Bij het klasseren van mijn CD-rek botste ik op een cd van Curtis Stigers, wellicht door iedereen vergeten of nooit bij iemand bekend geweest.  In 1991 kwam de eerste CD van deze Amerikaans zanger én saxofonist uit.  Mijn zus en ik waren er meteen weg van (vandaag realiseer ik me dat het waarschijnlijk meer de combinatie van zijn looks en stem was).  Ik moet de cd zowat "grijs" gedraaid hebben toen.  (Waarom is er geen nieuwe versie van dit gezegde?).  Wij vonden wel dat hij op de foto van de cd de verkeerde schoenen droeg en er ietwat gladjes uitzag en de meeste songs klonken dat ook, maar toen hij kwam optreden in de AB in Brussel waren we gerust: dit was een "ernstig" artiest. (In die tijd vonden we dat nog belangrijk).  Bij dit optreden stonden we dan ook op de eerste rij en genoten van zijn geweldige stem en saxofoonspel (en toch bleven we vinden dat hij er wat gladjes uitzag, hij had ook witte sokken aan, ook toen al een gruwel).  Zijn eerste CD was een megasucces, maar nadien is hij volledig in de vergetelheid geraakt.  Toch weer even de CD beluisterd en ik vind de stem nog steeds geweldig maar.... (jaaaah). 
Vandaag de dag blijkt hij nog steeds actief in de muziekwereld maar dan vooral in de jazz-wereld.  Heb wat van zijn laatste nummers beluisterd, maar echt grote fan zal ik nooit worden.  De CD blijf ik koesteren uit nostalgie, maar hij blijft, ja.. te...

Kijk en luister hier

Toen ik Curtis terugzag flitsten er ook herinneringen door mijn hoofd aan Marti Pell van Wet Wet Wet, waar we een paar jaar eerder hevige fan van waren (wederom om de looks vermoed ik ook nu want ook het latere lief van mijn zus was zowat zijn evenbeeld maar dan ruiger) en hun concert in Leuvense Manhattan was "memorabel" (ik weet zelfs nog welke kleren ik droeg toen, ik kan zo weer de straat op volgens de maart modespecial van "Elle").  Echt wel goed fout dus...
Neen, ik ga vooral niet opzoeken wat hij momenteel doet of hoe hij er uit ziet... Ik hou het bij zijn engelenogen.

Vooral ook hier kijken