Na dit bezoek aan Uros hebben we nog een 2-tal uren gevaren tot het eiland Amantani. (hier gaat het wel over een gewoon natuurlijk eiland)

Hier werd de groep waarmee we waren opgesplitst in kleine groepjes, die respectievelijk bij verschillende families zouden lunchen en overnachten. Op deze manier leerden we het typische leven van deze eilandbewoners kennen. Wij werden samen met nog een Frans koppel en een Amerikaan ondergebracht bij de familie van Rosa. We vertrokken te voet van de haven naar haar huis. De eilandbewoners lopen de bergen, stenen trappen e.d. op alsof het niks is. Voor ons was het echter een hele inspanning, te meer daar het Titicacameer op 3800 m hoogte ligt. We kregen een typische lunch voorgeschoteld, bestaande uit quinoasoep, een soort omelet met kaas bij een aantal verschillende soorten aardappelen en een paar schijfjes tomaat en komkommer. Verder volgde een tas cocathee. Verder was het huisje en de kamers zeer basic! Water is er in het droge seizoen bijna niet voorhanden. Enkel 's ochtends om 5 uur is er gedurende 20 minuten water dat van een hogerop gelegen reservoir komt. Bijgevolg vullen de mensen op dat ogenblik zoveel mogelijk vaten, bidons, jerrycans ... met water.

Na het eten werden we begeleid tot op het dorpsplein, vanwaar we vertrokken voor een uurtje wandelen naar een oude pre-inca tempel, Pache Tata genaamd. Deze ligt op het hoogste punt van het eiland, 4116 m. Na deze klim (of voor mij bijna op het einde van de klim) konden we de zon in de verte zien ondergaan. Hierna keerden we langs dezelfde weg terug naar de huizen om het avondmaal te gebruiken. Dit bestond uit een maïssoep, rijst en een mengeling van aardappelen en groenten. Natuurlijk ontbrak de kop kruidenthee niet.

Tegen 8 uur werden we door een familielid begeleid naar een typisch feest met peruaanse muziek en dans. Hiervoor werden we door hen gekleed in typische klederdracht. D.w.z. voor de mannen een poncho en voor de vrouwen een witte bloeze met kleurrijke stiksels, een rok, een lendeband die zo stevig werd aangesnoerd dat je amper kon ademen, en een zwarte sjaal ook met kleurrijke stiksels.

Zo moesten we 10 minuutjes stappen tot aan het feest.

Na het feest keerden we terug naar het huis om daar de nacht door te brengen. Vermits hier geen verwarming bestaat, was het erg koud in de kamers.

2 juni - Taquile eiland

Nadat we 's morgens opstonden konden we met ijskoud water ons een beetje verfrissen, onze tanden poetsen en ontbijten bij onze gastfamilie. Daarna namen we afscheid en stapten we terug naar de haven vanwaar we met de boot verder vaarden om Taquile eiland te bezoeken.

Op dit eiland wandelden we eerst een uurtje tot aan het hoofdplein. Hier zagen we ook de breiende mannen. Het is namelijk zo dat een man op dit eiland enkel kan huwen als hij de typische mutsen en dergelijke kan breien.

Nadien kregen we een demonstratie van het weven (deze bewoners zijn door Unesco beschermd en zijn blijkbaar de beste wevers ter wereld). De kinderen beginnen al met het weven te leren als ze nog maar 5 jaar oud zijn. Op 17-jarige leeftijd moeten ze kunnen bewijzen dat ze ervaren wevers zijn. Verder demonstreerden ze ook nog een plant die werd gebruikt om shampoo en detergent van te maken. Door het gebruik van deze shampoo zouden de zwarte haren van deze mensen nooit grijs worden en zouden ze ook niet kaal worden. Als detergent werd dit natuurproduct ook gebruikt voor bijvoorbeeld het wassen van kleding, het wassen van pas afgeschoren schapenwol, ... Nog een laatste toepassing die werd aangehaald was het gebruik van resten van dit product als meststoffen voor bloemen en planten.

Bij deze familie gebruikten we met de ganse groep ook de lunch. Die bestond uit quinoasoep en forel met rijst, frietjes en groenten, gevolgd door weerom de typische kruidenthee (coca, munt  of gemengd).

Na deze lunch wandelden we nog een uurtje over het eiland tot aan een volgende haven waar intussen onze boot had aangelegd, die ons terugbracht naar de haven van Puno. 

Deze 2-daagse uitstap was een avontuur op zichzelf! Zeer basic, ijskoud water te gebruiken uit bidons, geen verwarming, geen openbare verlichting, geen of bijna geen elektriciteit, eten wat de mensen zelf verbouwen...

Nu zijn we terug in het hotel en kunnen we terug internet gebruiken en bijgevolg onze avonturen aanvullen.