Wel en wee van een pelgrim tijdens zijn eerste camino.
28-09-2013
zaterdag 28 september van Vega de Valcarce naar Fonfrio
Regen, regen, regen en geen zin om te beginnen stappen. De albergue waar we zitten draagt er ook al niet toe bij om ons op te vrolijken, de moraal is dus op negatief. Na een ontbijt in de stinkende, donkere keuken (2 koekjes en wat fruitsap dat we de dag voordien in de lokale supermarkt gekocht hebben) zijn we toch gemotiveerd om te vertrekken al was het maar om zo snel mogelijk uit die deprimerende omgeving weg te zijn. Het is halfzeven en pikkedonker en het giet water. De klim naar O Cebreiro begint. Gisteren hebben ons 2 Françaises aangeraden om bij regenweer zo veel mogelijk de gewone baan te volgen. Als we aan de afslag voor het bospad kwamen en de modder en steilheid zagen (alhoewel het nog donker was) hebben we dus voor een kilometertje meer gekozen en de asfaltweg gevolgd. Al bij al viel de klim nog mee, behalve dan de regen. We waren alweer kletsnat tot op ons vel. De binnenkant vermoedelijk door het overdadig zweten tijdens de klim. In het dorpje Cebreiro en verder onderweg, was het een komen en gaan van taxi's. Er moeten minstens Honderd man in de auto gestapt zijn en 20km verder afgezet. Enfin, elk zijn camino hebben we ondertussen geleerd. Er was ook een Amerikaans meisje onder hen waar we reeds enkele weken mee optrekken (geen schrik Anneke, ze is daar samen met haar echtgenoot) en voor die was het echt wel verantwoord. ZE zag er al enkele dagen oververmoeid uit. Haar man ging te voet verder. Rond de middag werd het droog en vonden we een bed en warme douche. Ondertussen is het terug beginnen regenen en waaien en de pelgrims die we nu zien passeren lopen allen verkleumd.
Pat is ondertussen blarenkoning geworden, hij heeft er weer enkele bij. Natuurlijk helpen die natte voeten daar wel wat bij. En wie zegt dat je eens je zo ver bent, je reeds goed ingelopen bent en de rest een peulschil is, die weet niet wat hij zegt. Wij komen elke dag uitgeput en leeg toe. En toch starten wij elke dag opnieuw, omdat we wel moeten! Santiago komt nu wel heel dichtbij, nog 140km! Courage!
Reacties op bericht (1)
29-09-2013
moed
Dag broer Regen, regen, regen..... daar kunnen wij wel tegen. Steek de moed nier in jullie rugzak maar neem hem in jullie handen en ga door, door ,door... Moeilijke dagen gaan ook voorbij maar ze duuuren heeel laaannng( kunnen daar van meespreken) Kijk naar de weg die jullie reeds hebben afgelegd en dan weet je dat het einddoel nadert. Nu niet opgeven maar doorgaan; COMPOSTELA wenkt Groeten Magda Willy
