Vrijdag 16 april 2010

De laatste dag! We gaan naar huis! Het was een mooie reis maar ieder is voor zijn eigen redenen blij dat hij of zij naar huis mag gaan! We gaan nog even langs de receptie omdat de manager informatie ging hebben betreffende het verzenden van pakketjes vanuit Zuid Afrika naar Europa (via schip).

Gisteren op de weg van Graskop naar Pelgrims rest waren we gestopt bij enkele mannetjes welke met een bijl en een mes de mooiste figuurtjes in hout maakten. Je zag ze langs de kant van de straat werken en je wist dat alle stukjes echt waren. Eén van de mannen had in hout een impala (soort hert) gemaakt en het was echt schitterend! Geen woorden voor! Zo’n artiest! 80 euro was de vraagprijs. Voor ons betaal je voor zo’n beeld misschien wel 1000 euro. Probleem was niet het kopen maar het beeld thuiskrijgen. Ware grootte – 25 kg – krijg dat maar thuis hé! Dus had de manager een paar telefoontjes gepleegd doch zonder resultaat. Er was in de buurt niemand die het beeld kon versturen naar Europa. Hij raadde ons aan om het beeld mee te nemen naar Johannesburg en het daar te versturen met de nationale post. Zie je ons al met een beeld in de auto rondrijden. De kop door het venster en zo naar de luchthaven. Ik zag het nochtans al in de tuin staan.

De manager vraagt van waar we zijn en wanneer we naar huis gaan. Simpel antwoord : Belgium en tonight. Dag Jan…hij zegt dat we niet zullen gaan. We begrijpen hem niet en zeggen hem duidelijk dat we vanavond Zuid Afrika verlaten. Hij deelt ons mee dat alle luchthavens in Belgie – Nederland – Engeland – Duitsland en Frankrijk dicht zijn wegens de stof van een tot uitbarsting gekomen vulkaan in Ijsland. Daar sta je dan! Vol ongeloof! Wij willen naar huis. Chris wil Ben zien, Frans wil zijn hondje zien! We denken dat we het niet begrepen hebben en vragen een beetje meer uitleg. Volgens de manager zijn deluchthavens in Europa dicht tot maandag.

We bellen en bellen en bellen met connections en na een uur heb je verbinding. Logisch he…iedereen zit te bellen. We krijgen de raad om naar deluchthaven te rijden om daar toch nog iets proberen uit de brand te slepen. Hoe? Uit de brand slepen? De luchthavens zijn toch dicht?

Chaos chaos! Op de luchthaven bij de informatiedesk van British airways is het een ramp. Personeel is niet goed ingelicht, weet het zelf blijkbaar allemaal niet goed. We krijgen een boeking voor volgende week zondag! Inderdaad, volgende week zondag 25 april, de eerst beschikbare vlucht met plaatsen. Chris weent, zegt dat ze een zoontje heeft dat thuis op haar wacht. Zo’n verhalen horen ze zo vaak waarschijnlijk. Het personeel begrijpt ons maar kan niks doen.

En dan treedt Frans op het voorplan! Hij komt tot bij de verantwoordelijke en doet alsof hij last heeft van zijn hart. Ik sta iets verder en moet omkijken want ik kan een glimlach niet verbergen. De oude vos heeft zijn streken niet verleert. We krijgen een boeking voor volgende vrijdag en staan op de wachtlijst voor nu zondag. Dat is toch al beter dan 25 april. Vooral omdat Zuid Afrika best wel een duur land is en we er hier toch al wat geld doorgejaagd hebben.

Onze eerste nacht in Johannesburg wordt betaald door Britisch airways en we mogen op restaurant gaan voor 30 euro. Wees maar zeker dat de 30 euro gebruikt zal worden. Eigenlijk wilde we naar huis gaan maar je kunt niet anders dan er het beste van maken. En we keken al uit naar friet met stoofvlees van het pleintje. En naar Ben natuurlijk hé!

We worden naar een hotelletje gebracht in de buurt van Alberton. Een dorpje in de buurt van Johannesburg. We worden door Gilda erg aangenaam onthaald. We zouden liever naar huis gaan maar ja…zelfs uit het ergste moet je proberen het beste te halen. Een kamer kost 60 euro per koppel en dat is echt wel het goedkoopste dat je in Johannesburg kunt vinden.

We mogen ’s avonds niet meer buitenkomen wegens te gevaarlijk. Het moet toch een ruige stad zijn gezien er voor alle vensters tralies zijn en er boven heel de omheining prikkeldraad en electriciteit hangt. Het zal alllemaal wel een kwestie van gewoonte zijn maar wij kunnen ons zo’n leven niet voorstellen.

Donderdag 15 april 2010

De voorlaatste dag! Morgen naar Johannesburg en dan naar huis. Vandaag verlaten we Kruger park met toch een beetje spijt in het hart. Het is echt wel de moeite waard geweest om hier naar toe te komen! Onderweg zien we nog een njala, een soort van bok welke je herkent aan de strepen op zijn lijf en de puntjes op zijn rug. Een zeldzaam dier dus echt cool dat we twee njala’s zijn tegengekomen. Je mag hier maar 40 km/hr rijden en onderweg komen we nog een politiecontrole tegen. Gelukkig rijd ik achter een ander voertuig en heb ik weinig keuze dan ook 40 of 41 km per uur te rijden.

We rijden Kruger park buiten en rijden richting Hoedspruit. Aan de kant, politiecontrole. Het moest er van komen. De politieman is heel vriendelijk. We kunnen er bij ons misschien nog een voorbeeld aan nemen. Of sommigen toch. Hij vraagt geen papieren, hij wil gewoon een babbeltje doen. Het is zonnig en warm en zo moet dat eigenlijk wel tof zijn van controle te doen. We mogen verder rijden richting Hoedspruit en zo verder richting Blyde River canyon.

Voor we de canyon naderen passeren we langs enkele kraampjes langs de weg waar ze allerlei Afrikaanse goederen verkopen (beeldjes, maskers, zichzelf)… Wij kopen twee maskers en Frans en Chantal kopen de big five. Allez…de houten beeldjes toch. Op den duur worden de meisjes echt wel opdringerig en zijn we het beu. En als je niet meer wil kopen, beginnen ze in hun eigen taal dingen naar je te roepen. Ik zou het ervan krijgen en roep dat ze Engels moeten praten en dat ze dankbaar moeten zijn dat we al wat spulletjes gekocht hebben. Uiteindelijk vragen ze nog chips en aardappelen en andere eetbare goederen. We zeggen dat al ons eten en al ons geld op is. En dat is ook zo. We moeten straks stoppen aan de bancontact.

Een rit van 22 km door de derde grootste canyon ter wereld. De grootste is de Grand Canyon, de tweede grootste ken ik niet. Misschien diene in het Zuiden van Frankrijk. We stoppen op verschillende uitkijkpunten en het is echt wel de moeite waard. Op zeker ogenblik vragen ze weer eens twaalf euro om iets te gaan bekijken doch wij zijn dat betalen voor alles en nog wat zoooo beu dat we besluiten van verder te rijden richting Graskop en uiteindelijk Pelgrims nest.

Graskop is echt wel een vuile stad. Hier ligt gewoon al het vuil op de straat. Volgens trotter hebben ze hier de beste pannenkoeken van het hele land dus besluiten we van even te stoppen. We nemen allemaal een pannenkoek. Best lekker maar onvergetelijk? Ik denk dat ze bij ons even of zelfs betere pannenkoeken maken! Chantal vraagt om daarna nog even in de Spar te stoppen. Later blijkt dat ze twee flessen champagne gekocht heeft welke we natuurlijk vanavond nog gaan kraken. Wij staan buiten te kijken naar een man welke voor een autobus staat. Het is een bus van de Zuid afrikaanse voetbalbond welke promotie maakt voor het wereldkampioenschap binnenkort. De mensen zijn superenthousiast en sommigen lopen met het speciale muziekinstrument rond (dat instrument dat vele mensen op hun zenuwen werkt…ik ken denaam niet meer). Ik wil zo’n instrument voor thuis en biedt 30 rand aan een jongeman. Deze geeft het instrument maar al te graag aan mij en de jongeren zijn zo blij met de 30 Rand. Ik probeer er geluid uit te krijgen doch het lukt niet. Wacht…daar staat een politiecombi. Ik vraag de politie-agente om er voor mij op te blazen. Ze blaast met volle borst op het muziekinstrument. Ongelooflijk hé. Stel je dat bij ons eens voor.

Daarna rijden we door richting Pelgrims rest. Onderweg zien we drie kraampjes waar mannen houten spulletjes verkopen. Frans koopt zich twee kippen. Iets waar hij in St Lucia al over zaagt! Allez..zaagt…babbelt.

De lodge ligt in de bergen maar ligt echt wel ver uit het centrum. Mooi maar misschien het geld niet waard. We chechken in en gaan naar de lodge. We doen de schuifdeur open en ik leg op de tafel de twee paspoorten, de autosleutels, een muntbolletje en mijn portefeuille. We gaan terug naar buiten om de rugzakken uit de koffer te halen.

Aan de voorkant van de lodge heb je door een venster zicht op de woning. Ik kijk naar binnen en zie een blouaap in de woning zitten. Ik geloof mijn ogen niet, hij zit naast de autosleutels ed. Dit kun je niet menen…stel je voor dat die aap ervandoor is met met de autosleutels of portefeuille. Ik loop zo snel ik kan naar achter en de aap loopt naar buiten. Ik loop binnen en stel vast het muntbolletje weg is. Oef…geluk gehad.

De avond brengen we door in het restaurant. Chantal had twee flesjes champagne gekocht in de spar en die worden gekraakt. In het restaurant nog twee flessen wijn en drie pintjes. Morgen de laatste dag..naar huis…allez…da denken we toch…we hebben in geen weken het nieuws nog gehoord.

Woensdag 14 april 2010

Links horen we het gegrom van een beest. De ranger vraagt aan de groep van acht welk beest het zou kunnen zijn. Het is een leeuw zegt de ranger. Op ongeveer 5 km van ons denkt hij. Hij deelt ons mee dat leeuwen zich heel snel verplaatsen en dat we toch aandachtig moeten blijven. Yeaah right.

Om kwart na vijf deze ochtend waren we met twee rangers vertrokken voor een wandeling van drie uur door een stukje van het Kruger woud in de buurt van het Olifantspark. Het olifantspark ligt boven de rivier Olifants en daarom deze naam. Of het veel met olifanten te maken heeft, betwijfel ik want veel olifanten zijn we in de stukje Kruger nog niet tegengekomen in tegenstelling tot de vele andere dieren die we hier wel al gezien hebben.

We wandelen verder het woud in. Ik weet niet of woud een correct woord is want eigenlijk is het vooral lage begroeing met af en toe een struik of een boom. In de verte zien we een impala. Tja, het went toch heel snel eigenlijk. Impala’s hebben we al met duizenden gezien (er leven er 150000 in het hele park en zijn een lekker goedje voor leeuwen en hyena’s). We wandelen verder en horen in de verte voor ons nog eens gegrom. Het is het geschreeuw van een buffel. Eén van de big five. De big five gaat niet om de grootte van de beesten maar gaat over de jacht. De neushoorn, de buffel, de leeuw, de tijger en de olifant leg je enkel maar om als je in het hoofd de hersenen raakt. Als je bvb het hart van een leeuw raakt, leeft hij nog negentig seconden. Krijg nog maar eens leeuw achter je als je hem in het hart geraakt hebt. Loop nog maar eens negentig seconden voor je leven. We wandelen verder en zien in de verte een buffel. Normaal gezien leven buffels altijd in kudde maar deze staat heel alleen te grazen. Volgens de ranger hoort en ziet hij ons afkomen doch zal hij normaal gezien niks doen. Normaal gezien want bij beesten weet je nooit. We kunnen tot op vijftig meter naderen van de buffel en verder mogen we logischerwijze niet gaan. De ranger deelt ons mee dat de buffel waarschijnlijk heel de nacht is opgejaagd geweest door leeuwen en dat hij daardoor zijn kudde is kwijtgeraakt. Plots zien we in de verte twee leeuwen lopen. Volgens de ranger twee vrouwelijke exemplaren. Ze lopen weg van ons en we zullen ze van heel de trip niet meer te zien krijgen. Een half uurtje later zien we een hele kudde buffels. Zeker wel 30 buffels. Ongelooflijk en onwaarschijnlijk. Er was ons gisteren nog verteld geweest dat buffels en tijgers het moeilijkste te zien zijn en we zien nu een kudde van wel zeker 30 beesten. Ze stoppen met grazen en kijken naar ons. We moeten stilblijven want een kudde is steeds sterker en zekerder dan één beest alleen. We wandelen verder en verder in het woud ziet de ranger hoe een aantal vogels boven een plekje lawaai aan het maken is. We wandelen in de richting van het geluid van de vogels en zien in de verte een neushoorn. Een witte neushoorn, zwaarder als de zwarte neushoorn en anders gevormd, ook zwaarder als de zwarte neushoorn. We kunnen echt kortbij komen (vijftig meter ofzo). Dan heeft de neushoorn ons gezien en blijft alsof het een standbeeld was naar ons kijken. De eerste ranger zegt dat we heel stilletjes de tweede ranger moeten volgen en hijzelf blijft achteraan. Ik zie hoe hij zijn wapen neemt uit voorzorg. De neushoorn heeft geen zin in een hapje en laat ons gaan. Ik kan je verzekeren dat het laatste anderhalf uur mijn hart sneller heeft geslagen dan normaal. We hebben kennis gemaakt met leeuwen, impala’s, een neushoorn en buffels. De wandeling was de moeite waard. Wat zal de wandeling deze namiddag brengen?

De namiddagwandeling is totaal niet te vergelijken met de ochtendwandeling. We stoppen aan de rivier en maken een wandeling aan de oevers van de rivier. We zullen de zon binnen enkele uren langzaam zien verdwijnen achter de bomen. Op dat moment zal het bij jullie in europa stilletjesaan dag worden en maken wij ons op voor de voorlaatste avond in Afrika. Op de rivier zien we verschilllende nijlpaarden en als je soms achter enkele struiken de rivier niet meer ziet, hoor je de nijlpaarden nog steeds. Ze maken best wel veel lawaai. De rangers zijn er heel gerust in. De nijlpaarden komen overdag het water niet uit. Ze verbranden heel snel en verliezen veel vocht. Nijlpaarden kunnen echt niet tegen de zon.

’s Avonds wordt een laatste keer gebraaid. Kolen en hout op het vuur en laat de kip en de bok maar zachtjes garen. Smakelijk.

Dinsdag 13 april 2010

Om kwart na vijf staan we paraat voor een ochtendwandeling in de bossen rond Skukuza. De twee gidsen van gisterennamiddag zijn opnieuw van de partij en we maken kennis met vier nieuwe mensen. Een brit welke denkt dat Engeland wereldkampioen wordt, een Zuid afrikaanse welke zwanger is en twee Duitsers waar we niks van weten behalve dat ze wereldoorlog 1 en 2 verloren hebben (als we niet met voetbal kunnen winnen dan maar met iets anders). Ik heb het misschien al eens in de blog vermeld maar ik heb nog nooit mensen geweten die zo uitkijken naar het wk voetbal als de Zuid-Afrikanen. Nu, het kan hun land een enorme boost geven. Het is te hopen want het is zo’n mooi land met zo’n geweldige mensen. Alleen spijtig dat hier alles zo duur is en dit terwijl de gewone werkende (zwarte) Afrikaan een hongerloon heeft. Soit, genoeg !

We verlaten met de open jeep het skukuza camp en moeten veertig minuten rijden naar het begin van de wandeling. We zijn een tiental minuten onderweg en op de baan lopen twee leeuwen. Ongelooflijk. We zitten aan vier van de big five. De luipaard zal waarschijnlijk een ander verhaal worden. De twee leeuwen verdwijnen heel snel tussen de struiken maar we hebben ze toch gezien. Onderweg naar het begin van de wandeltocht zien we nog giraffen en andere dieren. Op de wandeling van toch wel drie uur hebben we geen geluk. We zien geen enkel, maar dan ook geen enkel dier. Tja…da zijn safaritochten he.

Na de wandeling ontbijten we aan ons hutje met zicht op de rivier en verlaten we skukuza (met pijn in het hart). We rijden naar het Olifantskamp waar we opnieuw twee nachten zullen blijven. Onderweg moeten we over de Rivier (de sabie denk ik maar dit moet ik verifieren). Van op de brug zien we in het water een nijlpaard liggen. Super. Tien meter verder liggen twee krokodillen te rusten in het zonnetje en dit met hun bek open. Nog eens super. En op het einde van de brug zijn zeker twintig blouapen aan het spelen op de rotsen en de bomen. Driemaal super op honderd meter. De rit naar Olifants is zwaar. Je mag hier maar 50 rijden en het traject bedraagt 150 km! In de loop van de namiddag arriveren we en we hebben nog een uurtje tijd voor de zonsondergang rit. Het laatste stukje voor we het kamp arriveren is zo mooi!! Je stijgt en stijgt en rechts beneden zie je de olifantsriver schijnen in de zon. Ons hutje is maar basic maar het zicht op dezelfde rivier maakt heel veel goed. Wanneer ik dit schrijf zie ik rechts de rivier liggen en hoor ik het water stromen. En echt waar, af en toe hoor je een nijlpaard grommen. Je ziet ze niet, je hoort ze wel en je weet verdomd goed dat ze er zijn! Nijlpaarden zijn trouwens het gevaarlijkste dier ter wereld voor de mens. Wereldwijd hebben zij de laatste 350 jaar reeds het meeste mensen gedood.

Om half vijf vertrekken we een open jeep voor avondrit van drie uurtjes. In het begin zien we rooibokken, één springbok (heel lekker trouwens…erg he), een waterbok, giraffen, een olifant, zebra’s, …., We mogen de rivier niet overrijden omdat het water over de weg stroomt doch met een 4x4 rijden we er toch maar schoontjes door. We zien op drie meter van ons hoe een nijlpaard zijn imposante bek opentrekt. We hebben hier al zoveel gezien. Het wordt donker en er wordt ons meegedeeld hoe we de zoeklampen moeten gebruiken. Ik zit naast een zoeklamp maar heb totaal geen zin om anderhalf uur met die zoeklamp achter beesten te zoeken. Tja…je zit ernaast en je hebt geen keuze hé. Ik zal er het beste van maken. Frans en chantal lachen mij uit en ik kan het hen niet kwalijk nemen. Opeens zien we voor ons vier leeuwen. Eén ongelooflijke kolos van een beest en drie kleinere vrouwelijke leeuwen die circuleren rond de grote leeuw. Het zal wel iets betekenen maar ik weet niet wat. De leeuwen laten zich fotograferen langs alle kanten en het is fantastisch. We zitten aan zes stuks en ik had eigenlijk schrik dat we de leeuw niet zouden te zien krijgen. Het zijn werkelijk ongelooflijk imposante beesten. Mij krijg je nooit meer naar een dierentuin! Daarna zien we nog een familie hyena’s waarvan de jongste een week geleden geboren is. Je ziet hoe de moeder het kleintje met zich meedraagt. Iedereen is er werkelijk stil van. We rijden terug in de richting van de brug. De woorden van Steve (de dronken kapitein) in gedachte denk ik aan de nijlpaarden die tevoorschijn komen bij het verdwijnen van de zon achter de horizon. Ik heb de zoeklamp vast en zie een nijlpaard. Allez, het achterste toch. Zo hard ik kan roep ik de ranger om te stoppen. Ik schijn met de lamp op de hippo (nijlpaard). Hij is er niet blij mee en loopt weg. Miljaar…zo’n logge beesten en toch zo snel kunnen lopen.

Dit scenario herhaalt zich nog vier of vijf keer maar toch denk ik dat we enkele mooie foto’s hebben van de nijlpaarden. We rijden terug richting brug en zien op de brug een uil zitten. Zo groot, zo aandachtig. Hij vliegt weg. Gelukkig gewoon naar de andere kant van de brug. Hij is in een goede bui, we mogen korter bij komen, we mogen foto’s nemen. Tot de uil het genoeg vindt en wegvliegt. Op de brug vliegen honderden en honderden vleermuizen rond. Vleermuizen kun je goed herkennen aan het lawaai dat ze met zich meebrengen. De tocht is gedaan en ik ben blij dat ik de zoeklamp mocht bedienen. Ik was zelden zo geconcentreerd als de laatste uren. Ik ben ontgoocheld als we binnen rijden want een zoektocht naar dieren in het wild is toch iets dat je moeilijk in enkele woorden kunt neerschrijven.

We eten in het restaurant van het kamp. Het eten is verschrikkelijk, ik heb deze reis nog niet zo slecht gegeten als vandaag. Maar toch zal deze dag in ons geheugen gaan als een dag die we nooit maar dan ook nooit zullen vergeten. Daarvoor was hij veel te mooi. Met dank aan al de dieren van Kruger.

Maandag 12 april 2010

Betaald hebben voor een ochtendrit maar er wegens vermoeidheid niet uitkunnen! We hebben gisteren door Swaziland gereden en tegen dat we Krugerpark binnenrijden is het half vijf. Blijkt dat we om kwart voor vijf nog een avondrit gepland hebben. Na het betalen van de inkom (250 euro voor vier personen wat eigenlijk schandalig is) maken we ons klaar voor de avondrit. We zijn eigenlijk alle vier te moe om te genieten en dus moeten we toegeven dat het vooral een lange rit geworden is. We zijn blij als de avonddrive om acht uur is afgelopen en we nog naar het restaurant moeten crossen om iets te eten.

Dus deze ochtend konden we gewoon ons bed niet uit. Ikzelf ben om half zeven wakker en zie hoe we aan de rivier slapen. Wegens te donker hadden we dit gisterenavond gewoon niet kunnen zien. De zon zoekt zich een weg door de wolken en boven de rivier geeft dit toch wel een mooi beeld. Ik heb nu al spijt dat we morgen dit mooie plekje zullen moeten verlaten (we blijven nog in Kruger park doch gaan naar een ander plaatsje).

Chris is spoedig na mij wakker maar de buren hebben tot negen uur nodig om uit hun bed te geraken. De buren zijn natuurlijk niet meer van de jongste en hebben al wat meer tijd nodig. Na de lange rit van gisteren besluiten zij om het vandaag wat kalmer aan te doen. Chris en ik vertrekken om half tien voor een rit van vijf en half uur. Het is een fantistische rit door het noorden van Kruger. Je moet dit meegemaakt hebben. We rijden van Skukuza naar Lower Sabie en zien olifanten en giraffen en aardvarkens. Onderweg komen we mensen tegen welke ons vertellen dat we over de brug over Sabie moeten rijden en dat iets verder in het gras verschillende leeuwen liggen te rusten. Wat denk je…dat zijn wel leeuwen hé…vollen bak (allez…40 per uur want harder gaat nie als je geen platten tuub wil…da zijn hier geen asfalten wegen hé) naar da aangewezen wegske…de leeuwen natuurlijk niet meer te zien.

We rijden verder en zien hoe twee aardvarkens pas uit een plas water komen, we zien hoe twee mannelijke rooibokken vechten om de macht (vermoedelijk), we zien hoe een reuzereiger aan de waterkant zit te wachten tot het hoofdgerecht wordt geserveerd, we zien hoe twee kaapse bobbejaan apen rustig op de brug zitten te kakken, we zien het achterste van een buffel, we zien in de verte twee zeekoeien, we zien koedoes, een swartkwasmuishond, we zien hoe tientallen blouapen in het veld heen en weer rennen, we zien bosveldfazanten , we zien de geelbektroupant, de gewone troupant, …, noem maar op…het is een schitterende rit…die vijf uur en half zijn zo gepasseerd…we hebben broodjes meegenomen en voor een horde rooibokken eten we op ons gemak de broodjes op.

Om half vier halen vertrekken we met twee rangers naar een stukje kruger woud voor een wandeling van twee uur. Al heel snel zien we een tiental neushoorns welke rustig staan te grazen. Iets later zien we in de verte twee wilde honden….ze lijken op hyena’s doch zijn veel groter. Daarna zien we eigenlijk een hele tijd niks meer buiten enkele grote spinnen waarvan ik me afvraag of ze giftig zijn of niet. Op zeker ogenblik klimmen we via een aantal rotsblokken omhoog en staan we precies op het dak van de krugerpark. Je ziet in alle windrichtingen alleen maar bos. Het is een zeer mooie dag. De zon maakt overuren en het is best wel warm aan Frans zijn tshirt te zien. We krijgen geen dieren meer te zien maar je weet dat je hier niet rondloopt in de Beekse Bergen maar gewoon het besef dat je hebt rondgelopen op een plaats waar eigenlijk dieren de baas zijn, heeft wel iets.

Ik vraag me af of iedereen een dubbelganger heeft in de wereld. De twee rangers zijn precies Peter van den Begin en Stany Crets. Echt niet te schatten. De gelijkenis is treffend. Na gisteren de lokale zwarte Melissa gezien te hebben komen we vandaag Crets en Van den Begin tegen.

Gezien we een droge en zachte avond hebben, steken we de barbecue aan. Het is misschien wel de laatste keer dat we dat kunnen gezien de herfst hier toch wel goed zijn intrede gedaan heeft. De kip en de ribbekes worden gesmaakt. Omstreeks negen uur kruipt iedereen zijn bedje in want morgen om vijf uur worden we verwacht aan de ingang voor de wandeling bij zonsopgang. Tot nu toe hebben we drie van de big five gezien. Hopelijk krijgen we de kans nog om de luipaard en de leeuw te zien. Al begrijpen we maar al te goed dat we daar een beetje geluk voor gaan moeten hebben.

Zondag 11 april 2010

Vandaag rijden we via Swaziland naar Kruger park. Wat een belevenis. De zon is terug tevoorschijn gekomen. Gisteren had het een godganse dag geregend en Chris en ik hadden ons toch een beetje verveeld. Veel valt er in dit dorp niet te beleven als het slecht weer is. Chantal en Frans waren er alleen op uitgetrokken en hadden best wel een leuke dag gehad.

We verlaten St Lucia en moeten de grens met Swaziland over. Wat een belevenis. Kapotte asfalten weggetjes. Een slagboom die naar beneden is. Langs de kant op een stoeletje twee zwarten die je niet begrijpt maar die wel stinken naar de drank. Correctie…langs de kant van Zuid Afrika valt alles wel mee…een stempel om het land te verlaten…je aanbieden langs de kant van Swaziland en dan vaststellen dat die mannen van ’s morgens vroeg al zat zijn. Na anderhalf uur ofzo zijn we eindelijk de grens over. Dan moet je weten dat je gewoon door Swaziland rijdt omdat het de korste weg naar Kruger park is. Twee uur later sta je opnieuw aan een grensovergang maar hier verloopt het vlotter.

We komen pas in Kruger toe omstreeks half vijf en om vijf uur is er reeds een avondrit voorzien. Iedereen is gewoon te moe en de rit is eigenlijk behoorlijk saai. Tja…je kunt dieren niet verplichten van te voorschijn te komen hé.

Vrijdag 9 april 2010

Chantal verjaart vandaag! Na het ontbijt verlaten we Drakensbergen – Winterton. Chris en ik hebben het gevoel dat je hier iets langer zou kunnen blijven dan drie dagen en zeggen dat we hier zeker nog willen terugkomen. Hier kun je dagen en dagenlang rondwandelen en je nog niet vervelen. Hier kom je op elke wandeling zoveel (kleine) dieren tegen dat je hier eigenlijk niet wegwil.

We zijn om acht uur reeds weg omdat we naar St Lucia moeten en dit toch ongeveer vijf uur rijden is. Het is schitterend weer en de rit verloopt vlot. Rond één uur in de namiddag staan we in St Lucia. Onderweg hebben we langs de lokale snelweg (jaja) een tros bananen en een zestal ananassen gekocht voor in totaal 3 euro. Tja…het groeit hier gewoon in het wild en de kinderen plukken ze van de bomen. Maar we moeten allemaal toegeven dat het veel beter smaakt als één of ander chiquita banaan. De banaan heeft een heel intense, overweldigende, zoete smaak en is op het randje van rijp. Nog één dag laten liggen en je kunt er je boterham mee smeren.

In St Lucia is het meer dan 30 graden en we komen toe aan de Amazulu Lodge. Ja jongens…dit hadden we niet verwacht. Zo’n schoon hotel. Afrikaanse kamers gemaakt van hout en riet, grijze en beige kleuren, ….. ik ben niet zo sterk in het beschrijven van die dingen maar het is echt wel smaakvol. Iedereen vindt dit het mooiste hotel tot nu toe en ik kan niet geloven dat dit nog verbeterd kan worden.

In de namiddag vernemen we bij het lokaal informatiekantoor dat er morgen geen boten uitvaren (Frans had graag gaan diepzee vissen morgen) omwillen een cycloon die zal passeren in de loop van het weekend en veel wind en regen met zich zal meebrengen). En als we de hippo en crocodile tour willen meedoen dat we dit dan beter vandaag als morgen meedoen wegens het slechte weer. En zo worden we om vier uur verwacht aan de kade voor één of andere boot. Ondertussen maken we nog kennis met blouaapjes.

De boot vertrekt en we maken kennis met Steve, onze kapitein voorde komende twee uur. Hij doet ons denken aan Crocodile dundee. Niet te doen. Ge verstaat er geen botten van. Volgens ons heeft hij echt wel diep in het glas gekeken. Wat we wel begrijpen is dat hij zegt dat nijlpaarden zoals studenten zijn. Overdag liggen zen in hun bed (in dit geval het water) en als het donker wordt komen ze buiten om te eten en te drinken. Hehe

Steve is eigenlijk geen geweldige kapitein. In onze buurt varen nog twee boten en van deze zien we dat ze echt kort in de buurt van de nijlpaarden varen. Steve blijft uit de buurt van de nijlpaarden . Heeft hij schrik dat hij er twee ziet in plaats van één en dat hij eentje zou aanvaren. We hebben nooit goed begrepen waarom hij niet dichter bij de beesten vaarde. Uiteindelijk zijn we blij dat we het gedaan hebben want we hebben toch een paar grote nijlpaarden gezien. Het enige dat we bijleren is dat dieren blijkbaar nooit spelen. Mensen spelen met dieren. Dieren vechten met elkaar voor de macht. Als we steve dundee toch goed verstaan hebben in ieder geval. De boottocht is de moeite waard en juist voor het donker worden, meert de boot terug aan de kade.

Frans heeft in de namiddag kennis gemaakt met de eigenaar van een klein restaurantje en wil daar iets gaan eten. Wij vragen hem een flesje rode wijn doch er is geen rode wijn. Hij vraagt of het goed is hij in de liquor store een flesje mag gaan halen en dat hij deze op tafel mag plaatsen. Hij zal er ons geen extra geld voor aanrekenen. Waar kom je dat nog tegen? Chris eet een hamburger en de rest neemt een curry met lamsvlees of met ossestaart. Iedereen is tevreden van het eten doch de dag erna zal blijken dat niemand nog wil teruggaan (het eten werd in den donkere geserveerd en niemand had het eten kunnen zien – ik had foto’s genomen met flash en de dag erna laten zien – niemand wilde nog teruggaan). De baas weet ondertussen dat Chantal verjaart en laat het personeel in het Engels en in de Zulu taal gelukkige verjaardag zingen.

De avond gaat heel snel voorbij en na een glaasje op het terras gaan we moe maar voldaan slapen.

Woensdag 7 april 2010

Vandaag zijn we reeds wakker om zes uur maar ja…als je om tien uur doodmoe in slaap valt, heb je je acht uren slaap gehad hé. We doen de lichten aan en Chris roept plots dat ik moet komen zien. Op de rand van een schilderij zit een mini kikker of mini salamander of whatever…een mini amfibie zal ik zeggen…geweldig…het kruipt van de rand van het schilderij naar de muur en zo over de strooien dak…plots valt het naar beneden. Het lijkt ons dood te zijn maar plots springt hij weer recht. Wij springen ook recht van het verschieten. De kikker stoort zich niet aan ons. Leuk zo’n kamer waar de beesten in de prijs inbegren zijn.

Wat zal de dag vandaag weer brengen? En dit stukje werd geschreven op woensdag 7 april om zeven uur ‘ smorgens wegens weer eens veel te vroeg wakker.

Om negen uur is de ontbijttafel klaargemaakt…yoghurt, broodjes, muffins, koekjes, koffie, fruitsap, eieren, spek, aardappelen, tomaat..allez..tis echt wel in orde hier bij Julia in the rose cottage. Daarna steekt Chris voor de tweede keer in drie dagen de vuile was bij elkaar om ergens naar een laundry te brengen. Volgens Julia vind je in het dorp Cedertown een wasserij. Gezocht doch niet gevonden. Pas op…de weg vinden is hiet niet altijd even simpel. Dus met de vuile was een hele dag in de koffer …da wordt vandaag vuile onderbroeken uitwassen aan de pompbak.

En dan vertrekken we naar de streek van Cathedral Peak (Drakensberge). Voor mij rijdt een klein autootje type fiat met daarin…iets met een pet op denk ik…ik wil hem voorbijsteken doch uit de andere richting komt iemand afgereden dus ik moet nog even achter de Fiat blijven. Plots wijkt de auto uit naar links. Ik kan niet meer uitwijken en rij volle bak in een gat in het wegdek. Ik voel mijn stuur naar links wegtrekken. Het is zover. Platten tuub. Miljaar…de koffer leeggemaakt…de rugzakken op de weg…de gevaarsdriehoek zeshonderd meter verder gaan plaatsen want ze rijden hier nie gelijk zot maar gelijk twee zotten. Ik begin in volle zon de band te verwisselen…het zweet loopt van mijne rug en voor één keer is da eens geen lui zweet. Plots stopt een autootje vol met zwarten. Daar gaan we…nu nog overvallen worden en dan is het compleet. Maar ze zijn supervriendelijk en bieden ons hulp aan. Gezien het maar een probleem van niks is, worden ze vriendelijk bedankt. Het wiel wordt veranderd en we kunnen verder.

Op zeker ogenblik zien we de Drakensbergen in volle zon voor ons liggen. We stoppen even voor een fotoshoot en stappen uit. Plots staan daar twee kinderen welke om geld bedelen. We geven ze een zakcentje…van waar ze komen…wie weet het…maar binnen de korste keren staan daar acht kinderen bij ons…ze mogen allemaal hun handje opendoen en we verdelen met ons vieren ongeveer 100 Rand (tien euro). De kinderen zijn tussen de twee en tien jaar denk ik. Ze zijn supercontent en wij eigenlijk ook want we weten dat dit voor hen misschien iets extra op tafel kan betekenen.

In Cathedral Peak besluiten we een wandeling te maken naar Doreens waterfall. Een mooie en niet al te moeilijke wandeling maar toch eentje met ongelooflijk mooie vergezichten. Misschien is dit samen met de Kaap het mooiste dat we tot nu toe al gezien hebben. Door tijdsgebrek moeten we een tweede wandeling naar Blue Pools staken. Het zal voor een volgende keer zijn. We zijn zeker van plan terug te komen. Gino heeft trouwens overal boekjes en kranten meegenomen om prijzen van appartementen en huizen te vergelijken.

In de vooravond stoppen we in het dorp Winterton aan een benzinestation/garage. Twee mannen zijn daar heel hard bezig met niks te doen. Wij geven ze werk. Ze mogen ons wiel herstellen. Het kost ons 40 Rand. Onvoorstelbaar. Hopelijk gaat de band het de komende week nog blijven houden.

’s Avonds gaan we voor de tweede keer eten in de pub in Winterton. Voor het enige restaurant in het dorp valt de smaak van het eten hier nog goed mee. Voor de tweede keer op rij neem ik de seafood platter, een zalige schotel van verse calamari, mosselen, fish of the day, prawns, rijst en frieten. Die frieten horen daar nie echt bij…maar ja…het is een zalig lekkere schotel.

Dinsdag 6 april 2010

Wat een kutdag seg! We hebben gisteren onze was opgehaald (hadden deze binnen gedaan…voor te wassen hé). Kostte ons 50 Rand. Op zich geen probleem. Chris had ’s avonds de was gewoon in de plastieken zak laten zitten omdat we nog iets gepland hadden gisterenavond. Deze ochtend had ze de was opgeplooid en twijfelden we eigenlijk een beetje of onze kledij wel gewassen was. Later zal blijken van niet want Chantal vond dat hun was zo lekker rook en zo mooi gestreken was. Onze was was nog net hetzelfde. Je kon de zweetplekken op de broeken nog zien. Ik weet…het is lui zweet maar zweet is zweet hé. We zullen de was in Drakensberge Winterton opnieuw laten wassen zeker.

Daarna op weg naar de luchthaven van PE voor de vlucht naar Durban. We zijn veel te vroeg in de luchthaven. We laten de auto achter bij Europcar. Deze controleren de wagen niet eens. Kunnen we dit wel vertrouwen? Ik had liever een document gehad waar op stond dat alles in orde is maar nu hebben ze de waarborg van 800 euro nog achter de hand. Africa mentaliteit zeker?

En dan het vliegtuig op. Chris heeft geen kalmeringspilleke genomen en weent tranen met tuiten bij het opstijgen. We bestellen twee glazen bier op het vliegtuig. Gelukkig is het Amster en geen Staropram. Chris drinkt diene amster bijkans advundum leeg. Ze kalmeert en de vlucht verloopt voorspoedig.

Op de luchthaven van Durban begeven we ons naar Europcar voor het afhalen van de nieuwe huurauto. Mijn visakaart wordt geweigerd en ze kunnen geen waarborg van mijn rekening halen. Er zijn geen opties. Ik mag geen cash achterlaten. Ze vragen me wanneer mijn rekening aangezuiverd wordt. Ik zeg dat dit al lang had moeten gebeurd zijn (op 1 april – maar da blijkt een grap te zijn). Ze vertellen me dat zolang mijn rekening niet aangezuiverd is, wij ofwel in Durban blijven ofwel een chauffeur van hen huren. Dag jan…zie je ons al met een chauffeur rondrijden. En gezien ze hier voor elke scheet in een fles geld vragen, kost dit ook weer geld natuurlijk. Ik vraag of ik kan betalen met Chris haar visakaart. Volgende opmerking…ja da gaat…mogen we haar visakaart, haar paspoort en haar rijbewijs. Waarom hebben jullie haar rijbewijs nodig vraag ik…standaart procedures….man man man…komt hier op vakantie…natuurlijk heeft Chris geen rijbewijs bij zich…Frans erbij geroepen…diene heeft wel alles bij…en dan zegt diene zwarte…je moet wel 22 euro bij betalen voor een extra chauffeur als we de mastercard van Frans willen gebruiken. Frans en ik ontploffen zowaar…Frans kan het niet laten om de man voor apekop uit te schelden. De man zelf houdt het hoofd koel. We krijgen de sleutel mee en Frans heeft 550 euro waarborg betaald. Ga nooit bij Europcar zou ik zeggen. Alhoewel ik niet weet welke regeltjes de andere maatschappijen hanteren.

Daar staat ie dan….een Chevrolet. Frans en Chantal zijn in de wolken omdat ze zelf ook met een Chevrolet rijden. Ik ben niet content omdat ik direct zie dat deze wagen veel kleiner is dan de Avensis van de vorige twee weken. Het is puzzelen om al de rugzakken ed in de koffer te krijgen. De auto wordt door het personeel van europcar niet gecontroleerd doch dat is zonder ons gerekend. We zijn zo opgefokt dat we elk krasje, elk veegje, elke vogelstront laten we op een formulier noteren. Er zijn krassen op de velg. De man zegt dat schade aan de velgen nooit worden aangerekend. Hup, opschrijven man…schade aan de velgen wordt niet aangerekend…we zijn in goeie doen.

Volgens de gps is het twee uur rijden. Dus moeten we rond zes uur arriveren en dat is volgens mij goed op tijd voor het donker. Geloof maar dat het twee uur rijden is. De eerste 70 km is een hel. Enorm veel verkeer…vrachtwagens die elkaar voorbijsteken doch gewoon de helling niet opkunnen. Ze halen in aan 20 per uur ofzo. Zelf ben ik heel moe en verloopt de rit heel moeizaam. Wat zei ik weer…om zes uur ginder en nog licht. Dan Jan…rond zes uur begint het hier donker te worden en zijn de wegen pikkedonker. Het laatste half uur langs de N600 is het zeer gevaarlijk rijden. Ik had gelezen dat het hier inderdaad bij donker heel gevaarlijk rijden is. Reden : overstekend wild! Geloof het maar niet…het is gevaarlijk…zeer gevaarlijk…door de zwarten die langs de weg lopen en die je pas echt het laatste moment langs de weg ziet lopen.

We maken kennis met Julie, de eigenares van de Rose cottage…een vriendelijke dame welke zegt dat we ons morgen mogen inschrijven. Ik denk dat ze ziet dat we heel moe zijn. Het domein is echt prachtig. Mooie ronde hutten met een strooien puntdak. Houten meubels…het doet een beetje koloniaals aan maar toch met Afrikaanse invloeden. We vragen haar of ze nog eten kan maken voor ons maar dat is niet meer mogelijk. Er is in het dorp (Winterton) maar één restaurant. En daar rijden we naartoe. Het eten is hier overheerlijk. Voor acht euro krijg je hier tijgergarnalen (prawns), mosselen, catch of the day, verse calamari en rijst en frieten. Chantal neemt een vegetarische spaghetti en Chris ribbetjes. Iedereen vindt het heerlijk. Frans haalt verhalen boven over tante Tanske, over café het Hoekske, over de Rudy en de Marc. Je ziet hoe zijn ogen schitteren als hij vertelt over zijn jonge jaren.

Maandag 5 april 2010

Het eerste deel van de vakantie begint op zijn einde te lopen. Het is best al wel een vermoeiende vakantie geweest. Deze ochtend moeten we om half zeven aan de receptie staan voor een ochtendrit met een ranger. Frans heeft heel de nacht diarree gehad en moet tot grote spijt verzaken aan de morningdrive. Gelukkig misschien want nadien zal blijken dat hij bijkans niet van het toilet is geweest. Ze zijn in het Addo park van zin om loodgieters over te laten komen uit Kaapstad voor de herstellingen. Frans heeft al last van zijn maag en darmen sinds Wilderness. Volgens mij is het de kip die op de braai werd gelegd de tweede avond. Het vuur was door de regen op geen enkel moment heet genoeg om goed te bakken en tja…kip vraagt toch wel om doorbakken te zijn.

Het is zacht deze ochtend. Volgens mij is het gemakkelijk twintig graden maar het is wel zwaar bewolkt doch het ziet er echt niet uit dat het gaat regenen. We kleden ons gewoon (tshirt en pull). We mogen instappen en John (de ranger) vraagt ons of we een poncho willen. Een zestal mensen neemt een poncho maar wij vinden dat nogal grappig. Waarom een poncho bij droog weer ? We vertrekken met de open jeep en het eerste deel is over asfalt. We zien tussen de struiken één kudu (een soort van eland – heel lekker trouwens om te eten). John deelt ons mee dat hij voor kudus niet gaat stoppen gezien het park er vol mee zit.

De tocht zal een twee uren duren. Na een half uurke krijg je zo stillekesaan toch de eerste koude rillingen. Er is geen zon en door de wind die door de open jeep waait is het niks te warm. Eigenlijk zien we het eerste uur niet te veel dieren. Tot we op zeker ogenblik vijf olifanten tussen de struiken zien. Geweldig. Nochtans had John ons gezegd dat we in de ochtend waarschijnlijk geen olifanten te zien zouden krijgen. Zo zie je maar dat je op de beesten geen vat hebt. En dan gaat zo stillekesaan de fun eraf. Het begint te regenen. In de verte zien we één buffel maar je moet al geweldige ogen hebben om te zien dat dat een buffel is. En het begint nog harder te regenen. Ik kan je verzekeren. In een open jeep…in de regen…in de wind…man man man…goe weer vandaag! Het is bibberen geblazen. Hadden we toch maar die poncho aangenomen! We krijgen nog wat olifanten te zien en in de verte een hyena maar al bij al in de ochtenddrive toch een beetje een ontgoocheling. Vooral ook door het weer waarschijnlijk. Had da zonnetje nu geschenen en was da zalig warm geweest is zo’n drive veel toffer om te doen. Het is de derde dag op rij dat de regen deel is van onze reis. En daar hadden we ons toch niet zo op voorzien.

’s Middags maken Frans en Chantal in hun cottage eten klaar. Chantal heeft ewa vlees over de reling van het terras gegooid en de vogels maken daar dankbaar gebruik van. Het is een uurtje gestopt met regenen en we maken daar gebruik van om buiten te eten.

Na de maaltijd maken we ons klaar om zelf een drive te doen. Rond kwart na twee rijden we het park in. Frans zijn maagje is ewa hersteld en hij kan de rit meedoen. Het is veel leuker dan deze voormiddag. Het is wel terug beginnen regenen maar je zit tenminste warm en droog en je kunt de dieren evengoed zien. We maken kennis met…en nu moet ik al goed nadenken…met opnieuw kudus. John had gelijk…Er zitten veel kudus in het park. Kudus zijn zeker geen kleine beesten, integendeel. Van kop tot teen schat ik ze gemakkelijk twee meter hoog. Snel, sierlijk, mooi. Op zeker ogenblik zijn er vier die achter elkaar de weg komen overgesprongen. Mooi om te zien. We zijn getuigen van verschillende soorten vogels, van grote schildpadden die zich te goed doen aan lage struiken, in de verte terug een bizon, tientallen olifanten, aardvarkens die er best wel agressief uitzien. Op zeker ogenblik hebben we het gevoel dat één van die aardvarkens onze auto gaat aanvallen. Of ze hebben in de auto iemand herkend? Wat zien we nog…kevers…echt reuzekevers. Aja…vermoedelijk hebben zowel de aardvarkens als de olifanten onlangs gekalverd want de jongeren zijn echt nog wel klein. Een olifant weegt trouwens bij de geboorte 110 kg. Dat er nog eens iemand durft zeggen dat ik teveel weeg. Heel de namiddag zien we overal wel dieren lopen. Het park sluit om zes uur en rond kwart na vijf besluiten we om de weg terug te rijden. Gezien we een ganse toer gemaakt hebben duurt het tot kwart voor zes voor we het park opnieuw buiten rijden.

’s Avonds gaan de koppels een beetje hun eigen weg. Wij gaan naar het backpackershotel Orange Elephant om even te internetten. Er zit iemand achter de pc en dus zijn we verplicht van een biertje te drinken aan de bar. Ik doe da nie zo graag maar af en toe moet je je partner ook iets gunnen hé. Het castle lager bier is best wel te drinken en vergelijkbaar met ons bier. Er zitten in het backpackershotel zes mensen en raad eens…het zijn allemaal jonge Vlamingen. Onvoorstelbaar hé. Iets later kunnen we op het internet maar dan blijkt dat er op diene pc geen word staat en kunnen onze documenten niet gelezen worden. Hopelijk hebben we morgen in Drakensberge een beetje meer geluk. Al s de vlieger niet neerstort hé…Chris haar grootste schrik altijd.

We verlaten Orange Elephant. We passeren de wine bar waar we gisteren ook iets gedronken hebben. We hebben nog niet gegeten en besluiten van te stoppen. De avond is zacht en we zetten ons buiten op het terras. Achter ons is een vuur. Het is hier gezellig! We praten bij over de afgelopen dag en bestellen een glaasje wijn. We nemen beiden een filet van kudu. Eigenlijk is da niet zo schoon hé…een beestje dat je daarstraks nog zo vrolijk zag rondhuppelen ligt nu op ons bord…maar ik troost mij met de gedachte dat er genoeg van deze beestjes rondlopen in deze streek.

Omstreeks negen uur en drie glazen wijn later vragen we de rekening. De garcon vertelt ons dat er mogelijks politiecontrole is op de weg naar Addo. Miljaar…drie glazen wijn en een pint. Ik zie me hier al positief blazen. Gelukkig draaien we een kwartiertje later het domein van het nationaal park in. Er was geen controle. Het enige gevaarlijke bij het terugrijden zijn de overstekene beesten. Het is pikkedonker. Je rijdt 100 km/hr en plots steken daar vier ezels de weg over. En er was nochtans geen zebrapad (whoeheahahaha).

Zondag 4 april 2010

De auto wordt klaargemaakt voor vertrek. We hebben gisteren vastgesteld dat er één of ander ding loshangt onderaan de wagen. Wij hebben onderweg niks geraakt dus het moet er al geweest zijn voor ons vertrek. We lappen het snel snel wat bij elkaar. Ik ben niet van zin op te draaien voor iets dat iemand anders uitgestoken heeft. En je gaat bij het aannemen van de autosleutels de onderkant van een wagen toch niet controleren?

We hebben Frans en Chantal verteld van onze boottocht en zij gaan hem vandaag ook nog proberen te doen. Ze hebben geluk. De boot vaart uit om kwart na tien dus ze hebben nog tijd genoeg om de trip mee te maken. Wij gaan ondertussen naar de receptie en horen dat we voor ons vieren voor twee dagen (niet eens twee volle dagen) in Tsitsikamma 71 euro moeten betalen. Dat is zelfs voor ons met de haren getrokken vind ik. We hadden misschien dan toch beter een wild card genomen eerlijk gezegd. Tja…veel keuze is er niet hé…betalen dan maar.

Daarna rijden we door richting Addo elephant national park. Onderweg aan de Makro (jaja …de Makro) gestopt voor wat inkopen. Wat een rommelwinkel. We laden vlees, yoghurt, stekkers, …., in en lopen nog wat rond in de winkel. En dan plots in onze kar verdwenen. Foetsie…we zoeken heel de winkel rond (vergelijk de grootte van de Makro van hier niet met die van Belgie)…we kunnen opnieuw beginnen…en nu houden we de kar kort bij ons.

Rond vier uur arriveren we in Addo. We moeten direct 104 euro inkom betalen. Slik…ons budget! Frans en Chantal gaan voor het avondeten zorgen. Om zeven uur worden we verwacht aan de receptie voor de sunsetdrive (doch vergeten dat we rond zes uur moeten betalen). Ondertussen trekken Chris en ik naar het dichtstbijzijnde café/hostel om wat te bloggen. Het is ongeveer vijf minuten rijden van Addo. Orange County noemt het backpackers hotel waar we wat kunnen internetten. De deur is dicht, we treffen er niemand aan. Damn, dan maar is aan de achterkant van het hostel gaan zien. Wat een berg lege bierflesjes. Niet te schatten. Precies het huis van ….. (vul zelf maar in). Als er buiten al zo’n hoop flesjes liggen ben ik benieuwd wat voor een bar we binnen te zien gaan krijgen. Aan de achterkant zien we een zwarte man op een fiets gevolgd door drie Jack Russels. De drie hondjes komen naar ons toe gelopen. De man maakt zich kenbaar als John en is de eigenaar van het hostel. Hij is best wel ok en leidt ons naar binnen. Hier kun je niet omkomen van dorst. Wat een bar. Ik denk wel vier grote koelkasten vol met bier. Zou ik hier biljven of nog terug naar Addo gaan? We kunnen internetten. 1 rand per minuut. We moeten vaststellen dat ik weer eens teksten vergeten te plaatsen ben op de memory stick en hebben de verplaatsing weer voor niks gemaakt. We hebben nog wat tijd en schuins tegenover het backpackershotel ligt een wine bar. Wij naar binnen natuurlijk. Leuke, gezellige bar, vriendelijke blanke eigenaar. Waarom zeg ik blanke? Wel, het valt ons al heel de reis op dat elke eigenaar van restaurants, hotels, caféetjes, noem maar op STEEDS weer een blanke is en zwart personeel in dienst heeft. Een tijdje geleden hadden we eens aan ik weet niet meer wie gevraagd hoe dat komt eigenlijk en het heeft blijkbaar te maken dat de zwarte bevolking geen geld heeft om verder te studeren en vrij snel gaat werken. Het zou kunnen want bvb aan de universiteit van Stellenbosch zagen we heel weinig zwarte studenten. Eigenlijk is er aan apartheid niet veel verandert denk ik. Van Ricky (maar ik heb het misschien al vernoemd) verdient een zwarte gemiddeld 6000 Rand en een poetsvrouw 2500 Rand. Die meisjes zijn dus blij als je eens een centje achterlaat. Wij zullen er niet armer van worden en zij hebben die bepaalde dag toch eens wat meer geluk.

In de wijnbar is het leuk vertoeven. We ontmoeten de kok en de barman. We praten bij een glas wijn over het leven in Africa en over het leven in Europa. Voor één keer vraagt er is niemand aan mij wie er wereldkampioen gaat worden (volgens mij wordt dat trouwens Spanje..en enkel en alleen omdat de Belgen er niet bij zijn).

Rond zeven uur staan we in de regen aan de receptie klaar voor de avondrit door het Addo park. “Jullie moesten hier om zes uur geweest zijn voor de betaling”…”Maar ik zal jullie boeken voor morgenavond”…”wees niet ontgoocheld want het regent en veel dieren zul je niet te zien krijgen hoor”. Ofwel zijn wij met het kluitje in het riet gestuurd ofwel heb ik medelijden met het busje dat op de parking klaarstaat om in de regen wat gaan rond te rijden.

We hebben deze middag lamsvlees, ribbetjes en runds gekocht voor de braai. Frans en Chantal maken het eten klaar en wij mogen de stoel onder tafel schuiven. Rond negen uur trekken we naar onze eigen hut en praten we nog een beetje na over de afgelopen dag.

Zaterdag 3 april 2010

Reeds om zes uur zie je door het venster hoe de eerste lichtstralen stilletjes aan beginnen binnen vallen. Slapen zit er niet meer in dus sta ik maar op. Het duurt nog tot half acht ofzo tot de rest besluit van uit bed te komen (kan ik hen da kwalijk nemen).

Van aan de ontbijttafel hebben we zicht op de Indische oceaan (eigenlijk hebben we vanuit elke ruimte zicht op de oceaan). Plots zien we in de verte een school dolfijnen zwemmen. Snel snel de camera bovenhalen want het is waarschijnlijk iets dat we deze reis niet meer te zien gaan krijgen (of het moet op ons bord zijn).

Frans maakt zijn visgerief klaar maar al snel zal blijken dat de omgeving niet zo geschikt is om te vissen. Het is door de puntige rotsen heel moeilijk om aan de woeste oceaan te geraken. Spijtig want ik zag de gevangen vis zo al op de braai liggen. En toch blijf ik hopen op een zelf gevangen vis op de barbecue. Frans mag op zijn leeftijd ook nog eens wat stress kennen hé. Hij geeft het op. De vissen bijten niet. Hij haalt zijn zakje boven en begint dan samen met Chantal maar mosselen te plukken. Het zakje is snel vol. Plots gaat één van de south african national rangers tot bij Frans en geeft hem de keuze. Ofwel de mosselen teruggooien oftwel 550 euro aan boetes betalen. De ranger gaat weg en je ziet Frans heel even twijfelen. Hij komt naar de hut en begint de mosselen te kuisen. Hij wil ze niet teruggooien. Daar heeft hij te hard voor gewerkt. Opeens zien we een ranger in de richting van de hut komen. Allez…het is zover…we hebben een boete aan onze rekker omdat Frans zijn zin moest hebben…de ranger wandelt voorbij…oef…geen boete…althans voorlopig niet.

In de bomen achter de hutten zien we hoe bavianen zich heer en meester voelen in het park. In de loop van de dag zullen we vaststellen hoe ze elke vuilbak doorzoeken en hoe ze aan het openluchtrestaurant komen kijken hoe ze met het eten van de gasten kunnen gaan lopen. Het personeel is hier bljkbaar iets slimmer want de bavianen moeten het onderspit delven en verdwijnen zonder eten in het woud.

Chris en ik vertrekken voor een wandeling naar de suspension bridge. Een brug over een baai. De wandeling is best wel pittig te noemen en we zijn eigenlijk blij dat we eens eventjes tijd voor onzelf hebben. We vermoeden dat F&C ook wel blij zijn dat ze even tijd hebben voor zichzelf. Daarna schrijven we ons in voor een boottocht op de Indische oceaan waarbij we de baai onder de suspension bridge invaren. We komen te weten dat op deze plaats acht soorten haaien wonen. En nog van die informatie waar we het nut niet van inzien om ze jullie te vertellen. Eigenlijk gebeurt er voor de rest van de dag niks boeiends . Het avondeten trekt op geen voeten. Braaien op hout in de regen is niet eenvoudig. Het lamsvlees en kippevlees is niet te vreten. Van miserie gaan we in het restaurant een dessert eten.

Daarna steken Chris en ik de bbq nog aan. Niet meer om te eten maar om gewoon van het hout en een glas wijn te genieten. De avond gaat zachtjes voorbij terwijl de regen op ons neerdwarrelt. Het is raar. Het regent zachtjes maar je wordt niet echt nat. Leg dat maar eens aan een normaal mens uit. Gelukkig ken ik niet al te veel normale mensen J

Vrijdag 02 april 2010

Ik ben benieuwd of Chris vannacht een oog gaat dichtdoen! We slapen hier op het mooiste plaatsje op aarde waar we tot nu toe al geslapen hebben! Zwitserland aan de waterval was mooi, Kuala Lumpur met zicht op de Petronas tower was super maar vannacht…dit is onvoorstelbaar…wij slapen in een houten hutje langs de rotsen met zicht op de Indische oceaan. Je kunt als het ware de oceaan vanuit je kamer aanraken. Ik denk dat de oceaan op vijf meter van het hutje ligt. We liggen in bed en kijken naar de volle maan en ik vraag me af wat er zou gebeuren moest er vannacht in de oceaan een aardbeving plaatsvinden. Zou er een tsunami gebeuren? Zouden wij overspoeld worden? Zouden wij dat overleven? Tot zover het romantisch avondje? En ze had haar ogen al bijna dicht!

De rest van de dag? Deze ochtend ontbeten in Wilderness bij Bruni. Het guest house waar we één nachtje waren blijven slapen en daarna doorgereden naar Knsyna alwaar we een afspraak hadden bij Knysna tours voor een half dagje mountainbiken in het kranshoekbos. We worden opgewacht door de sympathieke Rickie welke ons de de rest van de voormiddag zal begeleiden. De fietsen worden opgeladen, de helmen worden gepast en we zijn klaar om te vertrekken. Of toch niet helemaal! Frans heeft buikkrampen en moet naar het toilet. Geen probleem…of toch! Het toilet is stuk, er staat geen water in het reservoir en er kan niet doorgetrokken worden. Geen probleem zeker??? IK moet ook nog wel naar het wc gaan! Laat ons het volgende zonder woorden houden maar ik heb al leukere momenten meegemaakt!

En dan met Rickie het bos in. De tocht duurt twee uur doch is best wel intensief. Bergop – bergaf. In de zon, in de warmte…chantal heeft nog nooit gemountainbiked doch heeft de techniek vrij snel beet. Sommigen onder ons moeten af en toe eens van de fiets en Frans slaagt erin om met zijn veter tussen de pedalen te geraken. Hilariteit alom…wat denk je…als je met een ander kunt lachen.

Op zeker ogenblik is Chantal haar waterbusje leeg en Rickie vraagt of ze nieuw water wil. Chantal zegt : “yes want mijn water is up”. Op dat ogenblik is dus een nieuwe taal geboren. Het Chantiliaans. Benieuwd of we de komende dagen van les twee van het Chantiliaans mogen proeven.

Het is een leuke voormiddag en op zeker moment zegt Rickie dat wij gewoon rechtdoor onze weg mogen vervolgen naar een viewpoint en dat hij terug naar de wagen zal rijden en dat hij ons aan het viewpoint zal ophalen.

Er moest natuurljjk weer iets mislopen! Rickie is tien seconden weg en Chantal haar ketting breekt af. Te veel druk op de ketting en te snel geschakeld verneem ik later van Rickie. Ik neem haar fiets over en op de stukken bergop loop ik met de fiets en op de delen bergaf laat ik de fiets al het werk doen. Onderweg wil chantal trouwens even stoppen doch verliest haar evenwicht en verdwijnt voor even in de struiken. Weer hilariteit hé!

Rond het middaguur zijn we terug in Knysna en maken we met een paddle cruiser een tocht in de natuurlijke haven tot op de plaats waar de Indische oceaan tegen de rotsen beukt Leuk, ontspannend en een pintje bier op een bootje doen het altijd goed.

Knysna is vooral bekend voor zijn lekkere oesters. Chris en Gino hebben geen van beiden als oesters gebrobeerd en dus het moment aangebroken. Frans en Chantal bestellen twaalfo esters, Gino en Chris bestellen er zes. Het gaat snel, Gino en Frans moeten nog aan hun derde beginnen en Chantal haar zes zijn al binnengespeeld. Chris vindt het maar niks…ze heeft de drie goed doorgespoeld met een glaasje vonckelwijn. Gino kan het smaken en er worden er nog twaalf bijbesteld. De namiddag gaat snel voorbij.

Op weg naar het Tsitsikamma park rijden we plots door een mistveld. De temperatuur zakt in enkele ogenblikken van 25 naar 18 graden. De airco maakt plaats voor verwarming. De mist blijft aanwezig tot in het park. Het geeft een griezelig beeld op de indische oceaan. Net een aflevering van Twin peaks of the xfiles.

We maken lekker eten klaar (tonijn met pasta en tomaatjes) en laten het begeleiden door een goed glas wijn (der is hier nog geen enkele dag zonder wijn voorbijgegaan…we proberen wel maar het lukt ons maar niet…voor een lekkere fles betaal je hier tussen de drie en zes euro).

Na het avondeten zetten we onze stoeletjes buiten want er is geen wind en de temperatuur is dezelfde gebleven. Het is pikkedonker doch de mist trekt langzaam weg en maakt plaats voor een heldere hemel. Plots zie je duizenden sterren en in de verte zie je de maan opkomen. Het is pas volle maan geweest doch ze geeft nog een heldere schijn op de oceaan. Iedereen is stilletjes. Hiervoor doe je het eigenlijk toch een beetje! Slaapwel.

Woensdag 31 maart 2010

Om half tien worden we opgepikt door Gudrun, een lieve dame uit Namibie welke de eigenaar is Happy holidays. Wij doen met haar vandaag een wijn-excursie. Tja…ik ben daar eigenlijk het meeste van vergeten. Ik weet dat het leuk geweest is en ik denk da we vandaag gemakkelijk 20 -25 wijnen geproefd hebben en op het einde van de dag zit da toch wel in je kopje.

We hebben vier wijnhuizen bezocht en kopen in totaal vier flessen wijn (die al lang leeg zijn natuurlijk). In de meeste wijnhuizen zijn het studenten die werken om zo hun studies te helpen bekostigen. Zo onmoeten we John (iedereen noemt hier precies John) en Sebastiaan. Sebbe (voor de vrienden) is trouwens een Belg uit Passendaele.

Nogmaals een leuk dagje maar ik weet er echt nie zo veel meer van. Tja…it happens…maar ik heb toch nie op de badkamervloer gelegen deze keer (daarvoor is de badkamer te klein).

Greetz

Dinsdag 30 maart 2010

Het is zover! Uitchecken: Villa vista! Onze vijfdaagse in Kaapstad zit erop…veel en veel te kort…ik heb het gevoel dat we veel dingen niet gezien en gedaan hebben. Niet dat ik daardoor ontgoocheld ben want je weet dat de Kaapregio heel veel te bieden heeft en ja…je moet keuzes maken hé.

Tegen half tien staat Gerrie aan de villa om de sleutels in ontvangst te nemen. Daarna rijden we via Constantia naar Simon’s Town alwaar we op Boulder Beach naar de pinguins gaan kijken. Het is inderdaad zoals in Trotter beschreven wordt. Wie kijkt er hier naar wie? Maar uiteindelijk is het wel de moeite om te zien. Pinguins die vuile manieren aan het doen zijn, pinquins die in zee zwemmen, pinguins die op hun ei zitten te broeden, enz, enz.

Daarna is het dan echt tijd om de Kaapregio te verlaten. We rijden via de machtige Indische oceaan in de richting van Stellenbosch. Je rijdt hier echt door de duinen en door het venster lijkt het of je de zee gewoon kunt aanraken.

Een uurtje later staan we in Stellenbosch en onderweg zijn we het wijndomein Spier reeds gepasseerd. Hier gaan we vanavond eten. Het is in ieder geval gereserveerd. We rijden de Evergreen Lodge binnen en zitten blijkbaar recht tegenover de universiteit. Joehoe!!! Jonge mokkels!!! Spijtig dat ik al zo’n oude vent ben. Ik weet nie hoe het komt maar ik denk spontaan aan Beire, Daan en Sascha. Die zouden hier nie weten waar eerst te kijken. Vanop onze kamer hebben we zicht op het universiteitspark waar de meiden lopen te joggen, te voetballen, te luieren, noem maar op. Volgens mij zitten der hier enkel maar meisjes op de univ. Waarom staat mijne generaal (sorry voor het overnemen van het woord he Daan) achter mij mee te kijken.

We maken een wandeling door de stad en komen uit bij OME SAMIE SE WINKEL. Overbekend en echt bewonderenswaardig. Je moet het gezien hebben…een winkel met tientallen hoekjes en kantjes waar je allerlei rare dingen kunt krijgen. Ik kan het niet beschrijven. En dan lopen Chris en ik naar het speelgoedmuseum. Volgens trotter drie sterren waard (drie sterren is iets dat je zeker moet bezoeken). We hebben al veel plezier gehad aan onze trotters en lonely planets maar dit…mmm…is toch een beetje een mislukking…geen 15 rand waard…ware het niet dat we in het speelgoedmuseum Hans ontmoeten, een Afrikaan met gevoel voor humor maar vooral een boeiend verteller. De man vertelt wel een uur over de geschiedenis van Stellenbosch. Hij vertelt hoe Simon Van den Stel een kleinzoon was van een Indische slavin en dat hij op 21 jarige leeftijd naar Nederland was getrokken om daar Latijn te studeren. Hij trouwde met de dochter van de Amsterdamse burgemeester en was later kapitein van een vloot welke vertrok vanuit Nederland richting Indie. Rond de Kaap werd gestopt om grondstoffen (groenten, fruit, vlees) en slaven mee te nemen. Uiteindelijk ging Van den Stel er vandoor met de tweede dochter van de Amsterdamse burgemeester en vestigde zich in het dorp Stellenbosch (het Bosch van Van den Stel). Van den Stel had blijkbaar had toch wel wat aanzien in de regio want in de Kaap werd het dorp Simon’s Town ook naar hem genoemd. Volgens Hans is Simon de enige kapitein van het VOC welke in de kaapregio begraven ligt. Wanneer Hans zijn boeken over de geschiedis van Stellenbosch en de Kaapregio bovenhaalt zijn we alletwee heel stilletjes en is het speelgoedmuseum niet meer belangrijk.

De avond brengen we door op het wijndomein Spier, in het restaurant Moyo. Tja…dit is eigenlijk opnieuw een onvergetelijk moment. Een tent zonder wanden. Sfeervolle lichten, gedekte ronde tafeltjes, Afrikaanse muziek, Afrikaans eten, Afrikaanse optredens. Rond de tent staan vuurkorven. Er zijn watervalletjes. Je moet het weerom gezien hebben om het te geloven. Het eten is niet onvergetelijk maar ook niet slecht. Maar iedereen die ooit in de buurt van Stellenbosch is, moet hier eens passeren.

Maandag 29 maart 2010

Het zijn eigenlijk al drukke dagen geweest en we besluiten om het vandaag iets rustiger aan te doen . In de voormiddag plannen we een bezoek aan Seal Island en in de namiddag een bezoek aan Boulders Beach in de buurt van Simon’s Town.

Omstreeks negen uur rijden we de villa buiten. Je moet weten dat onze villa bijna op de top van een heuvel ligt. Ik rijd dus in achteruit (automatische schakeling) van de parking van de villa en moet vervolgens een heel stuk steil bergaf om in het dorp te geraken. Ik denk dat zonder gebruik van de remmen je gemakkelijk op 100 meter aan 70 km/uur zit. Inderdaad…zo steil is dit stuk. Ik vertrek dus aan de villa en plots merk ik dat de remmen niet meer werken. Ik probeer te remmen doch voel dat de remmen geen weerstand geven. Miljaar…en op het einde is een vangrail met een stukje bos. Gaat daar onze reis eindigen? Dan merk ik dat nog in achteruit sta. Is dat de reden? Ik zet mijn direct in drive en het probleem lost zich vanzelf op. Effe een hachelijk moment.

Enkele minuten laten komen we aan in de haven van Houtbaai. Aan de mariners wharf is het eigenlijk leuk vertoeven. De vissersschepen zijn juist de haven binnengekomen en hebben een rijke oogst mee…vooral Kaapse Zalm en Zeetong wordt hier blijkbaar gevangen. Wat ons opvalt is dat er enkel zwarten op de vissersboten aan het werk zijn. Een blanke valt hier niet te bespeuren. In de winkeltjes aan de haven wordt verse vis verkocht. We spreken af om verse vis te kopen na onze tocht naar Seal island.

Om 10.00 uur vaart een oude sloep ons naar Seal Island. Seal Island, zoals de naam het zelf al zegt, is een rots in de oceaan waarop honderden zeehonden leven. Het is een waar schouwspel en de zeehonden trekken het zich niet aan dat er waarschijnlijk dagelijks tientallen schepen passeren met toeristen aan boord. Zeehonden dartelen in het water, spelen met elkaar, liggen te rusten op de rotsen, jagen achter vissen. Het is iets dat je moet gedaan hebben als je in Houtbaai geweest bent. Spijtig genoeg blijven we hier niet lang genoeg naar onze goesting.

We varen terug de haven binnen en kopen ons drie soorten vis voor op de bbq vanavond. Zeetong, Zalm en Yellowtail. Later die avond zullen we merken dat de drie soorten vis smakelijk naar binnen gaan. Op een zacht vuurtje perfect gegaard met wat peper en zout. Meer moet dat niet zijn…voor zover SOS Gino. Chris laat het zich voorbij gaan, zij is geen visliefhebster. Ach ja…konijneneten is ook niet altijd slecht.

Rond het middaguur stappen we in het winkelcentrum binnen want daar zou een internetshop zijn. Het internetcafé vinden we niet dadelijk terug. Wat we wel zien is een cafeetje/snackbar met een terras. Frans heeft genoeg aan twee woorden en binnen de korste keren zijn we bezig aan onze tweede, derde, vierde pint bier. De dames geven hun ogen de kost aan de winkels in de shopping mall. Na een kleine snack in het café gaan we op zoek naar de internet shop. Gezocht en gevonden en een beetje bloginformatie doorgestuurd naar familie en vrienden. Tussendoor nog eens gepasseerd aan de villa want op de memorystick stonden wel de foto’s maar niet de teksten. Dit keer aan de villa weggereden in DRIVE en ditmaal geen problemen met de remmen. Mijn medepassagiers hebben eigenlijk nooit geweten dat ik deze ochtend nog in “R” stond en dat mogelijks het probleem was. Ze moeten het maar lezen! Het voorrecht van de schrijver vind ik!

En na het internet café nog snel inkopen gedaan voor de bbq vanavond (nvdr…wijn en bier). Het is dan al een stuk in de namiddag en we gaan niet meer in Boulders geraken. Dit wordt opgeschoven naar morgen voordat we naar Stellenbosch verhuizen.

De namiddag en avond brengen we door aan het zwembad en aan de bbq. Het is een zachte avond en menig flesjes bier en wijn verdwijnen achter de kiezen. Ciao

Zondag 28 maart 2010

Dag 2 van onze tweedaagse wandeling in het Table Mountain national park. De tweede dag zou iets minder moeilijk doch wel een stuk langer zijn. We beginnen met volle moed om kwart voor acht. Het is eerst een heel klein stukje dalen om vervolgens eigenlijk urenlang langs de Atlantische oceaan te wandelen door de zandduinen. Het is eigenlijk een totaal andere wandeling dan gisteren. Gisteren ging het over rotsen, over hellingen en nu is het bijna gans plat. De zon maakt vandaag overuren. Er is geen wolk aan de hemel te bespeuren en op het einde van de dag zullen we het geweten hebben. Alle vier zijn behoorlijk verbrand. Ikzelf heb al vrij snel van mijn pull een tulband gemaakt waardoor een deel van mijn nek, oren en hals beschermd zijn. Onderweg zien we springbokken, struisvogels, schildpadden, verschillende soorten sprinkhanen. Hier woont een boerderij op zich in het wild. Het is best wel een leuke wandeling. Frans heeft vandaag een hoog pausgehalte en duikt op zeker moment volledig in het zand om ja…ja…euuh..de grond te kussen zeker. Hij heeft geluk…hij komt er vanaf met wat schaafwonden. We moeten heel de dag leven op nootjes maar eigenlijk valt dat al bij al nog wel mee. Ik had erger verwacht. De laatste drie kilometer (van de 20,5) gaan terug bergop en bergaf. Hier neemt Frans de gewone weg en zoals het een goede vrouw (hehe) beaamt volgt ze haar man. Chris en ik beginnen aan het laatste stuk. Hier komt gewoon geen einde aan. De ene heuvel wordt overwonnen en de andere staat al klaar om ons gewoon uit te lachen. In totaal moeten we vier heuvels over. Bij de vierde heuvel krijg ik pijnscheuten in mijn knie. Het is hetzelfde gevoel van vier jaar geleden in Corsica. Toen moest ik ook na twee dagen stoppen met wandelen. Ik krijg schrik voor onze Ijslandreis in Juni. We doen er vandaag acht uur over om de eindstreep te halen. Wij zijn bekaf. En vijf minuten nadat wij de aankomst bereikt hebben, komen Frans en Chantal ook aangesloft. Het is super geweest, iedereen is content en de wandeling is echt een aanrader (nogmaals). Het is een avontuur dat we nooit zullen vergeten. We rijden verder naar Kaap de goede hoop waar we een verplichte fotoshoot doen aan het bord van Kaap de goede hoop. Hadden we gisteren de weg gevonden, hadden we dit stuk te voet gedaan. Het heeft niet mogen zijn maar geen ziel die daar een moer om geeft. Het is gewoon leuk geweest. Het is nog een uurtje rijden naar onze villa en onderweg schreeuwt Chris dat ze een terrasje gezien heeft naast de oceaan waar de klanten grote pinten bier aan het drinken zijn. Remmen!!! We hebben op reis nog geen pint bier gedronken. Het moet toch één keer de eerste zijn..of niet. Voor zes euro drie pintjes en een milkshake. Wat betalen we op het terras in blankenberge daar weeral voor.

Iedereen is ermee akkoord dat we ’s avonds onze maaltijd nuttigen in Chapmans Peak hotel-restaurant. Een restaurant met zicht op de baai van Houtbaai. Echt wel een mooie plaats om een geweldig weekend af te sluiten. Ik neem een Afrikaans feest welke een trio van Afrikaans vlees inhoudt. Chris neemt een combinatie van Portugese steak en calamaris en Frans en Chantal nemen een summerplate. Dit is een combinatie van verschillende soorten vis en schaaldieren. Iedereen is content. Iedereen heeft plezier van het lekkere eten.

Om half elf kruipen we moe in ons bedje.

Is het verhaal van vandaag gedaan denk je??? NEE NATUURLIJK NIET! Om half één komt Chantal naar onze kamer gerend en zegt dat het alarm in de woning afgaat. Ik zeg dat dat nie kan omdat het alarm niet opstaat! Wat is hier aan de hand. We horen een alarm aan de woning afgaan maar kunnen het niet thuisbrengen. De beamers zijn het ook niet want dat lawaai ken ik al van de dag ervoor. Met de rode alarmknop in de hand (als er een inbraak is met contact met de daders moet de rode alarmknop induwen…dan is de politie direct ter plaatse). Gezien de verhalen over onveiligheid zijn we toch niks op ons gemak. We zoeken naar de oorsprong van het lawaai en komen terecht bij de parlofoon welke contact heeft met de poort aan het begin van de villa. We antwoordden doch horen niemand aan de andere kant. We leggen terug af en de parlofoon gaat opnieuw. Dit gaat zo nog verschillende keren door. Uiteindelijk trekken we de parlofoon gewoon uit.

En Frans…die heeft niks gehoord. Die slaapt rustig verder!!!