Vandaag zijn we reeds wakker om zes uur maar ja als je om tien uur doodmoe in slaap valt, heb je je acht uren slaap gehad hé. We doen de lichten aan en Chris roept plots dat ik moet komen zien. Op de rand van een schilderij zit een mini kikker of mini salamander of whatever een mini amfibie zal ik zeggen geweldig het kruipt van de rand van het schilderij naar de muur en zo over de strooien dak plots valt het naar beneden. Het lijkt ons dood te zijn maar plots springt hij weer recht. Wij springen ook recht van het verschieten. De kikker stoort zich niet aan ons. Leuk zon kamer waar de beesten in de prijs inbegren zijn.
Wat zal de dag vandaag weer brengen? En dit stukje werd geschreven op woensdag 7 april om zeven uur smorgens wegens weer eens veel te vroeg wakker.
Om negen uur is de ontbijttafel klaargemaakt yoghurt, broodjes, muffins, koekjes, koffie, fruitsap, eieren, spek, aardappelen, tomaat..allez..tis echt wel in orde hier bij Julia in the rose cottage. Daarna steekt Chris voor de tweede keer in drie dagen de vuile was bij elkaar om ergens naar een laundry te brengen. Volgens Julia vind je in het dorp Cedertown een wasserij. Gezocht doch niet gevonden. Pas op de weg vinden is hiet niet altijd even simpel. Dus met de vuile was een hele dag in de koffer da wordt vandaag vuile onderbroeken uitwassen aan de pompbak.
En dan vertrekken we naar de streek van Cathedral Peak (Drakensberge). Voor mij rijdt een klein autootje type fiat met daarin iets met een pet op denk ik ik wil hem voorbijsteken doch uit de andere richting komt iemand afgereden dus ik moet nog even achter de Fiat blijven. Plots wijkt de auto uit naar links. Ik kan niet meer uitwijken en rij volle bak in een gat in het wegdek. Ik voel mijn stuur naar links wegtrekken. Het is zover. Platten tuub. Miljaar de koffer leeggemaakt de rugzakken op de weg de gevaarsdriehoek zeshonderd meter verder gaan plaatsen want ze rijden hier nie gelijk zot maar gelijk twee zotten. Ik begin in volle zon de band te verwisselen het zweet loopt van mijne rug en voor één keer is da eens geen lui zweet. Plots stopt een autootje vol met zwarten. Daar gaan we nu nog overvallen worden en dan is het compleet. Maar ze zijn supervriendelijk en bieden ons hulp aan. Gezien het maar een probleem van niks is, worden ze vriendelijk bedankt. Het wiel wordt veranderd en we kunnen verder.
Op zeker ogenblik zien we de Drakensbergen in volle zon voor ons liggen. We stoppen even voor een fotoshoot en stappen uit. Plots staan daar twee kinderen welke om geld bedelen. We geven ze een zakcentje van waar ze komen wie weet het maar binnen de korste keren staan daar acht kinderen bij ons ze mogen allemaal hun handje opendoen en we verdelen met ons vieren ongeveer 100 Rand (tien euro). De kinderen zijn tussen de twee en tien jaar denk ik. Ze zijn supercontent en wij eigenlijk ook want we weten dat dit voor hen misschien iets extra op tafel kan betekenen.
In Cathedral Peak besluiten we een wandeling te maken naar Doreens waterfall. Een mooie en niet al te moeilijke wandeling maar toch eentje met ongelooflijk mooie vergezichten. Misschien is dit samen met de Kaap het mooiste dat we tot nu toe al gezien hebben. Door tijdsgebrek moeten we een tweede wandeling naar Blue Pools staken. Het zal voor een volgende keer zijn. We zijn zeker van plan terug te komen. Gino heeft trouwens overal boekjes en kranten meegenomen om prijzen van appartementen en huizen te vergelijken.
In de vooravond stoppen we in het dorp Winterton aan een benzinestation/garage. Twee mannen zijn daar heel hard bezig met niks te doen. Wij geven ze werk. Ze mogen ons wiel herstellen. Het kost ons 40 Rand. Onvoorstelbaar. Hopelijk gaat de band het de komende week nog blijven houden.
s Avonds gaan we voor de tweede keer eten in de pub in Winterton. Voor het enige restaurant in het dorp valt de smaak van het eten hier nog goed mee. Voor de tweede keer op rij neem ik de seafood platter, een zalige schotel van verse calamari, mosselen, fish of the day, prawns, rijst en frieten. Die frieten horen daar nie echt bij maar ja het is een zalig lekkere schotel.
Wat een kutdag seg! We hebben gisteren onze was opgehaald (hadden deze binnen gedaan voor te wassen hé). Kostte ons 50 Rand. Op zich geen probleem. Chris had s avonds de was gewoon in de plastieken zak laten zitten omdat we nog iets gepland hadden gisterenavond. Deze ochtend had ze de was opgeplooid en twijfelden we eigenlijk een beetje of onze kledij wel gewassen was. Later zal blijken van niet want Chantal vond dat hun was zo lekker rook en zo mooi gestreken was. Onze was was nog net hetzelfde. Je kon de zweetplekken op de broeken nog zien. Ik weet het is lui zweet maar zweet is zweet hé. We zullen de was in Drakensberge Winterton opnieuw laten wassen zeker.
Daarna op weg naar de luchthaven van PE voor de vlucht naar Durban. We zijn veel te vroeg in de luchthaven. We laten de auto achter bij Europcar. Deze controleren de wagen niet eens. Kunnen we dit wel vertrouwen? Ik had liever een document gehad waar op stond dat alles in orde is maar nu hebben ze de waarborg van 800 euro nog achter de hand. Africa mentaliteit zeker?
En dan het vliegtuig op. Chris heeft geen kalmeringspilleke genomen en weent tranen met tuiten bij het opstijgen. We bestellen twee glazen bier op het vliegtuig. Gelukkig is het Amster en geen Staropram. Chris drinkt diene amster bijkans advundum leeg. Ze kalmeert en de vlucht verloopt voorspoedig.
Op de luchthaven van Durban begeven we ons naar Europcar voor het afhalen van de nieuwe huurauto. Mijn visakaart wordt geweigerd en ze kunnen geen waarborg van mijn rekening halen. Er zijn geen opties. Ik mag geen cash achterlaten. Ze vragen me wanneer mijn rekening aangezuiverd wordt. Ik zeg dat dit al lang had moeten gebeurd zijn (op 1 april maar da blijkt een grap te zijn). Ze vertellen me dat zolang mijn rekening niet aangezuiverd is, wij ofwel in Durban blijven ofwel een chauffeur van hen huren. Dag jan zie je ons al met een chauffeur rondrijden. En gezien ze hier voor elke scheet in een fles geld vragen, kost dit ook weer geld natuurlijk. Ik vraag of ik kan betalen met Chris haar visakaart. Volgende opmerking ja da gaat mogen we haar visakaart, haar paspoort en haar rijbewijs. Waarom hebben jullie haar rijbewijs nodig vraag ik standaart procedures .man man man komt hier op vakantie natuurlijk heeft Chris geen rijbewijs bij zich Frans erbij geroepen diene heeft wel alles bij en dan zegt diene zwarte je moet wel 22 euro bij betalen voor een extra chauffeur als we de mastercard van Frans willen gebruiken. Frans en ik ontploffen zowaar Frans kan het niet laten om de man voor apekop uit te schelden. De man zelf houdt het hoofd koel. We krijgen de sleutel mee en Frans heeft 550 euro waarborg betaald. Ga nooit bij Europcar zou ik zeggen. Alhoewel ik niet weet welke regeltjes de andere maatschappijen hanteren.
Daar staat ie dan .een Chevrolet. Frans en Chantal zijn in de wolken omdat ze zelf ook met een Chevrolet rijden. Ik ben niet content omdat ik direct zie dat deze wagen veel kleiner is dan de Avensis van de vorige twee weken. Het is puzzelen om al de rugzakken ed in de koffer te krijgen. De auto wordt door het personeel van europcar niet gecontroleerd doch dat is zonder ons gerekend. We zijn zo opgefokt dat we elk krasje, elk veegje, elke vogelstront laten we op een formulier noteren. Er zijn krassen op de velg. De man zegt dat schade aan de velgen nooit worden aangerekend. Hup, opschrijven man schade aan de velgen wordt niet aangerekend we zijn in goeie doen.
Volgens de gps is het twee uur rijden. Dus moeten we rond zes uur arriveren en dat is volgens mij goed op tijd voor het donker. Geloof maar dat het twee uur rijden is. De eerste 70 km is een hel. Enorm veel verkeer vrachtwagens die elkaar voorbijsteken doch gewoon de helling niet opkunnen. Ze halen in aan 20 per uur ofzo. Zelf ben ik heel moe en verloopt de rit heel moeizaam. Wat zei ik weer om zes uur ginder en nog licht. Dan Jan rond zes uur begint het hier donker te worden en zijn de wegen pikkedonker. Het laatste half uur langs de N600 is het zeer gevaarlijk rijden. Ik had gelezen dat het hier inderdaad bij donker heel gevaarlijk rijden is. Reden : overstekend wild! Geloof het maar niet het is gevaarlijk zeer gevaarlijk door de zwarten die langs de weg lopen en die je pas echt het laatste moment langs de weg ziet lopen.
We maken kennis met Julie, de eigenares van de Rose cottage een vriendelijke dame welke zegt dat we ons morgen mogen inschrijven. Ik denk dat ze ziet dat we heel moe zijn. Het domein is echt prachtig. Mooie ronde hutten met een strooien puntdak. Houten meubels het doet een beetje koloniaals aan maar toch met Afrikaanse invloeden. We vragen haar of ze nog eten kan maken voor ons maar dat is niet meer mogelijk. Er is in het dorp (Winterton) maar één restaurant. En daar rijden we naartoe. Het eten is hier overheerlijk. Voor acht euro krijg je hier tijgergarnalen (prawns), mosselen, catch of the day, verse calamari en rijst en frieten. Chantal neemt een vegetarische spaghetti en Chris ribbetjes. Iedereen vindt het heerlijk. Frans haalt verhalen boven over tante Tanske, over café het Hoekske, over de Rudy en de Marc. Je ziet hoe zijn ogen schitteren als hij vertelt over zijn jonge jaren.
Het eerste deel van de vakantie begint op zijn einde te lopen. Het is best al wel een vermoeiende vakantie geweest. Deze ochtend moeten we om half zeven aan de receptie staan voor een ochtendrit met een ranger. Frans heeft heel de nacht diarree gehad en moet tot grote spijt verzaken aan de morningdrive. Gelukkig misschien want nadien zal blijken dat hij bijkans niet van het toilet is geweest. Ze zijn in het Addo park van zin om loodgieters over te laten komen uit Kaapstad voor de herstellingen. Frans heeft al last van zijn maag en darmen sinds Wilderness. Volgens mij is het de kip die op de braai werd gelegd de tweede avond. Het vuur was door de regen op geen enkel moment heet genoeg om goed te bakken en tja kip vraagt toch wel om doorbakken te zijn.
Het is zacht deze ochtend. Volgens mij is het gemakkelijk twintig graden maar het is wel zwaar bewolkt doch het ziet er echt niet uit dat het gaat regenen. We kleden ons gewoon (tshirt en pull). We mogen instappen en John (de ranger) vraagt ons of we een poncho willen. Een zestal mensen neemt een poncho maar wij vinden dat nogal grappig. Waarom een poncho bij droog weer ? We vertrekken met de open jeep en het eerste deel is over asfalt. We zien tussen de struiken één kudu (een soort van eland heel lekker trouwens om te eten). John deelt ons mee dat hij voor kudus niet gaat stoppen gezien het park er vol mee zit.
De tocht zal een twee uren duren. Na een half uurke krijg je zo stillekesaan toch de eerste koude rillingen. Er is geen zon en door de wind die door de open jeep waait is het niks te warm. Eigenlijk zien we het eerste uur niet te veel dieren. Tot we op zeker ogenblik vijf olifanten tussen de struiken zien. Geweldig. Nochtans had John ons gezegd dat we in de ochtend waarschijnlijk geen olifanten te zien zouden krijgen. Zo zie je maar dat je op de beesten geen vat hebt. En dan gaat zo stillekesaan de fun eraf. Het begint te regenen. In de verte zien we één buffel maar je moet al geweldige ogen hebben om te zien dat dat een buffel is. En het begint nog harder te regenen. Ik kan je verzekeren. In een open jeep in de regen in de wind man man man goe weer vandaag! Het is bibberen geblazen. Hadden we toch maar die poncho aangenomen! We krijgen nog wat olifanten te zien en in de verte een hyena maar al bij al in de ochtenddrive toch een beetje een ontgoocheling. Vooral ook door het weer waarschijnlijk. Had da zonnetje nu geschenen en was da zalig warm geweest is zon drive veel toffer om te doen. Het is de derde dag op rij dat de regen deel is van onze reis. En daar hadden we ons toch niet zo op voorzien.
s Middags maken Frans en Chantal in hun cottage eten klaar. Chantal heeft ewa vlees over de reling van het terras gegooid en de vogels maken daar dankbaar gebruik van. Het is een uurtje gestopt met regenen en we maken daar gebruik van om buiten te eten.
Na de maaltijd maken we ons klaar om zelf een drive te doen. Rond kwart na twee rijden we het park in. Frans zijn maagje is ewa hersteld en hij kan de rit meedoen. Het is veel leuker dan deze voormiddag. Het is wel terug beginnen regenen maar je zit tenminste warm en droog en je kunt de dieren evengoed zien. We maken kennis met en nu moet ik al goed nadenken met opnieuw kudus. John had gelijk Er zitten veel kudus in het park. Kudus zijn zeker geen kleine beesten, integendeel. Van kop tot teen schat ik ze gemakkelijk twee meter hoog. Snel, sierlijk, mooi. Op zeker ogenblik zijn er vier die achter elkaar de weg komen overgesprongen. Mooi om te zien. We zijn getuigen van verschillende soorten vogels, van grote schildpadden die zich te goed doen aan lage struiken, in de verte terug een bizon, tientallen olifanten, aardvarkens die er best wel agressief uitzien. Op zeker ogenblik hebben we het gevoel dat één van die aardvarkens onze auto gaat aanvallen. Of ze hebben in de auto iemand herkend? Wat zien we nog kevers echt reuzekevers. Aja vermoedelijk hebben zowel de aardvarkens als de olifanten onlangs gekalverd want de jongeren zijn echt nog wel klein. Een olifant weegt trouwens bij de geboorte 110 kg. Dat er nog eens iemand durft zeggen dat ik teveel weeg. Heel de namiddag zien we overal wel dieren lopen. Het park sluit om zes uur en rond kwart na vijf besluiten we om de weg terug te rijden. Gezien we een ganse toer gemaakt hebben duurt het tot kwart voor zes voor we het park opnieuw buiten rijden.
s Avonds gaan de koppels een beetje hun eigen weg. Wij gaan naar het backpackershotel Orange Elephant om even te internetten. Er zit iemand achter de pc en dus zijn we verplicht van een biertje te drinken aan de bar. Ik doe da nie zo graag maar af en toe moet je je partner ook iets gunnen hé. Het castle lager bier is best wel te drinken en vergelijkbaar met ons bier. Er zitten in het backpackershotel zes mensen en raad eens het zijn allemaal jonge Vlamingen. Onvoorstelbaar hé. Iets later kunnen we op het internet maar dan blijkt dat er op diene pc geen word staat en kunnen onze documenten niet gelezen worden. Hopelijk hebben we morgen in Drakensberge een beetje meer geluk. Al s de vlieger niet neerstort hé Chris haar grootste schrik altijd.
We verlaten Orange Elephant. We passeren de wine bar waar we gisteren ook iets gedronken hebben. We hebben nog niet gegeten en besluiten van te stoppen. De avond is zacht en we zetten ons buiten op het terras. Achter ons is een vuur. Het is hier gezellig! We praten bij over de afgelopen dag en bestellen een glaasje wijn. We nemen beiden een filet van kudu. Eigenlijk is da niet zo schoon hé een beestje dat je daarstraks nog zo vrolijk zag rondhuppelen ligt nu op ons bord maar ik troost mij met de gedachte dat er genoeg van deze beestjes rondlopen in deze streek.
Omstreeks negen uur en drie glazen wijn later vragen we de rekening. De garcon vertelt ons dat er mogelijks politiecontrole is op de weg naar Addo. Miljaar drie glazen wijn en een pint. Ik zie me hier al positief blazen. Gelukkig draaien we een kwartiertje later het domein van het nationaal park in. Er was geen controle. Het enige gevaarlijke bij het terugrijden zijn de overstekene beesten. Het is pikkedonker. Je rijdt 100 km/hr en plots steken daar vier ezels de weg over. En er was nochtans geen zebrapad (whoeheahahaha).
De auto wordt klaargemaakt voor vertrek. We hebben gisteren vastgesteld dat er één of ander ding loshangt onderaan de wagen. Wij hebben onderweg niks geraakt dus het moet er al geweest zijn voor ons vertrek. We lappen het snel snel wat bij elkaar. Ik ben niet van zin op te draaien voor iets dat iemand anders uitgestoken heeft. En je gaat bij het aannemen van de autosleutels de onderkant van een wagen toch niet controleren?
We hebben Frans en Chantal verteld van onze boottocht en zij gaan hem vandaag ook nog proberen te doen. Ze hebben geluk. De boot vaart uit om kwart na tien dus ze hebben nog tijd genoeg om de trip mee te maken. Wij gaan ondertussen naar de receptie en horen dat we voor ons vieren voor twee dagen (niet eens twee volle dagen) in Tsitsikamma 71 euro moeten betalen. Dat is zelfs voor ons met de haren getrokken vind ik. We hadden misschien dan toch beter een wild card genomen eerlijk gezegd. Tja veel keuze is er niet hé betalen dan maar.
Daarna rijden we door richting Addo elephant national park. Onderweg aan de Makro (jaja de Makro) gestopt voor wat inkopen. Wat een rommelwinkel. We laden vlees, yoghurt, stekkers, ., in en lopen nog wat rond in de winkel. En dan plots in onze kar verdwenen. Foetsie we zoeken heel de winkel rond (vergelijk de grootte van de Makro van hier niet met die van Belgie) we kunnen opnieuw beginnen en nu houden we de kar kort bij ons.
Rond vier uur arriveren we in Addo. We moeten direct 104 euro inkom betalen. Slik ons budget! Frans en Chantal gaan voor het avondeten zorgen. Om zeven uur worden we verwacht aan de receptie voor de sunsetdrive (doch vergeten dat we rond zes uur moeten betalen). Ondertussen trekken Chris en ik naar het dichtstbijzijnde café/hostel om wat te bloggen. Het is ongeveer vijf minuten rijden van Addo. Orange County noemt het backpackers hotel waar we wat kunnen internetten. De deur is dicht, we treffen er niemand aan. Damn, dan maar is aan de achterkant van het hostel gaan zien. Wat een berg lege bierflesjes. Niet te schatten. Precies het huis van .. (vul zelf maar in). Als er buiten al zon hoop flesjes liggen ben ik benieuwd wat voor een bar we binnen te zien gaan krijgen. Aan de achterkant zien we een zwarte man op een fiets gevolgd door drie Jack Russels. De drie hondjes komen naar ons toe gelopen. De man maakt zich kenbaar als John en is de eigenaar van het hostel. Hij is best wel ok en leidt ons naar binnen. Hier kun je niet omkomen van dorst. Wat een bar. Ik denk wel vier grote koelkasten vol met bier. Zou ik hier biljven of nog terug naar Addo gaan? We kunnen internetten. 1 rand per minuut. We moeten vaststellen dat ik weer eens teksten vergeten te plaatsen ben op de memory stick en hebben de verplaatsing weer voor niks gemaakt. We hebben nog wat tijd en schuins tegenover het backpackershotel ligt een wine bar. Wij naar binnen natuurlijk. Leuke, gezellige bar, vriendelijke blanke eigenaar. Waarom zeg ik blanke? Wel, het valt ons al heel de reis op dat elke eigenaar van restaurants, hotels, caféetjes, noem maar op STEEDS weer een blanke is en zwart personeel in dienst heeft. Een tijdje geleden hadden we eens aan ik weet niet meer wie gevraagd hoe dat komt eigenlijk en het heeft blijkbaar te maken dat de zwarte bevolking geen geld heeft om verder te studeren en vrij snel gaat werken. Het zou kunnen want bvb aan de universiteit van Stellenbosch zagen we heel weinig zwarte studenten. Eigenlijk is er aan apartheid niet veel verandert denk ik. Van Ricky (maar ik heb het misschien al vernoemd) verdient een zwarte gemiddeld 6000 Rand en een poetsvrouw 2500 Rand. Die meisjes zijn dus blij als je eens een centje achterlaat. Wij zullen er niet armer van worden en zij hebben die bepaalde dag toch eens wat meer geluk.
In de wijnbar is het leuk vertoeven. We ontmoeten de kok en de barman. We praten bij een glas wijn over het leven in Africa en over het leven in Europa. Voor één keer vraagt er is niemand aan mij wie er wereldkampioen gaat worden (volgens mij wordt dat trouwens Spanje..en enkel en alleen omdat de Belgen er niet bij zijn).
Rond zeven uur staan we in de regen aan de receptie klaar voor de avondrit door het Addo park. Jullie moesten hier om zes uur geweest zijn voor de betaling Maar ik zal jullie boeken voor morgenavond wees niet ontgoocheld want het regent en veel dieren zul je niet te zien krijgen hoor. Ofwel zijn wij met het kluitje in het riet gestuurd ofwel heb ik medelijden met het busje dat op de parking klaarstaat om in de regen wat gaan rond te rijden.
We hebben deze middag lamsvlees, ribbetjes en runds gekocht voor de braai. Frans en Chantal maken het eten klaar en wij mogen de stoel onder tafel schuiven. Rond negen uur trekken we naar onze eigen hut en praten we nog een beetje na over de afgelopen dag.
Reeds om zes uur zie je door het venster hoe de eerste lichtstralen stilletjes aan beginnen binnen vallen. Slapen zit er niet meer in dus sta ik maar op. Het duurt nog tot half acht ofzo tot de rest besluit van uit bed te komen (kan ik hen da kwalijk nemen).
Van aan de ontbijttafel hebben we zicht op de Indische oceaan (eigenlijk hebben we vanuit elke ruimte zicht op de oceaan). Plots zien we in de verte een school dolfijnen zwemmen. Snel snel de camera bovenhalen want het is waarschijnlijk iets dat we deze reis niet meer te zien gaan krijgen (of het moet op ons bord zijn).
Frans maakt zijn visgerief klaar maar al snel zal blijken dat de omgeving niet zo geschikt is om te vissen. Het is door de puntige rotsen heel moeilijk om aan de woeste oceaan te geraken. Spijtig want ik zag de gevangen vis zo al op de braai liggen. En toch blijf ik hopen op een zelf gevangen vis op de barbecue. Frans mag op zijn leeftijd ook nog eens wat stress kennen hé. Hij geeft het op. De vissen bijten niet. Hij haalt zijn zakje boven en begint dan samen met Chantal maar mosselen te plukken. Het zakje is snel vol. Plots gaat één van de south african national rangers tot bij Frans en geeft hem de keuze. Ofwel de mosselen teruggooien oftwel 550 euro aan boetes betalen. De ranger gaat weg en je ziet Frans heel even twijfelen. Hij komt naar de hut en begint de mosselen te kuisen. Hij wil ze niet teruggooien. Daar heeft hij te hard voor gewerkt. Opeens zien we een ranger in de richting van de hut komen. Allez het is zover we hebben een boete aan onze rekker omdat Frans zijn zin moest hebben de ranger wandelt voorbij oef geen boete althans voorlopig niet.
In de bomen achter de hutten zien we hoe bavianen zich heer en meester voelen in het park. In de loop van de dag zullen we vaststellen hoe ze elke vuilbak doorzoeken en hoe ze aan het openluchtrestaurant komen kijken hoe ze met het eten van de gasten kunnen gaan lopen. Het personeel is hier bljkbaar iets slimmer want de bavianen moeten het onderspit delven en verdwijnen zonder eten in het woud.
Chris en ik vertrekken voor een wandeling naar de suspension bridge. Een brug over een baai. De wandeling is best wel pittig te noemen en we zijn eigenlijk blij dat we eens eventjes tijd voor onzelf hebben. We vermoeden dat F&C ook wel blij zijn dat ze even tijd hebben voor zichzelf. Daarna schrijven we ons in voor een boottocht op de Indische oceaan waarbij we de baai onder de suspension bridge invaren. We komen te weten dat op deze plaats acht soorten haaien wonen. En nog van die informatie waar we het nut niet van inzien om ze jullie te vertellen. Eigenlijk gebeurt er voor de rest van de dag niks boeiends . Het avondeten trekt op geen voeten. Braaien op hout in de regen is niet eenvoudig. Het lamsvlees en kippevlees is niet te vreten. Van miserie gaan we in het restaurant een dessert eten.
Daarna steken Chris en ik de bbq nog aan. Niet meer om te eten maar om gewoon van het hout en een glas wijn te genieten. De avond gaat zachtjes voorbij terwijl de regen op ons neerdwarrelt. Het is raar. Het regent zachtjes maar je wordt niet echt nat. Leg dat maar eens aan een normaal mens uit. Gelukkig ken ik niet al te veel normale mensen J
Ik ben benieuwd of Chris vannacht een oog gaat dichtdoen! We slapen hier op het mooiste plaatsje op aarde waar we tot nu toe al geslapen hebben! Zwitserland aan de waterval was mooi, Kuala Lumpur met zicht op de Petronas tower was super maar vannacht dit is onvoorstelbaar wij slapen in een houten hutje langs de rotsen met zicht op de Indische oceaan. Je kunt als het ware de oceaan vanuit je kamer aanraken. Ik denk dat de oceaan op vijf meter van het hutje ligt. We liggen in bed en kijken naar de volle maan en ik vraag me af wat er zou gebeuren moest er vannacht in de oceaan een aardbeving plaatsvinden. Zou er een tsunami gebeuren? Zouden wij overspoeld worden? Zouden wij dat overleven? Tot zover het romantisch avondje? En ze had haar ogen al bijna dicht!
De rest van de dag? Deze ochtend ontbeten in Wilderness bij Bruni. Het guest house waar we één nachtje waren blijven slapen en daarna doorgereden naar Knsyna alwaar we een afspraak hadden bij Knysna tours voor een half dagje mountainbiken in het kranshoekbos. We worden opgewacht door de sympathieke Rickie welke ons de de rest van de voormiddag zal begeleiden. De fietsen worden opgeladen, de helmen worden gepast en we zijn klaar om te vertrekken. Of toch niet helemaal! Frans heeft buikkrampen en moet naar het toilet. Geen probleem of toch! Het toilet is stuk, er staat geen water in het reservoir en er kan niet doorgetrokken worden. Geen probleem zeker??? IK moet ook nog wel naar het wc gaan! Laat ons het volgende zonder woorden houden maar ik heb al leukere momenten meegemaakt!
En dan met Rickie het bos in. De tocht duurt twee uur doch is best wel intensief. Bergop bergaf. In de zon, in de warmte chantal heeft nog nooit gemountainbiked doch heeft de techniek vrij snel beet. Sommigen onder ons moeten af en toe eens van de fiets en Frans slaagt erin om met zijn veter tussen de pedalen te geraken. Hilariteit alom wat denk je als je met een ander kunt lachen.
Op zeker ogenblik is Chantal haar waterbusje leeg en Rickie vraagt of ze nieuw water wil. Chantal zegt : yes want mijn water is up. Op dat ogenblik is dus een nieuwe taal geboren. Het Chantiliaans. Benieuwd of we de komende dagen van les twee van het Chantiliaans mogen proeven.
Het is een leuke voormiddag en op zeker moment zegt Rickie dat wij gewoon rechtdoor onze weg mogen vervolgen naar een viewpoint en dat hij terug naar de wagen zal rijden en dat hij ons aan het viewpoint zal ophalen.
Er moest natuurljjk weer iets mislopen! Rickie is tien seconden weg en Chantal haar ketting breekt af. Te veel druk op de ketting en te snel geschakeld verneem ik later van Rickie. Ik neem haar fiets over en op de stukken bergop loop ik met de fiets en op de delen bergaf laat ik de fiets al het werk doen. Onderweg wil chantal trouwens even stoppen doch verliest haar evenwicht en verdwijnt voor even in de struiken. Weer hilariteit hé!
Rond het middaguur zijn we terug in Knysna en maken we met een paddle cruiser een tocht in de natuurlijke haven tot op de plaats waar de Indische oceaan tegen de rotsen beukt Leuk, ontspannend en een pintje bier op een bootje doen het altijd goed.
Knysna is vooral bekend voor zijn lekkere oesters. Chris en Gino hebben geen van beiden als oesters gebrobeerd en dus het moment aangebroken. Frans en Chantal bestellen twaalfo esters, Gino en Chris bestellen er zes. Het gaat snel, Gino en Frans moeten nog aan hun derde beginnen en Chantal haar zes zijn al binnengespeeld. Chris vindt het maar niks ze heeft de drie goed doorgespoeld met een glaasje vonckelwijn. Gino kan het smaken en er worden er nog twaalf bijbesteld. De namiddag gaat snel voorbij.
Op weg naar het Tsitsikamma park rijden we plots door een mistveld. De temperatuur zakt in enkele ogenblikken van 25 naar 18 graden. De airco maakt plaats voor verwarming. De mist blijft aanwezig tot in het park. Het geeft een griezelig beeld op de indische oceaan. Net een aflevering van Twin peaks of the xfiles.
We maken lekker eten klaar (tonijn met pasta en tomaatjes) en laten het begeleiden door een goed glas wijn (der is hier nog geen enkele dag zonder wijn voorbijgegaan we proberen wel maar het lukt ons maar niet voor een lekkere fles betaal je hier tussen de drie en zes euro).
Na het avondeten zetten we onze stoeletjes buiten want er is geen wind en de temperatuur is dezelfde gebleven. Het is pikkedonker doch de mist trekt langzaam weg en maakt plaats voor een heldere hemel. Plots zie je duizenden sterren en in de verte zie je de maan opkomen. Het is pas volle maan geweest doch ze geeft nog een heldere schijn op de oceaan. Iedereen is stilletjes. Hiervoor doe je het eigenlijk toch een beetje! Slaapwel.
Om half tien worden we opgepikt door Gudrun, een lieve dame uit Namibie welke de eigenaar is Happy holidays. Wij doen met haar vandaag een wijn-excursie. Tja ik ben daar eigenlijk het meeste van vergeten. Ik weet dat het leuk geweest is en ik denk da we vandaag gemakkelijk 20 -25 wijnen geproefd hebben en op het einde van de dag zit da toch wel in je kopje.
We hebben vier wijnhuizen bezocht en kopen in totaal vier flessen wijn (die al lang leeg zijn natuurlijk). In de meeste wijnhuizen zijn het studenten die werken om zo hun studies te helpen bekostigen. Zo onmoeten we John (iedereen noemt hier precies John) en Sebastiaan. Sebbe (voor de vrienden) is trouwens een Belg uit Passendaele.
Nogmaals een leuk dagje maar ik weet er echt nie zo veel meer van. Tja it happens maar ik heb toch nie op de badkamervloer gelegen deze keer (daarvoor is de badkamer te klein).
Het is zover! Uitchecken: Villa vista! Onze vijfdaagse in Kaapstad zit erop veel en veel te kort ik heb het gevoel dat we veel dingen niet gezien en gedaan hebben. Niet dat ik daardoor ontgoocheld ben want je weet dat de Kaapregio heel veel te bieden heeft en ja je moet keuzes maken hé.
Tegen half tien staat Gerrie aan de villa om de sleutels in ontvangst te nemen. Daarna rijden we via Constantia naar Simons Town alwaar we op Boulder Beach naar de pinguins gaan kijken. Het is inderdaad zoals in Trotter beschreven wordt. Wie kijkt er hier naar wie? Maar uiteindelijk is het wel de moeite om te zien. Pinguins die vuile manieren aan het doen zijn, pinquins die in zee zwemmen, pinguins die op hun ei zitten te broeden, enz, enz.
Daarna is het dan echt tijd om de Kaapregio te verlaten. We rijden via de machtige Indische oceaan in de richting van Stellenbosch. Je rijdt hier echt door de duinen en door het venster lijkt het of je de zee gewoon kunt aanraken.
Een uurtje later staan we in Stellenbosch en onderweg zijn we het wijndomein Spier reeds gepasseerd. Hier gaan we vanavond eten. Het is in ieder geval gereserveerd. We rijden de Evergreen Lodge binnen en zitten blijkbaar recht tegenover de universiteit. Joehoe!!! Jonge mokkels!!! Spijtig dat ik al zon oude vent ben. Ik weet nie hoe het komt maar ik denk spontaan aan Beire, Daan en Sascha. Die zouden hier nie weten waar eerst te kijken. Vanop onze kamer hebben we zicht op het universiteitspark waar de meiden lopen te joggen, te voetballen, te luieren, noem maar op. Volgens mij zitten der hier enkel maar meisjes op de univ. Waarom staat mijne generaal (sorry voor het overnemen van het woord he Daan) achter mij mee te kijken.
We maken een wandeling door de stad en komen uit bij OME SAMIE SE WINKEL. Overbekend en echt bewonderenswaardig. Je moet het gezien hebben een winkel met tientallen hoekjes en kantjes waar je allerlei rare dingen kunt krijgen. Ik kan het niet beschrijven. En dan lopen Chris en ik naar het speelgoedmuseum. Volgens trotter drie sterren waard (drie sterren is iets dat je zeker moet bezoeken). We hebben al veel plezier gehad aan onze trotters en lonely planets maar dit mmm is toch een beetje een mislukking geen 15 rand waard ware het niet dat we in het speelgoedmuseum Hans ontmoeten, een Afrikaan met gevoel voor humor maar vooral een boeiend verteller. De man vertelt wel een uur over de geschiedenis van Stellenbosch. Hij vertelt hoe Simon Van den Stel een kleinzoon was van een Indische slavin en dat hij op 21 jarige leeftijd naar Nederland was getrokken om daar Latijn te studeren. Hij trouwde met de dochter van de Amsterdamse burgemeester en was later kapitein van een vloot welke vertrok vanuit Nederland richting Indie. Rond de Kaap werd gestopt om grondstoffen (groenten, fruit, vlees) en slaven mee te nemen. Uiteindelijk ging Van den Stel er vandoor met de tweede dochter van de Amsterdamse burgemeester en vestigde zich in het dorp Stellenbosch (het Bosch van Van den Stel). Van den Stel had blijkbaar had toch wel wat aanzien in de regio want in de Kaap werd het dorp Simons Town ook naar hem genoemd. Volgens Hans is Simon de enige kapitein van het VOC welke in de kaapregio begraven ligt. Wanneer Hans zijn boeken over de geschiedis van Stellenbosch en de Kaapregio bovenhaalt zijn we alletwee heel stilletjes en is het speelgoedmuseum niet meer belangrijk.
De avond brengen we door op het wijndomein Spier, in het restaurant Moyo. Tja dit is eigenlijk opnieuw een onvergetelijk moment. Een tent zonder wanden. Sfeervolle lichten, gedekte ronde tafeltjes, Afrikaanse muziek, Afrikaans eten, Afrikaanse optredens. Rond de tent staan vuurkorven. Er zijn watervalletjes. Je moet het weerom gezien hebben om het te geloven. Het eten is niet onvergetelijk maar ook niet slecht. Maar iedereen die ooit in de buurt van Stellenbosch is, moet hier eens passeren.
miserie troef hier...internet werkt hier voor den hond zijn botten en ze hebben hier nog nooit gehoord van word2007 waardoor we geen teksten kunnen doorsturen...
