Zaterdag 17 april 2010

We hadden eigenlijk vandaag thuis moeten zijn maar het lot heeft er anders over beslist. Wanneer dat we thuis gaan zijn. Tja…als je de nieuwsberichten volgt, ziet het er voorlopig niet zo goed uit. We volgen het nieuws hier op de voet via bbc worldwide en telkens wordt de sluiting van de luchthavens in europa met enkele uren verlengd.

We zullen er het beste van moeten maken. In de ochtend heeft Gilda (de eigenares) pannekoeken voor ons gebakken met caramelsaus. Jammie…Fruit, cornflakes, coffee, fruitsap. Het is in orde.

Het weer is goed, de zon schijnt en er is een mooi groot zwembad. Na het ontbijt maken we wandelingetje naar het centrum (centrum is tankstation, twee restaurants en zes winkels). Er is een kapper en ik laat snel mijn haar knippen. Daarna een pintje of twee gedronken in één of ander restaurant en daarna nog wat genieten aan het zwembad. Ik lees over de stad Johannesburg maar er is niks dat ik boeiend vind aan deze stad.

In de vooravond wordt de braai aangestoken en komt Dyno (de echtgenoot van Gilda) thuis van het werk. Hij is manager in een groenteverwerkend bedrijjf en maakt lange dagen. Het zijn ongelooflijk sympathieke mensen en na het avondeten komen ze bij ons aan het vuur zitten. Er wordt gepraat over het leven in Zuid Afrika en Europa. Over kaapstad, over Knysna, over Drakensberge. De avond gaat snel voorbij. Op zeker moment vraagt Dyno welk vlees we graag eten. Zij nodigen ons morgennamiddag uit voor lunch. Heb je dat al ooit gehoord? In je bed en breakfast uitgenodigd worden voor een lunch door de eigenaars. Oh ja…Frans en Chantal willen perse morgen naar de kerk gaan. En wij gaan maar eens mee gaan hé. Je weet maar nooit dat dat een boeiend verhaal oplevert.

Vrijdag 16 april 2010

De laatste dag! We gaan naar huis! Het was een mooie reis maar ieder is voor zijn eigen redenen blij dat hij of zij naar huis mag gaan! We gaan nog even langs de receptie omdat de manager informatie ging hebben betreffende het verzenden van pakketjes vanuit Zuid Afrika naar Europa (via schip).

Gisteren op de weg van Graskop naar Pelgrims rest waren we gestopt bij enkele mannetjes welke met een bijl en een mes de mooiste figuurtjes in hout maakten. Je zag ze langs de kant van de straat werken en je wist dat alle stukjes echt waren. Eén van de mannen had in hout een impala (soort hert) gemaakt en het was echt schitterend! Geen woorden voor! Zo’n artiest! 80 euro was de vraagprijs. Voor ons betaal je voor zo’n beeld misschien wel 1000 euro. Probleem was niet het kopen maar het beeld thuiskrijgen. Ware grootte – 25 kg – krijg dat maar thuis hé! Dus had de manager een paar telefoontjes gepleegd doch zonder resultaat. Er was in de buurt niemand die het beeld kon versturen naar Europa. Hij raadde ons aan om het beeld mee te nemen naar Johannesburg en het daar te versturen met de nationale post. Zie je ons al met een beeld in de auto rondrijden. De kop door het venster en zo naar de luchthaven. Ik zag het nochtans al in de tuin staan.

De manager vraagt van waar we zijn en wanneer we naar huis gaan. Simpel antwoord : Belgium en tonight. Dag Jan…hij zegt dat we niet zullen gaan. We begrijpen hem niet en zeggen hem duidelijk dat we vanavond Zuid Afrika verlaten. Hij deelt ons mee dat alle luchthavens in Belgie – Nederland – Engeland – Duitsland en Frankrijk dicht zijn wegens de stof van een tot uitbarsting gekomen vulkaan in Ijsland. Daar sta je dan! Vol ongeloof! Wij willen naar huis. Chris wil Ben zien, Frans wil zijn hondje zien! We denken dat we het niet begrepen hebben en vragen een beetje meer uitleg. Volgens de manager zijn deluchthavens in Europa dicht tot maandag.

We bellen en bellen en bellen met connections en na een uur heb je verbinding. Logisch he…iedereen zit te bellen. We krijgen de raad om naar deluchthaven te rijden om daar toch nog iets proberen uit de brand te slepen. Hoe? Uit de brand slepen? De luchthavens zijn toch dicht?

Chaos chaos! Op de luchthaven bij de informatiedesk van British airways is het een ramp. Personeel is niet goed ingelicht, weet het zelf blijkbaar allemaal niet goed. We krijgen een boeking voor volgende week zondag! Inderdaad, volgende week zondag 25 april, de eerst beschikbare vlucht met plaatsen. Chris weent, zegt dat ze een zoontje heeft dat thuis op haar wacht. Zo’n verhalen horen ze zo vaak waarschijnlijk. Het personeel begrijpt ons maar kan niks doen.

En dan treedt Frans op het voorplan! Hij komt tot bij de verantwoordelijke en doet alsof hij last heeft van zijn hart. Ik sta iets verder en moet omkijken want ik kan een glimlach niet verbergen. De oude vos heeft zijn streken niet verleert. We krijgen een boeking voor volgende vrijdag en staan op de wachtlijst voor nu zondag. Dat is toch al beter dan 25 april. Vooral omdat Zuid Afrika best wel een duur land is en we er hier toch al wat geld doorgejaagd hebben.

Onze eerste nacht in Johannesburg wordt betaald door Britisch airways en we mogen op restaurant gaan voor 30 euro. Wees maar zeker dat de 30 euro gebruikt zal worden. Eigenlijk wilde we naar huis gaan maar je kunt niet anders dan er het beste van maken. En we keken al uit naar friet met stoofvlees van het pleintje. En naar Ben natuurlijk hé!

We worden naar een hotelletje gebracht in de buurt van Alberton. Een dorpje in de buurt van Johannesburg. We worden door Gilda erg aangenaam onthaald. We zouden liever naar huis gaan maar ja…zelfs uit het ergste moet je proberen het beste te halen. Een kamer kost 60 euro per koppel en dat is echt wel het goedkoopste dat je in Johannesburg kunt vinden.

We mogen ’s avonds niet meer buitenkomen wegens te gevaarlijk. Het moet toch een ruige stad zijn gezien er voor alle vensters tralies zijn en er boven heel de omheining prikkeldraad en electriciteit hangt. Het zal alllemaal wel een kwestie van gewoonte zijn maar wij kunnen ons zo’n leven niet voorstellen.

Donderdag 15 april 2010

De voorlaatste dag! Morgen naar Johannesburg en dan naar huis. Vandaag verlaten we Kruger park met toch een beetje spijt in het hart. Het is echt wel de moeite waard geweest om hier naar toe te komen! Onderweg zien we nog een njala, een soort van bok welke je herkent aan de strepen op zijn lijf en de puntjes op zijn rug. Een zeldzaam dier dus echt cool dat we twee njala’s zijn tegengekomen. Je mag hier maar 40 km/hr rijden en onderweg komen we nog een politiecontrole tegen. Gelukkig rijd ik achter een ander voertuig en heb ik weinig keuze dan ook 40 of 41 km per uur te rijden.

We rijden Kruger park buiten en rijden richting Hoedspruit. Aan de kant, politiecontrole. Het moest er van komen. De politieman is heel vriendelijk. We kunnen er bij ons misschien nog een voorbeeld aan nemen. Of sommigen toch. Hij vraagt geen papieren, hij wil gewoon een babbeltje doen. Het is zonnig en warm en zo moet dat eigenlijk wel tof zijn van controle te doen. We mogen verder rijden richting Hoedspruit en zo verder richting Blyde River canyon.

Voor we de canyon naderen passeren we langs enkele kraampjes langs de weg waar ze allerlei Afrikaanse goederen verkopen (beeldjes, maskers, zichzelf)… Wij kopen twee maskers en Frans en Chantal kopen de big five. Allez…de houten beeldjes toch. Op den duur worden de meisjes echt wel opdringerig en zijn we het beu. En als je niet meer wil kopen, beginnen ze in hun eigen taal dingen naar je te roepen. Ik zou het ervan krijgen en roep dat ze Engels moeten praten en dat ze dankbaar moeten zijn dat we al wat spulletjes gekocht hebben. Uiteindelijk vragen ze nog chips en aardappelen en andere eetbare goederen. We zeggen dat al ons eten en al ons geld op is. En dat is ook zo. We moeten straks stoppen aan de bancontact.

Een rit van 22 km door de derde grootste canyon ter wereld. De grootste is de Grand Canyon, de tweede grootste ken ik niet. Misschien diene in het Zuiden van Frankrijk. We stoppen op verschillende uitkijkpunten en het is echt wel de moeite waard. Op zeker ogenblik vragen ze weer eens twaalf euro om iets te gaan bekijken doch wij zijn dat betalen voor alles en nog wat zoooo beu dat we besluiten van verder te rijden richting Graskop en uiteindelijk Pelgrims nest.

Graskop is echt wel een vuile stad. Hier ligt gewoon al het vuil op de straat. Volgens trotter hebben ze hier de beste pannenkoeken van het hele land dus besluiten we van even te stoppen. We nemen allemaal een pannenkoek. Best lekker maar onvergetelijk? Ik denk dat ze bij ons even of zelfs betere pannenkoeken maken! Chantal vraagt om daarna nog even in de Spar te stoppen. Later blijkt dat ze twee flessen champagne gekocht heeft welke we natuurlijk vanavond nog gaan kraken. Wij staan buiten te kijken naar een man welke voor een autobus staat. Het is een bus van de Zuid afrikaanse voetbalbond welke promotie maakt voor het wereldkampioenschap binnenkort. De mensen zijn superenthousiast en sommigen lopen met het speciale muziekinstrument rond (dat instrument dat vele mensen op hun zenuwen werkt…ik ken denaam niet meer). Ik wil zo’n instrument voor thuis en biedt 30 rand aan een jongeman. Deze geeft het instrument maar al te graag aan mij en de jongeren zijn zo blij met de 30 Rand. Ik probeer er geluid uit te krijgen doch het lukt niet. Wacht…daar staat een politiecombi. Ik vraag de politie-agente om er voor mij op te blazen. Ze blaast met volle borst op het muziekinstrument. Ongelooflijk hé. Stel je dat bij ons eens voor.

Daarna rijden we door richting Pelgrims rest. Onderweg zien we drie kraampjes waar mannen houten spulletjes verkopen. Frans koopt zich twee kippen. Iets waar hij in St Lucia al over zaagt! Allez..zaagt…babbelt.

De lodge ligt in de bergen maar ligt echt wel ver uit het centrum. Mooi maar misschien het geld niet waard. We chechken in en gaan naar de lodge. We doen de schuifdeur open en ik leg op de tafel de twee paspoorten, de autosleutels, een muntbolletje en mijn portefeuille. We gaan terug naar buiten om de rugzakken uit de koffer te halen.

Aan de voorkant van de lodge heb je door een venster zicht op de woning. Ik kijk naar binnen en zie een blouaap in de woning zitten. Ik geloof mijn ogen niet, hij zit naast de autosleutels ed. Dit kun je niet menen…stel je voor dat die aap ervandoor is met met de autosleutels of portefeuille. Ik loop zo snel ik kan naar achter en de aap loopt naar buiten. Ik loop binnen en stel vast het muntbolletje weg is. Oef…geluk gehad.

De avond brengen we door in het restaurant. Chantal had twee flesjes champagne gekocht in de spar en die worden gekraakt. In het restaurant nog twee flessen wijn en drie pintjes. Morgen de laatste dag..naar huis…allez…da denken we toch…we hebben in geen weken het nieuws nog gehoord.

Woensdag 14 april 2010

Links horen we het gegrom van een beest. De ranger vraagt aan de groep van acht welk beest het zou kunnen zijn. Het is een leeuw zegt de ranger. Op ongeveer 5 km van ons denkt hij. Hij deelt ons mee dat leeuwen zich heel snel verplaatsen en dat we toch aandachtig moeten blijven. Yeaah right.

Om kwart na vijf deze ochtend waren we met twee rangers vertrokken voor een wandeling van drie uur door een stukje van het Kruger woud in de buurt van het Olifantspark. Het olifantspark ligt boven de rivier Olifants en daarom deze naam. Of het veel met olifanten te maken heeft, betwijfel ik want veel olifanten zijn we in de stukje Kruger nog niet tegengekomen in tegenstelling tot de vele andere dieren die we hier wel al gezien hebben.

We wandelen verder het woud in. Ik weet niet of woud een correct woord is want eigenlijk is het vooral lage begroeing met af en toe een struik of een boom. In de verte zien we een impala. Tja, het went toch heel snel eigenlijk. Impala’s hebben we al met duizenden gezien (er leven er 150000 in het hele park en zijn een lekker goedje voor leeuwen en hyena’s). We wandelen verder en horen in de verte voor ons nog eens gegrom. Het is het geschreeuw van een buffel. Eén van de big five. De big five gaat niet om de grootte van de beesten maar gaat over de jacht. De neushoorn, de buffel, de leeuw, de tijger en de olifant leg je enkel maar om als je in het hoofd de hersenen raakt. Als je bvb het hart van een leeuw raakt, leeft hij nog negentig seconden. Krijg nog maar eens leeuw achter je als je hem in het hart geraakt hebt. Loop nog maar eens negentig seconden voor je leven. We wandelen verder en zien in de verte een buffel. Normaal gezien leven buffels altijd in kudde maar deze staat heel alleen te grazen. Volgens de ranger hoort en ziet hij ons afkomen doch zal hij normaal gezien niks doen. Normaal gezien want bij beesten weet je nooit. We kunnen tot op vijftig meter naderen van de buffel en verder mogen we logischerwijze niet gaan. De ranger deelt ons mee dat de buffel waarschijnlijk heel de nacht is opgejaagd geweest door leeuwen en dat hij daardoor zijn kudde is kwijtgeraakt. Plots zien we in de verte twee leeuwen lopen. Volgens de ranger twee vrouwelijke exemplaren. Ze lopen weg van ons en we zullen ze van heel de trip niet meer te zien krijgen. Een half uurtje later zien we een hele kudde buffels. Zeker wel 30 buffels. Ongelooflijk en onwaarschijnlijk. Er was ons gisteren nog verteld geweest dat buffels en tijgers het moeilijkste te zien zijn en we zien nu een kudde van wel zeker 30 beesten. Ze stoppen met grazen en kijken naar ons. We moeten stilblijven want een kudde is steeds sterker en zekerder dan één beest alleen. We wandelen verder en verder in het woud ziet de ranger hoe een aantal vogels boven een plekje lawaai aan het maken is. We wandelen in de richting van het geluid van de vogels en zien in de verte een neushoorn. Een witte neushoorn, zwaarder als de zwarte neushoorn en anders gevormd, ook zwaarder als de zwarte neushoorn. We kunnen echt kortbij komen (vijftig meter ofzo). Dan heeft de neushoorn ons gezien en blijft alsof het een standbeeld was naar ons kijken. De eerste ranger zegt dat we heel stilletjes de tweede ranger moeten volgen en hijzelf blijft achteraan. Ik zie hoe hij zijn wapen neemt uit voorzorg. De neushoorn heeft geen zin in een hapje en laat ons gaan. Ik kan je verzekeren dat het laatste anderhalf uur mijn hart sneller heeft geslagen dan normaal. We hebben kennis gemaakt met leeuwen, impala’s, een neushoorn en buffels. De wandeling was de moeite waard. Wat zal de wandeling deze namiddag brengen?

De namiddagwandeling is totaal niet te vergelijken met de ochtendwandeling. We stoppen aan de rivier en maken een wandeling aan de oevers van de rivier. We zullen de zon binnen enkele uren langzaam zien verdwijnen achter de bomen. Op dat moment zal het bij jullie in europa stilletjesaan dag worden en maken wij ons op voor de voorlaatste avond in Afrika. Op de rivier zien we verschilllende nijlpaarden en als je soms achter enkele struiken de rivier niet meer ziet, hoor je de nijlpaarden nog steeds. Ze maken best wel veel lawaai. De rangers zijn er heel gerust in. De nijlpaarden komen overdag het water niet uit. Ze verbranden heel snel en verliezen veel vocht. Nijlpaarden kunnen echt niet tegen de zon.

’s Avonds wordt een laatste keer gebraaid. Kolen en hout op het vuur en laat de kip en de bok maar zachtjes garen. Smakelijk.

Dinsdag 13 april 2010

Om kwart na vijf staan we paraat voor een ochtendwandeling in de bossen rond Skukuza. De twee gidsen van gisterennamiddag zijn opnieuw van de partij en we maken kennis met vier nieuwe mensen. Een brit welke denkt dat Engeland wereldkampioen wordt, een Zuid afrikaanse welke zwanger is en twee Duitsers waar we niks van weten behalve dat ze wereldoorlog 1 en 2 verloren hebben (als we niet met voetbal kunnen winnen dan maar met iets anders). Ik heb het misschien al eens in de blog vermeld maar ik heb nog nooit mensen geweten die zo uitkijken naar het wk voetbal als de Zuid-Afrikanen. Nu, het kan hun land een enorme boost geven. Het is te hopen want het is zo’n mooi land met zo’n geweldige mensen. Alleen spijtig dat hier alles zo duur is en dit terwijl de gewone werkende (zwarte) Afrikaan een hongerloon heeft. Soit, genoeg !

We verlaten met de open jeep het skukuza camp en moeten veertig minuten rijden naar het begin van de wandeling. We zijn een tiental minuten onderweg en op de baan lopen twee leeuwen. Ongelooflijk. We zitten aan vier van de big five. De luipaard zal waarschijnlijk een ander verhaal worden. De twee leeuwen verdwijnen heel snel tussen de struiken maar we hebben ze toch gezien. Onderweg naar het begin van de wandeltocht zien we nog giraffen en andere dieren. Op de wandeling van toch wel drie uur hebben we geen geluk. We zien geen enkel, maar dan ook geen enkel dier. Tja…da zijn safaritochten he.

Na de wandeling ontbijten we aan ons hutje met zicht op de rivier en verlaten we skukuza (met pijn in het hart). We rijden naar het Olifantskamp waar we opnieuw twee nachten zullen blijven. Onderweg moeten we over de Rivier (de sabie denk ik maar dit moet ik verifieren). Van op de brug zien we in het water een nijlpaard liggen. Super. Tien meter verder liggen twee krokodillen te rusten in het zonnetje en dit met hun bek open. Nog eens super. En op het einde van de brug zijn zeker twintig blouapen aan het spelen op de rotsen en de bomen. Driemaal super op honderd meter. De rit naar Olifants is zwaar. Je mag hier maar 50 rijden en het traject bedraagt 150 km! In de loop van de namiddag arriveren we en we hebben nog een uurtje tijd voor de zonsondergang rit. Het laatste stukje voor we het kamp arriveren is zo mooi!! Je stijgt en stijgt en rechts beneden zie je de olifantsriver schijnen in de zon. Ons hutje is maar basic maar het zicht op dezelfde rivier maakt heel veel goed. Wanneer ik dit schrijf zie ik rechts de rivier liggen en hoor ik het water stromen. En echt waar, af en toe hoor je een nijlpaard grommen. Je ziet ze niet, je hoort ze wel en je weet verdomd goed dat ze er zijn! Nijlpaarden zijn trouwens het gevaarlijkste dier ter wereld voor de mens. Wereldwijd hebben zij de laatste 350 jaar reeds het meeste mensen gedood.

Om half vijf vertrekken we een open jeep voor avondrit van drie uurtjes. In het begin zien we rooibokken, één springbok (heel lekker trouwens…erg he), een waterbok, giraffen, een olifant, zebra’s, …., We mogen de rivier niet overrijden omdat het water over de weg stroomt doch met een 4x4 rijden we er toch maar schoontjes door. We zien op drie meter van ons hoe een nijlpaard zijn imposante bek opentrekt. We hebben hier al zoveel gezien. Het wordt donker en er wordt ons meegedeeld hoe we de zoeklampen moeten gebruiken. Ik zit naast een zoeklamp maar heb totaal geen zin om anderhalf uur met die zoeklamp achter beesten te zoeken. Tja…je zit ernaast en je hebt geen keuze hé. Ik zal er het beste van maken. Frans en chantal lachen mij uit en ik kan het hen niet kwalijk nemen. Opeens zien we voor ons vier leeuwen. Eén ongelooflijke kolos van een beest en drie kleinere vrouwelijke leeuwen die circuleren rond de grote leeuw. Het zal wel iets betekenen maar ik weet niet wat. De leeuwen laten zich fotograferen langs alle kanten en het is fantastisch. We zitten aan zes stuks en ik had eigenlijk schrik dat we de leeuw niet zouden te zien krijgen. Het zijn werkelijk ongelooflijk imposante beesten. Mij krijg je nooit meer naar een dierentuin! Daarna zien we nog een familie hyena’s waarvan de jongste een week geleden geboren is. Je ziet hoe de moeder het kleintje met zich meedraagt. Iedereen is er werkelijk stil van. We rijden terug in de richting van de brug. De woorden van Steve (de dronken kapitein) in gedachte denk ik aan de nijlpaarden die tevoorschijn komen bij het verdwijnen van de zon achter de horizon. Ik heb de zoeklamp vast en zie een nijlpaard. Allez, het achterste toch. Zo hard ik kan roep ik de ranger om te stoppen. Ik schijn met de lamp op de hippo (nijlpaard). Hij is er niet blij mee en loopt weg. Miljaar…zo’n logge beesten en toch zo snel kunnen lopen.

Dit scenario herhaalt zich nog vier of vijf keer maar toch denk ik dat we enkele mooie foto’s hebben van de nijlpaarden. We rijden terug richting brug en zien op de brug een uil zitten. Zo groot, zo aandachtig. Hij vliegt weg. Gelukkig gewoon naar de andere kant van de brug. Hij is in een goede bui, we mogen korter bij komen, we mogen foto’s nemen. Tot de uil het genoeg vindt en wegvliegt. Op de brug vliegen honderden en honderden vleermuizen rond. Vleermuizen kun je goed herkennen aan het lawaai dat ze met zich meebrengen. De tocht is gedaan en ik ben blij dat ik de zoeklamp mocht bedienen. Ik was zelden zo geconcentreerd als de laatste uren. Ik ben ontgoocheld als we binnen rijden want een zoektocht naar dieren in het wild is toch iets dat je moeilijk in enkele woorden kunt neerschrijven.

We eten in het restaurant van het kamp. Het eten is verschrikkelijk, ik heb deze reis nog niet zo slecht gegeten als vandaag. Maar toch zal deze dag in ons geheugen gaan als een dag die we nooit maar dan ook nooit zullen vergeten. Daarvoor was hij veel te mooi. Met dank aan al de dieren van Kruger.

Maandag 12 april 2010

Betaald hebben voor een ochtendrit maar er wegens vermoeidheid niet uitkunnen! We hebben gisteren door Swaziland gereden en tegen dat we Krugerpark binnenrijden is het half vijf. Blijkt dat we om kwart voor vijf nog een avondrit gepland hebben. Na het betalen van de inkom (250 euro voor vier personen wat eigenlijk schandalig is) maken we ons klaar voor de avondrit. We zijn eigenlijk alle vier te moe om te genieten en dus moeten we toegeven dat het vooral een lange rit geworden is. We zijn blij als de avonddrive om acht uur is afgelopen en we nog naar het restaurant moeten crossen om iets te eten.

Dus deze ochtend konden we gewoon ons bed niet uit. Ikzelf ben om half zeven wakker en zie hoe we aan de rivier slapen. Wegens te donker hadden we dit gisterenavond gewoon niet kunnen zien. De zon zoekt zich een weg door de wolken en boven de rivier geeft dit toch wel een mooi beeld. Ik heb nu al spijt dat we morgen dit mooie plekje zullen moeten verlaten (we blijven nog in Kruger park doch gaan naar een ander plaatsje).

Chris is spoedig na mij wakker maar de buren hebben tot negen uur nodig om uit hun bed te geraken. De buren zijn natuurlijk niet meer van de jongste en hebben al wat meer tijd nodig. Na de lange rit van gisteren besluiten zij om het vandaag wat kalmer aan te doen. Chris en ik vertrekken om half tien voor een rit van vijf en half uur. Het is een fantistische rit door het noorden van Kruger. Je moet dit meegemaakt hebben. We rijden van Skukuza naar Lower Sabie en zien olifanten en giraffen en aardvarkens. Onderweg komen we mensen tegen welke ons vertellen dat we over de brug over Sabie moeten rijden en dat iets verder in het gras verschillende leeuwen liggen te rusten. Wat denk je…dat zijn wel leeuwen hé…vollen bak (allez…40 per uur want harder gaat nie als je geen platten tuub wil…da zijn hier geen asfalten wegen hé) naar da aangewezen wegske…de leeuwen natuurlijk niet meer te zien.

We rijden verder en zien hoe twee aardvarkens pas uit een plas water komen, we zien hoe twee mannelijke rooibokken vechten om de macht (vermoedelijk), we zien hoe een reuzereiger aan de waterkant zit te wachten tot het hoofdgerecht wordt geserveerd, we zien hoe twee kaapse bobbejaan apen rustig op de brug zitten te kakken, we zien het achterste van een buffel, we zien in de verte twee zeekoeien, we zien koedoes, een swartkwasmuishond, we zien hoe tientallen blouapen in het veld heen en weer rennen, we zien bosveldfazanten , we zien de geelbektroupant, de gewone troupant, …, noem maar op…het is een schitterende rit…die vijf uur en half zijn zo gepasseerd…we hebben broodjes meegenomen en voor een horde rooibokken eten we op ons gemak de broodjes op.

Om half vier halen vertrekken we met twee rangers naar een stukje kruger woud voor een wandeling van twee uur. Al heel snel zien we een tiental neushoorns welke rustig staan te grazen. Iets later zien we in de verte twee wilde honden….ze lijken op hyena’s doch zijn veel groter. Daarna zien we eigenlijk een hele tijd niks meer buiten enkele grote spinnen waarvan ik me afvraag of ze giftig zijn of niet. Op zeker ogenblik klimmen we via een aantal rotsblokken omhoog en staan we precies op het dak van de krugerpark. Je ziet in alle windrichtingen alleen maar bos. Het is een zeer mooie dag. De zon maakt overuren en het is best wel warm aan Frans zijn tshirt te zien. We krijgen geen dieren meer te zien maar je weet dat je hier niet rondloopt in de Beekse Bergen maar gewoon het besef dat je hebt rondgelopen op een plaats waar eigenlijk dieren de baas zijn, heeft wel iets.

Ik vraag me af of iedereen een dubbelganger heeft in de wereld. De twee rangers zijn precies Peter van den Begin en Stany Crets. Echt niet te schatten. De gelijkenis is treffend. Na gisteren de lokale zwarte Melissa gezien te hebben komen we vandaag Crets en Van den Begin tegen.

Gezien we een droge en zachte avond hebben, steken we de barbecue aan. Het is misschien wel de laatste keer dat we dat kunnen gezien de herfst hier toch wel goed zijn intrede gedaan heeft. De kip en de ribbekes worden gesmaakt. Omstreeks negen uur kruipt iedereen zijn bedje in want morgen om vijf uur worden we verwacht aan de ingang voor de wandeling bij zonsopgang. Tot nu toe hebben we drie van de big five gezien. Hopelijk krijgen we de kans nog om de luipaard en de leeuw te zien. Al begrijpen we maar al te goed dat we daar een beetje geluk voor gaan moeten hebben.

Zondag 11 april 2010

Vandaag rijden we via Swaziland naar Kruger park. Wat een belevenis. De zon is terug tevoorschijn gekomen. Gisteren had het een godganse dag geregend en Chris en ik hadden ons toch een beetje verveeld. Veel valt er in dit dorp niet te beleven als het slecht weer is. Chantal en Frans waren er alleen op uitgetrokken en hadden best wel een leuke dag gehad.

We verlaten St Lucia en moeten de grens met Swaziland over. Wat een belevenis. Kapotte asfalten weggetjes. Een slagboom die naar beneden is. Langs de kant op een stoeletje twee zwarten die je niet begrijpt maar die wel stinken naar de drank. Correctie…langs de kant van Zuid Afrika valt alles wel mee…een stempel om het land te verlaten…je aanbieden langs de kant van Swaziland en dan vaststellen dat die mannen van ’s morgens vroeg al zat zijn. Na anderhalf uur ofzo zijn we eindelijk de grens over. Dan moet je weten dat je gewoon door Swaziland rijdt omdat het de korste weg naar Kruger park is. Twee uur later sta je opnieuw aan een grensovergang maar hier verloopt het vlotter.

We komen pas in Kruger toe omstreeks half vijf en om vijf uur is er reeds een avondrit voorzien. Iedereen is gewoon te moe en de rit is eigenlijk behoorlijk saai. Tja…je kunt dieren niet verplichten van te voorschijn te komen hé.

Vrijdag 9 april 2010

Chantal verjaart vandaag! Na het ontbijt verlaten we Drakensbergen – Winterton. Chris en ik hebben het gevoel dat je hier iets langer zou kunnen blijven dan drie dagen en zeggen dat we hier zeker nog willen terugkomen. Hier kun je dagen en dagenlang rondwandelen en je nog niet vervelen. Hier kom je op elke wandeling zoveel (kleine) dieren tegen dat je hier eigenlijk niet wegwil.

We zijn om acht uur reeds weg omdat we naar St Lucia moeten en dit toch ongeveer vijf uur rijden is. Het is schitterend weer en de rit verloopt vlot. Rond één uur in de namiddag staan we in St Lucia. Onderweg hebben we langs de lokale snelweg (jaja) een tros bananen en een zestal ananassen gekocht voor in totaal 3 euro. Tja…het groeit hier gewoon in het wild en de kinderen plukken ze van de bomen. Maar we moeten allemaal toegeven dat het veel beter smaakt als één of ander chiquita banaan. De banaan heeft een heel intense, overweldigende, zoete smaak en is op het randje van rijp. Nog één dag laten liggen en je kunt er je boterham mee smeren.

In St Lucia is het meer dan 30 graden en we komen toe aan de Amazulu Lodge. Ja jongens…dit hadden we niet verwacht. Zo’n schoon hotel. Afrikaanse kamers gemaakt van hout en riet, grijze en beige kleuren, ….. ik ben niet zo sterk in het beschrijven van die dingen maar het is echt wel smaakvol. Iedereen vindt dit het mooiste hotel tot nu toe en ik kan niet geloven dat dit nog verbeterd kan worden.

In de namiddag vernemen we bij het lokaal informatiekantoor dat er morgen geen boten uitvaren (Frans had graag gaan diepzee vissen morgen) omwillen een cycloon die zal passeren in de loop van het weekend en veel wind en regen met zich zal meebrengen). En als we de hippo en crocodile tour willen meedoen dat we dit dan beter vandaag als morgen meedoen wegens het slechte weer. En zo worden we om vier uur verwacht aan de kade voor één of andere boot. Ondertussen maken we nog kennis met blouaapjes.

De boot vertrekt en we maken kennis met Steve, onze kapitein voorde komende twee uur. Hij doet ons denken aan Crocodile dundee. Niet te doen. Ge verstaat er geen botten van. Volgens ons heeft hij echt wel diep in het glas gekeken. Wat we wel begrijpen is dat hij zegt dat nijlpaarden zoals studenten zijn. Overdag liggen zen in hun bed (in dit geval het water) en als het donker wordt komen ze buiten om te eten en te drinken. Hehe

Steve is eigenlijk geen geweldige kapitein. In onze buurt varen nog twee boten en van deze zien we dat ze echt kort in de buurt van de nijlpaarden varen. Steve blijft uit de buurt van de nijlpaarden . Heeft hij schrik dat hij er twee ziet in plaats van één en dat hij eentje zou aanvaren. We hebben nooit goed begrepen waarom hij niet dichter bij de beesten vaarde. Uiteindelijk zijn we blij dat we het gedaan hebben want we hebben toch een paar grote nijlpaarden gezien. Het enige dat we bijleren is dat dieren blijkbaar nooit spelen. Mensen spelen met dieren. Dieren vechten met elkaar voor de macht. Als we steve dundee toch goed verstaan hebben in ieder geval. De boottocht is de moeite waard en juist voor het donker worden, meert de boot terug aan de kade.

Frans heeft in de namiddag kennis gemaakt met de eigenaar van een klein restaurantje en wil daar iets gaan eten. Wij vragen hem een flesje rode wijn doch er is geen rode wijn. Hij vraagt of het goed is hij in de liquor store een flesje mag gaan halen en dat hij deze op tafel mag plaatsen. Hij zal er ons geen extra geld voor aanrekenen. Waar kom je dat nog tegen? Chris eet een hamburger en de rest neemt een curry met lamsvlees of met ossestaart. Iedereen is tevreden van het eten doch de dag erna zal blijken dat niemand nog wil teruggaan (het eten werd in den donkere geserveerd en niemand had het eten kunnen zien – ik had foto’s genomen met flash en de dag erna laten zien – niemand wilde nog teruggaan). De baas weet ondertussen dat Chantal verjaart en laat het personeel in het Engels en in de Zulu taal gelukkige verjaardag zingen.

De avond gaat heel snel voorbij en na een glaasje op het terras gaan we moe maar voldaan slapen.