Deze morgen heb ik mij op het gemak klaargemaakt, de 2 grootste fietszakken volledig gevuld en in een beveiligde kast geplaatst. Het is de bedoeling dat ik morgen de tocht naar Finisterra met zo weinig mogelijk bagage doe. Het zal wel iets gemakkelijker fietsen zijn op die manier. Nadien ga ik naar mijn vaste koffieshop voor het ontbijt en dan naar het postkantoor om al mijn kaartjes te voorzien van een zegel en te versturen. Ik slenter ook wat door het centrum en kijk uit naar een mooi geschenk voor mijn 2 dochters. Ik verklap nog niet wat het is, want ze volgen mee wat ik schrijf. Terwijl ik verschillende straten doorkruis valt het me op hoeveel bedelaars er rondlopen. Ergens heb ik toch wel medelijden met hen en af en toe geef ik wel iets, maar je kan niet voortdurend blijven geven. Ze zitten meestal aan de ingang van kerken of soms zomaar op straat op hun knieën, met de blik neergeslagen. Soms worden ze dikwijls weggejaagd door de handelaars. Het is een droevige situatie, maar bij ons kennen we dat ook. Hier is het wel de lokale bevolking en bij ons veelal vreemdelingen die bedelen. Ik ga af en toe terug naar het grote plein voor de kathedraal en geniet van de sfeer die er heerst. Voortdurend arriveren er nieuwe mensen, die hun tocht hebben volbracht en dit is het eerste wat je moet doen, naar het plein komen. Er heerst dikwijls een uitgelaten stemming en regelmatig zie je mensen zomaar op de grond zitten of liggen. Die nonchalance vind ik leuk en ik geniet ervan. Ik ben deze namiddag Ruth en Theo, uit Nederland tegengekomen en ze trekken ook verder met de fiets naar Finisterra. We praten even over de belevenissen die we onderweg. gehad hebben. Zij zijn via Lourdes gepasseerd en dit bleek een unieke ervaring. Ik was dat ook van plan, maar ben het eigenlijk vergeten. Ik had mij ook voorgenomen om naar Bilbao te gaan, maar eigenlijk werd ik meegezogen om de St Jacobsroute verder te volgen. Uitgesteld is niet verloren en ik ga later even speciaal voor enkele dagen naar Bilbao en dan zal ik in een andere geestelijke toestand verkeren. Ruth vond de fietsreis zwaar en zei dat de moeilijkheidsgraad boven haar verwachting uitgestegen is. Ik kan dat beamen, want vele mensen onderschatten dit en het blijft zwaar tot het einde. Ze zijn wel blij dat ze de finish gehaald hebben en dat is waar het op aankomt. We verlaten elkaar met de mededeling dat we ons misschien morgen ergens terugzien op de route. Vandaag is het terug uitstekend weer en ik hoop dat het blijft tot ik terug moet vertrekken en dat het dan zal overwaaien tot België.
Vannacht terug goed geslapen alhoewel je hier wel vroeg wakker bent. Er zijn veel pelgrims die besluiten verder te trekken naar Finisterra en dus zijn ze terug vroeg uit de veren. Ik heb nu eventjes kunnen uitrusten en voel dat de batterijen stilaan terug volledig opgeladen zijn. Ik besluit om dinsdag de tocht naar het ultieme eindpunt van de Camino te fietsen, want ik heb er nog mooie herinneringen aan van 3 jaar geleden. Deze morgen ga ik naar de kathedraal om wat te bezichtigen. Er blijkt juist een kerkdienst bezig te zijn. Ik zet me neer in de zijbeuk, aangetrokken door het wonderlijke gezang van een 25 koppig koor. Het is terug indrukwekkend om de dienst mee te maken. De bisschop, 10 priesters en wat misdienaars zijn aanwezig. Ik voel me opnieuw emotioneel worden door de mengeling van dat gezang en de sfeer die van deze omgeving uitgaat. Op het einde terug de Butafumeiro en ik heb spijt dat Hans en Rob dit niet gezien hebben, want het blijft indrukwekkend. Deze namiddag verken ik het adres waar ik mijn fiets zal meegeven met de firma Soetens en neem ook de bus 5 naar het busstation om een ticket te kopen van Eurolines. Op 12 Juni keer ik met die maatschappij terug naar België en het kost mij 131 euro. Nadien zit ik op de bus richting centrum en zie plots dat mijn rugzakje blijven staan is aan het station. Ik stap onmiddellijk uit en wanneer ik het terug heb ga ik te voet naar het centrum. Ondertussen zoek ik naar het pelgrimsbeeld van SDC. Een vrouw helpt me het te vinden en neemt me mee in haar auto. Ik ben op de route verschillende beelden tegengekomen en wil dat van Compostela er ook bijhebben. Nadien stap ik alleen verder en vraag voor alle zekerheid nog eens de weg aan een voorbijganger. Een jongeman wil mij vergezellen tot de kathedraal. Hij is een kop kleiner dan ik , maar hij stapt met de snelheid van een militair. Hij stelt zich voor als Alex en geeft mij een ganse uitleg in het Spaans Af en toe snap ik er iets van en dan zeg ik een paar keer " si, si " als blijk dat ik het versta. Toegekomen ter bestemming neem ik een foto van hem en hij poseert gewillig. Ik krijg 3 kussen als afscheid en dan is hij weg.
Deze morgen om 7 u wakker geworden en het is de eerste dag dat ik heerlijk wat in mijn bed kan blijven liggen. Ik heb goed geslapen ondanks het feit dat we met 60 mensen op een grote slaapzaal sliepen.( er zijn 3 verdiepingen) Nadien ga ik lekker ontbijten, drink een grote koffie en eet 2 croissants . Ik kijk ook wat rond in de stad en om 11 u ga ik de kathedraal binnen voor de pelgrimsmis van 12 u. Je moet goed op tijd komen want er komt altijd veel volk op af. Ik zie de Butafumeiro al hangen en waarschijnlijk zullen ze die laten slingeren. Dit is altijd een grote attractie, maar niet iedereen kan dit meemaken. Het schijnt dat er iemand 300 a 400 euro moet voor betalen om dit te doen. Ik heb zin om eens te vragen wat de juiste prijs is, maar ik vind niemand die mij dit antwoord kan geven, dus laat ik het maar zo. Het zal een goedbewaard geheim blijven en dus zullen de mensen blijven gissen. Hans en Rob hadden gisteren minder geluk, want hij deed het niet. De mis is volledig in het Spaans en ik versta er weinig van. Het blijft echter indrukwekkend om het mee te maken. Ze roepen ook de landen af van de mensen die gisteren toegekomen zijn. Een zuster zingt bijzonder mooi. Op het einde, wanneer iedereen de communie ontvangt, terwijl er ondertussen gezongen wordt, voel ik me wat emotioneel. Het blijft een bijzondere plaats en het feit dat al die pelgrims, die onderweg toch veel afgezien hebben, nu samen zijn om het geheel een beetje een religieus tintje te geven doet wel iets. Als slot wordt de "Butafumeiro" in de lucht geslingerd en dit blijft indrukwekkend om te zien. Iedereen fotografeert en er volgt een applaus als slot. De kerk is nokvol en ik besluit later terug te keren om de kathedraal nog eens te bekijken.Nadien slenter ik wat langs de winkelstraten en toevallig vind ik een restaurant waar je voor 9 euro een volledig buffet krijgt en zoveel mag eten als je wilt. Vandaag is het niet zo een mooie dag. Het regent wat en het is veel frisser dan gisteren. Ik schrijf wat kaartjes aan al mijn bekenden en hoop dat ze toekomen vooraleer ik thuis ben. Om 10 u ga ik slapen en om 10u30 gaan alle grote lichten in de slaapzalen uit. Er branden alleen nog kleine schemerlichtjes. Plots hoor ik alsof er iemand struikelt. Als ik beter kijk zie ik dat een oudere vrouw haar weg zoekt naar haar bed. Ze is "ladderzat", gooit met haar armen alsof ze crawl aan het zwemmen is en zwalpt van de ene naar de andere kant. Ik weet dat ze 2 plaatsen voorbij mij slaapt maar ze blijft verder stappen. Uiteindelijk keert ze op haar stappen terug en met veel zoek en tastwerk komt ze toch terecht bij haar bed. Ik moet lachen in mijzelf en vind het een grappig schouwspel. Enkele ogenblikken later komt haar vriendin ook de zaal binnen en die kan toch wat beter tussen de lijntjes lopen. Er ontstaat nog een luid gesprek tussen hen beiden en heel wat gelach, totdat iemand hen aanmaant om stil te zijn zodat iedereen kan slapen.
Vandaag is het terug een zware dag en ik vertrek om 6u30. In het begin is het wel even moeilijk om de aanwijzingen van mijn boekje te lezen, want het is nog redelijk donker. Ik heb me vandaag niet laten verleiden om de route van de stappers te nemen en ik zit onmiddellijk op de juiste weg. Het is, zoals ik eerder zei veel klimwerk. Gelukkig zitten er ook een paar goede afdalingen bij, zodat het toch redelijk vooruitgaat. Deze morgen regent het even en ik hoor donderslagen. Gelukkig waait het over en de rest van de dag is het mooi zomers weer. Rond de middag is het zelfs wat te heet om gemakkelijk te kunnen fietsen. Ik moet regelmatig mijn flesje water aanspreken. Ik zie langs de route geen enkele pelgrim en dat is verwonderlijk. Het is wel zo dat er veel mountainbikers de weg van de stappers nemen en anderen zullen misschien de hoofdweg nemen. In ons boekje is het wel de veiligste weg die aangeraden wordt. Om 14 u zie ik het bordje van COMPOSTELA en ik ben blij dat ik bijna aangekomen ben. Het is echter tot op het laatst hard geweest, want het binnenkomen in SDC is ook niet gemakkelijk . Je moet met de fiets een grote helling beklimmen en ik heb terug hard mogen duwen om boven te geraken. Zoals gebruikelijk is, ga ik onmiddellijk naar het plein voor de kathedraal en laat mij fotograferen. Dit is hier de gewoonte dat elkeen die alleen is gevraagd wordt of ze een foto van jou moeten nemen met je fototoestel. Ik heb ook een paar bekenden gezien van onderweg. Er is ook een Antwerpenaar, die mij langs de weg gezien had en nu een praatje met mij wil maken. Nadien ga ik kijken voor een logement en kom terecht in " Seminaire Menor Belvis". Het is ook wel terug een grote afdaling en nadien een grote stijging om er te komen. Het blijft tot het uiterste moment lastig. Het is een groot gebouw met 175 slaapplaatsen en je mag er blijven zolang je wilt. In albergues langs de Camino, moet je elke dag verder trekken. Dit is echter een eindpunt en daarom hebben ze hier andere regels. Je betaalt er 12 euro voor een overnachting en dat is niet veel. Het is terug een grote slaapzaal waar ik terechtkom en elkeen heeft een kast met sleutel, waar je persoonlijke spullen kan in opbergen. Eens ik mijn slaapplaats ken ga ik mij douchen en keer ik terug naar het centrum. Het is een tijdje aanschuiven om mijn Compostela af te halen. Hiervoor doen ze een controle in je stempelboekje of je alles volgens de regels doorlopen hebt. Nadien krijg je het ultieme bewijs dat je de tocht goed volbracht hebt ( een soort diploma). De meesten zijn fier, want het is een beetje gelijk een diplomauitreiking op school. Je hebt een bewijs dat je het goed gedaan hebt. Ik heb gisteren een sms gekregen van Hans en Rob. Ze hebben mij blijkbaar ook een beetje gevolgd op mijn blog en weten dat ik vandaag aangekomen ben. Zij zijn gisteren gearriveerd en vandaag hebben ze de bus naar Finisterra genomen. Deze avond , nadat ze teruggekeerd zijn van de uitstap drinken en eten we samen nog iets. Het is leuk dat ze mij nog niet vergeten zijn en het is een blij weerzien. Iedereen vertelt een beetje zijn wedervaren en we hebben ook goed gelachen. Rond 22 u nemen we afscheid van elkaar, want morgen vertrekken ze terug naar huis. We hebben afgesproken om de foto's, die we van elkaar uitgenomen hebben onderweg, door te mailen. Ik moet zeggen, dat ik op mijn tocht veel Nederlanders ben tegengekomen, waar ik leuke ervaringen mee gehad heb. Mij zal je dus nooit een kwaad woord over hen horen vertellen. Ik heb geen haast om terug te keren naar huis, want ik ben juist officieël met pensioen en dus boek ik nog 3 dagen bij in de albergue. Ondertussen ga ik nadenken of ik nog naar Finisterra ga fietsen of de fietsreis hier eindigt. Voor het ogenblik heb ik er een beetje mijn buik van vol van al dat klimwerk. Ik zie wel wat ik ga doen.
