Onopvallende en onopgemerkte voorvallen gespot in het dagelijks leven, de media en de politiek
14-02-2007
EXPRESSIS VERBIS
Geen update wegens een slechte computer, geen webbrowser waarin ik kan lay-outen of fotootjes toevoegen... en vooral geen tijd. Nochtans: veel zin en inspiratie (en een stijgend bezoekersaantal!)!
Geduld, er komt meer, een antwoord, een verklaring, een mening, Alhoewel: de beste manier om vervelend te worden is alles te vertellen wat men weet....
Oh oh oh en wat vind ik de blogs van "bloggen" toch lelijk (dit gaat enkel en alleen over het esthetische...) inclusief die van mij, alhoewel ik hem zo sober mogelijk probeer te houden...
In het S.M.A.K.
Gent loopt er momenteel een tentoonstelling van twee Finse kunstenaars
die experimenteel werken met een combinatie van videokunst, film,
documentaires en beeldende kunst.
Indien u geen tijd heeft om naar het SMAK te gaan dan kun u hier alvast het werk "Complaints Choir"
zien. Alle Gerdernissen vervat in dit "kunstwerk".
En bedenk, het is overal hetzelfde (bekijk alles, elke stad heeft een
andere tekst...)
Lost & Found Tellervo Kalleinen, Oliver Kochta Kalleinen, Mika Taanila
nog tot 18 maart 2007
Sinds half januari volg ik avondschool Kleding (of
Snit en Naad). Ongemeen interessant en boeiend, nooit verwacht
dat ik hier zo zou kunnen in opgaan. Terwijl ik echter gedacht
had dat de opleiding vol zou zitten met hippe stylistes en jonge
bedeesde gasten à la Olivier Theyskens (grapjeeuuuu), lijk ik in realiteit echter
op een andere planeet terechtgekomen te zijn. Een groepje
gezellige 60-plussers, waarvan er sommige al een eeuwigheid naar de les
blijkt te komen. Dit vastgeroest clubje is beducht voor elk
nieuwigheid, elke inbreuk in hun regelmaat.
De eerste avond kon ik niet echt spreken van een hartelijke
ontvangst. Toen de lerares me voorstelde en vroeg of er ergens
een plaatsje vrij was regende het reacties: "a nieje, ier es gin plosj
want mariejosee komt nog", "en ier oek niet want Treis é geseit da se
ewa go loëter zèn vandaug" "Jommer en ier zitj Suzanne, ze komt miskien
niet mor wèr moetn èr plosj agn vèr asse nog komt". In AN: neen
dus. "Goed" zegt de lerares, "ga dan maar aan de snijtafel
zitten". Wordt er van ver geroepen: "Jommer doër sa se sebiet oek
wegmoetn assemen moetn tieknn en snouièn". Dat ik het toch
aandurfde bezorgde me een paar misnoegde blikken. Hun wereld even verstoord. Een vreemde eend in de bijt.
Omdat ik inviel midden in het jaar zou de instructrice me roepen om
mee te volgen telkens ze individueel aan een Marjet iets ging uitleggen
en het voor mij van toepassing was. Maar dit was buiten Marjet
gerekend: "Jommer nieje, tegn da se souè dat moet doen es se dat al
lank vergetn".
Maar goed, alles went en nu na zeven lessen wordt de
interesse in het vreemde wezen alsmaar groter: "Wuër werkte goë?" "Eije
kinjern?" Wuër woejnde?" "Seije getraat?" Ze wennen zo goed dat er zich afgelopen donderdag
op het einde van de les met een drietal rond mij volgende conversatie ontspon:
"Seg, zèn dadde echte stienn?" wijzend op mijn halsketting.
"Ja"
"Oe, dad es gralèk scuën sei maân"
"Oejejoei, mor asuë zwoër" terwijl één van hen de ketting vastnam.
"Dat valt best mee"
"Alei meskoap, aske da ne hiëln dag oanetj, doër lepte s'aoves tog oek
van vérovergebogen, asuë een lange?" "Da moet tog sjier doen on anen
nek?"
"Toch niet"
Jas en sjaal aangetrokken.
"Ajejèij en sie nikker, dat es oek skoën seg, asuë ne sjal mé ne kol. Da siede oek nieveel, dat es oek spesjoël sei maân.
"Dat heeft mijn moeder gebreid"
"Oejejoei dat doemn weir nimmer, brauèn. Weir kommn nog alliejen om te noën!" Hilariteit alom.
"Allei salu hé tot noste week!!"
Gisteren weer eens dezelfde discussie
over de barslechte kwaliteit van veel TV-programma's. De conclusie (van
de anderen) is steevast: "Zet dan toch je TV af." Wel, ik krijg zo
stilletjesaan genoeg van de uitdrukking "er zit een knop op die
TV". Dat klopt, maar wil dat dan zeggen dat je nergens nog
commentaar mag op geven tegenwoordig? Dat je alles moet slikken
onder het mom van "verdraagzaamheid"?
Bevalt een TV-programma je niet, draai de knop om. Hoe durf je het
wagen Laura Lynn niet goed te vinden en K3, dat zijn toch drie overgetalenteerde meisjes die alle
respect verdienen, Studio100 en Kabouter Plop zijn stichtende
voorbeelden voor onze kinderen. Derderangsacteurs en nitwits bv's zijn
onze grote helden want dat zijn zo'n "grote meneren". Ja, allen in koor
en allen volmondig: "Wij zijn fan van alles en alles is super!"
En je kan dit verder doortrekken. De redenering van de knop
afzetten weerspiegelt zich in heel onze maatschappij. Wat ons
niet bevalt zappen weg, negeren we, laten we niet aan ons hart komen.
Eigenlijk komt het er op neer dat je
geen mening meer mag hebben,geen overtuigingen, geen principes.
Kom je in Brussel op voor het Nederlands, dan ben je een Vlaams
Belanger; maak je je zorgen over het gebruik van sms-taal bij jongeren
en het ontbreken van kennis van de spellingsregels, dan ben je een
doemdenker; vraag je in een winkel (of geldt ook voor De Post, NMBS,
Electrabel, Belgacom, Telenet en tal van overheidsdiensten) een beetje
waren- of vakkennis, klantenservice en vriendelijkheid dan ben je een
oude zeur. Walg je van massabijeenkomsten waar iederen brüder moet
worden en ben je liever wat einzelganger dan draag je bij tot de
verzuring van onze maatschappij. Politiekers met een mening zijn
"ruziemakers". Onze politici worden gladjanussen, gestuurd door
marketeers en reclamemakers met Noël Slangen voorop. Er is geen enkele
strekking meer, allen moeten we "centrum" worden. En vooral moet
alles geslikt worden.
En ja, we leven in één van de welvarendste landen ter wereld en daar
moeten we blij om zijn maar moeten we dit betalen met een sticker op onze mond? Maar anderzijds is
misschien net door deze welvarendheid dat stilaan een meerderheid van
onze bevolking geen sticker meer nodig heeft want ze heeft niks meer en
niks méér te zeggen dan "zet de knop af" (de "wereld"knop) en laat zich
zoethouden met brood en spelen.
Ondertussen zitten we dagelijks uren in de file, is het Brussels
verkeer een jungle, wordt er buiten ons weten op hoger niveau
gecomplotteerd dat het een lieve lust is van op gemeentelijk over
landelijk tot op wereldlijk vlak, werken de hogergenoemende diensten vierkant, viert vriendjespolitiek nog steeds
hoogtij, wordt het socialisme steeds verder afgekolfd en worden de
meeste belastingen verhoudingsgewijs nog steeds betaald door degenen
met de laagste lonen.
Of zoals N. het zo mooi schreef in de reactie op mijn vraag hoe het
eigenlijk zou zijn met de verkoop van de overheidsgebouwen: we staan
erbij en kijken er naar.
Regie: Bent Hamer
Met: Joachim Calmeyer, Thomas Norström, Bjorn Floberg, Reine Brynolfsson, Sverre Anker Ousdal, Leif Andrée, Gard B. Eidsvold
Een film over een Zweeds onderzoek in de jaren vijftig naar het keukengedrag van Noorse vrijgezellen (!)
Mijn beschouwingen gisteren over
enquetes deed me weer denken aan deze schitterende, onbekende en
daardoor zeer ondergewaardeerde film.
Op 11/02/04 schreef ik over deze film het volgende op de www.cinebel.be:
"Een subliem klein fijn filmpje
waarin met weinig woorden maar met schitterende beelden (en in prettige
retro-kleurtjes én perfecte fifties aankleding) zoveel gezegd wordt! Een
teder verhaal over vriendschap en eenzaamheid, een ironische kritiek op
de hedendaagse bigbrother (media)maatschappij en het recht op privacy,
soms absurd, soms kolderesk, ontroerend en grappig. Lang geleden dat ik
met zo'n goed gevoel uit de bioscoop gekomen ben en een film er in
geslaagd is de volgende dag doorlopend spontaan een glimlach en een
feel-good gevoel te ontlokken bij de herinnering eraan. Genieten van
begin tot eind! Ga dat zien, ga dat zien!"
Nu, drie jaar later, heb ik deze film al 3 keer opnieuw gezien en
het
blijft genieten van de eerste tot de laatste seconde. Deze film
staat dan ook hoog genoteerd in mijn top50 beste films aller tijden.
Hebt u soms ook het gevoel dat u niet
echt past in deze wereld? Dat u soms een beetje gek bent? Dat uw
gedachten niet pararel lopen met de meeste van uw medemensen? De
verklaring ligt voor de hand: aliens sturen uw brein met hun
buitenaardse invloeden.
Maar niet gepanikeerd, u kan uw eigen afweerhelm bouwen zodanig dat u
weer perfect kan meedraaien in deze wereld. Hoe meer hem u draagt
hoe beter u beschermd bent.
Ik heb het niet zo voor poll's en
enquetes. Ik geloof ook nooit iets van de resultaten. Wanneer ik
zelf gevraagd word om deelname (wat ik eigenlijk wel graag doe, ik ben altijd benieuwd wat men zoals wil weten) dan antwoord ik
vooral zo fout mogelijk, of ik antwoord wat men van mij zou verwachten
of net omgekeerd. Ook bij mondelinge enquetes vind ik het nogal
grappig om de meest "vreemde" antwoorden te geven. Meestal staat
dat dan niet op het formulier. Je moet kiezen uit "ja" "neen" of
"geen mening". Dan zeg ik bijvoorbeeld ja of neen,
maar... Er is geen ruimte voor zegt de enquëteur, dus: "OK, geen
mening dan" waarop ik dan weer in discussie ga want ik heb zeer
duidelijk wel een mening. Tegen het einde van zijn vragenuurtje (als hij dat al haalt)
draait hij meestal door.
De manier waarop de vragen gesteld worden in schriftelijke enquêtes zijn
ook meestal zeer tendentieus. Je wordt automatisch in een bepaalde
richting gestuurd door bepaalde antwoorden te geven. Zo bleek
mijn profiel na deelname aan een poll op de website van één 'mannelijke
meerwaardezoeker, verzot op nieuwe technologie en snufjes" of iets
dergelijks. (En hier had ik eens zeer ernstig de antwoorden
gekozen waarvan ik vond dat ze het meest bij me pasten.)
Ik vind enquetes ook gevaarlijk. Volgens mij beïnvloeden uitslagen van
poll's (die op zich al verkeerd gestuurd zijn als er veel mensen met
mijn instelling geantwoord hebben) de publieke opinie, dit geldt vooral
voor politieke bevragingen. Pubicatie op de hoofdpagina's van de
kranten (of als hoofdpunten in TV journaals) vind ik storend en
hinderlijk en
een zeer foute trend. Toch kan ik het niet nalaten als ik eender
waar een poll zie, er op te antwoorden. Er wordt ook veel te veel
belang aan gehecht en het wordt teveel gehypt.
Hetzelfde geldt voor statistieken. Dit gaat dan wel over exacte
cijfers, maar deze kunnen op zeer verschillende manieren
geïnterpreteerd en geanalyseerd worden, in je voordeel of zeer nadelig
voor degene die negatief uit de hoek moet komen. Het mooiste
voorbeeld hoorde ik een tijdje geleden, Een Schepen van Herstappe,
de kleinste gemeente van België met 87 inwoners: "We hadden in 2005
drie diefstallen. Hierdoor kwamen we in de statistieken
ineens met het hoogste misdaadcijfer van België. Het afgelopen jaar
hadden we geen enkele diefstal waardoor ineens het misdaadcijfer in
onze gemeente spectaculair gedaald was tot 0% !! Dit vind
ik dan zeer grappig.
Niettemin toch een nieuwe poll hier op mijn blogje omdat de resultaten
van de vorige poll uitwezen dat de meerderheid van poll's houdt. (53%!!)
"De mogelijkheden van een eiland" van Michel Houellebecq is geen nieuw boek. Ik las het in 2005, toen het pas uitgegeven was.
De reden waarom ik dit boek deze week voor de tweede maal beginnen
lezen ben, is het verschijnen van diverse artikels in dag- en weekbladen over "Second life", de virtuele wereld op
internet. Destijds heeft het boek namelijk een zodanige indruk
op mij gemaakt, dat ik er nu bij het lezen van al deze artikels
steeds moet aan terugdenken. Dit boek, dat je elke illusie ontneemt op een mooie
toekomst, dat je verslagen en bevreemdend achterlaat, gaat namelijk
over Marie23 en Daniel24 en 25, die verre nazaten zijn van de Daniel die vandaag
leeft en die enkel via de computer met elkaar kunnen communiceren.
In deze toekomstige wereld komt niemand nog buiten, heeft niemand nog
contact met elkaar, op groepjes "wilden" na, die in een andere, vreemde wereld
leven en als onderontwikkeld aanzien worden. Daniel25 en Marie24
willen deserteren uit deze kille wereld en op zoek gaan naar emotie en
warmte.
Michel Houellebecq is waarlijk
visionair. Hoewel het in het boek eerder gaat over klonen, onsterfelijkheid en
eeuwige jeugd en niet zozeer over een "tweede leven", is het toch
diezelfde wanhoop, verslagenheid, desillusie en vervreemding die
me overvalt als ik lees over de "avatars" en "second life" en over
de twee miljoen mensen die ingelogd zijn in deze virtuele
wereld. Een goeie reden om het boek te (her)lezen.
Al een aantal jaren stoot ik
telkens bij het begin van een schooljaar en na de jaarwisseling op een
advertentie in De Standaard voor cursussen "Praktische filosofie" van
de School voor Filosofie VZW.
Uitermate geïnteresseerd had ik al een aantal jaren het voornemen om
misschien deze cursus toch eens te volgen en begin dit jaar wou ik er
eindelijk werk van maken.
Dus even de site bezocht. Het leek me allemaal geweldig
interessant en ik werd steeds enthousiaster tot ik aan het einde van
het lesrooster het volgende las: "Bij
deze inleidende cursus is een praktijkdag voorzien die gedurende het
trimester plaatsvindt. Zij die dit wensen kunnen deze studie
naderhand verder zetten. Na ongeveer anderhalf jaar wordt de
mogelijkheid geboden kennis te maken met een eenvoudig methode van
meditatie."
Dit intrigeerde me, wat moest ik me voorstellen bij een "praktijkdag"
filosofie? In een wit kleed een hele dag een mantra
scanderen? Dit is nu niet echt bepaald my cup of tea. Dus voordat
ik me zou inschrijven toch nog even verder gegoogled en gelijk had ik.
Ik stootte op de vreemdste dingen. De conclusie: de School voor Filosofie zou een afdeling zijn van de Scientology Church en dus als een sekte beschouwd worden en verboden in België sinds 1997.
De cursus volgen doe ik dus niet maar toch blijf ik met deze vragen
zitten: is dat verbod dan ooit weer eens opgeheven zodanig dat ze nu
weer vrijelijk adverteren? Of vind ik alleen maar onwaarheden op
het net en gaat het hier over een kwakkel? Wie volgt deze
cursussen, zijn er effectief al mensen ingetreden in de sekte? En als
het verboden is in België waarom verschijnt deze advertentie dan elk
semester weer in een kwaliteitskrant?
Zoals iedereen weet heeft onze Paarse Regering eind 2006 in zeven
haasten beslist om nog eens een aantal overheidsgebouwen te verkopen.
Met interesse heb ik hieromtrent de berichtgeving gevolgd.
Wat ik nu echter graag zou weten, maar nergens in de pers te lezen
krijg is: wat is er exact verkocht, hoeveel heeft het opgebracht,
hoeveel huur moet men nu betalen voor deze gebouwen en hoeveel zal dit
op het einde van de rit gekost hebben?
Misschien lees ik hierover niets omdat de regering het zo ingewikkeld en ondoorzichtig maakt
dat "correcte"berichtgeving hieromtrent quasi onmogelijk is. Om over te
gaan tot de verkoop van deze overheidsgebouwen moest er immers een
vastgoedbevak opgericht worden. Dit is echter mislukt omdat de
Raad van State in oktober de toewijzing van de vastgoedbevak aan Cofinimmo schorste nadat AXA en Befimmo deze beslissing aangevochten hadden. Om het geld toch nog in 2006 in kas te krijgen werd aan de FPIM
opdracht gegeven om een oplossing uit te werken. Uit tijdnood
werd de piste van een vastgoedbevak verlaten en werden al de te
verkopen gebouwen ondergebracht in een nieuw op te richten
vennootschap. De FPIM levert het startkapitaal voor de nieuwe vennootschap. Dit alles was te lezen in De Standaard
van 2 december 2006. Het artikel gaat nog een tijdje door over
vastgoedbevaks, private partners, vastgoedportefeuilles etc. ,
Bent u ondertussen ook de pedalen kwijt (of waarschijnlijk de interesse?)
Enfin, als leek die niet in geldzaken of vastgoed zit, kan ik er na een
keer of drie grondig lezen wel ergens min of meer iets van
begrijpen. Maar de grootste conclusie die ik er uit trek is dat
dit gewoon allemaal immens veel geld kost. De operatie wordt
begeleid door Zakenbank La Compagnie de Rothschild, advocatenkantoor Tossens&Prioux staat in voor de oprichting van de vennootschap en de verkoop van de aandelen is in handen van het advocatenkantoor CMS De Backer.
Weet u welke immens hoge erelonen deze vragen? Weet u wie er allemaal
in de Raden van Bestuur zit? (Vrienden van vrienden van vrienden). Weet
u hoeveel overheidsgeld er voor deze verkoop weer naar private
instellingen en personen vloeit?
Is het teveel gevraagd dat er een degelijk journalist van een
kwaliteitskrant in duidelijke bewoordingen de resultaten bekend maakt
van deze verkoop en ons duidelijk weet te zeggen hoeveel winst (of zal
het eerder verlies zijn) de regering hier gemaakt heeft. Of
moeten we weer wachten op een vernietigend rapport van het Rekenhof?
(waar dan toch geen kat zich druk over maakt).
(En als hierboven foute gegevens staan, dan is dat totaal buiten mijn
schuld, want dit is mijn perceptie van de artikels die ik las in
kranten en op het net)
Telkens wanneer ik een nieuw
afgewerkt reclamefilmpje toegestuurd krijg, heb ik meestal een zeer
uitgesproken mening. Toen ik echter het filmpje dat deze week in
mijn mailbox rolde bekeek, moest ik wel degelijk heel hard lachen maar
na het reeds een tiental keer bekeken te hebben, ben ik er nog steeds
niet aan uit of het nu is omdat ik het zo goed vind of omdat ik het zo
wansmakelijk slecht vind dat het vanzelf om te lachen wordt.
Na een zware werkweek
gecombineerd met twee maal avondcursus, ongeveer acht uur file, tekort
aan slaap, weinig inspiratie wegens geen tijd om kranten te lezen en TV
te kijken of geen concert- of bioscoopbezoek, en daarbij een
deprimerend laag aantal bezoekers in het midden van deze week (twee
waarvan ik er één was), stond ik deze morgen op met het idee om dit
grapje toch maar te stoppen.
Bekijk ik echter de statistieken en heb ik gisteren ineens tien (TIEN!) bezoekers.... Vreemd, zeer vreemd...
En ineens is de inspiratie er weer... Doe ik het dan toch niet alleen voor mezelf? (zie "Tocht door het donker")
Een tijdje geleden verdwenen op
mysterieuze wijze alle telefoonnummers uit mijn gsm. Natuurlijk geen
enkel nummer elders genoteerd. Bon, collega's opnieuw toevoegen was
niet moeilijk, die nummers waren voorhanden op het werk. Niet zo simpel
was het echter om de nummers van vriend(inn)en te achterhalen. Dus een
mailtje gestuurd naar iedereen tegelijk met de vraag of ze me allen
konden een smsje sturen met "naam" zodanig dat ik hun nummers weer
eenvoudigweg kon "toevoegen" ("en stuur me zeker geen mailje met jullie
nummer want ik ben te lui om dat over te typen naar mijn gsm").
Dit was natuurlijk buiten de grenzeloze creativiteit van mijn
vriendenkring gerekend. Eerste smsje: "Rara wie ben ik? Iemand die je
heel graag ziet". Tweede smsje: "Hallo ik ben Mieke of was ik nu
Siska?" En zo ging het nog wat door:"Hey hier Tom" (bleek achteraf niet Tom maar Fred te zijn) en "Hier
ik, wat bedoel je met "naam"?"....
Dus deze samenspannende grappenmakers hebben er voor gezorgd dat ik tot
op de dag van vandaag nog steeds smsjes krijg: "Hé vanavond om 6 u bij
M.?" zonder te weten wie de afzender is. Ik antwoord dus maar: "Ja
prima!" omdat ik het nogal pijnlijk zou vinden te moeten antwoorden:
"Wie ben je dan wel?" (ikzelf ben ook beledigd als ik niet in het
adresboek zit van een "vriend(in)"). En zo ben ik ook nog telkens weer om 6 u
bij M. in blijde verwachting van wie er nu weer gaat opduiken.
Dus, sorry, degene die me deze week een smsje stuurde met het fijne bericht
"Veel succes op het werk" moet nog steeds een antwoord krijgen want ik
ben nog steeds aan het uitzoeken wie het kan zijn... (N. of P.?)
Begrijpe wie kan: de aangekondigde
verlaging van de elektriciteitskosten (nachttarief in het weekend) zal
uiteindelijk voor veel gezinnen resulteren in een hogere rekening. ("Voor de dag"
Radio1 deze morgen) Onze elektriciteitsrekening bestaat namelijk
uit twee delen: effectief verbruik en distributiekosten. Doordat
de prijs voor het effectief verbruik gaat dalen, zullen de
distributiefirma's (de Intercommunales dus) inkomsten derven en hebben
zij dus de tarieven voor de verdeling van elektriciteit verhoogd.
Waardoor, afhankelijk van de Intercommunale waaronder u valt, de
rekening uiteindelijk hoger zal zijn dan voorheen.
Of hoe uiteindelijk privatisering toch steeds tot hogere prijzen leidt.
De liefde, de liefde, de liefde ...
Heb jij een fantastisch, mooi en authentiek (eerste-) liefdesverhaal?
Denk je nog altijd met een glimlach terug aan je eerste liefde, als je
die speciale aftershave weer ruikt? Krijg je nog altijd kippevel als je
dat ene liedje hoort? Ben je getrouwd met je enige, echt eerste liefde
en heb je nog altijd vlinders in je buik? Of ben je al jaren gelukkig
getrouwd, maar denk je nog altijd met een glimlach terug aan die andere
van toen? Zijn de wegen van de liefde voor jou duizend-en-een verhalen?
Dan zoeken we jou!
Mailen kan, op liefdesverhalen@caviar.be
Stuur dit bericht gerust door naar vrienden en kennissen
DOEN!
Op 1 februari doen we ALLE LICHTEN UIT van 19u55 tot 20.00u !!
ACTIE tegen de klimaatsverandering.
Neem op 1 februari 2007 deel aan de grootste mobilisatie van de burgers tegen de klimaatsverandering !
Gun de planeet 5 minuten rust!
Iedereen wordt verzocht alle lichten te doven op 1 februari as, van 19u55 tot 20.00u.
Het gaat er niet om enkel die dag gedurende 5 minuten energie te
besparen, maar wel om de aandacht van de burgers, de media en tevens de
politieke besluitvormers te vestigen op de energieverspilling en op de
noodzaak om dringend iets te ondernemen !
Gedurende 5 minuutjes zal de planeet kunnen uitrusten : dat duurt echt
niet lang en het kost niets. En het zal de politici en kandidaten voor
de parlementaire verkiezingen van juni 2007 duidelijk maken dat de
klimaatverandering een onderwerp uitmaakt dat weegt in het politieke
debat.
En waarom op 1 februari 2007? Omdat die dag in Parijs het nieuwe
rapport van de klimatologische experten van de Verenigde Naties
uitkomt. En dat gebeurt bij onze buren! Wij kunnen dus onmogelijk deze
kans laten voorbijgaan en moeten bijgevolg de schijnwerpers richten op
de dringende aard van 's werelds klimatologische situatie. Als we allen
deelnemen zal deze actie werkelijk een mediatieke en politieke invloed
hebben, en dit enkele maanden voor de verkiezingen !
Laat dit bericht zoveel mogelijk circuleren, stuur het zoveel mogelijk
door, ook naar lokale politici; vermeld het in Newsletters, op je
Internetsite of blog ...
Geen krant die het er niet over had, de afgelopen dagen. De
vader van Wendy van Wanten's zoontje zou de Ierse dronkaard Johnny Logan
zijn. Zelfs De Zevende Dag zal er morgen aandacht aan besteden. Met
dank aan Bert Kruismans voor de onthulling van dit eigenlijk toch wel
publieke geheim. Want Bert was heus niet de enige die op de hoogte was.
Achter de schermen van bepaalde media circuleert dit gerucht immers al
enige tijd. Maar zo circuleren er nog massa's andere
geruchten. Bert Kruismans vraagt zich vandaag in een interview in de
Standaard af: "Ben ik de enige die ziet wat er allemaal roert achter de
schermen van de showbiz?"
Neen
Bert. Net heel veel mensen horen en zien in het BV-wereldje dingen die
voor het grote publiek verborgen blijven, maar net zoals in de
politiek, de sport en het zakenleven, geldt het motto 'horen, zien en
zwijgen'. Zoals waarschijnlijk bij
de politieke journalisten veel verhalen de ronde doen over politici,
waar ze enkel onderling wat over roddelen maar die ze verder voor zich
houden. Prettige onderwerpen om tijdens de
middagpauze wat afwisseling mee te brengen onder het uitroepen van veel oh's
en ah's. De vader van Clément had al lang voer voor deze blog kunnen
zijn. Net zoals met wie Steve flikflooit, wie de nieuwe
vlam van Goedele is,
met wie Geena Lisa een verhouding heeft en dat één van de K3 meisjes
een hekel heeft aan kinderen. Net zoals het gerucht dat Franske al lang
voor de opnames van "De man van Wendy" een relatie had met haar en het
allemaal deel uitmaakt van een commercieel plan. Maar toch kreeg geen
mens dat hier te lezen.
In de eerste plaats omdat er belangrijker dingen zijn. Leven en
laten leven. En omdat het motto ook voor mij geldt. Ik werk niet
voor Dag Allemaal, dus blijven het voor mij ook maar
middagpauzeweetjes. Maar ook omdat ik er nooit zou opkomen dat hier een
boek uit te puren valt. Want het is toch wel frappant dat zo'n ridicuul
feit tot groot nieuws wordt gebombardeerd en dat zelfs ernstige media
mee op
de kar springen. De sensatiehonger van de massa is nochtans niet nieuw.
Wie is nu de domste? Bert Kruismans of ik? Het antwoord is die die er
geen munt uit slaat, blijkbaar.
Als je Bert dus morgen in De Zevende Dag met "nieuwe" feiten op de
proppen hoort komen, weet dan dat velen reeds wisten wat hij weet, maar
hij nogmaals aantoont De Slimste Mens ter Wereld te zijn.
Ook in dit videoclipje (uit 2001) mocht (of liever, moest, weer eens wegens gebrek aan geld) ik meespelen. 4
gecaste rollen en al de rest vrijwilligers (gratis drank!!!). Een
dolle avond met vrienden, vriendinnen en al mijn geweldige collega's!
De depressiefste onder de depressievelingen, de
zwartgalligste onder de zwartgalligen, The Prince of Darkness, Mr Black
himself, vanavond op TV.
Ned2 0.25 u: Old Joy met Will Oldham aka Bonnie "Prince" Billy.
Regie: Kelly Reichardt | Cast: Daniel London (Mark), Will Oldham (Kurt) e.a. | Speelduur: 76 minuten
"Oorspronkelijk verschenen in boekvorm, heeft regisseur Reichardt Old
Joy verfilmd tot een contemplatieve, betrekkelijk korte film over de
alledaagse problemen van twee eind-dertigers. Bijna zonder dialoog
worden de omstandigheden geschetst, waarin de mannen op dat moment
verkeren en waar ze ontevreden over zijn. Door veel stiltes en lange
shots van de zwijgende Kurt en Mark wordt een gevoel opgeroepen van
verloren zijn, van geleefd worden en meer kwesties van het type
ik-ben-volwassen-maar-voel-me-niet-zo. De film is geschoten op 16 mm,
maar wordt uit geldgebrek vertoond in high definition.
Mark wordt door zijn vriend Kurt gevraagd om samen de bergen bij Oregon
in te trekken om er even helemaal uit te zijn. Op weg naar Kurt's huis
en aan het einde van de trip weer terug luistert Mark naar Air America,
een politieke radiozender en een van de weinige liberale,
niet-conservatieve politieke geluiden van de laatste tijd. Daarmee
vergelijkt Reichardt de impasse van de mannen met de situatie van de
Verenigde Staten, waarin het liberale geluid wordt overstemd door
conservatieve, christelijke stromingen. Zoals Kurt en Mark er tijdens
hun korte trip in de bergen achter komen dat ze te weinig grip hebben
op hun leven en ze hun eigen stem meer willen laten horen, zo zegt de
regisseur zich te voelen in haar eigen land ten opzichte van the powers
that be.
Old Joy vaart helemaal op herkenbaarheid van hun problematiek en
creëert daartoe een contemplatieve sfeer waarin de kijker de tijd
krijgt om zelf het plaatje in te vullen. De mooie beelden en spaarzame
dialogen reiken slechts een handvat aan om de thema's te laten
bezinken. Een prettig tempo en goede acteurs doen de rest."
