Dag 15 : Castrojeriz-Fromista : 36114 st 23 km alweer volle zon
Ola, hier zijn we terug ¡ Aangekomen om 14u45 in Fromista : deze stad wordt beschouwd als het midden tussen start en eindstreep van de camino francès. Pelgrims die de route willen opsplitsen in twee delen ( in 2 verschillende jaren bijvoorbeeld ) stappen van St. Jean-Pied-de-Port naar Fromista en vervolgens van Fromista naar Santiago de Compostela. In kilometertelling klopt dit niet echt dat we nu halverwege zijn ¡ Volgens "Michelin" hebben we ( zonder ommetjes ) 354,5 km gestapt en wacht er ons nog een 421,5 km ¡ In een kilometertje min of meer steekt het niet voor ons, hoor ¡¡¡ Gisteravond in de warme avondgloed op een schitterend terras samen met een Iers meisje, een Duitse kinderverzorger en een Nederlandse schrijver : een ideale mix voor een wijs gesprek en een samen genieten van de heerlijke maaltijd. De auteur is een echte talenvirtuoos, nog nooit zagen we iemand zo soepel overschakelen van Spaans naar Duits, vervolgens in t Engels en af te ronden in het Nederlands .... Een plezier om dit te aanhoren ¡ De gespreksonderwerpen gingen natuurlijk over "taal" en "taalrijkdom" ... Van onze "slaapbaas" ( = albergueverantwoordelijke ) MOCHTEN we niet vroeger opstaan dan 7u .... hij zou ons persoonlijk komen wekken ... en MOESTEN eerst een kopje koffie drinken .... Elke pelgrim voerde uit wat hem of haar gevraagd werd .... we hadden geen andere keuze ¡ Met een hemels zacht gezang ontwaakten we deze morgen ... zalig ... ¡ De Devliegerpostduif was juist geland recht in het bed van Gerda ... Onze versgewassen kledij deftig uitgewreven, opgerold en opgeborgen ( strijken ... hoe gaat dat alweer ??? ) en "go go for it ¡"... Het ministadje rustig verlaten in een ochtendlijke friste ( zelfs heel fris en zwaarbewolkt ), een steile klim en een schitterend panorama als beloning ... en een beetje vlak doorgaan ... en daar komt het volgende obstakel ... een afdaling van 18 procent ... maar eerst zo'n fantastisch uitzicht dat ik er zo graag een 180 gradenfoto zou kunnen van maken hebben .... Voorzichtig zakken en verdergaan door de Spaanse schuren ... met in onze rugkant alweer een ochtendzon die elk wolkje oploste. De pelgrims zagen we in de verte samenhokken op een platanenterras met stenen tafels en zitbanken ... tussen de velden ... 2 "snuggere" oudere mannen stelden er een standje op met fruit en drank ... slim gezien ¡¡¡ We bestelden ons water, koffie, bananen, appel en sinaasappel ... maar kregen geen rekening ... alles was "donativo" ( je geeft wat je wil ) .... zo'n chique gebaar ¡¡¡ Dat was genieten op moederdagmorgen ¡ Ondertussen kwamen de moedertjesstappertjesdag-smsjes talrijk binnen ... deugddoend ¡ Tempostappend tussen de vele korenvelden bemerkten we een opvallende gele lap grond ... geschoren koren ... dat kan toch nog niet in dit seizoen ... nee, hoor, het was een braakliggend stuk met een geel aardekleur ¡ Van Gogh kon het niet mooier dromen ¡ Juist voor het dorpje Itero de la Vega dook het zoveelste "Ermita" (=kapel) op ... de lakens aan de waslijn in een tof tuintje ... de deur stond open ... even een babbeltje gemaakt met de Italiaanse vrijwilligersploeg ... en inkijkje gedaan ¡¡¡¡ In deze zo sfeervolle kapel stond een lange eettafel, een 4-tal stapelbedden, een meditatiehoekje, een stevig stenen beeld van onze "maat" ( H.Jacobus natuurlijk ¡ ) ..... hier hadden wij ook zo graag eens kunnen verblijven ... volgende keer misschien ...¡¡? Opnieuw aan een nieuwe provinciegrens ... wat gaat dat hier vlug ... van "provincia Burgos" naar "Palencia". Eventjes een kiekje van de mooie dorpskerk, een blik op de vele jagende zwaluwen en were weg. Links loerend, rechts observerend ... alweer zo n schitterende landschappen ... we telden de windmolens die we in één oogopslag voor ons zagen .... 176 ¡¡¡ Een afgelegen hoopje kleine huizen, geen kerk ... dus geen dorp, trok onze aandacht ... we dachten aan een tijdelijke verblijfplaatsen voor landarbeiders ...??? We weten het niet ... Wist je dat afbraakwerken in Spanje kosteloos zijn ... men laat alles instuiken door de tand des tijds, regen en wind ... hier heeft men tijd ... het oogt echt verschrikkelijk ... blijkbaar hun zorg niet ¡ Langs die ellenlange wandelpaden zie je prachtige groene bermen met korenbloemen, klaprozen, veel herderstasjes, smeerwortels, ... maar geen bomen of struiken ... Alhoewel de vele pelgrims die af en toe wel eens nodig hebben ... ¡ We zagen hier al kontjes van verschillende kleuren, maten en gewichten ¡ Ons Vinktse tante zou zeggen :" t is toch moa een blote poepe, hé ??¡ " Just ... Dan is het ook eens aan onze beurt ... je staat op een top en ziet stappende pelgrims ver achter je ... ja, 't is 't moment .. enkel nog een vlugge fietser nadert .. ¡ Stopt deze zeventiger niet op die top ... lacht ons vriendelijk toe ... vertelt over het weer of was het over de voetbalresultaten van gisteren ... we weten het niet ... maar 't werd dringend voor ons ¡¡¡ Toen de kust echt veilig was doken we de boomloze bosjes in ¡ Ongeveer de helft van de korenvelden zijn voorzien van een bevloeiingssysteem : ofwel superlange sproeiarmen ofwel in de grond verwerkte watersystemen of een mini-aquaductleiding zoals ze bij de wijngaarden in de Rioja gebruiken. We wandelden zelfs over een compleet nieuw met betonnen bedding voorzien kanaal ... Vanaf de eerste dagen maakten we er een spelletje van om het aantal bruggen te tellen ... we hadden beter het aantal oude hospitaalruïnes of gerenoveerde hospitaalgebouwen geteld ... deze weg moet een waar slagveld geweest zijn in vroegere tijden, dat kan niet anders ¡¡¡ Bij het buitenkomen van Burgos bezochten we een supervoorbeeld van restauratie ... hospitaal del Rey, een groots historisch gebouw, is volledig aangepast als campus rechten voor universiteit van Burgos ¡¡¡ Wat zouden wij hier ook graag les krijgen of geven ... ¡ Alhoewel we zijn echt gelukkig en tevreden met onze gerestaureerde loft-containerklassen met ingebouwde keuken op Deinze/Kouter .... nee, we gaan nog niet verhuizen ¡ Boadilla del Camino ligt zalig op zijn zondags te rusten ... aan beide kanten van de ingangsweg "palomar-gebouwen" ( duiventillen ) van de allergrootste maat. Bij de plaatselijke albergue/eethuis raakten we aan de praat met een stokoud Duits vrouwtje, een weduwe. Ze stapte 7 x de camino ... maar kon dit absoluut niet meer aan ... en liet zich elke dag met een taxi van de ene plaats naar de andere brengen .... dan kan ik nog eens de caminosfeer in me opnemen, vertelde ze heel fier ¡ Van een gezellige albergue gesproken met een creatieve tuin ... dit was er zo een ... maar nee ... we wilden naar de psychologische helft van de camino ¡ Langs het rustige natuurgebied van het "canal de Castillo" stapten we vele kilometers verder ... tot aan het oude sas. Hoera, Fromista, here we are ¡¡¡ Slaapwel ¡
Dag 14 : Tardajos-Castrojeriz 44456 st. 28,8 km volle zon 30 gr
Enkele maanden geleden stapte ik met rugzak langs de Leie naar school. Er passeerde een vriendelijke man, maakte een ommezwaai met zijn fiets en vroeg " Ge gaat gij "altemets" nie naar Compostela ?" Ik antwoordde " Toet, toet, ... we hopen dat althans ...". Hij fietste naast me mee, vertelde heel enthousiast over zijn camino, gaf vele tips, ... Hij vertelde dat hij een heel gelukkig leven heeft gehad ... maar zijn allermooiste weken waren zijn caminoweken, samen met een "maat" .... ssst, zijn vrouwe mocht dat wel niet horen ....¡¡¡¡ Hij zei "Hou jullie vooral de eerste week aan de klassieke afstanden .... spaar jullie ... daarna doe je wat je wil " .... en dat deden we ¡ Toen ik aan mijn school aankwam, zei hij, "k ben zo sjaloes, echt sjaloes op jullie .... "buen camino" ¡" en weg was hij ¡¡¡ Lieve Deinse mijnheer, wij begrijpen je zo goed ¡¡¡¡ Deze nacht in een kamer met 4 geslapen, met een Spaanse mevrouw en een oudere Spaanse heer. Naar het schijnt was er veel lawaai op de badkamer .... gelukkig niks van gehoord ... mijn eerste volle nacht slaap ¡ Nu volgt een taaldictee ... ik voer enkel uit wat me gevraagd wordt ... luister naar de zin, zeg even na en probeer alles foutloos door te geven ¡ Kinderen Ghysel, hier volgt een beschrijving van de achterkant van jullie mama : schoenen, kleur niet te herkennen, klein stukje wandelkous, verticale stukjes bruingekleurde kuiten afgewisseld met blekere versie, grijze stoffige driekwart broek, stukje blauwe t-shirt, zware rugzak met daaraan witte plastiekzak met chorizo ( no picante ) en daarboven de schelp. Van de voorzijde nog geen details ¡¡¡¡ Misschien volgen die ooit. Einde. Deze morgen om 6u30 vertrokken we met ons allerlaatste propere kledij aan en een driekwart short om onze te snel gebruinde kuiten te beschermen. Een gratis ochtendconcert van de vele vogeltjes was goed meegenomen . De klokkengeluid van het eerste dorp klonk juist zoals het vroegere schouwuurwerk bij ons thuis, wij zaten zo graag als klein kind naar die kloppende hamertjes aan de binnenzijde te loeren. Pure nostalgie ¡ Om 7u10 zwaaide de "Guardia Civil" ons een vriendelijke groet toe terwijl ze supertraag op de camino reden ... om ons een stofontbijt te besparen ??? Heel lief ¡ Regelmatig draaiden we ons in de 4 windrichtingen om zeker alles gezien te hebben, achter ons, zagen we de flikkerende lichtjes van het vliegveld van Burgos. We gaan steeds rechtdoor, eventueel met ommetjes, geen enkele stap acheruit, no way .... totdat we onze plastiekzak met de lekkere worst een 100 meter achter ons op de grond zagen liggen. Allee nog een zondeke erbij op het bord ¡ Volgens nonkel J. zijn wij aan een boetetocht bezig ... wij zien dat wel anders, maar kom ¡ Als we al onze hoofdzonden en de dagelijkse zondekes op een bord zouden noteren .... dan veegden we de hoofdreeks al weg na de koninginnerit .... en nu na elke zweetpartij de "gewoontjes" .... We zien er ons doen aan ¡¡¡ Vandaag stapten we voor een week lang door de "Meseta" ( hoogvlakte ), dit stuk wordt zowel in infoboeken als dagboeken omschreven als "saai" .... misschien is dat morgen wel zo maar zeker niet vandaag ¡ We stapten door de ellenlange groene korenvelden in een lichtglooiend landschap, de Spaanse graanschuren ¡ Enkel een witte rotslaag aan de toppen en de bijna witte caminoweg breken deze groene tapijten ... Denk je dat we daarom minder foto s maken ... nee, hoor ¡ We zagen niet veel caminostappers ... maar wel zoveel meer caminofietsers ... er raasde eentje voorbij met "Buen camino señoritas" ... (=juffrouwen) ... Gerda onmiddellijk " Amai die zou ons eens 's morgens moeten zien ¡¡¡" In Hornillos del Camino aangekomen ... op zoek naar een lekker kopje koffie ... lap, de bar nog toe ... dus aan onze reservemondvoorraad op een dorpsbank ¡ Ondertussen kwam daar een break aan met 6 Duitse luxepelgrims d.w.z. perfekt gekapte en opgesmukte dames en heren in poepchique sportieve kledij met een designrugzakje van 2 kg en een allure van hier tot in Léon ¡ Wat raad je ... de bar werd geopend ¡ Deze mensen gingen ook eventjes een deel van de camino stappen : nl. 5 km ... ieder zijn meuge ... hopelijk lopen ze ons niet te veel voor de voeten ¡¡¡ Op een zeker moment kwamen we uit een diepte gestapt en zagen niks anders dan een volledig groene horizon rond ons ... met enkel de draaiende wieken van de windmolens ( ze zijn hier zo talrijk ¡¡¡ ) en de compleet blauwe lucht erboven ¡¡¡ Magnifiek ¡ Het dorpje "Hontanas" ligt volledig in het putje van een diepe, grote zwaaikom, heel mooi ¡ Daar werkten we ons middaghapje naar binnen en ontmoetten er de eerste pelgrimhond met rugzak. Goddelijk ¡ Verderop doorstapten we de Spaanse Cevennes, veel rotsranden met lage struikbegroeiing, gele, blauwe en rode bloemen en felblauwe, citroengele en oranje vlinders. Het leek alsof we in een aflevering van "Keromar" ( jeugdfeuilleton uit jaren 60 ) dwaalden ... Ondertussen haalden we een Amerikaanse pelgrim in, hij vroeg als dit de "Meseta" was ... "Natuurlijk, mijnheer, nog een weekje lang ¡" ... Samen probeerden we een Me/sa/ta/lied te zingen in de "Harry Belafontestijl" ¡ Hij was zo ontroerd door al dit mooi natuurschoon dat hij volgend jaar terugkeert met zijn vrouwtje, zij moest dat ook eens zien ¡ Ondertussen maakten we samen een ferme klim, dat lukte goed voor hem en voor ons. Maar de felle afdaling was een ander paar mouwen, hij had knieproblemen ... we wilden onze nordicstokken aan hem geven maar hij weigerde .... zoveel pijn dat deze man had ... maar doorbijten deed hij ¡ Regelmatig overstaken we pelgrims van het mannelijk geslacht ... wat ons een glunderend gevoel binnenin geeft ... wat voelt dat goed ¡¡¡ Toch een "buen camino" heren ¡ Gisteravond hoorden we van het Veurnse koppel een verhaal dat we jullie niet willen onthouden ... enkele dagen na ons, is er een Nederlands echtpaar met een blinde vriend aan de camino begonnen, te voet. De jongen werd blind op zijn 13de , zijn grote droom was om eens de camino te stappen. Ze startten op 3 mei en willen op 9 juli in Santiago aankomen, de jongen draagt zijn eigen rugzak en hecht zich steeds met 1 hand aan de schouder van de mevrouw of mijnheer vast, ELKE stap wordt begeleid met mondelinge instructies ¡¡¡¡ Als je die zo moeilijke wandelpaden hier ziet ... met de constante oneffenheden, het niveauverschil, steeds wisselende ondergrond .... DAT zijn helden voor ons ¡ Om 14u45 arriveerden we in Castrojeriz, ons einddoel voor vandaag, zwetend onder een brandende zon met 30 graden in de schaduw .... en t is hier nog lente, hé ??? Na een dringende wastobbebeurt en dit schrijfwerk, zetten wij onze "moederdagviering" verder ¡¡¡ Deze middag gestart met een koele pint ( NIET SCHRIKKEN, zelfs mama Gerda, een mens kan toch zo evolueren op een camino, niet te geloven ¡¡¡ ) en naar een goed restaurant ( doet me steeds aan M.V.C. denken ¡¡¡).
AAN ALLE MOEDERTJES : EEN TOFFE, WIJZE, LEKKERE MOEDERDAG GEWENST, LAAT JULLIE MAAR EENS GOED VERWENNEN ¡¡¡¡¡
Dag 13 : Burgos/Burgos - Tardajos : 6200 st + 16194 st, 4km + 10 km, felle zon, 30 gr
Onze berekening van vandaag lijkt ingewikkeld, maar eerst een verkenning in Burgos en dan nog een eindje stappen ... Gisteren logeerden we dus in een pracht van een albergue, letterlijk naast de kathedraal, een echt design exemplaar ¡ Om 19u30 woonden we de pelgrimsviering bij in een mooie zijkapel van de kathedraal. De H.Misvieringen verlopen er echt in serie, de priesters verwisselen gewoon van kazuifel en herbeginnen ... de Spaanse gelovigen bleven heel die serie volgen, met grote overtuiging en ingetogenheid. Vele voor ons bekende pelgrims waren er. Wat vooral opviel was de schitterende samenzang van de Spanjaarden, als een meerstemmig koor ¡ Fantastisch¡ Ik had het regelmatig lastig om mijn lach in te houden ... temidden van het altaarstuk hing een lijdende Christus ... met een rokje aan ... tot aan zijn voeten, geborduurd met gouddraad en volledig versierd. Je moest dat Jezuske da ventje eens zien hangen ....¡¡¡ Het is een miraculeus beeld. Toen trokken we door de oude stad "Burgos" : heel mooi ¡ Hun "Ramblas" met een prachtig groene rand, stijlvolle herenhuizen en lange platanenrijen .... kan de vergelijking met Barcelona gerust aan ¡ Het was dus een doodgewone donderdagavond .... en flaneren dat ze deden met hun allerbeste zondagse pakken aan, de soms nog erg jonge kinderen met kousenbroek terwijl de thermometer nog 26 gr. aanduidde. Terug in albergue zo vlug mogelijk in dromenland. Hier in Spanje slaapt Gerda beter dan thuis, bij mij is het omgekeerd. Een stevige slaap tot 3u a 4u en dan fris wakker ¡ Mijn tijd voor een mijmer- en bezinningsmoment : denken aan mijn man en kinderen, stilletjes fier om wie ze zijn en wat ze doen ... mijn sterke moeder ( zowel fysisch als psychisch ), onze lieve pépé die als 90-jarige nog steeds voor zichzelf zorgt ... aan de gehele familie ... en aan mijn "Petoetjes" en "Petatjes" op Deinze-Kouter ¡ Regelmatig eens terug indommelen ... en dan met saltosprong het bed uit ¡ Deze morgen schrokken onze Portugezen slaapburen even ... ik ook ¡ Deze morgen mochten we een beetje langer blijven liggen ... tot 6u30, schandalig laat, naar pelgrimsnormen ¡ We voelden ons als echte luiaards ¡¡¡ Het Nederlandse echtpaar waarmee we regelmatig contact hadden zouden vandaag een heel stuk verder stappen en dus ons verlaten .... We namen afscheid ... "We zullen elkaar zeker nog terugzien", zei de vrouw met overtuiging. Gerda en die mevrouw, beiden even lieve en even zachte vrouwen, hadden een draadloze verbinding met elkaar en konden ook heel goed samen praten over heel ernstige onderwerpen. Om 7u40 terug op stap met rugzak op zoek naar een ontbijt ¡ Een heel lief serveerstertje ( hier uitermate zelden te vinden ) bracht ons toast, verschillende jams, een koffiekoek en 2 straffe koffies. Ondertussen zagen we, na een kleine 2 weken, een nieuwsuitzending ... de wereld is nog niets veranderd ... en wij maar "boete" doen ¡ In het felle zonlicht installeerden we ons "bureel" op een bank bij de kathedraal om de administratieve taken af te werken ( kaartjes schrijven ¡ ). Op weg naar het mooie postgebouw, stak een lange schoolrang met lieve kinderen in uniform de straat over ¡ Ik maakte er vlug een kiekje van ... en onmiddellijk wensten die lieve snoetjes ons een "buen camino", dan slik je toch wel eventjes ¡ Toen kwam het bezoek aan de gigantische kathedraal aan bod ... nog nooit zag ik zo'n indrukwekkende kerk ... zoveel pracht en praal ... zeer goed verzorgd ... zoveel bladgoud ... altaarstukken .. . tot aan de achterdeur toe ¡ De erg verfijnde kerkschatten stonden ook ten pronk. Via een minideur kwamen we in de sacristie deel 1 : waarschijnlijk voor de aartsbisschop, zo'n dressingroom heeft onze Paola nog niet ¡¡¡ In sacristie deel 2 : eerder voor de lagere clerus, hing een kleurrijk, heel modern, recent uitgewerkte schilderijenreeks over het lijden van Christus ¡¡¡ In een kleine achterkamer bewonderden we schilderijen in de stijl van de "Vlaamse Primitieven", volgende namen stonden erbij vermeld : Adrian Isembrant, Bernaert van der Stockt, een volgeling van Rogier Van Der Weyden ..... nogal "Vlaamsklinkend" niet ? Bij dit bezoek hadden we een dubbel gevoel .... langs de ene kant : heel mooi ... langs de andere kant : veel vraagtekens .... Samen op terras met een lekker middagmaal ( geen water en brood, L. ) en dan rugzak aan in het heetste moment van de dag ... en terug stappen ... Toen we de keuze maakten om eens een dagje "de toerist" te zijn, zaten we beiden met een raar gevoel ... echt als citytripper op verkenning gaan, lukte ons niet zo goed ... we wilden echt weer op stap ... terug een beetje pelgrim zijn. Nog een 10-tal km in de brandende zon langs een witgekleurd pad, we hebben veel stof gegeten en genoeg water gedronken. Het zonlicht was zo fel dat we de zonnebril moesten uithalen, goed idee, dochterlief om me op het laatste moment nog een nieuwe te laten halen ... We zijn gestopt in een klein dorpje met een eenvoudige albergue ... daar ontmoetten we de eerste Vlaamse stappers : een koppel uit Veurne en .... twee Nederlandse vrouwen die we sinds Saint-Jean-Pied-de-Port niet meer teruggezien hadden. Fijn weerzien ¡ Tot morgen ¡
Dag 12 : Atapuerca-Burgos : 29898 st 21,5km, volle zon tot 30gr
Deze morgen rond 6u50 gestart, na een mini-ontbijt, de warme ochtendlucht tegemoet. Aanvankelijk een venijnigaard ( = onze taal voor een langdurig stijgende berg ), met rotsondergrond en veel losliggende kleine en grote brokken, oppassen geblazen ..., boorden met veel wilde helleborussen en een grote kudde rustende schapen... Zo heb ik mij altijd de Calvarieberg voorgesteld ... en inderdaad ook bij deze ... een groot kruis op de top .... met onmiddellijk erachter een glinsterend "Burgos" in de verte, genietend van de eerste zonnestralen .... We volgden, zoals steeds, de caminotekens. Eén in Bologna wonende Mexicaan kwam ons vergezellen, hij was ons opgevallen door zijn grote rustuitstraling. Hij was aan zijn tweede camino toe en beloonde zichzelf elke week met een "citytripdag" : eerst dagje Logroño, dan dagje Burgos, vervolgens dagje "Léon" en tenslotte een dagje "Astorga". Het werd een boeiend gesprek over ....de camino, natuurlijk ¡ We vertelden hem dat het ons zo opgevallen was dat de Italianen en ook de Spanjaarden in zo'n "taalisolement" zitten. Hij was het er volledig mee eens ¡ Om 8u30 was de warmte met onze lichte fleece al niet meer te houden en om 9u begon de tweede maaltijd reeds. Zelfs een belegd broodje met kaas en ham warmt men hier eventjes op ... lekker, hoor ¡ Vlug een praatje met een Duitse pelgrim die al 12 dagen in onze "shift" zit ... en ongeveer een zelfde tijdspanne als wij voorziet ... Nog maar enkele km naar Burgos .... dachten we ¡ Vorige dagen zagen we praktisch geen industrie, enkel K.M.O.-zones. In de lange aanloopzone naar Burgos-stad passeerden een hele reeks grote bedrijven o.a. een reuze productieafdeling van Bridgestone ( autobanden ) letterlijk palend aan de eerste woonzone van de stad. We zochten naar de heel mooie albergue bij de kathedraal, het duurde lang vooraleer we de hele stad doorlopen hadden in de hitte van de Spaanse Laura. Welk een kanjer van een kathedraal, die heeft de oppervlakte van de dorpskern van Machelen ¡ Morgenvroeg gaan we erin op ontdekkingstocht ¡
Het wordt tijd om na ongeveer 1/3 van onze staptijd een "tussentijdse evaluatie" te maken : hoe het met ons gaat ? Heel goed, dankje, echt waar ¡ Volgens Michelinboekje legden we nu een 292 km af, zonder ommetjes ( Opgelet de Spaanse km tellen anders dan de Belgische ... volgende dagen geven we daar wel meer uitleg over ¡ ), dus nog een 485 km te gaan ( zonder ommetjes ). Onze voeten zien er nog steeds gezond gaaf uit ... we noemen ze "onze vrienden". Na elke stapdag praat Gerda met haar vriendjes en feliciteert ze zelfs ¡ We smeren ze elke morgen, middag en avond in met "Gehwol voetcreme" ( uit Kruidvat ) ... wat we wel zien is een rood vlekje aan de bovenkant van onze voet, juist onder de sluiting van onze schoenen ... maar voelen daar niks ¡ Aanvankelijk voelden onze nekspieren hard aan, we smeerden Flexium erop ( waren al bang voor een bodybuilderuitzicht ) pas na enkele dagen hadden we door hoe hard we onze rugzakriemen moesten aanspannen. Dus dit probleem is ook van de baan. Het enige wat we nu nog ervaren TOTNUTOE, is iets waar we thuis ook al last van kregen .... na lange staptijden begint onze linkerschouder een pijnuitstraling door te geven .... oplossing : de rugzak 1 minuut afleggen en ook dit probleem is opgelost. Dit komt soms om de 10 km voor ... soms ook een hele dag niet ¡¡¡ We mogen absoluut niet klagen ... en zijn heel tevreden dat we de tocht in de lente maken ¡¡¡¡ Opgelet 1 letterlijke misstap .... en .... Tot morgen ¡
Dag 11 : Belorado-Atapuerca 44293 st 30 km echte zomerdag met briesje
Hallo iedereen,
Nee, we zijn niet verdwaald, niet vermist en ook (nog) niet mishandeld. Enkel waren we in een godvergeten dorp toegekomen waar men een pc waarschijnlijk nog moet uitvinden ¡¡¡ Dinsdagnamiddag toen we na de siësta in Belorado een zonnig terrasje opzochten, was een koppeltje ooievaars, ongegeneerd, open en bloot voor het volgend nageslacht aan het zorgen op hun comfortabel nest bovenop de kerktoren ¡ Toppunt van Spaanse katholieke durf ??? Bij het avondmaal in de refugio zelf, waren er eetplaatsen te weinig in de restaurantafdeling ( heel beperkt ), mochten we plaatsnemen in de authentieke keuken en zagen we de zelf-kokende pelgrims aan het werk. Tof ¡ De ene kookt volle rijst en lepelt alles naar binnen, ook elk druppeltje kookvocht. Een Braziliaanse was aan het wokken .... op die tijd zouden wij al 3 wokgerechten klaar hebben ... het resultaat zag er wel heel smakelijk uit. Enkele mannen hadden gewoon een stokbrood gekocht en deelden de wijn en kaas. In onze kamer sliep een Spaanse oudere heer, een Duits koppel, een jonge Koreaanse en wij. De Spaanse heer had ons gewaarschuwd voor zijn hoestbuien, wij toonden onze oordoppen .... hij was weer gerustgesteld. Toen ik om 20u10 de kamer binnenstormde ... auw, remmen toe ... reeds 3 personen waren in dromenland. We keuvelden nog een beetje met de Koreaanse, ze was haar camino gestart in Le Puy (Frankrijk) 5,5 week geleden, had sneeuw, koude, regen, hagel en veel wind getrotseerd.... Met onze felicitaties wist ze moeilijk om te gaan ¡ Om 6u05 opgestaan, het dagelijks geworstel met onze slaapzak voltooid ( moet heel nauw opgerold worden om in zijn kleine omhulsel te kunnen, geen sinecure ), de drinkzak van sportdrank voorzien (we dragen een drinkzak met 2 liter inhoud in onze rugzak, via een plastieken buisje, kunnen we alle momenten drinken tijdens het stappen via een "tutje". Heel praktisch en goed voor onze zelfcontrole qua niet-alcoholisch vochtverbruik ¡ ) en alle gerief deftig opbergen .... om 6u30 in de gezellige keuken met een 15 pelgrims ontbeten ( 9 nationaliteiten geteld )... De zeer vriendelijke, hulpvaardige Braziliaanse vrijwilligers nog eens bedankt .... en weg waren we ... langs de smalle straten met hun eerste verdiepbalkonnetjes, voorzien van een smeedijzeren rand overbeladen door bloeiende geraniums of leegstaande bloempotten. Even buiten Belorado wordt de eerste flitspaal gemeld, niet op de camino, daarop mag je zo vlug of traag stappen als je maar wil .... Er komt zeker een warme dag aan .... zo voelbaar van s morgens vroeg ¡ De koekoek was ook al vroeg wakker en regelmatig zien we vinnige, kleurrijke, kleine vogeltjes, die we niet kunnen benoemen enkel bewonderen.... Kinderen Devlieger hier volgt een beschrijving van de rugzijde van jullie mama, waargenomen op woensdagmorgen om 8u17 : onderaan een paar grijsblauwe wandelschoenen, erboven een smal lichtblauw reepje opgerolde wandelkousen, een 10 cm roodgekleurde onderbenen, vervolgens spierwitte kuiten en knieholten, daarboven een zwarte kniebroek met een felrode streep van haar dikke fleece, een grijszwarte rugzak met St.Jacobsschelp en geel lint errond. Bij mij is die achterkant identiek, hoor ¡ Dat Gerda niet graag gefotografeerd wordt dat weten we al vele jaren ... maar op de camino heb ik toelating ( ¡¡¡ ) om haar achterkant zoveel te klikken als ik maar wil .... dat wordt nogal een reeks, hoor ¡ En dan 1 2 3 tik 1 2 3 tik .... samen lachen, anekdotes vertellen 1 2 3 tik 1 2 3 tik lange stiltes 1 2 3 tik 1 2 3 tik luisteren naar elkaars scharnierverhalen 1 2 3 tik 1 2 3 tik .......................... Gevolggevend aan ons eetoffensief : nootjes knabbelen tussendoor, gisteren waren het lekkere rode aardbeien ¡ Het zachter golvend groene landschap wordt enkel doorkruist door als gekleurde mieren voortbewegende pelgrims, zo rustig, zo sereen. Aangekomen in Villafranca-Montes de Oca ( oca = houtworm ) zien we een leuk terras, in deze bar was er een beenhouwerijtje ( lekkeruitziende gedroogde hammen, vroeg prijs 60 / stuk, vele soorten worsten, ... ), een deel echte bar, waar zakenmensen rechtstaand hun kopje koffie met ontbijtkoek verorberden en naspoelden met een glas rode wijn ( zie je D., M., J.,.... al aan een Deinse toog staan om 9u45, ze zoen er nogal van klappen, hé ? ) en een mini-restaurant aan de rechterzijde ¡¡¡ En draaien dat dit zaakje deed ... Volgende week vertrekken er 3 paar "mobielhomers" uit de Leiestreek richting Noord-Spanje, na eerst een reeks tussenstops, proberen we elkaars pad te kruisen ... wij kijken ernaar uit ¡ Hebben jullie nog een plaatsje vrij in jullie koffer voor een hammetje ? t Is maar een gedacht, hé, Y A M G Y N ? Na een steile klim achter de kerk, stonden we plots heel dicht bij de besneeuwde bergtoppen die we al dagenlang uit de verre verte zagen, het zijn de Montes de Oca in de bergketen " Sierra del San Millan ". De flanken stonden vol met eikenbomen in hun volle winterse naaktheid, geen enkel lenteteken eraan ¡ We arriveerden in een bos- en heidegebied, heel groot, met wilde primula, 2 m hoge opgeschoten heidestruiken en nog steeds de koekoek op de achtergrond. Toen we plots een tegenligger te zien kregen, een pelgrim met een zwaargeladen ezel kwam onze richting uit. Aan zijn ene bil ( van de ezel ) was een vorm van een schelp uitgeschoren, aan de andere zijde een kruis. Deze pelgrim trok te voet van Cordoba naar Lourdes, met een serieus ommetje, als je het ons vraagt. De wandeling door dit schitterend natuurgebied was 16 km lang, enkel maar pure natuur en brede, okergele wandellanen. In de verte achter ons, hoorden we gefluit en geroep .... het was voor ons bedoeld ... 2 gekke caminofietsers ( met rode clownneus ) riepen en floten een "buen camino" ¡ In dit gebied leven er volgens mijn potloodinfo (= thuis genoteerd) everzwijnen, vossen, herten, otters, dassen en wolven, en niemand die zijn kopje eens toonde, he, we hadden samen al een fantasierijk scenario uit onze mouw geschud maar het mocht niet baten. Enkel een felgroen klein kikkertje kwam ons groeten en wachten op de fotokliek om verder te springen .... In San Juan de Ortega ( een Mexicaans uitziend dorp ) stond de kerkdeur open, wij naar binnen. Te midden van de middengang ( klof in 't centrum van de kerk ) staat de sarcofaag van Juan Velazquez, beschermheilige van kinderen en onvruchtbaren, opgesteld .... nog eeuwenlang zal hij zeker een centrale plaats in dit dorp innemen ¡ Eigenlijk was dit ons einddoel, maar we hadden zin om nog een beetje door te gaan ... Na de bosrijke omgeving kwamen we in een schoolvoorbeeld van een hoogvlakte terecht, de loslopende grazende met lange horens voorziene koeien lieten ons met rust en wij hen. In het korte grastapijt leken de steelloze mini-bloempjes ( madeliefjes, boterbloemen en een paarse onbekende soort ) vastgeprikt, een natuurlijke zelfverdediging tegen de felle wind en andere gure weersomstandigheden ? We stopten twee dorpjes verder, in Atapuerca ( werd als werelderfgoed door Unesco erkend in 1994 wegens ontdekking van menselijke restanten van 800.000 jaar oud ). Een aangename albergue in tuinhuisstijl met 6 op een kamer : een jonge Canadese studente ( zijn nu al in grote vakantie ... ), 3 neutemadammen van de kwezelachtige soort en wij. Tot dan ¡
We kregen de mededeling binnen dat er sommige mensen problemen hebben om hun eigen doorgegeven bericht te lezen. Dit gaat als volgt : als je op "reactie" rechts onder ons verhaal tikt, zijn enkel je reacties die doorgegeven zijn via "reactie" te zien, als je via "gastenboek" "voeg toe" klikt, komen alle reacties in volgorde aan de beurt wat gemakkelijk leesbaar is ¡¡¡ Jullie kiezen maar .... een dikke dankjewel voor elke reactie op welke wijze ook ¡¡¡ Het is echt deugddoend ¡¡¡
Het is een bewuste keuze van ons om geen foto s door te sturen, geen plagerijen, hoor, we zouden niet durven .... maar wij willen nog iets overhouden bij onze thuiskomst .... hebben schrik dat we anders niet meer weten wat vertelt .... hahaha ¡¡¡ Ons foto-arsenaal breidt zich razendsnel uit .... geen zorg ¡ Groetjes ¡
Dag 10 : Santo Domingo de la Calzada-Belorado : 38220 st 25 km regen/veel wind/zon
In Santo Domingo de la Calzada krijgt H.Jacobus zware concurrentie van de H.Domingo, schitterend verhaal : geen tijd, zie internet ¡ Wij vermoeden wel dat beiden evenwaardig behandeld werden tijdens de pelgrimsviering van gisteravond. Als je als onwetende toerist de kathedraal van Santo Domingo bezoekt, kunnen wij ons zeer goed voorstellen dat je denkt de avond ervoor te diep in het Riojaglas gekeken hebt, als je een haan hoort kraaien of kippen hoort kakelen in de kerk ¡¡¡ Hier het verhaal over het "wonder" van deze stad. Een echtpaar ging met hun zoon op weg naar Compostela, hielden halt in Santo Domingo de la Calzada. De zoon ging niet in op de avances van een serveerster, uit wraak verstopte ze een zilveren bokaal in zijn rugzak ... en verklikte hem bij de plaatselijke autoriteiten. De jongen werd onmiddellijk veroordeeld en opgehangen aan de galg om andere misdadigers af te schrikken. De treurende ouders trokken toch verder richting Santiago, op hun terugweg stopten weer in dit stadje en werden uitbundig begroet door hun springlevende zoon ¡¡¡ Toen ze dit aan de magistraat vertelden, reageerde hij smalend dat die zoon van hen zo levend was als de gebraden kip op zijn bord. Die woorden waren nog niet koud, of die kip kreeg weer veren en vleugels, vloog van de tafel en maakte zich uit de voeten .... Ter herinnering aan deze geschiedenis ... is er altijd een levende kip en haan in een sierlijk hok in de kathedraal aanwezig. De volkswijsheid zegt ... als de haan kraait tijdens je bezoek als pelgrim in deze kerk ... zal je steeds gelukkig zijn ¡ Opgelet, de haan kraaide 3 x tijdens onze rondgang ( en wij heten geen Petrus, he ) en 5 x tijdens de avondviering ¡¡¡¡ Moeder, moet er nog zand zijn ??? Deze stad is met zijn kerk, museum ( rijke kerkschatten ) en de prachttoren ( 132 treden ) zeker een bezoek waard ¡ Overal zie je de afbeelding van H.Jacobus met de kip en de haan, tot op de grafzerken toe ¡ Gisteren kregen we een compliment van een autotoerist uit Oostrozebeke ... en hebben julllie al gestapt vandaag ? t Zal wel zijn, mijnheer ¡ Wat zien jullie er nog fris uit ¡¡¡ Hallo, onze dag kon niet meer stuk ¡ Deze morgen verlieten we de naar voetcreme en spierbalsem geurende albergue om 6u..Samen met 2 Spanjaarden en een oude Chinese vrouw volgden we een officiële wegwijzer .... maar toen we een vuilnisbelt passeerden .... wisten we zeker dat deze weg niet klopte .... daar sta je dan temidden van de velden ¡ Van een bijbelse spraakverwarring gesproken : Spaans, Nederlands en perfekt Chinees (denken we ?) .... Na een beetje oriëntatie-kompas-logisch denkwerk kwamen we terug op het rechte pad. Ondertussen een regenvlaagje en een ontmoeting met het tof, ouder Nederlands echtpaar. Enkele kms trokken we samen op, Gerda met mevrouw en ik met mijnheer. De man vertelde me dat hij moeilijk zijn draai kon vinden na zijn pensionering. Zijn verstandige vrouw heeft hem hoogstwaarschijnlijk deze sportieve bezinningstocht cadeau gedaan, baat het niet het schaadt niet ¡ Met poncho aan trokken we verder tussen het gedruppel en een harde wind op kop in door dit sterk golvend groen landschap.... door de wind, door de regen, dwars door alles heen ¡¡¡¡ Enkele kms stapten we langs de drukke snelweg, t is te zeggen de snelweg werd naast de camino aangelegd. Het enige leuke eraan is het terugzwaaien met je wandelstokken naar de toeterende vrachtwagenchauffeurs. Volgende weken komen verschillende caminostroken naast een snelweg, wij zullen met veel plezier meer kms stappen op alternatieve caminowegen om het storend verkeerslawaai te mijden en in ruil rust en natuursfeer te proeven. Om 12u45 in volle zon en nog steeds veel wind in Belorado aangekomen, een wijze albergue gevonden ( slapen met 6 personen in 1 kamer ) en dan de tapasbar opgezocht. Vandaag ruilden we de provincie Rioja voor de provincie Burgos ¡ PS Een weglatingsteken, Franse accenten en c ... zijn op dit Spaans klavier niet terug te vinden ... en wij hebben ook geen zin om die te zoeken .... we zijn op conge, he ¡¡¡ Tot morgen ¡
Dag 9 : Najera-Sancto Domingo de la Calzada 31910 st 21 km lentezon/licht bewolkt
Toen we gisteren het provinciestadje Najera binnen stapten, kwamen ons honderden schapen en hun herder tegemoet, heel fier poseerde de man voor onze foto. Het was hier de dag van de H.Communie ... overal liepen kleine prinsesjes en matroosjes rond ( stijl van de jaren 60 bij ons ), heel de familie zo opgedirkt en uitgedost ... eventjes was dit een dag zonder economische crisis, dachten we. In de albergue moesten we dringend een wasje slaan, dit kan je doen in de luxestijl ( wasautomaat en droogkast ) of op Vlaamse wijze ... in een plastieken waskom, wij verkiezen de Spaanse manier : in een witte pompbak met 1 schuin geribbeld hellend vlak, een beetje Wipp express ... en maar frotten, wrijven spoelen en wringen... dit is een heel sociaal gebeuren waarbij er praatjes gemaakt worden en tips uitgewisseld ¡ Na een deugddoend telefoontje met ons thuisfront, probeerden we onze honger te stillen in een plaatselijke bar/brasserie. We zagen het Poolse meisje terug uit "Puente la Reina", ze nam ons vast en vertelde dat "Gerbrand", de lieve Nederlander, op zoek was naar ons ... om onze wijndrinkbus uit de Irachebron te ledigen ... met Gerda kan ik die niet ledigen want zij drinkt geen alkohol, ... en als pelgrim deel je met elkaar ¡ Samen gingen we aan tafel met ook nog een Duitse opa erbij, die zijn 3e camino aan het stappen was. Onmiddellijk vroeg de Poolse naar onze persoonlijke redenen om de camino te stappen, recht op de vrouw af ¡ Zo gemakkelijk laten wij onze tong niet pellen, hoor ¡¡¡ Zij woont in Warschau. Op de vraag als "Warschau" een citytrip waard was, antwoordde ze negatief ¡ Ik hou van deze stad omdat het mijn thuis is .... maar tijdens WO II zaten de Russen aan de ene kant van de rivier en de Duitsers aan de andere zijde ( ondertussen verontschuldigde ze zich bij de opa ), beide legers hebben de volledige stad kapot gemaakt ¡ Iedereen vluchtte ... ¡ Na de oorlog zijn er maar 3 percent van de oorspronkelijke bevolking naar de stad teruggekeerd. Het Warschau van nu is een smeltkroes van inwijkelingen ... In deze albergue werd het "donativo" betalingssysteem toegepast d.w.z. je geeft wat je wil. Kan een gewoon toerist hier ook terecht ? Nee, we moeten ons stempelboekje met elke dag 1 nieuwe stempel tonen als pelgrimsbewijs ¡ Deze stempels bemachtigen is geen enkel probleem, sommigen maken er een echte sport van ¡ Deze morgen stopten we onze gedroogde versruikende was in de rugzak, alleen onze dikke wandelkousen zijn op 1 nachtje niet droog te krijgen ... dus rugzakdroogsysteem, dit is de halfnatte kousen vastmaken met veiligheidsspelden aan de achterzijde van de rugzak, 4 netjes op een rij en onze St.Jacobsschelp er bovenop. Het zonnetje zal de rest van het werk wel doen. Speciaal voor L., uit B.M.L., namen wij een foto van dit tafereeltje ¡¡¡ Vandaag stond ons een "groene" korte ( 21 km ) trip te wachten, dus we vertrokken ietsje later ... om 6u30. De straatverlichting werd juist gedoofd maar de ooievaar zat nog in volle nachtrust op zijn paal. Na 250m konden we reeds ontbijten ... eerst informeren in ons allerbeste Spaans naar de toekomstige Franse president, dan een verwarmde zondagskoek en een lekker kopje koffie. Het begon met een aardig klimmetje ... in de verte zagen we de toffe Portoricaan met een nieuw vrouwelijk gezelschap. Het stappen lukte hem weer vlot, het was nog vroeg in de morgen. Bij het inhalen begroeten we hem, zoals steeds met "Hello again ¡". Ik maakte een foto van het ochtendgloren, draaide me om en maakte ook een plaatje van hem. "He Flemish girl ( ??? ) riep hij, je noteert bij deze foto "De Portoricaan met zijn gebroken been" ... "niet akkoord" riep ik terug, "het wordt - dit is "Mister Hello again uit Porto Rico" ¡ Wij stapten in ons tempo verder, 1 2 3 tik, 1 2 3 tik, .... onze stappen zijn juist evengroot en ons stapritme en het getik van onze wandelstokken loopt zo synchroon, wij lijken wel gedrilde soldaten. De meeste pelgrims stappen alleen ... zelfs de Deense moeder en haar 16-jarige zoon, die letterlijk en figuurlijk aan elkaar hangen, maakten elk hun eigen tocht vandaag, aan de eindstreep wachtten ze elkaar op. Toen dook de Poolse pelgrim weer op met een witte paternoster in haar rechterhand ¡ We passeerden aan een diepe geul waarlangs twee kraanmannen aan het "steenpuzzelen" waren. Met plezier observeerden we hun staaltje vakmanschap, toonden "een dikke duim" en konden "buen camino" liplezen. Eens terugzwaaien en weg waren we ¡ Onderling overknabbelden we nog even over het gesprek van de vorige avond. "Wij zijn toch niet zo nieuwsgierig als het Poolse meisje, he ? Een veelzeggende blik in mijn richting, ... sorry Gerda, IK ben toch niet zo curieus, he ??? Samen trokken we tevreden weer verder ... Als we ( = ... ) bij andere pelgrims naar de aanleiding, de aanzet van hun caminoreis vragen, komt steeds hetzelfde antwoord "het lezen van een boek of dagboek ...". Bij ons kwam eerst een kriebel om te gaan, daarna lazen we veel dagboeken ... en kwamen er nog veel kriebels bij ¡ Onderweg haalden we een Fransman (uit Avignon) in ... we praatten wat ... en zagen de speciale witte hokjes, in iglostijl, aan de randen van de velden. Ik dacht dat dit diende om de landarbeiders enkele zonloze kwartiertjes te gunnen, maar deze man vertelde dat dit een opslagplaats van het werkmateriaal was .... tegenwoordig zijn deze "tuinhuisjes" altijd leeg ... want de deur kan niet gesloten worden en alles wordt eruit gestolen ¡¡¡ Altijd hetzelfde liedje ¡ Het landschap evolueerde vandaag erg vlug : aanvankelijk zagen we het terracotta-aardekleur van de wijnvelden domineren, de groene lappen kwamen maar sporadisch voor. De eerstejaarswijnstokplanten onthult men met een plastiek koker of een afgesneden waterfles, tweedejaars worden via een bedrading begeleid ... de ouderen trekken alleen hun plan. Met een speciale smalle tractor ( ideaal verjaardagscadeau voor Lennert M. ) bewerkt men de wijnvelden, de oude afgeschreven stokken worden uitgetrokken en op reuze hopen geworpen. Welk een originele bloemstukken zou je daarmee kunnen creëren .... Het kriebelt soms om er enkele mee te nemen .... maar onze fysische draagkracht is beperkt ¡ Vandaag zagen we vooral groene wegbermen zonder veel bloemen, enkel enkele struiken bloeiende brem en madeliefjes. Na een 15-tal km verdwenen de wijngaarden volledig uit het landschap en kwamen vele ha tarwevelden in de plaats. In de verte doken de bergen weer op .. met nog grotere sneeuwvlakten dan gisteren. We puften samen uit, na alweer een fikse klim, op een rotsblok. Een Maastrichter vroeg heel vriendelijk als hij ons mocht fotograferen .... en waarom niet ???¡¡ Hij vertelde dat we op de geluksdag ( = zondag 29/04 ) uit St.Jean-pied-de-Port vertrokken waren ..... zowel op zaterdag 28/04 als maandag 30/04 heeft men pelgrims met onderkoelingsverschijnselen moeten behandelen en waren de weersomstandigheden mensonwaardig ¡¡¡ Zouden wij beschermd worden door een engeltje misschien,... danku ladies ¡¡¡? Om 12u10 bereikten we Santo Domingo de la Calzada, een gezellige stad met een pracht van een kathedraal waarbij een echt kippenhok letterlijk in het interieur van de kerk geïntegreerd is .... het verhaal hierbij vertel ik morgen ¡ We verblijven hier in een zeer mooie albergue : ruime keuken, veel zitruimte, veel douches, designtrap .... enz ¡ Eens zo en ook eens veel soberder ¡ Deze avond woonden we hier een stemmige pelgrimsviering bij, met een prachtig meerstemmig koor ¡ Het was volop genieten ... ¡ Slaapwel ¡
