Voor het eerst richting La Reid (Theux) voor de Ardennes Trophy, die dit jaar ook het Belgisch kampioenschap marathon is. Voor veel bikers is dit de zwaarste marathon in ons land, toch ga ik mij wagen aan de langste afstand van 90 km. Bij het inschrijven krijg ik startnummer 666, the number of the beast. Het nummer van Iron Maiden zal nog gans de dag door mijn hoofd spoken.... Iets na 9.30u is het zover, box 2 mag er aan beginnen onder een gesloten wolkendek met regen. De verkoudheid van afgelopen week zit nog in mijn lichaam, ik vertek vrij rustig. De eerste strook off road lijkt wel een ijspiste, het is zoeken naar grip en trachten bikers te omzeilen die zich hebben vast gereden. Even verder begint nummer 1 van de 20 gecatalogeerde beklimmingen, het bordje met 8% over 1400 m spreekt me weinig moed in, komt daar nog bij dat de ondergrond één dik pak slijk is. Het is duidelijk, uitrijden zal vandaag al een hele opgave worden. Na beklimming 2, met 15 km op de teller glijd ik de afdaling af, de achterrem maakt een hels kabaal. De remblokken zijn al volledig op. Vanaf nu zal het dus voorzichtig doseren worden met de voorrem en de achterrem zo weinig mogelijk trachten te gebruiken. Even verder komt de ziekenwagen aangereden, in een afdaling met een bordje 'slow' moet een biker worden afgevoerd. Als ik de startzone passeer na 25 km geven veel bikers er de brui aan, zelf twijfel ik ook en vraag me af of het wel verantwoord is om zonder achterrem nog verder te rijden. Ik besluit om toch nog verder te gaan en mijn beslissing nog wat uit te stellen. In een technische zone door het bos wil de fiets niet meer vooruit, het slijk heeft zich opgehoopt tussen de achterdriehoek en het achterwiel en de wielen draaien gewoon niet meer! Ondertussen volgen de beklimmingen van 700 tot 3200 m zich in sneltempo op, om nog maar te zwijgen van de niet aangekondigde beklimmingen die we er 'gratis' bij krijgen. Toch zie ik het nog zitten, ik overweeg om op ravito 2 mijn remblokken te laten vervangen, daar aangekomen staat er echter een file aan te schuiven bij het service tentje. Ik ben duidelijk niet alleen met 'bike troubles'. Het is te koud om te wachten en besluit dan maar om zo verder te gaan. Ondertussen blijven bikers afstappen, bij het kruisen van de asfaltwegen staan vaak auto's die bikers komen oppikken. Ik ben halfweg, als ik dit tempo aanhoud zal ik 7 uur op de bike zitten! De aanmoedigingen van de toeschouwers en seingevers stuwen me vooruit , ik ga niet plooien! Boven op de steile beklimming van chateau Franchimont kom ik aan ravito 3, vanaf hier is het nog 31,5 km met nog 6 beklimmingen, ik draai de knop om en besluit kost wat kost uit rijden. Na nog een stuk rijsttaart kruip ik terug op mijn carbon tuig, niet veel later lig ik er al terug naast. Opspattend slijk komt in mijn lenzen terecht waardoor ik in een verkeerd spoor beland. Ondertussen zijn de benen 'op', vanaf hier is het puur op karakter. Ik tel de beklimmigen af, soms is er gewoon geen grip en moet het te voet met opkomende krampen tot gevolg. Aan ravito 4 bekijk ik nog eens de grafiek van wat me nog rest, nog exact 11,4 km maar met nog 341 hm practisch alles nog omhoog! Aan de laatste 2 beklimmingen lijkt geen einde te komen. Na 7u14 min passeer ik eindelijk de meet . De Garmin heeft waarschijnlijk ook geleden onder de regen want ik lees 2770 hm af op 92,7 km! In werkelijkheid waren het naar verluid 2400 hm, toch meer dan genoeg. Als ik thuis de uitslag bekijk merk ik dat 220 vertrekkers van de 445 hebben opgegeven! Ik eindig op plaats 175 van de 225 finishers.
