Voor het eerst dit jaar een echte ardennen marathon op de menu, 70 km in en rond Grand-Halleux met volgens de organsatie net geen 2000 hoogtemeters. Verder is het afwachten hoe het parcours er zal bij liggen, boven de 400 meter zou in ieder geval nog sneeuw liggen. Net voor aankomst in Grand-Halleux rij ik door Trois-Ponts. Hier heb ik al enkele vakanties doorgebracht en ken ik de streek op mijn duimpje. Langs de kant zie ik borden staan met " attention course vtt", de klim waar de pijlen naartoe wijzen is er eentje die ik al vaker heb beklommen en is goed voor 300 hoogtemeters. Het is duidelijk, ze gaan ons hier vandaag niet sparen. Rond de start is het al aardig druk. Renners rijden zich al warm, anderen staan naast de auto op hun rollen te rijden. Na het afhalen van mijn nummerbord en chip voor de tijdsmeting, toch ook maar even wat rondjes gereden. De start loopt immers direct ferm omhoog. Aan de startlijn nogal wat vreemde blikken als ze zien dat ik met een vaste carbonvork van start ga. Misschien had ik toch beter de Scandal met de lefty genomen? Het startschot is gegeven, ik vertrek zowat midden in het pak. Na een pittige asfaltklim duiken we de eerste meters off road in. Ik voel de fiets schuiven op de bevroren ondergrond, het gaat gevaarlijk worden vandaag. We dalen af richting Trois-Ponts om aan de klim te beginnen waar ik zonet nog met de auto passeerde. De klim ligt er te glad bij om te kunnen fietsen, zowat heel het peleton staat te voet. Boven gekomen ligt er nog een pak sneeuw van 10 cm. Het is opletten geblazen om in het smalle singletrackske te kunnen blijven dat mijn voorgangers in de diepe sneeuw hebben gereden. De ondergrond verandert constant, van slijke stukken in de zon, tot ondergesneeuwde en ijzige tracks in de bossen. Geen moment kan ik mijn stuur loslaten. Als ik na 10 km toch eens wil proberen te drinken, voel ik dat mijn drinkbus vastgevroren zit in de drinkbushouder. Na ongeveer 20 km en al dik 650 hm op de garmin volgt weer een pittige klim, ik schakel naar de granny maar er gebeurt niks. De voorderrie is één klomp ijs geworden en weigert dienst. Gellukig zijn de benen goed en lukt het me om op het middenblad boven te geraken. In de daarop volgende afdaling ligt iemand op de grond , fel bloedend. Enkele bikers vragen me om het noodnummer. Even gestopt en daarna verder richting aankomst voor de eerste doortocht aan de finish. De eerste lus van 30 km zit er op, nog 2 lussen te gaan. Redelijk wat bikers geven er hier de brui aan, ontmoedigt door mechanisch falen van de bike en de zware eerste lus van 930 hm op 30 km. Lus 2 is al niet veel simpeler, de voorderrie die nog altijd niet mee wil maakt het niet eenvoudiger. Toch zet ik mijn opmars gestaag verder. Ik krijg ook wat meer vertrouwen in de black panther's, ook in deze lus die bijna volledig in de sneeuw moet worden gereden. Ondertussen doet de zon ook haar werk op de tracks waar ze wel bij kan, met een pak slijk tot gevolg. Met bijna 50 km op de teller daal ik terug af richting aankomst, ik lig een klein kwartiertje voor op wat me als doel had gesteld, dat wil zeggen dat ik tegen de 15 km/uur als gemmidelde zit. Ik begin aan lus 3, nog 20 km te gaan. Het delnemersveld ligt ondertussen ver uit elkaar, ik speel haasje over met een biker die ik op de beklimmingen steeds enkele meters moet geven maar in de besneeuwde afdalingen steeds weer weet bij te halen. Ondertussen begint het klimmen op het middenblad toch zijn tol te eisen, met nog 10 km te gaan doe ik nog eens een poging om de volgende klim op de granny te pakken. Wonderwel valt de ketting terug op de 24 tandjes! Weer boven in de diepsneeuw geraak ik weer niet in mijn pedaal, telkens ik een voetje moet zetten zit het plaatje vol ijs en geraak ik niet ingeklikt. Daardoor maak ik nog een buiteling in de diepe sneeuw, ik dacht ingeklikt te zijn en wou recht op de pedalen aan de afdaling beginnen. Niet dus en ik schuif van mijn SPD met een zachte landing tot gevolg. Op de slotklim komt Mieke Deroo me nog voorbij, toch nog even aanzetten om net voor deze 3de dame in de uitslag te finishen. De cijfers; exact 70 km, 4 u47 min. onderweg en 1815 hm.
Uitslag: 71ste algemeen op 139 finishers, 15e bij de masters2 op de 38, 29ste op 71 O2MC finishers, in totaal 45 DNF'ers
Al bij al een redelijk resultaat bij elkaar gefietst vorige week, afgelopen week goed getraind, klaar voor de mooie crono van Andenne. Gisterenavond alles klaar gezet, ook al zien de weersvoorspellingen er weer niet goed uit .Deze morgen om 6 uur eens naar buiten gaan loeren, in de verste verte niets te bespeuren van wat ook maar op "primavera" mag lijken maar een vers pak sneeuw van 6 cm. Te risicovol om aan de verplaatsing van 120 km te beginnen, ik geef forfait. Hier gaat mijn goede start... Hopelijk brengt de Paashaas beter weer mee en kan ik op 2de Paasdag richting Grand-Halleux voor de trèfle Hallonien, de eerste grote test in hartje Ardennen met 1997 hm over 70 km.
na een slechte nachtrust en wetende dat door de sneeuwval van de afgelopen week de langste afstand is afgelast, met de nodige twijfels afgezakt naar Thuin. Daar aangekomen zijn al enkele deelnemers bezig aan hun warm-up, die menen het! Snel mijn aanwezigheid voor de O2MC bevestigd en mijn stuurnummer afgehaald en richting start. De starter van dienst geeft mij een GO en ik duik het bos in, direct ferm naar beneden maar spekglad! De dooi heeft er voor gezorgd dat het parcours is veranderd in een glijbaan. Na 15 min. en met slechts 3 km op de teller verlaat ik deze eerste strook bos, ik zal duidelijk mijn vooraf gehoopte AVS moeten bijstellen. Op de verbindingsstukken tussen de mooie bossen dan maar proberen het tempo wat op te drijven, zonder de motor op te blazen. Ondertussen krijg ik regelmatig tracks onder de wielen geschoven die de greenbikers niet vreemd zijn, het mooiste maar ook het zwaarste uit de tocht van Anderlues. Zelfs de mooie, relatief vlakke singletracks langsheen het riviertje gunnen me geen moment recup , het is duwen om tegen 5 per uur vooruit te komen. Het ergste moet nog komen, we moeten weer klimmen om uit het dal te geraken, tot we boven weer in de sneeuw terrecht komen. Van de 7, via een bord aan de voet van de klim, aangekondigde beklimmingen zijn er een drietal per fiets te nemen, de rest is klouterwerk. Het feit dat, buiten enkele " raketten", me nog niet veel deelnemers zijn gepasserd gaf me toch wat moed om op het laatste stuk er nog eens alles uit te persen.Moe maar voldaan bereik ik de finish, afgeklokt op 4u24min. Dit is een opener die kan tellen!
Voor het eerst dit jaar een echte ardennen marathon op de menu, 70 km in en rond Grand-Halleux met volgens de organsatie net geen 2000 hoogtemeters. Verder is het afwachten hoe het parcours er zal bij liggen, boven de 400 meter zou in ieder geval nog sneeuw liggen. Net voor aankomst in Grand-Halleux rij ik door Trois-Ponts. Hier heb ik al enkele vakanties doorgebracht en ken ik de streek op mijn duimpje. Langs de kant zie ik borden staan met " attention course vtt", de klim waar de pijlen naartoe wijzen is er eentje die ik al vaker heb beklommen en is goed voor 300 hoogtemeters. Het is duidelijk, ze gaan ons hier vandaag niet sparen.
