Onopvallende en onopgemerkte voorvallen gespot in het dagelijks leven, de media en de politiek
28-02-2007
WAT IK ME AFVRAAG (II)
Ik snap het niet meer. Ik begon via bloggen.be een blog omdat dit het meest voor de hand lag, me bekend was. Ik ben van dag één van mening dat dit de blogsite is van Pascal Vyncke van seniorennet. Gisteren verwees een collega me echter naar een item op seniorenweb.be. Daar zie ik dus duidelijk staan dat dit de website is van hogergenoemde. Ik klik dus even door op "blogs" en tot mijn verbazing heeft dit helemaal niks met deze bloggen.be te maken. Of beter, ik weet niet of het er mee te maken heeft: de indelingen zijn hetzelfde, het aantal bloggers is hetzelfde, de onderwerpen zijn hetzelfde en Debby en Nancy staan er ook op kop. En toch is er nergens een spoor te bekennen van de mij bekende blogs, net zomin als van de mijne. Hoe zit dit nu precies?
Bij het klasseren van mijn CD-rek botste ik op een cd van Curtis Stigers, wellicht door iedereen vergeten of nooit bij iemand bekend geweest. In 1991 kwam de eerste CD van deze Amerikaans zanger én saxofonist uit. Mijn zus en ik waren er meteen weg van (vandaag realiseer ik me dat het waarschijnlijk meer de combinatie van zijn looks en stem was). Ik moet de cd zowat "grijs" gedraaid hebben toen. (Waarom is er geen nieuwe versie van dit gezegde?). Wij vonden wel dat hij op de foto van de cd de verkeerde schoenen droeg en er ietwat gladjes uitzag en de meeste songs klonken dat ook, maar toen hij kwam optreden in de AB in Brussel waren we gerust: dit was een "ernstig" artiest. (In die tijd vonden we dat nog belangrijk). Bij dit optreden stonden we dan ook op de eerste rij en genoten van zijn geweldige stem en saxofoonspel (en toch bleven we vinden dat hij er wat gladjes uitzag, hij had ook witte sokken aan, ook toen al een gruwel). Zijn eerste CD was een megasucces, maar nadien is hij volledig in de vergetelheid geraakt. Toch weer even de CD beluisterd en ik vind de stem nog steeds geweldig maar.... (jaaaah). Vandaag de dag blijkt hij nog steeds actief in de muziekwereld maar dan vooral in de jazz-wereld. Heb wat van zijn laatste nummers beluisterd, maar echt grote fan zal ik nooit worden. De CD blijf ik koesteren uit nostalgie, maar hij blijft, ja.. te...
Toen ik Curtis terugzag flitsten er ook herinneringen door mijn hoofd aan Marti Pell van Wet Wet Wet, waar we een paar jaar eerder hevige fan van waren (wederom om de looks vermoed ik ook nu want ook het latere lief van mijn zus was zowat zijn evenbeeld maar dan ruiger) en hun concert in Leuvense Manhattan was "memorabel" (ik weet zelfs nog welke kleren ik droeg toen, ik kan zo weer de straat op volgens de maart modespecial van "Elle"). Echt wel goed fout dus... Neen, ik ga vooral niet opzoeken wat hij momenteel doet of hoe hij er uit ziet... Ik hou het bij zijn engelenogen.
Beboet bij je thuiskomst na weer een dagje Brussel-jungle zonder regels of wetten omdat je auto in een onooglijk klein dorpje in een stille bijna verkeerloze straat vijf minuten voor je eigen deur (echt één keer) - waar er mag geparkeerd worden - met de neus in de verkeerde richting geparkeerd staat omdat de straat te smal is om je snel te draaien en je direct weer weg moet.
Mag niet volgens het verkeersreglement, volledig akkoord, maar dan flitst er wel even door je hoofd hebben ze nu niks anders te doen of had ik net de pech dat hier een gefrustreerde agent passeerde die nog snel een boete op zijn actief wou? De frustratie is groot!
Werk ik al te lang en is alles te vanzelfsprekend voor mij? Dan is deze vraag waarschijnlijk zeer onterecht: is het normaal dat stagiaires van de opleiding Hoger Onderwijs Communicatiebeheer niet weten wat een aangetekende zending is? Laat staan een aangetekend zending met ontvangstbewijs?? Grrrr....
Een elke dag weerkerende gerdernis is het verkeer in Brussel. Ik kom er dagelijks en het is een echte jungle.
Niemand die nog weet waarvoor een rood licht dient. (Zowel voetgangers als autobestuurders). Je wordt als een buitenaards wezen beschouwd als je staat te wachten tot het groen is. Voetgangers die van achter eender welke hindernis onverwachts opduiken en arrogant de straat oversteken. Agressieve chauffeurs die veel ergernis opwekken door op een voorsorteerstrook een rij geduldig wachtende autos voorbij te razen. Autos die een parkeerstrook onverwachts verlaten, bestuurders die de deur van hun net geparkeerde auto openslaan zonder te letten op het aankomende verkeer. (En ja, mevrouw, u die deze morgen uw kleuter liet uitstappen aan de bestuurderskant en die het op de drukke weg liet staan terwijl u nog iets van op de achterbank nam, bent zeer dom!) Autos die midden op de weg halt houden om een praatje te slaan met een tegenligger; bestuurders die op het verkeerde rijvak rijden. Ongeduldig toeterende wagens wanneer een taxi in een smal straatje een ouder persoon laat uitstappen en dit wat meer tijd vraagt, parkeer- en snelheidsovertreding aan de lopende band. voorbeelden legio én zeer frustrerend.
Kleine dingen, ik weet het, maar volgens mij zijn dit allemaal afgeleiden van het niet meer respecteren van de omgangsvormen en van het zegevieren van het individualisme, van het zeldzaam worden en zelfs verdwijnen van de elementaire beleefdheidsvormen. Dit weerspiegellt zich op de eerste plaats in het verkeer.
Meer blauw op straat in Brussel (terwijl ik eigenlijk helemaal niet van die kreet hou) maar niet om te bestraffen maar gewoon een kordate maar toch positieve boodschap uitdragend zoals de politie in UK en Nederland: Mijnheer sorry, doorrijden, hier mag u niet stoppen of parkeren.... , Hier niet lossen en laden, doorrijden aub.. Rood licht betekent wel stoppen.. Vriendelijk en zonder verbaliseren. Aanhoudend en dagelijks en consequent.
Het mooiste voorbeeld hoe het kan zag ik een paar weken terug aan de Basiliek in Koekelberg. Komende van uit het centrum om af te slaan naar de Keizer Karellaan richting E40 aan de verkeerslichten zijn er drie rijstroken, twee voorsorteerstroken naar rechts en één voorsorteerstrook rechtdoor. Elke dag tijdens het spitsuur staat daar een tamelijk flinke file en moet je wat geduld oefenen eer je verder kan. Sommigen (en de ene ziet het van de ander en volgt het voorbeeld) vinden er niets beter op dan de lange rij voorbij te steken op de voorsorteerstrook rechtdoor tot grote ergernis van de geduldig wachtende chauffeurs (dit gebeurt waarschijnlijk terwijl op nog honderden andere plaatsen in België). Op die bewuste dag werd het verkeer geregeld door een politieagent. Deze had het geweldig inzicht om iedereen die op de voorsorteerstrook rechtdoor stond ook daadwerkelijk mét de glimlach aan te manen rechtdoor te rijden, alhoewel hun knipperlicht aanduidde dat ze naar rechts wilden. Geweldig, iedereen ziet duidelijk dat een voorsteker eens NIET beloond wordt. Deze kleine dingen helpen!
Gisterenavond, met de vrienden bij elkaar, tot de vaststelling gekomen dat niets hetzelfde blijft.
In ieders leven, stuk voor stuk, was er het afgelopen jaar iets zeer ingrijpends gebeurd. 2 koppels kregen een baby, 1 adopteerde een kindje maar wacht nog steeds, 1 kocht een nieuw huis en verkocht haar oud. 1 veranderde van werk, met zeer verstrekkende creatieve en financiële gevolgen in positieve zin, 1 gaf haar job op en verhuist volgende week naar Azië, 1 verloor een dierbaar jong familielid door een tragische gebeurtenis.
En toch lijkt elke dag hetzelfde.
(En wat zal ik J. missen vanaf volgende week!)
Morgen komen de zusjes Bianca en Sierra Casidy (CocoRosie) naar Brussel naar aanleiding van de release van hun nieuwe CD 'The adventures of Ghosthorse en Stillborn". Op woensdag 11 april optreden in AB!
In dit programma, waar ik al voor het derde jaar op rij met plezier naar kijk, stellen ondernemers hun zakenideeën voor en vragen geld aan vier gehaaide investeerders. Deze beslissen dan of het een rendabel idee is en waard om te investeren. In ruil daarvan worden de investeerders aandeelhouder.
Een bont allegaartje weirdos, uitvinders, huisvrouwen, echte zakenmensen, met de meest vreemde voorstellen passeren de revue. Van paraplu-automaten over ééneikokers, van keyboards die zelfs de uitvinder niet kan bedienen tot een handdoek om op te leren surfen, een citroenschijfjessnijmachine, een tuintroley, je kan het zo gek niet bedenken of iemand komt er wel mee op de proppen.
Afgelopen week waren er opeenvolgend te zien: Ling met een website voor verhuur van aparte autos, een grill in Japanese stijl youre idiots, sorry I cant work with idiots, steunzolen en een computerprogramma om deze steunzolen uit te tekenen, een professioneel worstelaar die een academie wil uitbouwen, een tuinhark waarbij je niet moet bukken om de bladeren op te rapen, een giftbox waarmee je een afdruk van je kus kan maken/schenken, een waterbesparende waterketel thats absolutely unusefull, verhaalboekjes gecombineerd met pluchen beesten, een teddybeer met ingewerkte computer die verhaaltjes kon vertellen voor het slapengaan. Mijn sympathie voor één van de door mij zo verafschuwde investeerders kan na zijn ethisch correcte reactie hierop niet meer stuk: I feel so depressed, so sad, youve said the teddybear read stories to the children. Thats a fathers job. I dont want to be replaced by a computer, I could never investigate in something like that
Na een paar afleveringen was het voor mij al duidelijk. Ingeval ze brood zien in de investering, komen de investeerders er steeds als de beste uit. De les zou eigenlijk moeten zijn: wanneer ze willen investeren, heb je echt een goed idée en het gat gevonden in de markt. Dan zou je enige reactie moeten zijn: geld weigeren en run run run, hou je zaak voor jezelf, ga bij de bank een lening aan, het kan niet mislukken. Helaas geven de meeste mensen, verblind door het geld of overhaald door slimme managerspraat of te weinig ondernemingskennis, 30 tot 40 percent op van hun zaak, en voor ze het goed en wel beseffen ook hun patenten, rechten en ideeën.
Op het einde van elk seizoen blikt men terug op het vorige seizoen, hoe de investeringen verlopen zijn, hoe de zaken draaien Onthullend.
Eén keer per jaar word ik zeer
chauvinistisch. Ik, die totaal niks heb met mijn geboortestreek heb en
zelfs niet eens van Oilsjt ben, maar van één van de omringende
gemeenten. Ik, die zelfs geen carnavalgangster ben, maar een van op
afstand toekijkende observeerder. Maar elk jaar broeit er iets in me
rond deze periode en kan ik niet anders dan het carnaval in Aalst zeer
fel verdedigen. Het is een onweerstaanbare drang, ik moet!
Ik kan er niet tegen, de manier waarop het elk jaar in de media
afgespiegeld wordt. Dronkemannen, vulgariteiten, vandalisme. Dit is een
randverschijnsel dat blijkbaar in de media met plezier uitvergroot
wordt. Wat Carnaval Aalst is, moet je zelf zien, horen en opsnuiven.
Het is uniek en onvergelijkbaar met eender welke andere carnaval.
Honderden mensen die zich een heel jaar inzetten om de meest creatieve
wagens te maken, prachtige kostuums, inventieve en zeer ironische tot
cynische liedjesteksten die met aangepaste dans worden uitgevoerd . En
ja, het is van een ander niveau dan een bloedprocessie maar het is
minstens even cultureel. Maar toevallig is het Oilstjers dialect niet
zo charmant als het Brusselse of het Gentse en klinkt het niet zo
hoogstaand. Maar het is vooral zeer surrealistich en absurd
én komisch.
Wat ook tot vervelens toe moet herhaald worden is dat er eigenlijk twee
stoeten door elkaar lopen: de officiële groepen met hun grote wagens en
losse groepen. Deze laatste zijn inderdaad dikwijls zeer haastig en
slordig ineengeflanst maar getuigen wel van een zeer grote creativiteit
en spelen in op de actualiteit, iets wat de grote groepen minder kunnen
omdat hun thema meestal lang tervoren vastligt. Het zijn echter steeds
deze losse groepjes, die het peper en zout vormen van de stoet, die ze
in het journaal tonen maar waarin deze totaal niet tot hun recht
komen. De indrukwekkende wagens en groepen worden nooit getoond!
Dus ik breek een lans voor alle Carnavalisten in hart en nieren en kan er alleen maar oprechte bewondering voor hebben!
Zeijer doen voesj!
Vandaag nog een keer door de Aalsterse straten vanaf 14 u.
Mijn wagen is aan vervanging toe.
Gelukkig moet ik zelf geen nieuwe kiezen. Gelukkig, omdat ik ten eerste
geen keuzes kan maken en ten tweede, geen interesse in en verstand van
autos heb. Neen, ons bedrijf rijdt met een merk dat blijkbaar goed bij
het imago past en dus zal het dat worden.
Gisteren even bij de dealer langsgeweest om het model in kwestie te
bekijken. De verkoper gaf me nog een foldertje mee met alle details en
de inbegrepen opties aangekruist. Dat wou ik thuis toch even rustig
bekijken: 1,9 JTDm 16 V 1919 cc 136/150 pk 100/110 kw (190) euro 4 etc.
Cijfers waarvan autoliefhebbers misschien lyrisch (of helemaal niet)
worden, maar die voor mij niets betekenen. Early Crash Sensor,
elektronische stabiliteitsregeling, bi-xenon koplampen, cruise control,
Blue&me, GPS met bird view display, LMV met 215/55 banden.
Chinees voor mij.
Toen stootte ik echter op een intrigerende optie: Follow me home. Wat
zou dat kunnen zijn, vroeg ik me luidop af. Waarop E., mijn rijstijl en
oriëntatievermogen kennende, heel nuchter repliceerde: Dat is een
klein oranje signalisatie-autootje met zwaailicht en sirene dat je
erbij krijgt en dat steeds voor je uit rijdt om je de weg naar huis te
wijzen.
Geen update wegens een slechte computer, geen webbrowser waarin ik kan lay-outen of fotootjes toevoegen... en vooral geen tijd. Nochtans: veel zin en inspiratie (en een stijgend bezoekersaantal!)!
Geduld, er komt meer, een antwoord, een verklaring, een mening, Alhoewel: de beste manier om vervelend te worden is alles te vertellen wat men weet....
Oh oh oh en wat vind ik de blogs van "bloggen" toch lelijk (dit gaat enkel en alleen over het esthetische...) inclusief die van mij, alhoewel ik hem zo sober mogelijk probeer te houden...
In het S.M.A.K.
Gent loopt er momenteel een tentoonstelling van twee Finse kunstenaars
die experimenteel werken met een combinatie van videokunst, film,
documentaires en beeldende kunst.
Indien u geen tijd heeft om naar het SMAK te gaan dan kun u hier alvast het werk "Complaints Choir"
zien. Alle Gerdernissen vervat in dit "kunstwerk".
En bedenk, het is overal hetzelfde (bekijk alles, elke stad heeft een
andere tekst...)
Lost & Found Tellervo Kalleinen, Oliver Kochta Kalleinen, Mika Taanila
nog tot 18 maart 2007
Sinds half januari volg ik avondschool Kleding (of
Snit en Naad). Ongemeen interessant en boeiend, nooit verwacht
dat ik hier zo zou kunnen in opgaan. Terwijl ik echter gedacht
had dat de opleiding vol zou zitten met hippe stylistes en jonge
bedeesde gasten à la Olivier Theyskens (grapjeeuuuu), lijk ik in realiteit echter
op een andere planeet terechtgekomen te zijn. Een groepje
gezellige 60-plussers, waarvan er sommige al een eeuwigheid naar de les
blijkt te komen. Dit vastgeroest clubje is beducht voor elk
nieuwigheid, elke inbreuk in hun regelmaat.
De eerste avond kon ik niet echt spreken van een hartelijke
ontvangst. Toen de lerares me voorstelde en vroeg of er ergens
een plaatsje vrij was regende het reacties: "a nieje, ier es gin plosj
want mariejosee komt nog", "en ier oek niet want Treis é geseit da se
ewa go loëter zèn vandaug" "Jommer en ier zitj Suzanne, ze komt miskien
niet mor wèr moetn èr plosj agn vèr asse nog komt". In AN: neen
dus. "Goed" zegt de lerares, "ga dan maar aan de snijtafel
zitten". Wordt er van ver geroepen: "Jommer doër sa se sebiet oek
wegmoetn assemen moetn tieknn en snouièn". Dat ik het toch
aandurfde bezorgde me een paar misnoegde blikken. Hun wereld even verstoord. Een vreemde eend in de bijt.
Omdat ik inviel midden in het jaar zou de instructrice me roepen om
mee te volgen telkens ze individueel aan een Marjet iets ging uitleggen
en het voor mij van toepassing was. Maar dit was buiten Marjet
gerekend: "Jommer nieje, tegn da se souè dat moet doen es se dat al
lank vergetn".
Maar goed, alles went en nu na zeven lessen wordt de
interesse in het vreemde wezen alsmaar groter: "Wuër werkte goë?" "Eije
kinjern?" Wuër woejnde?" "Seije getraat?" Ze wennen zo goed dat er zich afgelopen donderdag
op het einde van de les met een drietal rond mij volgende conversatie ontspon:
"Seg, zèn dadde echte stienn?" wijzend op mijn halsketting.
"Ja"
"Oe, dad es gralèk scuën sei maân"
"Oejejoei, mor asuë zwoër" terwijl één van hen de ketting vastnam.
"Dat valt best mee"
"Alei meskoap, aske da ne hiëln dag oanetj, doër lepte s'aoves tog oek
van vérovergebogen, asuë een lange?" "Da moet tog sjier doen on anen
nek?"
"Toch niet"
Jas en sjaal aangetrokken.
"Ajejèij en sie nikker, dat es oek skoën seg, asuë ne sjal mé ne kol. Da siede oek nieveel, dat es oek spesjoël sei maân.
"Dat heeft mijn moeder gebreid"
"Oejejoei dat doemn weir nimmer, brauèn. Weir kommn nog alliejen om te noën!" Hilariteit alom.
"Allei salu hé tot noste week!!"
Gisteren weer eens dezelfde discussie
over de barslechte kwaliteit van veel TV-programma's. De conclusie (van
de anderen) is steevast: "Zet dan toch je TV af." Wel, ik krijg zo
stilletjesaan genoeg van de uitdrukking "er zit een knop op die
TV". Dat klopt, maar wil dat dan zeggen dat je nergens nog
commentaar mag op geven tegenwoordig? Dat je alles moet slikken
onder het mom van "verdraagzaamheid"?
Bevalt een TV-programma je niet, draai de knop om. Hoe durf je het
wagen Laura Lynn niet goed te vinden en K3, dat zijn toch drie overgetalenteerde meisjes die alle
respect verdienen, Studio100 en Kabouter Plop zijn stichtende
voorbeelden voor onze kinderen. Derderangsacteurs en nitwits bv's zijn
onze grote helden want dat zijn zo'n "grote meneren". Ja, allen in koor
en allen volmondig: "Wij zijn fan van alles en alles is super!"
En je kan dit verder doortrekken. De redenering van de knop
afzetten weerspiegelt zich in heel onze maatschappij. Wat ons
niet bevalt zappen weg, negeren we, laten we niet aan ons hart komen.
Eigenlijk komt het er op neer dat je
geen mening meer mag hebben,geen overtuigingen, geen principes.
Kom je in Brussel op voor het Nederlands, dan ben je een Vlaams
Belanger; maak je je zorgen over het gebruik van sms-taal bij jongeren
en het ontbreken van kennis van de spellingsregels, dan ben je een
doemdenker; vraag je in een winkel (of geldt ook voor De Post, NMBS,
Electrabel, Belgacom, Telenet en tal van overheidsdiensten) een beetje
waren- of vakkennis, klantenservice en vriendelijkheid dan ben je een
oude zeur. Walg je van massabijeenkomsten waar iederen brüder moet
worden en ben je liever wat einzelganger dan draag je bij tot de
verzuring van onze maatschappij. Politiekers met een mening zijn
"ruziemakers". Onze politici worden gladjanussen, gestuurd door
marketeers en reclamemakers met Noël Slangen voorop. Er is geen enkele
strekking meer, allen moeten we "centrum" worden. En vooral moet
alles geslikt worden.
En ja, we leven in één van de welvarendste landen ter wereld en daar
moeten we blij om zijn maar moeten we dit betalen met een sticker op onze mond? Maar anderzijds is
misschien net door deze welvarendheid dat stilaan een meerderheid van
onze bevolking geen sticker meer nodig heeft want ze heeft niks meer en
niks méér te zeggen dan "zet de knop af" (de "wereld"knop) en laat zich
zoethouden met brood en spelen.
Ondertussen zitten we dagelijks uren in de file, is het Brussels
verkeer een jungle, wordt er buiten ons weten op hoger niveau
gecomplotteerd dat het een lieve lust is van op gemeentelijk over
landelijk tot op wereldlijk vlak, werken de hogergenoemende diensten vierkant, viert vriendjespolitiek nog steeds
hoogtij, wordt het socialisme steeds verder afgekolfd en worden de
meeste belastingen verhoudingsgewijs nog steeds betaald door degenen
met de laagste lonen.
Of zoals N. het zo mooi schreef in de reactie op mijn vraag hoe het
eigenlijk zou zijn met de verkoop van de overheidsgebouwen: we staan
erbij en kijken er naar.
Regie: Bent Hamer
Met: Joachim Calmeyer, Thomas Norström, Bjorn Floberg, Reine Brynolfsson, Sverre Anker Ousdal, Leif Andrée, Gard B. Eidsvold
Een film over een Zweeds onderzoek in de jaren vijftig naar het keukengedrag van Noorse vrijgezellen (!)
Mijn beschouwingen gisteren over
enquetes deed me weer denken aan deze schitterende, onbekende en
daardoor zeer ondergewaardeerde film.
Op 11/02/04 schreef ik over deze film het volgende op de www.cinebel.be:
"Een subliem klein fijn filmpje
waarin met weinig woorden maar met schitterende beelden (en in prettige
retro-kleurtjes én perfecte fifties aankleding) zoveel gezegd wordt! Een
teder verhaal over vriendschap en eenzaamheid, een ironische kritiek op
de hedendaagse bigbrother (media)maatschappij en het recht op privacy,
soms absurd, soms kolderesk, ontroerend en grappig. Lang geleden dat ik
met zo'n goed gevoel uit de bioscoop gekomen ben en een film er in
geslaagd is de volgende dag doorlopend spontaan een glimlach en een
feel-good gevoel te ontlokken bij de herinnering eraan. Genieten van
begin tot eind! Ga dat zien, ga dat zien!"
Nu, drie jaar later, heb ik deze film al 3 keer opnieuw gezien en
het
blijft genieten van de eerste tot de laatste seconde. Deze film
staat dan ook hoog genoteerd in mijn top50 beste films aller tijden.
Hebt u soms ook het gevoel dat u niet
echt past in deze wereld? Dat u soms een beetje gek bent? Dat uw
gedachten niet pararel lopen met de meeste van uw medemensen? De
verklaring ligt voor de hand: aliens sturen uw brein met hun
buitenaardse invloeden.
Maar niet gepanikeerd, u kan uw eigen afweerhelm bouwen zodanig dat u
weer perfect kan meedraaien in deze wereld. Hoe meer hem u draagt
hoe beter u beschermd bent.
Ik heb het niet zo voor poll's en
enquetes. Ik geloof ook nooit iets van de resultaten. Wanneer ik
zelf gevraagd word om deelname (wat ik eigenlijk wel graag doe, ik ben altijd benieuwd wat men zoals wil weten) dan antwoord ik
vooral zo fout mogelijk, of ik antwoord wat men van mij zou verwachten
of net omgekeerd. Ook bij mondelinge enquetes vind ik het nogal
grappig om de meest "vreemde" antwoorden te geven. Meestal staat
dat dan niet op het formulier. Je moet kiezen uit "ja" "neen" of
"geen mening". Dan zeg ik bijvoorbeeld ja of neen,
maar... Er is geen ruimte voor zegt de enquëteur, dus: "OK, geen
mening dan" waarop ik dan weer in discussie ga want ik heb zeer
duidelijk wel een mening. Tegen het einde van zijn vragenuurtje (als hij dat al haalt)
draait hij meestal door.
De manier waarop de vragen gesteld worden in schriftelijke enquêtes zijn
ook meestal zeer tendentieus. Je wordt automatisch in een bepaalde
richting gestuurd door bepaalde antwoorden te geven. Zo bleek
mijn profiel na deelname aan een poll op de website van één 'mannelijke
meerwaardezoeker, verzot op nieuwe technologie en snufjes" of iets
dergelijks. (En hier had ik eens zeer ernstig de antwoorden
gekozen waarvan ik vond dat ze het meest bij me pasten.)
Ik vind enquetes ook gevaarlijk. Volgens mij beïnvloeden uitslagen van
poll's (die op zich al verkeerd gestuurd zijn als er veel mensen met
mijn instelling geantwoord hebben) de publieke opinie, dit geldt vooral
voor politieke bevragingen. Pubicatie op de hoofdpagina's van de
kranten (of als hoofdpunten in TV journaals) vind ik storend en
hinderlijk en
een zeer foute trend. Toch kan ik het niet nalaten als ik eender
waar een poll zie, er op te antwoorden. Er wordt ook veel te veel
belang aan gehecht en het wordt teveel gehypt.
Hetzelfde geldt voor statistieken. Dit gaat dan wel over exacte
cijfers, maar deze kunnen op zeer verschillende manieren
geïnterpreteerd en geanalyseerd worden, in je voordeel of zeer nadelig
voor degene die negatief uit de hoek moet komen. Het mooiste
voorbeeld hoorde ik een tijdje geleden, Een Schepen van Herstappe,
de kleinste gemeente van België met 87 inwoners: "We hadden in 2005
drie diefstallen. Hierdoor kwamen we in de statistieken
ineens met het hoogste misdaadcijfer van België. Het afgelopen jaar
hadden we geen enkele diefstal waardoor ineens het misdaadcijfer in
onze gemeente spectaculair gedaald was tot 0% !! Dit vind
ik dan zeer grappig.
Niettemin toch een nieuwe poll hier op mijn blogje omdat de resultaten
van de vorige poll uitwezen dat de meerderheid van poll's houdt. (53%!!)
"De mogelijkheden van een eiland" van Michel Houellebecq is geen nieuw boek. Ik las het in 2005, toen het pas uitgegeven was.
De reden waarom ik dit boek deze week voor de tweede maal beginnen
lezen ben, is het verschijnen van diverse artikels in dag- en weekbladen over "Second life", de virtuele wereld op
internet. Destijds heeft het boek namelijk een zodanige indruk
op mij gemaakt, dat ik er nu bij het lezen van al deze artikels
steeds moet aan terugdenken. Dit boek, dat je elke illusie ontneemt op een mooie
toekomst, dat je verslagen en bevreemdend achterlaat, gaat namelijk
over Marie23 en Daniel24 en 25, die verre nazaten zijn van de Daniel die vandaag
leeft en die enkel via de computer met elkaar kunnen communiceren.
In deze toekomstige wereld komt niemand nog buiten, heeft niemand nog
contact met elkaar, op groepjes "wilden" na, die in een andere, vreemde wereld
leven en als onderontwikkeld aanzien worden. Daniel25 en Marie24
willen deserteren uit deze kille wereld en op zoek gaan naar emotie en
warmte.
Michel Houellebecq is waarlijk
visionair. Hoewel het in het boek eerder gaat over klonen, onsterfelijkheid en
eeuwige jeugd en niet zozeer over een "tweede leven", is het toch
diezelfde wanhoop, verslagenheid, desillusie en vervreemding die
me overvalt als ik lees over de "avatars" en "second life" en over
de twee miljoen mensen die ingelogd zijn in deze virtuele
wereld. Een goeie reden om het boek te (her)lezen.
Al een aantal jaren stoot ik
telkens bij het begin van een schooljaar en na de jaarwisseling op een
advertentie in De Standaard voor cursussen "Praktische filosofie" van
de School voor Filosofie VZW.
Uitermate geïnteresseerd had ik al een aantal jaren het voornemen om
misschien deze cursus toch eens te volgen en begin dit jaar wou ik er
eindelijk werk van maken.
Dus even de site bezocht. Het leek me allemaal geweldig
interessant en ik werd steeds enthousiaster tot ik aan het einde van
het lesrooster het volgende las: "Bij
deze inleidende cursus is een praktijkdag voorzien die gedurende het
trimester plaatsvindt. Zij die dit wensen kunnen deze studie
naderhand verder zetten. Na ongeveer anderhalf jaar wordt de
mogelijkheid geboden kennis te maken met een eenvoudig methode van
meditatie."
Dit intrigeerde me, wat moest ik me voorstellen bij een "praktijkdag"
filosofie? In een wit kleed een hele dag een mantra
scanderen? Dit is nu niet echt bepaald my cup of tea. Dus voordat
ik me zou inschrijven toch nog even verder gegoogled en gelijk had ik.
Ik stootte op de vreemdste dingen. De conclusie: de School voor Filosofie zou een afdeling zijn van de Scientology Church en dus als een sekte beschouwd worden en verboden in België sinds 1997.
De cursus volgen doe ik dus niet maar toch blijf ik met deze vragen
zitten: is dat verbod dan ooit weer eens opgeheven zodanig dat ze nu
weer vrijelijk adverteren? Of vind ik alleen maar onwaarheden op
het net en gaat het hier over een kwakkel? Wie volgt deze
cursussen, zijn er effectief al mensen ingetreden in de sekte? En als
het verboden is in België waarom verschijnt deze advertentie dan elk
semester weer in een kwaliteitskrant?
Zoals iedereen weet heeft onze Paarse Regering eind 2006 in zeven
haasten beslist om nog eens een aantal overheidsgebouwen te verkopen.
Met interesse heb ik hieromtrent de berichtgeving gevolgd.
Wat ik nu echter graag zou weten, maar nergens in de pers te lezen
krijg is: wat is er exact verkocht, hoeveel heeft het opgebracht,
hoeveel huur moet men nu betalen voor deze gebouwen en hoeveel zal dit
op het einde van de rit gekost hebben?
Misschien lees ik hierover niets omdat de regering het zo ingewikkeld en ondoorzichtig maakt
dat "correcte"berichtgeving hieromtrent quasi onmogelijk is. Om over te
gaan tot de verkoop van deze overheidsgebouwen moest er immers een
vastgoedbevak opgericht worden. Dit is echter mislukt omdat de
Raad van State in oktober de toewijzing van de vastgoedbevak aan Cofinimmo schorste nadat AXA en Befimmo deze beslissing aangevochten hadden. Om het geld toch nog in 2006 in kas te krijgen werd aan de FPIM
opdracht gegeven om een oplossing uit te werken. Uit tijdnood
werd de piste van een vastgoedbevak verlaten en werden al de te
verkopen gebouwen ondergebracht in een nieuw op te richten
vennootschap. De FPIM levert het startkapitaal voor de nieuwe vennootschap. Dit alles was te lezen in De Standaard
van 2 december 2006. Het artikel gaat nog een tijdje door over
vastgoedbevaks, private partners, vastgoedportefeuilles etc. ,
Bent u ondertussen ook de pedalen kwijt (of waarschijnlijk de interesse?)
Enfin, als leek die niet in geldzaken of vastgoed zit, kan ik er na een
keer of drie grondig lezen wel ergens min of meer iets van
begrijpen. Maar de grootste conclusie die ik er uit trek is dat
dit gewoon allemaal immens veel geld kost. De operatie wordt
begeleid door Zakenbank La Compagnie de Rothschild, advocatenkantoor Tossens&Prioux staat in voor de oprichting van de vennootschap en de verkoop van de aandelen is in handen van het advocatenkantoor CMS De Backer.
Weet u welke immens hoge erelonen deze vragen? Weet u wie er allemaal
in de Raden van Bestuur zit? (Vrienden van vrienden van vrienden). Weet
u hoeveel overheidsgeld er voor deze verkoop weer naar private
instellingen en personen vloeit?
Is het teveel gevraagd dat er een degelijk journalist van een
kwaliteitskrant in duidelijke bewoordingen de resultaten bekend maakt
van deze verkoop en ons duidelijk weet te zeggen hoeveel winst (of zal
het eerder verlies zijn) de regering hier gemaakt heeft. Of
moeten we weer wachten op een vernietigend rapport van het Rekenhof?
(waar dan toch geen kat zich druk over maakt).
(En als hierboven foute gegevens staan, dan is dat totaal buiten mijn
schuld, want dit is mijn perceptie van de artikels die ik las in
kranten en op het net)
Telkens wanneer ik een nieuw
afgewerkt reclamefilmpje toegestuurd krijg, heb ik meestal een zeer
uitgesproken mening. Toen ik echter het filmpje dat deze week in
mijn mailbox rolde bekeek, moest ik wel degelijk heel hard lachen maar
na het reeds een tiental keer bekeken te hebben, ben ik er nog steeds
niet aan uit of het nu is omdat ik het zo goed vind of omdat ik het zo
wansmakelijk slecht vind dat het vanzelf om te lachen wordt.
Na een zware werkweek
gecombineerd met twee maal avondcursus, ongeveer acht uur file, tekort
aan slaap, weinig inspiratie wegens geen tijd om kranten te lezen en TV
te kijken of geen concert- of bioscoopbezoek, en daarbij een
deprimerend laag aantal bezoekers in het midden van deze week (twee
waarvan ik er één was), stond ik deze morgen op met het idee om dit
grapje toch maar te stoppen.
Bekijk ik echter de statistieken en heb ik gisteren ineens tien (TIEN!) bezoekers.... Vreemd, zeer vreemd...
En ineens is de inspiratie er weer... Doe ik het dan toch niet alleen voor mezelf? (zie "Tocht door het donker")
Een tijdje geleden verdwenen op
mysterieuze wijze alle telefoonnummers uit mijn gsm. Natuurlijk geen
enkel nummer elders genoteerd. Bon, collega's opnieuw toevoegen was
niet moeilijk, die nummers waren voorhanden op het werk. Niet zo simpel
was het echter om de nummers van vriend(inn)en te achterhalen. Dus een
mailtje gestuurd naar iedereen tegelijk met de vraag of ze me allen
konden een smsje sturen met "naam" zodanig dat ik hun nummers weer
eenvoudigweg kon "toevoegen" ("en stuur me zeker geen mailje met jullie
nummer want ik ben te lui om dat over te typen naar mijn gsm").
Dit was natuurlijk buiten de grenzeloze creativiteit van mijn
vriendenkring gerekend. Eerste smsje: "Rara wie ben ik? Iemand die je
heel graag ziet". Tweede smsje: "Hallo ik ben Mieke of was ik nu
Siska?" En zo ging het nog wat door:"Hey hier Tom" (bleek achteraf niet Tom maar Fred te zijn) en "Hier
ik, wat bedoel je met "naam"?"....
Dus deze samenspannende grappenmakers hebben er voor gezorgd dat ik tot
op de dag van vandaag nog steeds smsjes krijg: "Hé vanavond om 6 u bij
M.?" zonder te weten wie de afzender is. Ik antwoord dus maar: "Ja
prima!" omdat ik het nogal pijnlijk zou vinden te moeten antwoorden:
"Wie ben je dan wel?" (ikzelf ben ook beledigd als ik niet in het
adresboek zit van een "vriend(in)"). En zo ben ik ook nog telkens weer om 6 u
bij M. in blijde verwachting van wie er nu weer gaat opduiken.
Dus, sorry, degene die me deze week een smsje stuurde met het fijne bericht
"Veel succes op het werk" moet nog steeds een antwoord krijgen want ik
ben nog steeds aan het uitzoeken wie het kan zijn... (N. of P.?)
Begrijpe wie kan: de aangekondigde
verlaging van de elektriciteitskosten (nachttarief in het weekend) zal
uiteindelijk voor veel gezinnen resulteren in een hogere rekening. ("Voor de dag"
Radio1 deze morgen) Onze elektriciteitsrekening bestaat namelijk
uit twee delen: effectief verbruik en distributiekosten. Doordat
de prijs voor het effectief verbruik gaat dalen, zullen de
distributiefirma's (de Intercommunales dus) inkomsten derven en hebben
zij dus de tarieven voor de verdeling van elektriciteit verhoogd.
Waardoor, afhankelijk van de Intercommunale waaronder u valt, de
rekening uiteindelijk hoger zal zijn dan voorheen.
Of hoe uiteindelijk privatisering toch steeds tot hogere prijzen leidt.
