind die paal toch wat magertjes voor zo een belangrijke te zijn, en een oostenrijkse vrouw vraagt ook om van haar een foto te nemen samen met de paal. We stoppen alles netjes terug weg en vertrekken weer. Na 10 meter zien we nog een paal van 100km en deze komt me bekender voor van op de foto's. De eerste was blijkbaar nep! Terug fototoestel vanonder de natte kleren en nieuwe foto's maken. De oostenrijkse was ondertussen in volle vaart verder gelopen. Na 2 uren stappen (of eerder strompelen) komen we aan een bar en kunnen we eindelijk ontbijten en even rusten. De regen mindert wat en tegen de middag klaart het helemaal op, oef! In Portomarin nemen ze ons lelijk in het ootje. Ze laten ons ettelijke steile trappen beklimmen om daarna doodleuk ons via een klein ommetje naar hetzelfde punt te laten terugkeren. Uiteindelijk komen we droog maar doodmoe aan in Gonzar, een godvergeten klein boerendorpje, maar met een albergue. Ze hebben daar geen internet en dus ook geen wifi, vandaar dit verslagje met een dag vertraging. Het valt ons op dat we zo veel nieuwe gezichten zien en maar heel weinig bekende gezichten van de eerste dagen. Zouden de vele taxi's daar voor iets tussen zitten? We zien deze trouwens meer en meer op en af rijden. Gelukkig kunnen we van geen invasie van amerikanen spreken. 's Avonds gaat Pat zijn 5 weken oude droom in vervulling, er staat op het menu een buffelsteak van driekwart kilo! Natuurlijk nemen we die, al was het maar om Het Gezelschap jaloers te maken met hun cote a l'os (die speciale tekens vind ik hier niet direct op dat spaans klavier!). Het was heel lekker en perfect gebakken! Nu kunnen we er weer tegen!
Het bezoek aan de abdij van Samos is gisteren namiddag letterlijk in het water gevallen. Groot was dan ook onze verbazing dat het droog was toen we wakker werden, we zagen zelfs enkele sterre. Dus toch wat Open gaten in het wolkendek. Iets minder goed nieuws van onze was, die was op verre na droog. Een plastiek zak en de rugzak in! We hielden het de ganse weg droog, het was dus weer eens aangenaam wandelen. Behalve het eerste deel tot in Sarria die langs de baan liep. In Sarria zelf hebben we iets gedronken op hetzelfde terras als vorig jaar. Raar dat een mens daar voorkeur aan geeft. Eens buiten de stad, waar ZE ons ettelijke trappen deden oplopen, gingen we de velden in met alweer prachtige vergezichten. De albergue is een klein juweeltje in een dorpje met 2 huizen! Een mooi kamertje en lekker vers gekookt eten. Wat kan een pelgrim nog meer wensen.
Ondertussen heb ik reeds een hotelkamer besteld in Santiago en de tickets voor de vlucht en trein naar België!
Het begint nu toch wel te korten. Morgen passeren we de paal van 100km!
Ik voel het nu toch wel aan al mijn knoken en spieren! Maar de eindmeet is in zicht en dat geeft moed!
Na de koninginnerit van gisteren, zijn we iets later opgestaan en hebben we eerst een ontbijt besteld. Niet dat dit ons zou kunnen redden, want een koffie met 2 toastjes, dat geeft niet zoveel energie. We starten dus vol goede moed onze 18km voor vandaag, met lichte regen. Na een halfuurtje werd het droog en konden we zelfs van het landschap genieten. Het werd dus een ideale zondagswandeling. Na Triacastela (halfweg) kwam de regen ons humeur weer bederven. Ondanks dat werd het toch een zeer genietbare wandeling. We passeerden door dorpjes die wij ons nog nauwelijks kunnen voorstellen dat zoiets nog bestaat! Ja dus! Met schaapherder en al!
In Samos staat een immense Benedictijner abdij, die het hele dorpje overheerst. Je kan ze bezoeken voor 3. Van zodra het stopt met regenen ben ik weg.
Ondertussen is onze was gedaan, want van al dat zweten onder die regenkledij begon dat toch wat te rieken. Onze kamer hangt nu vol, in de hoop dat alles tegen morgenvroeg droog is.
We voelen wel dat we gisteren een lastige dag gedaan hebben, want de laatste kilometers duren alweer eeuwen. De vermoeidheid begint te wegen.
Nog even terzijde: dat regenweer heeft ook zo zijn voordelen, nu hebben we tenminste geen last van vliegen of dazen. Die laatste waren in grote getale aanwezig in de Rioja en ook voorbij Léon. Vooral rond de middag begonnen ZE hun aanvallen en zwermden ZE voortdurend rond onze bezweette lichamen. Zelfs onze anti-insectensmeersel scheen hen niet te deren. Ofwel hadden ZE een verstopte neus.
A propos, over verstopte neuzen gesproken, iedereen loopt hier verkouden en met een hoest rond. Het kan ook niet anders want we slapen steeds in grote slaapzalen, dicht bij elkaar, en zo besmet iedereen iedereen!
zaterdag 28 september van Vega de Valcarce naar Fonfrio
Regen, regen, regen en geen zin om te beginnen stappen. De albergue waar we zitten draagt er ook al niet toe bij om ons op te vrolijken, de moraal is dus op negatief. Na een ontbijt in de stinkende, donkere keuken (2 koekjes en wat fruitsap dat we de dag voordien in de lokale supermarkt gekocht hebben) zijn we toch gemotiveerd om te vertrekken al was het maar om zo snel mogelijk uit die deprimerende omgeving weg te zijn. Het is halfzeven en pikkedonker en het giet water. De klim naar O Cebreiro begint. Gisteren hebben ons 2 Françaises aangeraden om bij regenweer zo veel mogelijk de gewone baan te volgen. Als we aan de afslag voor het bospad kwamen en de modder en steilheid zagen (alhoewel het nog donker was) hebben we dus voor een kilometertje meer gekozen en de asfaltweg gevolgd. Al bij al viel de klim nog mee, behalve dan de regen. We waren alweer kletsnat tot op ons vel. De binnenkant vermoedelijk door het overdadig zweten tijdens de klim. In het dorpje Cebreiro en verder onderweg, was het een komen en gaan van taxi's. Er moeten minstens Honderd man in de auto gestapt zijn en 20km verder afgezet. Enfin, elk zijn camino hebben we ondertussen geleerd. Er was ook een Amerikaans meisje onder hen waar we reeds enkele weken mee optrekken (geen schrik Anneke, ze is daar samen met haar echtgenoot) en voor die was het echt wel verantwoord. ZE zag er al enkele dagen oververmoeid uit. Haar man ging te voet verder. Rond de middag werd het droog en vonden we een bed en warme douche. Ondertussen is het terug beginnen regenen en waaien en de pelgrims die we nu zien passeren lopen allen verkleumd.
Pat is ondertussen blarenkoning geworden, hij heeft er weer enkele bij. Natuurlijk helpen die natte voeten daar wel wat bij. En wie zegt dat je eens je zo ver bent, je reeds goed ingelopen bent en de rest een peulschil is, die weet niet wat hij zegt. Wij komen elke dag uitgeput en leeg toe. En toch starten wij elke dag opnieuw, omdat we wel moeten! Santiago komt nu wel heel dichtbij, nog 140km! Courage!
Geen romantische zonsopgang vandaag. Niet dat we er niet vroeg genoeg bij waren (om halfzeven gestart) maar het was bewolkt. Misschien kan de regenboog jullie bekoren?
vrijdag 27 september van Cacabelos naar Vega de Valcarce
Droog vertrokken maar het duurde niet lang. Na 2 uren stappen begon het te druppelen. Ik Kon me behelpen met mijn paraplu, maar na een tijdje begon het wel te gieten. Onder een brug dan toch maar het regenpak aangetrokken en verder stappen. Ongelooflijk dat er mensen zijn die in dit weer 's ochtends vertrekken zonder regenkledij! Het waren Amerikanen natuurlijk! We zagen er ook nog veel lopen met gewone sportschoenen. Dat moet leuk zijn in die regen. Nu, ikzelf heb ook wel te klagen. Mijn dure goretex-schoenen blijken allesbehalve waterdicht! Slechte punten voor Lowa! Ook mijn regenbroek kon beter. Mijn stapbroek eronder was niet klets maar toch klamp, en dat was niet van het zweet of iets anders! Mijn regenjas deed haar werk wel behoorlijk. Dat belooft dus voor de komende dagen, want van de regen zijn we nog niet vanaf.
Als ik morgen avond nog leef dan zal dit pas echt een wonder heten. Wegens gebrek aan plaats in de albergues of niet willen reserveren, zijn we verplicht om 12km verder te gaan dan voorzien. En dat na een klim van 700m naar O Cebreiro EN in de regen! Toch wel een beetje gek die pelgrims!
donderdag 26 september van Molinaseca naar Cacabelos
De tegenstelling met gisteren is groot. Langs de baan naar Ponferrada, in de stad een slechte bewegwijzering en op de koop toe niet mooi en veel te groot. Gelukkig heb ik de gps bij, anders liepen we kilometers te veel. Het werd alweer hoogtijd dat we ter bestemming waren want het werd drukkend warm, zeker in de smalle straatjes van Cacabelos. ZE voorspellen onweer en regen voor de komende dagen en dat voelen we goed aankomen. We vallen dan ook beiden uitgeput op ons bed neer. Nochtans hebben we vandaag slechts 24 km gestapt. Na een douche en een wasje, gingen we op zoek naar wat eten. Vorig jaar zijn we hier met de moto ook gestopt omdat we dachten dat we hier gemakkelijk aan eten zouden geraken. We kwamen toen en ook nu bedrogen uit. Drinken Kon wel maar voor eten was het nog rusttijd. Het was dan al half vijf. In een café zagen we Ramon zitten, een Hollander waar we al enkele dagen samen mee optrekken, en die ging nog 8km verder naar het volgende stadje. Hij zag er al doodmoe uit en dan in die hitte nog verder stappen vonden wij maar stom, maar ja.....
Morgen gaan we dus zeker wat vroeger vertrekken om niet meer hetzelfde te moeten meemaken. Gelukkig kunnen we hier vanaf 6u ontbijten.
Groeten van Chuipo (zo hebben ZE mijn naam vandaag geschreven!)
