Ik heb een Marokaanse vriendin, Rania, die onlangs gescheiden is van haar man. Ze zijn nog geen jaar getrouwd en hebben samen een kindje. Rania woont al haar hele leven in Antwerpen, evenals haar familie. Ze spreekt perfect Nederlands en voed haar kind ook in deze taal op. Nu vroeg ik haar, hoe haar familie reageerde op dit nieuws. Haar antwoordt was simpel 'zo lang ik gelukkig ben, zijn zij dat ook' Haar man heeft meer moeite om de situatie los te laten. Hij steekt het kind op tegen haar en verprutst zijn waarden en normen om haar te van slag te brengen. Rania heeft hierover een zeer open houding: 'Ik heb mijn trouw gehad en ik zou het zo weer opnieuw doen. Wat gepasseerd is, is gedaan en je kan er maar van beter van genoten hebben. Ander en beter.'
Ik hou hier vooral van de open mentaliteit die Rania heeft. Ze staat met een open houding in het leven en geniet van alles wat ze heeft. Dit is iets waar iedereen, maakt niet uit welke origine zou van moeten opsteken. Als werkende vrouw probeert ze haar kind zo een normaal mogelijke opvoeding te geven, met Belgische waarden en normen, gecombineerd met die van haar eigen origine.
