Onopvallende en onopgemerkte voorvallen gespot in het dagelijks leven, de media en de politiek
17-01-2007
ROTTE APPLE
Gisteren is dus ook mijn twee maanden oude MacBook
13" van het werk (een speelgoedlaptopke waar ik laaiende ruzie over
gehad heb omdat ik bijna een hele dag met cijfers, excel-sheets,
budgetteringen etc. moet werken, doe dat maar eens op 13")
gecrasht. Dood.
Het
is nog niet eens twee weken geleden dat ik een klachtenbrief stuurde
naar Apple ivm een privé laptop (zie ander berichtje).
Ik vind Apple's prachtig vormgegeven, reeds jaren hebben wij op ons
kantoor de nieuwste modellen en allen zijn een streling voor het
oog. Maar ze zijn ook om de haverklap stuk, altijd scheelt er wel
iets aan. Ik heb nog nooit anders geweten dan dat er wel 2 of 3
in reparatie zijn. Zijn wij de uitzonderingen? Geen idee,
maar sinds hun belachelijke plastieken prul dat ze MacBook durven
noemen ben ik helemaal fan af.
Basta.
(Voilà, en als teken van protest heb ik dus ook geen I-pod gekocht maar een prachtig Philips MP3 spelertje)
"Indien auto's zoveel defecten zouden vertonen als computers dan was er revolutie" (mijn broer)
xxx, 8-01-07
Betreft: klacht herstelling MacBookPro.
Geachte,
Een half jaar geleden heb ik een MacBookpro aangeschaft, dit bij Fem te xxx.
Helaas heeft deze laptop mijn professionele leven niet ondersteund, het
bezit van deze geavanceerde machine werd tot nu toe een tocht van
reparaties en frustratie.
23-09-2006
1ste nazicht: hitteproblemen, autonomie van de batterij is slechts 3
uur in tegenstelling tot de gegarandeerde 5 uur. Verder geen
opmerkingen.
Bij terug in ontvangst name van mijn computer, blijkt echter ook de
DVDdrive vervangen te zijn, dit is ongevraagd gebeurd en heeft tevens
een mechanisch mankement tot gevolg. De computer heeft vanaf nu
problemen met het uitwerpen van CDs. Hitteprobleem is wel opgelost.
Autonomie van de batterij is nog steeds 3 uur.
20-10-2006
2de nazicht: problemen met de DVDdrive en uitwerpen van CDs.
Bij terug in ontvangst name van mijn computer blijkt de computer nog
steeds problemen te hebben met het uitwerpen van Cds en DVDs. Wat is
er in die 3 weken herstellingstijd gebeurd met mijn computer? Vanaf nu
blijkt ook de batterij iets losser te zitten, op zich niet zo een
ernstig probleem. Zeer vervelend is echter de mechanische knop om de
computer te openen; die werkt niet meer even vlot als voorheen.
Ik neem onmiddellijk contact op met Fem. Om professionele redenen kan
ik mijn computer niet onmiddellijk terug binnen brengen voor
herstelling. Fem garandeert mij contact te zullen op nemen met Apple,
aangezien de computer na herstelling meer beschadigd is dan voorheen.
Verder blijkt de batterij, bij enkel surfen op het net, nog maar een
autonmie te hebben van 2,5 uur. Op 20 december vertoont de DVDspeler
een fatale fout.
08-01-2007
Computer opnieuw binnen voor herstelling met navolging van deze brief.
Het hoeft verder geen betoog dat deze evaring niet past bij het
geavanceerde karakter van Apple. Als klant blijf ik natuurlijk
vertrouwen in Apple en hun verdelers en hoop dan ook te mogen
constateren dat mijn geld wel goed geïnvesteerd is.
Dank voor uw aandacht en opvolging van de herstelling van mijn computer.
Groeten
Deze middag in het journaal op één: Belgen schenken
bij overlijden steeds meer aan goede doelen. Mooi, maar wat het
journaal me net zou moeten uitleggen: waarom?
Want als die uitleg
gegeven zou worden krijgt het bericht namelijk een andere teneur, zou
blijken dat het niet zuiver altruïstisch is en dat
de Belg niet zomaar Een Beter Mens geworden is, Wat men vergeet
te vermelden is dat schenkingen aan goede doelen bij overlijden en zeer
aanzienlijk belastingvoordeel opleveren voor de erfgenamen. Bij
grote vermogens blijkt het namelijk zelfs zodanig voordelig te zijn dat
men meer overhoudt wanneer men pakweg 50% wegschenkt aan het goede doel
dan wanneer men erfenisrechten zou betalen.
Die halve waarheden in de journalistiek zijn trouwens het
onderwerp van een zeer goed TV-programma van de VARA: "De leugen
regeert", waarin men achterliggende verhalen achter de nieuwsberichten
zoekt.
Een aanrader, alle afleveringen kunnen integraal hier bekeken worden.
De Oscar voor de beste vertolking van het onvertaalbare Engelse
woord "Yearning" gaat naar Ralph Fiennes als Evgeny Onegin in "Onegin"
van Martha Fiennes.
De Momunentenstrijd op Canvas zal gepresenteerd worden door Stijn Peeters, wel architect maar ook de broer van Bart.
Nog even voortbomend op mijn vorig artikeltje is dit volgens mij niet
helemaal toevallig. Ik wil de kunde van Stijn Peeters hier zeker
niet in twijfel trekken en hoogstwaarschijnlijk is hij best een goed
architect, maar waar het mij om gaat is dat het allemaal zo voor de
hand ligt. Programmamakers doen niet echt veel moeite meer.
Ze hebben een architect nodig: "Ah, die broer van Bart, voilà we hebben
er al één..." (Sofie de Caigny, de medepresentator, is
coördinator van het Centrum Vlaamse Architectuurarchieven, maar
van Stijn wordt enkele gezegd dat hij "lange tijd voorbestemd leek als
Enige Echte Entertainer van de familie Peeters", dus dat kwam goed uit.)
Ook voor andere programma's wordt er steeds uit hetzelfde vaatje
getapt, steeds zie je dezelfde gezichten. Er bestaat een database
en wat is dan simpeler om even in te typen: "psycholoog", "professor
kerkelijk recht", "kunstenaar" etc... De eerste die verschijnt wordt
opgebeld en mag dan komen opdraven in Ter Zake, Koppen, Morgen Beter...
of in kranteninterviews. Niet vrij, dan bellen we gewoon de
tweede.
Volgens mij wordt er nooit eens écht gezocht naar iemand die vb.
de laatste maanden iets opvallend gepresteerd heeft, een markante
uitspraak gedaan heeft, studiewerk verricht heeft over het betreffende
onderwerp.
Dus éénmaal je in die database geraakt bent heb je meer
kans om steeds opnieuw in de media te komen. Mits je natuurlijk
een mediagenieke kop hebt en het goed kan uitleggen...
Hoe het komt dat er iets succes heeft en iets anders
niet: is het marketing, media-aandacht en airplay, geluk, de juiste
mensen kennen, of al deze factoren samen?
Dit kwam weer eens bij me op toen ik deze middag Carla Bruni, een
voormalig fotomodel, op de radio hoorde. Wat zij doet heeft niet
veel uitstaans meer met zingen, zij zingt zoals ik spreek: met veel
moeite alsof ze telkens haar laatste adem aan het uitblazen is en met
poliepen op de stembanden. Toch heeft ze van haar eerste CD 2
miljoen exemplaren verkocht en wordt ze gewaardeerde in het zgn.
"ernstiger" circuit. In De Standaard van vandaag lees ik dan dat
dit Poëzie is. "Bruni zet elf gedichten op muziek en verleidt de
fan met een intimistische lezing". Ik ben geef fan, ik vind het
gewoon slecht. Het doet zelfs pijn aan mijn oren.
Waarom hebben prachtige, tot diep in je ziel snijdende stemmen zoals
Chan Marchall (beste concert van 2006!), Feist, de zusjes van Coco Rosie, zelfs Emiliana Torrini
niet het grote succes dat ze verdienen met zo een stemmen en
talenten? Omdat ze toevallig niet zo in de smaak vallen bij de
muziekrecensenten, bij radio- en tv- programmamakers, omdat ze ietwat
eigenzinnig, tegendraads en niet mediageil zijn? Of omdat ze
gewoon zo goed zijn dat iedereen die zou kunnen bijdragen tot hun
bekendheid deze pareltjes helemaal voor zichzelf willen houden?
In dit (mag ik wel zeggen) ondertussen
wereldberoemde reclamefilmpje speel ik de rol van een verontwaardigde
winkelende klant. Het was een vriendendienst want er was geen
geld om deze spot te draaien, als vergoeding kreeg ik een warme
maaltijd maar in ruil daarna wel eeuwige roem!
Afgelopen zomer ontdekte ik
namelijk ook dat één van mijn lievelingsschrijvers Michel Houellebecq
deze reclamespot van de eerste tot de laatste scene (het enige
verschil: hij maakt er een koppel van ipv een vader) beschrijft in zijn
laatste roman "De mogelijkheden van een eiland". Hij heeft het
zelfs over mij want hij zegt: "winkelende klanten kijken
afkeurend".
Het intrigeert me natuurlijk mateloos of hij deze spot zag of hij gewoon gelijktijdig hetzelfde idee had.
Regie: Frank De Vos
(Ik ben niet de eerste en niet de laatste dame...)
Vraagt u zich ook zo dikwijls af hoeveel km/u je
eigenlijk op onze Belgische wegen waar mag rijden (want die borden zijn
zo voorbijgereden)?
Onlangs las ik een heel interessant voorstel:
de markeringen op de baanvakken gewoon telkens in andere kleur en elk
kleur staat voor een max km/u. Vb. witte wegmarkering = 120 km/u,
blauwe wegmarkeringen= 90 km/u, gele wegmarkeringen = 70km/u en rode
wegmarkeringen = 50 km/u. Ik vond dit simpel idee zo doeltreffend
dat ik niet begrijp waarom dit voorstel niet meer aandacht
krijgt.
Waarschijnlijk té simpel of zie ik in mijn enthousiasme
weer een heleboel nadelen niet?
Als kind mocht ik af en toe mee met mijn vader naar
Duitsland of bezochten we vrienden in Nederland. Toen was dat nog
een echt avontuur, een ware uitstap. Telkens wanneer we terugkwamen was
de eerste vraag: "En, geen ongelukken gezien?" Was toen nog
zeldzaam, spectaculair, nieuws.
Tegenwoordig echter maak ik me elke dag de bedenking dat ik er weer
eens een dag goed vanaf gekomen ben, dat ik het weer eens overleefd heb
en op zijn minst zonder blikschade thuis geraakt ben.
Op mijn dagelijkse route zie ik élke dag minstens 1 ongeluk.
Gisteren was het weer prijs. Op een traject van 57 km zag ik 1
vrachtwagen en 1 personenwagen op elkaar ingereden op een
verkeerswisselaar; 3 personenwagens aan de kant met lichte blikschade
op de ring; een personenwagen ingereden op een boom, met een kleine
file als gevolg. Net op het moment dat ik er ter hoogte van
de verongelukte wagen passeerde werd er een brancard naar een
bestelwagen gerold met daarop een gewonde maar toen besefte ik dat de
dekens volledig dicht waren en er ook geen ambulance aanwezig
was. Op dat moment gaat er wel heel wat door je heen. Wie
was die mens, hoe is hij 's morgens, 's middags, 10 min. voordien thuis
of bij vrienden of op het werk vertrokken, wat waren zijn plannen, wie
laat hij achter, wie moet er vernemen dat hun dierbare niet meer
terugkomt? Eén regeltje in de krant vanmorgen, één leven
voorbij....
In een late trein in een praktisch leeg treinstel
komt er (bewust?) iemand net tegenover mij zitten. Ik word daar
ongemakkelijk van. Mijn
krant had ik 's morgens al achtergelaten en dus wat snuffelen in
handtas naar ander leesvoer. Het enige wat ik vind is een
Druivelaar 2007 (Is niet iets wat tot de dagelijkse inhoud van mijn
handtas behoort, is bedoeld voor mijn moeder).
Staat natuurlijk wel niet zo goed als een Humo, maar is toch beter
dan niet echt weten welke kant uit te kijken of blikken te moeten
kruisen met deze onbekende.
"Vous-parlez Français, madamme?"
Oei, een verdwaalde heer die een inlichting nodig heeft, dus met de vriendelijkste glimlach: "Oui".
"Vous-êtes trés charmante, madamme".. Ah,
gaan we die toer op? Een kapsel waardoor ik na een dagje aan zee
in regen en wind lijk op een triestige poedel, een pluizige oude dikke
pull, een paar space-botjes om aan het
strand te lopen... "Charmante??" Sommige mannen hebben een vreemde kijk
op vrouwen.
Wat te doen? Me een andere plaats zoeken (lijkt racistisch)? Lachen om de slechte mop in de
Druivelaar (lijkt aanmoedigend)? Naar buiten staren (lijkt onbeleefd)?
"Est-ce que je vous dérange?" Ja
ja ja, je derangeert me zeker, dus mijn aangeboren vriendelijkheid en goede opvoeding aan de kant en een welgemeende en
hooghartige "Oui!".
Waarop ocharme de man direct zijn biezen
neemt en zich een plaats zoekt aan het andere uiteinde van het coupé. Ja, ik kan het!!!
Waarom vraag ik me dan nu, uren later, nog steeds af
of deze man niet gewoon een vriendelijk gesprek wou of echt informatie nodig had en nu misschien onwetend door Brussel doolt?
Een tweetal maanden geleden ontdekte ik, na een
reportage op radio1 het geweldige last.fm. Ik was er zo
enthousiast over dat ik hiervan onmiddellijk op deze blog wou
berichtten, maar niet meer zo piep zijnde dacht ik dat ik wel oud
nieuws zou brengen en dat de hele internet-generatie hiermee al
dagelijks zou omspringen. Blijkt niet zo te zijn dus, heb ik
vandaag gemerkt.
Vandaar dus dat ik het bij deze eens onder de aandacht breng: radio op
eigen formaat: je typt je favoriete zanger of groep in en je hebt
muziek op maat. Uren kan je er mee slijten. Heerlijk, een
echte aanrader!
Eén pakt uit met het nieuwste van het nieuwste: de
telenovelle. Helaas ook het slechtste van het
slechtste. Niet te begrijpen zelfs hoe slecht. Wat een draak! Slecht
scenario, ondermaatse acteursprestaties, ongeloofwaardige dialogen,
onsamenhangend, en vooral totaal onrealistisch en dit allemaal in krakkemikkige
decors. Alle cliché's op een hoopje en allemaal nog maar
eens bevestigt. Ik kan er dus echt niet bij dat er
mensen zitten te brainstormen en zeggen: "Aha, die baas, die gaan we een
creatieve naam geven, weet je, er is zo een Amerikaans mode-ontwerper,
Marc Jacobs, die is niet zo bekend bij die debiele één kijkers en dat
is wel een aparte naam..... En ja, in een productiehuis
hebben ze allemaal hippe namen: Myra, Birsen.... en extravagante kapsels, en
roddelen, dat doen ze er ook. En natuurlijk dragen de mannen
alleen maar avant-gardistische design-brillen". "Oh, en die presentatrice, dat moet natuurlijk een ongelooflijke bitch zijn..." En elke dag over die kijkcijfers! En ze werken ook voor "De Zender". Ipv een duidelijk station te vernoemen, dit lijkt wel iets goddelijks "De Zender"...
Neen jongens,
ofwel zijn jullie nooit eerder in een productiehuis geweest (maar welk
soort productiehuis maakt deze serie dan?), ofwel zitten jullie
gigantisch met de kijkers te lachen en denken jullie we kunnen ze ook
alles wijsmaken, ofwel zijn jullie zo vol van jullie eigenste zelf dat
jullie zonder het te beseffen een karikatuur van jullie zelf gemaakt
hebben. En ik moet de eerste man met een pak en een das nog
tegenkomen in die sector! (Of hij komt van de bank of van de
verzekeringen).
Kom je thuis met een dronken kop om een uur of negen 's ochtends na in stijl 2007 ingezet te hebben en vind je je appartement overhoop gehaald (waw net als in de film) en besef je dat daarbij ook nog eens al je foto-apparatuur en -materiaal, je computer en je volledige cd-collectie verdwenen is....
Dit overkwam mijn dierbaren S. en B. gisteren 1 januari 2007 of hoe het jaar goed ingezet wordt...
Alle materiaal is vervangbaar inderdaad, maar verdorie, wie geeft dat stelende krapuul het recht hun zuurverdiende spullen te pikken, hun wereld eventjes overhoop te halen, er voor te zorgen dat geen van beiden vandaag 2 januari deftig het werk kan hervatten... en die 50 cd's die een overleden vriend hun nagelaten had en die dus vooral een grote sentimentele waarde hadden, gvd, die zijn wel echt onvervangbaar.... !
Cat Power, Anthony & The Johnsons, Bonny "Prince" Billy, Smog,
Elbow, Feist, Cocorosie, Damien Rice, Eels en om me op tijd af te
reageren het superbe GALVANIZE (geen groep maar een nummer!
(En Nick Cave maar die zit al jaren vastgeroest in cd-speler)
Mijn persoonlijke TV top 10 in 2006 in willekeurige volgorde:
Shameless, Spooks, State of play, The State Within, Green Wing, How do
you solve a problem like Maria, Terzake, Morgen Beter (vooral om me te
ergeren), Zomergasten, Panorama zomeruitzendingen
want hij zegt: "winkelende klanten kijken
afkeurend". 
