Het eerste deel van de vakantie begint op zijn einde te lopen. Het is best al wel een vermoeiende vakantie geweest. Deze ochtend moeten we om half zeven aan de receptie staan voor een ochtendrit met een ranger. Frans heeft heel de nacht diarree gehad en moet tot grote spijt verzaken aan de morningdrive. Gelukkig misschien want nadien zal blijken dat hij bijkans niet van het toilet is geweest. Ze zijn in het Addo park van zin om loodgieters over te laten komen uit Kaapstad voor de herstellingen. Frans heeft al last van zijn maag en darmen sinds Wilderness. Volgens mij is het de kip die op de braai werd gelegd de tweede avond. Het vuur was door de regen op geen enkel moment heet genoeg om goed te bakken en tja kip vraagt toch wel om doorbakken te zijn.
Het is zacht deze ochtend. Volgens mij is het gemakkelijk twintig graden maar het is wel zwaar bewolkt doch het ziet er echt niet uit dat het gaat regenen. We kleden ons gewoon (tshirt en pull). We mogen instappen en John (de ranger) vraagt ons of we een poncho willen. Een zestal mensen neemt een poncho maar wij vinden dat nogal grappig. Waarom een poncho bij droog weer ? We vertrekken met de open jeep en het eerste deel is over asfalt. We zien tussen de struiken één kudu (een soort van eland heel lekker trouwens om te eten). John deelt ons mee dat hij voor kudus niet gaat stoppen gezien het park er vol mee zit.
De tocht zal een twee uren duren. Na een half uurke krijg je zo stillekesaan toch de eerste koude rillingen. Er is geen zon en door de wind die door de open jeep waait is het niks te warm. Eigenlijk zien we het eerste uur niet te veel dieren. Tot we op zeker ogenblik vijf olifanten tussen de struiken zien. Geweldig. Nochtans had John ons gezegd dat we in de ochtend waarschijnlijk geen olifanten te zien zouden krijgen. Zo zie je maar dat je op de beesten geen vat hebt. En dan gaat zo stillekesaan de fun eraf. Het begint te regenen. In de verte zien we één buffel maar je moet al geweldige ogen hebben om te zien dat dat een buffel is. En het begint nog harder te regenen. Ik kan je verzekeren. In een open jeep in de regen in de wind man man man goe weer vandaag! Het is bibberen geblazen. Hadden we toch maar die poncho aangenomen! We krijgen nog wat olifanten te zien en in de verte een hyena maar al bij al in de ochtenddrive toch een beetje een ontgoocheling. Vooral ook door het weer waarschijnlijk. Had da zonnetje nu geschenen en was da zalig warm geweest is zon drive veel toffer om te doen. Het is de derde dag op rij dat de regen deel is van onze reis. En daar hadden we ons toch niet zo op voorzien.
s Middags maken Frans en Chantal in hun cottage eten klaar. Chantal heeft ewa vlees over de reling van het terras gegooid en de vogels maken daar dankbaar gebruik van. Het is een uurtje gestopt met regenen en we maken daar gebruik van om buiten te eten.
Na de maaltijd maken we ons klaar om zelf een drive te doen. Rond kwart na twee rijden we het park in. Frans zijn maagje is ewa hersteld en hij kan de rit meedoen. Het is veel leuker dan deze voormiddag. Het is wel terug beginnen regenen maar je zit tenminste warm en droog en je kunt de dieren evengoed zien. We maken kennis met en nu moet ik al goed nadenken met opnieuw kudus. John had gelijk Er zitten veel kudus in het park. Kudus zijn zeker geen kleine beesten, integendeel. Van kop tot teen schat ik ze gemakkelijk twee meter hoog. Snel, sierlijk, mooi. Op zeker ogenblik zijn er vier die achter elkaar de weg komen overgesprongen. Mooi om te zien. We zijn getuigen van verschillende soorten vogels, van grote schildpadden die zich te goed doen aan lage struiken, in de verte terug een bizon, tientallen olifanten, aardvarkens die er best wel agressief uitzien. Op zeker ogenblik hebben we het gevoel dat één van die aardvarkens onze auto gaat aanvallen. Of ze hebben in de auto iemand herkend? Wat zien we nog kevers echt reuzekevers. Aja vermoedelijk hebben zowel de aardvarkens als de olifanten onlangs gekalverd want de jongeren zijn echt nog wel klein. Een olifant weegt trouwens bij de geboorte 110 kg. Dat er nog eens iemand durft zeggen dat ik teveel weeg. Heel de namiddag zien we overal wel dieren lopen. Het park sluit om zes uur en rond kwart na vijf besluiten we om de weg terug te rijden. Gezien we een ganse toer gemaakt hebben duurt het tot kwart voor zes voor we het park opnieuw buiten rijden.
s Avonds gaan de koppels een beetje hun eigen weg. Wij gaan naar het backpackershotel Orange Elephant om even te internetten. Er zit iemand achter de pc en dus zijn we verplicht van een biertje te drinken aan de bar. Ik doe da nie zo graag maar af en toe moet je je partner ook iets gunnen hé. Het castle lager bier is best wel te drinken en vergelijkbaar met ons bier. Er zitten in het backpackershotel zes mensen en raad eens het zijn allemaal jonge Vlamingen. Onvoorstelbaar hé. Iets later kunnen we op het internet maar dan blijkt dat er op diene pc geen word staat en kunnen onze documenten niet gelezen worden. Hopelijk hebben we morgen in Drakensberge een beetje meer geluk. Al s de vlieger niet neerstort hé Chris haar grootste schrik altijd.
We verlaten Orange Elephant. We passeren de wine bar waar we gisteren ook iets gedronken hebben. We hebben nog niet gegeten en besluiten van te stoppen. De avond is zacht en we zetten ons buiten op het terras. Achter ons is een vuur. Het is hier gezellig! We praten bij over de afgelopen dag en bestellen een glaasje wijn. We nemen beiden een filet van kudu. Eigenlijk is da niet zo schoon hé een beestje dat je daarstraks nog zo vrolijk zag rondhuppelen ligt nu op ons bord maar ik troost mij met de gedachte dat er genoeg van deze beestjes rondlopen in deze streek.
Omstreeks negen uur en drie glazen wijn later vragen we de rekening. De garcon vertelt ons dat er mogelijks politiecontrole is op de weg naar Addo. Miljaar drie glazen wijn en een pint. Ik zie me hier al positief blazen. Gelukkig draaien we een kwartiertje later het domein van het nationaal park in. Er was geen controle. Het enige gevaarlijke bij het terugrijden zijn de overstekene beesten. Het is pikkedonker. Je rijdt 100 km/hr en plots steken daar vier ezels de weg over. En er was nochtans geen zebrapad (whoeheahahaha).
De auto wordt klaargemaakt voor vertrek. We hebben gisteren vastgesteld dat er één of ander ding loshangt onderaan de wagen. Wij hebben onderweg niks geraakt dus het moet er al geweest zijn voor ons vertrek. We lappen het snel snel wat bij elkaar. Ik ben niet van zin op te draaien voor iets dat iemand anders uitgestoken heeft. En je gaat bij het aannemen van de autosleutels de onderkant van een wagen toch niet controleren?
We hebben Frans en Chantal verteld van onze boottocht en zij gaan hem vandaag ook nog proberen te doen. Ze hebben geluk. De boot vaart uit om kwart na tien dus ze hebben nog tijd genoeg om de trip mee te maken. Wij gaan ondertussen naar de receptie en horen dat we voor ons vieren voor twee dagen (niet eens twee volle dagen) in Tsitsikamma 71 euro moeten betalen. Dat is zelfs voor ons met de haren getrokken vind ik. We hadden misschien dan toch beter een wild card genomen eerlijk gezegd. Tja veel keuze is er niet hé betalen dan maar.
Daarna rijden we door richting Addo elephant national park. Onderweg aan de Makro (jaja de Makro) gestopt voor wat inkopen. Wat een rommelwinkel. We laden vlees, yoghurt, stekkers, ., in en lopen nog wat rond in de winkel. En dan plots in onze kar verdwenen. Foetsie we zoeken heel de winkel rond (vergelijk de grootte van de Makro van hier niet met die van Belgie) we kunnen opnieuw beginnen en nu houden we de kar kort bij ons.
Rond vier uur arriveren we in Addo. We moeten direct 104 euro inkom betalen. Slik ons budget! Frans en Chantal gaan voor het avondeten zorgen. Om zeven uur worden we verwacht aan de receptie voor de sunsetdrive (doch vergeten dat we rond zes uur moeten betalen). Ondertussen trekken Chris en ik naar het dichtstbijzijnde café/hostel om wat te bloggen. Het is ongeveer vijf minuten rijden van Addo. Orange County noemt het backpackers hotel waar we wat kunnen internetten. De deur is dicht, we treffen er niemand aan. Damn, dan maar is aan de achterkant van het hostel gaan zien. Wat een berg lege bierflesjes. Niet te schatten. Precies het huis van .. (vul zelf maar in). Als er buiten al zon hoop flesjes liggen ben ik benieuwd wat voor een bar we binnen te zien gaan krijgen. Aan de achterkant zien we een zwarte man op een fiets gevolgd door drie Jack Russels. De drie hondjes komen naar ons toe gelopen. De man maakt zich kenbaar als John en is de eigenaar van het hostel. Hij is best wel ok en leidt ons naar binnen. Hier kun je niet omkomen van dorst. Wat een bar. Ik denk wel vier grote koelkasten vol met bier. Zou ik hier biljven of nog terug naar Addo gaan? We kunnen internetten. 1 rand per minuut. We moeten vaststellen dat ik weer eens teksten vergeten te plaatsen ben op de memory stick en hebben de verplaatsing weer voor niks gemaakt. We hebben nog wat tijd en schuins tegenover het backpackershotel ligt een wine bar. Wij naar binnen natuurlijk. Leuke, gezellige bar, vriendelijke blanke eigenaar. Waarom zeg ik blanke? Wel, het valt ons al heel de reis op dat elke eigenaar van restaurants, hotels, caféetjes, noem maar op STEEDS weer een blanke is en zwart personeel in dienst heeft. Een tijdje geleden hadden we eens aan ik weet niet meer wie gevraagd hoe dat komt eigenlijk en het heeft blijkbaar te maken dat de zwarte bevolking geen geld heeft om verder te studeren en vrij snel gaat werken. Het zou kunnen want bvb aan de universiteit van Stellenbosch zagen we heel weinig zwarte studenten. Eigenlijk is er aan apartheid niet veel verandert denk ik. Van Ricky (maar ik heb het misschien al vernoemd) verdient een zwarte gemiddeld 6000 Rand en een poetsvrouw 2500 Rand. Die meisjes zijn dus blij als je eens een centje achterlaat. Wij zullen er niet armer van worden en zij hebben die bepaalde dag toch eens wat meer geluk.
In de wijnbar is het leuk vertoeven. We ontmoeten de kok en de barman. We praten bij een glas wijn over het leven in Africa en over het leven in Europa. Voor één keer vraagt er is niemand aan mij wie er wereldkampioen gaat worden (volgens mij wordt dat trouwens Spanje..en enkel en alleen omdat de Belgen er niet bij zijn).
Rond zeven uur staan we in de regen aan de receptie klaar voor de avondrit door het Addo park. Jullie moesten hier om zes uur geweest zijn voor de betaling Maar ik zal jullie boeken voor morgenavond wees niet ontgoocheld want het regent en veel dieren zul je niet te zien krijgen hoor. Ofwel zijn wij met het kluitje in het riet gestuurd ofwel heb ik medelijden met het busje dat op de parking klaarstaat om in de regen wat gaan rond te rijden.
We hebben deze middag lamsvlees, ribbetjes en runds gekocht voor de braai. Frans en Chantal maken het eten klaar en wij mogen de stoel onder tafel schuiven. Rond negen uur trekken we naar onze eigen hut en praten we nog een beetje na over de afgelopen dag.
Reeds om zes uur zie je door het venster hoe de eerste lichtstralen stilletjes aan beginnen binnen vallen. Slapen zit er niet meer in dus sta ik maar op. Het duurt nog tot half acht ofzo tot de rest besluit van uit bed te komen (kan ik hen da kwalijk nemen).
Van aan de ontbijttafel hebben we zicht op de Indische oceaan (eigenlijk hebben we vanuit elke ruimte zicht op de oceaan). Plots zien we in de verte een school dolfijnen zwemmen. Snel snel de camera bovenhalen want het is waarschijnlijk iets dat we deze reis niet meer te zien gaan krijgen (of het moet op ons bord zijn).
Frans maakt zijn visgerief klaar maar al snel zal blijken dat de omgeving niet zo geschikt is om te vissen. Het is door de puntige rotsen heel moeilijk om aan de woeste oceaan te geraken. Spijtig want ik zag de gevangen vis zo al op de braai liggen. En toch blijf ik hopen op een zelf gevangen vis op de barbecue. Frans mag op zijn leeftijd ook nog eens wat stress kennen hé. Hij geeft het op. De vissen bijten niet. Hij haalt zijn zakje boven en begint dan samen met Chantal maar mosselen te plukken. Het zakje is snel vol. Plots gaat één van de south african national rangers tot bij Frans en geeft hem de keuze. Ofwel de mosselen teruggooien oftwel 550 euro aan boetes betalen. De ranger gaat weg en je ziet Frans heel even twijfelen. Hij komt naar de hut en begint de mosselen te kuisen. Hij wil ze niet teruggooien. Daar heeft hij te hard voor gewerkt. Opeens zien we een ranger in de richting van de hut komen. Allez het is zover we hebben een boete aan onze rekker omdat Frans zijn zin moest hebben de ranger wandelt voorbij oef geen boete althans voorlopig niet.
In de bomen achter de hutten zien we hoe bavianen zich heer en meester voelen in het park. In de loop van de dag zullen we vaststellen hoe ze elke vuilbak doorzoeken en hoe ze aan het openluchtrestaurant komen kijken hoe ze met het eten van de gasten kunnen gaan lopen. Het personeel is hier bljkbaar iets slimmer want de bavianen moeten het onderspit delven en verdwijnen zonder eten in het woud.
Chris en ik vertrekken voor een wandeling naar de suspension bridge. Een brug over een baai. De wandeling is best wel pittig te noemen en we zijn eigenlijk blij dat we eens eventjes tijd voor onzelf hebben. We vermoeden dat F&C ook wel blij zijn dat ze even tijd hebben voor zichzelf. Daarna schrijven we ons in voor een boottocht op de Indische oceaan waarbij we de baai onder de suspension bridge invaren. We komen te weten dat op deze plaats acht soorten haaien wonen. En nog van die informatie waar we het nut niet van inzien om ze jullie te vertellen. Eigenlijk gebeurt er voor de rest van de dag niks boeiends . Het avondeten trekt op geen voeten. Braaien op hout in de regen is niet eenvoudig. Het lamsvlees en kippevlees is niet te vreten. Van miserie gaan we in het restaurant een dessert eten.
Daarna steken Chris en ik de bbq nog aan. Niet meer om te eten maar om gewoon van het hout en een glas wijn te genieten. De avond gaat zachtjes voorbij terwijl de regen op ons neerdwarrelt. Het is raar. Het regent zachtjes maar je wordt niet echt nat. Leg dat maar eens aan een normaal mens uit. Gelukkig ken ik niet al te veel normale mensen J
Ik ben benieuwd of Chris vannacht een oog gaat dichtdoen! We slapen hier op het mooiste plaatsje op aarde waar we tot nu toe al geslapen hebben! Zwitserland aan de waterval was mooi, Kuala Lumpur met zicht op de Petronas tower was super maar vannacht dit is onvoorstelbaar wij slapen in een houten hutje langs de rotsen met zicht op de Indische oceaan. Je kunt als het ware de oceaan vanuit je kamer aanraken. Ik denk dat de oceaan op vijf meter van het hutje ligt. We liggen in bed en kijken naar de volle maan en ik vraag me af wat er zou gebeuren moest er vannacht in de oceaan een aardbeving plaatsvinden. Zou er een tsunami gebeuren? Zouden wij overspoeld worden? Zouden wij dat overleven? Tot zover het romantisch avondje? En ze had haar ogen al bijna dicht!
De rest van de dag? Deze ochtend ontbeten in Wilderness bij Bruni. Het guest house waar we één nachtje waren blijven slapen en daarna doorgereden naar Knsyna alwaar we een afspraak hadden bij Knysna tours voor een half dagje mountainbiken in het kranshoekbos. We worden opgewacht door de sympathieke Rickie welke ons de de rest van de voormiddag zal begeleiden. De fietsen worden opgeladen, de helmen worden gepast en we zijn klaar om te vertrekken. Of toch niet helemaal! Frans heeft buikkrampen en moet naar het toilet. Geen probleem of toch! Het toilet is stuk, er staat geen water in het reservoir en er kan niet doorgetrokken worden. Geen probleem zeker??? IK moet ook nog wel naar het wc gaan! Laat ons het volgende zonder woorden houden maar ik heb al leukere momenten meegemaakt!
En dan met Rickie het bos in. De tocht duurt twee uur doch is best wel intensief. Bergop bergaf. In de zon, in de warmte chantal heeft nog nooit gemountainbiked doch heeft de techniek vrij snel beet. Sommigen onder ons moeten af en toe eens van de fiets en Frans slaagt erin om met zijn veter tussen de pedalen te geraken. Hilariteit alom wat denk je als je met een ander kunt lachen.
Op zeker ogenblik is Chantal haar waterbusje leeg en Rickie vraagt of ze nieuw water wil. Chantal zegt : yes want mijn water is up. Op dat ogenblik is dus een nieuwe taal geboren. Het Chantiliaans. Benieuwd of we de komende dagen van les twee van het Chantiliaans mogen proeven.
Het is een leuke voormiddag en op zeker moment zegt Rickie dat wij gewoon rechtdoor onze weg mogen vervolgen naar een viewpoint en dat hij terug naar de wagen zal rijden en dat hij ons aan het viewpoint zal ophalen.
Er moest natuurljjk weer iets mislopen! Rickie is tien seconden weg en Chantal haar ketting breekt af. Te veel druk op de ketting en te snel geschakeld verneem ik later van Rickie. Ik neem haar fiets over en op de stukken bergop loop ik met de fiets en op de delen bergaf laat ik de fiets al het werk doen. Onderweg wil chantal trouwens even stoppen doch verliest haar evenwicht en verdwijnt voor even in de struiken. Weer hilariteit hé!
Rond het middaguur zijn we terug in Knysna en maken we met een paddle cruiser een tocht in de natuurlijke haven tot op de plaats waar de Indische oceaan tegen de rotsen beukt Leuk, ontspannend en een pintje bier op een bootje doen het altijd goed.
Knysna is vooral bekend voor zijn lekkere oesters. Chris en Gino hebben geen van beiden als oesters gebrobeerd en dus het moment aangebroken. Frans en Chantal bestellen twaalfo esters, Gino en Chris bestellen er zes. Het gaat snel, Gino en Frans moeten nog aan hun derde beginnen en Chantal haar zes zijn al binnengespeeld. Chris vindt het maar niks ze heeft de drie goed doorgespoeld met een glaasje vonckelwijn. Gino kan het smaken en er worden er nog twaalf bijbesteld. De namiddag gaat snel voorbij.
Op weg naar het Tsitsikamma park rijden we plots door een mistveld. De temperatuur zakt in enkele ogenblikken van 25 naar 18 graden. De airco maakt plaats voor verwarming. De mist blijft aanwezig tot in het park. Het geeft een griezelig beeld op de indische oceaan. Net een aflevering van Twin peaks of the xfiles.
We maken lekker eten klaar (tonijn met pasta en tomaatjes) en laten het begeleiden door een goed glas wijn (der is hier nog geen enkele dag zonder wijn voorbijgegaan we proberen wel maar het lukt ons maar niet voor een lekkere fles betaal je hier tussen de drie en zes euro).
Na het avondeten zetten we onze stoeletjes buiten want er is geen wind en de temperatuur is dezelfde gebleven. Het is pikkedonker doch de mist trekt langzaam weg en maakt plaats voor een heldere hemel. Plots zie je duizenden sterren en in de verte zie je de maan opkomen. Het is pas volle maan geweest doch ze geeft nog een heldere schijn op de oceaan. Iedereen is stilletjes. Hiervoor doe je het eigenlijk toch een beetje! Slaapwel.
Om half tien worden we opgepikt door Gudrun, een lieve dame uit Namibie welke de eigenaar is Happy holidays. Wij doen met haar vandaag een wijn-excursie. Tja ik ben daar eigenlijk het meeste van vergeten. Ik weet dat het leuk geweest is en ik denk da we vandaag gemakkelijk 20 -25 wijnen geproefd hebben en op het einde van de dag zit da toch wel in je kopje.
We hebben vier wijnhuizen bezocht en kopen in totaal vier flessen wijn (die al lang leeg zijn natuurlijk). In de meeste wijnhuizen zijn het studenten die werken om zo hun studies te helpen bekostigen. Zo onmoeten we John (iedereen noemt hier precies John) en Sebastiaan. Sebbe (voor de vrienden) is trouwens een Belg uit Passendaele.
Nogmaals een leuk dagje maar ik weet er echt nie zo veel meer van. Tja it happens maar ik heb toch nie op de badkamervloer gelegen deze keer (daarvoor is de badkamer te klein).
Het is zover! Uitchecken: Villa vista! Onze vijfdaagse in Kaapstad zit erop veel en veel te kort ik heb het gevoel dat we veel dingen niet gezien en gedaan hebben. Niet dat ik daardoor ontgoocheld ben want je weet dat de Kaapregio heel veel te bieden heeft en ja je moet keuzes maken hé.
Tegen half tien staat Gerrie aan de villa om de sleutels in ontvangst te nemen. Daarna rijden we via Constantia naar Simons Town alwaar we op Boulder Beach naar de pinguins gaan kijken. Het is inderdaad zoals in Trotter beschreven wordt. Wie kijkt er hier naar wie? Maar uiteindelijk is het wel de moeite om te zien. Pinguins die vuile manieren aan het doen zijn, pinquins die in zee zwemmen, pinguins die op hun ei zitten te broeden, enz, enz.
Daarna is het dan echt tijd om de Kaapregio te verlaten. We rijden via de machtige Indische oceaan in de richting van Stellenbosch. Je rijdt hier echt door de duinen en door het venster lijkt het of je de zee gewoon kunt aanraken.
Een uurtje later staan we in Stellenbosch en onderweg zijn we het wijndomein Spier reeds gepasseerd. Hier gaan we vanavond eten. Het is in ieder geval gereserveerd. We rijden de Evergreen Lodge binnen en zitten blijkbaar recht tegenover de universiteit. Joehoe!!! Jonge mokkels!!! Spijtig dat ik al zon oude vent ben. Ik weet nie hoe het komt maar ik denk spontaan aan Beire, Daan en Sascha. Die zouden hier nie weten waar eerst te kijken. Vanop onze kamer hebben we zicht op het universiteitspark waar de meiden lopen te joggen, te voetballen, te luieren, noem maar op. Volgens mij zitten der hier enkel maar meisjes op de univ. Waarom staat mijne generaal (sorry voor het overnemen van het woord he Daan) achter mij mee te kijken.
We maken een wandeling door de stad en komen uit bij OME SAMIE SE WINKEL. Overbekend en echt bewonderenswaardig. Je moet het gezien hebben een winkel met tientallen hoekjes en kantjes waar je allerlei rare dingen kunt krijgen. Ik kan het niet beschrijven. En dan lopen Chris en ik naar het speelgoedmuseum. Volgens trotter drie sterren waard (drie sterren is iets dat je zeker moet bezoeken). We hebben al veel plezier gehad aan onze trotters en lonely planets maar dit mmm is toch een beetje een mislukking geen 15 rand waard ware het niet dat we in het speelgoedmuseum Hans ontmoeten, een Afrikaan met gevoel voor humor maar vooral een boeiend verteller. De man vertelt wel een uur over de geschiedenis van Stellenbosch. Hij vertelt hoe Simon Van den Stel een kleinzoon was van een Indische slavin en dat hij op 21 jarige leeftijd naar Nederland was getrokken om daar Latijn te studeren. Hij trouwde met de dochter van de Amsterdamse burgemeester en was later kapitein van een vloot welke vertrok vanuit Nederland richting Indie. Rond de Kaap werd gestopt om grondstoffen (groenten, fruit, vlees) en slaven mee te nemen. Uiteindelijk ging Van den Stel er vandoor met de tweede dochter van de Amsterdamse burgemeester en vestigde zich in het dorp Stellenbosch (het Bosch van Van den Stel). Van den Stel had blijkbaar had toch wel wat aanzien in de regio want in de Kaap werd het dorp Simons Town ook naar hem genoemd. Volgens Hans is Simon de enige kapitein van het VOC welke in de kaapregio begraven ligt. Wanneer Hans zijn boeken over de geschiedis van Stellenbosch en de Kaapregio bovenhaalt zijn we alletwee heel stilletjes en is het speelgoedmuseum niet meer belangrijk.
De avond brengen we door op het wijndomein Spier, in het restaurant Moyo. Tja dit is eigenlijk opnieuw een onvergetelijk moment. Een tent zonder wanden. Sfeervolle lichten, gedekte ronde tafeltjes, Afrikaanse muziek, Afrikaans eten, Afrikaanse optredens. Rond de tent staan vuurkorven. Er zijn watervalletjes. Je moet het weerom gezien hebben om het te geloven. Het eten is niet onvergetelijk maar ook niet slecht. Maar iedereen die ooit in de buurt van Stellenbosch is, moet hier eens passeren.
miserie troef hier...internet werkt hier voor den hond zijn botten en ze hebben hier nog nooit gehoord van word2007 waardoor we geen teksten kunnen doorsturen...
Het zijn eigenlijk al drukke dagen
geweest en we besluiten om het vandaag iets rustiger aan te doen .
In de voormiddag plannen we een bezoek aan Seal Island en in de
namiddag een bezoek aan Boulders Beach in de buurt van Simons
Town.
Omstreeks negen uur rijden we de villa
buiten. Je moet weten dat onze villa bijna op de top van een heuvel
ligt. Ik rijd dus in achteruit (automatische schakeling) van de
parking van de villa en moet vervolgens een heel stuk steil bergaf om
in het dorp te geraken. Ik denk dat zonder gebruik van de remmen je
gemakkelijk op 100 meter aan 70 km/uur zit. Inderdaad zo steil is
dit stuk. Ik vertrek dus aan de villa en plots merk ik dat de remmen
niet meer werken. Ik probeer te remmen doch voel dat de remmen geen
weerstand geven. Miljaar en op het einde is een vangrail met een
stukje bos. Gaat daar onze reis eindigen? Dan merk ik dat nog in
achteruit sta. Is dat de reden? Ik zet mijn direct in drive en het
probleem lost zich vanzelf op. Effe een hachelijk moment.
Enkele minuten laten komen we aan in de
haven van Houtbaai. Aan de mariners wharf is het eigenlijk leuk
vertoeven. De vissersschepen zijn juist de haven binnengekomen en
hebben een rijke oogst mee vooral Kaapse Zalm en Zeetong wordt hier
blijkbaar gevangen. Wat ons opvalt is dat er enkel zwarten op de
vissersboten aan het werk zijn. Een blanke valt hier niet te
bespeuren. In de winkeltjes aan de haven wordt verse vis verkocht.
We spreken af om verse vis te kopen na onze tocht naar Seal island.
Om 10.00 uur vaart een oude sloep ons
naar Seal Island. Seal Island, zoals de naam het zelf al zegt, is
een rots in de oceaan waarop honderden zeehonden leven. Het is een
waar schouwspel en de zeehonden trekken het zich niet aan dat er
waarschijnlijk dagelijks tientallen schepen passeren met toeristen
aan boord. Zeehonden dartelen in het water, spelen met elkaar,
liggen te rusten op de rotsen, jagen achter vissen. Het is iets dat
je moet gedaan hebben als je in Houtbaai geweest bent. Spijtig genoeg
blijven we hier niet lang genoeg naar onze goesting.
We varen terug de haven binnen en kopen
ons drie soorten vis voor op de bbq vanavond. Zeetong, Zalm en
Yellowtail. Later die avond zullen we merken dat de drie soorten vis
smakelijk naar binnen gaan. Op een zacht vuurtje perfect gegaard met
wat peper en zout. Meer moet dat niet zijn voor zover SOS Gino.
Chris laat het zich voorbij gaan, zij is geen visliefhebster. Ach
ja konijneneten is ook niet altijd slecht.
Rond het middaguur stappen we in het
winkelcentrum binnen want daar zou een internetshop zijn. Het
internetcafé vinden we niet dadelijk terug. Wat we wel zien is een
cafeetje/snackbar met een terras. Frans heeft genoeg aan twee
woorden en binnen de korste keren zijn we bezig aan onze tweede,
derde, vierde pint bier. De dames geven hun ogen de kost aan de
winkels in de shopping mall. Na een kleine snack in het café gaan
we op zoek naar de internet shop. Gezocht en gevonden en een beetje
bloginformatie doorgestuurd naar familie en vrienden. Tussendoor nog
eens gepasseerd aan de villa want op de memorystick stonden wel de
fotos maar niet de teksten. Dit keer aan de villa weggereden in
DRIVE en ditmaal geen problemen met de remmen. Mijn medepassagiers
hebben eigenlijk nooit geweten dat ik deze ochtend nog in R
stond en dat mogelijks het probleem was. Ze moeten het maar lezen!
Het voorrecht van de schrijver vind ik!
En na het internet café nog snel
inkopen gedaan voor de bbq vanavond (nvdr wijn en bier). Het is
dan al een stuk in de namiddag en we gaan niet meer in Boulders
geraken. Dit wordt opgeschoven naar morgen voordat we naar
Stellenbosch verhuizen.
De namiddag en avond brengen we door
aan het zwembad en aan de bbq. Het is een zachte avond en menig
flesjes bier en wijn verdwijnen achter de kiezen. Ciao
Dag 2 van onze tweedaagse wandeling in
het Table Mountain national park. De tweede dag zou iets minder
moeilijk doch wel een stuk langer zijn. We beginnen met volle
moed om kwart voor acht. Het is eerst een heel klein stukje dalen om
vervolgens eigenlijk urenlang langs de Atlantische oceaan te wandelen
door de zandduinen. Het is eigenlijk een totaal andere wandeling dan
gisteren. Gisteren ging het over rotsen, over hellingen en nu is
het bijna gans plat. De zon maakt vandaag overuren. Er is geen wolk
aan de hemel te bespeuren en op het einde van de dag zullen we het
geweten hebben. Alle vier zijn behoorlijk verbrand. Ikzelf heb al
vrij snel van mijn pull een tulband gemaakt waardoor een deel van
mijn nek, oren en hals beschermd zijn. Onderweg zien we
springbokken, struisvogels, schildpadden, verschillende soorten
sprinkhanen. Hier woont een boerderij op zich in het wild. Het is
best wel een leuke wandeling. Frans heeft vandaag een hoog
pausgehalte en duikt op zeker moment volledig in het zand om
ja ja euuh..de grond te kussen zeker. Hij heeft geluk hij komt
er vanaf met wat schaafwonden. We moeten heel de dag leven op
nootjes maar eigenlijk valt dat al bij al nog wel mee. Ik had erger
verwacht. De laatste drie kilometer (van de 20,5) gaan terug bergop
en bergaf. Hier neemt Frans de gewone weg en zoals het een goede
vrouw (hehe) beaamt volgt ze haar man. Chris en ik beginnen aan het
laatste stuk. Hier komt gewoon geen einde aan. De ene heuvel wordt
overwonnen en de andere staat al klaar om ons gewoon uit te lachen.
In totaal moeten we vier heuvels over. Bij de vierde heuvel krijg ik
pijnscheuten in mijn knie. Het is hetzelfde gevoel van vier jaar
geleden in Corsica. Toen moest ik ook na twee dagen stoppen met
wandelen. Ik krijg schrik voor onze Ijslandreis in Juni. We doen er
vandaag acht uur over om de eindstreep te halen. Wij zijn bekaf. En
vijf minuten nadat wij de aankomst bereikt hebben, komen Frans en
Chantal ook aangesloft. Het is super geweest, iedereen is content en
de wandeling is echt een aanrader (nogmaals). Het is een avontuur
dat we nooit zullen vergeten. We rijden verder naar Kaap de goede
hoop waar we een verplichte fotoshoot doen aan het bord van Kaap de
goede hoop. Hadden we gisteren de weg gevonden, hadden we dit stuk
te voet gedaan. Het heeft niet mogen zijn maar geen ziel die daar
een moer om geeft. Het is gewoon leuk geweest. Het is nog een
uurtje rijden naar onze villa en onderweg schreeuwt Chris dat ze een
terrasje gezien heeft naast de oceaan waar de klanten grote pinten
bier aan het drinken zijn. Remmen!!! We hebben op reis nog geen
pint bier gedronken. Het moet toch één keer de eerste zijn..of
niet. Voor zes euro drie pintjes en een milkshake. Wat betalen we
op het terras in blankenberge daar weeral voor.
Iedereen is ermee akkoord dat we s
avonds onze maaltijd nuttigen in Chapmans Peak hotel-restaurant. Een
restaurant met zicht op de baai van Houtbaai. Echt wel een mooie
plaats om een geweldig weekend af te sluiten. Ik neem een Afrikaans
feest welke een trio van Afrikaans vlees inhoudt. Chris neemt een
combinatie van Portugese steak en calamaris en Frans en Chantal nemen
een summerplate. Dit is een combinatie van verschillende soorten vis
en schaaldieren. Iedereen is content. Iedereen heeft plezier van
het lekkere eten.
Om half elf kruipen we moe in ons
bedje.
Is het verhaal van vandaag gedaan denk
je??? NEE NATUURLIJK NIET! Om half één komt Chantal naar onze
kamer gerend en zegt dat het alarm in de woning afgaat. Ik zeg dat
dat nie kan omdat het alarm niet opstaat! Wat is hier aan de hand.
We horen een alarm aan de woning afgaan maar kunnen het niet
thuisbrengen. De beamers zijn het ook niet want dat lawaai ken ik
al van de dag ervoor. Met de rode alarmknop in de hand (als er een
inbraak is met contact met de daders moet de rode alarmknop
induwen dan is de politie direct ter plaatse). Gezien de verhalen
over onveiligheid zijn we toch niks op ons gemak. We zoeken naar de
oorsprong van het lawaai en komen terecht bij de parlofoon welke
contact heeft met de poort aan het begin van de villa. We
antwoordden doch horen niemand aan de andere kant. We leggen terug
af en de parlofoon gaat opnieuw. Dit gaat zo nog verschillende keren
door. Uiteindelijk trekken we de parlofoon gewoon uit.
En Frans die heeft niks gehoord. Die
slaapt rustig verder!!!
Weet je nog? De beamer stond op gisterenavond. Opeens horen we iets voor zevenen lawaai! Chantal was vergeten dat we een buitenalarm hebben. Binnen de korste keren staat de lokale securitas voor ons deur om te checken wat er juist gebeurd is.
Omstreeks zeven uur vertrekken we dan toch vanuit Villa vista richting Cape point. We moeten aan de ingang van het Table Mountain National park zijn in de buurt van het Buffelsfontein visitor centre alwaar onze tweedaage tocht zal aanvangen. Ik had s avonds de gps nog gecheckt doch deze vond enkel maar een Buffelsfontein in de buurt van Johannesburg. Niet getreurd het dichtstbijzijnde dorp ingetikt en weg waren we. De rit verloopt heel moeilijk. Nergens vinden we informatie terug van het Buffelsfontein information centre of van de ingang van Mountain Table national park. We komen uiteindelijk pas toe om kwart na negen en hadden we gewoon Cape point ingetikt waren we er twee uur vroeger geweest. Op de informatiefolder van de tweedaagse wandeling stond duidelijk en in vet gedrukte letters dat de wandelaars na negen uur niet meer mochten starten wegens het gevaar om niet voor het donker in de overnachtingshut te geraken.
Aan de ingang informatie gevraagd en we mogen nog beginnen op voorwaarde dat we eerst de korte etappe van 13 km doen en morgen de lange etappe van 20,5 km. Wij zijn al blij dat we nog mogen beginnen en gaan akkoord.
Wij nemen onze dagrugzakken (water, picknick, kledij) en brengen de andere zakken (slaapzakken, slaapkledij, bbq maaltijd voor vanavond) naar de ingang. Deze zakken zullen naar de hut worden gebracht tegen onze aankomst. En dan merkt Gino dat het brood en het beleg voor morgenvroeg en morgenmiddag er niet bij is. Hoe is da mogelijk van zoiets belangrijks te vergeten. We moeten morgen wel twintig km stappen en zonder iets van eten (maar echt zonder iets hé) wordt dat een hele zware onderneming. Ik stel voor om morgenvroeg vanuit de overnachtingshut naar Cape Point door te wandelen (nog ongeveer twee a drie uur stappen) en daar ons buikje vol te stompen want ik zie een hele dag stappen zonder eten echt niet zitten hoor. Later zal blijken dat we door tijdsgebrek niet eens in Cape Point zullen geraken. Ik ben er echt ondersteboven van maar besluit het van mij af te zetten gezien ik er toch niks meer aan kan veranderen. We hebben eten voor vandaag en tomorrow is another day. Maar ik blijf erbij : Hoe is het mogelijk???
De wandeling begint in de nabijheid van de ingang van het park. Volgens de werkneemster gewoon even over de heuvel en dan het eerste paadje linksaf. We kunnen het niet missen. Gemist natuurlijk en gewoon één km verkeerd gelopen. Eén verkeerd en één terug da zijn er al twee nog voordat we begonnen zijn. Uiteindelijk kunnen we om 10.00 uur toch starten aan km 0,0000. Er was ons nog meegedeeld dat het vandaag een korte maar zware etappe zou zijn en morgen een lange etappen maar niet zo lastig.
Het begin van de wandeling is echt wel zwaar. Het doet mij denken aan de etappes in Corsica enkele jaren geleden. Minder hoog maar even lastig. We wandelen van de ingang van het park naar de baai van Smitswinkel. Het is constant klefferen en klauteren. Frans heeft het door zijn slechte ogen niet onder de markt. We wandelen het eerste uur aan een gemiddelde van één km per uur. Het weer mmm het heeft de hele nacht gestormd en geregend en de wolken zijn nog steeds niet weg. Het waait verdekke goed hard doch het is droog en daar zijn we al content voor. Over de rotsen lopen we verder richting Kanonkop. Allez ja lopen is niet echt het juiste woord. Al klefferend, al zuchtend en puffend wandelen we over de heuvels van Judas Peak en De boer. Ze zijn beiden maar rond de 300 meter hoog maar telkens die afstand overbruggen, voel je toch wel in je benen. De hele etappe hebben we aan de linkerkant zicht op de Indische oceaan. Toch wel schitterend hoe je de heuvels in de baai ziet wegglijden. Na het overwinnen van de twee heuvels gaat de tocht verder richting Kanonkop. Kanonkop is eigenlijk enkel maar een kanon op een heuvel doch werd vroeger door de Britten gebruikt om aan de bevelvoerders in Simons Town aan te geven dat een schip de baai binnen vaarde. Het heeft wel iets! In kanonkop hebben we er 5,3 km opzitten en hebben we daar meer dan vier uur over gedaan. En we hebben nog juist acht km te doen. Ik zeg de groep dat het tempo omhoog moet want dat we anders nooit of te nimmer voor het donker in de hut gaan geraken. Gelukkig valt het parcours tussen Kanonkop en Buffelsfontain visitor centre nogal mee. Een zandpad zonder al te veel stijgen en dalen maakt dat we omstreeks 15.00 uur aankomen aan het visitor centre. Voor Frans is het eventjes goed geweest en we vragen of iemand hem tot aan de hut zou kunnen voeren. Dit blijkt geen probleem te zijn alleen dient hij te wachten tot 17.00 uur. Dit is voor Frans hoegenaamd geen probleem. We zetten ons buiten eventjes aan een tafel om te bekomen van de tot nu toe al bij al toch wel zware wandeling. Naast ons zit een familie aan een tafeltje waarvan één van de mensen een zakje chips aan het eten is. Plots staat daar uit het niks een baviaan en steelt het pakje chips uit de handen van de volwassene. Zo snel de baviaan was gekomen, zo snel was hij weer weg onvoorstelbaar! Gezien het brood en het beleg er niet bij zijn, kopen we nootjes voor morgen overdag zodat we toch iets kunnen eten.
Na een drankje gaat onze toch verder naar Rooikrans. In het visitor centre hadden we vernomen dat we nog en bij de twee uren zouden nodig hebben om in de overnachtingshut te geraken en dat het laatste stuk best nog wel pittig zou zijn. Tot in Rooikrans was het eigenlijk een fluitje van een cent. Het tempo was behoorlijk en de zon was ondertussen ook van de partij. Al bij al was het niet echt warm maar da kon ons eigenlijk geen fluit schelen. Een uurtje later en vijf km verder stonden we in Rooikrans. Het was super goed gegaan. En dan zagen we plots de overnachtingshut in de verte op de top van een heuvel liggen. Amai moeten we daar nog naar toe. De afstand bedraagt maar 700 meter maar wa voor een 700 meter. Echt weer opnieuw klimmen en klauteren en gebruik maken van handen en voeten om stukken rots te overwinnen. Wij denken dat Frans een verstandige keuze gemaakt heeft. Om kwart na vijf exact twee uur na het vertrek in Buffelsfontein staan we aan de ingang van de hut. Frans was via een andere weg (hadden we het maar geweten) op vijftig meter van de hut afgezet. Het flesje witte wijn wordt gekraakt en de bbq wordt in gereedheid gebracht. Er was ons verteld dat we best binnen zouden eten want dat anders de bavianen zouden verschijnen en het eten zouden stelen. We hebben buiten gebarbecued en binnen gegeten maar hebben geen baviaan gezien. Om zeven uur zien we de zon achter de horizon kruipen en wordt het donker. Er is lopend water maar geen electriciteit in de hut. Je moet je verlichten met een kaars en een lamp welke in de hut werd afgegeven. Tja .en zo lig je op een zaterdagavond om acht uur in bed. Het is een zware maar schitterende dag geweest. Echt de moeite waard en voor iemand die graag wandelt en een beetje avontuurlijk is best een aanrader.
Om negen uur staat de catamaran klaar om ons van Capetown over te zetten naar Robbeneiland. Robbeneiland is waarschijnlijk samen met Alcatraz de bekendste gevangenis ter wereld. Voor diegenen die het zou interesseren hier een beetje randinformatie. Informatie die wij op een leuke en humoristische doch zeer pakkende en indringende manier te weten kwamen van één van mensen die hier ook ooit politiek gevangen waren.
De gevangenis werd reeds in gebruik genomen in de 16 17e eeuw door de Portugezen en later door de Nederlanders en de Engelsen. In 1948 kort na de tweede wereldoorlog werd in Zuid Afrika de apartheid ingevoerd en geleidelijk aan vanaf dat moment groeide het aantal politiek gevangenen en werden deze gevangenen getransporteerd naar Robbeneiland. Zo werd in 1963 Nelson Mandela ook op zijn beurt naar Robbeneiland gebracht. De politiek gevangenen zaten in Sectie B, hadden geen bed en geen toilet. Zij hadden recht op twee keer bezoek per jaar en soms werd een bezoeker simpelweg gemeld dat de gevangene ziek was en werd de gevangene gemeld dat de bezoeker niet was komen opdagen. Post werd steeds gecontroleerd en soms werden brieven gewoon vernietigd of werden passages geschrapt. De gevangenen moesten zware arbeid verrichten en dit acht uren per dag, vijf dagen per week. Zij werkten in een kalkgroeve in de buurt van de gevangenis. De arbeid gebeurde meestal in volle zon en de witte steen veroorzaakte tal van oogklachten. Zo diende ook Mandela na zijn vrijlating een oogoperatie laten uit te voeren door de vele jaren arbeid op Robbeneiland.
Zo, genoeg randinformatie, nu terug naar ons. Om negen uur de boot dus op en het zonnetje heeft heel veel moeite om door het wolkendek te geraken. Ach ja op de natuur hebben we gelukkig nog geen vat. We varen de Atlantische oceaan op en laten Kaapstad achter ons. We zien de Tafelberg (gedeeltelijk in de wolken) en het nieuwe voetbalstadion valt enorm op. Na het boottochtje worden we door een bus opgewacht welke ons het eiland laat zien. Leuke gids, humoristisch doch zoals ik al zei af en toe ook wel pakkend als hij vertelt over het leven van de gevangenen hier op het eiland.
Na de bustoer is het dan ongeveer 10.00 uur. Op dat ogenblik is er geen enkel vuiltje aan de lucht. We worden verder begeleid door een tweede gids en bezoeken de gevangenis.
Omstreeks 12.00 uur is de rondleiding gedaan en stappen we terug de boot op. Ola Frans merkt dat zijn portefeuille niet meer in zijn broekzak zit. Al zijn broekzakken doorzocht, zijn rugzak doorzacht, bij Chantal gekeken doch nergens geen portefeuille terug te vinden. Miljaar, dit kan niet waar zijn maar nog geen paniek. Mogelijks ligt de portefeuille in de villa. Na de tocht rijden we terug naar Houtbaai. Frans gaat naar binnen en loopt recht naar de slaapkamer. Hij doorzoekt alles doch nergens maar ook nergens is zijn portefeuille terug te vinden. Nogmaals miljaar zijn portefeuille, zijn geld, zijn paspoort, zijn visakaart allemaal verdwenen, allemaal gestolen. We staan er goed voor waarom kan zoiets niet achterwege blijven of gewoon op de laatste dag gebeuren als het dan toch moet gebeuren dit wordt de ambassade contacteren hé nieuw paspoort aanvragen visa kaart blokkeren ..het ziet er goed uit!
Wacht laat ons even nog eens teruggaan naar 10.00 uur. We wandelen dus in de gevangenis van Robbeneiland. Op zeker ogenblik zien Chris en ik hoe Frans zijn opvallende fluoriscerende portefeuille maar voor drie vierde in zijn broekzat zit, weliswaar een beetje beveiligd door een dichtgemaakte broekzakknop. Chris en ik knipogen naar elkaar en besluiten dat het tijd is voor een rondje pesterijen. Gino spreekt Frans langs rechts aan en verstrooid hem een beetje. Chris opent langs links zijn broekzak. Frans heeft niks door. Vijf minuten laten een omgekeerd scenario. Chris geeft langs rechts Frans een por en Gino maakt van de gelegenheid gebruik om aan de linkerkant de portefeuille te stelen. De rondleiding gaat door en Frans heeft pas op de boot (terug naar Kaapstad) door dat zijn portefeuille gestolen is. In de villa laten we natuurlijk Frans weten wat er gebeurd is. Wat we er wel moeten bij vertellen eerlijk is eerlijk door Frans zijn portefeuille te stelen en in mijn achterzak te steken, merk ik dat mijn portefeuille ook verdwenen is. Gelukkig merken we later dat mijn portefeuille gewoon op het nachtkastje blijven liggen is.
Na een lichte lunch waarbij we van op het terras naar binnen moeten vluchten voor de regen, vertrekken we naar de Tafelberg. Wij zien aan het begin van de Tafelberg dat de top in de wolken zit. Ach..we zijn hier nu en we gaan met de kabellift naar boven gaan. Op enkele meters van de top zitten we inderdaad in de wolken en éénmaal boven zien we eigenlijk gewoonweg NIKS meer. En het is gevoelig kouder geworden. We maken een korte wandeling en maken kennis met een tiental dassies welke kort tegen elkaar gekropen zit, vermoedelijk om de ergste koude te trotseren. Dassies zijn geliefd bij adelaars en er zit blijkbaar altijd eentje op uitkijk om de andere dassies te waarschuwen. Weer iets bijgeleerd! Het is te koud en we trekken de lokale kantine binnen. Daar ligt nog een hele wortelcake naar ons te lachen. Nu, normaal gezien zou zoiets mij al helemaal niet interesseren maar vorige kerst had een Zuid Afrikaanse bij Frans en Chantal zon taart laten bezorgen en die was super super lekker. En daarmee dat we nu aan de taart niet konden weerstaan. De taart was lekker, echt wel doch kon voor mij niet tippen aan de taart van Tirina.
Na de taart terug naar de spar want morgen trekken we naar de Cape voor de tweedaagse wandeling en hebben we dus ontbijt, middagmaal, avondmaal nodig voor zaterdag en ontbijt en middagmaal voor zondag. We brengen onder andere twee extra broden mee en extra beleg. s Avonds eten we gemarineerde kip en gemarineerde ribbetjes. De kip die overblijft wordt in fijne stukjes geneden voor bij de salade van tomaten en aardappelen welke reeds door ons klaargemaakt werd.
s Avonds wordt de beamer buiten nog in gang gezet zodat er niemand onze eigendom kan betreden. Het alarm in de woning wordt s nachts nooit opgezet voor het geval er iemand ewa zou willen rondlopen in de woning. Morgen is het opstaan om zes uur. Het waait en het regent buiten. Herfst in Kaapstad.
Laat ons anders beginnen met een klein stukje van gisteren want eigenlijk begint onze reis op woensdag 24 maart maar eigenlijk heb je daar niet zoveel over te vertellen want het is alleen maar wachten op de bus naar Zaventem, wachten op de vlucht naar Londen en wachten op de vlucht naar Kaapstad. We wisten op voorhand al dat wegens stakingen van British Airways er geen warme maaltijden aan boord zouden zijn op de lange vlucht (12 uur) en dat de service tot een minimum beperkt zou worden. We gingen dus pistoleekes enzo meenemen om toch onze maag ook wat plezier te gunnen tijdens de toch wel best lange tocht van Londen naar Kaapstad. Wat we natuurlijk vergeten mee te nemen zijn, zijn pistoleekes en beleg. Ach ja we hebben onze maag nog goed volgestompt juist voor we het vliegtuig op moesten. En uiteindelijk krijg je dan toch nog een koude schotel en een dessertje op de vlucht. Frans en Chantal maakten uitbundig gebruik van deze extra maaltijd. Gino zette een joker in en Chris heeft nooit geweten dat er een maaltijd voorzien was. Die had een pilletje genomen en lag al in slaap voor het vliegtuig op 1000 m hoogte zat. Ik denk dat ze pas wakker geworden is een uurtje of twee voor de landing. Alle vier hebben we best wel wat geslapen doch iedereen die al eens vliegt, weet dat je eigenlijk nie zo goed slaapt op een vliegtuig. Zouden die mensen die zo First class liggen beter slapen?
Bon, rond het middaguur zet de piloot zijn boeing 747 neer in Kaapstad. Bewolkt, niet al te warm maar wat wil je hier is de herfst begonnen en uiteindelijk is een 22 graden nog zo slecht niet. Frans en Chantal hadden afgesproken met een vriend van een vriend dewelke voor een wisselkantoor werkt in de luchthaven van Kaapstad. De vriend van de vriend was natuurlijk nergens te bespeuren. Hij zat blijkbaar in één of andere meeting. De speculaaskoekjes werden dan maar afgegeven aan het wisselkantoor. De auto werd opgehaald bij Europcar. Er werd een waarborg met visa gevraagd van bijna 800 euro. Hopelijk zijn we vanaf de eerste dag al niet geringeloord. Gezien ons verleden zou het me niet verwonderen. Oplichting hebben we nog niet meegemaakt op onze reizen. Het wordt stilletjesaan tijd om daar eens beginnen over na te denken.
De auto, een Toyota Avensis staat klaar en eigenlijk is dat best nog wel een ruime auto. En gelukkig rijd ik zelf ook met een toyota dus alle knopjes, toeters en bellen zijn niks vreemd voor mij. Alleen dat ik links wilde instappen en dat ik merkte dat het stuur tja daar niet stond. RECHTS gino, rechts de Engelsen zijn hier ook nog geweest en overal waar die komen proberen ze van de omgekeerde regeltjes in te voeren.
Man, man, man als je da nie gewoon zijt mijn medepassagiers wijzen me er verschillende keren op dat ik verkeerd aan het rijden ben. Gelukkig zitten we op dat moment niet op de snelweg. En zo komen we omstreeks half drie dan aan in het huisje dat we gehuurd hebben van Anita. Allez huisje zeg maar villa vier slaapkamers, drie badkamers, een tuin, een zwembad, zicht op de Atlantische oceaan, op de haven van Antwerpen Houtbaai. We worden verwelkomd door Anita (is da nu da jonge of de oude(re) vrouw en nog een tweede dame. Beiden heel vriendelijk en we vragen ons s avonds nog af of het moeder en dochter is of een koppeltje. De meningen zijn verdeeld. Ze geven ons een rondleiding door de best wel mooie villa en we spreken af dat we elkaar terug zien volgende week dinsdag. Of er moesten natuurlijk problemen van komen. Onze woning is afgeschermd door een hoge poort van twee meter. We zitten op een heuvel, rond de woningen staan beamers (soort van detectie apparaat) en binnen in de woning is ook een alarm. Nu, je hebt niet het gevoel dat je afgesloten zit want de omheining van het huis kun je niet zien door de wilde planten en bomengroei op het domein.
De dag zelf gaat heel snel voorbij, iedereen is trouwens ook heel moe van de vlucht. We doen nog inkopen in de spar, jaja, die vindt je ook overal. We merken dadelijk dat de prijzen ongeveer de helft zijn van bij ons. Later die avond maken we allemaal samen het eten (alhoewel Gino wat minder doet maar met vier in een keuken lijkt mij toch ééntje van het goede teveel). We kruipen eigenlijk heel snel onder de wol (acht uur ofzo denk ik). Morgen trekken we in de voormiddag naar Robbeneiland en namiddag als het weer goed is, doen we de Tafelberg.
PS Jos...we krijgen telefoon van de wijnbeurs...ze komen maandag twee kartonnen wijn leveren...wij hopen dat je thuis gaat zijn..
Ongeveer twee jaar na Thailand trekken we nu woensdag 24 maart naar Zuid Afrika. We komen donderdagmiddag toe in Kaapstad en trekken dan in iets minder dan vier weken van Kaapstad naar Johannesburg. Onze avonturen kun je hier een beetje volgen en we hopen dat wij een leuke reis tegemoet gaan en dat jullie (wie weet) geboeid zijn in onze reisverhalen.
Dinsdag 01/04 tot vrijdag 04/04 : Chiang mai en omgeving
We lopen vreselijk achter in onze blog! We staan vroeg op, gaan laat slapen en geraken niet eens op onze blog om iets neer te pennen. Dus hier in een notedop wat we van dinsdag tot vrijdag gedaan hebben
Dinsdag * Rondgewandeld en aan het zwembad gelegen en voor 104e keer nachtmarkt bezocht
Woensdag * Brommerke gehuurd en naar olifantenkamp geweest en waterval bezocht. 105e keer markt bezocht
Donderdag * 's morgens worden we door de bus opgepikt en bezoeken we achtereen volgens de longnecks, de chao dao grotten (echt wel de moeite) en nog twee stammen. 's avonds...raad eens! Haha...nu hebben we ulle liggen hé (voor diegene die het eigenlijk nog lezen)...we zijn naar de cinema geweest. De reden : awel...het is nu al twee dagen 40 graden of meer en we kunnen er efkes nie zo goe meer tegen. En gino kan geen markt meer zien!!! We komen toe en de koelte in de shopping mall - cinema doet ons zo'n deugd. De film (fool gold) is echt ok om te zien! Het rare is wel dat voor de film begint iedereen moet rechtstaan als eerbetuiging aan de koning! En daarna! Raad eens! Toch nog eens de nachtmarkt!
Vrijdag * Inpakken en nog een uurtje aan het zwembad bij mr el sympathieko ( de zwembadonderhoudsopzichterklusjesticketcontroleman). * Daarna het vliegtuig naar Bangkok en vervolgens de nachtbus naar Phuket.
En hoe het van hieruit verder gaat, lezen jullie bij een volgende gelegenheid!
Heel de nacht blijft Sam overgeven! Het is duidelijk dat hij morgen niet meer verder kan met de groep. Ook zijn vriendin Jordana vreest te moeten stoppen! 's Morgens vertrekken we omstreeks 10.00 uur doch echt zwaar blijkt de dag niet meer te worden. Een klein uurtje stappen langs de rivier en dan is het tijd voor te raften. Het is leuk doch na ons rafting avontuur in Zwitserland is dit maar klein grut! We amuseren ons wel maar de begeleider moet meer uitstappen om het bootje los te trekken dan dat we door wild water varen. Dat is het nadeel van in de droge maanden op vakantie te gaan. Waarschijnlijk staat het water in november wel hoog en kan er echt wel leuk geraft worden. Na een uurtje raften is het tijd om bootje te varen op de bamboe. Dit is eigenlijk wel leuker want de bamboe raft verdwijnt soms wel een halve meter in het water. Wij zitten achteraan op de bamboe en daar zakt het vlot blijkbaar dieper dan vooraan (misschien wel door gino's gewicht...hahaha). Vooraan slaan ze rustig een babbeltje terwijl wij achteraan buikpijn hebben van te gibberen. Spijtig genoeg hebben we hier geen foto's! We vragen Howard om foto's door te sturen. Spijtig genoeg geven we een verkeerd email adres door (hoe stom kun je zijn) dus die foto's zullen we nooit ontvangen!
En zo komt er in de namiddag een einde aan onze jungle tocht. Onze spieren zijn zo stijf dat we bijna niet meer kunnen stappen. We besluiten (zie blog enkele dagen geleden) om in de vooravond een massage te nemen. Chris besluit een voetmassage (refloxologie) te nemen en gino wil zich twee uur lang onder handen laten nemen met een full body massage. Eerst wordt Chris opgehaald en worden haar voeten zalig verzorgd! Zij komt tijdens de massage te weten dat ze een piekeraar is, dat ze veel te graag desserts eet en dat ze kans loopt om diabetes te worden, dat ze slechte ogen heeft maar haar oren zouden wel in orde zijn. Over haar tong wordt in alle talen gezwegen!!! Enfin, ze is echt wel tevreden van haar massage! Gino! Dat is een ander verhaal! Een gedrocht van Timboektoe tot in Barcelona komt hem halen. Ze vraagt hem of hij stlong, medium of soft massage wil! Gino gaat voor soft. Ja mannen! Afgezien gelijk een beest!
Die avond brengen we voor de 103e keer door op de avondmarkt!!!
Ditmaal zijn we wel op tijd wakker en staan we met een kleine rugzak klaar om opgehaald te worden voor het jungle avontuur. (3dagen) We zijn met een groep van 10 mensen waarvan de 2 franse meisjes maar 1 dag bij ons zullen blijven. De groep is heel internationaal getint. Zo hebben we Carl uit Zweden (27 jaar), Howard uit Amerika (30 jaar), Jordana uit Canada (27 jaar) vriendin van Sam uit UK (23 jaar), Santiago (21 jaar) en zijn vriend Turko, beiden uit Argentinie (21 jaar), Emilie (27 jaar) en Laura (25 jaar) beiden uit Frankrijk en wij zelf, de oudjes uit Vlaanderen. Voor de eigenlijke tocht begint, stoppen we op een lokale markt waar we nog water en wc-papier inslaan. Omstreeks het middaguur stopt de jeep in de jungle en zien we dat er olifanten klaar staan om met ons een tochtje te gaan maken. Er zijn drie olifanten en op elke olifant is een bankje voorzien voor drie personen. Heb je goed geteld? We zijn met z'n tienen en voor 1 iemand is er dus geen zitplaats. Gino mag vooraan op de olifant zijn rug gaan zitten. Heel leuk maar totaal niet comfortabel. Die lange oren die constant tegen Gino's benen slaan. De slurf die elke 5 seconden komt smeken om een banaan en waarbij telkens een vieze warme lucht uit zijn slurf ontsnapt. En als laatste, als meneer het te warm krijgt, spuit hij met zijn slurf vocht op zijn lijf en spaart hierbij Gino's benen niet die na een tijdje vol bladeren en modder hangen. En dan is het tijd om ons nog een beetje meer te pesten. De begeleider heeft even meer oog voor een banaan dan voor de olifant en laat deze alleen verder stappen. De olifant loopt tot vlak tegen de afgrond en begint daar bladeren van de bomen te trekken. Doordat de olifant door zijn voorste poten buigt, zien we de afgrond heel dichtbij komen. De meisjes (Emilie, Laura en Chris) schreeuwen het uit en roepen naar de begeleider welke geen haast maakt. Gino duwt zo hard op de rug van de olifant om toch maar niet van de olifant te schuiven. Uiteindelijk komt de begeleider tot bij de olifant en pakt hem bij de oren. Iets later mogen de olifanten drinken aan de waterplas en wordt iedereen natgespoten door de slurfen. De rest van de olifanten rit verloopt vlekkeloos en kunnen we genieten van de mooiste natuur.
Daarna is het tijd voor de lunch en omstreeks 14.00 uur begint dan het echte werk. Een drie uur durende wandeling in de jungle bergop bij een temperatuur van 37 graden. De wandeling begint op een hoogte van 500 meter en de top van de berg ligt op 1100 meter. De echte wandelaars onder jullie weten dat 600 meter hoogte verschil bij 37 graden niet te onderschatten is. J.Jay onze grappige gids zegt dat we eerst Little Boeddha vervolgens Big Boeddha en als laatste Oh My God moeten beklimmen. Op zeker moment ziet Chris het echt niet meer zitten. Er loopt iets uit haar ogen maar het zou misschien ook gewoon zweet kunnen geweest zijn. Uiteindelijk bereiken we na 17.00 uur de stam waar we de nacht zullen door brengen. We slapen allemaal samen in een bamboehut met op de houten vloer een matrasje van enkele centimeters. We vragen ons af hoe we hier ooit in slaap gaan geraken. In het dorp van de stam lopen alle beesten gewoon los door elkaar. Varkens, kippen, honden en waarschijnlijk ook nog vlooien delen de droge grond.
Na de douche onder de waterslang en het eten haalt de 2de gids zijn gitaar boven en wordt door J. Jay gezongen. Zijn repertoire gaat van 'tears in heaven' tot 'Zombie'. Er wordt een feestje gebouwd waarbij de drank rijkelijk vloeit. Tot laat in de nacht wordt bij een heldere hemel gezongen en gedronken. Der gaan der morgen last hebben. Er zijn er een paar zo dronken dat ze erin slagen om naast hun matras te gaan liggen dan erop maar niet dat het veel verschil maakt. Ondanks de zware tocht is dit een dag die we nooit of te nimmer zullen vergeten. Daarvoor is hij veel te mooi geweest. En iedereen die naar Thailand zou komen en bereid is om een fysieke inspanning te leveren, moet dit zeker gedaan hebben.
Okay, Gino is nog niet terug van zijn massage dus zullen jullie het nog effen met mij moeten doen.
Beiden schieten wakker om 09.20 uur omdat er op onze deur geklopt wordt dat ze staan te wachten op ons voor de kookles. Dit is ons nog nooit overkomen (slapen tot 09.20 uur zelfs niet in Belgie). Het wordt een douche van 5 seconden en ons aankleden in 2 seconden. Met de afdrukken van het kussen nog op onze kaak begroeten we onze medestudenten. Een frans koppel die wonen in Parijs, hij heet Joan en haar naam is Lisa. Wanneer we met z'en zessen in een gewone auto zonder aircondition kruipen wordt het effen warm. Vooraan de chefkok (een thaise vrouw), Lisa en de man van onze chefkok die tevens onze chauffeur is. Achteraan Gino aan het vensterke, Chris in het midden en Joan aan het ander vensterke.
Na ongeveer een 10 minuutjes rijden komen we aan bij een lokale markt waar we onze inkopen gaan doen voor wat we deze dag allemaal gaan koken (Gino is toegekomen hip hiep hoera voor mij dan toch). Voor we de markt opgaan, moeten we alle vier kiezen wat we gaan klaarmaken in de kookklas. We gaan jullie de details van de gerechten besparen want daar heeft niemand iets aan. De vrouw neemt ons mee binnen en koopt allerhande groenten, fruit en vlees.
En dan is het tijd om aan de slag te gaan. We moeten verschillende soorten curry's maken en het wordt ons snel duidelijk dat de chef een echte chef is : streng doch correct doch niet al te geduldig. Zo moet het franse meisje het verschillende keren ontgelden. Rond het middaguur zijn vier schotels klaargemaakt en deze mogen (moeten) we zelf opeten. Het is natuurlijk veel te veel en door de warmte hebben we natuurlijk allemaal zin in een siesta. Die kans krijgen we natuurlijk niet want in de namiddag moet er opnieuw gekookt worden. Dit keer blijft gewoon al het eten staan op tafel. De hond kan er maar plezier van gehad hebben. Als afscheid krijgen we allemaal nog een kookboek als cadeau.
In de avond hebben we opnieuw zin in een massage en zoeken we een goedkopere plaats. Deze vinden we zonder probleem. De massage wordt gegeven in een vies kamertje door twee meisjes die volgens ons niet veel ervaring hadden.
'S avonds eten we een schandalig duur ijsje (560 bath) bij Hagen Dass. Na een wandeling op de nacht markt besluiten we vroeg naar bed te gaan want morgen beginnen we aan het jungle avontuur.
Vandaag zal je het effen met mij moeten doen. Gino is zich effen aan het laten verwennen met een massage. Ga mijn best doen om jullie een goed verslag te brengen.
Vandaag zijn we dus met de nachttrein toegekomen uit Bangkok. Iets later dan voorzien maar we zijn er geraakt en buiten alle verwachtingen hebben we goed geslapen op de nachttrein. Eerst gaan we op zoek naar ons guesthouse, dit hebben we reeds telefonisch geboekt. Wanneer we daar aankomen zit er een koppel te wachten op onze kamer. Helaas voor hen zijn we erdoor gekomen en moeten ze nog effen wachten of er iemand anders niet komt opdagen. Ons guesthouse is super - volledig in Teak en overal waar je kijkt is er groen... Echt heel mooi...
Simon onze gastheer is een franssprekende man die met Mung een thais madammeke getrouwd is. We vragen een beetje uitleg aan hem en kijken of er speciale dingen te doen zijn. Zo zien we dat we een spoedcursus thai koken kunnen volgen en op jungle tocht gaan. Beiden dingen spreken ons direct aan. Dus boeken we voor morgen Thai koken en de dag erna de jungle voor drie dagen.
We zien ook dat Simon fietsen ter beschikking heeft en dat gaan we dan ook doen, een toerke maken met de fiets. We rijden naar de post om onze kaartjes te versturen die we geschreven hebben (en ja paken en chantalleke ze hebben hier postzegels). Daarna zetten we onze fietstocht verder en komen we een massagecentrum - spa tegen en laten we ons beiden verwennen met een full body massage (Gino is daar momenteel). De massage is enorm relaxerend en we komen herboren naar buiten.
Nadien gaan we een hapje eten bij Simon - het is een frans - thaise keuken in ons guesthouse - en het is super lekker en bijna gratis... en dan is het tijd voor de nachtmarkt. Heel gezellig allemaal kraampjes met wel honderd keer het zelfde maar toch heel leuk om een door te slenteren (voor mij dan toch). Op een gegeven moment zien we een trap naar beneden en daar is nog vanalles te zien, en wat we daar zien is ongelooflijk. Er zitten daar wel 50 artiesten die foto's overtekenen maar je moet het met je eigen ogen gezien hebben zo prachtig. Eerst dachten we dat ze fotokopies aan het overtekenen waren maar het is niet zo. Ze tekenen alles zelf met de hand. Nadat we ons ongeloof te boven zijn gekomen vertrekken we stillekes aan naar ons kamertje. Want morgenvroeg om 09.30 uur moeten we paraat staan voor onze kookles.
